Being a child, and sort of crawling around the house, I remember these Turkish carpets, and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes. I mean, look, this animal is trying to fight back this spear from this soldier. And my mom took these pictures actually, last week, of our carpets, and I remember this to this day. There was another object, this sort of towering piece of furniture with creatures and gargoyles and nudity -- pretty scary stuff, when you're a little kid.
Als kind kroop ik nu en dan door het huis en ik herinner me de Turkse tapijten met hun taferelen: gevechtstaferelen, liefdestaferelen. Kijk maar. Dit dier is tegen die speer aan het vechten van een soldaat. Mijn moeder nam deze foto's, vorige week pas, van onze tapijten, en tot vandaag staat me dit nog bij. Er was nog een ding, een soort torenhoog meubelstuk met wezens en gargouilles en naakt -- best wel enge dingen voor een kleine jongen.
What I remember today from this is that objects tell stories, so storytelling has been a really strong influence in my work. And then there was another influence. I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers, we want to just do what we love and what we believe in. And so, I fused together the two things I loved the most, which was skiing and windsurfing. Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.
Wat ik hier vandaag van meedraag is dat voorwerpen verhalen vertellen, dus verhalen vertellen heeft een erg sterke invloed op mijn werk. En er was nog een andere invloed. Ik was een tiener, en toen ik 15 of 16 was, zoals alle tieners, vermoed ik, wilden we alleen doen wat ons uitkwam en waar we in geloofden. En dus voegde ik de twee dingen die ik het liefste deed samen, dat was skiën en windsurfen. Vrij geschikte manieren om aan het kleurloze Zwitserse weer te ontsnappen.
So, I created this compilation of the two: I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there, and some foot straps, and some metal fins, and here I was, going really fast on frozen lakes. It was really a death trap. I mean, it was incredible, it worked incredibly well, but it was really dangerous. And I realized then I had to go to design school. (Laughter) I mean, look at those graphics there. (Laughter)
Dus bracht ik de twee in dit ene object samen: ik nam mijn ski's en een surfplank en zette er een mastvoet in en riemen voor de voeten, en wat metalen vinnen, en daar ging ik dan, keihard vloog ik over bevroren meren. Het was echt levensgevaarlijk. Ik bedoel, het was ongelooflijk, het werkte enorm goed, maar het was echt gevaarlijk. En toen besefte ik dat ik naar de school voor vormgeving moest. (Gelach) Kijk maar naar die tekeningen daar. (Gelach)
So, I went to design school, and it was the early '90s when I finished. And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley, so I wanted to be there, and I saw that the computer was coming into our homes, that it had to change in order to be with us in our homes. And so I got myself a job and I was working for a consultancy, and we would get in to these meetings, and these managers would come in, and they would say, "Well, what we're going to do here is really important, you know." And they would give the projects code names, you know, mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke. So, in anticipation, I would be this young designer in the back of the room, and I would raise my hand, and I would ask questions. I mean, in retrospect, probably stupid questions, but things like, "What's this Caps Lock key for?" or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing? "You know, do people really use it? Do they need it? Do they want it in their homes?" (Laughter)
Dus ging ik naar de school voor vormgeving. Ik was begin jaren '90 klaar toen ik iets uitzonderlijks zag gebeuren in Silicon Valley, dus wilde ik daar zijn, en ik zag hoe de computer onze huiskamer binnenkwam. Dat hij moest veranderen om er een plek te hebben. Dus nam ik een baan en werkte ik voor een adviesbureau en we hadden van die vergaderingen waarbij managers binnenstapten en zeiden: "Goed, wat we hier doen is enorm belangrijk, weet je wel." En dan gaven ze projecten codenamen, eigenlijk vooral Star Wars: dingen als C3PO, Yoda, Luke. Dus in afwachting was ik die jonge vormgever achterin de ruimte met zijn hand omhoog om vragen te stellen. Achteraf gezien waarschijnlijk stomme vragen, maar dingen als: "Wat doet deze Caps Lock-toets?" of "Waar is deze Num Lock-toets voor?" "Weet je wel, dat ding?" Gebruiken mensen dat echt? Hebben ze het nodig? Willen ze het in hun huis? (Gelach)
What I realized then is, they didn't really want to change the legacy stuff; they didn't want to change the insides. They were really looking for us, the designers, to create the skins, to put some pretty stuff outside of the box. And I didn't want to be a colorist. It wasn't what I wanted to do. I didn't want to be a stylist in this way. And then I saw this quote: "advertising is the price companies pay for being unoriginal." (Laughter)
Wat ik toen besefte is dat ze niet echt iets wilden veranderen aan wat er al was, ze wilden de binnenkant niet veranderen. Ze hoopten dat wij, de vormgevers, de omhulsels konden maken, om wat mooie dingen buiten op de doos te zetten. Maar ik wilde niet alleen spelen met kleurtjes. Dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde geen stylist worden op die manier. En toen zag ik dit citaat: "Adverteren is de prijs die bedrijven betalen voor hun on-originaliteit." (Gelach)
So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco, and I started a little company, fuseproject. And what I wanted to work on is important stuff. And I wanted to really not just work on the skins, but I wanted to work on the entire human experience. And so the first projects were sort of humble, but they took technology and maybe made it into things that people would use in a new way, and maybe finding some new functionality.
Dus moest ik voor mezelf beginnen. Ik verhuisde naar San Francisco en begon een klein bedrijfje, Fuseproject. Ik wilde aan belangrijke zaken werken. Ik wilde juist niet alleen aan de verpakking werken, maar iets creëren voor de complete menselijke ervaring. En dus waren de eerste projecten bescheiden, maar technologie was de basis, waaruit we dingen maakten die mensen op een nieuwe manier zouden gebruiken, misschien zouden we wel een nieuwe functionaliteit ontdekken.
This is a watch we made for Mini Cooper, the car company, right when it launched, and it's the first watch that has a display that switches from horizontal to vertical. And that allows me to check my timer discretely, here, without bending my elbow. And other projects, which were really about transformation, about matching the human need. This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer, and it ships completely flat, and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot. And something a little bit more experimental: this is a light fixture for Swarovski, and what it does is, it changes shape. So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight. And just by drawing on a little computer tablet, the entire light fixture adjusts to what shape you want.
Dit uurwerk maakten we voor Mini Cooper, de autobouwer, net toen die gelanceerd werd, en het is het eerste uurwerk met een wijzerplaat die van horizontaal naar verticaal springt. Nu kan ik mijn timer hier onopvallend in de gaten houden zonder mijn elleboog te buigen. Andere projecten gingen vooral over transformatie, over het invullen van een menselijke behoefte. Dit is een klein meubelstuk voor een Italiaanse maker, het wordt volledig plat verzonden, en dan wordt het een koffietafel, een stoel en noem maar op. Dit is een beetje experimenteler: dit is een lampontwerp voor Swarovski dat van vorm kan veranderen. Ze gaat van een cirkel, naar een ronde vorm, een vierkant, een achtvorm, simpelweg door te tekenen op een kleine computertablet, neemt de volledige lamp de vorm aan die je wilt.
And then finally, the leaf lamp for Herman Miller. This is a pretty involved process; it took us about four and a half years. But I really was looking for creating a unique experience of light, a new experience of light. So, we had to design both the light and the light bulb. And that's a unique opportunity, I would say, in design. And the new experience I was looking for is giving the choice for the user to go from a warm, sort of glowing kind of mood light, all the way to a bright work light. So, the light bulb actually does that. It allows the person to switch, and to mix these two colorations. And it's done in a very simple way: one just touches the base of the light, and on one side, you can mix the brightness, and on the other, the coloration of the light.
En dan ten slotte, de bladlamp voor Herman Miller. Dit is een vrij ingewikkeld proces; we hadden ongeveer 4,5 half jaar nodig. Maar ik wilde echt een unieke lichtervaring creëren, een nieuwe beleving van licht. Dus moesten we zowel de lamp als het peertje ontwerpen. En dat is een unieke kans, zou ik zeggen, bij het ontwerpen. En de nieuwe ervaring die ik zocht biedt de gebruiker de kans om te gaan van een warme, soort gloeiende 'mood light', tot een heldere lamp om bij te werken. En het peertje doet dat echt. Het laat iemand toe om te wisselen, en deze twee kleurstellingen te mengen. Het is heel eenvoudig: je raakt gewoon de onderkant van de lamp aan, en aan één kant kun je de helderheid mengen en aan de andere, de kleurstelling van de lamp.
So, all of these projects have a humanistic sense to them, and I think as designers we need to really think about how we can create a different relationship between our work and the world, whether it's for business, or, as I'm going to show, on some civic-type projects. Because I think everybody agrees that as designers we bring value to business, value to the users also, but I think it's the values that we put into these projects that ultimately create the greater value. And the values we bring can be about environmental issues, about sustainability, about lower power consumption. You know, they can be about function and beauty; they can be about business strategy. But designers are really the glue that brings these things together.
Al deze projecten hebben dus een humanistische kant in zich, en ik denk dat we als ontwerpers echt moeten denken over hoe we de relatie kunnen veranderen tussen ons werk en de wereld, of het nu is voor de zakenwereld, of, zoals ik zal laten zien, voor meer huislijke projecten. Want ik denk dat iedereen het erover eens is dat we als ontwerpers waarde brengen in zaken, en ook voor de gebruikers, maar ik denk dat de waarden die we in deze projecten steken uiteindelijk van grotere waarde zullen zijn. En de waarden die we erin steken kunnen over het milieu gaan, over duurzaamheid, over lager energieverbruik. Ze kunnen over functie en schoonheid gaan, of over zakelijke strategie gaan. Maar ontwerpers zijn feitelijk de lijm die dit alles bij elkaar houdt.
So Jawbone is a project that you're familiar with, and it has a humanistic technology. It feels your skin. It rests on your skin, and it knows when it is you're talking. And by knowing when it is you're talking, it gets rid of the other noises that it knows about, which is the environmental noises.
Jawbone is een project dat jullie kennen, met een humanistische technologie. Het voelt je huid; het rust op je huid, en het weet wanneer je praat. En door te weten wanneer je praat, verwijdert het alle geluiden die het hoort, de omgevingsgeluiden.
But the other thing that is humanistic about Jawbone is that we really decided to take out all the techie stuff, and all the nerdy stuff out of it, and try to make it as beautiful as we can. I mean, think about it: the care we take in selecting sunglasses, or jewelry, or accessories is really important, so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face. And this is what we're pursuing here.
Maar het andere dat mensachtig is aan Jawbone is dat we echt beslisten om alle technische dingen, en alle nerdy dingen achterwege te laten, en te streven naar de grootste schoonheid. Ik bedoel, denk er maar over na: de zorg die we besteden aan het kiezen van een zonnebril of juwelen, of accessoires is echt belangrijk, dus als het niet mooi is, hoort het niet op je gezicht thuis. Dat streven we hier na.
But how we work on Jawbone is really unique. I want to point at something here, on the left. This is the board, this is one of the things that goes inside that makes this technology work. But this is the design process: there's somebody changing the board, putting tracers on the board, changing the location of the ICs, as the designers on the other side are doing the work. So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology. It's really about designing from the inside out. And then, on the other side of the room, the designers are making small adjustments, sketching, drawing by hand, putting it in the computer. And it's what I call being design driven. You know, there is some push and pull, but design is really helping define the whole experience from the inside out.
Maar hoe we aan Jawbone werken is uniek. Ik wil jullie wijzen op iets hier aan de linkerkant. Dit is het bord, dit is een van de dingen die binnenin gaat en zorgt dat deze technologie werkt. Maar dit is het ontwerproces: iemand verandert het bord, zet tracers op het bord, verandert de plaats van de IC's terwijl de ontwerpers aan de andere kant het werk doen. Het gaat dus niet meer om het verpakken van technologie. Het gaat echt over ontwerpen van binnenuit. En aan de andere kant van de ruimte, doen de ontwerpers kleine aanpassingen, door met de hand te schetsen en het in de computer te zetten, dat noem ik ontwerpgestuurd werken. Weet je, het is een "trek en duw"-proces maar het ontwerpen helpt om de hele ervaring van binnenuit te definiëren.
And then, of course, design is never done. And this is -- the other new way that is unique in how we work is, because it's never done, you have to do all this other stuff. The packaging, and the website, and you need to continue to really touch the user, in many ways. But how do you retain somebody, when it's never done? And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone, you know, really understands that you need a different structure. So, in a way, the different structure is that we're partners, it's a partnership. We can continue to work and dedicate ourselves to this project, and then we also share in the rewards.
En design is natuurlijk nooit af. Dit is de andere nieuwe, unieke manier in hoe we werken, want het is nooit gedaan, je moet ook al die andere dingen nog doen. Het verpakken, en de website en je moet verdergaan met de gebruiker echt te raken, op veel manieren. Maar hou je iemand betrokken als het allemaal nieuw is? Hosain Rahman, de directeur van Aliph Jawbone, begrijpt dat je een andere structuur nodig hebt. Op een bepaalde manier is die andere structuur dat we partners zijn, het is een associatie. We kunnen blijven werken en ons op dit project toeleggen, en dan delen we allemaal in de beloning.
And here's another project, another partnership-type approach. This is called Y Water, and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt, Austrian originally, who came to us, and all he wanted to do was to create a healthy drink, or an organic drink for his kids, to replace the high-sugar-content sodas that he's trying to get them away from. So, we worked on this bottle, and it's completely symmetrical in every dimension. And this allows the bottle to turn into a game. The bottles connect together, and you can create different shapes, different forms. (Laughter) (Applause) Thank you. (Applause)
Hier is nog een project, een andere aanpak in partnership. Dit heet Y Water, en het is deze man uit Los Angeles, Thomas Arndt, oorspronkelijk uit Oostenrijk, die ons benaderde. Hij wilde het liefst een gezonde drank maken of een organische drank voor zijn kinderen, om zoete frisdrank te vervangen. Hij wil liever niet dat ze die drinken. Dus werkten we aan deze fles, volledig symmetrisch op elk niveau. Nu kan de fles een spelletje worden. De flessen passen in elkaar en je kunt verschillende figuren en vormen maken. (Gelach) (Applaus) Dank u. (Applaus)
And then while we were doing this, the shape of the bottle upside down reminded us of a Y, and then we thought, well these words, "why" and "why not," are probably the most important words that kids ask. So we called it Y Water. And so this is another place where it all comes together in the same room: the three-dimensional design, the ideas, the branding, it all becomes deeply connected. And then the other thing about this project is, we bring intellectual property, we bring a marketing approach, we bring all this stuff, but I think, at the end of the day, what we bring is these values, and these values create a soul for the companies we work with. And it's especially rewarding when your design work becomes a creative endeavor, when others can be creative and do more with it.
En terwijl we hiermee bezig waren, deed de vorm van de fles op haar kop ons aan een Y [why] denken, en toen dachten we, wel, deze woorden, 'why' en 'why not', zijn voor kinderen waarschijnlijk de belangrijkste woorden, Dus noemden we het Y Water. En dit is dus een andere plek waar het allemaal samenkomt in één ruimte: het driedimensionale ontwerp, de ideeën, de merknaam, alles raakt erg met elkaar verweven. Wat ook nog bij dit project komt kijken is dat we het intellectuele eigendom en een marketingaanpak meebrengen, we dragen dat bij, maar ik denk dat wat we uiteindelijk bijdragen vooral deze waarden zijn, die een ziel scheppen voor de bedrijven waarmee we werken. En het is vooral dankbaar wanneer je ontwerp een creatieve onderneming wordt, wanneer anderen creatief kunnen zijn en er meer mee kunnen doen.
Here's another project, which I think really emulates that. This is the One Laptop per Child, the $100 laptop. This picture is incredible. In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads. This girl is going to school with a laptop on her head. I mean, to me, it just means so much. But when Nicholas Negroponte -- and he has spoken about this project a lot, he's the founder of OLPC -- came to us about two and a half years ago, there were some clear ideas. He wanted to bring education and he wanted to bring technology, and those are pillars of his life, but also pillars of the mission of One Laptop per Child. But the third pillar that he talked about was design. And at the time, I wasn't really working on computers. I didn't really want to, from the previous adventure. But what he said was really significant, is that design was going to be why the kids were going to love this product, how we were going to make it low cost, robust. And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key -- (Laughter) -- and the Num Lock key, too.
Hier is nog een project, waarvan ik denk dat het dat belichaamt. Dit betekent één laptop per kind, de 100-dollar-laptop. Dit beeld is ongelooflijk. In Nigeria dragen mensen hun dierbaarste bezittingen op hun hoofd. Dit meisje is op weg naar school met haar laptop op haar hoofd. Voor mij betekent dit gewoon zo veel. Maar toen Nicholas Negroponte -- en hij heeft al veel over dit project gesproken, hij is de oprichter van OLPC -- naar ons toekwam, bijna 2,5 jaar geleden, had hij een paar duidelijke ideeën. Hij wilde zorgen voor onderwijs en technologie, dat zijn steunpilaren van zijn leven, maar ook steunpilaren van de "één laptop per kind"-missie. Maar de derde steunpilaar waarover hij het had was vormgeving. In die tijd was ik niet echt met computers bezig. Ik wilde dat niet echt, na het vorige avontuur. Maar wat hij zei, had echt betekenis, dat kinderen vanwege de de vormgeving dit product graag zouden hebben. Hoe we het betaalbaar en stevig gingen maken, en bovendien zei hij dat de Caps Lock-toets zou verdwijnen -- (Gelach) -- net als de Num Lock-toets.
So, I was convinced. We designed it to be iconic, to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy. And then the integration of all these great technologies, which you've heard about, the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect; the screen, which you can read in sunlight; the keyboard, which is made out of rubber, and it's protected from the environment.
Dus ik was overtuigd. We gingen voor een iconisch ontwerp, voor een andere look, het moest er kindvriendelijk uitzien, maar niet als speelgoed. En dan de integratie van al die fantastische technologieën waarover jullie gehoord hebben, de WiFi-antennes zodat kinderen verbinding kunnen maken; het scherm dat ook in zonlicht leesbaar is; het toetsenbord van rubber, beschermd tegen de omgeving.
You know, all these great technologies really happened because of the passion and the OLPC people and the engineers. They fought the suppliers, they fought the manufacturers. I mean, they fought like animals for this to remain they way it is. And in a way, it is that will that makes projects like this one -- allows the process from not destroying the original idea. And I think this is something really important.
Weet je, al deze prachtige techologieën waren mogelijk dankzij de passie en de OLPC-mensen en de ingenieurs. Zij vochten met de leveranciers, zij vochten met de fabrikanten. Ze vochten als beesten om dit te houden zoals het is. Op een of andere manier is het die wil die zorgt dat het proces bij projecten als dit het oorspronkelijke idee niet kapot maakt. En ik vind dat heel belangrijk.
So, now you get these pictures -- you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria and you see them in Uruguay with their computers, and in Mongolia. And we went away from obviously the beige. I mean it's colorful, it's fun. In fact, you can see each logo is a little bit different. It's because we were able to run, during the manufacturing process, 20 colors for the X and the O, which is the name of the computer, and by mixing them on the manufacturing floor, you get 20 times 20: you get 400 different options there. So, the lessons from seeing the kids using them in the developing world are incredible.
Goed, nu krijg je deze beelden -- je staat 's morgens op en je ziet de kinderen in Nigeria en je ziet ze in Uruguay met hun computers, en in Mongolië. En we kozen natuurlijk niet voor het evidente beige -- het is kleurrijk; het is leuk. Je ziet dat elk logo eigenlijk nét een beetje anders is. Dat is omdat we tijdens het fabriceren twintig kleuren voor de X en de O konden gebruiken, de naam van de computer, en door ze op de werkvloer te mengen krijg je twintig keer twintig: je krijgt daardoor 400 verschillende mogelijkheden. Wat we kunnen leveren van kinderen die ze gebruiken in ontwikkelingslanden is ongelooflijk.
But this is my nephew, Anthony, in Switzerland, and he had the laptop for an afternoon, and I had to take it back. It was hard. (Laughter) And it was a prototype. And a month and a half later, I come back to Switzerland, and there he is playing with his own version. (Laughter) Like paper, paper and cardboard.
Maar dit is mijn neef Anthony, in Zwitserland, en hij kreeg de laptop voor een namiddag, en ik moest hem afnemen. Dat was moeilijk. (Gelach) Het was een prototype. En anderhalve maand later ben ik opnieuw in Zwitserland en daar zit hij te spelen met zijn eigen versie. (Gelach) Van papier, van papier en karton.
So, I'm going to finish with one last project, and this is a little bit more of adult play. (Laughter) Some of you might have heard about the New York City condom. It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day, February 14, about 10 days ago. So, the Department of Health in New York came to us, and they needed a way to distribute 36 million condoms for free to the citizens of New York. So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers. These are the dispensers. There's this friendly shape. It's a little bit like designing a fire hydrant, and it has to be easily serviceable: you have to know where it is and what it does. And we also designed the condoms themselves.
Ik ga afsluiten met een laatste project, en dit is een beetje meer spelen voor volwassenen. (Gelach) Sommigen weten misschien al van het New York City- condoom, Het is net gelanceerd, precies op Valentijnsdag, 14 februari, ongeveer tien dagen geleden. Het gezondheidsdienst van de stad New York benaderde ons en zochten een manier om 36 miljoen condooms gratis te verdelen voor de inwoners van New York. Een grote uitdaging dus, en wij werkten aan de verdeelautomaten; dit zijn ze. Ze hebben een vriendelijke vorm. Het lijkt wel op het ontwerpen van een brandkraan: het moet gemakkelijk te bedienen zijn, je moet weten waar het is en wat het doet. En we ontworpen ook de condooms zelf.
And I was just in New York at the launch, and I went to see all these places where they're installed: this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store; at a bar in Christopher Street; at a pool hall. I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere. Of course, clubs and discos, too. And here's the public service announcement for this project. (Music) (Laughter) Get some. (Applause)
Ik was net in New York toen het gelanceerd werd, en ik ging alle plekken bekijken waar ze geplaatst werden. Dit is bij een Puerto Ricaan, een klein buurtwinkeltje, bij een bar in Christopher Street, bij een biljartzaal. Ze worden ook geplaatst in klinieken voor daklozen in de stad. Natuurlijk ook in clubs en disco's. En hier is de mededeling van de overheid voor dit project. (Muziek) (Gelach) Ga er ook halen. (Applaus)
So, this is really where design is able to create a conversation. I was in these venues, and people were, you know, really into getting them. They were excited. It was breaking the ice, it was getting over a stigma, and I think that's also what design can do. So, I was going to throw some condoms in the room and whatnot, but I'm not sure it's the etiquette here. (Laughter) Yeah? All right, all right. I have only a few. (Laughter) (Applause) So, I have more, you can always ask me for some more later. (Laughter) And if anybody asks why you're carrying a condom, you can just say you like the design. (Laughter)
Dit is precies waar vormgeving een gesprek mogelijk maakt. Ik was op deze plekken en mensen waren er erg voor gewonnen. Ze waren enthousiast. Het was een ijsbreker, het doorbrak een stigma, en volgens mij kan vormgeving dat ook doen. Ik was dus van plan om enkele condooms de zaal in te gooien enzo, maar ik ben niet zeker dat dat de etiquette hier is. (Gelach) Ja, ok, ok. Ik heb er maar een paar. (Gelach) (Applaus) Ik heb er nog, je kunt er me altijd later meer vragen. (Gelach) En als iemand vraagt waarom je een condoom op zak hebt, kun je gewoon zeggen dat je de vormgeving leuk vindt. (Gelach)
So, I'll finish with just one thought: if we all work together on creating value, but if we really keep in mind the values of the work that we do, I think we can change the work that we do. We can change these values, can change the companies we work with, and eventually, together, maybe we can change the world. So, thank you. (Applause)
Ik ga afsluiten met één gedachte: als we allemaal samenwerken om waarde te creëren, en steeds nadenken over de waarden van het werk, dan denk ik dat we het werk dat we doen kunnen veranderen. We kunnen deze waarden veranderen, en de bedrijven waarmee we werken, en uiteindelijk kunnen we samen misschien de wereld veranderen. Dank jullie wel. (Applaus)