Δεν θα καταλάβετε τίποτα με τα Αγγλικά μου. Αυτό είναι καλό για σας, γιατί έτσι μπορείτε να κάνετε ένα διάλειμμα μετά από όλους αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους. Πρέπει να σας πω ότι δεν νιώθω πολύ άνετα, γιατί, συνήθως στη ζωή μου, σκέφτομαι ότι η δουλειά μου είναι παντελώς άχρηστη. Εννοώ ότι νιώθω άχρηστος. Τώρα μετά την Καρολίν και τους άλλους, νιώθω χάλια. Και σίγουρα, δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ, αλλά - ξέρετε τον εφιάλτη να είστε ένας απατεώνας, φτάνετε στην Όπερα, σας σπρώχνουν στη σκηνή. "πρέπει να τραγουδήσεις!" Δεν ξέρω.
You will understand nothing with my type of English. It's good for you because you can have a break after all these fantastic people. I must tell you I am like that, not very comfortable, because usually, in life, I think my job is absolutely useless. I mean, I feel useless. Now after Carolyn, and all the other guys, I feel like shit. And definitively, I don't know why I am here, but -- you know the nightmare you can have, like you are an impostor, you arrive at the opera, and they push you, "You must sing!" I don't know. (Laughter)
Έτσι, επειδή δεν έχω τίποτα να σας δείξω, τίποτα να πω, θα προσπαθήσω να μιλήσω για κάτι άλλο. Ας ξεκινήσουμε, αν θέλετε, κατανοώντας - είναι μια αρχή, όχι ενδιαφέρουσα, αλλά - το πως δουλεύω. Όταν κάποιος με ρωτάει σε τι είμαι γνωστός, ξέρετε, ναι, λεμονοστύφτης, βούρτσα τουαλέτας, οδοντογλυφίδα, όμορφα καθίσματα τουαλέτας, και γιατί όχι - μια οδοντόβουρτσα. Δεν προσπαθώ να σχεδιάσω την οδοντόβουρτσα. Δεν προσπαθώ να πω "Αυτό θα είναι ένα όμορφο αντικείμενο" ή κάτι σαν αυτό. Αυτό δεν με ενδιαφέρει.
So, so, because I have nothing to show, nothing to say, we shall try to speak about something else. We can start, if you want, by understanding -- it's just to start, it's not interesting, but -- how I work. When somebody comes to me and ask for what I am known, I mean, yes, lemon squeezer, toilet brush, toothpick, beautiful toilet seats, and why not -- a toothbrush? I don't try to design the toothbrush. I don't try to say, "Oh, that will be a beautiful object," or something like that. That doesn't interest me.
Γιατί υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ντιζάιν. Ένα, μπορούμε να το ονομάσουμε το κυνικό ντιζάιν, αυτό σημαίνει το ντιζάιν που εφευρέθηκε από τον Ρέϋμοντ Λόεβι τη δεκαετία του '50, που είπε, αυτό που είναι άσχημο, πουλάει άσχημα, που είναι τρομερό. Σημαίνει ότι το ντιζάιν πρέπει να είναι μόνο ένα όπλο για το μάρκετινγκ, για τον παραγωγό να κάνει το προϊόν του πιο ελκυστικό, να πουλάει περισσότερο, αυτό είναι κακό, είναι παρωχημένο, είναι γελοίο. Το ονομάζω το κυνικό ντιζάιν.
Because there is different types of design. The one, we can call it the cynical design, that means the design invented by Raymond Loewy in the '50s, who said, what is ugly is a bad sale, la laideur se vend mal, which is terrible. It means the design must be just the weapon for marketing, for producer to make product more sexy, like that, they sell more: it's shit, it's obsolete, it's ridiculous. I call that the cynical design.
Μετά υπάρχει το ναρκισσιστικό ντιζάιν: είναι ένας εκπληκτικός σχεδιαστής που σχεδιάζει μόνο για άλλους εκπληκτικούς σχεδιαστές. Μετά υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα, που προσπαθούν να αξίζουν να υπάρχουν, και που ντρέπονται πολύ να κάνουν αυτή την άχρηστη δουλειά, που προσπαθούν να την κάνουν με διαφορετικό τρόπο, και προσπαθούν, προσπαθώ, να μην κάνω κάτι για χάρη του ιδίου του αντικειμένου αλλά για το αποτέλεσμα, για το κέρδος του ανθρώπου που θα το χρησιμοποιήσει. Εάν πάρουμε την οδοντόβουρτσα - δεν σκέφτομαι την οδοντόβουρτσα. Σκέφτομαι, "Ποιά θα είναι η επίδραση της οδοντόβουρτσας μέσα στο στόμα;" Και για να καταλάβεις ποιά θα είναι η επίδραση της οδοντόβουρτσας στο στόμα, πρέπει να φανταστώ: Ποιός είναι ο ιδιοκτήτης του στόματος; Ποια είναι η ζωή του ιδιοκτήτη του στόματος; Σε ποιά κοινωνία ζει; Ποιός πολιτισμός δημιούργησε αυτή την κοινωνία; Ποια είδη ζώων δημιούργησαν αυτό τον πολιτισμό; Όταν φτάνω - και μου παίρνει ένα λεπτό, δεν είμαι τόσο έξυπνος - όταν φτάνω στο επίπεδο του είδους των ζώων, γίνεται πολύ ενδιαφέρον
After, there is the narcissistic design: it's a fantastic designer who designs only for other fantastic designers. (Laughter) After, there is people like me, who try to deserve to exist, and who are so ashamed to make this useless job, who try to do it in another way, and they try, I try, to not make the object for the object but for the result, for the profit for the human being, the person who will use it. If we take the toothbrush -- I don't think about the toothbrush. I think, "What will be the effect of the brush in the mouth?" And to understand what will be the effect of the toothbrush in the mouth, I must imagine: Who owns this mouth? What is the life of the owner of this mouth? In what society [does] this guy live? What civilization creates this society? What animal species creates this civilization? When I arrive -- and I take one minute, I am not so intelligent -- when I arrive at the level of animal species, that becomes real interesting.
Εγώ, δεν έχω καθόλου εξουσία να αλλάξω τίποτα. Αλλά όταν επιστρέφω, κατανοώ γιατί δεν θα το κάνω, γιατί το να μην το κάνω σήμερα, είναι πιο θετικό από το να το κάνω ή το πως θα το κάνω. Αλλά για να επιστρέψουμε εκεί που είμαι με τα είδη ζώων, υπάρχουν πράγματα να δούμε. Υπάρχουν πράγματα να δούμε και αυτή είναι η πρόκληση. Η μεγάλη πρόσκληση μπροστά μας. Γιατί δεν υπάρχει ανθρώπινη παραγωγή που υπάρχει εκτός από αυτό που ονομάζω "η μεγάλη εικόνα". Η μεγάλη εικόνα είναι η ιστορία μας, η ποίηση μας, ο ρομαντισμός μας. Η ποίησή μας είναι η μετάλλαξή μας, η ζωή μας. Πρέπει να θυμηθούμε, και το βλέπουμε σε κάθε βιβλίο του δεκάχρονου γιού μου, ότι η ζωή εμφανίστηκε πριν από 4 δισεκατομμύρια περίπου, 4,2;
Me, I have strictly no power to change anything. But when I come back, I can understand why I shall not do it, because today to not do it, it's more positive than do it, or how I shall do it. But to come back, where I am at the animal species, there is things to see. There is things to see, there is the big challenge. The big challenge in front of us. Because there is not a human production which exists outside of what I call "the big image." The big image is our story, our poetry, our romanticism. Our poetry is our mutation, our life. We must remember, and we can see that in any book of my son of 10 years old, that life appears four billion years ago, around -- four billion point two?
Φωνή από το κοινό: 4,5.
Voice offstage: Four point five.
Ναι, 4,5, εντάξει, εντάξει! Είμαι ένας σχεδιαστής, αυτό μόνο, Χριστουγεννιάτικων δώρων. και πριν, υπήρχε η πρωταρχική σούπα, αυτή η πρώτη σούπα μπλουπ, μπλουπ, μπλουπ σαν βρώμικη λάσπη, χωρίς ζωή, τίποτα. Και μετά, φςςςςς, αστραπές, φςςςς φςςςςς, φτιάχνει ζωή, μπλουπ μπλουπ και μετά σταματάει. Μερικά εκατομμύρια χρόνια αργότερα, φςςςςς, μπλουπ, μπλουπ και ξυπνάει! Και στο τέλος, πετυχαίνει και εμφανίζεται η ζωή. Ήμασταν τόσο, τόσο χαζά. Τα πιο χαζά βακτήρια. Ακόμα, νομίζω, κάνουμε αντίγραφα για να αναπαραχθούμε, ξέρετε τι εννοώ, και κάπως, αχ όχι, ξεχάστε το.
Yes, point five, OK, OK, OK! (Laughter) I'm a designer, that's all, of Christmas gifts. And before, there was this soup, called "soupe primordiale," this first soup -- bloop bloop bloop -- sort of dirty mud, no life, nothing. So then -- pshoo-shoo -- lightning -- pshoo -- arrive -- pshoo-shoo -- makes life -- bloop bloop -- and that dies. Some million years after -- pshoo-shoo, bloop-bloop -- ah, wake up! At the end, finally, that succeeds, and life appears. We was so, so stupid. The most stupid bacteria. Even, I think, we copy our way to reproduce, you know what I mean, and something of -- oh no, forget it.
Μετά γίναμε ψάρι, μετά γίναμε βάτραχος, μετά γίναμε πίθηκος, μετά γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα: ένας σούπερ πίθηκος, και το αστείο είναι ότι, ο σούπερ πίθηκος που είμαστε σήμερα, είναι στο μισό της ιστορίας. Μπορείτε να το φανταστείτε; Από τα χαζά βακτήρια σε εμάς, με μικρόφωνο, υπολογιστή, iPod, τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Και γνωρίζουμε, ειδικά η Καρολίν, ότι όταν καταστραφεί ο ήλιος, η γη θα καεί, ανατιναχτεί, δεν ξέρω τι, και αυτό θα γίνει σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια; Ναι είπε, κάτι τέτοιο. Εντάξει, αυτό σημαίνει ότι είμαστε στο μέσο της ιστορίας. Φανταστικά! Είναι πανέμορφο! Μπορείτε να το φανταστείτε; Είναι πολύ συμβολικό. Γιατί τα βακτήρια που ήμασταν, δεν είχαν ιδέα του τι είμαστε σήμερα. Και σήμερα, δεν έχουμε ιδέα τι θα είμαστε σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια Και αυτή η επικράτεια είναι φανταστική.
After, we become a fish; after, we become a frog; after, we become a monkey; after, we become what we are today: a super-monkey, and the fun is, the super-monkey we are today, is at half of the story. Can you imagine? From that stupid bacteria to us, with a microphone, with a computer, with an iPod: four billion years. And we know, and especially Carolyn knows, that when the sun will implode, the earth will burn, explode, I don't know what, and this is scheduled for four, four billion years? Yes, she said, something like that. OK, that means we are at half of the story. Fantastic! It's a beauty! Can you imagine? It's very symbolic. Because the bacteria we was had no idea of what we are today. And today, we have no idea of what we shall be in four billion years. And this territory is fantastic.
Αυτή είναι η ποίησή μας. Αυτή είναι η πανέμορφη ιστορία μας. Είναι ο ρομαντισμός μας. Με-τά-λλα-ξη. Είμαστε μεταλλαγμένοι. Και εάν δεν κατανοήσουμε βαθιά, εάν δεν αποδεχτούμε ότι είμαστε μεταλλαγμένοι, χάνουμε τελείως την ιστορία. Γιατί κάθε γενιά νομίζει ότι είναι η τελευταία. Έχουμε ένα τρόπο να κοιτάμε τη γη, ξέρετε, "Είμαι ο Άνθρωπος. Ο Τελευταίος Άνθρωπος. Ξέρετε, μεταλλασσόμαστε τα τελευταία 4 δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά τώρα, επειδή είμαι Εγώ, σταματάμε. Τέλος. Για πάντα, είναι αυτός με το κόκκινο τζάκετ" Κάτι σαν αυτό. Δεν είμαι σίγουρος. Γιατί αυτά γνωρίζουμε για τις μεταλλάξεις και πράγματα σαν αυτά. Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα να κάνουμε. Είναι κάτι καινούριο.
That is our poetry. That is our beautiful story. It's our romanticism. Mu-ta-tion. We are mutants. And if we don't deeply understand, if we don't integrate that we are mutants, we completely miss the story. Because every generation thinks we are the final one. We have a way to look at Earth like that, you know, "I am the man. The final man. You know, we mutate during four billion years before, but now, because it's me, we stop. Fin. (Laughter) For the end, for the eternity, it is one with a red jacket." Something like that. I am not sure of that. (Laughter) Because that is our intelligence of mutation and things like that. There is so many things to do; it's so fresh.
Και να κάτι: κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι μεγαλοφυία, αλλά όλοι έχουμε υποχρέωση να συμμετέχουμε. Και για τη συμμετοχή, για ένα μεταλλαγμένο, υπάρχει ένα ελάχιστο άσκησης, ένα ελάχιστο άθλησης. Μπορούμε να το πούμε αυτό. Το πρώτο, αν θέλετε, υπάρχουν τόσα πολλά, αλλά ένα που είναι πολύ εύκολο να κάνετε, είναι η υποχρέωση του οραματισμού. Μπορώ να σας εξηγήσω. θα προσπαθήσω. Εάν περπατάτε έτσι, είναι εντάξει, είναι εντάξει, μπορείτε να περπατήσετε, αλλά ίσως, επειδή περπατάτε κοιτώντας έτσι, δεν θα δείτε, ω, υπάρχει μια τρύπα. και θα πέσετε, και θα πεθάνετε. Επικίνδυνο.
And here is something: nobody is obliged to be a genius, but everybody is obliged to participate. And to participate, for a mutant, there is a minimum of exercise, a minimum of sport. We can say that. The first, if you want -- there is so many -- but one which is very easy to do, is the duty of vision. I can explain you. I shall try. If you walk like that, it's OK, it's OK, you can walk, but perhaps, because you walk with the eyes like that, you will not see, oh, there is a hole. And you will fall, and you will die. Dangerous.
Γι' αυτό, ίσως, θα προσπαθήσετε να έχετε αυτή την οπτική γωνία. Εντάξει, μπορώ να δω, εάν βρω κάτι, πάνω, πάνω και συνεχίζουν, πάνω, πάνω. Σηκώνω τη ματιά μου, αλλά είναι ακόμα, εγωιστικό, ναι εγωιστικό. Επιβιώνεις. Είναι εντάξει. Εάν σηκώσεις τη ματιά σου λίγο περισσότερο, "σε βλέπω, ω Θεέ μου, είσαι εκεί, πως είσαι, μπορώ να σε βοηθήσω, Μπορώ να σχεδιάσω μια νέα οδοντόβουρτσα, μια νέα βούρτσα τουαλέτας", κάπως έτσι. Ζω σε μια κοινωνία, ζω σε μια κοινότητα. Είναι εντάξει. Αρχίζεις να βρίσκεσαι σε επίπεδο εξυπνάδας. Από αυτό το σημείο, όσο περισσότερο σηκώνεις τη ματιά σου, τόσο σημαντικότερος γίνεσαι για την κοινωνία. Όσο περισσότερο ανεβαίνεις, τόσο περισσότερο σημαντικός γίνεσαι για τον πολιτισμό. Όσο πιο πολύ σηκώνεσαι για να δεις μακριά και ψηλά, όπως έτσι, τόσο πιο σημαντικός γίνεσαι για την ιστορία της μετάλλαξης μας. Αυτό σημαίνει ότι οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν αυτή την οπτική γωνία. Αυτή είναι εξυπνάδα. Από εδώ ως εδώ. Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα. Πτολεμαίος, Ερατοσθένης, Αϊνστάιν, κάπως έτσι. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι μεγαλοφυΐα. Είναι καλύτερα, αλλά κανένας.
That's why, perhaps, you will try to have this angle of vision. OK, I can see, if I found something, up, up, and they continue, up up up. I raise the angle of vision, but it's still very -- selfish, selfish, egoiste -- yes, selfish. You, you survive. It's OK. If you raise the level of your eyes a little more you go, "I see you, oh my God you are here, how are you, I can help you, I can design for you a new toothbrush, new toilet brush," something like that. I live in society; I live in community. It's OK. You start to be in the territory of intelligence, we can say. From this level, the more you can raise this angle of view, the more you will be important for the society. The more you will rise, the more you will be important for the civilization. The more you will rise, to see far and high, like that, the more you will be important for the story of our mutation. That means intelligent people are in this angle. That is intelligence. From this to here, that, it's genius. Ptolemy, Eratosthenes, Einstein, things like that. Nobody's obliged to be a genius. It's better, but nobody.
Προσπαθήστε, σε αυτή την άσκηση, να είστε ένας καλός μεταλλαγμένος. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος, υπάρχουν παγίδες. Μια παγίδα: το κάθετο. Εξαιτίας του κάθετου μέσα μας, αν μοιάζεις έτσι, "Αχ Θεούλη μου, υπάρχει Θεός. Αχ! Θεέ!" Ο Θεός είναι παγίδα. Ο Θεός είναι η απάντηση όταν δεν ξέρουμε την απάντηση. Αυτό σημαίνει, ότι ο εγκέφαλός μας δεν είναι αρκετά μεγάλος, όταν δεν καταλαβαίνουμε, κάνουμε "Ω είναι ο Θεός, είναι ο Θεός". Αυτό είναι γελοίο. Γι' αυτό, πηδήξτε έτσι; Όχι, μην πηδήξετε. Ελάτε πίσω. Γιατί, μετά, υπάρχει μια ακόμα παγίδα. Εάν κοιτάτε έτσι, κοιτάτε στο παρελθόν, ή κοιτάτε μέσα σας εάν είστε ευλύγιστοι, κοιτάτε μέσα σας. Ονομάζεται σχιζοφρένεια, και επίσης πεθαίνετε.
Take care, in this training, to be a good mutant. There is some danger, there is some trap. One trap: the vertical. Because at the vertical of us, if you look like that, "Ah! my God, there is God. Ah! God!" God is a trap. God is the answer when we don't know the answer. That means, when your brain is not enough big, when you don't understand, you go, "Ah, it's God, it's God." That's ridiculous. That's why -- jump, like that? No, don't jump. Come back. Because, after, there is another trap. If you look like that, you look to the past, or you look inside if you are very flexible, inside yourself. It's called schizophrenia, and you are dead also.
Γι' αυτό κάθε πρωί, επειδή είστε καλοί μεταλλαγμένοι, ανεβάστε την οπτική σας γωνία. Έξω, πάνω από τον οριζόντιο. Είστε μια εξυπνάδα. Μην το ξεχνάτε, έτσι, έτσι. Είναι πολύ, πολύ, πολύ σημαντικό. Τι άλλο μπορούμε να πούμε για αυτό. Γιατί να το κάνουμε; Είναι επειδή, εάν κοιτάξουμε από μακριά, βλέπουμε τη γραμμή εξέλιξης μας. Αυτή η γραμμή εξέλιξής μας είναι ξεκάθαρα θετική. Από μακριά, αυτή η γραμμή μοιάζει ευθεία, έτσι. Αλλά εάν πάρετε ένα φακό, κάπως έτσι, η γραμμή είναι ...... Κάπως έτσι. Είναι φτιαγμένη από φως και σκιά. Μπορούμε να πούμε ότι το φως είναι πολιτισμός, η σκιά είναι βαρβαρότητα. Και είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε που είμαστε. Γιατί υπάρχει ένα σημείο στον κύκλο, και έχουμε διαφορετικές ευθύνες σε διαφορετικά σημεία του κύκλου.
That's why every morning, now, because you are a good mutant, you will raise your angle of view. Out, more of the horizontal. You are an intelligence. Never forget -- like that, like that. It's very, very, very important. What, what else we can say about that? Why do that? It's because we -- if we look from far, we see our line of evolution. This line of evolution is clearly positive. From far, this line looks very smooth, like that. But if you take a lens, like that, this line is ack, ack, ack, ack, ack. Like that. It's made of light and shadow. We can say light is civilization, shadow is barbaria. And it's very important to know where we are. Because some cycle, there is a spot in the cycle, and you have not the same duty in the different parts of the cycle.
Αυτό σημαίνει, μπορούμε να φανταστούμε, δεν λέω ότι ήταν φανταστικό, αλλά στη δεκαετία του '80, δεν υπήρχε τόσος πολύς πόλεμος, όπως τώρα, ήταν, μπορούμε να φανταστούμε ότι ο πολιτισμός μπορεί να γίνει πολιτισμένος. Σε αυτή την περίπτωση, άνθρωποι σαν εμένα γίνονται αποδεκτοί. Μπορούμε να πούμε, "μια εποχή αφθονίας" Έχουμε χρόνο να σκεφτούμε, έχουμε χρόνο να, δεν ξέρω, να μιλήσουμε για τέχνη και πράγματα όπως αυτά. Είναι εντάξει. Βρισκόμαστε στο φως. Αλλά μερικές φορές, όπως σήμερα, πέφτουμε, πέφτουμε τόσο γρήγορα στη σκιά, πέφτουμε τόσο γρήγορα στη βαρβαρότητα. Με πολλά, πολλά, πολλά πρόσωπα της βαρβαρότητας. Γιατί δεν είναι, η βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα, δεν είναι ίσως η βαρβαρότητα που σκεφτόμαστε Υπάρχει ένας διαφορετικός τύπος βαρβαρότητας. Γι' αυτό πρέπει να προσαρμοστούμε. Αυτό σημαίνει, όταν η βαρβαρότητα επιστρέφει, ξεχάστε τις όμορφες καρέκλες, ξεχάστε το όμορφο ξενοδοχείο, ξεχάστε το σχέδιο, ακόμα, και λυπάμαι που το λέω, ξεχάστε την τέχνη. Ξεχάστε όλα αυτά. Υπάρχει προτεραιότητα, υπάρχει κάτι επείγον. Πρέπει να γυρίσουμε στην πολιτική, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στη ριζοσπαστικοποίηση, συγχωρέστε με εάν αυτό δεν είναι καλά αγγλικά. Πρέπει να επιστρέψουμε και να παλέψουμε, να πολεμήσουμε.
That means, we can imagine -- I don't say it was fantastic, but in the '80s, there was not too much war, like that, it was -- we can imagine that the civilization can become civilized. In this case, people like me are acceptable. We can say, "It's luxurious time." We have time to think, we have time to I don't know what, speak about art and things like that. It's OK. We are in the light. But sometimes, like today, we fall, we fall so fast, so fast to shadow, we fall so fast to barbaria. With many, many, many, many face of barbaria. Because it's not, the barbaria we have today, it's perhaps not the barbaria we think. There is different type of barbaria. That's why we must adapt. That means, when barbaria is back, forget the beautiful chairs, forget the beautiful hotel, forget design, even -- I'm sorry to say -- forget art. Forget all that. There is priority; there is urgency. You must go back to politics, you must go back to radicalization, I'm sorry if that's not very English. You must go back to fight, to battle.
Γι' αυτό σήμερα ντρέπομαι τόσο πολύ που κάνω αυτή τη δουλειά. Γι' αυτό είμαι εδώ, για να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Αλλά ξέρω ότι ακόμα και εάν κάνω το καλύτερο δυνατό γι' αυτό είμαι ο καλύτερος, είναι ένα τίποτα. Γιατί δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Γι' αυτό το λέω αυτό. Το λέω αυτό, γιατί, το ξαναλέω, τίποτα δεν υπάρχει εάν δεν γίνεται για καλό σκοπό, τον σκοπό του πανέμορφου ονείρου μας, αυτού του πολιτισμού. Και επειδή πρέπει όλοι να δουλέψουμε για να τελειώσουμε αυτή την ιστορία. Γιατί το σενάριο αυτού του πολιτισμού για την αγάπη, την πρόοδο και πράγματα όπως αυτά, είναι εντάξει, αλλά υπάρχουν τόσα άλλα διαφορετικά, άλλα σενάρια άλλων πολιτισμών. Αυτό το σενάριο, αυτός ο πολιτισμός, είχε σκοπό να γίνουμε πανίσχυροι, πανέξυπνοι, όπως η ιδέα που έχουμε εφεύρει, αυτή η ιδέα του Θεού. Είμαστε Θεός τώρα. Είμαστε. Έχει σχεδόν γίνει. Πρέπει απλά να τελειώσουμε την ιστορία. Αυτό είναι πολύ, πολύ σημαντικό. Και όταν δεν έχετε καταλάβει τι πραγματικά έχει γίνει, δεν μπορείτε να προχωρήσετε, να παλέψετε και να χτίσετε πράγματα όπως αυτά. Πάτε προς το μέλλον προς τα πίσω, πίσω, πίσω, όπως έτσι. και μπορείτε να πέσετε, και είναι πολύ επικίνδυνο. Όχι, πρέπει να το καταλάβετε πραγματικά.
That's why today I'm so ashamed to make this job. That's why I am here, to try to do it the best possible. But I know that even I do it the best possible -- that's why I'm the best -- it's nothing. Because it's not the right time. That's why I say that. I say that, because, I repeat, nothing exist if it's not in the good rhythym, the rhythym of our beautiful dream, of this civilization. And because we must all work to finish this story. Because the scenario of this civilization -- about love, progress, and things like that -- it's OK, but there is so many different, other scenarios of other civilizations. This scenario, of this civilization, was about becoming powerful, intelligent, like this idea we have invented, this concept of God. We are God now. We are. It's almost done. We have just to finish the story. That is very, very important. And when you don't understand really what's happened, you cannot go and fight and work and build and things like that. You go to the future back, back, back, back, like that. And you can fall, and it's very dangerous. No, you must really understand that.
Γιατί έχουμε σχεδόν τελειώσει, θα επαναλάβω αυτή την ιστορία. Και η ομορφιά όλων αυτών είναι ότι ίσως σε 50 ή 60 χρόνια, μπορούμε να ολοκληρώσουμε αυτόν τον πολιτισμό, και να προσφέρουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μία νέα ιστορία, μία νέα ποίηση, ένα νέο ρομαντισμό. Με δισεκατομμύρια ανθρώπους που έχουν γεννηθεί, δουλέψει, ζήσει και πεθάνει πριν από εμάς, αυτοί οι άνθρωποι έχουν δουλέψει τόσο πολύ, έχουμε τώρα πανέμορφα πράγματα, όμορφα δώρα, ξέρουμε τόσα πράγματα. Μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας, εντάξει, έγινε, αυτή ήταν η ιστορία μας. Αυτή τελείωσε. Έχετε ένα καθήκον: δημιουργείστε μία νέα ιστορία. Δημιουργείστε νέα ποίηση. Ο μόνος κανόνας είναι, δεν πρέπει να έχουμε καμία ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Σας δίνουμε λευκές κόλλες. Δημιουργήστε! Σας δίνουμε τα καλύτερα εργαλεία, τα καλύτερα εργαλεία και, τώρα, κάντε το! Γι' αυτό συνεχίζω να δουλεύω, ακόμα και εάν είναι για βούρτσες τουαλέτας.
Because we have almost finished, I'll repeat this story. And the beauty of this, in perhaps 50 years, 60 years, we can finish completely this civilization, and offer to our children the possibility to invent a new story, a new poetry, a new romanticism. With billions of people who have been born, worked, lived and died before us, these people who have worked so much, we have now bring beautiful things, beautiful gifts, we know so many things. We can say to our children, OK, done, that was our story. That passed. Now you have a duty: invent a new story. Invent a new poetry. The only rule is, we have not to have any idea about the next story. We give you white pages. Invent. We give you the best tools, the best tools, and now, do it. That's why I continue to work, even if it's for toilet brush.