I'm an artist and an engineer. And lately, I've been thinking a lot about how technology mediates the way we perceive reality. And it's being done in a superinvisible and nuanced way. Technology is designed to shape our sense of reality by masking itself as the actual experience of the world. As a result, we are becoming unconscious and unaware that it is happening at all.
אני אמנית ומהנדסת. לאחרונה חשבתי רבות על הדרך בה הטכנולוגיה מתווכת את תפיסת המציאות שלנו. זה קורה באופן מאד נסתר מהעין ורב-דקויות. הטכנולוגיה מתוכננת לעצב את תחושת המציאות שלנו בכך שהיא מתחפשת לחווית העולם האמיתית. כתוצאה מכך, אנחנו נהיים לא מודעים לכך שזה בכלל קורה.
Take the glasses I usually wear, for example. These have become part of the way I ordinarily experience my surroundings. I barely notice them, even though they are constantly framing reality for me. The technology I am talking about is designed to do the same thing: change what we see and think but go unnoticed.
למשל המשקפיים שאני לרוב מרכיבה. הם הפכו לחלק מהאופן שבו אני בדרך כלל חווה את סביבתי. אני בקושי שמה לב אליהם, למרות שהם ממסגרים עבורי את המציאות באופן קבוע. הטכנולוגיה שעליה אני מדברת מתוכננת לבצע את אותו הדבר: לשנות את מה שאנחנו רואים וחושבים אך בלי שנשים לב.
Now, the only time I do notice my glasses is when something happens to draw my attention to it, like when it gets dirty or my prescription changes. So I asked myself, "As an artist, what can I create to draw the same kind of attention to the ways digital media -- like news organizations, social media platforms, advertising and search engines -- are shaping our reality?" So I created a series of perceptual machines to help us defamiliarize and question the ways we see the world.
אני שמה לב למשקפיים שלי רק כשמשהו קורה ומושך את תשומת ליבי אליהם, למשל כשהם מתלכלכים או כשהמספר שלהם גדל. אז שאלתי את עצמי, "כאמנית, מה אני יכולה ליצור "כדי למשוך את אותו סוג של תשומת לב "לדרך שבה המדיה הדיגיטלית -- גופי חדשות, רשתות חברתיות, "מנועי חיפוש ופרסום -- מעצבים את המציאות שלנו?" אז יצרתי סדרה של מכשירים תפיסתיים שיסייעו לנו ליצור ריחוק ולהטיל ספק בדרכים המוכרות שבהן אנו רואים את העולם.
For example, nowadays, many of us have this kind of allergic reaction to ideas that are different from ours. We may not even realize that we've developed this kind of mental allergy. So I created a helmet that creates this artificial allergy to the color red. It simulates this hypersensitivity by making red things look bigger when you are wearing it. It has two modes: nocebo and placebo. In nocebo mode, it creates this sensorial experience of hyperallergy. Whenever I see red, the red expands. It's similar to social media's amplification effect, like when you look at something that bothers you, you tend to stick with like-minded people and exchange messages and memes, and you become even more angry. Sometimes, a trivial discussion gets amplified and blown way out of proportion. Maybe that's even why we are living in the politics of anger. In placebo mode, it's an artificial cure for this allergy. Whenever you see red, the red shrinks. It's a palliative, like in digital media. When you encounter people with different opinions, we will unfollow them, remove them completely out of our feeds. It cures this allergy by avoiding it. But this way of intentionally ignoring opposing ideas makes human community hyperfragmented and separated.
למשל, בימינו, רבים מאיתנו חווים סוג של תגובה אלרגית לדעות שונות משלנו. לא בטוח שאנחנו אפילו קולטים שפיתחנו סוג כזה של אלרגיה מנטלית. אז בניתי קסדה שגורמת לאלרגיה מלאכותית לצבע האדום. היא מדמה את רגישות-היתר הזאת בכך שהיא גורמת לדברים אדומים להיראות גדולים יותר בזמן שחובשים אותה. יש לה שני מצבי פעולה: נוצבו (פלצבו שלילי) ופלצבו. במצב נוצבו, היא גורמת לחויה תחושתית של היפר-אלרגיה. כל פעם שאני רואה אדום, האדום מתפשט. זה דומה לאפקט ההגברה ברשתות החברתיות, למשל כשאתם רואים משהו שמפריע לכם, אתם נוטים לדבוק באנשים שחושבים כמוכם ולהחליף הודעות וממים, ולכעוס עוד יותר. לפעמים, דיון תמים נהיה מוגבר ומאבד פרופורציות. אולי זאת גם הסיבה שאנחנו חיים בפוליטיקה של כעס. במצב פעולה של פלצבו, קיים ריפוי מלאכותי של אותה אלרגיה. בכל פעם שרואים אדום, האדום מצטמק. זה סם הרגעה, כמו ברשתות החברתיות. כשנתקלים באנשים בעלי דעות שונות, מפסיקים לעקוב אחריהם, מסירים אותם לגמרי מהפיד. זה מרפא את האלרגיה עלי ידי הימנעות ממנה. אבל דרך זו של התעלמות מכוונת מדעות מנוגדות הופכת את הקהילה האנושית למבודלת ומפולגת מאד.
The device inside the helmet reshapes reality and projects into our eyes through a set of lenses to create an augmented reality. I picked the color red, because it's intense and emotional, it has high visibility and it's political. So what if we take a look at the last American presidential election map through the helmet?
המתקן בתוך הקסדה מעצב מחדש את המציאות, מקרין לתוך העיניים דרך מערכת עדשות, ויוצר מציאות רבודה. בחרתי בצבע האדום כי הוא עוצמתי ואמוציונלי, הוא מאד מובחן, והוא פוליטי. אולי נתבונן במפת הבחירות האחרונות לנשיאות בארצות הברית דרך הקסדה?
(Laughter)
(צחוק)
You can see that it doesn't matter if you're a Democrat or a Republican, because the mediation alters our perceptions. The allergy exists on both sides.
אתם יכולים לראות שזה לא משנה אם אתם דמוקרטים או רפובליקנים, כי התיווך משנה את התפיסות שלנו. האלרגיה קיימת בשני הצדדים.
In digital media, what we see every day is often mediated, but it's also very nuanced. If we are not aware of this, we will keep being vulnerable to many kinds of mental allergies.
במדיה הדיגיטלית, מה שרואים מדי יום הוא בדרך כלל מתווך, אבל יש בו גם דקויות רבות. אם אנחנו לא מודעים לכך, נמשיך להיות חשופים לסוגים רבים של אלרגיות מנטליות.
Our perception is not only part of our identities, but in digital media, it's also a part of the value chain. Our visual field is packed with so much information that our perception has become a commodity with real estate value. Designs are used to exploit our unconscious biases, algorithms favor content that reaffirms our opinions, so that every little corner of our field of view is being colonized to sell ads. Like, when this little red dot comes out in your notifications, it grows and expands, and to your mind, it's huge.
התפיסה שלנו איננה רק חלק מהזהות שלנו, במדיה דיגיטלית היא גם חלק משרשרת הערכים. שדה הראיה שלנו עמוס במידע רב כל כך שהתפיסה שלנו הפכה למצרך בעל ערך של נדל"ן. העיצובים נועדו לנצל את ההעדפות הלא מודעות שלנו, אלגוריתמים מעדיפים תוכן שמאשר מחדש את הדעות שלנו, כך שכל פינה קטנה בשדה הראיה שלנו מאוכלסת בפרסומות. למשל הנקודה האדומה הקטנה שמופיעה בהתראות, היא גדלה ומתפשטת, ועבור המוח שלכם היא עצומה.
So I started to think of ways to put a little dirt, or change the lenses of my glasses, and came up with another project. Now, keep in mind this is conceptual. It's not a real product. It's a web browser plug-in that could help us to notice the things that we would usually ignore. Like the helmet, the plug-in reshapes reality, but this time, directly into the digital media itself. It shouts out the hidden filtered voices. What you should be noticing now will be bigger and vibrant, like here, this story about gender bias emerging from the sea of cats.
אז התחלתי לחשוב איך ללכלך מעט, או לשנות את עדשות המשקפיים שלי, ועלה במוחי רעיון לפרויקט אחר. תזכרו שזה קונספטואלי, לא מוצר אמיתי. זה תוסף לדפדפן אינטרנט שיכול לעזור לנו להבחין בדברים שבדרך כלל אנחנו מתעלמים מהם. כמו הקסדה, התוסף מעצב מחדש את המציאות, אך הפעם, ישירות לתוך המדיה הדיגיטלית עצמה. הוא צועק את הקולות המוסתרים והמסוננים. מה שאתם אמורים להבחין בו עכשיו יהיה גדול יותר וחי יותר, למשל כאן, הסיפור הזה על אפליה מגדרית שמגיח מתוך ים של חתולים.
(Laughter)
(צחוק)
The plug-in could dilute the things that are being amplified by an algorithm. Like, here in this comment section, there are lots of people shouting about the same opinions. The plug-in makes their comments super small.
התוסף יכול לדלל את הדברים שמוגברים על ידי האלגוריתם. למשל פה בתגובות, הרבה אנשים צועקים את אותן דעות. התוסף הופך את התגובות שלהם לזעירות.
(Laughter)
(צחוק)
So now the amount of pixel presence they have on the screen is proportional to the actual value they are contributing to the conversation.
עכשיו כמות הפיקסלים שהם תופסים על המסך תואמת לערך האמיתי שהם תורמים לשיחה.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
The plug-in also shows the real estate value of our visual field and how much of our perception is being commoditized. Different from ad blockers, for every ad you see on the web page, it shows the amount of money you should be earning.
התוסף מראה גם את שווי הנדל"ן של שדה הראיה שלנו ואיזה חלק מהתפיסה שלנו הפך למצרך. זה שונה מחוסמי פרסומות בכך שעל יד כל פרסומת שרואים בדף האינטרנט, הוא מראה כמה כסף אתם אמורים להרוויח.
(Laughter)
(צחוק)
We are living in a battlefield between reality and commercial distributed reality, so the next version of the plug-in could strike away that commercial reality and show you things as they really are.
אנחנו חיים בשדה קרב בין המציאות לבין מציאות מסחרית, אז הגרסה הבאה של התוסף תוכל להסיר את המציאות המסחרית הזאת ולהציג בפניכם את הדברים כמו שהם.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Well, you can imagine how many directions this could really go. Believe me, I know the risks are high if this were to become a real product. And I created this with good intentions to train our perception and eliminate biases. But the same approach could be used with bad intentions, like forcing citizens to install a plug-in like that to control the public narrative. It's challenging to make it fair and personal without it just becoming another layer of mediation.
אתם יכולים לתאר לעצמכם לכמה כיוונים זה יכול באמת ללכת. תאמינו לי, אני יודעת שהסיכונים יהיו גבוהים אם זה יהפוך למוצר אמיתי. ואני יצרתי אותו עם כוונות טובות לאמן את התפיסה שלנו ולסלק דעות קדומות. אבל ניתן להשתמש באותה גישה עם כוונות רעות, למשל להכריח אזרחים להתקין תוסף כזה כדי לשלוט בהלך הרוח הציבורי. זה מאתגר לעשות את זה הוגן ואישי בלי שזה פשוט יהפוך לעוד שכבת תיווך.
So what does all this mean for us? Even though technology is creating this isolation, we could use it to make the world connected again by breaking the existing model and going beyond it. By exploring how we interface with these technologies, we could step out of our habitual, almost machine-like behavior and finally find common ground between each other.
אז מה כל זה אומר מבחינתנו? למרות שהטכנולוגיה גורמת לבידוד הזה, אנחנו יכולים להשתמש בה כדי לחבר מחדש את העולם על ידי שבירת המודל הקיים וצעידה אל מעבר לו. אם נחקור כיצד אנחנו מתממשקים עם הטכנולוגיות האלה, נוכל לצאת מההתנהגות הטבעית, הכמעט מכנית שלנו, ולמצוא סוף סוף מכנה משותף אחד עם השני.
Technology is never neutral. It provides a context and frames reality. It's part of the problem and part of the solution. We could use it to uncover our blind spots and retrain our perception and consequently, choose how we see each other.
הטכנולוגיה לעולם איננה ניטראלית. היא מספקת הקשר ומעצבת את המציאות. היא חלק מהבעיה וחלק מהפתרון. אנחנו יכולים להשתמש בה כדי לחשוף את השטחים המתים ולאמן מחדש את התפיסה שלנו וכתוצאה מכך, לבחור כיצד לראות אחד את השני.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)