What I want to tell you about today is how I see robots invading our lives at multiple levels, over multiple timescales. And when I look out in the future, I can't imagine a world, 500 years from now, where we don't have robots everywhere. Assuming -- despite all the dire predictions from many people about our future -- assuming we're still around, I can't imagine the world not being populated with robots. And then the question is, well, if they're going to be here in 500 years, are they going to be everywhere sooner than that? Are they going to be around in 50 years? Yeah, I think that's pretty likely -- there's going to be lots of robots everywhere. And in fact I think that's going to be a lot sooner than that. I think we're sort of on the cusp of robots becoming common, and I think we're sort of around 1978 or 1980 in personal computer years, where the first few robots are starting to appear.
Chcę wam dziś opowiedzieć o tym w jaki sposób roboty opanują nasze życie na wielu poziomach i w wielu skalach czasowych. Kiedy myślę o przyszłości nie mogę sobie wyobrazić świata za 500 lat, w którym roboty nie byłyby wszędzie, zakładając... wbrew wszystkim złowieszczym prognozom... że wciąż tu będziemy, nie wyobrażam sobie świata niezapełnionego przez roboty. Pytaniem jest: jeśli będą tu za 500 lat, czy będą też wszędzie znacznie wcześniej? Czy może za 50 lat? Myślę, że to całkiem możliwe... wszędzie będzie pełno robotów. Właściwie, sądzę że wydarzy się to znacznie wcześniej. Myślę, że już niedługo roboty staną się powszechne, pewnie jesteśmy w odpowiedniku roku 1978 czy 1980 dla pecetów, właśnie zaczynają się pojawiać pierwsze roboty.
Computers sort of came around through games and toys. And you know, the first computer most people had in the house may have been a computer to play Pong, a little microprocessor embedded, and then other games that came after that. And we're starting to see that same sort of thing with robots: LEGO Mindstorms, Furbies -- who here -- did anyone here have a Furby? Yeah, there's 38 million of them sold worldwide. They are pretty common. And they're a little tiny robot, a simple robot with some sensors, a little bit of processing actuation.
Komputery przybyły wraz z grami i zabawkami. Pierwszym komputerem, który większość osób miało w domu mógł być ten używany do gry w Pong, z małym mikroprocesorem, potem pojawiły się inne gry. Zaczynamy zauważać to samo dla robotów: LEGO Mindstorm, Furby... Czy ktoś z was ma Furbiego? Tak myślałem, na świecie jest ich 38 milionów. Są całkiem popularne, to takie małe roboty, proste roboty z kilkoma sensorami. Tak wygląda jego działanie.
On the right there is another robot doll, who you could get a couple of years ago. And just as in the early days, when there was a lot of sort of amateur interaction over computers, you can now get various hacking kits, how-to-hack books. And on the left there is a platform from Evolution Robotics, where you put a PC on, and you program this thing with a GUI to wander around your house and do various stuff. And then there's a higher price point sort of robot toys -- the Sony Aibo. And on the right there, is one that the NEC developed, the PaPeRo, which I don't think they're going to release. But nevertheless, those sorts of things are out there.
Po prawej widać robota lalkę, można było ją dostać kilka lat temu. Tak jak wcześniej, kiedy to mnóstwo amatorów zajmowało się komputerami, teraz można dostać zestawy do ich składania i książki do ich hakowania. Z lewej strony jest platforma z Evolution Robotics, którą można podłączyć robota do komputera i zaprogramować go w interfejsie graficznym tak, żeby krążył po domu zgodnie z twoim życzeniem. Są też produkty z górnej półki, takie jak robot-zabawka Sony Aibo. Z prawej strony jest robot firmy NEC, nazwany PaPeRo, choć nie sądzę że trafi do sprzedaży. Niemniej, w laboratoriach powstają właśnie takie projekty.
And we've seen, over the last two or three years, lawn-mowing robots, Husqvarna on the bottom, Friendly Robotics on top there, an Israeli company. And then in the last 12 months or so we've started to see a bunch of home-cleaning robots appear. The top left one is a very nice home-cleaning robot from a company called Dyson, in the U.K. Except it was so expensive -- 3,500 dollars -- they didn't release it.
Jakieś dwa, trzy lata temu zaczęły powstawać roboty-kosiarki, na dole od Husqvarna, na górze z izraelskiej firmy Friendly Robotics. W ciągu ostatnich 12 miesięcy zaczęły się pojawiać roboty pomagające w czyszczeniu domu. Na górze po lewej jest bardzo fajny robot odkurzający od firmy Dyson z Wielkiej Brytanii. Poza tym, że był bardzo drogi - 3500 dolarów, nie wypuścili go do sprzedaży.
But at the bottom left, you see Electrolux, which is on sale. Another one from Karcher. At the bottom right is one that I built in my lab about 10 years ago, and we finally turned that into a product. And let me just show you that. We're going to give this away I think, Chris said, after the talk. This is a robot that you can go out and buy, and that will clean up your floor. And it starts off sort of just going around in ever-increasing circles. If it hits something -- you people see that? Now it's doing wall-following, it's following around my feet to clean up around me. Let's see, let's -- oh, who stole my Rice Krispies? They stole my Rice Krispies! (Laughter) Don't worry, relax, no, relax, it's a robot, it's smart! (Laughter) See, the three-year-old kids, they don't worry about it. It's grown-ups that get really upset. (Laughter) We'll just put some crap here. (Laughter) Okay. (Laughter) I don't know if you see -- so, I put a bunch of Rice Krispies there, I put some pennies, let's just shoot it at that, see if it cleans up. Yeah, OK. So -- we'll leave that for later. (Applause)
Na dole po lewej mamy Electrolux, który jest dostępny. Inny jest od firmy Karcher. Na dole po prawej jest jeden, który zbudowałem w moim laboratorium około 10 lat temu, ale dopiero teraz powstał z tego gotowy produkt. Pozwólcie, że wam pokażę. Po pokazie będzie się można dokładniej przyjrzeć. Ten robot jest już dostępny w sprzedaży a jego zasadniczym zadaniem jest odkurzanie podłogi. Zaczyna w wyznaczonym punkcie zataczając coraz większe okręgi. jeśli w coś uderzy - spójrzcie podąża wzdłuż przeszkody, w tym przypadku moich stóp, żeby posprzątać dookoła mnie. Spójrzmy na to, hej, kto ukradł moje Rice Krispies? Ukradli moje Rice Krispies. (śmiech) Nie martwcie się, ten robot jest całkiem bystry. (śmiech) Widzicie, trzy letnie dzieci się tym nie martwią. Jedynie dorośli się złoszczą. (śmiech) Rozrzucimy tutaj trochę tych śmieci. (śmiech) Ok. (śmiech) Nie wiem czy widzicie, więc położę trochę Rice Krispies tutaj, położę też kilka miedziaków, sprawdźmy czy robot sobie z tym poradzi. taak, ok, więc zostawimy to na później. (brawa)
Part of the trick was building a better cleaning mechanism, actually; the intelligence on board was fairly simple. And that's true with a lot of robots. We've all, I think, become, sort of computational chauvinists, and think that computation is everything, but the mechanics still matter. Here's another robot, the PackBot, that we've been building for a bunch of years. It's a military surveillance robot, to go in ahead of troops -- looking at caves, for instance. But we had to make it fairly robust, much more robust than the robots we build in our labs. (Laughter) On board that robot is a PC running Linux. It can withstand a 400G shock. The robot has local intelligence: it can flip itself over, can get itself into communication range, can go upstairs by itself, et cetera. Okay, so it's doing local navigation there. A soldier gives it a command to go upstairs, and it does. That was not a controlled descent. (Laughter) Now it's going to head off. And the big breakthrough for these robots, really, was September 11th. We had the robots down at the World Trade Center late that evening. Couldn't do a lot in the main rubble pile, things were just too -- there was nothing left to do. But we did go into all the surrounding buildings that had been evacuated, and searched for possible survivors in the buildings that were too dangerous to go into. Let's run this video. Reporter: ...battlefield companions are helping to reduce the combat risks. Nick Robertson has that story. Rodney Brooks: Can we have another one of these? Okay, good. So, this is a corporal who had seen a robot two weeks previously. He's sending robots into caves, looking at what's going on. The robot's being totally autonomous. The worst thing that's happened in the cave so far was one of the robots fell down ten meters.
Ważnym zagadnieniem było zbudowanie dobrego mechanizmu czyszczącego; program robota jest dość prosty. I dotyczy to wielu robotów. Myślę, że wszyscy staliśmy się nieco komputerowymi szowinistami i myślimy, że obliczenia i algorytmy wszystko załatwią, ale tak naprawdę mechanika jest też bardzo ważna. Tutaj jest inny robot, PackBot, który budowaliśmy od wielu lat. Ten robot służy do rekonesansu wojskowego, podąża przed piechotą, zagląda na przykład do jaskiń. Musieliśmy go zbudować tak, aby był bardzo wytrzymały, zdecydowanie bardziej, niż roboty, które zwykle tworzymy w laboratorium. (śmiech) Robot jest wyposażony w komputer z Linuksem. Może wytrzymać przeciążenie 400G. Robot ma pewną inteligencję: może odwrócić się do góry nogami, poszukać miejsca z dobrym zasięgiem, może wjeżdżać po schodach i tak dalej. Ok, potrafi się orientować w terenie. Żołnierz wydaje komendę wjechania po schodach a robot ją wykonuje. To nie było kontrolowane zejście. (śmiech) Teraz się obróci. Momentem przełomowym dla tych robotów był 11 września. Roboty pracowały przy World Trade Center już wieczorem w dniu ataku. Nie mogły zrobić wiele w głównym gruzowisku, rzeczy były zbyt -- nie było tam wiele do zrobienia. Ale weszły do otaczających budynków, z których wcześniej ewakuowano ludzi, i szukały ocalałych w budynkach do których było zbyt niebezpiecznie wejść ratownikom. Włączmy wideo. Reporter: mechaniczni towarzysze żołnierzy pomagają zmniejszyć ryzyko walki. Nick Robertson przy mikrofonie. Rodney Brooks: możemy pokazać jeszcze jednego w akcji? Ok, dziękuję. Sierżant zapoznaje się z robotami od dwóch tygodni. Teraz wysyła roboty na rekonesans do jaskiń. Roboty są całkowicie autonomiczne. Najgorsza rzecz, jaka do tej pory im się przydarzyła w jaskiniach to upadek robotów z 10 metrów.
So one year ago, the US military didn't have these robots. Now they're on active duty in Afghanistan every day. And that's one of the reasons they say a robot invasion is happening. There's a sea change happening in how -- where technology's going. Thanks. And over the next couple of months, we're going to be sending robots in production down producing oil wells to get that last few years of oil out of the ground. Very hostile environments, 150˚ C, 10,000 PSI. Autonomous robots going down, doing this sort of work. But robots like this, they're a little hard to program. How, in the future, are we going to program our robots and make them easier to use? And I want to actually use a robot here -- a robot named Chris -- stand up. Yeah. Okay. Come over here. Now notice, he thinks robots have to be a bit stiff. He sort of does that. But I'm going to -- Chris Anderson: I'm just British. RB: Oh. (Laughter) (Applause) I'm going to show this robot a task. It's a very complex task. Now notice, he nodded there, he was giving me some indication he was understanding the flow of communication. And if I'd said something completely bizarre he would have looked askance at me, and regulated the conversation. So now I brought this up in front of him. I'd looked at his eyes, and I saw his eyes looked at this bottle top. And I'm doing this task here, and he's checking up. His eyes are going back and forth up to me, to see what I'm looking at -- so we've got shared attention. And so I do this task, and he looks, and he looks to me to see what's happening next. And now I'll give him the bottle, and we'll see if he can do the task. Can you do that? (Laughter) Okay. He's pretty good. Yeah. Good, good, good. I didn't show you how to do that. Now see if you can put it back together. (Laughter) And he thinks a robot has to be really slow. Good robot, that's good.
Rok temu, armia amerykańska nie miała takiego sprzętu. Dziś roboty są powszechnie stosowane w Afganistanie. Właśnie to jest jedną z przyczyn, dla której mówimy o inwazji robotów. Zachodzą właśnie ogromne zmiany - technologia staje się jeszcze bardziej praktyczna. Dziękuję. Za kilka miesięcy, będziemy wysyłać roboty do wspomagania wydobycia ropy z podziemnych i podwodnych szybów wiertniczych, dopóki oczywiście nie skończy się ropa. Panuje tam bardzo wrogie środowisko, 150 stopni Celsjusza, 10'000 PSI Mimo to autonomiczne roboty mogą tam zejść i wykonywać niezbędne prace. Ale takie roboty są naprawdę trudne do zaprogramowania. Jak w przyszłości będziemy programować nasze roboty i czynić je łatwiejszymi w użyciu? Chciałbym tu użyć robota - robot Chris - wstań, tak, ok. Podejdź do mnie. Zauważcie, że wydaje mu się, że roboty powinny być trochę sztywne. On to imituje, ale ja -- Chris Anderson: Jestem tylko Brytyjczykiem. (smiech) (brawa) Pokażę temu robotowi zadanie do wykonania. Jest bardzo skomplikowane. Zwróćcie uwagę, zamrugał do mnie, dał mi znak, że rozumie to co mu przekazuję. Jeśli mówiłbym coś zupełnie od rzeczy spojrzałby na mnie pytająco i poprosił o wyjaśnienie. Teraz, umieściłem ten przedmiot przed nim. Spojrzałem w jego oczy i zobaczyłem, że jego oczy patrzą na górę butelki. Wykonuję tutaj pewną czynność a on się przygląda. Jego oczy podążają w górę i w dół patrząc na to co robię i na to gdzie patrzę, nasza uwaga jest skupiona na tym samym. Robię tą czynność, a on to obserwuje, patrzy też na mnie, żeby zobaczyć co będzie dalej. Teraz dam mu butelkę, i zobaczymy czy poradzi sobie z zadaniem. Mógłbyś to powtórzyć? (śmiech) Ok. Całkiem dobrze, tak, dobrze, dobrze, dobrze. Nie pokazałem ci jak to robić. Teraz spójrzmy czy potrafi złożyć te elementy. (śmiech) Ciągle mu się wydaje, że robot musi być bardzo wolny. Dobry robot, bardzo dobrze.
So we saw a bunch of things there. We saw when we're interacting, we're trying to show someone how to do something, we direct their visual attention. The other thing communicates their internal state to us, whether he's understanding or not, regulates a social interaction. There was shared attention looking at the same sort of thing, and recognizing socially communicated reinforcement at the end. And we've been trying to put that into our lab robots because we think this is how you're going to want to interact with robots in the future. I just want to show you one technical diagram here. The most important thing for building a robot that you can interact with socially is its visual attention system. Because what it pays attention to is what it's seeing and interacting with, and what you're understanding what it's doing. So in the videos I'm about to show you, you're going to see a visual attention system on a robot which has -- it looks for skin tone in HSV space, so it works across all human colorings. It looks for highly saturated colors, from toys. And it looks for things that move around. And it weights those together into an attention window, and it looks for the highest-scoring place -- the stuff where the most interesting stuff is happening -- and that is what its eyes then segue to. And it looks right at that. At the same time, some top-down sort of stuff: might decide that it's lonely and look for skin tone, or might decide that it's bored and look for a toy to play with. And so these weights change.
Zobaczyliśmy tu kilka ciekawych rzeczy. Zobaczyliśmy, że gdy próbujemy współpracować, gdy próbujemy pokazać komuś jak coś należy zrobić, skupiamy jego uwagę wzrokową. Druga strona komunikuje nam swój stan wewnętrzny, i reguluje wzajemną komunikację, w zależności od tego czy rozumie otrzymywany przekaz. Nasza uwaga była skupiona na tym samym zadaniu, i rozpoznawaniu wzajemnych przekazów. Staramy się przenieść tą wiedzę do naszego laboratorium robotów, ponieważ uważamy, że właśnie tak powinna wyglądać w przyszłości nasza interakcja z robotami. Chciałbym pokazać wam tutaj jeden schemat techniczny. Kluczową sprawą w budowaniu robota, który może kooperować z ludźmi jest system wizualnej atencji. Robot skupia uwagę na tym co widzi, z czym dokonuje interakcji oraz z tym co mu pokazujesz. Zaraz wam pokażę krótkie filmy, obrazujące system wizualnej atencji robota, który wyszukuje odcienie skóry w całej palecie barw, tak więc rozpoznaje wszystkie typy i kolory ludzkiej skóry. Szuka wysoko nasyconych kolorów, na przykład zabawek. Rozgląda się też za rzeczami, które się poruszają. Wszystkie te obserwacje są zbierane i przesyłane do procesora, który ocenia, co jest aktualnie warte uwagi robota - miejsce, gdzie dzieją się najciekawsze rzeczy. I za tym obiektem podąża wzrok robota. Na nim koncentruje swoją uwagę. W tym samym czasie robot może zdecydować, że jest samotny i zaczyna szukać odcieni skóry, albo może zdecydować, że jest znudzony i rozejrzeć się za zabawką. Nie jest więc monotematyczny.
And over here on the right, this is what we call the Steven Spielberg memorial module. Did people see the movie "AI"? (Audience: Yes.)
O tutaj, z prawej strony, mamy element, który nazywamy modułem Stevena Spilberga. Oglądaliście film AI:Sztuczna Inteligencja? Widownia: tak.
RB: Yeah, it was really bad, but --
Cóż, był naprawdę kiepski, ale -
remember, especially when Haley Joel Osment, the little robot, looked at the blue fairy for 2,000 years without taking his eyes off it? Well, this gets rid of that, because this is a habituation Gaussian that gets negative, and more and more intense as it looks at one thing. And it gets bored, so it will then look away at something else. So, once you've got that -- and here's a robot, here's Kismet, looking around for a toy. You can tell what it's looking at. You can estimate its gaze direction from those eyeballs covering its camera, and you can tell when it's actually seeing the toy. And it's got a little bit of an emotional response here. (Laughter) But it's still going to pay attention if something more significant comes into its field of view -- such as Cynthia Breazeal, the builder of this robot, from the right. It sees her, pays attention to her. Kismet has an underlying, three-dimensional emotional space, a vector space, of where it is emotionally. And at different places in that space, it expresses -- can we have the volume on here? Can you hear that now, out there? (Audience: Yeah.)
pamiętacie jeszcze, gdy Haley Joel Osment, mały robot, patrzył na błękitną wróżkę przez 2000 lat bez odrywania od niej wzroku? Ten moduł zapobiega takim błędom, ponieważ wdrożone algorytmy powodują nużenie się robota, gdy coraz bardziej i bardziej patrzy się na jedną rzecz. W końcu zupełnie się znudzi i spojrzy na coś innego. To był bardzo przydatny element, zastosowaliśmy np. w naszym robocie Kismet. Kismet teraz rozgląda się za zabawką. Można zaobserwować na co się patrzy. Na podstawie ruchu kamer w kształcie oczu możemy zaobserwować na czym skupia uwagę, można dokładnie powiedzieć, kiedy widzi zabawkę. Umieściliśmy w nim moduł reakcji emocjonalnych. (śmiech) Robot cały czas zwraca uwagę czy w polu widzenia nie pojawiło się nic ciekawszego, na przykład Cynthia Breazeal, twórczyni tego robota. Widzi ją i skupia na niej uwagę. Kismet bazuje na trójwymiarowej przestrzeni emocjonalnej, przestrzeń jest opisana wektorami emocji. Wyraża swoje emocje w zależności od aktualnego miejsca w tej przestrzeni - możemy prosić o podgłośnienie? Słyszycie to teraz? Widownia: Tak.
Kismet: Do you really think so? Do you really think so? Do you really think so?
Kismet: Czy naprawdę tak myślisz? Czy naprawdę tak myślisz? Czy naprawdę tak myślisz?
RB: So it's expressing its emotion through its face and the prosody in its voice. And when I was dealing with my robot over here, Chris, the robot, was measuring the prosody in my voice, and so we have the robot measure prosody for four basic messages that mothers give their children pre-linguistically. Here we've got naive subjects praising the robot:
RB: Wyraża swoje emocje za pomocą twarzy i brzmienia swojego głosu. Kiedy komunikowałem się tu z moim robotem, Chrisem, robot mierzył barwę mojego głosu, i mógł z niej odczytać cztery podstawowe informacje, podobnie jak to czynią dzieci od matek, gdy jeszcze nie rozumieją sensu słów i nie umieją mówić. Tutaj mamy naiwny obiekt chwalący robota,
Voice: Nice robot. You're such a cute little robot. (Laughter) RB: And the robot's reacting appropriately.
Głos: Dobry robot. Jesteś takim milutkim małym robocikiem. (śmiech) Robot odpowiednio na to reaguje.
Voice: ...very good, Kismet. (Laughter)
Głos: ... bardzo dobrze, Kismet. (śmiech)
Voice: Look at my smile.
Głos: Spójrz na mój uśmiech.
RB: It smiles. She imitates the smile. This happens a lot. These are naive subjects. Here we asked them to get the robot's attention and indicate when they have the robot's attention.
RB: Uśmiechnął się do jej sztucznego uśmiechu. To się często zdarza. To ciągle bardzo naiwne przedmioty. Osoba spróbuje zwrócić uwagę robota i sygnalizuje, kiedy udało jej się zwrócić jego uwagę.
Voice: Hey, Kismet, ah, there it is.
Głos: Hej, Kismet, ah, tutaj jesteś.
RB: So she realizes she has the robot's attention. Voice: Kismet, do you like the toy? Oh.
TB: Zobaczyła, że przyciągnęła uwagę robota. Głos: Kismet, lubisz zabawkę? Oh.
RB: Now, here they're asked to prohibit the robot, and this first woman really pushes the robot into an emotional corner.
RB: Teraz osoba zabroni czegoś robotowi, ta kobieta naprawdę zagna go do emocjonalnego kąta.
Voice: No. No. You're not to do that. No. (Laughter)
Głos: Nie. Nie. Nie rób tego. Nie. (śmiech)
Not appropriate. No. No. (Laughter)
Głos: Nie wolno. Nie. Nie. (śmiech)
RB: I'm going to leave it at that.
RB: Przejdźmy dalej.
We put that together. Then we put in turn taking. When we talk to someone, we talk. Then we sort of raise our eyebrows, move our eyes, give the other person the idea it's their turn to talk. And then they talk, and then we pass the baton back and forth between each other. So we put this in the robot. We got a bunch of naive subjects in, we didn't tell them anything about the robot, sat them down in front of the robot and said, talk to the robot. Now what they didn't know was, the robot wasn't understanding a word they said, and that the robot wasn't speaking English. It was just saying random English phonemes. And I want you to watch carefully, at the beginning of this, where this person, Ritchie, who happened to talk to the robot for 25 minutes -- (Laughter) -- says, "I want to show you something. I want to show you my watch." And he brings the watch center, into the robot's field of vision, points to it, gives it a motion cue, and the robot looks at the watch quite successfully. We don't know whether he understood or not that the robot -- Notice the turn-taking. Ritchie: OK, I want to show you something. OK, this is a watch that my girlfriend gave me. Robot: Oh, cool. Ritchie: Yeah, look, it's got a little blue light in it too. I almost lost it this week. (Laughter) RB: So it's making eye contact with him, following his eyes. Ritchie: Can you do the same thing? Robot: Yeah, sure. RB: And they successfully have that sort of communication.
Zbierzmy te obserwacje. Kiedy rozmawiamy z kimś, najpierw mówimy. Potem poruszamy lekko brwiami i oczami, dając drugiej osobie znak, że teraz jego kolej do mówienia. Kiedy drugi skończy mówić daje znać pierwszemu i cykl się powtarza. Zaprogramowaliśmy tą funkcję w robocie. Zaprosiliśmy do doświadczenia kilka osób, nie mówiliśmy im nic o działaniu robota, posadziliśmy ich naprzeciwko robota i poprosiliśmy, żeby rozmawiali z robotem. Nie powiedzieliśmy im, że robot nie rozumie ani słowa z tego co mówią, oraz, że robot nie mówi po angielsku. Wypowiada tylko przypadkowe angielskie fonemy. Chciałbym, żebyście spojrzeli uważnie na początek filmu, gdzie osoba, Ritchie, który rozmawiał z robotem przez 25 minut -- (śmiech) - powiedział "Chcę ci coś pokazać. Chcę ci pokazać mój zegarek" Wtedy umieścił zegarek w centrum widzenia robota, tuż naprzeciwko niego i wykazał zaangażowanie emocjonalne. Robot poprawnie zwrócił uwagę na zegarek. Nie wiemy czy zrozumiał czy nie, że robot... Zwróćcie uwagę na naprzemienność dialogu. Ritchie: Ok, chciałbym ci coś pokazać, ok, to jest zegarek, który dostałem od dziewczyny. Robot. Oh, cool. Ritchie: Dokładnie tak, spójrz, ma wbudowane małe niebieskie światło. Prawie go zgubiłem w tym tygodniu. (śmiech) RB: Robot nawiązuje z nim kontakt wzrokowy, podąża za jego wzrokiem. Ritchie: Możesz to powtórzyć? Robot: Tak, oczywiście. RB: Udało im się skutecznie komunikować.
And here's another aspect of the sorts of things that Chris and I were doing. This is another robot, Cog. They first make eye contact, and then, when Christie looks over at this toy, the robot estimates her gaze direction and looks at the same thing that she's looking at. (Laughter) So we're going to see more and more of this sort of robot over the next few years in labs. But then the big questions, two big questions that people ask me are: if we make these robots more and more human-like, will we accept them, will we -- will they need rights eventually? And the other question people ask me is, will they want to take over? (Laughter) And on the first -- you know, this has been a very Hollywood theme with lots of movies. You probably recognize these characters here -- where in each of these cases, the robots want more respect. Well, do you ever need to give robots respect? They're just machines, after all. But I think, you know, we have to accept that we are just machines. After all, that's certainly what modern molecular biology says about us. You don't see a description of how, you know, Molecule A, you know, comes up and docks with this other molecule. And it's moving forward, you know, propelled by various charges, and then the soul steps in and tweaks those molecules so that they connect. It's all mechanistic. We are mechanism. If we are machines, then in principle at least, we should be able to build machines out of other stuff, which are just as alive as we are. But I think for us to admit that, we have to give up on our special-ness, in a certain way. And we've had the retreat from special-ness under the barrage of science and technology many times over the last few hundred years, at least. 500 years ago we had to give up the idea that we are the center of the universe when the earth started to go around the sun; 150 years ago, with Darwin, we had to give up the idea we were different from animals. And to imagine -- you know, it's always hard for us. Recently we've been battered with the idea that maybe we didn't even have our own creation event, here on earth, which people didn't like much. And then the human genome said, maybe we only have 35,000 genes. And that was really -- people didn't like that, we've got more genes than that. We don't like to give up our special-ness, so, you know, having the idea that robots could really have emotions, or that robots could be living creatures -- I think is going to be hard for us to accept. But we're going to come to accept it over the next 50 years or so.
Tutaj mamy inny przykład rzeczy, którymi zajmujemy się z Chrisem. To jest następny robot, Cog. Na początku nawiązuje kontakt wzrokowy, a później, gdy Christie spogląda na zabawkę, robot oblicza w którym miejscu skupia się jej wzrok i patrzy się w to samo miejsce. (śmiech) W ciągu najbliższych lat powinniśmy się spodziewać coraz więcej takich robotów konstruowanych w laboratoriach. Nasuwają się ważne pytania, ludzie zadają mi dwa istotne pytania: jeśli będziemy robić roboty coraz bardziej ludzkimi, czy zaakceptujemy je, czy będą potrzebowały ochrony prawnej? Pytają mnie też, co jeśli będą chciały przejąć kontrolę? (śmiech) Pierwsza kwestia często przewija się w filmach Hollywoodzkich. Prawdopodobnie rozpoznajecie te postacie - w każdym z tych przypadków, roboty chciały więcej szacunku. Ale czy naprawdę musimy kiedyś dać robotom szacunek? W końcu są tylko maszynami. Myślę, że najpierw sami musimy zrozumieć i uznać, że jesteśmy maszynami. W końcu, tak nas definiuje współczesna biologia molekularna. Nie znajdziecie w niej takiego opisu; Molekuła A zbliża się i dokuje do drugiej molekuły; Następnie poruszają się dalej napędzane różnymi ładunkami, a wtedy odzywa się ludzka dusza i ściąga molekuły do siebie pozwalając im się złączyć. To wszystko jest mechaniczne, jesteśmy mechanizmami. Jeśli jesteśmy maszynami, to przynajmniej, co do zasady, powinniśmy móc budować maszyny z innych rzeczy, które są tak samo ożywione jak i my. Myślę, że przyszedł czas, żeby znowu przyznać, że nie jesteśmy już tak bardzo wyjątkowi jak sądziliśmy. Pod naporem nauki i technologii już kilka razy wycofywaliśmy się z naszej wyjątkowości, na przestrzeni przynajmniej kilkuset lat. 500 lat temu musieliśmy porzucić koncept, że jesteśmy w środku wszechświata, kiedy to Ziemia zaczęła krążyć dookoła Słońca; 150 lat temu, Darwin uświadomił nam, że nie jesteśmy szczególnie różni od zwierząt. To zawsze było dla nas bardzo trudne. Ostatnio jesteśmy bombardowani tezą, że, być może życie nie powstało tutaj, na Ziemi, co nieszczególnie podoba się ludziom. Ludzki genom zawiera zaledwie 35 000 genów. To się naprawdę nie spodobało ludziom, sądzili, że powinniśmy mieć ich więcej. Nie lubimy dzielić się naszą wyjątkowością, więc wiecie, idea, że roboty naprawdę mogą mieć emocje, albo że mogą być żywymi istotami byłaby dla nas bardzo ciężka do zaakceptowania. Ale zaakceptujemy ją w ciągu następnych 50 lat.
And the second question is, will the machines want to take over? And here the standard scenario is that we create these things, they grow, we nurture them, they learn a lot from us, and then they start to decide that we're pretty boring, slow. They want to take over from us. And for those of you that have teenagers, you know what that's like. (Laughter) But Hollywood extends it to the robots. And the question is, you know, will someone accidentally build a robot that takes over from us? And that's sort of like this lone guy in the backyard, you know -- "I accidentally built a 747." I don't think that's going to happen. And I don't think -- (Laughter) -- I don't think we're going to deliberately build robots that we're uncomfortable with. We'll -- you know, they're not going to have a super bad robot. Before that has to come to be a mildly bad robot, and before that a not so bad robot. (Laughter) And we're just not going to let it go that way. (Laughter) So, I think I'm going to leave it at that: the robots are coming, we don't have too much to worry about, it's going to be a lot of fun, and I hope you all enjoy the journey over the next 50 years. (Applause)
Drugie pytanie brzmiało: czy maszyny chcą przejąć kontrolę? Standardowy scenariusz wygląda tak, że tworzymy te obiekty, one rosną i uczą się od nas, aż w pewnym momencie dochodzą do wniosku, że jesteśmy dosyć nudni i powolni. Chcą przejąć od nas władzę. Ci z was, którzy mają nastoletnie dzieci, wiedzą o czym mówię. (śmiech) Ale Hollywood rozszerza to na roboty. Pytanie brzmi, wiecie, czy ktoś przypadkowo zbuduje robota, który przejmie kontrolę? Od razu nasuwa nam się ma myśl majsterkujący odludek, który mówi "Przypadkowo zbudowałem Boeinga 747". Nie sądzę, że to nastąpi. Nie sądzę też-- (śmiech) -- że umyślnie zbudujemy roboty, z którymi byłoby nam niewygodnie. Wiecie, nie będziemy mieli super szkodliwego robota. Najpierw pojawi się, wiecie, łagodnie szkodliwy robot, a jeszcze wcześniej nie taki szkodliwy robot. (śmiech) I po prostu nie pozwolimy, żeby to się rozwinęło. (śmiech) Poprzestańmy na tym: roboty będą pojawiać się coraz częściej, nie mamy się za bardzo czym martwić, będzie niezwykle ciekawie, i mam nadzieję, że spodoba wam się podróż przez następne 50 lat. (brawa)