Being a child, and sort of crawling around the house, I remember these Turkish carpets, and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes. I mean, look, this animal is trying to fight back this spear from this soldier. And my mom took these pictures actually, last week, of our carpets, and I remember this to this day. There was another object, this sort of towering piece of furniture with creatures and gargoyles and nudity -- pretty scary stuff, when you're a little kid.
Ще дитиною, коли я ходив пішком під стіл, пам’ятаю ці турецькі килими, на яких були зображені батальні та любовні сцени. Ось, дивіться. Ця тварина намагається відбитись від солдатського списа. Моя мама сфотографувала всі наші килими, минулого тижня власне, а я досі їх пам’ятаю. Була ще одна річ, такий собі височенний сервант з різними істотами, химерами, наготою — досить страшними речами для малої дитини.
What I remember today from this is that objects tell stories, so storytelling has been a really strong influence in my work. And then there was another influence. I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers, we want to just do what we love and what we believe in. And so, I fused together the two things I loved the most, which was skiing and windsurfing. Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.
Що я сьогодні пам’ятаю, — що ці речі розповідають історії, тож це мало сильний вплив на мою роботу. Згодом був і інший вплив. Коли я був підлітком, років 15-16-ти, гадаю, як і решта підлітків, ми хотіли робити те, що любили і в що вірили. Тож, я поєднав дві речі, які любив найбільше: катання на лижах та віндсерфінґ. Це доволі приємні шляхи втечі від одноманітної погоди в Швейцарії.
So, I created this compilation of the two: I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there, and some foot straps, and some metal fins, and here I was, going really fast on frozen lakes. It was really a death trap. I mean, it was incredible, it worked incredibly well, but it was really dangerous. And I realized then I had to go to design school. (Laughter) I mean, look at those graphics there. (Laughter)
Я створив наступне поєднання тих двох речей: взяв свої лижі та дошку і прилаштував туди мастфут, кріплення для ніг та металеві плавники, і ось він я, стрімко рухаюсь над замерзлими озерами. Це було небезпечно. Звісно, було неймовірно, прекрасно працювало, однак вкрай небезпечно. Тоді я й зрозумів, що мені слід йти в школу дизайну. (Сміх) Ні, ви тільки гляньте на цю графіку! (Сміх)
So, I went to design school, and it was the early '90s when I finished. And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley, so I wanted to be there, and I saw that the computer was coming into our homes, that it had to change in order to be with us in our homes. And so I got myself a job and I was working for a consultancy, and we would get in to these meetings, and these managers would come in, and they would say, "Well, what we're going to do here is really important, you know." And they would give the projects code names, you know, mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke. So, in anticipation, I would be this young designer in the back of the room, and I would raise my hand, and I would ask questions. I mean, in retrospect, probably stupid questions, but things like, "What's this Caps Lock key for?" or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing? "You know, do people really use it? Do they need it? Do they want it in their homes?" (Laughter)
І я пішов у школу дизайну. А на початку 90-их, закінчивши навчання, я побачив, які незвичайні речі відбуваються в Силіконовій долині, тому мені захотілось бути там. Я побачив, що комп’ютери почали з’являтись в наших будинках, що їм доведеться змінюватись, щоб бути з нами вдома. Я отримав роботу і працював консультантом: ми приходили на зустрічі, а потім заходили менеджери і казали: «Те що ми збираємось робити дуже важливо, знаєте» Вони давали проектам кодові імена, переважно із Зоряних війн: С-3PO, Йода, Люк. Я, будучи молодим дизайнером в дальньому кутку кімнати, піднімав руку і задавав питання. Олядаючись в минуле, мабуть, безглузді питання, на зразок «Для чого ця кнопка «Кепс Лок» (Caps Lock)?» або «Для чого кнопка «Нам Лок» (Num Lock)?» Чи люди справді ними користуються? Чи потрібні вони? Чи хочуть люди бачити їх вдома? (Сміх)
What I realized then is, they didn't really want to change the legacy stuff; they didn't want to change the insides. They were really looking for us, the designers, to create the skins, to put some pretty stuff outside of the box. And I didn't want to be a colorist. It wasn't what I wanted to do. I didn't want to be a stylist in this way. And then I saw this quote: "advertising is the price companies pay for being unoriginal." (Laughter)
Я зрозумів тоді, що вони не надто хотіли міняти успадковані деталі, не хотіли міняти нутрощі. Вони хотіли, щоб ми, дизайнери, створювали оболонку, щоб прикрашали коробку ззовні. А я не хотів бути прикрашальником. Це було не те, чого я прагнув. Я не хотів бути стилістом такого штибу. Та потім мені трапилась ця фраза: «Реклама — це ціна, яку компанії платять за відсутність оригінальності». (Сміх)
So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco, and I started a little company, fuseproject. And what I wanted to work on is important stuff. And I wanted to really not just work on the skins, but I wanted to work on the entire human experience. And so the first projects were sort of humble, but they took technology and maybe made it into things that people would use in a new way, and maybe finding some new functionality.
Отже, треба було починати все самостійно. Я переїхав до Сан-Франциско і заснував невеличку компанію, «Ф’юзпроджект» (Fuseproject). Я хотів працювати над важливими речами, не лише над оболонками, а над цілою взаємодією з людьми. Перші проекти були скромними, однак вони, ймовірно, перетворювали технології на речі, які люди використовували би по-новому, та, можливо, знаходили їм нове застовування.
This is a watch we made for Mini Cooper, the car company, right when it launched, and it's the first watch that has a display that switches from horizontal to vertical. And that allows me to check my timer discretely, here, without bending my elbow. And other projects, which were really about transformation, about matching the human need. This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer, and it ships completely flat, and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot. And something a little bit more experimental: this is a light fixture for Swarovski, and what it does is, it changes shape. So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight. And just by drawing on a little computer tablet, the entire light fixture adjusts to what shape you want.
Це годинник, який ми зробили для автокомпанії Міні Купер, одразу ж після його появи, і це був перший годинник з екраном, що перемикався з горизонтального положення у вертикальне. Це дозволяє мені перевіряти таймер в будь-якому положенні, не згинаючи ліктя. Та інші проекти були насправді про трансформацію, про відповідність людським потребам. Ось невеличка річ від італійського виробника меблів, яка поставляється цілковито в пласкій коробці, а потім складається в столик для кави чи стілець, або етажерку. І дещо більш експериментальне: це світловий прилад для «Сваровські», що здатен змінювати форму. Так, з круга та подібних форм він перетворюється на квадрат, «вісімку», і, просто малюючи на маленькому планшеті, вся світлова установка набуває бажаної форми.
And then finally, the leaf lamp for Herman Miller. This is a pretty involved process; it took us about four and a half years. But I really was looking for creating a unique experience of light, a new experience of light. So, we had to design both the light and the light bulb. And that's a unique opportunity, I would say, in design. And the new experience I was looking for is giving the choice for the user to go from a warm, sort of glowing kind of mood light, all the way to a bright work light. So, the light bulb actually does that. It allows the person to switch, and to mix these two colorations. And it's done in a very simple way: one just touches the base of the light, and on one side, you can mix the brightness, and on the other, the coloration of the light.
І нарешті лампа-листок для Германа Міллера. Це був досить складний процес, який зайняв близько чотирьох з половиною років. Але я дійсно шукав нагоди створити щось унікальне зі світлом, щось нове. Тому нам треба було спроектувати і світильник, і саму лампочку. Я б сказав, що це унікальний шанс в дизайні. Нова можливість, яку я шукав, дозволяє людині міняти освітлення від теплого, жевріючого світла, далі до яскравого, робочого. Лампочка дійсно робить це. Вона дозволяє людині перемикати та поєднувати ці два відтінки світла. Це зроблено досить просто: варто лише торкнутись основи світильника і на одній стороні можна встановити яскравість, а на іншій — відтінок.
So, all of these projects have a humanistic sense to them, and I think as designers we need to really think about how we can create a different relationship between our work and the world, whether it's for business, or, as I'm going to show, on some civic-type projects. Because I think everybody agrees that as designers we bring value to business, value to the users also, but I think it's the values that we put into these projects that ultimately create the greater value. And the values we bring can be about environmental issues, about sustainability, about lower power consumption. You know, they can be about function and beauty; they can be about business strategy. But designers are really the glue that brings these things together.
У всіх цих проектах є розуміння людської природи, і, я думаю, нам як дизайнерам дійсно завжди треба думати про те, як можна створити інший зв’язок між нашою роботою та світом, незалежно від того, чи це для бізнесу, чи, як я далі покажу, суспільні проекти. Тому що, думаю, всі погодяться з тим, що як дизайнери ми приносимо цінність для бізнесу, також для користувачів, але я думаю, що саме цінності вкладені в ці проекти, зрештою створюють ще більшу цінність. Цінності, які ми вносимо, можуть стосуватись природоохоронних питань, сталого розвитку, зниження енергоспоживання. Вони можуть стосуватись функцій та краси, або ж бізнес-стратегій. Однак дизайнери насправді — це клей, який поєднує всі ці речі.
So Jawbone is a project that you're familiar with, and it has a humanistic technology. It feels your skin. It rests on your skin, and it knows when it is you're talking. And by knowing when it is you're talking, it gets rid of the other noises that it knows about, which is the environmental noises.
І «Джобон» — проект з яким ви знайомі, — містить гуманістичні технології. Він відчуває вашу шкіру, лежить на вашій шкірі та знає, коли ви розмовляєте. І знаючи це, він усуває інші відомі йому шуми, навколишні шуми.
But the other thing that is humanistic about Jawbone is that we really decided to take out all the techie stuff, and all the nerdy stuff out of it, and try to make it as beautiful as we can. I mean, think about it: the care we take in selecting sunglasses, or jewelry, or accessories is really important, so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face. And this is what we're pursuing here.
Ще причина, чому «Джобон» гуманістичний в тому що ми вирішили позбутись всіх технічних та складних деталей і спробували зробити його красивим, наскільки могли. Тобто, подумайте про це: турбота про вибір сонцезахисних окулярів чи коштовностей, або ж аксесуарів дійсно важлива, і якщо вони негарні, то їм не місце на вашому обличчі. Це мета, яку ми ставили собі тут.
But how we work on Jawbone is really unique. I want to point at something here, on the left. This is the board, this is one of the things that goes inside that makes this technology work. But this is the design process: there's somebody changing the board, putting tracers on the board, changing the location of the ICs, as the designers on the other side are doing the work. So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology. It's really about designing from the inside out. And then, on the other side of the room, the designers are making small adjustments, sketching, drawing by hand, putting it in the computer. And it's what I call being design driven. You know, there is some push and pull, but design is really helping define the whole experience from the inside out.
Втім наш спосіб роботи над «Джобоном» дійсно унікальний. Я хочу вказати на дещо ось тут, зліва. Це плата, одна з речей, яка міститься всередині, щоб змусити працювати цю технологію. А це творчий процес: хтось міняє плату, додає до неї трасувальники, міняє розміщення інтегральних схем, в той час, як дизайнери з іншого боку роблять свою роботу. Так що це вже не натягування оболонки на технологію. Це справжній дизайн, зсередини. В іншій частині кімнати дизайнери вносять малі корективи, роблять зразки, малюють від руки, переносять це на комп’ютер, і це те, що я називаю «керуватись дизайном». Тут є свої заморочки, але дизайн дійсно допомагає визначити весь процес зсередини.
And then, of course, design is never done. And this is -- the other new way that is unique in how we work is, because it's never done, you have to do all this other stuff. The packaging, and the website, and you need to continue to really touch the user, in many ways. But how do you retain somebody, when it's never done? And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone, you know, really understands that you need a different structure. So, in a way, the different structure is that we're partners, it's a partnership. We can continue to work and dedicate ourselves to this project, and then we also share in the rewards.
І, звичайно, дизайн ніколи не остаточний. Це інший новий спосіб унікальності того, як ми працюємо, так як він ніколи не остаточний, слід робити й інші речі. Упаковку і сайт, треба продовжувати взаємодіяти з користувачами багатьма шляхами. Але як втримати когось, якщо дизайн ніколи не остаточний? І Хосейн Рахман, генеральний директор «Аліф Джобон», дійсно розуміє, що необхідна інша структура. Інша структура полягає в тому що ми партнери, це партнерство. Ми можемо продовжувати працювати і присвячувати себе проекту, а потім всі разом ділити винагороду.
And here's another project, another partnership-type approach. This is called Y Water, and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt, Austrian originally, who came to us, and all he wanted to do was to create a healthy drink, or an organic drink for his kids, to replace the high-sugar-content sodas that he's trying to get them away from. So, we worked on this bottle, and it's completely symmetrical in every dimension. And this allows the bottle to turn into a game. The bottles connect together, and you can create different shapes, different forms. (Laughter) (Applause) Thank you. (Applause)
А це інший проект з партнерським підходом. Він називається «Вода Y». Цей хлопець з Лос-Анджелеса, Томас Арндт, австрієць за походженням, прийшов до нас, і йому було потрібно, щоб ми створили здоровий, натуральний напій для його дітей, аби замінити газовану воду з високим вмістом цукру, від якої він хотів їх позбавити. Тому ми створили цю пляшку, повністю симетричну в усіх вимірах. Це дозволяє створити з пляшки гру. Їх можна з’єднувати разом і створювати різноманітні фігури, форми. (Сміх) (Оплески) Дякую. (Оплески)
And then while we were doing this, the shape of the bottle upside down reminded us of a Y, and then we thought, well these words, "why" and "why not," are probably the most important words that kids ask. So we called it Y Water. And so this is another place where it all comes together in the same room: the three-dimensional design, the ideas, the branding, it all becomes deeply connected. And then the other thing about this project is, we bring intellectual property, we bring a marketing approach, we bring all this stuff, but I think, at the end of the day, what we bring is these values, and these values create a soul for the companies we work with. And it's especially rewarding when your design work becomes a creative endeavor, when others can be creative and do more with it.
І поки ми робили це, обернена догори дриґом форма пляшки нагадала нам букву Y, і ми подумали, що ці слова: чому? чому ні? (гра слів, англ. Y = why — чому) мабуть найважливіші питання, які задають діти. Ось чому ми назвали її «Вода Y». І це ще одне місце, де все зійшлось докупи в одній кімнаті: тривимірний дизайн, ідеї, брендинг — все стало тісно пов’язаним. Ще одна деталь цього проекту в тому, що ми створюємо інтелектуальну власність, ми створюємо маркетинговий підхід, ми створюємо всі ці речі, але я думаю, що врешті-решт ми створюємо цінності, і ці цінності стають душею компаній, з якими ми працюємо. А ще дуже цінно, коли наша дизайнерська праця стає творчим носієм, який інші можуть використати для своєї творчості.
Here's another project, which I think really emulates that. This is the One Laptop per Child, the $100 laptop. This picture is incredible. In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads. This girl is going to school with a laptop on her head. I mean, to me, it just means so much. But when Nicholas Negroponte -- and he has spoken about this project a lot, he's the founder of OLPC -- came to us about two and a half years ago, there were some clear ideas. He wanted to bring education and he wanted to bring technology, and those are pillars of his life, but also pillars of the mission of One Laptop per Child. But the third pillar that he talked about was design. And at the time, I wasn't really working on computers. I didn't really want to, from the previous adventure. But what he said was really significant, is that design was going to be why the kids were going to love this product, how we were going to make it low cost, robust. And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key -- (Laughter) -- and the Num Lock key, too.
Ось інший проект, який, певен, наслідує це. Це ноутбук для кожної дитини, «ноутбук за 100 доларів». Це неймовірна світлина. Люди в Нігерії носять найцінніші речі на голові. Ця дівчинка йде до школи з ноутбуком на голові. Для мене це багато означає. І коли Ніколас Неґропонте, — а він багато говорив про цей проект, як засновник проекту «OLPC», — прийшов до нас близько двох з половиною років тому, він мав кілька ясних ідей. Він хотів покращити освіту та технології, — вони опори його життя, а також опори місії «ноутбук на дитину». А третьою опорою, про яку він говорив, був дизайн. В той час я не працював з комп’ютерами. І не надто хотів, через попередній досвід. Але він сказав визначну річ, що дизайн стане причиною чому діти полюблять цей виріб. Як зробити його дешевим, міцним, до того ж він пообіцяв позбутись Кепс Лока. (Сміх) І Нам Лока теж.
So, I was convinced. We designed it to be iconic, to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy. And then the integration of all these great technologies, which you've heard about, the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect; the screen, which you can read in sunlight; the keyboard, which is made out of rubber, and it's protected from the environment.
Так він переконав мене. Ми проектували його, щоб він став знаковим, щоб відрізнявся, щоб виглядав дитячим, але не як іграшка. А потім поєднали всі ці чудові технології, які вам відомі: антени бездротового зв’язку, що дозволило дітям користуватись інтернетом; екран, з якого можна читати на сонці; клавіатура, зроблена із гуми і захищена від пошкоджень.
You know, all these great technologies really happened because of the passion and the OLPC people and the engineers. They fought the suppliers, they fought the manufacturers. I mean, they fought like animals for this to remain they way it is. And in a way, it is that will that makes projects like this one -- allows the process from not destroying the original idea. And I think this is something really important.
Знаєте, всі ці чудові техології вдалось втілити через захоплення людей з «OLPC» та інженерів. Вони боролись з постачальниками, боролись з виробниками. Вони справді боролись як звірі, щоб все було таким як слід. І певним чином це те, що створює такі проекти, як цей, уможливлює процес без знищення початкової ідеї. І я думаю, це дуже важливо.
So, now you get these pictures -- you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria and you see them in Uruguay with their computers, and in Mongolia. And we went away from obviously the beige. I mean it's colorful, it's fun. In fact, you can see each logo is a little bit different. It's because we were able to run, during the manufacturing process, 20 colors for the X and the O, which is the name of the computer, and by mixing them on the manufacturing floor, you get 20 times 20: you get 400 different options there. So, the lessons from seeing the kids using them in the developing world are incredible.
Отже, тепер у вас є ці світлини, ви встаєте ранком і бачите дітей в Нігерії і в Уругваї з їх комп’ютерами, і в Монголії. Ми відійшли від всюдисущого бежевого кольору, тож наші комп’ютери різнокольорові, так веселіше. Крім того, як ви бачите, логотипи трохи відрізняються один від одного. Це тому, що ми змогли в процесі виробництва використати 20 кольорів для букв Х та О, з яких складається назва комп’ютера. І, змішуючи їх на етапі виробництва, можна отримати 20 раз по 20, це 400 різних комбінацій. Наглядний приклад дітей, що використовують комп’ютери в країнах що розвиваються, неймовірний.
But this is my nephew, Anthony, in Switzerland, and he had the laptop for an afternoon, and I had to take it back. It was hard. (Laughter) And it was a prototype. And a month and a half later, I come back to Switzerland, and there he is playing with his own version. (Laughter) Like paper, paper and cardboard.
А цей мій племінник Ентоні в Швейцарії, йому дали ноутбук на пів дня і я мусів був його забрати. Це було непросто! (Сміх) Це був прототип. А через півтора місяця, коли я повернувся в Швейцарію, він грався зі своєю власною версією. (Сміх) З двох аркушів паперу та картону.
So, I'm going to finish with one last project, and this is a little bit more of adult play. (Laughter) Some of you might have heard about the New York City condom. It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day, February 14, about 10 days ago. So, the Department of Health in New York came to us, and they needed a way to distribute 36 million condoms for free to the citizens of New York. So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers. These are the dispensers. There's this friendly shape. It's a little bit like designing a fire hydrant, and it has to be easily serviceable: you have to know where it is and what it does. And we also designed the condoms themselves.
Я збираюсь завершити одним проектом наостанок, який скоріш для дорослої гри. (Сміх) Декотрі з вас могли чути про презервативи «Нью-Йорк». Вони власне тільки випущені, на день святого Валентина, 14-го лютого, близько десяти днів назад. Міністрество охорони здоров’я Нью-Йорка звернулось до нас, їм потрібен був спосіб розповсюдити 36 мільйонів безкоштовних презервативів серед мешканців Нью-Йорка. Це доволі масштабний намір, тож ми працювали над автоматами для видачі. Ось вони, приязної округлої форми. Все це трохи схоже на проектування гідранта: ним має бути легко скористатись, і ви маєте знати де він знаходиться і як працює. Ми також спроектували самі презервативи.
And I was just in New York at the launch, and I went to see all these places where they're installed: this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store; at a bar in Christopher Street; at a pool hall. I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere. Of course, clubs and discos, too. And here's the public service announcement for this project. (Music) (Laughter) Get some. (Applause)
Я був в Нью-Йорку, щойно вони були випущені, і пішов оглянути місця, де вони встановлені: в магазині пуерториканської сім’ї, в барі на вулиці Крістофер, в залі для пула. Вони встановлені у всіх медпунктах для безпритульних. Звичайно, в клубах та на дискотеках теж. А це промоція цього проекту. (♫) (Сміх) Візьміть кілька для себе. (Оплески)
So, this is really where design is able to create a conversation. I was in these venues, and people were, you know, really into getting them. They were excited. It was breaking the ice, it was getting over a stigma, and I think that's also what design can do. So, I was going to throw some condoms in the room and whatnot, but I'm not sure it's the etiquette here. (Laughter) Yeah? All right, all right. I have only a few. (Laughter) (Applause) So, I have more, you can always ask me for some more later. (Laughter) And if anybody asks why you're carrying a condom, you can just say you like the design. (Laughter)
Це саме той випадок, коли дизайн здатен започаткувати спілкування. Я був на цих заходах; і люди дійсно хотіли взяти їх для себе. Вони були схвильовані. Крига скресла, сором був подоланий і, я думаю, це теж заслуга дизайну. Я збирався кинути кілька презервативів в аудиторії, але не певен чи це етично тут. (Сміх) Гаразд, гаразд. У мене лише кілька. (Сміх) (Оплески) Але в мене є ще, ви завжди можете попросити в мене згодом. (Сміх) І якщо хтось запитає, чому у вас із собою презерватив, просто скажіть, що вам сподобався дизайн. (Сміх)
So, I'll finish with just one thought: if we all work together on creating value, but if we really keep in mind the values of the work that we do, I think we can change the work that we do. We can change these values, can change the companies we work with, and eventually, together, maybe we can change the world. So, thank you. (Applause)
Я завершу однією думкою: якщо всі ми будемо працювати над створенням цінностей і якщо ми дійсно будемо пам’ятати про важливість нашої праці, я думаю, ми зможемо змінити те, що робимо. Ми зможемо змінити цінності, компанії, з кими співпрацюємо, і нарешті, разом, можливо ми змінимо світ. Дякую вам. (Оплески)