Καλημέρα. Όταν ήμουν αγοράκι, είχα μια εμπειρία που άλλαξε τη ζωή μου και για αυτό είμαι εδώ σήμερα. Εκείνη η μοναδική στιγμή, επηρέασε σε βάθος το πώς σκέφτομαι για την τέχνη, το σχέδιο και τη μηχανολογία.
Good morning. When I was a little boy, I had an experience that changed my life, and is in fact why I'm here today. That one moment profoundly affected how I think about art, design and engineering.
Στην παιδική μου ηλικία, ήμουν αρκετά τυχερός που μεγάλωσα σε μια οικογένεια στοργικών και ταλαντούχων καλλιτεχνών σε μια απ' τις σπουδαίες πόλεις του κόσμου. Ο πατέρας μου, Τζων Φέρρεν, που πέθανε όταν ήμουν 15, ήταν καλλιτέχνης και από πάθος και κατ' επάγγελμα, όπως και η μαμά μου, Ρέι. Ήταν ένας από την Νεοϋορκέζικη Σχολή των αφηρημένων Εξπρεσιονιστών που, μαζί με τους σύγχρονούς του, επινόησαν την αμερικάνικη μοντέρνα τέχνη και συνέβαλαν στην μετάβαση του αμερικανικού πνεύματος προς τον μοντερνισμό στον 20ο αιώνα. Δεν είναι αξιοθαύμαστο ότι, μετά από χιλιάδες χρόνια ανθρώπων που έκαναν κυρίως απεικονιστική τέχνη, αυτή η μοντέρνα τέχνη, συγκριτικά μιλώντας, είναι περίπου 15 λεπτών ηλικιακά, αλλά κυρίαρχη τώρα. Όπως και με πολλές άλλες σημαντικές καινοτομίες, εκείνες οι ριζοσπαστικές ιδέες δεν απαιτούσαν νέα τεχνολογία, απλά φρέσκια σκέψη και μια προθυμία για πειραματισμό. καθώς και αντοχή εν όψει της σχεδόν παγκόσμιας κριτικής και απόρριψης. Στο σπίτι μας, η τέχνη ήταν παντού. Ήταν σαν οξυγόνο, γύρω μας κι απαραίτητη για τη ζωή. Καθώς τον παρατηρούσα να ζωγραφίζει, ο Μπαμπάς με δίδαξε ότι η τέχνη δεν είχε σχέση με το να είναι διακοσμητική, αλλά ήταν ένας διαφορετικός τρόπος να επικοινωνήσεις ιδέες, και μπορούσε να γεφυρώσει τους κόσμους της γνώσης και της διορατικότητας.
As background, I was fortunate enough to grow up in a family of loving and talented artists in one of the world's great cities. My dad, John Ferren, who died when I was 15, was an artist by both passion and profession, as is my mom, Rae. He was one of the New York School abstract expressionists who, together with his contemporaries, invented American modern art, and contributed to moving the American zeitgeist towards modernism in the 20th century. Isn't it remarkable that, after thousands of years of people doing mostly representational art, that modern art, comparatively speaking, is about 15 minutes old, yet now pervasive. As with many other important innovations, those radical ideas required no new technology, just fresh thinking and a willingness to experiment, plus resiliency in the face of near-universal criticism and rejection. In our home, art was everywhere. It was like oxygen, around us and necessary for life. As I watched him paint, Dad taught me that art was not about being decorative, but was a different way of communicating ideas, and in fact one that could bridge the worlds of knowledge and insight.
Λόγω αυτού του πλούσιου καλλιτεχνικού περιβάλλοντος, θα υπέθετες ότι θα είχα υποχρεωθεί να μπω στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά όχι. Ακολούθησα το μονοπάτι των περισσότερων παιδιών που είναι γενετικά προγραμματισμένα να τρελάνουν τους γονείς τους. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να γίνω καλλιτέχνης, σίγουρα όχι ζωγράφος. Αυτό που αληθινά αγαπούσα ήταν τα ηλεκτρονικά και οι μηχανές -να τις διαλύω, να φτιάχνω καινούριες, και να τις κάνω να δουλεύουν. Ευτυχώς, η οικογένειά μου περιελάμβανε και μηχανικούς, και μαζί με τους γονείς μου, αυτοί ήταν τα πρώτα μου πρότυπα. Αυτό πού είχαν όλοι κοινό ήταν ότι δούλευαν πάρα πολύ σκληρά. Ο παππούς μου κατείχε και διηύθυνε ένα εργοστάσιο μεταλλικών ντουλαπιών κουζίνας στο Μπρούκλιν. Τα Σαββατοκύριακα, πηγαίναμε μαζί στην οδό Κόρτλαντ, που ήταν η αγορά μεταχειρισμένων ραδιοφώνων της Νέας Υόρκης. Εκεί εξερευνούσαμε ογκώδεις σωρούς από περίσσεια ηλεκτρονικών, και για λίγα δολάρια φέρναμε στο σπίτι θησαυρούς όπως ο κατευθυντής βομβών Νόρντεν και ανταλλακτικά από τα πρώτα ΙΒΜ κομπιούτερ λυχνίας. Έβρισκα αυτά τα αντικείμενα και χρήσιμα και συναρπαστικά. Έμαθα για τη μηχανική και πώς λειτουργούσαν τα αντικείμενα, όχι στο σχολείο αλλά διαλύοντας και μελετώντας αυτές τις εκπληκτικά πολύπλοκες συσκευές. Το έκανα αυτό για ώρες κάθε μέρα, προφανώς αποφεύγοντας την ηλεκτροπληξία. Η ζωή ήταν ωραία.
Given this rich artistic environment, you'd assume that I would have been compelled to go into the family business, but no. I followed the path of most kids who are genetically programmed to make their parents crazy. I had no interest in becoming an artist, certainly not a painter. What I did love was electronics and machines -- taking them apart, building new ones, and making them work. Fortunately, my family also had engineers in it, and with my parents, these were my first role models. What they all had in common was they worked very, very hard. My grandpa owned and operated a sheet metal kitchen cabinet factory in Brooklyn. On weekends, we would go together to Cortlandt Street, which was New York City's radio row. There we would explore massive piles of surplus electronics, and for a few bucks bring home treasures like Norden bombsights and parts from the first IBM tube-based computers. I found these objects both useful and fascinating. I learned about engineering and how things worked, not at school but by taking apart and studying these fabulously complex devices. I did this for hours every day, apparently avoiding electrocution. Life was good.
Ωστόσο, κάθε καλοκαίρι, δυστυχώς, οι μηχανές έμεναν πίσω ενώ οι γονείς μου κι εγώ ταξιδεύαμε στο εξωτερικό για να βιώσουμε την ιστορία, την τέχνη και το σχέδιο. Επισκεπτόμασταν τα μεγάλα μουσεία και τα ιστορικά κτήρια της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, αλλά για να ενθαρρύνουν το αυξανόμενο ενδιαφέρον μου για την επιστήμη και την τεχνολογία, απλά με άφηναν σε μέρη όπως το Μουσείο Επιστήμης του Λονδίνου, όπου περιπλανιόμουν ατέλειωτα για ώρες μόνος μου μελετώντας την ιστορία της επιστήμης και της τεχνολογίας.
However, every summer, sadly, the machines got left behind while my parents and I traveled overseas to experience history, art and design. We visited the great museums and historic buildings of both Europe and the Middle East, but to encourage my growing interest in science and technology, they would simply drop me off in places like the London Science Museum, where I would wander endlessly for hours by myself studying the history of science and technology.
Έπειτα, όταν ήμουν περίπου εννέα χρονών, πήγαμε στη Ρώμη. Μια συγκεκριμένη ζεστή καλοκαιρινή μέρα, επισκεφτήκαμε ένα στρογγυλό κτήριο που απ' έξω δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο μπαμπάς μου είπε ότι ονομαζόταν Πάνθεον, ένας ναός για όλους τους θεούς. Δεν έμοιαζε ιδιαίτερα ξεχωριστό απ' έξω, όπως είπα, αλλά όταν προχωρήσαμε μέσα, εντυπωσιάστηκα αμέσως από τρία πράγματα: Πρώτα απ' όλα, ήταν ευχάριστα δροσερό παρά την καταπιεστική ζέστη απ' έξω. Ήταν πολύ σκοτεινό, η μόνη πηγή φωτός ήταν μια μεγάλη ανοιχτή τρύπα στην οροφή. Ο μπαμπάς εξήγησε ότι δεν ήταν μια μεγάλη ανοιχτή τρύπα, αλλά ονομαζόταν ο οφθαλμός, ένα μάτι προς τους ουρανούς. Και υπήρχε κάτι σε αυτό το μέρος, δεν ήξερα γιατί, που απλά το ένιωθες ιδιαίτερο. Καθώς περπατήσαμε στο κέντρο του δωματίου, κοίταξα ψηλά στους ουρανούς μέσα από τον οφθαλμό. Αυτή ήταν η πρώτη εκκλησία όπου είχα βρεθεί που παρείχε μια απεριόριστη θέα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Αλλά αναρωτήθηκα, τι γινόταν όταν έβρεχε; Ο Μπαμπάς ίσως να το είχε αποκαλέσει έναν οφθαλμό αλλά, στην ουσία ήταν μια μεγάλη τρύπα στη στέγη. Κοίταξα κάτω και είδα ότι αυλάκια είχαν χαραχτεί μέσα στο πέτρινο δάπεδο. Καθώς άρχισα να συνηθίζω περισσότερο στο σκοτάδι, μπόρεσα να διακρίνω λεπτομέρειες του πατώματος και των τοίχων τριγύρω. Τίποτε σπουδαίο εδώ, απλά το ίδιο υλικό αγαλματοποιίας που είχαμε δει σε όλη τη Ρώμη. Στην ουσία, ήταν σαν να εμφανίστηκε ο πωλητής μαρμάρου της Αππίας Οδού με τον κατάλογο δειγμάτων του, να τον έδειξε στον Αδριανό, και ο Αδριανός να είπε «Θα το πάρουμε όλο». (Γέλια)
Then, when I was about nine years old, we went to Rome. On one particularly hot summer day, we visited a drum-shaped building that from the outside was not particularly interesting. My dad said it was called the Pantheon, a temple for all of the gods. It didn't look all that special from the outside, as I said, but when we walked inside, I was immediately struck by three things: First of all, it was pleasantly cool despite the oppressive heat outside. It was very dark, the only source of light being an big open hole in the roof. Dad explained that this wasn't a big open hole, but it was called the oculus, an eye to the heavens. And there was something about this place, I didn't know why, that just felt special. As we walked to the center of the room, I looked up at the heavens through the oculus. This was the first church that I'd been to that provided an unrestricted view between God and man. But I wondered, what about when it rained? Dad may have called this an oculus, but it was, in fact, a big hole in the roof. I looked down and saw floor drains had been cut into the stone floor. As I became more accustomed to the dark, I was able to make out details of the floor and the surrounding walls. No big deal here, just the same statuary stuff that we'd seen all over Rome. In fact, it looked like the Appian Way marble salesman showed up with his sample book, showed it to Hadrian, and Hadrian said, "We'll take all of it." (Laughter)
Αλλά η οροφή ήταν εκπληκτική. Έμοιαζε σαν ένας γεωδαιτικός θόλος του Μπακμίνστερ Φούλερ. Τους είχα δει αυτούς πριν, και ο Μπάκι ήταν φίλος με τον πατέρα μου. Ήταν μοντέρνος, υψηλής τεχνολογίας, εντυπωσιακός, ένα τεράστιο καθαρό άνοιγμα 43 μέτρων το οποίο, όχι συμπτωματικά, ήταν ακριβώς το ύψος του. Το αγαπούσα αυτό το μέρος. Ήταν πράγματι όμορφο και διαφορετικό απ' ό,τι είχα δει ποτέ πριν, έτσι ρώτησα τον μπαμπά μου, «Πότε χτίστηκε αυτό;» Είπε, «Περίπου πριν 2.000 χρόνια». Κι εγώ είπα: «Όχι, εννοώ η οροφή». Βλέπετε, υπέθεσα ότι αυτή ήταν μια μοντέρνα οροφή που είχε τοποθετηθεί επειδή η αυθεντική καταστράφηκε σε κάποιον πολύ παλιό πόλεμο. Αυτός είπε: «Είναι η αυθεντική οροφή».
But the ceiling was amazing. It looked like a Buckminster Fuller geodesic dome. I'd seen these before, and Bucky was friends with my dad. It was modern, high-tech, impressive, a huge 142-foot clear span which, not coincidentally, was exactly its height. I loved this place. It was really beautiful and unlike anything I'd ever seen before, so I asked my dad, "When was this built?" He said, "About 2,000 years ago." And I said, "No, I mean, the roof." You see, I assumed that this was a modern roof that had been put on because the original was destroyed in some long-past war. He said, "It's the original roof."
Αυτή η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου και μπορώ να τη θυμηθώ σαν να ήταν χθες. Για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι ήταν έξυπνοι και πριν από 2.000 χρόνια. (Γέλια) Αυτό δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Εννοώ, για μένα, οι πυραμίδες στη Γκίζα, τις είχαμε επισκεφτεί τον προηγούμενο χρόνο, και σίγουρα είναι εντυπωσιακές -αρκετά καλό σχέδιο- αλλά κοίτα, δώσε μου έναν απεριόριστο προϋπολογισμό, 20.000 με 40.000 εργάτες, και περίπου 10 με 20 χρόνια να κόψω και να σύρω κομμάτια πέτρας σε όλη την εξοχή και θα σου χτίσω κι εγώ πυραμίδες. Αλλά καμία ποσότητα κτηνώδους δύναμης δεν σου δίνει τον θόλο του Πάνθεον, ούτε 2.000 χρόνια πριν, ούτε σήμερα. Και συμπτωματικά, είναι ακόμη ο μεγαλύτερος μη ενισχυμένος τσιμεντένιος θόλος που έχει χτιστεί ποτέ. Για να χτιστεί το Πάνθεον χρειάστηκαν κάποια θαύματα. Λέγοντας θαύματα, εννοώ πράγματα που τεχνικά, μόλις που είναι εφικτά, πολύ υψηλού ρίσκου και ίσως να μην είναι πραγματικά επιτεύξιμα αυτήν τη χρονική στιγμή, και βέβαια όχι από σένα.
That moment changed my life, and I can remember it as if it were yesterday. For the first time, I realized people were smart 2,000 years ago. (Laughter) This had never crossed my mind. I mean, to me, the pyramids at Giza, we visited those the year before, and sure they're impressive, nice enough design, but look, give me an unlimited budget, 20,000 to 40,000 laborers, and about 10 to 20 years to cut and drag stone blocks across the countryside, and I'll build you pyramids too. But no amount of brute force gets you the dome of the Pantheon, not 2,000 years ago, nor today. And incidentally, it is still the largest unreinforced concrete dome that's ever been built. To build the Pantheon took some miracles. By miracles, I mean things that are technically barely possible, very high-risk, and might not be actually accomplishable at this moment in time, certainly not by you.
Για παράδειγμα, να κάποια από τα θαύματα του Πάνθεον. Για να το κάνουν ακόμη και δομικά δυνατόν, έπρεπε να εφεύρουν έξτρα δυνατό μπετόν και για να ελέγξουν το βάρος, άλλαξαν την πυκνότητα του υλικού καθώς δούλευαν προς τον θόλο. Για δύναμη και ελαφράδα, η κατασκευή του θόλου χρησιμοποίησε πέντε δακτυλίους από κούφια ελάσματα, το καθένα μειουμένου μεγέθους, που προσδίδει μια συγκλονιστική αναγκαστική προοπτική στο σχέδιο. Ήταν εκπληκτικά δροσερό μέσα λόγω της τεράστιας θερμικής του μάζας, της φυσικής μετάδοσης θερμότητας από τον αέρα που ανεβαίνει μέσα από τον οφθαλμό, και του φαινομένου Βεντούρι όταν ο αέρας φυσάει διαμέσου της κορυφής του κτηρίου. Ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι το ίδιο το φως έχει ουσία. Η ακτίνα φωτός που ακτινοβολούσε μέσα από τον οφθαλμό ήταν και όμορφη και απτή, και κατάλαβα για πρώτη φορά ότι το φως μπορούσε να σχεδιαστεί. Επιπλέον, ότι από όλες τις μορφές σχεδίου, οπτικού σχεδίου, ήταν όλες κάπως άσχετες χωρίς αυτό, επειδή χωρίς το φως, δεν μπορείς να δεις τίποτε από αυτά. Επίσης συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν το πρώτο άτομο που σκέφτηκε ότι αυτό το μέρος ήταν πραγματικά ιδιαίτερο. Επιβίωσε από τη βαρύτητα, τους βαρβάρους, τους συλητές, τους κτηματομεσίτες και την ερήμωση του χρόνου για να γίνει αυτό που πιστεύω ότι είναι μακροχρόνια συνεχώς το πιο κατειλημμένο κτήριο στην ιστορία.
For example, here are some of the Pantheon's miracles. To make it even structurally possible, they had to invent super-strong concrete, and to control weight, varied the density of the aggregate as they worked their way up the dome. For strength and lightness, the dome structure used five rings of coffers, each of diminishing size, which imparts a dramatic forced perspective to the design. It was wonderfully cool inside because of its huge thermal mass, natural convection of air rising up through the oculus, and a Venturi effect when wind blows across the top of the building. I discovered for the first time that light itself has substance. The shaft of light beaming through the oculus was both beautiful and palpable, and I realized for the first time that light could be designed. Further, that of all of the forms of design, visual design, they were all kind of irrelevant without it, because without light, you can't see any of them. I also realized that I wasn't the first person to think that this place was really special. It survived gravity, barbarians, looters, developers and the ravages of time to become what I believe is the longest continuously occupied building in history.
Κατά πολύ εξαιτίας αυτής της επίσκεψης, άρχισα να καταλαβαίνω ότι, αντίθετα με ότι μου έλεγαν στο σχολείο, οι κόσμοι της τέχνης και του σχεδίου δεν ήταν στην πραγματικότητα ασύμβατοι με την επιστήμη και την μηχανική. Συνειδητοποίησα, ότι όταν συνδυαζόταν, μπορούσες να δημιουργήσεις πράγματα που ήταν εκπληκτικά που δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε κανένα πεδίο χωριστά. Αλλά στο σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις, αντιμετωπιζόταν σαν χωριστοί κόσμοι, κι ακόμη αντιμετωπίζονται. Οι δάσκαλοί μου μου είπαν ότι έπρεπε να σοβαρευτώ και να εστιάσω στο ένα ή στο άλλο. Ωστόσο, προτρέποντάς με να εξειδικευτώ κατάφεραν να με κάνουν να εκτιμήσω αυτούς τους πολυμαθείς όπως τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, ανθρώπους που έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Κι αυτό με οδήγησε να αποδεχτώ και να θέλω να είμαι και στους δυο κόσμους.
Largely because of that visit, I came to understand that, contrary to what I was being told in school, the worlds of art and design were not, in fact, incompatible with science and engineering. I realized, when combined, you could create things that were amazing that couldn't be done in either domain alone. But in school, with few exceptions, they were treated as separate worlds, and they still are. My teachers told me that I had to get serious and focus on one or the other. However, urging me to specialize only caused me to really appreciate those polymaths like Michelangelo, Leonardo da Vinci, Benjamin Franklin, people who did exactly the opposite. And this led me to embrace and want to be in both worlds.
Έτσι, πώς αυτά τα σχέδια πρωτοφανούς δημιουργικού οράματος και τεχνικής πολυπλοκότητας όπως το Πάνθεον συμβαίνουν πραγματικά; Κάποιος από μόνος του, ίσως ο Αδριανός, χρειαζόταν ένα λαμπρό δημιουργικό όραμα. Χρειαζόταν επίσης τις αφηγηματικές και ηγετικές ικανότητες τις αναγκαίες να το χρηματοδοτήσουν και να το εκτελέσουν, και μια γνώση επιστήμης και τεχνολογίας με την ικανότητα και την τεχνογνωσία για να προωθήσει υπάρχουσες καινοτομίες ακόμη παραπέρα. Πιστεύω ότι για να φτιάξεις αυτά τα σπάνια έργα που αλλάζουν τα δεδομένα απαιτεί να καταφέρεις τουλάχιστον πέντε θαύματα. Το πρόβλημα είναι ότι, άσχετα με το πόσο ταλαντούχος πλούσιος ή έξυπνος είσαι, καταφέρνεις μόνο ένα με ενάμισι θαύματα. Έτσι είναι. Αυτή είναι η αναλογία. Μετά σού τελειώνει ο χρόνος, το χρήμα, ο ενθουσιασμός, οτιδήποτε. Θυμήσου, οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να φανταστούν ένα από αυτά τα τεχνικά θαύματα, και χρειάζεσαι τουλάχιστον πέντε για να γίνει ένα Πάνθεον. Από την εμπειρία μου, αυτοί οι σπάνιοι οραματιστές που σκέφτονται μέσω των κόσμων της τέχνης, του σχεδίου και της μηχανικής έχουν την ικανότητα να παρατηρούν πότε οι άλλοι έχουν δώσει αρκετά από τα θαύματα για να φέρουν τον στόχο κοντά. Οδηγημένοι από την διαύγεια του οράματος τους, μαζεύουν το κουράγιο και την αποφασιστικότητα για να εκτελέσουν τα εναπομείναντα θαύματα και συχνά παίρνουν αυτά που οι άλλοι άνθρωποι θεωρούν αξεπέραστα εμπόδια και τα μετατρέπουν σε δυνατότητες. Πάρε τον Οφθαλμό του Πάνθεον. Επιμένοντας ότι πρέπει να είναι στο σχέδιο, σήμαινε ότι δεν μπορούσες να βάλεις πολύ από τη δομική τεχνολογία που είχε αναπτυχθεί για τις Ρωμαϊκές αψίδες. Ωστόσο, αποδεχόμενοι αντιθέτως και αναθεωρώντας την κατανομή βάρους και πίεσης, κατέληξαν με ένα σχέδιο που δουλεύει μόνο αν υπάρχει μια μεγάλη τρύπα στην οροφή. Αφού έγινε αυτό, έχεις τώρα τα αισθητικά και σχεδιαστικά οφέλη του φωτός, της ψύχρανσης κι αυτής της σημαντικής ευθείας σύνδεσης με τους ουρανούς. Όχι κι άσχημα. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο πίστεψαν ότι το ακατόρθωτο μπορεί να γίνει, αλλά ότι πρέπει να γίνει.
So then how do these projects of unprecedented creative vision and technical complexity like the Pantheon actually happen? Someone themselves, perhaps Hadrian, needed a brilliant creative vision. They also needed the storytelling and leadership skills necessary to fund and execute it, and a mastery of science and technology with the ability and knowhow to push existing innovations even farther. It is my belief that to create these rare game changers requires you to pull off at least five miracles. The problem is, no matter how talented, rich or smart you are, you only get one to one and a half miracles. That's it. That's the quota. Then you run out of time, money, enthusiasm, whatever. Remember, most people can't even imagine one of these technical miracles, and you need at least five to make a Pantheon. In my experience, these rare visionaries who can think across the worlds of art, design and engineering have the ability to notice when others have provided enough of the miracles to bring the goal within reach. Driven by the clarity of their vision, they summon the courage and determination to deliver the remaining miracles and they often take what other people think to be insurmountable obstacles and turn them into features. Take the oculus of the Pantheon. By insisting that it be in the design, it meant you couldn't use much of the structural technology that had been developed for Roman arches. However, by instead embracing it and rethinking weight and stress distribution, they came up with a design that only works if there's a big hole in the roof. That done, you now get the aesthetic and design benefits of light, cooling and that critical direct connection with the heavens. Not bad. These people not only believed that the impossible can be done, but that it must be done.
Φτάνει η αρχαία ιστορία. Ποια είναι μερικά πρόσφατα παραδείγματα καινοτομιών που συνδυάζουν δημιουργικό σχέδιο και τεχνολογικά επιτεύγματα με έναν τρόπο τόσο βαθύ που θα τα θυμόμαστε χίλια χρόνια από τώρα; Λοιπόν, η μεταφορά ενός ανθρώπου στο φεγγάρι ήταν ένα καλό, και η επιστροφή του με ασφάλεια στη Γη δεν ήταν κακό επίσης. Μιλάμε για ένα τεράστιο άλμα: Είναι δύσκολο να φανταστείς μια πιο έντονη στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία από εκείνη όταν αφήσαμε για πρώτη φορά τον κόσμο μας για να πατήσουμε το πόδι σε έναν άλλο.
Enough ancient history. What are some recent examples of innovations that combine creative design and technological advances in a way so profound that they will be remembered a thousand years from now? Well, putting a man on the moon was a good one, and returning him safely to Earth wasn't bad either. Talk about one giant leap: It's hard to imagine a more profound moment in human history than when we first left our world to set foot on another.
Έτσι τι ακολούθησε μετά το φεγγάρι; Κάποιος θα δελεαστεί να πει ότι το Πάνθεον του σήμερα είναι το Διαδίκτυο, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά λάθος, ή τουλάχιστον είναι μόνο μέρος της ιστορίας. Το Διαδίκτυο δεν είναι ένα Πάνθεον. Μοιάζει περισσότερο με την εφεύρεση του μπετόν: σημαντικό, απολύτως απαραίτητο για να χτιστεί το Πάνθεον, και ανθεκτικό, αλλά ολοκληρωτικά ανεπαρκές από μόνο του. Ωστόσο, ακριβώς όπως η τεχνολογία του μπετόν ήταν καθοριστική για την υλοποίηση του Πάνθεον, νέοι σχεδιαστές θα χρησιμοποιήσουν τις τεχνολογίες του Διαδικτύου για να δημιουργήσουν καινοτόμες έννοιες που θα διαρκέσουν. Τα έξυπνα κινητά είναι ένα τέλειο παράδειγμα. Σύντομα η πλειοψηφία των ατόμων του πλανήτη θα έχει ένα και η ιδέα της σύνδεσης όλων με τη γνώση και μεταξύ τους θα αντέξει.
So what came after the moon? One is tempted to say that today's pantheon is the Internet, but I actually think that's quite wrong, or at least it's only part of the story. The Internet isn't a Pantheon. It's more like the invention of concrete: important, absolutely necessary to build the Pantheon, and enduring, but entirely insufficient by itself. However, just as the technology of concrete was critical in realization of the Pantheon, new designers will use the technologies of the Internet to create novel concepts that will endure. The smartphone is a perfect example. Soon the majority of people on the planet will have one, and the idea of connecting everyone to both knowledge and each other will endure.
Έτσι, τι έρχεται μετά; Ποια επικείμενη πρόοδος θα είναι το ισοδύναμο του Πάνθεον; Καθώς το σκεφτόμουν, απέρριψα πολλά πολύ αληθοφανή και συγκλονιστικά επιτεύγματα που θα έρθουν, όπως η θεραπεία του καρκίνου. Γιατί; Επειδή τα Πάνθεον είναι στερεωμένα σε σχεδιασμένα υλικά αντικείμενα, τέτοια που εμπνέουν απλά βλέποντας και βιώνοντάς τα, και θα συνεχίσουν να το κάνουν αυτό επ' αόριστον. Είναι ένα διαφορετικό είδος γλώσσας, όπως η τέχνη. Αυτές οι άλλες ζωτικές συνεισφορές που παρατείνουν τη ζωή και ανακουφίζουν τα βάσανα είναι, φυσικά, κρίσιμες, και φανταστικές, αλλά είναι μέρος της συνέχειας της συνολικής μας γνώσης και τεχνολογίας, όπως το Διαδίκτυο.
So what's next? What imminent advance will be the equivalent of the Pantheon? Thinking about this, I rejected many very plausible and dramatic breakthroughs to come, such as curing cancer. Why? Because Pantheons are anchored in designed physical objects, ones that inspire by simply seeing and experiencing them, and will continue to do so indefinitely. It is a different kind of language, like art. These other vital contributions that extend life and relieve suffering are, of course, critical, and fantastic, but they're part of the continuum of our overall knowledge and technology, like the Internet.
Έτσι, τι έρχεται μετά; Ίσως αντίθετα με την κοινή λογική, μαντεύω ότι είναι μια διορατική ιδέα από τα τέλη της δεκαετίας του '30 που επανέρχεται κάθε δεκαετία από τότε: τα αυτόνομα οχήματα. Τώρα σκέφτεσαι, παράτα με. Πώς μπορεί μια φανταχτερή εκδοχή ενός συστήματος αυτόματου πιλότου να είναι βαθυστόχαστη; Κοίτα, ο περισσότερος κόσμος μας έχει σχεδιαστεί γύρω από τους δρόμους και τη μεταφορά. Αυτοί ήταν τόσο απαραίτητοι για την επιτυχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όσο είναι το διαπολιτειακό σύστημα αυτοκινητοδρόμων για την ευημερία και την ανάπτυξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Σήμερα, αυτοί οι δρόμοι που διασυνδέουν τον κόσμο μας κυριαρχούνται από αυτοκίνητα και φορτηγά που έχουν παραμείνει κατά πολύ αναλλοίωτα για 100 χρόνια. Αν και ίσως όχι προφανές σήμερα, τα αυτόνομα οχήματα θα είναι η τεχνολογία κλειδί που θα μας επιτρέψει να ξανασχεδιάσουμε τις πόλεις μας και, κατ' επέκταση, τον πολιτισμό. Να γιατί: Μόλις γίνουν πανταχού παρόντα, κάθε χρόνο, αυτά τα οχήματα θα σώζουν δεκάδες χιλιάδες ζωές μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένα εκατομμύριο παγκοσμίως. Η κατανάλωση ενέργειας των αυτοκινήτων και η μόλυνση του αέρα θα μειωθεί εντυπωσιακά. Μεγάλο μέρος της κυκλοφοριακής συμφόρησης μέσα και έξω από τις πόλεις μας θα εξαφανιστεί. Θα δώσουν την δυνατότητα να επιβληθούν νέες ιδέες για το πώς σχεδιάζουμε τις πόλεις, τη δουλειά και τον τρόπο που ζούμε. Θα φτάνουμε στον προορισμό μας γρηγορότερα και η κοινωνία θα επανακτήσει τεράστια ποσά χαμένης παραγωγικότητας που τώρα ξοδεύεται σε συγκοινωνία που βασικά μολύνει.
So what is next? Perhaps counterintuitively, I'm guessing it's a visionary idea from the late 1930s that's been revived every decade since: autonomous vehicles. Now you're thinking, give me a break. How can a fancy version of cruise control be profound? Look, much of our world has been designed around roads and transportation. These were as essential to the success of the Roman Empire as the interstate highway system to the prosperity and development of the United States. Today, these roads that interconnect our world are dominated by cars and trucks that have remained largely unchanged for 100 years. Although perhaps not obvious today, autonomous vehicles will be the key technology that enables us to redesign our cities and, by extension, civilization. Here's why: Once they become ubiquitous, each year, these vehicles will save tens of thousands of lives in the United States alone and a million globally. Automotive energy consumption and air pollution will be cut dramatically. Much of the road congestion in and out of our cities will disappear. They will enable compelling new concepts in how we design cities, work, and the way we live. We will get where we're going faster and society will recapture vast amounts of lost productivity now spent sitting in traffic basically polluting.
Αλλά γιατί τώρα; Γιατί πιστεύουμε ότι αυτό είναι έτοιμο; Γιατί πάνω από τα τελευταία 30 χρόνια, άνθρωποι εκτός της αυτοκινητοβιομηχανίας έχουν ξοδέψει αμέτρητα δισεκατομμύρια δημιουργώντας τα θαύματα που χρειάζονται, αλλά για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Κόσμος όπως η Εταιρία Αμυντικών Ερευνών, πανεπιστήμια, και εταιρίες εντελώς εκτός της αυτοκινητοβιομηχανίας παρατήρησαν ότι αν το χειριζόσουν έξυπνα, η αυτονομία θα μπορούσε να γίνει τώρα. Έτσι ποια είναι τα πέντε θαύματα για τα αυτόνομα οχήματα; Ένα: χρειάζεται να ξέρεις πού είσαι και τι ώρα είναι ακριβώς. Αυτό λύθηκε έξυπνα με το σύστημα GPS, το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού Θέσης, που θέσπισε η Κυβέρνηση των Η.Π.Α. Χρειάζεται να ξέρεις πού είναι όλοι οι δρόμοι, ποιοι είναι οι κανόνες και πού πηγαίνεις. Οι ποικίλες ανάγκες των προσωπικών συστημάτων πλοήγησης, τα συστήματα πλοήγησης αυτοκινήτων, και οι χάρτες που βασίζονται στον ιστό το αντιμετωπίζουν. Θα πρέπει να έχεις σχεδόν συνεχή επικοινωνία με υψηλής απόδοσης δίκτυα υπολογιστών και με άλλα κοντινά για να καταλάβεις την πρόθεσή τους. Οι ασύρματες τεχνολογίες που αναπτύχθηκαν για κινητές συσκευές, με μερικές μικρές τροποποιήσεις, είναι ολοκληρωτικά κατάλληλες για να το λύσουν. Ίσως να θέλεις κάποιους περιορισμένους δρόμους για να αρχίσεις που και η κοινωνία και οι δικηγόροι της συμφωνούν ότι είναι ασφαλείς για χρήση. Αυτό θα αρχίσει με τις λωρίδες οχημάτων με υψηλή πληρότητα και θα προχωρήσει από εκεί. Αλλά τελικά, χρειάζεται να αναγνωρίσεις ανθρώπους, πινακίδες και αντικείμενα. Η μηχανική όραση, ειδικοί αισθητήρες, και οι υπολογιστές υψηλής απόδοσης καταφέρνουν πολλά από αυτά, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν είναι αρκετά καλό όταν η οικογένειά σου βρίσκεται στο όχημα. Περιστασιακά, οι άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν την εκτίμηση. Για αυτό, ίσως να πρέπει να ξυπνήσεις τον επιβάτη σου και να τον ρωτήσεις τι στο καλό είναι αυτός ο μεγάλος όγκος στη μέση του δρόμου. Όχι κι άσχημα και θα μας δώσει μια αίσθηση σκοπού σε αυτόν τον καινούριο κόσμο. Επιπλέον, αφού οι πρώτοι οδηγοί εξηγήσουν στο σαστισμένο αυτοκίνητό τους ότι το γιγάντιο κοτόπουλο στη διακλάδωση του δρόμου είναι στην ουσία ένα εστιατόριο, και είναι οκέι να συνεχίσεις να οδηγείς, όλα τα άλλα αυτοκίνητα στην επιφάνεια της Γης θα το γνωρίζουν αυτό από εκεί και πέρα.
But why now? Why do we think this is ready? Because over the last 30 years, people from outside the automotive industry have spent countless billions creating the needed miracles, but for entirely different purposes. It took folks like DARPA, universities, and companies completely outside of the automotive industry to notice that if you were clever about it, autonomy could be done now. So what are the five miracles needed for autonomous vehicles? One, you need to know where you are and exactly what time it is. This was solved neatly by the GPS system, Global Positioning System, that the U.S. Government put in place. You need to know where all the roads are, what the rules are, and where you're going. The various needs of personal navigation systems, in-car navigation systems, and web-based maps address this. You must have near-continuous communication with high-performance computing networks and with others nearby to understand their intent. The wireless technologies developed for mobile devices, with some minor modifications, are completely suitable to solve this. You'll probably want some restricted roadways to get started that both society and its lawyers agree are safe to use for this. This will start with the HOV lanes and move from there. But finally, you need to recognize people, signs and objects. Machine vision, special sensors, and high-performance computing can do a lot of this, but it turns out a lot is not good enough when your family is on board. Occasionally, humans will need to do sense-making. For this, you might actually have to wake up your passenger and ask them what the hell that big lump is in the middle of the road. Not so bad, and it will give us a sense of purpose in this new world. Besides, once the first drivers explain to their confused car that the giant chicken at the fork in the road is actually a restaurant, and it's okay to keep driving, every other car on the surface of the Earth will know that from that point on.
Τα πέντε θαύματα, ως επί το πλείστον παραδόθηκαν, και τώρα απλά χρειάζεσαι καθαρή όραση ενός καλύτερου κόσμου γεμάτου με αυτόνομα οχήματα με σαγηνευτικά όμορφα και νέα λειτουργικά σχέδια συν πολλά χρήματα και σκληρή δουλειά για να το κάνεις πραγματικότητα. Η αρχή τώρα είναι μόνο λίγα χρόνια μακριά, και προβλέπω ότι τα αυτόνομα οχήματα θα αλλάξουν μόνιμα τον κόσμο μας κατά τις επόμενες αρκετές δεκαετίες.
Five miracles, mostly delivered, and now you just need a clear vision of a better world filled with autonomous vehicles with seductively beautiful and new functional designs plus a lot of money and hard work to bring it home. The beginning is now only a handful of years away, and I predict that autonomous vehicles will permanently change our world over the next several decades.
Συμπερασματικά, έχω καταλήξει να πιστέψω ότι τα υλικά για τα επόμενα Πάνθεον είναι παντού γύρω μας, απλώς περιμένοντας οραματιστές ανθρώπους με την ευρεία γνώση, τις διεπιστημονικές δεξιότητες, και το έντονο πάθος να τα χαλιναγωγήσουν για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν εμφανίζονται απότομα στον κόσμο. Χρειάζεται να γαλουχηθούν και να ενθαρρυνθούν από μικρά παιδιά. Πρέπει να τους αγαπάμε και να τους βοηθάμε να ανακαλύψουν το πάθος τους. Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να δουλεύουν σκληρά και να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι η αποτυχία είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας, όπως είναι και η επιμονή. Χρειάζεται να τους βοηθήσουμε να βρουν τα δικά τους πρότυπα, και να τους δώσουμε την σιγουριά να πιστέψουν στους εαυτούς τους και να πιστέψουν ότι τα πάντα είναι δυνατά, κι όπως έκανε ο παππούς μου όταν με πήγε για ψώνια ανταλλακτικών, κι ακριβώς όπως έκαναν οι γονείς μου όταν με πήγαν σε μουσεία επιστήμης, πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να βρουν το δικό τους μονοπάτι, ακόμη κι αν είναι διαφορετικό από το δικό μας.
In conclusion, I've come to believe that the ingredients for the next Pantheons are all around us, just waiting for visionary people with the broad knowledge, multidisciplinary skills, and intense passion to harness them to make their dreams a reality. But these people don't spontaneously pop into existence. They need to be nurtured and encouraged from when they're little kids. We need to love them and help them discover their passions. We need to encourage them to work hard and help them understand that failure is a necessary ingredient for success, as is perseverance. We need to help them to find their own role models, and give them the confidence to believe in themselves and to believe that anything is possible, and just as my grandpa did when he took me shopping for surplus, and just as my parents did when they took me to science museums, we need to encourage them to find their own path, even if it's very different from our own.
Αλλά μια προειδοποίηση: Επίσης χρειάζεται περιοδικά να τους τραβάμε μακριά από τα μοντέρνα τους θαύματα, τους υπολογιστές, τα τηλέφωνα, τα τάμπλετ, τα ηλεκτρονικά και τις τηλεοράσεις, να τους βγάζουμε έξω στο φως του ήλιου έτσι ώστε να βιώνουν και τα φυσικά και τα σχεδιαστικά θαύματα του κόσμου μας, του πλανήτη μας και του πολιτισμού μας. Αν δεν το κάνουμε, δεν θα καταλάβουν τι είναι αυτά τα πολύτιμα πράγματα που, κάποια μέρα, θα είναι υπεύθυνοι να προστατέψουν και να βελτιώσουν. Επίσης θέλουμε να καταλάβουν κάτι που δεν φαίνεται να εκτιμάται επαρκώς στον όλο και περισσότερο τεχνολογικά εξαρτώμενο κόσμο μας, ότι η τέχνη και το σχέδιο δεν είναι πολυτέλειες, ούτε κατά κάποιο τρόπο ασύμβατα με την επιστήμη και τη μηχανική. Στην πραγματικότητα είναι ουσιώδη σε αυτό που μας κάνει ιδιαίτερους.
But a cautionary note: We also need to periodically pry them away from their modern miracles, the computers, phones, tablets, game machines and TVs, take them out into the sunlight so they can experience both the natural and design wonders of our world, our planet and our civilization. If we don't, they won't understand what these precious things are that someday they will be resopnsible for protecting and improving. We also need them to understand something that doesn't seem adequately appreciated in our increasingly tech-dependent world, that art and design are not luxuries, nor somehow incompatible with science and engineering. They are in fact essential to what makes us special.
Κάποια μέρα, αν βρεις την ευκαιρία, ίσως να μπορέσεις να πας τα παιδιά σου στο πραγματικό Πάνθεον, όπως θα πάμε εμείς την κόρη μας Κίρα για να βιώσει από πρώτο χέρι τη δύναμη αυτού του εκπληκτικού σχεδίου, που μια κατά τα άλλα συνηθισμένη μέρα στη Ρώμη, διήνυσε 2.000 χρόνια μέσα στο μέλλον για να καθορίσει την πορεία της ζωής μου.
Someday, if you get the chance, perhaps you can take your kids to the actual Pantheon, as we will our daughter Kira, to experience firsthand the power of that astonishing design, which on one otherwise unremarkable day in Rome, reached 2,000 years into the future to set the course for my life.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)