Όταν ήμουν μικρός Συνήθιζα να χαζεύω μέσα από το μικροσκόπιο του πατέρα μου τα έντομα στο κεχριμπάρι τα οποία φυλούσε στο σπίτι. Και αυτά ήταν εξαιρετικά καλά διατηρημένα, μορφολογικά απλά εκπληκτικά. Και συνηθίζαμε να φανταζόμαστε πως κάποια μέρα θα επέστρεφαν πραγματικά στη ζωή θα έβγαιναν από τη ρητίνη και αν μπορούσαν, θα πετούσαν μακρυά. Εάν με ρωτούσατε πριν 10 χρόνια εάν κατά πόσο θα ήμασταν ποτέ σε θέση να αλληλουχήσουμε το γονιδίωμα των εξαφανισμένων ζώων θα σας έλεγα πως «είναι απίθανο να γίνει». Εάν με ρωτούσατε εάν θα ήμασταν σε θέση να αναβιώσουμε ένα εξαφανισμένο είδος, θα έλεγα, «άπιαστο όνειρο». Αλλά στέκομαι πραγματικά εδώ σήμερα, αναπάντεχα, να σας πω ότι όχι μόνο είναι πιθανή η αλληλουχία του εξαφανισμένου γονιδιώματος, αν όχι μια σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά η αναβίωση ενός εξαφανισμένου είδους είναι πραγματικά εφικτή ίσως όχι από τα έντομα μέσα σε κεχριμπάρι -- στην πραγματικότητα, αυτά τα κουνούπια χρησιμοποιήθηκαν για την έμπνευση της ταινίας «Jurassic Park» — αλλά από τα μαλλιαρά μαμούθ, τα καλά διατηρημένα απομεινάρια των οποίων παραμένουν μέσα στο μόνιμα παγωμένο έδαφος. Το τριχωτό μαμούθ είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πεμπτουσιακή εικόνα της εποχής των παγετώνων. Ήταν τεράστια. Ήταν τριχωτά. Είχαν μεγάλους χαυλιόδοντες και φαίνεται να έχουμε μια πολύ βαθιά σύνδεση με αυτούς, όπως κάνουμε με τους ελέφαντες. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή οι ελέφαντες μοιράζονται πολλά κοινά με εμάς. Θάβουν τους νεκρούς τους. Εκπαιδεύουν το διάδοχο. Έχουν πολύ κλειστούς κοινωνικούς δεσμούς. ή ίσως είναι πραγματικότητα επειδή δεσμεύονται σε βάθος χρόνου, επειδή οι ελέφαντες, όπως εμείς, μοιράζονται την προέλευσή τους στην Αφρική περίπου εφτά εκατομμύρια χρόνια πριν και καθώς οι βιότοποι και το περιβάλλον των ζώων άλλαξε εμείς στην πραγματικότητα, όπως οι ελέφαντες, μεταναστεύσαμε στην Ευρώπη και στην Ασία. Έτσι το πρώτο μεγάλο μαμούθ το οποίο φαίνεται στην οθόνη είναι το meridionalis, το οποίο ήταν 4 μέτρα ψηλό ζύγιζε περίπου 10 τόνους, και ήταν δασόβιο είδος που εξαπλωνόταν από την δυτική Ευρώπη κατά μήκος της κεντρικής Ασίας, σε ολόκληρη τη Βερίγγειο χερσαία γέφυρα και σε πολλά μέρη της Βορείου Αμερικής. Έπειτα, καθώς και πάλι το κλίμα άλλαξε όπως κάνει πάντα και δημιουργήθηκε καινούργιο φυσικό περιβάλλον είχαμε την άφιξη των ειδών προσαρμοσμένων στο κλίμα της στέπας ονόματι trogontherii στην Κεντρική Ασία. ωθώντας τα meridionalis προς τη Δυτική Ευρώπη. Και τα ανοικτά λιβάδια σαβάνας της Βορείου Αμερικής άνοιξαν, οδηγώντας στο Κολομβιανό μαμούθ ένα τεράστιο άτριχο είδος της Βορείου Αμερικής. Και ήταν μόνο περίπου 500.000 χρόνια αργότερα που είχαμε την άφιξη του μαλλιαρού, εκείνο που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε τόσο πολύ που κατοικούσε από την Ανατολική πλευρά του Βερίγγειου ως τόπο προέλευσης κατά μήκος της Κεντρικής Ασίας, απωθώντας ξανά τους trogontherii μέσω της Κεντρικής Ευρώπης, και για πάνω από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετανάστευαν μπρος πίσω, κατά μήκος της Βερρίγειου χερσαίας γέφυρας κατά τη διάρκεια περιόδων στο τέλος των παγετώνων και έρχονται σε άμεση επαφή με τους Κολομβιανούς συγγενείς τους που ζούσανε στα νότια και εκεί επιβίωσαν για πάνω από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια κατά τη διάρκεια δραματικών κλιματικών αλλαγών. Έτσι υπάρχει ένα εξαιρετικά ανθεκτικό ζώο που διαχειρίζεται μεγάλες αλλαγές στη θερμοκρασία και στο περιβάλλον, και το κάνει πάρα πολύ καλά. Και εκεί στην ηπειρωτική χώρα επιβίωσαν μέχρι πριν από 10.000 χρόνια περίπου. και, παραδόξως, στο μικρά νησιά ανοικτά της Σιβηρίας και της Αλάσκας μέχρι πριν από 3.000 χρόνια περίπου. Έτσι οι Αιγύπτιοι κατασκεύασαν τις πυραμίδες και τα μαλλιαρά μαμούθ ζούσαν ακόμη στα νησιά. Και έπειτα εξαφανίστηκαν. Όπως το 99% όλων των ζώων που ζούσαν κάποτε θα εξαφανιστεί πιθανώς λόγω ενός θερμού κλίματος και των γρήγορα αναπτυσσόμενων πυκνών δασών που εξαπλώνονται προς το βορρά, και επίσης, όπως αργότερα είπε ο σπουδαίος Πωλ Μάρτιν πιθανώς το υπερβολικό κυνήγι την περίοδος των Παγετώνων έτσι τους εξαφάνισαν οι κυνηγοί μεγάλων θηραμάτων. Ευτυχώς, βρίσκουμε εκατομμύρια από τα απομεινάρια τους σκορπισμένα κατά μήκος του παγωμένου εδάφους θαμμένα βαθιά στη Σιβηρία και στην Αλάσκα και μπορούμε να πάμε εκεί και στην πραγματικότητα να τα συλλέξουμε. Και η διατήρησή τους είναι και πάλι, όπως αυτών των εντόμων στο κεχριμπάρι, πρωτοφανής. Έτσι έχετε τα δόντια, τα οστά με αίμα που μοιάζει με αίμα, έχετε την τρίχα και έχετε τα ακέραια κουφάρια ή κεφάλια που εξακολουθούν να έχουν το μυαλό μέσα τους. Έτσι η διατήρηση και η επιβίωση του DNA εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και οφείλω να ομολογήσω πως τους περισσότερους από αυτούς ακόμα δεν καταλαβαίνουμε καλά, αλλά ανάλογα με το πότε ένας οργανισμός πεθαίνει και πόσο γρήγορα θάβεται, το βάθος αυτής της ταφής, η σταθερότητα της θερμοκρασίας αυτού του περιβάλλοντος ενταφιασμού θα καθορίσουν τελικά για πόσο καιρό θα επιβιώσει το DNA πέρα από γεωλογικά σημαντικά χρονικά πλαίσια. Και αυτό που ίσως προκαλέσει έκπληξη σε πολλούς από εσάς που βρίσκεστε σε αυτή την αίθουσα είναι ότι δεν είναι ο χρόνος που έχει σημασία ούτε η διάρκεια της συντήρησης, τη μεγαλύτερη σημασία έχει η συνέπεια της θερμοκρασίας σε αυτήν τη συντήρηση. Έτσι εάν θέλαμε να περιηγηθούμε τώρα βαθιά μέσα στα οστά και στα δόντια που διασώθηκαν από τη διαδικασία της απολίθωσης το DNA που ήταν κάποτε άθικτο, σφικτά τυλιγμένο γύρω από τις ιστόνες, δέχεται τώρα επίθεση από τα βακτήρια τα οποία ζούσαν συμβιωτικά μαζί με το μαμούθ για χρόνια κατά τη διάρκεια της ζωής του. Γι' αυτό αυτά τα βακτήρια μαζί με τα βακτήρια του περιβάλλοντος το νερό και το οξυγόνο, αποδόμησαν το DNA σε όλο και μικρότερα κομμάτια DNA μέχρι το μόνο που έχετε είναι θραύσματα που κυμαίνονται από 10 ζεύγη βάσεων και στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε μερικές εκατοντάδες ζεύγη βάσεων σε μήκος. Έτσι τα περισσότερα απολιθώματα εκεί έξω στο αρχείο απολιθωμάτων είναι απολύτως απαλλαγμένα από όλα τα οργανικά χαρακτηριστικά. Αλλά λίγα από αυτά έχουν κομμάτια DNA τα οποία επιβιώνουν για χιλιάδες ακόμα και για μερικά εκατομμύρια χρόνια τελικά. Και με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας αποστειρωμένου δωματίου έχουμε βρει τρόπους με τους οποίους ξεχωρίζουμε τα κομμάτια DNA από τα υπόλοιπα υπολείμματα, και δεν αποτελεί έκπληξη για όλους εσάς που κάθεστε σε αυτή την αίθουσα ότι εάν πάρω ένα οστό ή δόντι ενός μαμούθ και εξάγω από αυτά το DNA αυτό που θα πάρω θα είναι το DNA του μαμούθ αλλά θα πάρω επίσης και όλα τα βακτήρια που ζούσαν κάποτε με το μαμούθ, και πιο πολύπλοκα, θα πάρω όλο το DNA το οποίο επέζησε στο ίδιο περιβάλλον με αυτό έτσι τα βακτήρια, οι μύκητες και ούτω καθεξής. Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι ένα μαμούθ διατηρημένο σε ένα μόνιμο στρώμα πάγου θα έχει κάτι της τάξης του 50% του DNA ως μαμούθ ενώ κάτι σαν το Κολομβιανό μαμούθ ζώντας σε μια θερμοκρασία και θαμμένο σε ένα εύκρατο περιβάλλον θα έχει πάνω από την ταφή του μόνο 3 έως 10 % ενδογενή. Αλλά έχουμε καταλήξει με πολύ έξυπνους τρόπους όπου μπορούμε πράγματι να διακρίνουμε, να συλλέξουμε και να διακρίνουμε, το DNA του μαμούθ από αυτό που δεν είναι του μαμούθ. και με όλες τις προόδους σε τομείς υψηλής απόδοσης αλληλουχίας μπορούμε να τραβήξουμε έξω και με έναν βιοπληροφοριακό τρόπο να τροποποιήσουμε εκ νέου αυτά τα μικρά θραύσματα DNA του μαμούθ και να τα τοποθετήσουμε σε μία στήλη χρωμοσώματος ενός Ασιατικού ή Αφρικανικού ελέφαντα. Και έτσι με αυτό, μπορούμε να πάρουμε όλα τα μικρά σημεία μεταξύ ενός μαμούθ και ενός Ασιατικού ελέφαντα και τι γνωρίζουμε λοιπόν, για ένα μαμούθ; Λοιπόν, το γονιδίωμα του μαμούθ είναι σχεδόν πλήρως ολοκληρωμένο και γνωρίζουμε ότι είναι πολύ μεγάλο. Είναι τεράστιο. Έτσι ένα ανθρωποειδές γονιδίωμα είναι σχεδόν τρία δισεκατομμύρια ζεύγη βάσεων αλλά το γονιδίωμα ενός ελέφαντα και ενός μαμούθ είναι μεγαλύτερο περίπου κατά δύο δισεκατομμύρια ζεύγη βάσεων και τα περισσότερα από αυτά αποτελούνται από μικρά επαναλαμβανόμενα DNA που καθιστούν πολύ δύσκολη την τροποποίηση όλη της δομής του γονιδιώματος. Έτσι αυτές οι πληροφορίες μας επιτρέπουν να απαντήσουμε σε μία από τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σχέσεων μεταξύ των μαμούθ και των ζώντων συγγενών τους, τον Αφρικανικό και Ασιατικό ελέφαντα. οι οποίοι είχαν ένα κοινό πρόγονο πριν από εφτά εκατομμύρια χρόνια αλλά το γονιδίωμα του μαμούθ δείχνει ότι μοιράζεται ένα πιο πρόσφατο κοινό πρόγονο με τους Ασιατικούς ελέφαντες περίπου πριν έξι εκατομμύρια χρόνια, ελαφρώς πιο κοντά στον Ασιατικό ελέφαντα. Με τις προόδους στην τεχνολογία του αρχαίου DNA μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα να αλληλουχήσουμε τα γονιδιώματα των άλλων εξαφανισμένων μαμούθ που ανέφερα και θα ήθελα απλώς να μιλήσω για δύο από αυτούς, το μαλλιαρό και το Κολομβιανό μαμούθ τα οποία ζούσαν πολύ κοντά το ένα με άλλο κατά τη διάρκεια των παγετώνων, έτσι όταν οι παγετώνες ήταν ογκώδεις στη Βόρεια Αμερική τα μαλλιαρά μαμούθ ωθήθηκαν στις υποπαγετώδεις οικότονες ζώνες και ήρθαν σε επαφή με τους συγγενείς τους που ζούσαν στα νότια και εκεί μοιράστηκαν τα καταφύγια και κάτι λίγο περισσότερο από τα καταφύγια . Φαίνεται ότι υπήρχαν διασταυρώσεις. Και αυτό δεν είναι ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό στους ελέφαντες επειδή αποδεικνύεται ότι οι μεγάλοι αρσενικοί ελέφαντες της Σαβάννα θα ξεπεράσουν σε ανταγωνισμό του μικρότερους δασόβιους ελέφαντες για τα θηλυκά τους. Έτσι οι μεγάλοι άτριχοι Κολομβιανοί εκτόπισαν τους μικρότερους μαλλιαρούς αρσενικούς. Μου θυμίζει λίγο από το γυμνάσιο, δυστυχώς. (Γέλια) Έτσι αυτό δεν είναι ασήμαντο, δεδομένου ότι θέλουμε να αναβιώσουμε ένα εξαφανισμένο είδος, επειδή αποδεικνύεται ότι ο Αφρικανικός και ο Ασιατικός ελέφαντας μπορούν να διασταυρωθούν και να έχουν ζωντανό μικρό και αυτό έχει συμβεί κατά λάθος σε έναν ζωολογικό κήπο στο Τσέστερ του Ηνωμένου Βασιλείου το 1978. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να πάρουμε χρωμοσώματα ενός Ασιατικού ελέφαντα να τα τροποποιήσουμε σε όλες εκείνες τις θέσεις που είμαστε σε θέση τώρα να διακρίνουμε με το γονιδίωμα του μαμούθ μπορούμε να τα τοποθετήσουμε σε ένα προκαρυωτικό κύτταρο που διαφοροποιείται σε ένα βλαστικό κύτταρο στη συνέχεια διαφοροποιείται ίσως σε ένα σπέρμα που εμφυτεύεται τεχνητά σε ένα ωάριο Ασιατικού ελέφαντα και μετά από μια μακρά και επίπονη διαδικασία επαναφέρει κάτι που μοιάζει με αυτό. Τώρα, αυτό δεν θα ήταν ένα ακριβές αντίγραφο, επειδή τα μικρά τμήματα DNA για το οποία σας είχα πει σχετικά θα μας εμποδίσουν από την οικοδόμηση της ακριβούς δομής αλλά θα δημιουργήσει κάτι που φαίνεται και αισθάνεται παρόμοια όπως ένα μαλλιαρό μαμούθ. Τώρα, όταν το θίγω αυτό με τους φίλους μου μιλάμε συχνά για το που μπορείς να το βάλεις αυτό; Πού θα φιλοξενούσες ένα μαμούθ; Δεν υπάρχουν κατάλληλα κλίματα ή βιότοποι. Δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα. Υπάρχουν ζώνες βιότοπων στο Βορρά της Σιβηρίας και του Γιούκον όπου μπορούν να φιλοξενήσουν μαμούθ. Θυμηθείτε ότι αυτό ήταν ένα εξαιρετικά ανθεκτικό θηλαστικό όπου έζησε ξεπερνώντας τεράστιες κλιματικές διακυμάνσεις. Έτσι αυτό το τοπίο θα ήταν εύκολα κατοικήσιμο και πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει ένα μέρος του παιδιού μέσα μου όπου θα αγαπούσε να δει αυτά τα μεγαλοπρεπή πλάσματα να διασχίζουν το παγωμένο έδαφος του Βορρά και πάλι, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι το κομμάτι μου του ενήλικα μερικές φορές διερωτάται κατά πόσο θα πρέπει να το κάνουμε. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) Ράιαν Φελαν: Μην πας πουθενά. Μας άφησες με μια ερώτηση. Είμαι βέβαιη πως ο καθένας θα ρωτούσε αυτό. Όταν λες «Θα πρέπει να το κάνουμε;» υπάρχει η αίσθηση ότι είσαι επιφυλακτικός και όμως μας έχεις δώσει ένα όραμα που είναι τόσο εφικτό. Ποια είναι η επιφυλακτικότητά σου; Χέντρικ Πόιναρ: Δεν νομίζω να είναι η επιφυλακτικότητα. Νομίζω πως είναι το θέμα ότι πρέπει να σκεφτούμε πολύ βαθιά για τις επιπτώσεις, τον αντίκτυπο των ενεργειών μας και εφόσον έχουμε κάνει μια καλή και εκ βάθους συζήτηση όπως έχουμε κάνει τώρα, πιστεύω ότι μπορούμε να καταλήξουμε σε μια πολύ καλή λύση για τον λόγο που το κάνουμε. Απλώς θέλω μόνο να κάνω σαφές ότι ξοδεύουμε χρόνο σκεπτόμενοι την αιτία που το κάνουμε αυτό πρώτα. ΡΦ: Τέλεια. Τέλεια απάντηση. Σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ Χεντρικ. ΧΠ: Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
When I was a young boy, I used to gaze through the microscope of my father at the insects in amber that he kept in the house. And they were remarkably well preserved, morphologically just phenomenal. And we used to imagine that someday, they would actually come to life and they would crawl out of the resin, and, if they could, they would fly away. If you had asked me 10 years ago whether or not we would ever be able to sequence the genome of extinct animals, I would have told you, it's unlikely. If you had asked whether or not we would actually be able to revive an extinct species, I would have said, pipe dream. But I'm actually standing here today, amazingly, to tell you that not only is the sequencing of extinct genomes a possibility, actually a modern-day reality, but the revival of an extinct species is actually within reach, maybe not from the insects in amber -- in fact, this mosquito was actually used for the inspiration for "Jurassic Park" — but from woolly mammoths, the well preserved remains of woolly mammoths in the permafrost. Woollies are a particularly interesting, quintessential image of the Ice Age. They were large. They were hairy. They had large tusks, and we seem to have a very deep connection with them, like we do with elephants. Maybe it's because elephants share many things in common with us. They bury their dead. They educate the next of kin. They have social knits that are very close. Or maybe it's actually because we're bound by deep time, because elephants, like us, share their origins in Africa some seven million years ago, and as habitats changed and environments changed, we actually, like the elephants, migrated out into Europe and Asia. So the first large mammoth that appears on the scene is meridionalis, which was standing four meters tall weighing about 10 tons, and was a woodland-adapted species and spread from Western Europe clear across Central Asia, across the Bering land bridge and into parts of North America. And then, again, as climate changed as it always does, and new habitats opened up, we had the arrival of a steppe-adapted species called trogontherii in Central Asia pushing meridionalis out into Western Europe. And the open grassland savannas of North America opened up, leading to the Columbian mammoth, a large, hairless species in North America. And it was really only about 500,000 years later that we had the arrival of the woolly, the one that we all know and love so much, spreading from an East Beringian point of origin across Central Asia, again pushing the trogontherii out through Central Europe, and over hundreds of thousands of years migrating back and forth across the Bering land bridge during times of glacial peaks and coming into direct contact with the Columbian relatives living in the south, and there they survive over hundreds of thousands of years during traumatic climatic shifts. So there's a highly plastic animal dealing with great transitions in temperature and environment, and doing very, very well. And there they survive on the mainland until about 10,000 years ago, and actually, surprisingly, on the small islands off of Siberia and Alaska until about 3,000 years ago. So Egyptians are building pyramids and woollies are still living on islands. And then they disappear. Like 99 percent of all the animals that have once lived, they go extinct, likely due to a warming climate and fast-encroaching dense forests that are migrating north, and also, as the late, great Paul Martin once put it, probably Pleistocene overkill, so the large game hunters that took them down. Fortunately, we find millions of their remains strewn across the permafrost buried deep in Siberia and Alaska, and we can actually go up there and actually take them out. And the preservation is, again, like those insects in [amber], phenomenal. So you have teeth, bones with blood which look like blood, you have hair, and you have intact carcasses or heads which still have brains in them. So the preservation and the survival of DNA depends on many factors, and I have to admit, most of which we still don't quite understand, but depending upon when an organism dies and how quickly he's buried, the depth of that burial, the constancy of the temperature of that burial environment, will ultimately dictate how long DNA will survive over geologically meaningful time frames. And it's probably surprising to many of you sitting in this room that it's not the time that matters, it's not the length of preservation, it's the consistency of the temperature of that preservation that matters most. So if we were to go deep now within the bones and the teeth that actually survived the fossilization process, the DNA which was once intact, tightly wrapped around histone proteins, is now under attack by the bacteria that lived symbiotically with the mammoth for years during its lifetime. So those bacteria, along with the environmental bacteria, free water and oxygen, actually break apart the DNA into smaller and smaller and smaller DNA fragments, until all you have are fragments that range from 10 base pairs to, in the best case scenarios, a few hundred base pairs in length. So most fossils out there in the fossil record are actually completely devoid of all organic signatures. But a few of them actually have DNA fragments that survive for thousands, even a few millions of years in time. And using state-of-the-art clean room technology, we've devised ways that we can actually pull these DNAs away from all the rest of the gunk in there, and it's not surprising to any of you sitting in the room that if I take a mammoth bone or a tooth and I extract its DNA that I'll get mammoth DNA, but I'll also get all the bacteria that once lived with the mammoth, and, more complicated, I'll get all the DNA that survived in that environment with it, so the bacteria, the fungi, and so on and so forth. Not surprising then again that a mammoth preserved in the permafrost will have something on the order of 50 percent of its DNA being mammoth, whereas something like the Columbian mammoth, living in a temperature and buried in a temperate environment over its laying-in will only have 3 to 10 percent endogenous. But we've come up with very clever ways that we can actually discriminate, capture and discriminate, the mammoth from the non-mammoth DNA, and with the advances in high-throughput sequencing, we can actually pull out and bioinformatically re-jig all these small mammoth fragments and place them onto a backbone of an Asian or African elephant chromosome. And so by doing that, we can actually get all the little points that discriminate between a mammoth and an Asian elephant, and what do we know, then, about a mammoth? Well, the mammoth genome is almost at full completion, and we know that it's actually really big. It's mammoth. So a hominid genome is about three billion base pairs, but an elephant and mammoth genome is about two billion base pairs larger, and most of that is composed of small, repetitive DNAs that make it very difficult to actually re-jig the entire structure of the genome. So having this information allows us to answer one of the interesting relationship questions between mammoths and their living relatives, the African and the Asian elephant, all of which shared an ancestor seven million years ago, but the genome of the mammoth shows it to share a most recent common ancestor with Asian elephants about six million years ago, so slightly closer to the Asian elephant. With advances in ancient DNA technology, we can actually now start to begin to sequence the genomes of those other extinct mammoth forms that I mentioned, and I just wanted to talk about two of them, the woolly and the Columbian mammoth, both of which were living very close to each other during glacial peaks, so when the glaciers were massive in North America, the woollies were pushed into these subglacial ecotones, and came into contact with the relatives living to the south, and there they shared refugia, and a little bit more than the refugia, it turns out. It looks like they were interbreeding. And that this is not an uncommon feature in Proboscideans, because it turns out that large savanna male elephants will outcompete the smaller forest elephants for their females. So large, hairless Columbians outcompeting the smaller male woollies. It reminds me a bit of high school, unfortunately. (Laughter) So this is not trivial, given the idea that we want to revive extinct species, because it turns out that an African and an Asian elephant can actually interbreed and have live young, and this has actually occurred by accident in a zoo in Chester, U.K., in 1978. So that means that we can actually take Asian elephant chromosomes, modify them into all those positions we've actually now been able to discriminate with the mammoth genome, we can put that into an enucleated cell, differentiate that into a stem cell, subsequently differentiate that maybe into a sperm, artificially inseminate an Asian elephant egg, and over a long and arduous procedure, actually bring back something that looks like this. Now, this wouldn't be an exact replica, because the short DNA fragments that I told you about will prevent us from building the exact structure, but it would make something that looked and felt very much like a woolly mammoth did. Now, when I bring up this with my friends, we often talk about, well, where would you put it? Where are you going to house a mammoth? There's no climates or habitats suitable. Well, that's not actually the case. It turns out that there are swaths of habitat in the north of Siberia and Yukon that actually could house a mammoth. Remember, this was a highly plastic animal that lived over tremendous climate variation. So this landscape would be easily able to house it, and I have to admit that there [is] a part of the child in me, the boy in me, that would love to see these majestic creatures walk across the permafrost of the north once again, but I do have to admit that part of the adult in me sometimes wonders whether or not we should. Thank you very much. (Applause) Ryan Phelan: Don't go away. You've left us with a question. I'm sure everyone is asking this. When you say, "Should we?" it feels like you're reticent there, and yet you've given us a vision of it being so possible. What's your reticence? Hendrik Poinar: I don't think it's reticence. I think it's just that we have to think very deeply about the implications, ramifications of our actions, and so as long as we have good, deep discussion like we're having now, I think we can come to a very good solution as to why to do it. But I just want to make sure that we spend time thinking about why we're doing it first. RP: Perfect. Perfect answer. Thank you very much, Hendrik. HP: Thank you. (Applause)