Η ουσία του αφανούς. Πόλεις, στο παρελθόν και στο μέλλον. Στην Οξφόρδη μπορούμε ίσως να χρησιμοποιήσουμε τον Λιούις Κάρολ και να κοιτάξουμε στον καθρέφτη που λέγεται Νέα Υόρκη για να προσπαθήσουμε να δούμε τον πραγματικό εαυτό μας ή ίσως για να περάσουμε σε κάποιον άλλο κόσμο. Ή, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, "Καθώς η σελήνη ανέβηκε πιο ψηλά, τα ανούσια σπίτια αρχίζουν να χάνονται ώσπου σταδιακά συνειδητοποίησα την ύπαρξη του παλιού νησιού που κάποτε άνθησε για τα μάτια των Ολλανδών ναυτικών, ένα φρέσκο, πράσινο στήθος του νέου κόσμου."
The substance of things unseen. Cities, past and future. In Oxford, perhaps we can use Lewis Carroll and look in the looking glass that is New York City to try and see our true selves, or perhaps pass through to another world. Or, in the words of F. Scott Fitzgerald, "As the moon rose higher, the inessential houses began to melt away until gradually I became aware of the old island here that once flowered for Dutch sailors' eyes, a fresh green breast of the new world."
Οι συνάδελφοί μου και εγώ δουλεύουμε εδώ και 10 χρόνια για να ανακαλύψουμε και πάλι αυτόν το χαμένο κόσμο, στα πλαίσια ενός προγράμματος που αποκαλούμε "Το Πρόγραμμα Μαναχάτα". Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι θα είχε δει ο Χένρυ Χάντσον το απόγευμα της 12ης Σεπτεμβρίου 1609, όταν έπλευσε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Θα ήθελα να σας αφηγηθώ την ιστορία σε τρεις πράξεις. Και αν προλάβω, έναν επίλογο.
My colleagues and I have been working for 10 years to rediscover this lost world in a project we call The Mannahatta Project. We're trying to discover what Henry Hudson would have seen on the afternoon of September 12th, 1609, when he sailed into New York harbor. And I'd like to tell you the story in three acts, and if I have time still, an epilogue.
Πράξη Πρώτη: Η ανακάλυψη ενός χάρτη. Δεν μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη. Μεγάλωσα στα δυτικά, στα βουνά της Σιέρα Νεβάδα, όπως βλέπετε εδώ, στο Ρεντ Ροκ Κάνιον. Και από τις πρώτες μου παιδικές εμπειρίες έμαθα να αγαπώ τα τοπία. Όταν ήρθε ο καιρός να κάνω το μεταπτυχιακό μου, σπούδασα το αναδυόμενο πεδίο της οικολογίας τοπίου. Η οικολογία τοπίου ασχολείται με τον τρόπο που το ρέμα και το λιβάδι και το δάσος και οι γκρεμοί δημιουργούν περιβάλλοντα για φυτά και ζώα. Αυτή η εμπειρία και η εκπαίδευση με ώθησαν να πιάσω μία θαυμάσια δουλειά στην Εταιρεία Προστασίας της Άγριας Ζωής που προσπαθεί να διασώσει την άγρια ζωή και τα άγρια τοπία σε όλο τον κόσμο. Την τελευταία δεκαετία ταξίδεψα σε πάνω από 40 χώρες για να δω τζάγκουαρ και αρκούδες και ελέφαντες και τίγρεις και ρινόκερους.
So, Act I: A Map Found. So, I didn't grow up in New York. I grew up out west in the Sierra Nevada Mountains, like you see here, in the Red Rock Canyon. And from these early experiences as a child I learned to love landscapes. And so when it became time for me to do my graduate studies, I studied this emerging field of landscape ecology. Landscape ecology concerns itself with how the stream and the meadow and the forest and the cliffs make habitats for plants and animals. This experience and this training lead me to get a wonderful job with the Wildlife Conservation Society, which works to save wildlife and wild places all over the world. And over the last decade, I traveled to over 40 countries to see jaguars and bears and elephants and tigers and rhinos.
Αλλά κάθε φορά που επέστρεφα από τα ταξίδια μου, επέστρεφα στη Νέα Υόρκη. Και τα Σαββατοκύριακα, όπως όλοι οι άλλοι τουρίστες, πήγαινα στην κορυφή του κτηρίου Εμπάιαρ Στέιτ, και κοιτούσα το τοπίο, αυτά τα οικοσυστήματα, και αναρωτιόμουν, "Πώς μπορεί αυτό το τοπίο να δημιουργήσει ένα κατοικήσιμο περιβάλλον για φυτά και ζώα; Πώς φτιάχνει ένα κατοικήσιμο περιβάλλον για ζώα όπως εγώ;" Πήγαινα στην Πλατεία Τάιμς και κοιτούσα τις πανέμορφες κυρίες στον τοίχο και αναρωτιόμουν γιατί κανείς δεν κοιτά τις ιστορικές φιγούρες ακριβώς από πίσω τους. Πήγαινα στο Σέντραλ Παρκ και κοιτούσα την τοπογραφία του να συναντά την απότομη και κατακόρυφη τοπογραφία του κεντρικού Μανχάταν.
But every time I would return from my trips I'd return back to New York City. And on my weekends I would go up, just like all the other tourists, to the top of the Empire State Building, and I'd look down on this landscape, on these ecosystems, and I'd wonder, "How does this landscape work to make habitat for plants and animals? How does it work to make habitat for animals like me?" I'd go to Times Square and I'd look at the amazing ladies on the wall, and wonder why nobody is looking at the historical figures just behind them. I'd go to Central Park and see the rolling topography of Central Park come up against the abrupt and sheer topography of midtown Manhattan.
Άρχισα να διαβάζω για την ιστορία και τη γεωγραφία της Νέας Υόρκης. Διάβασα ότι η Νέα Υόρκη ήταν η πρώτη υπερ-πόλη, με περισσότερους από 10 εκατομμύρια κατοίκους, το 1950. Άρχισα να βλέπω πίνακες όπως αυτόν. Για όσους από εσάς είστε από τη Νέα Υόρκη, αυτή είναι η 125η Οδός κάτω από το Γουέστ Σάιντ Χάιγουεϊ. (Γέλια) Κάποτε ήταν παραλία. Και σε αυτόν τον πίνακα ο Τζων Τζέιμς Όντουμπον, ο ζωγράφος, κάθεται στο βράχο. Κοιτάει τα δασωμένα υψώματα των Λόφων Ουάσινγκτον, προς το Τζέφρυς Χουκ, όπου βρίσκεται η γέφυρα Τζωρτζ Ουάσινγκτον σήμερα.
I started reading about the history and the geography in New York City. I read that New York City was the first mega-city, a city of 10 million people or more, in 1950. I started seeing paintings like this. For those of you who are from New York, this is 125th street under the West Side Highway. (Laughter) It was once a beach. And this painting has John James Audubon, the painter, sitting on the rock. And it's looking up on the wooded heights of Washington Heights to Jeffrey's Hook, where the George Washington Bridge goes across today.
Ή αυτός ο πίνακας από τη δεκαετία του 1740, από το Γκρίνουιτς Βίλατζ. Αυτοί είναι δύο φοιτητές στο Κινγκς Κόλετζ - μετέπειτα Πανεπιστήμιο Κολούμπια - που κάθονται σε ένα λόφο, αγναντεύοντας μία κοιλάδα. Οπότε και εγώ πήγαινα στο Γκρίνουιτς Βίλατζ και έψαχνα γι' αυτόν το λόφο. Και δεν μπορούσα να τον βρω. Και δεν μπορούσα να βρω αυτόν το φοίνικα. Τι δουλειά έχει αυτός ο φοίνικας εκεί; (Γέλια)
Or this painting, from the 1740s, from Greenwich Village. Those are two students at King's College -- later Columbia University -- sitting on a hill, overlooking a valley. And so I'd go down to Greenwich Village and I'd look for this hill, and I couldn't find it. And I couldn't find that palm tree. What's that palm tree doing there? (Laughter)
Στην πορεία αυτών των ερευνών βρήκα ένα χάρτη. Το χάρτη που βλέπετε εδώ. Περιλαμβάνεται σε ένα σύστημα γεωγραφικών πληροφοριών που μου επιτρέπει να εστιάσω. Ο χάρτης δεν χρονολογείται από την εποχή του Χάντσον αλλά από την Αμερικανική Επανάσταση, 170 χρόνια αργότερα, σχεδιασμένος από Βρετανούς στρατιωτικούς χαρτογράφους στη διάρκεια της κατοχής της Νέας Υόρκης. Και είναι ένας εκπληκτικός χάρτης. Φυλάσσεται στα Εθνικά Αρχεία εδώ στο Κιού. Τρία μέτρα μήκος και ένα μέτρο πλάτος.
So, it was in the course of these investigations that I ran into a map. And it's this map you see here. It's held in a geographic information system which allows me to zoom in. This map isn't from Hudson's time, but from the American Revolution, 170 years later, made by British military cartographers during the occupation of New York City. And it's a remarkable map. It's in the National Archives here in Kew. And it's 10 feet long and three and a half feet wide.
Αν επικεντρωθώ στο Κάτω Μανχάταν μπορείτε να δείτε την έκταση της Νέας Υόρκης ακριβώς στο τέλος της Αμερικανικής Επανάστασης. Εδώ είναι το Μπόουλινγκ Γκριν. Και εδώ το Μπρόντγουεϊ. Και εδώ είναι το Σίτι Χωλ Παρκ. Ουσιαστικά η πόλη έφτανε μέχρι το Σίτι Χωλ Παρκ. Και πέρα απ' αυτό μπορείτε να δείτε σημεία που έχουν εξαφανιστεί, πράγματα που έχουν χαθεί. Αυτή είναι η λιμνούλα Κολέκτ, η πηγή φρέσκου νερού της Νέας Υόρκης τα πρώτα 200 χρόνια και των Ιθαγενών Αμερικανών για χιλιάδες χρόνια πρωτύτερα. Μπορείτε να δείτε τα λιβάδια Λίσπεναρντ που αποστραγγίζονται εκεί όπου σήμερα είναι η Τραϊμπέκα και τις παραλίες που ξεκινούν στο Μπάτερυ και φτάνουν μέχρι τη 42η Οδό.
And if I zoom in to lower Manhattan you can see the extent of New York City as it was, right at the end of the American Revolution. Here's Bowling Green. And here's Broadway. And this is City Hall Park. So the city basically extended to City Hall Park. And just beyond it you can see features that have vanished, things that have disappeared. This is the Collect Pond, which was the fresh water source for New York City for its first 200 years, and for the Native Americans for thousands of years before that. You can see the Lispenard Meadows draining down through here, through what is TriBeCa now, and the beaches that come up from the Battery, all the way to 42nd St.
Αυτός ο χάρτης σχεδιάστηκε για στρατιωτικούς σκοπούς. Χαρτογραφούν τους δρόμους, τα κτήρια, τις οχυρώσεις που έχτισαν. Αλλά καταγράφουν και πράγματα οικολογικού ενδιαφέροντος, και συγχρόνως στρατιωτικού ενδιαφέροντος: τους λόφους, τους βάλτους, τα ρέματα. Αυτό είναι το Ρίτσμοντ Χιλ και το Μινέτα Ουότερ που κυλούσε μέσα από το Γκρίνουιτς Βίλατζ. Ή ο βάλτος στο Γκράμερσυ Παρκ, ακριβώς εδώ. Ή ο λόφος Μάρεϊ. Και αυτό είναι το σπίτι του Μάρεϊ στο λόφο Μάρεϊ, πριν από 200 χρόνια. Εδώ είναι η πλατεία Τάιμς, τα δύο ρέματα που ενώνονται για να σχηματίσουν ένα υδροβιότοπο στην πλατεία Τάιμς, όπως ήταν στο τέλος της Αμερικανικής Επανάστασης.
This map was made for military reasons. They're mapping the roads, the buildings, these fortifications that they built. But they're also mapping things of ecological interest, also military interest: the hills, the marshes, the streams. This is Richmond Hill, and Minetta Water, which used to run its way through Greenwich Village. Or the swamp at Gramercy Park, right here. Or Murray Hill. And this is the Murrays' house on Murray Hill, 200 years ago. Here is Times Square, the two streams that came together to make a wetland in Times Square, as it was at the end of the American Revolution.
Βρήκα λοιπόν αυτόν τον εκπληκτικό χάρτη σε ένα βιβλίο. Και σκέφτηκα, "Αν μπορούσα να γεωαναφέρω αυτόν το χάρτη, αν μπορούσα να τον τοποθετήσω στο σχέδιο της σημερινής πόλης, θα μπορούσα να βρω αυτά τα χαμένα χαρακτηριστικά της πόλης βάσει της γεωγραφίας του αστικού χώρου που γνωρίζει ο κόσμος, της γεωγραφίας των χώρων εργασίας των ανθρώπων, εκεί που μένουν, και εκεί που τους αρέσει να τρώνε." Μετά από κάμποση δουλειά μπορέσαμε να τον γεωαναφέρουμε, που σημαίνει πως μπορούσαμε να βάλουμε τους σύγχρονους δρόμους της πόλης, και τα κτήρια, και τους ανοικτούς χώρους, ώστε να εστιάσουμε στο σημείο που βρίσκεται η λιμνούλα Κολέκτ. Μπορούμε να ψηφιοποιήσουμε τη λιμνούλα Κολέκτ και τα ρέματα και να δούμε τη θέση τους στη σημερινή αστική γεωγραφία. Είναι διασκεδαστικό να βρίσκουμε πού είναι τι σε σχέση με την παλιά τοπογραφία.
So I saw this remarkable map in a book. And I thought to myself, "You know, if I could georeference this map, if I could place this map in the grid of the city today, I could find these lost features of the city, in the block-by-block geography that people know, the geography of where people go to work, and where they go to live, and where they like to eat." So, after some work we were able to georeference it, which allows us to put the modern streets on the city, and the buildings, and the open spaces, so that we can zoom in to where the Collect Pond is. We can digitize the Collect Pond and the streams, and see where they actually are in the geography of the city today. So this is fun for finding where things are relative to the old topography.
Είχα όμως ακόμα μία ιδέα γι' αυτόν το χάρτη. Αν αφαιρέσουμε τους δρόμους και αν αφαιρέσουμε τα κτήρια, και αν αφαιρέσουμε τους ανοιχτούς χώρους, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το χάρτη. Αν αφαιρέσουμε τα χαρακτηριστικά του 18ου αιώνα μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. Να βρούμε τα δομικά στοιχεία της οικολογίας, λόφους, ρέματα, τη βασική υδρολογία και την ακτή, τις παραλίες τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν το οικολογικό τοπίο.
But I had another idea about this map. If we take away the streets, and if we take away the buildings, and if we take away the open spaces, then we could take this map. If we pull off the 18th century features we could drive it back in time. We could drive it back to its ecological fundamentals: to the hills, to the streams, to the basic hydrology and shoreline, to the beaches, the basic aspects that make the ecological landscape.
Αν τότε προσθέταμε χάρτες γεωλογίας, γεωλογία υπεδάφους και γεωλογία εδάφους, ό,τι αφήνουν οι παγετώνες, αν πάρουμε το χάρτη του εδάφους με τις 17 εδαφικές κλάσεις, όπως ορίζονται από την Εθνική Υπηρεσία Προστασίας Εδάφους, αν φτιάξουμε ένα ψηφιακό μοντέλο υψομέτρου της τοπογραφίας που μας λέει πόσο ψηλοί ήταν οι λόφοι, τότε μπορούμε να υπολογίσουμε τις πλαγιές. Μπορούμε να υπολογίσουμε την όψη. Μπορούμε να υπολογίσουμε την έκθεση στους χειμερινούς ανέμους -- πως πνέουν οι χειμερινοί άνεμοι πάνω στο τοπίο. Οι λευκές περιοχές σε αυτό τον χάρτη δείχνουν τα μέρη που είναι προστατευμένα από τους χειμερινούς ανέμους.
Then, if we added maps like the geology, the bedrock geology, and the surface geology, what the glaciers leave, if we make the soil map, with the 17 soil classes, that are defined by the National Conservation Service, if we make a digital elevation model of the topography that tells us how high the hills were, then we can calculate the slopes. We can calculate the aspect. We can calculate the winter wind exposure -- so, which way the winter winds blow across the landscape. The white areas on this map are the places protected from the winter winds.
Συγκεντρώσαμε όλες τις πληροφορίες για το πού βρίσκονταν οι ιθαγενείς Αμερικανοί, οι Λενάπε. Και δημιουργήσαμε ένα χάρτη πιθανοτήτων για το πού μπορεί να βρίσκονταν. Οι κόκκινες περιοχές σε αυτόν το χάρτη υποδεικνύουν τα μέρη που είναι πιο κατάλληλα να συντηρήσουν ανθρώπους στο Μανχάταν, περιοχές κοντά στο νερό, περιοχές κοντά στο λιμάνι για ψάρεμα, περιοχές προστατευμένες από τους χειμερινούς ανέμους. Γνωρίζουμε πως υπήρχε ένας καταυλισμός Λενάπε εδώ κάτω, δίπλα στη λιμνούλα Κολέκτ. Και γνωρίζουμε πως ασχολούνταν με την κηπουρική, είχαν κήπους με καλαμπόκι, φασόλια και κολοκύθες, τον κήπο των "Τριών Αδερφών".
We compiled all the information about where the Native Americans were, the Lenape. And we built a probability map of where they might have been. So, the red areas on this map indicate the places that are best for human sustainability on Manhattan, places that are close to water, places that are near the harbor to fish, places protected from the winter winds. We know that there was a Lenape settlement down here by the Collect Pond. And we knew that they planted a kind of horticulture, that they grew these beautiful gardens of corn, beans, and squash, the "Three Sisters" garden.
Φτιάξαμε ένα μοντέλο που εξηγεί πού μπορεί να βρίσκονταν αυτά τα χωράφια. Και τα παλιά χωράφια, τα διαδοχικά χωράφια που χάνονται. Και μπορεί να τα θεωρούμε εγκαταλελειμμένα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι συστήματα ανοικτών πεδιάδων για πουλιά και φυτά. Και έχουν γίνει διαδοχικά περιοχές με θάμνους και αναμειγνύονται στο χάρτη με όλα τα άλλα οικοσυστήματα. Το Μανχάταν είχε 55 διαφορετικά οικοσυστήματα. Μπορείτε να τα φανταστείτε σαν γειτονιές, τόσο διαφορετικές όσο η Τραιμπέκα και η Άπερ Ιστ Σάιντ και το Ίνγουντ -- αυτά είναι τα δάση και οι υδροβιότοποι και οι θαλάσσιες κοινότητες, οι παραλίες.
So, we built a model that explains where those fields might have been. And the old fields, the successional fields that go. And we might think of these as abandoned. But, in fact, they're grassland habitats for grassland birds and plants. And they have become successional shrub lands, and these then mix in to a map of all the ecological communities. And it turns out that Manhattan had 55 different ecosystem types. You can think of these as neighborhoods, as distinctive as TriBeCa and the Upper East Side and Inwood -- that these are the forest and the wetlands and the marine communities, the beaches.
55 είναι πολλά. Σε αναλογία με το μέγεθός του, το Μανχάταν είχε περισσότερα οικοσυστήματα ανά στρέμμα από το πάρκο Γιοσεμάιτ, από το Γέλοουστόουν, το Αμπασέλι. Ήταν πραγματικά ένα εκπληκτικό τοπίο ικανό να συντηρήσει μία εκπληκτική βιοποικιλότητα.
And 55 is a lot. On a per-area basis, Manhattan had more ecological communities per acre than Yosemite does, than Yellowstone, than Amboseli. It was really an extraordinary landscape that was capable of supporting an extraordinary biodiversity.
Δεύτερη Πράξη: Η ανοικοδόμηση ενός σπιτιού. Μελετήσαμε λοιπόν τα ψάρια και τα βατράχια και τα πουλιά και τις μέλισσες, τα 85 είδη ψαριών που υπήρχαν στο Μανχάταν, τις όρνιθες Χιθ, είδη που δεν υπάρχουν πια, τους κάστορες σε όλα τα ρέματα, τις μαύρες αρκούδες, και τους ιθαγενείς Αμερικανούς, για να μάθουμε πώς χρησιμοποιούσαν και πώς σκέφτονταν για το περιβάλλον τους. Θέλαμε να προσπαθήσουμε να τα απεικονίσουμε στο χάρτη. Και για να το καταφέρουμε χαρτογραφήσαμε τις ανάγκες τους στα οικοσυστήματα.
So, Act II: A Home Reconstructed. So, we studied the fish and the frogs and the birds and the bees, the 85 different kinds of fish that were on Manhattan, the Heath hens, the species that aren't there anymore, the beavers on all the streams, the black bears, and the Native Americans, to study how they used and thought about their landscape. We wanted to try and map these. And to do that what we did was we mapped their habitat needs.
Πού βρίσκουν τροφή; Πού βρίσκουν νερό; Πού βρίσκουν καταφύγιο; Πού πηγαίνουν για αναπαραγωγή; Για έναν οικολόγο, η διασταύρωση όλων αυτών είναι το οικοσύστημα. Αλλά για τους περισσότερους ανθρώπους αυτή η διασταύρωση είναι το σπίτι τους. Διαβάζαμε λοιπόν σε οδηγούς για τη φύση, τους κοινούς οδηγούς για τη φύση που ίσως έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ότι αυτό που χρειάζονται οι κάστορες είναι "ένα σιγανά κινούμενο ποτάμι με λεύκες, κλήθρα και ιτιές, κοντά στο νερό". Αυτό είναι το ιδανικό για ένα κάστορα.
Where do they get their food? Where do they get their water? Where do they get their shelter? Where do they get their reproductive resources? To an ecologist, the intersection of these is habitat, but to most people, the intersection of these is their home. So, we would read in field guides, the standard field guides that maybe you have on your shelves, you know, what beavers need is, "A slowly meandering stream with aspen trees and alders and willows, near the water." That's the best thing for a beaver.
Αρχίσαμε λοιπόν να φτιάχνουμε μία λίστα. Εδώ είναι ο κάστορας. Και εδώ είναι το ποτάμι και η λεύκα και τα κλήθρα και η ιτιά. Σαν αυτά να ήταν οι χάρτες που θα χρειαζόμασταν για να προβλέψουμε πού θα βρίσκαμε τον κάστορα. Ή τη χελώνα του βάλτου, που χρειάζεται υγρά λιβάδια και έντομα και ηλιόλουστα μέρη. Ή τον λύγκα, που χρειάζεται κουνέλια και κάστορες και λημέρια. Πολύ γρήγορα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι οι κάστορες μπορεί να είναι κάτι που χρειάζεται ένας λύγκας. Αλλά και ο κάστορας χρειάζεται κάποια πράγματα. Και το να τα έχουμε σε μία πλευρά σημαίνει πως μπορούμε να τα ενώσουμε, πως μπορούμε να δημιουργήσουμε το δίκτυο των σχέσεων των οικοσυστημάτων για αυτά τα είδη.
So we just started making a list. Here is the beaver. And here is the stream, and the aspen and the alder and the willow. As if these were the maps that we would need to predict where you would find the beaver. Or the bog turtle, needing wet meadows and insects and sunny places. Or the bobcat, needing rabbits and beavers and den sites. And rapidly we started to realize that beavers can be something that a bobcat needs. But a beaver also needs things. And that having it on either side means that we can link it together, that we can create the network of the habitat relationships for these species.
Επιπλέον συνειδητοποιήσαμε πως μπορεί να αρχίσεις ως ειδικός στους κάστορες, αλλά μπορείς να ελέγξεις και τι χρειάζεται μία λεύκα. Η λεύκα χρειάζεται φωτιά και στεγνό έδαφος. Και μπορείς να δεις τι χρειάζεται ένα υγρό λιβάδι. Χρειάζεται κάστορες για να δημιουργήσουν τους υδροβιότοπους και ίσως κάποια πράγματα ακόμη. Μπορείς όμως να μιλήσεις και για ηλιόλουστα μέρη. Τι χρειάζεται λοιπόν ένα ηλιόλουστο μέρος; Δεν είναι ένα οικοσύστημα ακριβώς. Αλλά ποιες είναι οι συνθήκες που το καθιστούν εφικτό; Ή τη φωτιά. Ή το στεγνό έδαφος. Και μπορείς να βάλεις αυτά τα στοιχεία σε ένα δίκτυο με μήκος 1000 στήλες οριζόντια και 1000 σειρές κάθετα. Και τότε μπορούμε να δούμε τα δεδομένα ως ένα δίκτυο, ως ένα κοινωνικό δίκτυο.
Moreover, we realized that you can start out as being a beaver specialist, but you can look up what an aspen needs. An aspen needs fire and dry soils. And you can look at what a wet meadow needs. And it need beavers to create the wetlands, and maybe some other things. But you can also talk about sunny places. So, what does a sunny place need? Not habitat per se. But what are the conditions that make it possible? Or fire. Or dry soils. And that you can put these on a grid that's 1,000 columns long across the top and 1,000 rows down the other way. And then we can visualize this data like a network, like a social network.
Και αυτό είναι το δίκτυο όλων των σχέσεων οικοσυστημάτων όλων των φυτών και όλων των ζώων στο Μανχάταν, και ό,τι χρειάζονται, σε βάθος γεωλογίας, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο και στο χώρο στην καρδιά του δικτύου. Το αποκαλούμε Δίκτυο Μιούιρ. Και αν το μεγεθύνουμε μοιάζει κάπως έτσι. Κάθε σημείο είναι ένα διαφορετικό είδος ή ένα διαφορετικό ρέμα ή ένας διαφορετικός τύπος εδάφους. Και αυτές οι μικρές γκρίζες γραμμές είναι οι δεσμοί που ενώνουν τα πάντα. Είναι οι δεσμοί που καθιστούν τη φύση ανθεκτική. Και αυτή η δομή επιτρέπει στη φύση να λειτουργεί, ιδωμένη με όλα τα τμήματά της. Αποκαλούμε αυτά τα δίκτυα Μιούιρ από τον Αμερικανοσκωτσέζο φυσιοδίφη Τζον Μιούιρ, που είπε "Όταν προσπαθούμε να απομονώσουμε κάτι, διαπιστώνουμε πως συνδέεται με χίλιες αόρατες κλωστές που δεν σπάνε, με τα πάντα στο σύμπαν".
And this is the network of all the habitat relationships of all the plants and animals on Manhattan, and everything they needed, going back to the geology, going back to time and space at the very core of the web. We call this the Muir Web. And if you zoom in on it it looks like this. Each point is a different species or a different stream or a different soil type. And those little gray lines are the connections that connect them together. They are the connections that actually make nature resilient. And the structure of this is what makes nature work, seen with all its parts. We call these Muir Webs after the Scottish-American naturalist John Muir, who said, "When we try to pick out anything by itself, we find that it's bound fast by a thousand invisible cords that cannot be broken, to everything in the universe."
Πήραμε λοιπόν τα δίκτυα Μιούιρ και τα βάλαμε στους χάρτες. Αν λοιπόν θέλαμε να πάμε ανάμεσα στην 85η και την 86η οδό, και μεταξύ Λεξ και 3ης, ίσως υπήρχε ένα ποτάμι σε αυτό το οικοδομικό τετράγωνο. Και αυτά είναι τα είδη των δέντρων που ίσως βρίσκονταν εκεί, και τα λουλούδια και οι λειχήνες και τα βρύα, οι πεταλούδες, τα ψάρια στο ποτάμι, τα πουλιά στα δέντρα. Ίσως ένας δασόβιος κροταλίας να ζούσε εκεί. Και ίσως μία μαύρη αρκούδα να περπατούσε εκεί κοντά. Και ίσως να βρίσκονταν εκεί και ιθαγενείς Αμερικανοί. Και μετά πήραμε αυτά τα δεδομένα.
So then we took the Muir webs and we took them back to the maps. So if we wanted to go between 85th and 86th, and Lex and Third, maybe there was a stream in that block. And these would be the kind of trees that might have been there, and the flowers and the lichens and the mosses, the butterflies, the fish in the stream, the birds in the trees. Maybe a timber rattlesnake lived there. And perhaps a black bear walked by. And maybe Native Americans were there. And then we took this data.
Μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας στην ιστοσελίδα μας. Μπορείτε να εστιάσετε σε οποιοδήποτε οικοδομικό τετράγωνο του Μανχάταν, και να δείτε τι μπορεί να βρισκόταν εκεί πριν από 400 χρόνια. Και τα χρησιμοποιήσαμε για να προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε ένα τοπίο εδώ, στην Τρίτη Πράξη. Χρησιμοποιήσαμε τα εργαλεία που χρησιμοποιούν στο Χόλιγουντ για να φτιάξουν αυτά τα φανταστικά τοπία που βλέπουμε στις ταινίες.
You can see this for yourself on our website. You can zoom into any block on Manhattan, and see what might have been there 400 years ago. And we used it to try and reveal a landscape here in Act III. We used the tools they use in Hollywood to make these fantastic landscapes that we all see in the movies.
Και προσπαθήσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να απεικονίσουμε την Τρίτη Λεωφόρο. Πήραμε το τοπίο και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε την τοπογραφία. Βάλαμε τα εδάφη και τα νερά και φωτίσαμε το τοπίο. Βάλαμε από πάνω το χάρτη με τις οικολογικές κοινότητες. Και προσθέσαμε το χάρτη με τα είδη. Ώστε στην πραγματικότητα να παίρναμε μία φωτογραφία πετώντας πάνω από την πλατεία Τάιμς, κοιτώντας προς τον ποταμό Χάντσον, περιμένοντας τον Χάντσον να έρθει. Χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνολογία, μπορούμε να φτιάξουμε αυτές τις φανταστικές γεωαναφορικές προβολές. Βασικά μπορούμε να τραβήξουμε μία φωτογραφία από οποιοδήποτε παράθυρο στο Μανχάταν και να δούμε πώς έμοιαζε αυτό το τοπίο πριν από 400 χρόνια.
And we tried to use it to visualize Third Avenue. So we would take the landscape and we would build up the topography. We'd lay on top of that the soils and the waters, and illuminate the landscape. We would lay on top of that the map of the ecological communities. And feed into that the map of the species. So that we would actually take a photograph, flying above Times Square, looking toward the Hudson River, waiting for Hudson to come. Using this technology, we can make these fantastic georeferenced views. We can basically take a picture out of any window on Manhattan and see what that landscape looked like 400 years ago.
Αυτή είναι η άποψη από το Ιστ Ρίβερ, κοιτώντας προς το Μάρευ Χιλ, όπου σήμερα βρίσκεται το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή είναι η άποψη του ποταμού Χάντσον με το Μανχάταν στα αριστερά και το Νιού Τζέρσεϋ στα δεξιά, κοιτώντας προς τον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτή είναι η πλατεία Τάιμς, με τη λιμνούλα καστόρων εκεί, κοιτώντας προς τα ανατολικά. Μπορούμε λοιπόν να δούμε τη λιμνούλα Κολέκτ και τους βάλτους Λίσπεναρντ πιο πίσω. Μπορούμε να δούμε τα χωράφια που δημιούργησαν οι ιθαγενείς Αμερικανοί. Και μπορούμε να τα δούμε αυτά στη σημερινή γεωγραφία της πόλης. Όταν λοιπόν βλέπετε "Νόμος και Τάξη" και οι δικηγόροι ανεβαίνουν τα σκαλιά θα μπορούσαν να κατέβουν αυτά τα σκαλιά των δικαστηρίων της Νέας Υόρκης κατευθείαν στη λιμνούλα Κολέκτ, πριν από 400 χρόνια.
This is the view from the East River, looking up Murray Hill at where the United Nations is today. This is the view looking down the Hudson River, with Manhattan on the left, and New Jersey out on the right, looking out toward the Atlantic Ocean. This is the view over Times Square, with the beaver pond there, looking out toward the east. So we can see the Collect Pond, and Lispenard Marshes back behind. We can see the fields that the Native Americans made. And we can see this in the geography of the city today. So when you're watching "Law and Order," and the lawyers walk up the steps they could have walked back down those steps of the New York Court House, right into the Collect Pond, 400 years ago.
Αυτές οι εικόνες είναι το έργο του φίλου και συνεργάτη μου, του Μαρκ Μπόγιερ, που βρίσκεται σήμερα εδώ στο ακροατήριο. Και θα ήθελα, αν μπορούσατε να τον χειροκροτήσετε για την εξαιρετική του δουλειά. (Χειροκρότημα)
So these images are the work of my friend and colleague, Mark Boyer, who is here in the audience today. And I'd just like, if you would give him a hand, to call out for his fine work. (Applause)
Υπάρχει τόση δύναμη στη σύζευξη επιστήμης και οπτικοποίησης ώστε μπορούμε να δημιουργήσουμε τέτοιες εικόνες. Κοιτώντας ίσως και από τις δύο πλευρές ενός καθρέφτη. Αν και είχα λίγο χρόνο για να μιλήσω ελπίζω να αναγνωρίζετε πως το Μαναχάτα ήταν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος. Το μέρος που βλέπετε εδώ στα αριστερά ήταν συνδεδεμένο. Βασιζόταν σε αυτή την ποικιλία. Είχε μία ανθεκτικότητα που χρειαζόμαστε στο σύγχρονο κόσμο.
There is such power in bringing science and visualization together, that we can create images like this, perhaps looking on either side of a looking glass. And even though I've only had a brief time to speak, I hope you appreciate that Mannahatta was a very special place. The place that you see here on the left side was interconnected. It was based on this diversity. It had this resilience that is what we need in our modern world.
Δεν θα ήθελα όμως να νομίσετε πως δεν αγαπώ το μέρος στα δεξιά, γιατί το αγαπώ. Έμαθα να αγαπώ την πόλη και τη δική της ποικιλία, και την ανθεκτικότητά της, και την εξάρτησή της από την πυκνότητα και τον τρόπο που είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Στην πραγματικότητα τα βλέπω ως αντανάκλαση το ένα του άλλου. Όπως και ο Λιούις Κάρολ στο "Μέσα από τον Καθρέφτη". Μπορούμε να τα συγκρίνουμε και να τα κρατήσουμε στο μυαλό μας ταυτόχρονα, είναι το ίδιο μέρος, οι πόλεις δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φύση. Νομίζω πως αυτό μαθαίνουμε σχετικά με την οικοδόμηση πόλεων στο μέλλον.
But I wouldn't have you think that I don't like the place on the right, which I quite do. I've come to love the city and its kind of diversity, and its resilience, and its dependence on density and how we're connected together. In fact, that I see them as reflections of each other, much as Lewis Carroll did in "Through the Looking Glass." We can compare these two and hold them in our minds at the same time, that they really are the same place, that there is no way that cities can escape from nature. And I think this is what we're learning about building cities in the future.
Αν λοιπόν μου επιτρέψετε ένα σύντομο επίλογο, όχι για το παρελθόν, αλλά για την περίοδο σε 400 χρόνια από τώρα, αυτό που συνειδητοποιούμε είναι πως οι πόλεις είναι οικοσυστήματα για ανθρώπους, και πρέπει να προσφέρουν αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι: ένα αίσθημα σπιτιού, φαγητό, νερό, καταφύγιο, αναπαραγωγικούς πόρους, και ένα αίσθημα νοήματος. Αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου οικοσυστήματος. Και τόσες διαλέξεις εδώ στο TED είναι σχετικές με το νόημα, για το πώς να αποκτήσουμε νόημα στη ζωή μας με έναν σωρό διαφορετικούς τρόπους, μέσω της τεχνολογίας, μέσω της τέχνης, της επιστήμης, σε τέτοιο βαθμό που νομίζω πως επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ σε αυτήν την πλευρά της ζωής μας που δεν έχουμε δώσει αρκετή προσοχή στο φαγητό και το νερό και το καταφύγιο, και στο τι χρειαζόμαστε για να αναθρέψουμε τα παιδιά.
So if you'll allow me a brief epilogue, not about the past, but about 400 years from now, what we're realizing is that cities are habitats for people, and need to supply what people need: a sense of home, food, water, shelter, reproductive resources, and a sense of meaning. This is the particular additional habitat requirement of humanity. And so many of the talks here at TED are about meaning, about bringing meaning to our lives in all kinds of different ways, through technology, through art, through science, so much so that I think we focus so much on that side of our lives, that we haven't given enough attention to the food and the water and the shelter, and what we need to raise the kids.
Πώς μπορούμε να οραματιστούμε την πόλη του μέλλοντος; Τι θα λέγατε αν πηγαίναμε στο Μάντισον Σκουέαρ Παρκ, και το φανταζόμαστε χωρίς τα αυτοκίνητα αλλά με ποδήλατα, και μεγάλα δάση, και ρέματα αντί για υπονόμους και αγωγούς ομβρίων υδάτων; Αν φανταζόμασταν το Άπερ Ιστ Σάιντ με πράσινες οροφές, και ποτάμια μέσα στην πόλη και ανεμογεννήτριες να παρέχουν την ενέργεια που χρειαζόμαστε; Ή αν φανταστούμε τη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης που τώρα φιλοξενεί 12 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά με 12 εκατομμύρια ανθρώπους στο μέλλον να ζουν με την πυκνότητα του Μανχάταν στο 36% της περιοχής, με τις ενδιάμεσες περιοχές καλυμμένες με αγρούς, καλυμμένες με υδροβιότοπους, καλυμμένες με τους βάλτους που χρειαζόμαστε.
So, how can we envision the city of the future? Well, what if we go to Madison Square Park, and we imagine it without all the cars, and bicycles instead and large forests, and streams instead of sewers and storm drains? What if we imagined the Upper East Side with green roofs, and streams winding through the city, and windmills supplying the power we need? Or if we imagine the New York City metropolitan area, currently home to 12 million people, but 12 million people in the future, perhaps living at the density of Manhattan, in only 36 percent of the area, with the areas in between covered by farmland, covered by wetlands, covered by the marshes we need.
Αυτό είναι νομίζω το είδος του μέλλοντος που χρειαζόμαστε, ένα μέλλον με την ίδια ποικιλία και αφθονία και δυναμισμό του Μανχάταν, αλλά που μαθαίνει από την βιωσιμότητα του παρελθόντος, από την οικολογία, την πρωταρχική οικολογία, τη φύση με όλα της τα στοιχεία. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
This is the kind of future I think we need, is a future that has the same diversity and abundance and dynamism of Manhattan, but that learns from the sustainability of the past, of the ecology, the original ecology, of nature with all its parts. Thank you very much. (Applause)