Όταν ήμουν παιδί και τριγύριζα στο σπίτι, θυμάμαι εκείνα τα τούρκικα χαλιά, και πάνω τους εκείνες τις σκηνές, τις πολεμικές και ερωτικές σκηνές. Θέλω να πω, κοιτάξτε. Το ζώο προσπαθεί να αντεπιτεθεί στην λόγχη αυτού του στρατιώτη. Η μητέρα μου έβγαλε αυτές τις φωτογραφίες, μάλιστα την περασμένη εβδομάδα, των χαλιών, και τα θυμάμαι όλα μέχρι και σήμερα. Υπήρχε κι ένα άλλο αντικείμενο, αυτό που μοιάζει με πύργο με πλάσματα, γκροτέσκ μορφές και γυμνά -- πράγματα αρκετά τρομακτικά εάν είσαι μικρό παιδί.
Being a child, and sort of crawling around the house, I remember these Turkish carpets, and there were these scenes, these battle scenes, these love scenes. I mean, look, this animal is trying to fight back this spear from this soldier. And my mom took these pictures actually, last week, of our carpets, and I remember this to this day. There was another object, this sort of towering piece of furniture with creatures and gargoyles and nudity -- pretty scary stuff, when you're a little kid.
Αυτό που θυμάμαι σήμερα από όλα αυτά, είναι ότι τα αντικείμενα διηγούνται ιστορίες, οπότε η αφήγηση ιστοριών έχει αποτελέσει μεγάλη επιρροή στην εργασία μου. Αλλά υπήρχε κι άλλη μία επιρροή. Σαν έφηβος, γύρω στα 15 ή 16, φαντάζομαι όπως όλοι οι έφηβοι, θέλουμε να κάνουμε αυτό ακριβώς που αγαπάμε και στο οποίο πιστεύουμε. Έτσι, συνδύασα τα δύο πράγματα που αγαπούσα περισσότερο, δηλαδή το σκι και το windsurfing. Αυτά είναι αρκετά καλές αποδράσεις από τον μονότονο καιρό της Ελβετίας.
What I remember today from this is that objects tell stories, so storytelling has been a really strong influence in my work. And then there was another influence. I was a teenager, and at 15 or 16, I guess like all teenagers, we want to just do what we love and what we believe in. And so, I fused together the two things I loved the most, which was skiing and windsurfing. Those are pretty good escapes from the drab weather in Switzerland.
Δημιούργησα, λοιπόν, μία σύνθεση των δύο: Πήρα τα χιονοπέδιλά μου, μία σανίδα, έβαλα έναν σύνδεσμο εκεί, μερικά λουριά για τα πόδια, μεταλλικά πτερύγια, και να 'μαι, να γλιστράω πολύ γρήγορα σε παγωμένες λίμνες. Ήταν πραγματικά μια παγίδα θανάτου. Δηλαδή, ήταν καταπληκτικό, δούλευε πολύ καλά, αλλά ήταν πραγματικά επικίνδυνο. και τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να εγγραφώ σε σχολή σχεδίου. (Γέλια) Θέλω να πω, κοιτάξτε αυτά τα σχέδια εδώ πέρα. (Γέλια)
So, I created this compilation of the two: I took my skis and I took a board and I put a mast foot in there, and some foot straps, and some metal fins, and here I was, going really fast on frozen lakes. It was really a death trap. I mean, it was incredible, it worked incredibly well, but it was really dangerous. And I realized then I had to go to design school. (Laughter) I mean, look at those graphics there. (Laughter)
Πήγα λοιπόν σε σχολή γραφιστικής, και στις αρχές του '90, όταν αποφοίτησα, είδα κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε στην Σίλικον Βάλλεϋ, και ήθελα να πάω εκεί, και είδα ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής έμπαινε στα σπίτια μας. Ότι έπρεπε να αλλάξει, για να μπει στα σπίτια μας. Βρήκα λοιπόν δουλειά, και έψαχνα για συμβουλευτική, και παίρναμε μέρος σε συναντήσεις, και κάποιοι προϊστάμενοι έρχονταν και μας έλεγαν, "Αυτό που θα κάνουμε εδώ είναι πολύ σημαντικό, ξέρετε." Και έδιναν στα έργα κωδικούς για ονόματα, ξέρετε, κυρίως παρμένα από τον Πόλεμο των Άστρων, όπως C3PO, Yoda, Luke. Αναμένοντας, λοιπόν, ήμουν ένας νεαρός σχεδιαστής στο πίσω μέρος του δωματίου, και σήκωνα το χέρι μου, και έκανα ερωτήσεις. Δηλαδή, κοιτώντας πίσω, ήταν μάλλον ανόητες ερωτήσεις, πράγματα όπως, "Σε τι χρησιμεύει το πλήκτρο Cap Lock;" ή "Σε τι χρησιμεύει το πλήκτρο Num Lock;" "Ξέρετε, αυτό το πράγμα;" Ξέρετε, πραγματικά το χρησιμοποιεί ο κόσμος; Το χρειάζονται; Το θέλουν στα σπίτια τους; (Γέλια)
So, I went to design school, and it was the early '90s when I finished. And I saw something extraordinary happening in Silicon Valley, so I wanted to be there, and I saw that the computer was coming into our homes, that it had to change in order to be with us in our homes. And so I got myself a job and I was working for a consultancy, and we would get in to these meetings, and these managers would come in, and they would say, "Well, what we're going to do here is really important, you know." And they would give the projects code names, you know, mostly from "Star Wars," actually: things like C3PO, Yoda, Luke. So, in anticipation, I would be this young designer in the back of the room, and I would raise my hand, and I would ask questions. I mean, in retrospect, probably stupid questions, but things like, "What's this Caps Lock key for?" or "What's this Num Lock key for?" You know, that thing? "You know, do people really use it? Do they need it? Do they want it in their homes?" (Laughter)
Κατάλαβα λοιπόν τότε ότι δεν ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν αυτά που είχαν παραλάβει από τους προηγούμενους. Δεν ήθελαν να αλλάξουν το εσωτερικό των πραγμάτων. Αυτό που ήθελαν από εμάς, τους σχεδιαστές, ήταν να δημιουργήσουμε το περίβλημα, να βάλουμε κάτι όμορφο στο εξωτερικό του κουτιού. Και δεν ήθελα απλά να βάφω. Δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Δεν ήθελα να είμαι στυλίστας με αυτόν τον τρόπο. Και μετά είδα αυτήν την ρήση: "Η διαφήμιση είναι το τίμημα που πληρώνουν οι εταιρείες για να είναι μη-αυθεντικές". (Γέλια)
What I realized then is, they didn't really want to change the legacy stuff; they didn't want to change the insides. They were really looking for us, the designers, to create the skins, to put some pretty stuff outside of the box. And I didn't want to be a colorist. It wasn't what I wanted to do. I didn't want to be a stylist in this way. And then I saw this quote: "advertising is the price companies pay for being unoriginal." (Laughter)
Έτσι, έπρεπε να ξεκινήσω μόνος μου. Μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο, και ξεκίνησα μία μικρή εταιρία, με το όνομα Fuseproject. Και ήθελα να εργαστώ σε σημαντικά πράγματα. Και πραγματικά δεν ήθελα να δουλεύω μόνο στο περίβλημα, αλλά πάνω στην συνολική ανθρώπινη εμπειρία. Και έτσι, τα πρώτα έργα ήταν ταπεινά, αλλά έπαιρναν την τεχνολογία και την μετέτρεπαν σε πράγματα που οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούσαν με έναν νέο τρόπο, και ίσως θα έβρισκαν νέα εφαρμοσιμότητα.
So, I had to start on my own. So I moved to San Francisco, and I started a little company, fuseproject. And what I wanted to work on is important stuff. And I wanted to really not just work on the skins, but I wanted to work on the entire human experience. And so the first projects were sort of humble, but they took technology and maybe made it into things that people would use in a new way, and maybe finding some new functionality.
Αυτό είναι ένα ρολόι που φτιάξαμε για την Mini Couper, την εταιρία αυτοκινήτων, ακριβώς όταν ξεκίνησε, και αυτό είναι το πρώτο ρολόι που έχει οθόνη ενδείξεων που αλλάζει από οριζόντια σε κάθετη. Και αυτό μου επιτρέπει να συμβουλευομαι την ώρα διακριτικά, εδώ, χωρίς να λυγίζω τον ώμο μου. Και άλλα έργα που ήταν πραγματικά σχετικά με την μετατροπή, που ταίριαζαν στις ανθρώπινες ανάγκες. Αυτό είναι ένα μικρό έπιπλο για έναν Ιταλό κατασκευαστή, και γίνεται εντελώς οριζόντιο, και έπειτα διπλώνει και γίνεται τραπεζάκι, σκαμνί και εταζέρα. Και κάτι περισσότερο πειραματικό: αυτό είναι ένα εξάρτημα φωτισμού για την Swarovski, και αυτό που κάνει είναι ότι αλλάζει σχήμα. Από κύκλος, γίνεται στρογγυλοειδές, τετράγωνο, οκταγωνική φιγούρα, και απλώς σχεδιάζοντας σε ένα μικρό πλακίδιο υπολογιστή, όλο το εξάρτημα φωτισμού προσαρμόζεται σε όποιο σχήμα θέλετε.
This is a watch we made for Mini Cooper, the car company, right when it launched, and it's the first watch that has a display that switches from horizontal to vertical. And that allows me to check my timer discretely, here, without bending my elbow. And other projects, which were really about transformation, about matching the human need. This is a little piece of furniture for an Italian manufacturer, and it ships completely flat, and then it folds into a coffee table and a stool and whatnot. And something a little bit more experimental: this is a light fixture for Swarovski, and what it does is, it changes shape. So, it goes from a circle, to a round, to a square, to a figure eight. And just by drawing on a little computer tablet, the entire light fixture adjusts to what shape you want.
Και τέλος, η λάμπα-Φύλλο για τον Herman Miller. Αυτή ήταν μια πραγματικά προχωρημένη διαδικασία. Μας πήρε περίπου τεσσερισήμισι χρόνια. Ήθελα πραγματικά να δημιουργήσω μία διαφορετική εμπειρία φωτός, μία νέα εμπειρία φωτός. Έπρεπε να σχεδιάσουμε τόσο το φως όσο και την λάμπα φωτισμού. Και αυτή είναι μία μοναδική ευκαιρία, θα έλεγα, για τον σχεδιαστή. Και η νέα εμπειρία την οποία αναζητούσα είναι να δώσω την ευκαιρία στον χρήστη να περνάει από ένα ζεστό, κάπως φλογερό είδος απαλού φωτισμού, μέχρι έναν λαμπερό φωτισμό εργασίας. Και η λάμπα φωτισμού κάνει ακριβώς αυτό. Επιτρέπει στο άτομο να γυρίσει τον διακόπτη και να αναμίξει τους δύο χρωματισμούς. Και αυτό γίνεται πολύ εύκολα: ακουμπάει κανείς την βάση της λάμπας, και από την μία πλευρά μπορεί να αναμίξει την φωτεινότητα και από την άλλη, τον χρωματισμό του φωτός.
And then finally, the leaf lamp for Herman Miller. This is a pretty involved process; it took us about four and a half years. But I really was looking for creating a unique experience of light, a new experience of light. So, we had to design both the light and the light bulb. And that's a unique opportunity, I would say, in design. And the new experience I was looking for is giving the choice for the user to go from a warm, sort of glowing kind of mood light, all the way to a bright work light. So, the light bulb actually does that. It allows the person to switch, and to mix these two colorations. And it's done in a very simple way: one just touches the base of the light, and on one side, you can mix the brightness, and on the other, the coloration of the light.
Όλα αυτά τα έργα, λοιπόν, έχουν μία ανθρώπινη διάσταση, και πιστεύω ότι σαν σχεδιαστές, χρειάζεται πραγματικά να σκεφτούμε σχετικά με το πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μία διαφορετική σχέση ανάμεσα στην δουλειά μας και τον κόσμο, είτε πρόκειται για επιχειρήσεις είτε, όπως θα δείξω, για έργα κοινωνικού περιεχομένου. Γιατί πιστεύω πως όλοι συμφωνούν πως ως σχεδιαστές προσθέτουμε αξία στην επιχείρηση, αξία και στους χρήστες, αλλά πιστεύω πως οι αξίες αυτές που βάζουμε σ'αυτά τα έργα τελικά δημιουργούν την ευρύτερη αξία. Και οι αξίες που φέρνουμε μπορεί να είναι για περιβαλλοντικά θέματα, για την αειφόρο ανάπτυξη ή για την χαμηλή κατανάλωση ενέργειας. Ξέρετε, μπορεί να πρόκειται για λειτουργία και για ομορφιά, ή για την επιχειρηματική στρατηγική. Όμως οι σχεδιαστές είναι πραγματικά η κόλλα που κρατά ενωμένα όλα αυτά τα πράγματα.
So, all of these projects have a humanistic sense to them, and I think as designers we need to really think about how we can create a different relationship between our work and the world, whether it's for business, or, as I'm going to show, on some civic-type projects. Because I think everybody agrees that as designers we bring value to business, value to the users also, but I think it's the values that we put into these projects that ultimately create the greater value. And the values we bring can be about environmental issues, about sustainability, about lower power consumption. You know, they can be about function and beauty; they can be about business strategy. But designers are really the glue that brings these things together.
Το Jawbone (Γνάθος) λοιπόν, είναι ένα έργο το οποίο σας είναι οικείο και διαθέτει ανθρωπιστική τεχνολογία. Νιώθει το δέρμα σου -στηρίζεται στο δέρμα σου και γνωρίζει πότε μιλάς. Και γνωρίζοντας πότε μιλάς, ξεφορτώνεται όλους τους άλλους θορύβους που γνωρίζει, που είναι οι περιβαλλοντικοί.
So Jawbone is a project that you're familiar with, and it has a humanistic technology. It feels your skin. It rests on your skin, and it knows when it is you're talking. And by knowing when it is you're talking, it gets rid of the other noises that it knows about, which is the environmental noises.
Αλλά το άλλο ανθρωπιστικό χαρακτηριστικό του Jawbone είναι ότι πραγματικά αποφασίσαμε να αφαιρέσουμε τα τεχνολογικά και "σπαστικά" χαρακτηριστικά του και να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γίνεται. Θέλω να πω, σκεφτείτε το: πόση φροντίδα δίνουμε όταν επιλέγουμε γυαλιά ηλίου, ή κοσμήματα, ή αξεσουάρ που είναι πραγματικά σημαντικά, έτσι ώστε όταν δεν είναι όμορφα, δεν ταιριάζουν πραγματικά στο πρόσωπό μας. Αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε κι εδώ.
But the other thing that is humanistic about Jawbone is that we really decided to take out all the techie stuff, and all the nerdy stuff out of it, and try to make it as beautiful as we can. I mean, think about it: the care we take in selecting sunglasses, or jewelry, or accessories is really important, so if it isn't beautiful, it really doesn't belong on your face. And this is what we're pursuing here.
Αλλά το πώς εργαστήκαμε για το Jawbone είναι πραγματικά μοναδικό. Θέλω να σας δείξω κάτι εδώ στα αριστερά. Εδώ είναι ο πίνακας, εδώ ένα από τα πράγματα που μπαίνουν μέσα και κάνουν αυτήν την τεχνολογία να δουλέψει. Αυτή όμως είναι η σχεδιαστική διαδικασία: υπάρχει κάποιος που αλλάζει τον πίνακα, βάζει ανιχνευτές στον πίνακα, αλλάζει την θέση των Ολοκληρωμένων Κυκλωμάτων ενώ οι σχεδιαστές κάνουν από την άλλη πλευρά την δουλειά τους. Δεν πρόκειται επομένως για απλή τοποθέτηση μιας επιφάνειας πάνω σε μια τεχνολογία. Πρόκειται για σχεδιασμό από μέσα προς τα έξω. Και έπειτα από την άλλη πλευρά του δωματίου, οι σχεδιαστές κάνουν μικρές προσαρμογές, σχεδιάζοντας, ζωγραφίζοντας με το χέρι, τοποθετώντας στον υπολογιστή, και αυτό είναι που αποκαλώ ως καθοδήγηση από το ντιζάιν. Ξέρετε, υπάρχουν κάποια τεχνολογικά στοιχεία, αλλά το ντιζάιν βοηθά πραγματικά στον καθορισμό της όλης εμπειρίας από μέσα προς τα έξω.
But how we work on Jawbone is really unique. I want to point at something here, on the left. This is the board, this is one of the things that goes inside that makes this technology work. But this is the design process: there's somebody changing the board, putting tracers on the board, changing the location of the ICs, as the designers on the other side are doing the work. So, it's not about slapping skins, anymore, on a technology. It's really about designing from the inside out. And then, on the other side of the room, the designers are making small adjustments, sketching, drawing by hand, putting it in the computer. And it's what I call being design driven. You know, there is some push and pull, but design is really helping define the whole experience from the inside out.
Και έπειτα το ντιζάιν δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Και αυτό είναι το άλλο καινούριο στοιχείο στον τρόπο που δουλεύουμε, επειδή δεν ολοκληρώνεται ποτέ, και πρέπει να κάνεις τόσα άλλα πράγματα. Την συσκευασία, τον ιστότοπο, και πρέπει να συνεχίζεις να "αγγίζεις" πραγματικά τον χρήστη, με πολλούς τρόπους. Πώς όμως εξασφαλίζεις κάποιον όταν ποτέ δεν ολοκληρώνεται; Ο Χουσέιν Ραχμάν, Διευθύνων Σύμβουλος της Άλιφ Jawbone, ξέρετε, πραγματικά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται μία διαφορετική δομή. Κι έτσι κατά κάποιον τρόπο, η διαφορετική δομή είναι ότι είμαστε συνεργάτες, πρόκειται, δηλαδή, για συνεργασία. Μπορούμε να συνεχίζουμε να δουλεύουμε και να αφιερωνόμαστε στο έργο αυτό, κι έπειτα όλοι μοιραζόμαστε τις απολαβές.
And then, of course, design is never done. And this is -- the other new way that is unique in how we work is, because it's never done, you have to do all this other stuff. The packaging, and the website, and you need to continue to really touch the user, in many ways. But how do you retain somebody, when it's never done? And Hosain Rahman, the CEO of Aliph Jawbone, you know, really understands that you need a different structure. So, in a way, the different structure is that we're partners, it's a partnership. We can continue to work and dedicate ourselves to this project, and then we also share in the rewards.
Και εδώ είναι ένα άλλο έργο, άλλη μία προσέγγιση συνεργασίας. Ονομάζεται Νερό Υ, και είναι ένας τύπος από το Λος Άντζελες, ο Τόμας Αρντ, Αυστριακής καταγωγής, που ήρθε σε μας, και το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να δημιουργήσει ένα υγιές ρόφημα, ένα οργανικό ρόφημα για τα παιδιά του, για να αντικαταστήσει τα γεμάτα ζάχαρη αναψυκτικά από τα οποία προσπαθεί να τα πάρει μακριά. Δούλεψε λοιπόν πάνω σ'αυτό το μπουκάλι, και είναι εντελώς συμμετρικό σε κάθε διάσταση. Και αυτό επιτρέπει στο μπουκάλι να μετατραπεί σε παιχνίδι. Τα μπουκάλια όλα μαζί ενώνονται, και μπορεί να σχηματίσει κανείς διαφορετικά σχήματα, διαφορετικές μορφές. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And here's another project, another partnership-type approach. This is called Y Water, and it's this guy from Los Angeles, Thomas Arndt, Austrian originally, who came to us, and all he wanted to do was to create a healthy drink, or an organic drink for his kids, to replace the high-sugar-content sodas that he's trying to get them away from. So, we worked on this bottle, and it's completely symmetrical in every dimension. And this allows the bottle to turn into a game. The bottles connect together, and you can create different shapes, different forms. (Laughter) (Applause) Thank you. (Applause)
Και ενώ το κάναμε αυτό, το σχήμα του μπουκαλιού από την ανάποδη μας θύμισε το Υ, και τότε σκεφτήκαμε τις λέξεις Γιατί και Γιατί όχι, τις λέξεις που είναι πιο πιθανές να ρωτήσουν τα παιδιά. Κι έτσι το ονομάσαμε Νερό Υ. Και αυτό είναι άλλο ένα μέρος όπου όλα γίνονται ένα, στο ίδιο δωμάτιο: το τρισδιάστατο σχέδιο, οι ιδέες, η εμπορική ονομασία, όλα συνδέονται μεταξύ τους. Και το άλλο πράγμα σχετικά με το έργο αυτό είναι ότι φέρνουμε μία καινούρια πνευματική ιδιοκτησία, μία προσέγγιση μάρκετινγκ, φέρνουμε όλα αυτά, αλλά πιστεύω ότι, τελικά, αυτό που προσφέρουμε είναι αυτές οι εξίες, και αυτές οι αξίες δημιουργούν μία ψυχή για τις εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόμαστε. Και είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό όταν το ντιζάϊν σου γίνεται μία δημιουργική προσπάθεια, όταν οι άλλοι μπορούν να είναι δημιουργικοί και να το χρησιμοποιήσουν για να κάνουν κάτι επιπλέον.
And then while we were doing this, the shape of the bottle upside down reminded us of a Y, and then we thought, well these words, "why" and "why not," are probably the most important words that kids ask. So we called it Y Water. And so this is another place where it all comes together in the same room: the three-dimensional design, the ideas, the branding, it all becomes deeply connected. And then the other thing about this project is, we bring intellectual property, we bring a marketing approach, we bring all this stuff, but I think, at the end of the day, what we bring is these values, and these values create a soul for the companies we work with. And it's especially rewarding when your design work becomes a creative endeavor, when others can be creative and do more with it.
Εδώ είναι ένα άλλο έργο, το οποίο πιστεύω ότι πραγματικά συναγωνίζεται το προηγούμενο. Αυτό είναι το ένα λάπτοπ για κάθε παιδί, το λάπτοπ των 100 δολλαρίων. Η φωτογραφία αυτή είναι απίθανη. Στη Νιγηρία, οι άνθρωποι μεταφέρουν τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά τους στο κεφάλι τους. Το κορίτσι αυτό πηγαίνει στο σχολείο με το λάπτοπ στο κεφάλι της. Θέλω να πω, για μένα, αυτό σημαίνει πολλά. Αλλά όταν ο Νίκολας Νεγροπόντε -- και έχει μιλήσει πολύ γι'αυτό το έργο, γιατί είναι και ο ιδρυτής του Οργανισμού Ένα Λάπτοπ για κάθε Παιδί -- ήρθε σε μας πριν περίπου δυόμισι χρόνια, είχε ορισμένες πολύ ξεκάθαρες ιδέες. Ήθελε να φέρει την εκπαίδευση και την τεχνολογία και αυτοί είναι σημαντικοί πυλώνες στη ζωή του, αλλά και πυλώνες στην αποστολή του ενός λάπτοπ σε κάθε παιδί. Αλλά ο τρίτος πυλώνας για τον οποίο μίλησε, ήταν το ντιζάιν. Και εκείνη την εποχή δεν δούλευα πολύ σχετικά με τους υπολογιστές. Δεν το ήθελα πραγματικά, εξαιτίας της προηγούμενης εμπειρίας. Αλλά αυτό που είπε ήταν πραγματικά σημαντικό, ότι το ντιζάιν θα γινόταν η αιτία για την οποία τα παιδιά θα αγαπούσαν αυτό το προϊόν. Θα το κάναμε χαμηλού κόστους, γερό και επιπλέον είπε ότι θα ξεφορτωνόμασταν το πλήκτρο για τα Κεφαλαία -- (Γέλιο) -- αλλά και το πλήκτρο Num.
Here's another project, which I think really emulates that. This is the One Laptop per Child, the $100 laptop. This picture is incredible. In Nigeria, people carry their most precious belongings on their heads. This girl is going to school with a laptop on her head. I mean, to me, it just means so much. But when Nicholas Negroponte -- and he has spoken about this project a lot, he's the founder of OLPC -- came to us about two and a half years ago, there were some clear ideas. He wanted to bring education and he wanted to bring technology, and those are pillars of his life, but also pillars of the mission of One Laptop per Child. But the third pillar that he talked about was design. And at the time, I wasn't really working on computers. I didn't really want to, from the previous adventure. But what he said was really significant, is that design was going to be why the kids were going to love this product, how we were going to make it low cost, robust. And plus, he said he was going to get rid of the Caps Lock key -- (Laughter) -- and the Num Lock key, too.
Πείστηκα λοιπόν. Το σχεδιάσαμε έτσι ώστε να είναι εικονικό, να φαίνεται διαφορετικό, να μοιάζει πως είναι για παιδιά, αλλά όχι παιχνίδι. Και έπειτα η ενσωμάτωση όλων αυτών των σπουδαίων τεχνολογιών για τις οποίες έχετε ακούσει, οι κεραίες ασύρματου δικτύου που επιτρέπουν στα παιδιά να είναι συνδεδεμένα, η οθόνη που μπορεί να διαβάζεται παρά το φως του ήλιου, το πληκτρολόγιο, που φτιάχτηκε από λάστιχο, και προστατεύεται από το περιβάλλον.
So, I was convinced. We designed it to be iconic, to look different. To look like it's for a kid, but not like a toy. And then the integration of all these great technologies, which you've heard about, the Wi-Fi antennas that allow the kids to connect; the screen, which you can read in sunlight; the keyboard, which is made out of rubber, and it's protected from the environment.
Ξέρετε, όλες αυτές οι μεγάλες τεχνολογίες πραγματοποιήθηκαν εξαιτίας του πάθους και των ανθρώπων καιμηχανικών του Οργανισμού Ένα Λάπτοπ για Κάθε Παιδί. Αντιμετώπισαν τους προμηθευτές, τους κατασκευαστές... Πάλεψαν πολύ σκληρά για να παραμείνει ως έχει. Και κατά κάποιον τρόπο, αυτό είναι που δημιουργεί τα έργα όπως αυτό, που επιτρέπει να μην καταστρέψει η διαδικασία την αρχική ιδέα. Και πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό.
You know, all these great technologies really happened because of the passion and the OLPC people and the engineers. They fought the suppliers, they fought the manufacturers. I mean, they fought like animals for this to remain they way it is. And in a way, it is that will that makes projects like this one -- allows the process from not destroying the original idea. And I think this is something really important.
Έτσι, έχετε τώρα αυτές τις εικόνες -- σηκώνεστ το πρωί, και βλέπετε αυτά τα παιδιά στην Νιγηρία και στην Ουρουγουάη με τους υπολογιστές τους, αλλά και στην Μογγολία. Και ξεφύγαμε από το μπεζ -- εννοώ πως έχει χρώμα, και είναι διασκεδαστικό. Στην πραγματικότητα, μπορείτε να δείτε πως κάθε λογότυπο είναι κάπως διαφορετικό. Είναι επειδή καταφέραμε να τρέξουμε, κατά την διάρκεια της διαδικασίας κατασκευής, είκοσι χρώματα από το Χ στο Ο, που είναι και το όνομα του υπολογιστή, και συνδυάζοντάς τα κατά την κατασκευή, έχουμε 20 επί 29, δηλαδή 400 διαφορετικές επιλογές. Κι έτσι τα μαθήματα που πήραμε βλέποντας τα παιδιά να τα χρησιμοποιούν στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι απίστευτα.
So, now you get these pictures -- you get up in the morning, and you see the kids in Nigeria and you see them in Uruguay with their computers, and in Mongolia. And we went away from obviously the beige. I mean it's colorful, it's fun. In fact, you can see each logo is a little bit different. It's because we were able to run, during the manufacturing process, 20 colors for the X and the O, which is the name of the computer, and by mixing them on the manufacturing floor, you get 20 times 20: you get 400 different options there. So, the lessons from seeing the kids using them in the developing world are incredible.
Αυτός είναι ο ανιψιός μου, Άντονυ, στην Ελβετία, και ένα απόγευμα πήρε το λάπτοπ κι έπρεπε να του το πάρω πίσω. Ήταν δύσκολο. (Γέλια) Ήταν μάλιστα ένα πρωτότυπο. Ενάμιση μήνα μετά, επέστρεψα στην Ελβετία και τον βλέπω να παίζει με την δική του εκδοχή. (Γέλια) Σαν χαρτί. Χαρτί και χαρτόνι.
But this is my nephew, Anthony, in Switzerland, and he had the laptop for an afternoon, and I had to take it back. It was hard. (Laughter) And it was a prototype. And a month and a half later, I come back to Switzerland, and there he is playing with his own version. (Laughter) Like paper, paper and cardboard.
Κι έτσι, πάω να ολοκληρώσω ένα ακόμη τελευταίο έργο, και αυτό είναι μάλλον για ενήλικες. (Γέλια) Μερικοί από εσάς, ίσως έχουν ακούσει για το προφυλακτικό της Νέας Υόρκης. Βασικά μόλις βγήκε στην αγορά, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου, περίπου δέκα ημέρες πριν. Κι έτσι το Υπουργείο Υγείας στην Νέα Υόρκη μας πλησίασε, γιατί έψαχναν έναν τρόπο να διανείμουν 36 εκατομ. προφυλακτικά δωρεάν στους πολίτες της Νέας Υόρκης. Μεγάλο έργο δηλαδή, και εργαστήκαμε με τα μεγάλα δοχεία. Αυτά είναι. Έχουν αυτό το οικείο σχήμα. Είναι κάπως σαν να σχεδιάζει κανείς πυροσβεστικό κρουνό υδροληψίας, και έπρεπε να είναι εύκολα χρησιμοποιήσιμα: πρέπει να ξέρεις πού είναι και τί κάνουν. Επίσης σχεδιάσαμε οι ίδιοι τα προφυλακικά.
So, I'm going to finish with one last project, and this is a little bit more of adult play. (Laughter) Some of you might have heard about the New York City condom. It's actually just launched, actually launched on Valentine's Day, February 14, about 10 days ago. So, the Department of Health in New York came to us, and they needed a way to distribute 36 million condoms for free to the citizens of New York. So a pretty big endeavor, and we worked on the dispensers. These are the dispensers. There's this friendly shape. It's a little bit like designing a fire hydrant, and it has to be easily serviceable: you have to know where it is and what it does. And we also designed the condoms themselves.
Ήμουν μόλις στην Νέα Υόρκη για το λανσάρισμα, και πήγα να δω όλα αυτά τα μέρη όπου είχαν εγκατασταθεί. Αυτό είναι σε ένα τοπικό μαγαζάκι Πορτορικανών, σε ένα μπαρ στην Οδό Κρίστοφερ, σε ένα μπαρ αμερικάνικου μπιλιάρδου. Είναι εγκατεστημένα σε κλινικές για άστεγους παντού. Φυσικά και σε κλαμπ και ντίσκο. Και εδώ είναι μία δημόσια διαφήμιση για το έργο. (Μουσική) (Γέλια) Πάρτε μερικά. (Χειροκρότημα)
And I was just in New York at the launch, and I went to see all these places where they're installed: this is at a Puerto Rican little mom-and-pop store; at a bar in Christopher Street; at a pool hall. I mean, they're being installed in homeless clinics -- everywhere. Of course, clubs and discos, too. And here's the public service announcement for this project. (Music) (Laughter) Get some. (Applause)
Εδώ είναι λοιπόν που το ντιζάιν μπορεί να ξεκινήσει μία συζήτηση. Ήμουν σ'αυτά τα μέρη, και οι άνθρωποι ήταν ξέρετε, έτοιμοι να τα αρπάξουν. Ήταν ενθουσιασμένοι. Έσπαγαν τον πάγο, ξεπερνούσαν έναν στιγματισμό, και πιστεύω αυτό είναι άλλο ένα πράγμα που μπορεί να κάνει το ντιζάιν. Ήθελα, λοιπόν, να πετάξω μερικά προφυλακτικά στην αίθουσα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το πρωτόκολλο εδώ. (Γέλια) Ναι, εντάξει. Έχω λίγα μόνο. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Έχω κι άλλα, μπορείτε να μου ζητήσετε αργότερα. (Γελια) Και εάν σας ρωτήσει κανείς γιατί κουβαλάτε ένα προφυλακτικό, μπορείτε να πείτε ότι απλώς σας αρέσει το ντιζάιν. (Γέλια)
So, this is really where design is able to create a conversation. I was in these venues, and people were, you know, really into getting them. They were excited. It was breaking the ice, it was getting over a stigma, and I think that's also what design can do. So, I was going to throw some condoms in the room and whatnot, but I'm not sure it's the etiquette here. (Laughter) Yeah? All right, all right. I have only a few. (Laughter) (Applause) So, I have more, you can always ask me for some more later. (Laughter) And if anybody asks why you're carrying a condom, you can just say you like the design. (Laughter)
Θα ολοκληρώσω, λοιπόν, με μία μόνο σκέψη: εάν όλοι εργαστούμε μαζί για να δημιουργήσουμε αξία αλλά εάν θυμόμαστε τις αξίες της εργασίας μας, νομίζω ότι μπορούμε να αλλάξουμε την δουλειά που κάνουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις αξίες, τις εταιρίες με τις οποίες συνεργαζόμαστε, και τελικά, μαζί, μπορεί να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So, I'll finish with just one thought: if we all work together on creating value, but if we really keep in mind the values of the work that we do, I think we can change the work that we do. We can change these values, can change the companies we work with, and eventually, together, maybe we can change the world. So, thank you. (Applause)