Λοιπόν, περίμενα να έχει βάθρο, γι' αυτό φοβάμαι λίγο. (Γέλια) Ο Κρις μου ζήτησε να πω πάλι την ιστορία της ανακάλυψης της δομής του DNA. Αφού, ξέρετε, ακολουθώ τις εντολές του, θα το κάνω. Αν και το βαριέμαι λίγο. (Γέλια) Και, ξέρετε, έγραψα ένα βιβλίο. Οπότε θα πώ κάτι -- (Γέλια) -- Θα πώ λίγα λόγια, ξέρετε, για το πώς έγινε η ανακάλυψη, και γιατί τη βρήκαμε εγώ και ο Φράνσις. Μετά, ελπίζω να μείνουν τουλάχιστον πέντε λεπτά για να μιλήσω για το τι μ' ενδιαφέρει πραγματικά αυτό τον καιρό.
Well, I thought there would be a podium, so I'm a bit scared. (Laughter) Chris asked me to tell again how we found the structure of DNA. And since, you know, I follow his orders, I'll do it. But it slightly bores me. (Laughter) And, you know, I wrote a book. So I'll say something -- (Laughter) -- I'll say a little about, you know, how the discovery was made, and why Francis and I found it. And then, I hope maybe I have at least five minutes to say what makes me tick now.
Πίσω μου είναι μια φωτογραφία μου, όταν ήμουν 17 ετών. Ήμουν στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, στο τρίτο έτος, ήμουν στο τρίτο έτος, γιατί στο πανεπιστήμιο του Σικάγο σε δέχονται μετά από δύο χρόνια στο λύκειο. Ξέρ -- ήταν ωραία που ξέφυγα από το λύκειο. Γιατί ήμουν μικρόσωμος και δεν ήμουν καλός στα αθλήματα, ή τίποτα σχετικό.
In back of me is a picture of me when I was 17. I was at the University of Chicago, in my third year, and I was in my third year because the University of Chicago let you in after two years of high school. So you -- it was fun to get away from high school -- (Laughter) -- because I was very small, and I was no good in sports, or anything like that.
Θα πρέπει να πω για το πώς μεγάλωσα -- ο πατέρας μου ήταν, ξέρετε, γαλουχημένος Επισκοπαλιανός και Ρεπουμπλικανός. Βάβαια, μετά από ένα χρόνο στο κολλέγιο, έγινε άθεος και δημοκρατικός. (Γέλια) Και η μητέρα μου ήταν Ιρλανδή Καθολική. και -- αλλά δεν έπαιρνε τη θρησκεία στα σοβαρά. Από τα 11 και μετά δε πήγαινα πια στην κυριακάτικη λειτουργεία, και πήγαινα περιπάτους με τον πατέρα μου για παρατήρηση πουλιών. Έτσι λοιπόν, νωρίς άκουσα για τον Κάρολο Δαρβίνο. Φαντάζομαι, ξέρετε, ήταν ο μεγάλος ήρωας. Και, ξέρετε, καταλαβαίνετε τη ζωή με τη μορφή που υφίσταται μέσω της εξέλιξης.
But I should say that my background -- my father was, you know, raised to be an Episcopalian and Republican, but after one year of college, he became an atheist and a Democrat. (Laughter) And my mother was Irish Catholic, and -- but she didn't take religion too seriously. And by the age of 11, I was no longer going to Sunday Mass, and going on birdwatching walks with my father. So early on, I heard of Charles Darwin. I guess, you know, he was the big hero. And, you know, you understand life as it now exists through evolution.
Και στο πανεπιστήμιο του Σικάγο ήμουν τελιόφοιτος ζωολογίας. Και πίστευα οτι θα κατέληγα, ξέρετε, αν ήμουν αρκετά έξυπνος, πιθανών με ένα διδακτορικό από το Κορνέλλ στην ορνιθολογία. Τότε, στην εφημερίδα του Σικάγο, βρήκα την παρουσίαση ενός βιβλίου με όνομα «Τι είναι η Ζωή;» από τον μεγάλο φυσικό, Σρέντινγκερ. Και αυτό, φυσικά, ήταν μια ερώτηση, την απάντηση της οποίας ήθελα να ξέρω. Ξέρετε, ο Δαρβίνος εξήγησε τη ζωή, αφού αυτή άρχισε, αλλά ποιά είναι η ουσία της ζωής;
And at the University of Chicago I was a zoology major, and thought I would end up, you know, if I was bright enough, maybe getting a Ph.D. from Cornell in ornithology. Then, in the Chicago paper, there was a review of a book called "What is Life?" by the great physicist, Schrodinger. And that, of course, had been a question I wanted to know. You know, Darwin explained life after it got started, but what was the essence of life?
Και ο Σρέντινγκερ είπε ότι η ουσία της ζωής είναι η πληροφορία. παρούσα στα χρωμοσώματά μας κι έπρεπε να είναι παρούσα σ' ένα μόριο. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τα μόρια πιο πριν. Γνωρίζετε τα χρωμοσώματα, αλλά αυτό ήταν μόριο, και με κάποιο τρόπο, όλες οι πληροφορίες ήταν, πιθανών, εκεί με κάποια ψηφιακή μορφή. Υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα του, πώς αντιγράφεις την πληροφορία;
And Schrodinger said the essence was information present in our chromosomes, and it had to be present on a molecule. I'd never really thought of molecules before. You know chromosomes, but this was a molecule, and somehow all the information was probably present in some digital form. And there was the big question of, how did you copy the information?
Οπότε αυτό ήταν το βιβλίο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ήθελα να γίνω γενετιστής -- να καταλάβω το γονίδιο και μέσω αυτού, τη ζωή. Οπότε είχα, ξέρετε, έναν ήρωα σαν ίνδαλμα. Δεν ήταν παίκτης του μπέιζμπολ, ήταν ο Λίνους Παουλί. Έκανα λοιπόν αίτηση στο Κάλτεκ και με απέρριψαν. (Γέλια) Έτσι λοιπόν πήγα στο πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, το οποίο ήταν το ίδιο καλό στη γενετική με το Καλτεκ, και συνάμα είχαν μια πολύ καλή ομάδα μπάσκετ. Οπότε ζούσα αρκετά ευτυχισμένος στην Ιντιάνα. Κι εκεί ήταν που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι, ξέρετε, το γονίδιο κατά πάσα πιθανότητα ήταν DNA. Οπότε μόλις πήρα το διδακτορικό μου, έπρεπε να ψάξω για DNA.
So that was the book. And so, from that moment on, I wanted to be a geneticist -- understand the gene and, through that, understand life. So I had, you know, a hero at a distance. It wasn't a baseball player; it was Linus Pauling. And so I applied to Caltech and they turned me down. (Laughter) So I went to Indiana, which was actually as good as Caltech in genetics, and besides, they had a really good basketball team. (Laughter) So I had a really quite happy life at Indiana. And it was at Indiana I got the impression that, you know, the gene was likely to be DNA. And so when I got my Ph.D., I should go and search for DNA.
Πρώτα πήγα στην Κοπεγχάγη γιατί σκέφτηκα, λοιπόν, μάλλον μπορώ να γίνω βιοχημικός. Αλλά ανακάλυψα ότι η βιοχημεία είναι πολύ βαρετή. Δεν οδηγούσε, ξέρετε, προς την αποσαφήνιση του γονιδίου. Ήταν απλά πυρηνική επιστήμη. Και να, αυτό είναι το βιβλίο, μικρό είναι. Μπορείτε να το διαβάσετε σε περίπου δύο ώρες. Και -- αλλά μετά πήγα σ' ένα συνέδριο στην Ιταλία. Εκεί ήταν ένας ομιλητής που κανείς δεν περίμενε, δεν ήταν στο πρόγραμμα, και μίλησε για το DNA. Ήταν ο Μωρίς Γουίλκινς. Ήταν φυσικός, μετά τον πόλεμο ήθελε να ασχοληθεί με τη βιοφυσική και διάλεξε το DNA γιατί το DNA είχε σηματοδοτηθεί από το ινστιτούτο Ροκφελλερ σαν το πιθανό γενετικό μόριο που αποτελεί τα χρωμοσώματα. Ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι ήταν οι πρωτεΐνες. Αλλά ο Γουίλκινς, ξέρετε, πίστευε ότι το DNA ήταν η καλύτερη λύση και έδειξε αυτή τη φωτογραφία ακτίνων Χ. Περίπου κρυσταλλική. Το DNA λοιπόν είχε τη δομή, παρόλο που πιθανών την όφειλε σε διαφορετικά μόρια, τα οποία κουβαλούσαν διαφορετικά σετ εντολών. Υπήρχε, λοιπόν, μια παγκοσμιότητα στο μόριο του DNA. Ήθελα να δουλέψω μαζί του, αλλά δεν ήθελε ένα πρώην παρατηρητή πουλιών, και κατέληξα στο Κέιμπριτζ, στην Αγγλία.
So I first went to Copenhagen because I thought, well, maybe I could become a biochemist, but I discovered biochemistry was very boring. It wasn't going anywhere toward, you know, saying what the gene was; it was just nuclear science. And oh, that's the book, little book. You can read it in about two hours. And -- but then I went to a meeting in Italy. And there was an unexpected speaker who wasn't on the program, and he talked about DNA. And this was Maurice Wilkins. He was trained as a physicist, and after the war he wanted to do biophysics, and he picked DNA because DNA had been determined at the Rockefeller Institute to possibly be the genetic molecules on the chromosomes. Most people believed it was proteins. But Wilkins, you know, thought DNA was the best bet, and he showed this x-ray photograph. Sort of crystalline. So DNA had a structure, even though it owed it to probably different molecules carrying different sets of instructions. So there was something universal about the DNA molecule. So I wanted to work with him, but he didn't want a former birdwatcher, and I ended up in Cambridge, England.
Πήγα λοιπόν στο Κέιμπριτζ, γιατί τότε ήταν πραγματικά το καλύτερο μέρος του κόσμου για κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ, η οποία τώρα είναι αντικείμενο ξέρετε, των τμημάτων χημείας. Εννοώ, τότε ήταν τομέας των φυσικών. Οπότε, το καλύτερο μέρος για κρυσταλλογραφία ακτίνων Χ ήταν το εργαστήριο Κάβεντις στο Κέιμπριτζ. Εκεί συνάντησα τον Φράνσις Κρίκ. Δε τον γνώριζα όταν πήγα. Ήταν 35 κι εγώ 23. Μέσα σε μια μέρα, αποφασίσαμε ότι πιθανών μπορούσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη στην εύρεση της δομής του DNA. Όχι να την ξεκαθαρίσουμε, ξέρετε, με τον αυστηρό τρόπο, αλλά να χτίσουμε ένα μοντέλο. Ένα ηλεκτρομοντέλο, χρησιμοποιώντας κάποιες συντεταγμένες, ξέρετε, μήκους, όλες αυτές τις πληροφορίες από τις φωτογραφίες ακτίνων Χ. Αλλά αναρωτηθείτε πως το μόριο -- πώς πρέπει να αναδιπλώνεται;
So I went to Cambridge, because it was really the best place in the world then for x-ray crystallography. And x-ray crystallography is now a subject in, you know, chemistry departments. I mean, in those days it was the domain of the physicists. So the best place for x-ray crystallography was at the Cavendish Laboratory at Cambridge. And there I met Francis Crick. I went there without knowing him. He was 35. I was 23. And within a day, we had decided that maybe we could take a shortcut to finding the structure of DNA. Not solve it like, you know, in rigorous fashion, but build a model, an electro-model, using some coordinates of, you know, length, all that sort of stuff from x-ray photographs. But just ask what the molecule -- how should it fold up?
Και ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτό, στο κέντρο αυτής της φωτογραφίας, είναι ο Λίνους Παουλί. Περίπου έξι μήνες νωρίτερα, πρότεινε τη δομή α-έλικας για τις πρωτεΐνες. Κάνοντάς το αυτό, εξόρισε τον άνθρωπο στα δεξιά, τον Σερ Λώρενς Μπράγκ, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Κάβεντις. Αυτή είναι μια φωτογραφία αρκετά χρόνια μετά, όπου ο Μπράγκ είχε λόγο να χαμογελά. Οπωσδήποτε δε χαμογελούσε όταν πήγα εγώ εκεί, γιατί είχε, τρόπον τινά, ταπεινωθεί από την ανακάλυψη της α-έλικας από τον Παουλί, κι επειδή οι άνθρωποι του Κέιμπριτζ αποτύγχαναν διότι δεν ήταν χημικοί. Σίγουρα, ούτε ο Κρίκ, ούτε εγώ ήμασταν χημικοί, έτσι προσπαθήσαμε να χτίσουμε ένα μοντέλο. Αυτός ήξερε, ο Φράνσις ήξερε το Γουίλκινς. Ο Γουίλκινς είπε ότι νόμιζε πως ήταν η έλικα. Το διάγραμμα ακτίνων Χ, σκεφτόταν πως ήταν συγκρίσιμο με την έλικα.
And the reason for doing so, at the center of this photograph, is Linus Pauling. About six months before, he proposed the alpha helical structure for proteins. And in doing so, he banished the man out on the right, Sir Lawrence Bragg, who was the Cavendish professor. This is a photograph several years later, when Bragg had cause to smile. He certainly wasn't smiling when I got there, because he was somewhat humiliated by Pauling getting the alpha helix, and the Cambridge people failing because they weren't chemists. And certainly, neither Crick or I were chemists, so we tried to build a model. And he knew, Francis knew Wilkins. So Wilkins said he thought it was the helix. X-ray diagram, he thought was comparable with the helix.
Έτσι χτίσαμε ένα τρίκλωνο μοντέλο. Οι άνθρωποι από το Λονδίνο ήρθαν. Ο Γουίλκινς και η συνεργάτης του, ή πιθανή συνεργάτης, η Ρόζαλιντ Φράνκλιν, ήρθαν και κατά ένα τρόπο γέλασαν με το μοντέλο μας. Είπαν ότι ήταν άθλιο και ήταν. Έτσι μας είπαν να μη χτίσουμε άλλα μοντέλα, ήμασταν ανίκανοι. (Γέλια) Κι έτσι δε χτίσαμε άλλα μοντέλα Ο Φράνσις συνέχισε να δουλεύει με τις πρωτεΐνες κι εγώ, ουσιαστικά, δεν έκανα τίποτα. -- Εκτός απ το να διαβάζω. Ξέρετε, βασικά, το διάβασμα είναι καλό πράγμα, παίρνεις δεδομένα. Και συνεχίσαμε να λέμε στους ανθρώπους του Λονδίνου ότι ο Λίνους Παουλί θα ασχοληθεί με το DNA. Αν το DNA είναι τόσο σημαντικό, ο Λίνους θα το ξέρει. Θα έχτιζε ένα μοντέλο και θα μας νικούσε
So we built a three-stranded model. The people from London came up. Wilkins and this collaborator, or possible collaborator, Rosalind Franklin, came up and sort of laughed at our model. They said it was lousy, and it was. So we were told to build no more models; we were incompetent. (Laughter) And so we didn't build any models, and Francis sort of continued to work on proteins. And basically, I did nothing. And -- except read. You know, basically, reading is a good thing; you get facts. And we kept telling the people in London that Linus Pauling's going to move on to DNA. If DNA is that important, Linus will know it. He'll build a model, and then we're going to be scooped.
Και, για την ακρίβεια, είχε γράψει στους ανθρώπους του Λονδίνου: Μπορώ να δω την φωτογραφία ακτίνων Χ; Και αυτοί είχαν τη σοφία να πουν "όχι". Οπότε δε την είχε. Αλλά υπήρχαν κάποιες στη βιβλιογραφία. Στην πραγματικότητα, ο Λίνους δε τις κοίταξε και τόσο προσεκτικά. Αλλά περίπου, εε, 15 μήνες αφού πήγα στο Κέιμπριτζ, μια φήμη άρχισε να εμφανίζεται από το γιο του Παουλί, ο οποίος ήταν στο Κέιμπριτζ, είπε ότι ο πατέρας του τώρα δούλευε στο DNA. Κι έτσι, μια μέρα ο Πήτερ ήρθε και είπε ότι ήταν ο Πήτερ Παουλί και μου έδωσε ένα αντίγραφο των χειρογράφων του πατέρα του. Και φοβήθηκα γιατί νόμιζα, ξέρετε, ότι μπορεί να μας πρόλαβε. Εγώ δεν είχα τίποτα να κάνω, δεν είχα προσόντα για κάτι. (Γέλια)
And, in fact, he'd written the people in London: Could he see their x-ray photograph? And they had the wisdom to say "no." So he didn't have it. But there was ones in the literature. Actually, Linus didn't look at them that carefully. But about, oh, 15 months after I got to Cambridge, a rumor began to appear from Linus Pauling's son, who was in Cambridge, that his father was now working on DNA. And so, one day Peter came in and he said he was Peter Pauling, and he gave me a copy of his father's manuscripts. And boy, I was scared because I thought, you know, we may be scooped. I have nothing to do, no qualifications for anything. (Laughter)
Κι έτσι είχαμε το χαρτί και πρότεινε μια τρίκλωνη δομή. Και το διαβάσαμε και ήταν απλά -- ήταν χάλια. (Γέλια) Αυτό ήταν, ξέρετε, απροσδόκητο από τον-- (Γέλια) --και λοιπόν, κρατιόταν από δεσμούς υδρογόνου μεταξύ φωσφορικών ομάδων. Λοιπόν, αν το μέγιστο pH που έχουν τα κύτταρα είναι γύρω στο επτά, οι δεσμοί υδρογόνου αυτοί, δε θα μπορούσαν να υπάρχουν. Τρέξαμε στο τμήμα χημείας και είπαμε, "Μπορεί ο Παουλί να έχει δίκιο;" και ο Άλεξ Χάστ είπε "όχι". Έτσι ήμασταν χαρούμενοι. (Γέλια)
And so there was the paper, and he proposed a three-stranded structure. And I read it, and it was just -- it was crap. (Laughter) So this was, you know, unexpected from the world's -- (Laughter) -- and so, it was held together by hydrogen bonds between phosphate groups. Well, if the peak pH that cells have is around seven, those hydrogen bonds couldn't exist. We rushed over to the chemistry department and said, "Could Pauling be right?" And Alex Hust said, "No." So we were happy. (Laughter)
Και, ξέρετε, ήμασταν ακόμη στο παιχνίδι, αλλά φοβόμασταν ότι κάποιος στο ΚαλΤεκ θα έλεγε στον Λίνους ότι έκανε λάθος. Κι έτσι ο Μπράγκ είπε, "Χτίστε μοντέλα." Κι ένα μήνα αφού πήραμε το χειρόγραφο του Παουλί-- Θα έπρεπε να πω, αφού πήγα το χειρόγραφο στο Λονδίνο και το έδειξα στον κόσμο. Λοιπόν, είπα, ο Λίνους έκανε λάθος κι εμείς είμαστε ακόμα στο παιχνίδι κι ότι θα έπρεπε να ξεκινήσουν να χτίζουν μοντέλα αμέσως. Αλλά ο Γουίλκινς είπε όχι, η Ροζαλιντ Φράνκλιν έφευγε σε περίπου δύο μήνες, και θα ξεκινούσε να χτίζει μοντέλα αφού φύγει. Έτσι γύρισα με τα νέα πίσω στο Κέιμπριτζ, και ο Μπράγκ είπε "Χτίστε μοντέλα." Φυσικά, ήθελα να χτίσω μοντέλα. Και να μια φωτογραφία της Ρόζαλιντ. Αυτή, ξέρετε, κατά μία έννοια ήταν χημικός, αλλά αλήθεια, θα είχε εκπαιδευτεί-- δεν ήξερε καθόλου οργανική ή κβαντική χημεία. Ήταν κρυσταλλογράφος.
And, you know, we were still in the game, but we were frightened that somebody at Caltech would tell Linus that he was wrong. And so Bragg said, "Build models." And a month after we got the Pauling manuscript -- I should say I took the manuscript to London, and showed the people. Well, I said, Linus was wrong and that we're still in the game and that they should immediately start building models. But Wilkins said "no." Rosalind Franklin was leaving in about two months, and after she left he would start building models. And so I came back with that news to Cambridge, and Bragg said, "Build models." Well, of course, I wanted to build models. And there's a picture of Rosalind. She really, you know, in one sense she was a chemist, but really she would have been trained -- she didn't know any organic chemistry or quantum chemistry. She was a crystallographer.
Και νομίζω ένας λόγος για τον οποίο δεν ήθελε να χτίσει μοντέλα ήταν επειδή δεν ήταν χημικός, ενώ ο Παουλί ήταν χημικός. Κι έτσι ο Κρίκ κι εγώ, ξέρετε, ξεκινήσαμε να χτίζουμε μοντέλα, κι έμαθα λίγα πράγματα για τη χημεία, αλλά όχι αρκετά. Λοιπόν, πήραμε την απάντηση στις 28 Φεβρουαρίου του 1953. Και ήταν εξαιτίας ενός κανόνα, για μένα, πολύ καλού κανόνα: Ποτέ μην είστε το εξυπνότερο άτομο στο δωμάτιο, κι εμείς δεν ήμασταν. Δεν ήμασταν οι καλύτεροι χημικοί στο δωμάτιο. Πήγα και τους έδειξα ένα ζευγάρωμα του είχα κάνει, και ο Τζέρι Ντόναχιου-- ήταν χημικός-- είπε, είναι λάθος. Έχεις -- τα άτομα υδρογόνου είναι σε λάθος μέρος. Εγώ απλώς τα έβαλα όπως ήταν στα βιβλία. Αυτός έλεγε ότι ήταν λάθος.
And I think part of the reason she didn't want to build models was, she wasn't a chemist, whereas Pauling was a chemist. And so Crick and I, you know, started building models, and I'd learned a little chemistry, but not enough. Well, we got the answer on the 28th February '53. And it was because of a rule, which, to me, is a very good rule: Never be the brightest person in a room, and we weren't. We weren't the best chemists in the room. I went in and showed them a pairing I'd done, and Jerry Donohue -- he was a chemist -- he said, it's wrong. You've got -- the hydrogen atoms are in the wrong place. I just put them down like they were in the books. He said they were wrong.
Έτσι την επόμενη μέρα, ξέρετε, αφού σκέφτηκα, "Μπορεί να έχει δίκιο." Άλλαξα τις θέσεις και τότε βρήκαμε το ζευγάρωμα των βάσεων, και ο Φράνσις αμέσως είπε ότι οι αλυσίδες τρέχουν σε απόλυτες κατευθύνσεις. Και ξέραμε ότι είχαμε δίκιο. Ήταν ένα πολύ, ξέρετε, όλα έγιναν σε περίπου δύο ώρες. Από τίποτα σε κάτι. Και ξέραμε ότι ήταν μεγάλο, γιατί, ξέρετε, αν βάλεις την Α δίπλα στη Τ και τη G δίπλα στην C, έχεις ένα μηχανισμό αντιγραφής. Έτσι είδαμε πως μεταφέρονται οι γενετικές πληροφορίες. Είναι η σειρά των τεσσάρων βάσεων. Κατά μία έννοια, είναι μια μορφή ψηφιακής πληροφορίας. Και την αντιγράφεις από κάθε κλώνο χωριστά. Έτσι, ξέρετε, αν δε δούλευε με αυτό τον τρόπο, καλά θα κάνατε να το πιστεύατε, γιατί δεν είχατε καμιά άλλη εξήγηση. (Γέλια)
So the next day, you know, after I thought, "Well, he might be right." So I changed the locations, and then we found the base pairing, and Francis immediately said the chains run in absolute directions. And we knew we were right. So it was a pretty, you know, it all happened in about two hours. From nothing to thing. And we knew it was big because, you know, if you just put A next to T and G next to C, you have a copying mechanism. So we saw how genetic information is carried. It's the order of the four bases. So in a sense, it is a sort of digital-type information. And you copy it by going from strand-separating. So, you know, if it didn't work this way, you might as well believe it, because you didn't have any other scheme. (Laughter)
Αλλά δε σκέφτονται έτσι οι περισσότεροι επιστήμονες. Οι περισσότεροι είναι σχετικά βαρετοί. Είπαν, δε θα το σκεφτούμε μέχρι να ξέρουμε ότι είναι σωστό. Αλλά, ξέρετε, σκεφτήκαμε, είναι τουλάχιστον 95-99% σωστό. Γι' αυτό σκεφτείτε το. Τα επόμενα πέντε χρόνια, υπήρχαν ουσιαστικά περίπου πέντε αναφορές στη δουλειά μας στο Nature --τίποτα. Κι έτσι μας άφησαν μόνους, και προσπαθήσαμε να βρούμε το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού: πως-- τι κάνουν οι γενετικές πληροφορίες; Ήταν προφανές ότι παρείχαν τις πληροφορίες σ' ένα μόριο RNA και πώς πας από το RNA στην πρωτεΐνη; Για περίπου τρία χρόνια εμείς -- εγώ προσπάθησα να βρω τη δομή του RNA. Δεν ενέδιδε. Δεν είχε καλές φωτογραφίες ακτίνων Χ. Ήμουν συνειδητά δυστυχισμένος, ένα κορίτσι δε με παντρεύτηκε. Ήταν, ξέρετε, παλιό περίοδος. (Γέλια)
But that's not the way most scientists think. Most scientists are really rather dull. They said, we won't think about it until we know it's right. But, you know, we thought, well, it's at least 95 percent right or 99 percent right. So think about it. The next five years, there were essentially something like five references to our work in "Nature" -- none. And so we were left by ourselves, and trying to do the last part of the trio: how do you -- what does this genetic information do? It was pretty obvious that it provided the information to an RNA molecule, and then how do you go from RNA to protein? For about three years we just -- I tried to solve the structure of RNA. It didn't yield. It didn't give good x-ray photographs. I was decidedly unhappy; a girl didn't marry me. It was really, you know, sort of a shitty time. (Laughter)
Να μια φωτογραφία μου με τον Φράνσις, πριν γνωρίσω το κορίτσι, οπότε είμαι ακόμα χαρούμενος. (Γέλια) Το θέμα ήταν, τι κάναμε όταν δε ξέραμε πως να πάμε μπροστά: φτιάξαμε μια λέσχη και την ονομάσαμε "Λέσχη γραβάτας RNA". Ο Τζώρτζ Γκάμοου, ένας σπουδαίος φυσικός, σχεδίασε τη γραβάτα. Ήταν ένα από τα μέλη. Το ερώτημα ήταν: Πώς πας από έναν κωδικό τεσσάρων γραμμάτων στον κωδικό των πρωτεϊνών που έχει 20; ο Φάινμαν ήταν μέλος και ο Τέλλερ και φίλοι του Γκάμοου. Αλλά αυτό είναι το μόνο -- όχι, φωτογραφηθήκαμε μόνο δύο φορές. Και στις δύο περιπτώσεις, ξέρετε, ένας από 'μας δε φορούσε τη γραβάτα. Να ο Φράνσις πάνω δεξιά, και ο Άλεξ Ρίτς --κρυσταλλογράφος που έγινε γιατρός -- δίπλα μου. Αυτή τραβήχτηκε στο Κέιμπριτζ το Σεπτέμβριο του 1955. Και χαμογελάω, μετά βίας, νομίζω, επειδή το κορίτσι μου, φίλε, είχε φύγει. (Γέλια)
So there's a picture of Francis and I before I met the girl, so I'm still looking happy. (Laughter) But there is what we did when we didn't know where to go forward: we formed a club and called it the RNA Tie Club. George Gamow, also a great physicist, he designed the tie. He was one of the members. The question was: How do you go from a four-letter code to the 20-letter code of proteins? Feynman was a member, and Teller, and friends of Gamow. But that's the only -- no, we were only photographed twice. And on both occasions, you know, one of us was missing the tie. There's Francis up on the upper right, and Alex Rich -- the M.D.-turned-crystallographer -- is next to me. This was taken in Cambridge in September of 1955. And I'm smiling, sort of forced, I think, because the girl I had, boy, she was gone. (Laughter)
Κι έτσι δεν υπήρξα ευτυχισμένος μέχρι το 1960, γιατί τότε βρήκαμε, βασικά, ξέρετε, ότι υπάρχουν τρεις μορφές RNA. Και ξέραμε ότι, βασικά, το DNA δίνει τις πληροφορίες στο RNA. το RNA δίνει τις πληροφορίες για πρωτεΐνες. Κι αυτό επέτρεψε στον Μάρσαλ Νίρεμπεργκ, ξέρετε, να πάρει RNA --συνθετικό RNA -- να το βάλει σ' ένα σύστημα και να κάνει πρωτεΐνη. Έκανε πολυφαινυλαλανίνη, πολυφανυλαλανίνη. Αυτό ήταν το πρώτο σπάσιμο του γενετικού κώδικα, και είχε γίνει μέχρι το 1966. Ορίστε λοιπόν, αυτό ήθελε ο Κρίς να κάνω. τι έγινε λοιπόν από τότε; Εκείνο τον καιρό έπρεπε να πάω πίσω. Όταν ανακαλύψαμε τη δομή του DNA, έδωσα την πρώτη μου ομιλία στο Κόλντ Σπρίνγκ Χάρμπορ. Ο φυσικός, Λεο Σζίλαρντ, με κοίταξε και είπε, "Θα το πατεντάρεις αυτό;" Και -- αλλά ήξερε το νόμο, και δε μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, επειδή δε γινόταν. Δεν υπήρχε χρήση γι' αυτό. (Γέλια)
And so I didn't really get happy until 1960, because then we found out, basically, you know, that there are three forms of RNA. And we knew, basically, DNA provides the information for RNA. RNA provides the information for protein. And that let Marshall Nirenberg, you know, take RNA -- synthetic RNA -- put it in a system making protein. He made polyphenylalanine, polyphenylalanine. So that's the first cracking of the genetic code, and it was all over by 1966. So there, that's what Chris wanted me to do, it was -- so what happened since then? Well, at that time -- I should go back. When we found the structure of DNA, I gave my first talk at Cold Spring Harbor. The physicist, Leo Szilard, he looked at me and said, "Are you going to patent this?" And -- but he knew patent law, and that we couldn't patent it, because you couldn't. No use for it. (Laughter)
Κι έτσι το DNA δεν έγινε χρήσιμο μόριο, και οι δικηγόροι δε το συμπεριέλαβαν στην εξίσωση ως το 1973, 20 χρόνια αργότερα, όταν οι Μπόιερ και Κόεν στο Σαν Φρανσίσκο και Στάνφορντ ανακάλυψαν τη μέθοδο του ανασυνδιασμένου DNA, και το Στάνφορντ την πατένταρε κι έβγαλε πολλά λεφτά. Τουλάχιστον πατεντάρισαν κάτι. το οποίο, ξέρετε, μπορούσε να κάνει χρήσιμα πράγματα. Και τότε, έμαθαν να διαβάζουν τα γράμματα του κώδικα. Και, μπάμ, είχαμε, ξέρετε, βιομηχανία βιοτεχνολογίας. Αλλά ήμασταν ακόμη μακριά από, ξέρετε, το να απαντήσουμε το ερώτημα που μονοπωλούσε τα παιδικά μου χρόνια, το οποίο ήταν: Πως καλλιεργείς ιδιότητες;
And so DNA didn't become a useful molecule, and the lawyers didn't enter into the equation until 1973, 20 years later, when Boyer and Cohen in San Francisco and Stanford came up with their method of recombinant DNA, and Stanford patented it and made a lot of money. At least they patented something which, you know, could do useful things. And then, they learned how to read the letters for the code. And, boom, we've, you know, had a biotech industry. And, but we were still a long ways from, you know, answering a question which sort of dominated my childhood, which is: How do you nature-nurture?
Έτσι θα συνεχίσω. Είμαι ήδη εκτός χρόνου, αυτός είναι ο Μάικλ Γουίγκλερ, ένας πολύ, πολύ έξυπνος μαθηματικός που έγινε φυσικός. Κι αυτός ανέπτυξε μια τεχνική το οποίο ουσιαστικά θα μας επιτρέψει να δούμε ένα δείγμα DNA και, σταδιακά, ένα εκατομμύριο κομμάτια κατά μήκος του. Υπάρχει ένα τσιπ εκεί, ένα συμβατικό. Υπάρχει κι ένα το οποίο κατασκευάστηκε από μια φωτολιθογραφική εταιρία στο Μάντισον που ονομάζεται ΝίμπλΤζεν, η οποία είναι πολύ μπροστά από την Αφφιμέτριξ. Και χρησιμοποιούμε την τεχνική τους. Και αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να συγκρίνεις DNA των φυσιολογικών αποταμιευτών. Υπάρχει ο καρκίνος, και μπορείτε να δείτε επάνω ότι οι κακοήθεις καρκίνοι έχουν προσθήκες ή απαλοιφές. Έτσι το DNA είναι κατεστραμμένο, ενώ αν υπάρχει πιθανότητα επιβίωσης, το DNA δεν είναι τόσο χαλασμένο. Οπότε πιστεύουμε ότι αυτό σταδιακά θα οδηγήσει σ' αυτό που λέμε "βιοψία DNA." Πριν λάβετε θεραπεία για καρκίνο, θα πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξετε αυτή την τεχνική, και να πάρετε μια ιδέα του προσώπου του εχθρού. Δεν είναι ένα -- είναι μια μερική όψη. αλλά είναι -- Νομίζω θα είναι πάρα πολύ χρήσιμο.
And so I'll go on. I'm already out of time, but this is Michael Wigler, a very, very clever mathematician turned physicist. And he developed a technique which essentially will let us look at sample DNA and, eventually, a million spots along it. There's a chip there, a conventional one. Then there's one made by a photolithography by a company in Madison called NimbleGen, which is way ahead of Affymetrix. And we use their technique. And what you can do is sort of compare DNA of normal segs versus cancer. And you can see on the top that cancers which are bad show insertions or deletions. So the DNA is really badly mucked up, whereas if you have a chance of surviving, the DNA isn't so mucked up. So we think that this will eventually lead to what we call "DNA biopsies." Before you get treated for cancer, you should really look at this technique, and get a feeling of the face of the enemy. It's not a -- it's only a partial look, but it's a -- I think it's going to be very, very useful.
Έτσι, ξεκινήσαμε με τον καρκίνο του στήθους επειδή υπάρχουν πολλά χρήματα γι' αυτό, όχι κρατικά χρήματα. Και τώρα έχουμε θεμελιωμένα ενδιαφέροντα: Θέλω να το κάνω για τον καρκίνο του προστάτη. Έτσι, ξέρετε, δε γίνεται θεραπεία αν δεν είναι επικίνδυνος. Αλλά ο Γουίγκλερ, εκτός από καρκινικά κύτταρα, κοίταξε και φυσιολογικά κύτταρα, και έκανε μια αρκετά εκπληκτική παρατήρηση. Η οποία είναι, ότι όλοι μας έχουμε περίπου 10 θέσεις στο γονιδίωμά μας όπου έχουμε χάσει ένα γονίδιο ή έχουμε αποκτήσει ένα άλλο. Κατά συνέπεια είμαστε όλοι ατελείς. Και το ερώτημα είναι, αφού είμαστε εδώ, ξέρετε, αυτές οι ελλείψεις ή προσθήκες μπορεί να μην είναι πολύ άσχημες. Αλλά αν οι αφαιρέσεις ή ενισχύσεις γίνουν στο λάθος γονίδιο, μπορεί να νιώσουμε άρρωστοι.
So, we started with breast cancer because there's lots of money for it, no government money. And now I have a sort of vested interest: I want to do it for prostate cancer. So, you know, you aren't treated if it's not dangerous. But Wigler, besides looking at cancer cells, looked at normal cells, and made a really sort of surprising observation. Which is, all of us have about 10 places in our genome where we've lost a gene or gained another one. So we're sort of all imperfect. And the question is well, if we're around here, you know, these little losses or gains might not be too bad. But if these deletions or amplifications occurred in the wrong gene, maybe we'll feel sick.
Έτσι η πρώτη ασθένεια που κοίταξε ήταν ο αυτισμός. Και ο λόγος που κοιτάξαμε τον αυτισμό ήταν επειδή είχαμε χρήματα για να το κάνουμε. Η εξέταση ενός ατόμου κοστίζει περίπου 3.000 δολάρια. Και ο γονέας ενός παιδιού με την ασθένεια Ασπεργκέρ, τον υψηλής νοημοσύνης αυτισμό, είχε στείλει το δείγμα του σε μια συμβατική εταιρία, δε το έκαναν. Δε γινόταν με συμβατική γενετική, αλλά μόνο σαρώνοντας το αρχίσαμε να βρίσκουμε γονίδια για τον αυτισμό. Και όπως βλέπετε εδώ, υπάρχουν πολλά απ' αυτά. Οπότε, πολλά αυτιστικά παιδιά, είναι αυτιστικά επειδή έχουν χάσει ένα μεγάλο κομμάτι DNA. Εννοώ, μεγάλο κομμάτι σε μοριακό επίπεδο. Είδαμε ένα αυτιστικό παιδί, περίπου πέντε εκατομμύρια βάσεις έλλειπαν από ένα από τα χρωμοσώματά του. Δεν έχουμε κοιτάξει ακόμα τους γονείς, αλλά οι γονείς πιθανότατα δεν έχουν αυτή την έλλειψη, αλλιώς δε θα ήταν γονείς. Τώρα, η μελέτη μας για τον αυτισμό μόλις ξεκινάει. Πήραμε 3 εκατομμύρια δολάρια. Πιστεύω πες θα κοστίσει τουλάχιστον 10 με 20 μέχρι να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε γονείς που έχουν ένα αυτιστικό παιδί, ή μπορεί να αποκτήσουν ένα, μπορούμε να εντοπίσουμε τη διαφορά; Η ίδια τεχνική θα πρέπει μάλλον να τα βλέπει όλα. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βρίσκεις γονίδια.
So the first disease he looked at is autism. And the reason we looked at autism is we had the money to do it. Looking at an individual is about 3,000 dollars. And the parent of a child with Asperger's disease, the high-intelligence autism, had sent his thing to a conventional company; they didn't do it. Couldn't do it by conventional genetics, but just scanning it we began to find genes for autism. And you can see here, there are a lot of them. So a lot of autistic kids are autistic because they just lost a big piece of DNA. I mean, big piece at the molecular level. We saw one autistic kid, about five million bases just missing from one of his chromosomes. We haven't yet looked at the parents, but the parents probably don't have that loss, or they wouldn't be parents. Now, so, our autism study is just beginning. We got three million dollars. I think it will cost at least 10 to 20 before you'd be in a position to help parents who've had an autistic child, or think they may have an autistic child, and can we spot the difference? So this same technique should probably look at all. It's a wonderful way to find genes.
Κι έτσι θα κλείσω λέγοντας έχουμε κοιτάξει 20 ανθρώπους με σχιζοφρένεια. Και πιστεύουμε ότι πιθανότατα θα πρέπει να κοιτάξουμε αρκετές εκατοντάδες μέχρι να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Αλλά όπως μπορείτε να δείτε, να 7 από τους 20 που είχαν πολύ υψηλή πιθανότητα. Και πάλι, στους ελέγχους υπήρχαν τρεις. Οπότε ποιο είναι το νόημα των ελέγχων; Ήταν κι αυτοί τρελοί και δε το ξέραμε; Ή, ξέρετε, ήταν φυσιολογικοί; Νομίζω ήταν φυσιολογικοί. Αυτό που πιστεύουμε για τη σχιζοφρένεια είναι ότι υπάρχουν γονίδια προδιάθεσης, και για το αν είναι αυτό που προδιαθέτει -- και πάλι υπάρχει μόνο ένα υποσύνολο του πληθυσμού που έχει τη δυνατότητα να γίνει σχιζοφρενής.
And so, I'll conclude by saying we've looked at 20 people with schizophrenia. And we thought we'd probably have to look at several hundred before we got the picture. But as you can see, there's seven out of 20 had a change which was very high. And yet, in the controls there were three. So what's the meaning of the controls? Were they crazy also, and we didn't know it? Or, you know, were they normal? I would guess they're normal. And what we think in schizophrenia is there are genes of predisposure, and whether this is one that predisposes -- and then there's only a sub-segment of the population that's capable of being schizophrenic.
Τώρα, δεν έχουμε αποδείξεις γι' αυτό, αλλά νομίζω, να σας δώσω μια υπόθεση, την καλύτερη προσέγγιση, εάν είσαι αριστερόχειρας, είσαι επιρρεπής στη σχιζοφρένεια. 30% των σχιζοφρενών είναι αριστερόχειρες, και η σχιζοφρένεια έχει πολύ αστεία γενετική, που σημαίνει ότι το 60% των ανθρώπων είναι γενετικά αριστερόχειρες, αλλά μόνο στους μισούς εμφανίζεται. Δεν προλαβαίνω να εξηγήσω. Τώρα, κάποιοι που νομίζουν ότι είναι δεξιόχειρες είναι γενετικά αριστερόχειρες. ΟΚ. Απλώς λέω ότι, αν σκέφτεστε, δε κουβαλάω το αριστερόχειρο γονίδιο, οπότε, ξέρετε, τα παιδιά μου δεν έχουν κίνδυνο σχιζοφρένειας. Μπορεί να το κουβαλάτε. ΟΚ; (Γέλια)
Now, we don't have really any evidence of it, but I think, to give you a hypothesis, the best guess is that if you're left-handed, you're prone to schizophrenia. 30 percent of schizophrenic people are left-handed, and schizophrenia has a very funny genetics, which means 60 percent of the people are genetically left-handed, but only half of it showed. I don't have the time to say. Now, some people who think they're right-handed are genetically left-handed. OK. I'm just saying that, if you think, oh, I don't carry a left-handed gene so therefore my, you know, children won't be at risk of schizophrenia. You might. OK? (Laughter)
Έτσι για μένα, είναι μια εξαιρετικά συναρπαστική εποχή. Μάλλον θα μπορέσουμε να βρούμε το γονίδιο για τη διπολική διαταραχή, υπάρχει μια σχέση. Και αν είχα αρκετά χρήματα, θα τα βρίσκαμε όλα φέτος. Σας ευχαριστώ.
So it's, to me, an extraordinarily exciting time. We ought to be able to find the gene for bipolar; there's a relationship. And if I had enough money, we'd find them all this year. I thank you.