Being a child, and sort of crawling around the house, I remember these Turkish carpets, and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes. I mean, look, this animal is trying to fight back this spear from this soldier. And my mom took these pictures actually, last week, of our carpets, and I remember this to this day. There was another object, this sort of towering piece of furniture with creatures and gargoyles and nudity -- pretty scary stuff, when you're a little kid.
Lúc còn là một đứa trẻ, đang còn bò quanh nhà, tôi nhớ tới những tấm thảm Thổ Nhĩ Kỳ, và chúng có những phân cảnh như thế này, cảnh chiến đấu, cảnh tình yêu. Tôi muốn nói rằng, nhìn xem. Con vật này đang cố chống lại mũi giáo này từ người lính này. Và mẹ tôi đã chụp những bức hình này, thực ra là vào tuần trước, từ tấm thảm của chúng tôi, và tôi nhớ điều này đến tận ngày hôm nay. Có một vật khác, một cái kệ rất cao dạng này với những sinh vật và những ống thoát nước hình con vật và sự khỏa thân -- những thứ khá đáng sợ khi bạn là một đứa trẻ.
What I remember today from this is that objects tell stories, so storytelling has been a really strong influence in my work. And then there was another influence. I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers, we want to just do what we love and what we believe in. And so, I fused together the two things I loved the most, which was skiing and windsurfing. Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.
Điều mà tôi nhớ về những đồ vật này cho đến hôm nay là chúng kể những câu chuyện, bởi vậy, kể chuyện đã trở thành một ảnh hưởng thực sự lớn đến công việc của tôi. Và sau đó có một ảnh hưởng khác. Khi tôi còn là một đứa học sinh trung học, khoảng 15 hoặc 16 tuổi, tôi nghĩ là như những đứa trẻ khác cùng lứa, chúng tôi chỉ muốn làm những gì chúng tôi yêu và chúng tôi tin. Và như vậy, Tôi kết hợp hai thứ mà tôi thích nhất, đó là trượt tuyết và lướt ván buồm. Là những thứ khá tốt ngoài thời tiết u ám ở Thụy Sĩ.
So, I created this compilation of the two: I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there, and some foot straps, and some metal fins, and here I was, going really fast on frozen lakes. It was really a death trap. I mean, it was incredible, it worked incredibly well, but it was really dangerous. And I realized then I had to go to design school. (Laughter) I mean, look at those graphics there. (Laughter)
Vậy, tôi đã tạo ra sự kết hợp của hai thứ trên: Tôi đã lấy ván trược tuyết của mình và lấy một tấm bảng và ghép một cái chân buồm vào chỗ đó, và một vài dây để xỏ chân, vài miếng kim loại, và tôi đã ở đây, chạy rất nhanh trên hồ băng. Nó thực sự là một cái bẫy chết người. Ý tôi là, điều đó thật sự không thể tin nổi, nó hoạt động tốt bất ngờ, nhưng nó cũng thực sự nguy hiểm. Và tôi nhận ra rằng tôi phải đến trường đào tạo về thiết kế. (Cười) Ý tôi là, hãy nhìn vào những tấm hình ở đây. (Cười)
So, I went to design school, and it was the early '90s when I finished. And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley, so I wanted to be there, and I saw that the computer was coming into our homes, that it had to change in order to be with us in our homes. And so I got myself a job and I was working for a consultancy, and we would get in to these meetings, and these managers would come in, and they would say, "Well, what we're going to do here is really important, you know." And they would give the projects code names, you know, mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke. So, in anticipation, I would be this young designer in the back of the room, and I would raise my hand, and I would ask questions. I mean, in retrospect, probably stupid questions, but things like, "What's this Caps Lock key for?" or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing? "You know, do people really use it? Do they need it? Do they want it in their homes?" (Laughter)
Vì vậy tôi đã đến trường thiết kế, và tôi đã học xong vào đầu những năm 90, và tôi đã thấy điều gì đó kì lạ đang diễn ra ở Thung Lũng Silicon, vì vậy tôi muốn có mặt ở đó, và tôi thấy rằng máy tính đang đến nhà của từng người trong chúng ta. Rằng điều đó sẽ phải thay đổi để có thể ở với chúng ta trong nhà của chúng ta. Và vậy tôi đã có một công việc và tôi làm việc cho một công ty tư vấn, và chúng tôi muốn vào những cuộc họp như thế này, và những nhà quản lý sẽ đi vào, và họ sẽ nói, "Nào, điều mà chúng ta sẽ làm là hết sức quan trọng, bạn biết đấy." Và họ đưa ra mã của những dự án, bạn biết đấy, phần lớn từ "Chiến tranh giữa các vì sao", những thứ như là C3PO, Yoda, Luke. Như vậy trong tương lai, tôi sẽ là nhà thiết kế trẻ này ở phía sau căn phòng, và sẽ giơ tay lên, và muốn hỏi vài câu hỏi. Ý tôi là nhìn lại quá khứ, chắc chắn là những câu hỏi ngớ ngẩn, nhưng những điều như, "Nút Cap Lock này dùng để làm gì?" hay "Nút Num Lock này dùng để làm gì? " "Bạn biết đấy, điều đó?" Bạn biết đấy, người ta có thực sự dùng chúng? Họ có muốn chúng không? Họ có muốn có nó trong nhà của họ không? (Cười)
What I realized then is, they didn't really want to change the legacy stuff; they didn't want to change the insides. They were really looking for us, the designers, to create the skins, to put some pretty stuff outside of the box. And I didn't want to be a colorist. It wasn't what I wanted to do. I didn't want to be a stylist in this way. And then I saw this quote: "advertising is the price companies pay for being unoriginal." (Laughter)
Điều mà tôi nhận ra sau đó là họ không thực sự muốn thay đổi những "di sản"; họ không muốn thay đổi bên trong. Họ đang thực sự tìm chúng tôi, những nhà thiết kế, để tạo ra lớp da, để đặt một vài thứ đẹp đẽ bên ngoài chiếc hộp. Và tôi không muốn trở thành một người tô màu. Đó không phải là điều mà tôi muốn làm. Tôi không muốn trở thành một nhà thiết kế theo cách đó. Và sau đó tôi nhìn thấy câu nói này: "Quảng cáo là cái giá mà công ty phải trả để trở thành không độc đáo." (Cười)
So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco, and I started a little company, fuseproject. And what I wanted to work on is important stuff. And I wanted to really not just work on the skins, but I wanted to work on the entire human experience. And so the first projects were sort of humble, but they took technology and maybe made it into things that people would use in a new way, and maybe finding some new functionality.
Chính vì vậy tôi phải bắt đầu theo cách của tôi. Tôi đã chuyển đến San Francisco, Và tôi thành lập một công ty nhỏ, Fuseproject. Và điều mà tôi muốn làm là những thứ quan trọng. Và tôi muốn thực sự không chỉ làm việc trên lớp da, mà tôi muốn làm việc trên toàn bộ kinh nghiệm của loài người. Và sau đó dự án đầu tiên có vẻ như đã trở nên xoàng xĩnh, nhưng nó đã dùng công nghệ và có thể biến nó thành một điều gì đó mà người dùng sẽ sử dụng theo một cách mới, và có thể tìm ra một vài chức năng mới.
This is a watch we made for Mini Cooper, the car company, right when it launched, and it's the first watch that has a display that switches from horizontal to vertical. And that allows me to check my timer discretely, here, without bending my elbow. And other projects, which were really about transformation, about matching the human need. This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer, and it ships completely flat, and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot. And something a little bit more experimental: this is a light fixture for Swarovski, and what it does is, it changes shape. So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight. And just by drawing on a little computer tablet, the entire light fixture adjusts to what shape you want.
Đây là một chiếc đồng hồ chúng tôi tạo ra cho Mini Cooper, công ty sản xuất xe hơi, ngay sau khi nó được tung ra, và đó là đồng hồ đầu tiên có màn hình hiển thị chuyển từ chiều ngang sang chiều dọc. Và nó giúp tôi kiểm tra giờ một cách riêng lẻ, ở đây, không cần phải nâng khuỷa tay. Và những dự án khác hoàn toàn về sự biến đổi, về việc đáp ứng nhu cầu của con người. Đây là một mẫu nhỏ của đồ nội thất dành cho một nhà sản xuất ở Ý, và nó được xếp hoàn toàn phẳng, và sau đó nó sẽ được dựng thành bàn cà phê và ghế đẩu và một số thứ linh tinh khác. Và điều trải nghiệm hơn: đây là một cái đèn trang trí dành cho Swarovski, và điều mà nó làm được là nó thay đổi hình dạng. Như vậy nó đi từ một đường tròn, thành một đường cong, rồi một hình vuông, đến hình số 8, và chỉ với việc vẽ trên một máy tính bảng nhỏ, toàn bộ phần chiếu sáng có thể điều chỉnh thành bất cứ hình gì bạn muốn.
And then finally, the leaf lamp for Herman Miller. This is a pretty involved process; it took us about four and a half years. But I really was looking for creating a unique experience of light, a new experience of light. So, we had to design both the light and the light bulb. And that's a unique opportunity, I would say, in design. And the new experience I was looking for is giving the choice for the user to go from a warm, sort of glowing kind of mood light, all the way to a bright work light. So, the light bulb actually does that. It allows the person to switch, and to mix these two colorations. And it's done in a very simple way: one just touches the base of the light, and on one side, you can mix the brightness, and on the other, the coloration of the light.
Và cuối cùng, Đèn Lá dành cho Herman Miller. Đây là một quá trình khá phức tạp; nó làm chúng tôi mất khoảng bốn năm rưỡi. Nhưng tôi muốn tạo ra một trải nghiệm độc đáo về ánh sáng, một trải nghiệm mới của ánh sáng. Vì vậy chúng tôi phải thiết kế cả ánh sáng và bóng đèn. Và đó là một cơ hội duy nhất, theo tôi, trong thiết kế. Và trải nghiệm mới mà tôi tìm kiếm là đem đến sự lựa chọn cho người dùng để đi từ một ánh sáng ấm, dạng như ánh sáng nhẹ, thành một ánh sáng mạnh hơn để làm việc. Và bóng đèn đã làm được việc đó. Nó cho phép người dùng có thể chuyển, và kết hợp hai màu này. Và nó được thực hiện rất dễ dàng: một người chỉ cần chạm chân đèn, và ở một bên bạn có thể trộn lẫn độ sáng, và ở phía bên kia, màu sắc của ánh sáng.
So, all of these projects have a humanistic sense to them, and I think as designers we need to really think about how we can create a different relationship between our work and the world, whether it's for business, or, as I'm going to show, on some civic-type projects. Because I think everybody agrees that as designers we bring value to business, value to the users also, but I think it's the values that we put into these projects that ultimately create the greater value. And the values we bring can be about environmental issues, about sustainability, about lower power consumption. You know, they can be about function and beauty; they can be about business strategy. But designers are really the glue that brings these things together.
Như vậy tất cả những dự án này đều có ý nghĩa nhân văn gắn liền với nó, và tôi nghĩ, với tư cách là một nhà thiết kế, chúng tôi cần phải thực sự suy nghĩ về cách làm sao chúng tôi có thể tạo ra được một mối quan hệ khác giữa công việc của chúng ta và thế giới, cho dù nó dùng để kinh doanh, hay, như tôi sẽ trình bày, qua một vài dự án cộng đồng. Vì tôi nghĩ mọi người đều đồng ý rằng những nhà thiết kế mang lại giá trị cho doanh nghiệp, giá trị cho người dùng nữa, nhưng tôi nghĩ đó là giá trị mà chúng tôi thêm vào những dự án này đã tạo ra giá trị lớn hơn một cách rõ rệt. Và những giá trị mà chúng tôi mang lại có thể về vấn đề môi trường, về sự sống còn, về tiết kiệm năng lượng. Bạn biết đấy, chúng có thể về chức năng và thẩm mĩ; chúng có thể liên quan đến chiến lược kinh doanh. Nhưng nhà thiết kế thực sự là chất dính kết nối những thứ này lại với nhau.
So Jawbone is a project that you're familiar with, and it has a humanistic technology. It feels your skin. It rests on your skin, and it knows when it is you're talking. And by knowing when it is you're talking, it gets rid of the other noises that it knows about, which is the environmental noises.
Vì vậy Jawbone là một dự án mà bạn đã quen, và nó có một công nghệ nhân văn. Nó cảm giác được da của bạn, nó nằm trên da của bạn, và nó biết khi nào bạn đang nói. Và qua việc nhận biết khi nào bạn đang nói, nó bỏ qua những tiếng ồn mà nó biết được, đó là tiếng ồn xung quanh.
But the other thing that is humanistic about Jawbone is that we really decided to take out all the techie stuff, and all the nerdy stuff out of it, and try to make it as beautiful as we can. I mean, think about it: the care we take in selecting sunglasses, or jewelry, or accessories is really important, so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face. And this is what we're pursuing here.
Nhưng điều khác làm cho Jawbone có ý nghĩa nhân đạo là chúng tôi đã thực sự quyết định gỡ bỏ toàn bộ các yếu tố kỹ thuật, và tất cả các yếu tố ấu trĩ ra khỏi nó, và cố gắng làm cho nó đẹp nhất có thể. Tôi muốn nói rằng, hãy nghĩ về điều này: sự cẩn thận trong việc lựa chọn kính mát, hay nữ trang, hay phụ kiện là rất quan trọng, vì vậy nếu chúng không đẹp, nó thực sự không thuộc về khuôn mặt của bạn. Và đó chính là điều mà chúng tôi theo đuổi.
But how we work on Jawbone is really unique. I want to point at something here, on the left. This is the board, this is one of the things that goes inside that makes this technology work. But this is the design process: there's somebody changing the board, putting tracers on the board, changing the location of the ICs, as the designers on the other side are doing the work. So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology. It's really about designing from the inside out. And then, on the other side of the room, the designers are making small adjustments, sketching, drawing by hand, putting it in the computer. And it's what I call being design driven. You know, there is some push and pull, but design is really helping define the whole experience from the inside out.
Nhưng cách mà chúng tôi làm việc với Jawbone thực sự độc đáo. Tôi muốn nhấn mạnh ở một vật nào đó ở đây, ở bên trái. Đây là tấm bảng, đây là một trong những thứ đi vào bên trong để làm cho công nghệ này có thể vận hành được. Nhưng đây là quy trình thiết kế: có một người nào đó đang thay đổi trên bảng, đặt thêm những đường kẻ trên tấm bảng, thay đổi vị trí của con chíp như người thiết kế ở phía bên kia đang làm công việc đó. Vậy đây không còn là việc đắp da cho một công nghệ. Nó đã thực sự là thiết kế từ bên trong. Và khi đó ở phía bên kia của căn phòng, những nhà thiết kế đang tạo nên những điều chỉnh nhỏ, phác họa, vẽ bằng tay, đưa vào máy tính, và tôi gọi điều đó là được thúc đẩy bởi thiết kế. Bạn biết đấy, có một vài sự đẩy và kéo, nhưng thiết kế thực sự giúp định nghĩa toàn bộ trải nghiệm từ trong ra ngoài.
And then, of course, design is never done. And this is -- the other new way that is unique in how we work is, because it's never done, you have to do all this other stuff. The packaging, and the website, and you need to continue to really touch the user, in many ways. But how do you retain somebody, when it's never done? And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone, you know, really understands that you need a different structure. So, in a way, the different structure is that we're partners, it's a partnership. We can continue to work and dedicate ourselves to this project, and then we also share in the rewards.
Và sau đó thiết kế không bao giờ kết thúc. Và đây là một cách khác mà nó trở nên độc nhất trong cách chúng tôi làm việc, bởi vì chúng không bao giờ kết thúc, bạn phải làm tất cả những thứ khác. Đóng bao bì, trang web, và bạn cần tiếp tục để thực sự chạm đến người dùng, theo nhiều cách. Nhưng làm cách nào để bạn giữ người nào đó nếu điều đó không bao giờ kết thúc? Và Hosain Rahman, giám đốc điều hành của Aliph Jawbone, bạn biết đấy, thực sự hiểu việc bạn cần một cấu trúc khác. Như vậy theo cách này, cơ cấu khác là chúng tôi là đối tác, đó là sự hợp tác. Chúng tôi có thể tiếp tục làm việc và dành toàn bộ sức lực vào dự án này, và sau đó chúng tôi cùng chia sẻ phần thưởng.
And here's another project, another partnership-type approach. This is called Y Water, and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt, Austrian originally, who came to us, and all he wanted to do was to create a healthy drink, or an organic drink for his kids, to replace the high-sugar-content sodas that he's trying to get them away from. So, we worked on this bottle, and it's completely symmetrical in every dimension. And this allows the bottle to turn into a game. The bottles connect together, and you can create different shapes, different forms. (Laughter) (Applause) Thank you. (Applause)
Và đây là một dự án khác, một cách tiếp cận khác của hợp tác. Cái này gọi là Nước Y, và đây là người đến từ Los Angeles, Thomas Arndt, Gốc Úc, người đã đến với chúng tôi, và điều mà anh ấy muốn làm là tạo ra một loại nước uống tốt cho sức khỏe, hoặc một loại thức uống hữu cơ cho con của anh ấy, để thay thế cho xô-đa chứa nhiều đường đó là thứ mà anh ấy muốn chúng tránh xa. Vì vậy chúng tôi làm việc về chiếc bình này, và nó đối xứng hoàn toàn ở tất cả mọi hướng. Và điều này giúp cho cái bình trở thành một trò chơi. Những cái bình nối lại với nhau, và bạn có thể tạo ra những đường nét, hình dạng khác biệt. (Cười) (Vỗ tay) Cám ơn, (Vỗ tay)
And then while we were doing this, the shape of the bottle upside down reminded us of a Y, and then we thought, well these words, "why" and "why not," are probably the most important words that kids ask. So we called it Y Water. And so this is another place where it all comes together in the same room: the three-dimensional design, the ideas, the branding, it all becomes deeply connected. And then the other thing about this project is, we bring intellectual property, we bring a marketing approach, we bring all this stuff, but I think, at the end of the day, what we bring is these values, and these values create a soul for the companies we work with. And it's especially rewarding when your design work becomes a creative endeavor, when others can be creative and do more with it.
Và sau đó khi chúng tôi đang làm điều này, đường nét của cái bình nhìn từ trên xuống gợi chúng tôi nhớ đến chữ Y, và chúng tôi đã nghĩ rằng, được thôi những chữ này, tại sao và tại sao không, là chữ quan trọng nhất mà những đứa trẻ hay hỏi. Vậy chúng tôi gọi nó là Nước Y. Và như vậy đây là một nơi khác mà tất cả mọi thứ cùng đến trong một căn phòng: thiết kế không gian 3 chiều, ý tưởng, nhãn hiệu, chúng trở nên kết nối một cách sâu sắc. Và một điều khác liên quan đến dự án này là chúng tôi đem đến tài sản trí tuệ, chúng tôi mang đến một cách tiếp cận marketing, chúng tôi mang tất cả những điều đó, nhưng tôi nghĩ, vào cuối ngày, điều mà chúng tôi mang lại là những giá trị này, và những giá trị này tạo ra tâm hồn cho công ty mà chúng tôi làm việc cùng. Và có một phần thưởng đặc biệt khi công việc thiết kế của bạn trở thành một nỗ lực sáng tạo, khi người khác có thể trở nên sáng tạo và làm được nhiều thứ hơn với nó.
Here's another project, which I think really emulates that. This is the One Laptop per Child, the $100 laptop. This picture is incredible. In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads. This girl is going to school with a laptop on her head. I mean, to me, it just means so much. But when Nicholas Negroponte -- and he has spoken about this project a lot, he's the founder of OLPC -- came to us about two and a half years ago, there were some clear ideas. He wanted to bring education and he wanted to bring technology, and those are pillars of his life, but also pillars of the mission of One Laptop per Child. But the third pillar that he talked about was design. And at the time, I wasn't really working on computers. I didn't really want to, from the previous adventure. But what he said was really significant, is that design was going to be why the kids were going to love this product, how we were going to make it low cost, robust. And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key -- (Laughter) -- and the Num Lock key, too.
Đây là một dự án khác, mà tôi nghĩ đi theo hướng đó. Đây là dự án một laptop cho một trẻ, laptop giá 100 đô. Tấm hình này thật khó tinh. Ở Nigeria, người dân mang món đồ quý nhất đối với họ ở trên đầu. Cô gái này đi đến trường với chiếc laptop trên đầu. Ý tôi là, với tôi, điều đó có ý nghĩa rất lớn. Nhưng khi Nicholas Negroponte -- và anh ấy đã nói nhiều về dự án này, anh ấy là người sáng lập của OLPC -- đến với chúng tôi khoảng hai năm rưỡi trước, có một vài ý tưởng rõ ràng. Anh ấy muốn mang đến giáo dục, và anh ấy muốn mang đến công nghệ, và đó là cột trụ của cuộc đời anh ấy, nhưng cũng là trụ của nhiệm vụ của Một laptop cho 1 trẻ. Nhưng cột thứ ba anh ấy muốn nói đến là về thiết kế. Và vào lúc đó tôi chưa thực sự làm việc trên máy tính. Tôi thực sự không muốn, từ cuộc phiêu lưu trước. Nhưng điều mà anh ấy nói thực sự rất ý nghĩa, rằng thiết kế phải trở thành điều mà đứa trẻ sẽ thích ở sản phẩm này. Làm sao chúng tôi làm chúng giá rẻ, mạnh mẽ, và hơn nữa, anh ấy nói rằng anh ấy sẽ bỏ nút Cap Lock -- (Cười) -- và cả nút Num Lock nữa.
So, I was convinced. We designed it to be iconic, to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy. And then the integration of all these great technologies, which you've heard about, the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect; the screen, which you can read in sunlight; the keyboard, which is made out of rubber, and it's protected from the environment.
Vì vậy tôi đã bị thuyết phục. Chúng tôi đã thiết kế nó để trở thành một hình tượng, để khác biệt, để trông chúng như dành cho trẻ em, nhưng không phải là một món đồ chơi. Và sau đó việc thêm vào tất cả những công nghệ tuyệt vời mà chúng tôi đã nghe đến, Ăng ten wifi giúp lũ trẻ có thể kết nối; màn hình có thể đọc được dưới ánh nắng; bàn phím, được làm bằng cao su, và nó được bảo vệ đối với môi trường.
You know, all these great technologies really happened because of the passion and the OLPC people and the engineers. They fought the suppliers, they fought the manufacturers. I mean, they fought like animals for this to remain they way it is. And in a way, it is that will that makes projects like this one -- allows the process from not destroying the original idea. And I think this is something really important.
Bạn biết đấy, tất cả những công nghệ tuyệt với này là có thật bởi vì sự đam mê và những người OLPC và những kĩ sư. Họ đấu tranh với những nhà cung cấp, họ đấu tranh với những nhà sản xuất. Ý tôi là họ đấu tranh như những con vật vì điều này để giữ lại nó. Và theo cách đó dự án đã được tiến hành, cho phép quy trình không phá hủy ý tưởng ban đầu. Và tôi nghĩ đây là một điều thực sự quan trọng.
So, now you get these pictures -- you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria and you see them in Uruguay with their computers, and in Mongolia. And we went away from obviously the beige. I mean it's colorful, it's fun. In fact, you can see each logo is a little bit different. It's because we were able to run, during the manufacturing process, 20 colors for the X and the O, which is the name of the computer, and by mixing them on the manufacturing floor, you get 20 times 20: you get 400 different options there. So, the lessons from seeing the kids using them in the developing world are incredible.
Như vậy, bây giờ bạn có được những hình ảnh này -- bạn thức dậy vào buổi sáng, và bạn thấy những đứa trẻ ở Nigeria và bạn thấy chúng ở Uruguay với những chiếc máy tính, và ở Mông Cổ. Và chúng tôi đã đi xa khỏi màu be mặc định -- ý tôi là nó có nhiều màu sắc; nó vui nhộn. Thật vậy, bạn có thể thấy mỗi chiếc logo có điều gì đó khác biệt. Bởi vì chúng tôi có thể cho thay đổi, trong quá trình sản xuất, hai mươi màu cho X và O, đó là tên của chiếc máy tính, và bằng việc kết hợp chúng ở tầng sản xuất, bạn có được hai mươi nhân hai mươi: bạn có 400 sự lựa chọn khác nhau. Vậy bài học từ việc nhìn những đứa trẻ sử dụng chúng để phát triển thế giới thật khó tin.
But this is my nephew, Anthony, in Switzerland, and he had the laptop for an afternoon, and I had to take it back. It was hard. (Laughter) And it was a prototype. And a month and a half later, I come back to Switzerland, and there he is playing with his own version. (Laughter) Like paper, paper and cardboard.
Nhưng đây là cháu trai Anthony của tôi, ở Thụy Sĩ, và nó có được chiếc máy tính một buổi chiều nọ, và tôi phải lấy nó lại. ĐIều đó thật khó. (Cười) Và đó là một phiên bản mẫu. Và một tháng rưỡi sau, Tôi trở về Thụy Sĩ, và ở đó nó đang chơi với phiên bản của chính nó. (Cười) Như giấy, giấy và bìa cứng.
So, I'm going to finish with one last project, and this is a little bit more of adult play. (Laughter) Some of you might have heard about the New York City condom. It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day, February 14, about 10 days ago. So, the Department of Health in New York came to us, and they needed a way to distribute 36 million condoms for free to the citizens of New York. So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers. These are the dispensers. There's this friendly shape. It's a little bit like designing a fire hydrant, and it has to be easily serviceable: you have to know where it is and what it does. And we also designed the condoms themselves.
Vậy tôi sẽ kết thúc với một dự án cuối cùng, và dự án này hơi liên quan đến người lớn. (Cười) Một vài người trong các bạn có thể nghe về bao cao su của New York. Thật ra nó vừa được tung ra, tung ra vào ngày Valentines, 14 tháng 2, khoảng 10 ngày trước. Sở Y tế New York đã đến với chúng tôi, và họ muốn một cách phân phối 36 triệu bao cao su miễn phí cho công dân New York. Đó là một nỗ lực khá lớn, và chúng tôi đã làm việc trên chiếc máy phân phát; đây là những máy phân phát. Nó có một đường nét khá thân thiện. Nó khá giống với việc thiết kế một cột chữa cháy, và nó phải dễ sử dụng: bạn phải biết nó ở đâu và nó làm gì. Và chúng tôi cũng thiết kế bao cao su.
And I was just in New York at the launch, and I went to see all these places where they're installed: this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store; at a bar in Christopher Street; at a pool hall. I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere. Of course, clubs and discos, too. And here's the public service announcement for this project. (Music) (Laughter) Get some. (Applause)
Và tôi đã ở New York vào lúc tung ra, và tôi đã đi xem tất cả những địa điểm mà chúng được lắp đặt. Đây là ở Puerto Rican, một cửa hàng kinh doanh nhỏ, ở một quán bar ở đường Christopher, ở sảnh chờ. Tôi muốn nói rằng chúng được lắp đặt ở những nhà ở cho người vô gia cư ở khắp mọi nơi. Dĩ nhiên hộp đêm nữa Và đây là thông báo công cộng cho dự án này. (Nhạc) (Cười) Hãy lấy một ít. (Vỗ tay)
So, this is really where design is able to create a conversation. I was in these venues, and people were, you know, really into getting them. They were excited. It was breaking the ice, it was getting over a stigma, and I think that's also what design can do. So, I was going to throw some condoms in the room and whatnot, but I'm not sure it's the etiquette here. (Laughter) Yeah? All right, all right. I have only a few. (Laughter) (Applause) So, I have more, you can always ask me for some more later. (Laughter) And if anybody asks why you're carrying a condom, you can just say you like the design. (Laughter)
Như vậy đây thực sự là nơi mà thiết kế có thể tạo ra được sự giao tiếp. Tôi đã ở trong những đại lộ này, và những người đó đã, bạn biết đấy, thực sự vào và lấy chúng. Họ đã cảm thấy phấn khích. Nó đã phá tan tảng băng, nó đã vượt qua sự mặc cảm, và tôi nghĩ đó cũng là điều mà thiết kế có thể làm. Vì vậy tôi đã vứt vài chiếc bao cao su trong phòng và trong tủ, nhưng tôi không chắc nó có phép xã giao ở đây. (Cười) Vâng, được thôi, được thôi. Tôi chỉ có một ít. (Cười) (Vỗ tay) Vậy tôi có nhiều hơn, bạn có thể gặp tôi để lấy một ít lúc sau. (Cười) Và nếu ai đó hỏi là tại sao bạn lại mang theo bao cao su, bạn có thể nói là bạn thích thiết kế của nó. (Cười)
So, I'll finish with just one thought: if we all work together on creating value, but if we really keep in mind the values of the work that we do, I think we can change the work that we do. We can change these values, can change the companies we work with, and eventually, together, maybe we can change the world. So, thank you. (Applause)
Vâng tôi sẽ kết thúc chỉ với một suy nghĩ: nếu chúng ta cùng nhau làm việc để tạo ra giá trị, nhưng nếu chúng ta luôn suy nghĩ về giá trị của công việc mà chúng ta làm, Tôi nghĩ chúng ta có thẻ thay đổi công việc mà chúng ta đang làm. Chúng ta có thể thay đổi những giá trị này, có thể thay đổi công ty mà chúng ta làm việc, và cùng nhau, có thể chúng ta có thể thay đổi thế giới Vâng, cảm ơn. (Vỗ tay)