Being a child, and sort of crawling around the house, I remember these Turkish carpets, and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes. I mean, look, this animal is trying to fight back this spear from this soldier. And my mom took these pictures actually, last week, of our carpets, and I remember this to this day. There was another object, this sort of towering piece of furniture with creatures and gargoyles and nudity -- pretty scary stuff, when you're a little kid.
כשהייתי ילד וזחלתי לי בבית, אני זוכר את השטיחים התורכיים ההם, היו עליהם סצנות, סיפורי קרבות, סיפורי אהבה. הנה, תראו. החיה הזו מנסה להדוף את הכידון של החייל הזה. אמא שלי צילמה תמונות אלה, ממש בשבוע שעבר, של השטיחים שלנו, ואני זוכר זאת עד היום. היה עוד חפץ, מין רהיט מתנשא לגובה עם יצורים, ומפלצות, ועירום - דברים די מפחידים עבור ילד קטן.
What I remember today from this is that objects tell stories, so storytelling has been a really strong influence in my work. And then there was another influence. I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers, we want to just do what we love and what we believe in. And so, I fused together the two things I loved the most, which was skiing and windsurfing. Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.
מה שאני זוכר מכך היום הוא שחפצים מספרים סיפורים, כך שלסיפור סיפורים היה השפעה חזקה על עבודתי. והיתה עוד השפעה אחת. הייתי נער, ובגיל 15 או 16, אולי ככל הצעירים, אנו רק רוצים לעשות מה שאנו אוהבים ומאמינים בו. וכך, מיזגתי ביחד את שני הדברים שהכי אהבתי, שהיו סקי וגלישת-רוח. שתיהן דרכים טובות לברוח מהאקלים השוייצרי המשעמם.
So, I created this compilation of the two: I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there, and some foot straps, and some metal fins, and here I was, going really fast on frozen lakes. It was really a death trap. I mean, it was incredible, it worked incredibly well, but it was really dangerous. And I realized then I had to go to design school. (Laughter) I mean, look at those graphics there. (Laughter)
אז יצרתי את החיבור של שני אלה: לקחתי את המגלשיים ולקחתי לוח ותקעתי בו תורן, ורצועות לרגליים, וסנפירי מתכת, וטסתי במהירות עצומה על פני אגמים קפואים. זו היתה ממש מלכודת-מוות, כלומר, זה היה לא-ייאמן, זה עבד מעולה, אבל זה היה ממש מסוכן. ואז הבנתי שעלי ללכת לבי"ס לעיצוב. [צחוק] כי תסתכלו בקישוטים האלה כאן. [צחוק]
So, I went to design school, and it was the early '90s when I finished. And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley, so I wanted to be there, and I saw that the computer was coming into our homes, that it had to change in order to be with us in our homes. And so I got myself a job and I was working for a consultancy, and we would get in to these meetings, and these managers would come in, and they would say, "Well, what we're going to do here is really important, you know." And they would give the projects code names, you know, mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke. So, in anticipation, I would be this young designer in the back of the room, and I would raise my hand, and I would ask questions. I mean, in retrospect, probably stupid questions, but things like, "What's this Caps Lock key for?" or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing? "You know, do people really use it? Do they need it? Do they want it in their homes?" (Laughter)
אז הלכתי לבי"ס לעיצוב, וכשסיימתי, זו היתה כבר תחילת שנות התשעים, וראיתי שקורה משהו יוצא-דופן בעמק הסיליקון, אז רציתי להיות שם, וראיתי את המחשב מתחיל להיכנס לבתינו. ושעליו להשתנות כדי שיוכל להיות איתנו בבית. אז מצאתי עבודה בחברת-ייעוץ, והיינו באים לפגישות האלה, והמנהלים האלה היו נכנסים, והיו אומרים, "מה שאנו הולכים לעשות כאן הוא באמת חשוב." והיו נותנים לפרוייקטים שמות-צופן, בעיקר ממלחמת הכוכבים: C3PO, יודה, לוק. אז מתוך ציפייה, אני בתור המעצב הצעיר שיושב בקצה החדר, הייתי מרים יד, ושואל שאלות. במבט לאחור, אולי שאלות מטופשות, דברים כמו, "בשביל מה צריך את מקש Caps Lock?" או, "בשביל מה צריך את ה-NumLock, נו, הדבר הזה?" אנשים באמת משתמשים בו? הם צריכים אותו? הם רוצים את זה בבית שלהם? [צחוק]
What I realized then is, they didn't really want to change the legacy stuff; they didn't want to change the insides. They were really looking for us, the designers, to create the skins, to put some pretty stuff outside of the box. And I didn't want to be a colorist. It wasn't what I wanted to do. I didn't want to be a stylist in this way. And then I saw this quote: "advertising is the price companies pay for being unoriginal." (Laughter)
ומה שהבנתי אז, שהם לא באמת רוצים לשנות את עניין ההמשכיות. הם לא רצו לשנות את התוך. הם רצו רק שאנו, המעצבים, ניצור את המעטפת, ושנשים כמה דברים נחמדים על החיצוניות של הקופסה. ואני לא רציתי לעסוק בדקורציה. זה לא מה שרציתי להיות. לא רציתי להיות מין מעצב-אופנה שכזה. ואז נתקלתי בציטטה הזו: "פרסום הוא המחיר שחברות משלמות על אי מקוריותן." [צחוק]
So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco, and I started a little company, fuseproject. And what I wanted to work on is important stuff. And I wanted to really not just work on the skins, but I wanted to work on the entire human experience. And so the first projects were sort of humble, but they took technology and maybe made it into things that people would use in a new way, and maybe finding some new functionality.
כך שהיה עלי להתחיל לבדי. אז עברתי לסן-פרנצסיקו, וייסדתי חברה קטנה, "פיוז-פרוג'קט". ורציתי לעבוד על דברים חשובים. ומה שרציתי היה לא רק לעבוד על המעטפת, אלא לעבוד על כל החוויה האנושית. אז הפרוייקטים הראשונים היו צנועים, אך הם לקחו את הטכנולוגיה והפכו אותה לדברים כדי שאנשים אולי ישתמשו בהם בצורה חדשה, ואולי כך יגלו פונקציונאליות חדשה.
This is a watch we made for Mini Cooper, the car company, right when it launched, and it's the first watch that has a display that switches from horizontal to vertical. And that allows me to check my timer discretely, here, without bending my elbow. And other projects, which were really about transformation, about matching the human need. This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer, and it ships completely flat, and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot. And something a little bit more experimental: this is a light fixture for Swarovski, and what it does is, it changes shape. So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight. And just by drawing on a little computer tablet, the entire light fixture adjusts to what shape you want.
זהו שעון שעשינו עבור "מיני קופר", חברת המכוניות, מיד כשנוסדה, וזה היה השעון הראשון עם תצוגה שהתחלפה מאופקית לאנכית. וזה מאפשר לי לבדוק את השעון שלי בצינעה, בלי לכופף את המרפק. ופרוייקטים נוספים שבאמת עסקו בשינוי-צורה, ובהתאמה לצרכי האדם. זהו רהיט קטן עבור יצרן איטלקי, ובמשלוח הוא שטוח לגמרי, והוא נפתח לשולחן קפה, ושרפרף, ומה לא. ומשהו קצת יותר נסיוני: ,זהו גוף-תאורה עבור "סווארובסקי" ומה שהוא עושה זה לשנות צורה. ממעגל, לעיגול, לריבוע, לצורת שמונה, ובהעברת אצבע פשוטה על לוח ממוחשב קטן, כל גוף התאורה משתנה לצורה הרצויה לך.
And then finally, the leaf lamp for Herman Miller. This is a pretty involved process; it took us about four and a half years. But I really was looking for creating a unique experience of light, a new experience of light. So, we had to design both the light and the light bulb. And that's a unique opportunity, I would say, in design. And the new experience I was looking for is giving the choice for the user to go from a warm, sort of glowing kind of mood light, all the way to a bright work light. So, the light bulb actually does that. It allows the person to switch, and to mix these two colorations. And it's done in a very simple way: one just touches the base of the light, and on one side, you can mix the brightness, and on the other, the coloration of the light.
ולבסוף, "מנורת העלה" עבור הרמן מילר. זהו תהליך די מורכב; זה לקח לנו כארבע וחצי שנים. אך מה שרציתי היה ליצור חוויית-אור ייחודית, חוויית-אור חדשה. אז היה עלינו לעצב גם את האור וגם את הנורה. וזו הזדמנות חד-פעמית, הייתי אומר, מבחינה עיצובית. והחוויה החדשה שחיפשתי היא לאפשר למשתמש לבחור החל מתאורת-אווירה חמימה וקצת זוהרת, ועד לתאורת-עבודה לבנה ובהירה. והנורה ממש עושה זאת. היא מאפשרת לאדם להחליף, ולערבב שני סוגי-צבעוניות אלה. וזה מתבצע בצורה פשוטה מאד: נוגעים בבסיס המנורה, ובצד אחד אפשר לשנות את הבהירות, ובשני את צבעוניות האור.
So, all of these projects have a humanistic sense to them, and I think as designers we need to really think about how we can create a different relationship between our work and the world, whether it's for business, or, as I'm going to show, on some civic-type projects. Because I think everybody agrees that as designers we bring value to business, value to the users also, but I think it's the values that we put into these projects that ultimately create the greater value. And the values we bring can be about environmental issues, about sustainability, about lower power consumption. You know, they can be about function and beauty; they can be about business strategy. But designers are really the glue that brings these things together.
כך שבכל הפרוייקטים האלה יש היבט הומניסטי, ולדעתי, כמעצבים עלינו באמת לחשוב איך ביכולתנו ליצור מערכת-יחסים שונה בין עבודתנו לבין העולם, בין אם זה עבור עסקים, או, כפי שמיד אראה, בפרוייקטים ציבוריים. כי לדעתי כולם מסכימים שכמעצבים אנחנו מביאים ערך לעסקים וערך גם למשתמש, אך לדעתי, הערכים שאנו מכניסים לפרוייקטים האלה הם בסופו של דבר אלה שיוצרים את הערך הגדול יותר. והערכים שאנו מוסיפים יכולים להיות קשורים בנושאים סביבתיים, כמו קיימות, צריכת חשמל נמוכה. הם יכולים להיות קשורים בתפקוד ויופי; הם יכולים להיות קשורים באסטרטגיה עיסקית. אך המעצבים הם הדבק שמחבר בין הדברים האלה.
So Jawbone is a project that you're familiar with, and it has a humanistic technology. It feels your skin. It rests on your skin, and it knows when it is you're talking. And by knowing when it is you're talking, it gets rid of the other noises that it knows about, which is the environmental noises.
"עצם-לסת" הוא פרוייקט שאתם מכירים, ויש בו טכנולוגיה הומניסטית. זה חש את העור, זה נח על העור, וזה יודע מתי אתם מדברים. וע"י כך שהוא יודע מתי אתם מדברים, הוא נפטר מיתר הרעשים שהוא יודע עליהם, שהם רעשי הסביבה.
But the other thing that is humanistic about Jawbone is that we really decided to take out all the techie stuff, and all the nerdy stuff out of it, and try to make it as beautiful as we can. I mean, think about it: the care we take in selecting sunglasses, or jewelry, or accessories is really important, so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face. And this is what we're pursuing here.
אך הדבר השני שהומניסטי ב"עצם-לסת", הוא שבאמת החלטנו להוציא את כל החלק הטכנולוגי, ,ואת כל החלק החנוני ממנו ולנסות לעשותו יפה ככל שנוכל. כלומר, חישבו על כך: כמה אנו מקפידים בבחירת משקפי-שמש, תכשיטים, או קישוטים. זה מאד חשוב, אז אם זה לא יפה, זה לא צריך להיות על הפנים שלכם. וזה מה שאנחנו מחפשים כאן.
But how we work on Jawbone is really unique. I want to point at something here, on the left. This is the board, this is one of the things that goes inside that makes this technology work. But this is the design process: there's somebody changing the board, putting tracers on the board, changing the location of the ICs, as the designers on the other side are doing the work. So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology. It's really about designing from the inside out. And then, on the other side of the room, the designers are making small adjustments, sketching, drawing by hand, putting it in the computer. And it's what I call being design driven. You know, there is some push and pull, but design is really helping define the whole experience from the inside out.
אך דרך עבודתנו על "עצם-לסת" היא באמת ייחודית. אני רוצה להצביע על משהו כאן משמאל. זהו לוח האם, זה אחד החלקים שגורמים לטכנולוגיה הזו לפעול. אך זהו תהליך העיצוב: כאן מישהו משנה את הלוח, מניח עוקבים, משנה את מיקום המעגלים המשולבים, בזמן שהמעצבים בצד השני עושים את העבודה. כך שכבר לא מדובר בהדבקת כיסויים על איזו טכנולוגיה. זהו באמת עיצוב מבפנים החוצה. ובצד השני של החדר, המעצבים עושים כיוונונים קטנים, רושמים, משרטטים ביד, מעבירים זאת למחשב, זה מה שאני מכנה להיות מונעים ע"י העיצוב. יש אמנם קצת פשרות, אך העיצוב באמת מסייע להגדיר את כל החוויה מבפנים החוצה.
And then, of course, design is never done. And this is -- the other new way that is unique in how we work is, because it's never done, you have to do all this other stuff. The packaging, and the website, and you need to continue to really touch the user, in many ways. But how do you retain somebody, when it's never done? And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone, you know, really understands that you need a different structure. So, in a way, the different structure is that we're partners, it's a partnership. We can continue to work and dedicate ourselves to this project, and then we also share in the rewards.
וכמובן שהעיצוב לעולם אינו מסתיים. וזהו המובן הייחודי השני בדרך בה אנו עובדים, כי זה לעולם לא מסתיים, .צריך לעשות את כל יתר הדברים. את האריזה, את האתר, וצריך להמשיך ובאמת לגעת במשתמש בדרכים רבות. אבל איך שומרים על הלקוח כשזה לעולם לא מסתיים? וחוסיין רחמאן, המנכ"ל של "אליף ג'ובון" באמת מבין שדרוש מבנה שונה. ובמובן מסוים, המבנה השונה מתבטא בהיותנו שותפים, זוהי שותפות. אנו יכולים להמשיך לעבוד ולהקדיש את עצמנו לפרוייקט, ואחר כולנו מתחלקים ברווחים.
And here's another project, another partnership-type approach. This is called Y Water, and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt, Austrian originally, who came to us, and all he wanted to do was to create a healthy drink, or an organic drink for his kids, to replace the high-sugar-content sodas that he's trying to get them away from. So, we worked on this bottle, and it's completely symmetrical in every dimension. And this allows the bottle to turn into a game. The bottles connect together, and you can create different shapes, different forms. (Laughter) (Applause) Thank you. (Applause)
הנה פרוייקט נוסף, עוד גישה של שותפות. זה נקרא Y Water ('למה מים'). והבחור ההוא מלוס אנג'לס, תומאס ארנדט, הוא ממוצא אוסטרי, והוא זה שפנה אלינו, והוא רק רצה ליצור משקה בריאותי, או משקה אורגני עבור ילדיו, במקום המשקאות התוססים עתירי הסוכר שהוא מנסה להרחיקם מהם. אז עבדנו על הבקבוק הזה, והוא סימטרי לחלוטין מכל כיוון. וזה מאפשר לבקבוק להפוך למשחק. הבקבוקים מתחברים זה לזה, ויוצרים צורות שונות ומשונות. [צחוק] [מחיאות כפיים] תודה רבה. [מחיאות כפיים]
And then while we were doing this, the shape of the bottle upside down reminded us of a Y, and then we thought, well these words, "why" and "why not," are probably the most important words that kids ask. So we called it Y Water. And so this is another place where it all comes together in the same room: the three-dimensional design, the ideas, the branding, it all becomes deeply connected. And then the other thing about this project is, we bring intellectual property, we bring a marketing approach, we bring all this stuff, but I think, at the end of the day, what we bring is these values, and these values create a soul for the companies we work with. And it's especially rewarding when your design work becomes a creative endeavor, when others can be creative and do more with it.
וכשעשינו זאת, צורת הבקבוק ההפוך הזכירה לנו את האות Y. ואז חשבנו על המלים האלה, 'למה' ו-'למה לא?' שהן המלים הכי חשובות שילדים שואלים. לכן קראנו לזה Y Water. אז זהו מקום נוסף בו הכל מתחבר באותו חלל: העיצוב התלת-מימדי, הרעיונות, הסימול, הכל מתחבר בצורה עמוקה. והדבר השני בקשר לפרוייקט הזה הוא שאנחנו מביאים נכס אינטלקטואלי אנו מביאים גישה שיווקית, אנו אכן מביאים את כל זה, אך לדעתי, בסופו של דבר, אנחנו מביאים ערכים אלה, וערכים אלה נותנים נשמה לחברות איתן אנו עובדים. וזה במיוחד מתגמל כשעבודת העיצוב שלך הופכת למאמץ יצירתי, כשאחרים יכולים להיות יצירתיים ולעשות איתה יותר.
Here's another project, which I think really emulates that. This is the One Laptop per Child, the $100 laptop. This picture is incredible. In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads. This girl is going to school with a laptop on her head. I mean, to me, it just means so much. But when Nicholas Negroponte -- and he has spoken about this project a lot, he's the founder of OLPC -- came to us about two and a half years ago, there were some clear ideas. He wanted to bring education and he wanted to bring technology, and those are pillars of his life, but also pillars of the mission of One Laptop per Child. But the third pillar that he talked about was design. And at the time, I wasn't really working on computers. I didn't really want to, from the previous adventure. But what he said was really significant, is that design was going to be why the kids were going to love this product, how we were going to make it low cost, robust. And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key -- (Laughter) -- and the Num Lock key, too.
הנה פרוייקט נוסף, שאני באמת חושב שמחקה זאת. זהו ה"מחשב נייד לכל ילד", המחשב הנייד ב-100 דולר. התמונה הזו מדהימה. האנשים בניגריה נושאים את רכושם היקר ביותר על הראש. הילדה הזו הולכת לבית-הספר עם מחשב נייד על הראש. זה כל כך משמעותי עבורי. אך כשניקולס נגרופונטי - והוא דיבר הרבה על הפרוייקט הזה, הוא ייסד את "מחשב נייד לכל ילד" - כשהוא בא אלינו לפני כשנתיים וחצי, היו כמה רעיונות ברורים. הוא רצה להביא חינוך, להביא טכנולוגיה, אלו הם עמודי-התווך של חייו, אך גם עמודי-התווך של "מחשב נייד לכל ילד". אך עמוד-התווך השלישי שהוא דיבר עליו היה עיצוב. ואז לא ממש עבדתי על מחשבים. לא ממש רציתי, אחרי ההרפתקה הקודמת איתם. אך מה שהוא אמר היה באמת משמעותי, שהעיצוב יהיה הסיבה לכך שהילדים יאהבו את המוצר הזה. שנעשה אותו זול, חזק, ובנוסף, הוא אמר שייפטר ממקש ה-Caps Lock - [צחוק] וגם ממקש ה-Num Lock.
So, I was convinced. We designed it to be iconic, to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy. And then the integration of all these great technologies, which you've heard about, the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect; the screen, which you can read in sunlight; the keyboard, which is made out of rubber, and it's protected from the environment.
כך שהשתכנעתי. עיצבנו אותו שיהיה אייקוני, שייראה אחרת, שייראה כמיועד לילדים, אך לא כצעצוע. ואז בא השילוב של כל הטכנולוגיות הנהדרות האלה, ששמעתם עליהן, האנטנות האלחוטיות שמאפשרות לילדים לתקשר; המסך שניתן לקרוא בו באור-השמש; המקלדת שעשויה גומי, וזה מוגן מן הסביבה.
You know, all these great technologies really happened because of the passion and the OLPC people and the engineers. They fought the suppliers, they fought the manufacturers. I mean, they fought like animals for this to remain they way it is. And in a way, it is that will that makes projects like this one -- allows the process from not destroying the original idea. And I think this is something really important.
אתם יודעים, כל הטכנולוגיות האלה נוצרו בעצם הודות ללהט והודות לאנשים ולמהנדסים של "מחשב נייד לכל ילד" הם נאבקו בספקים, הם נאבקו ביצרנים. הם נלחמו כמו חיות-פרא כדי שזה יישאר כך. ובמובן מסוים רצון זה, הוא שיוצר פרוייקטים כמו זה, ומאפשר לתהליך להתרחש הודות לכך שלא הורסים את הרעיון המקורי. ואני חושב שזה דבר באמת חשוב.
So, now you get these pictures -- you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria and you see them in Uruguay with their computers, and in Mongolia. And we went away from obviously the beige. I mean it's colorful, it's fun. In fact, you can see each logo is a little bit different. It's because we were able to run, during the manufacturing process, 20 colors for the X and the O, which is the name of the computer, and by mixing them on the manufacturing floor, you get 20 times 20: you get 400 different options there. So, the lessons from seeing the kids using them in the developing world are incredible.
אז עכשיו אתם רואים תמונות אלה - אתם קמים בבוקר, ורואים ילדים אלה בניגריה ואתם רואים אותם באורוגוואי עם המחשבים שלהם, ובמונגוליה, ואנו ברחנו מהבז' השגרתי - כלומר, זה צבעוני, זה כייפי. למעשה אתם יכולים לראות שכל לוגו קצת שונה. זה מפני שיכולנו להריץ במהלך הייצור, עשרים צבעים עבור ה-"X" וה-"O", שמהווים את שם המחשב, וע"י כך שערבבנו אותם בריצפת הייצור, יש עשרים כפול עשרים: מקבלים כאן ארבע-מאות אפשרויות שונות. אז הלקחים מלראות את הילדים שמשתמשים בהם בארצות המתפתחות הם מדהימים.
But this is my nephew, Anthony, in Switzerland, and he had the laptop for an afternoon, and I had to take it back. It was hard. (Laughter) And it was a prototype. And a month and a half later, I come back to Switzerland, and there he is playing with his own version. (Laughter) Like paper, paper and cardboard.
זה אחייני אנטוני, בשווייץ, הוא קיבל את המחשב הנייד לערב אחד, והיה עלי לקחתו ממנו. זה היה קשה. [צחוק] זה היה אבטיפוס. חודש וחצי אחר כך, אני חוזר לשווייץ, ומוצא אותו משחק עם הגירסה שלו. [צחוק] זה מנייר, נייר וקרטון.
So, I'm going to finish with one last project, and this is a little bit more of adult play. (Laughter) Some of you might have heard about the New York City condom. It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day, February 14, about 10 days ago. So, the Department of Health in New York came to us, and they needed a way to distribute 36 million condoms for free to the citizens of New York. So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers. These are the dispensers. There's this friendly shape. It's a little bit like designing a fire hydrant, and it has to be easily serviceable: you have to know where it is and what it does. And we also designed the condoms themselves.
אז אסיים עם עוד פרוייקט אחד, .וזה יותר משחק למבוגרים [צחוק] כמה מכם ודאי שמעו על הקונדום הניו-יורקי. למעשה זה יצא ממש עכשיו, בחג האוהבים, ה-14 לפברואר, לפני 10 ימים. אנשי מחלקת הבריאות של ניו-יורק פנו אלינו, הם חיפשו דרך להפיץ חינם 36 מליון קונדומים לאזרחי ניו-יורק. מבצע די גדול, ואנו עבדנו על מתקני החלוקה; אלו מתקני החלוקה. יש להם צורה ידידותית. זה קצת כמו לעצב ברז-כיבוי, וזה צריך להיות קל לתחזוקה: צריך לדעת היכן המתקן נמצא ומה הוא עושה. עיצבנו גם את הקונדומים עצמם.
And I was just in New York at the launch, and I went to see all these places where they're installed: this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store; at a bar in Christopher Street; at a pool hall. I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere. Of course, clubs and discos, too. And here's the public service announcement for this project. (Music) (Laughter) Get some. (Applause)
הייתי בניו-יורק בזמן ההשקה, והלכתי לראות את כל המקומות בהם הותקנו. כאן זה בחנות פוטוריקנית, עסק משפחתי קטן, בבר ברחוב כריסטופר, באולם סנוקר. הם מותקנים במרפאות לחסרי-בית בכל מקום. וכמובן שגם במועדונים ואולמות דיסקו. וזה תשדיר השירות שהכריז על המוצר הזה. [מוסיקה] [צחוק] קחו כמה. [מחיאות כפיים]
So, this is really where design is able to create a conversation. I was in these venues, and people were, you know, really into getting them. They were excited. It was breaking the ice, it was getting over a stigma, and I think that's also what design can do. So, I was going to throw some condoms in the room and whatnot, but I'm not sure it's the etiquette here. (Laughter) Yeah? All right, all right. I have only a few. (Laughter) (Applause) So, I have more, you can always ask me for some more later. (Laughter) And if anybody asks why you're carrying a condom, you can just say you like the design. (Laughter)
אז זה באמת מקום שבו העיצוב יכול לעורר שיח. הייתי באתרים האלה, ואנשים היו ממש מעוניינים להשיג אותם. הם התרגשו. זה שבר את הקרח, זה היה להתגבר על סטיגמה, ולדעתי גם זה משהו שהעיצוב יכול לעשות. אז התכוונתי להשליך כמה קונדומים לאולם, אך איני בטוח שזה לא נוגד את כללי ההתנהגות כאן. [צחוק] בסדר, בסדר. יש לי רק כמה אחדים. [צחוק] [מחיאות כפיים] יש לי עוד. אתם יכולים לבקש ממני אחר כך. [צחוק] ואם ישאלו אתכם מדוע אתם מחזיקים קונדום, תוכלו לומר שאתם אוהבים את העיצוב שלו. [צחוק]
So, I'll finish with just one thought: if we all work together on creating value, but if we really keep in mind the values of the work that we do, I think we can change the work that we do. We can change these values, can change the companies we work with, and eventually, together, maybe we can change the world. So, thank you. (Applause)
אסיים עם עוד מחשבה אחת בלבד: אם כולנו נעבוד ביחד על יצירת ערכים, ובאמת נזכור את ערכי העבודה שאנו עושים, אני חושב שנוכל לשנות את העבודה שאנו עושים. נוכל לשנות ערכים אלה ואת החברות איתן אנו עובדים, ובסופו של דבר, ביחד, אולי נוכל לשנות את העולם. אז תודה רבה. [מחיאות כפיים]