Τα τελευταία χρόνια, περνάω τα καλοκαίρια μου στο εργαστήριο θαλάσσιας βιολογίας στο Γουντς Χολ της Μασαχουσέτης. Κι εκεί, αυτό που κάνω ουσιαστικά είναι να νοικιάσω μια βάρκα. Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να σας ζητήσω να έρθετε απόψε μια βόλτα μαζί μου με τη βάρκα.
For the past few years, I've been spending my summers in the marine biological laboratory in Woods Hole, Massachusetts. And there, what I've been doing is essentially renting a boat. What I would like to do is ask you to come on a boat ride with me tonight.
Ξεκινάμε από το Ηλ Ποντ, και πηγαίνουμε στο Πέρασμα Βάινγιαρντ, λίγο έξω από της ακτές του νησιού Μάρθας Βάινγιαρντ, εξοπλισμένοι με ένα drone, για να αναγνωρίσουμε πιθανά σημεία απ' όπου μπορούμε να περιεργαστούμε τον Ατλαντικό. Νωρίτερα, θα έλεγα τα βάθη του Ατλαντικού, αλλά δεν χρειάζεται να πάμε πολύ βαθιά για να φτάσουμε το άγνωστο. Εδώ, μόλις τρία χιλιόμετρα μακριά από το πιθανότατα σπουδαιότερο εργαστήριο θαλάσσιας βιολογίας παγκοσμίως, κατεβάζουμε στο νερό ένα απλό δίχτυ συλλογής πλανγκτόν και φέρνουμε στην επιφάνεια πράγματα που σπάνια προσέχει η ανθρωπότητα, και πολλές φορές δεν έχει δει ποτέ.
So, we ride off from Eel Pond into Vineyard Sound, right off the coast of Martha's Vineyard, equipped with a drone to identify potential spots from which to peer into the Atlantic. Earlier, I was going to say into the depths of the Atlantic, but we don't have to go too deep to reach the unknown. Here, barely two miles away from what is arguably the greatest marine biology lab in the world, we lower a simple plankton net into the water and bring up to the surface things that humanity rarely pays any attention to, and oftentimes has never seen before.
Ορίστε ένας από τους οργανισμούς που πιάσαμε στο δίχτυ μας. Είναι μια μέδουσα. Αλλά αν δείτε προσεκτικά, μέσα σε αυτό το ζώο ζει ένας άλλος οργανισμός, ο οποίος είναι πολύ πιθανό να είναι νέος για την επιστήμη. Ένα εντελώς νέο είδος. Ή τι λέτε για αυτήν τη διάφανη ομορφιά με μια παλλόμενη καρδιά, που μονογενώς μεγαλώνει απογόνους στο κεφάλι της, που με τη σειρά τους θα αναπαραχθούν με γονιμοποίηση. Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω: αυτό το ζώο παράγει απογόνους αγενώς από την κορυφή του κεφαλιού του, οι οποίοι στην συνέχεια θα αναπαραχθούν εγγενώς στην επόμενη γενιά. Μια περίεργη μέδουσα; Όχι ακριβώς. Αυτό είναι ένα ασκίδιο. Πρόκειται για μια ομάδα ζώων με την οποία γνωρίζουμε ότι μοιραζόμαστε εκτενή γενετική καταγωγή, και η οποία αποτελεί πιθανώς το κοντινότερο είδος ασπόνδυλων σε εμάς. Γνωρίστε την ξαδέρφη σας, Θάλια η δημοκρατική.
Here's one of the organisms that we caught in our net. This is a jellyfish. But look closely, and living inside of this animal is another organism that is very likely entirely new to science. A complete new species. Or how about this other transparent beauty with a beating heart, asexually growing on top of its head, progeny that will move on to reproduce sexually. Let me say that again: this animal is growing asexually on top of its head, progeny that is going to reproduce sexually in the next generation. A weird jellyfish? Not quite. This is an ascidian. This is a group of animals that now we know we share extensive genomic ancestry with, and it is perhaps the closest invertebrate species to our own. Meet your cousin, Thalia democratica.
(Γέλια)
(Laughter)
Είμαι σίγουρος δεν κρατήσατε μια θέση στην οικογενειακή συγκέντρωση για τη Θάλια, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω, αυτά τα ζώα είναι βαθιά συσχετισμένα με εμάς με τρόπους που μόλις αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ειρωνικά ότι αυτού του είδους η έρευνα είναι απλά εκδρομή για ψάρεμα, ελπίζω ότι θα θυμηθείτε το ταξίδι που μόλις κάναμε.
I'm pretty sure you didn't save a spot at your last family reunion for Thalia, but let me tell you, these animals are profoundly related to us in ways that we're just beginning to understand. So, next time you hear anybody derisively telling you that this type of research is a simple fishing expedition, I hope that you'll remember the trip that we just took.
Σήμερα, πολλές βιολογικές επιστήμες βρίσκουν αξία μόνο στη βαθύτερη μελέτη όσων ήδη γνωρίζουμε, στη χαρτογράφηση γνωστών ηπείρων. Αλλά κάποιοι από εμάς ενδιαφερόμαστε πολύ περισσότερο για το άγνωστο. Θέλουμε να ανακαλύπτουμε εντελώς νέες ηπείρους, και να ατενίζουμε την εκπληκτική θέα του αγνώστου. Διψάμε για την εμπειρία του να είμαστε εντελώς αμήχανοι μπροστά σε κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ πριν. Και ναι, συμφωνώ, υπάρχει και η ικανοποίηση του εγωισμού στο να μπορείς να πεις «Εγώ ήμουν ο πρώτος που το ανακάλυψε». Αλλά αυτό δεν είναι μια επιχείρηση μεγαλομανίας, γιατί σε αυτό το είδος της έρευνας της ανακάλυψης, εάν δεν νιώθεις εντελώς χαζός τις περισσότερες φορές, απλώς δεν κάνεις αρκετή επιστήμη.
Today, many of the biological sciences only see value in studying deeper what we already know -- in mapping already-discovered continents. But some of us are much more interested in the unknown. We want to discover completely new continents, and gaze at magnificent vistas of ignorance. We crave the experience of being completely baffled by something we've never seen before. And yes, I agree there's a lot of little ego satisfaction in being able to say, "Hey, I was the first one to discover that." But this is not a self-aggrandizing enterprise, because in this type of discovery research, if you don't feel like a complete idiot most of the time, you're just not sciencing hard enough.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, κάθε καλοκαίρι φέρνω στο κατάστρωμα της βάρκας μας όλο και περισσότερα πράγματα για τα οποία ξέρουμε πολύ λίγα. Θα ήθελα απόψε να σας πω μια ιστορία για τη ζωή που σπάνια λέγεται σε ένα περιβάλλον σαν αυτό. Από την πλεονεκτική μας θέση στα σύγχρονα εργαστήρια Βιολογίας, έχουμε αρχίσει να φωτίζουμε με γνώση πολλά από τα μυστήρια της ζωής. Νιώθουμε πως μετά από αιώνες επιστημονικής έρευνας, ξεκινάμε να κάνουμε σημαντική πρόοδο στην κατανόηση κάποιων από τις πιο βασικές αρχές της ζωής.
So every summer I bring onto the deck of this little boat of ours more and more things that we know very little about. I would like tonight to tell you a story about life that rarely gets told in an environment like this. From the vantage point of our 21st-century biological laboratories, we have begun to illuminate many mysteries of life with knowledge. We sense that after centuries of scientific research, we're beginning to make significant inroads into understanding some of the most fundamental principles of life.
Η συνολική αισιοδοξία μας αντικατοπτρίζεται στην ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας ανά την υφήλιο, η οποία χρησιμοποιεί επιστημονική γνώση για να θεραπεύσει ανθρώπινες ασθένειες. Πράγματα όπως ο καρκίνος, η γήρανση, οι εκφυλιστικές ασθένειες. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ανεπιθύμητα που προσπαθούμε να δαμάσουμε. Συχνά αναρωτιέμαι: Γιατί υπάρχουν τόσες δυσκολίες στην προσπάθειά μας να θεραπεύσουμε τον καρκίνο; Μήπως είναι το ότι προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα του καρκίνου και όχι να καταλάβουμε τη ζωή;
Our collective optimism is reflected by the growth of biotechnology across the globe, striving to utilize scientific knowledge to cure human diseases. Things like cancer, aging, degenerative diseases; these are but some of the undesirables we wish to tame. I often wonder: Why is it that we are having so much trouble trying to solve the problem of cancer? Is it that we're trying to solve the problem of cancer, and not trying to understand life?
Η ζωή στον πλανήτη έχει κοινή προέλευση και μπορώ να συνοψίσω 3,5 δις χρόνια ιστορίας της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη σε μία μόνο διαφάνεια. Εδώ βλέπετε εκπροσώπους όλων των γνωστών ειδών στον πλανήτη μας. Σε αυτόν τον τεράστιο όγκο ζωής και βιοποικιλότητας, καταλαμβάνουμε μία μάλλον αδιάφορη θέση.
Life on this planet shares a common origin, and I can summarize 3.5 billion years of the history of life on this planet in a single slide. What you see here are representatives of all known species in our planet. In this immensity of life and biodiversity, we occupy a rather unremarkable position.
(Γέλια)
(Laughter)
Homo sapiens. Ο τελευταίος του είδους μας. Και παρόλο που δεν θέλω να υποτιμήσω καθόλου τα επιτεύγματα του είδους μας, όσο κι αν θα το επιθυμούσαμε, και συχνά προσποιούμαστε ότι έτσι είναι, δεν είμαστε το μέτρο σύγκρισης όλων των πραγμάτων. Είμαστε, παρόλ' αυτά, οι μετρητές πολλών πραγμάτων. Ποσοτικοποιούμε, αναλύουμε και συγκρίνουμε αδυσώπητα, και πολλές φορές είναι πραγματικά ανεκτίμητο και αναγκαίο.
Homo sapiens. The last of our kind. And though I don't really want to disparage at all the accomplishments of our species, as much as we wish it to be so and often pretend that it is, we are not the measure of all things. We are, however, the measurers of many things. We relentlessly quantify, analyze and compare, and some of this is absolutely invaluable and indeed necessary.
Αλλά αυτή η έμφαση σήμερα που αναγκάζει τη βιολογική έρευνα να εξειδικεύεται και να παράγει πρακτικά αποτελέσματα βασικά περιορίζει την ικανότητά μας να μελετήσουμε τη ζωή σε απαράδεκτα στενά όρια και επιφανειακά. Μετράμε μια εκπληκτικά λεπτή φλούδα της ζωής, και ελπίζουμε ότι αυτοί οι αριθμοί θα σώσουν τις ζωές μας. Πόσο λεπτή, ρωτάτε. Επιτρέψτε μου να σας δώσω έναν αριθμό. Η Εθνική Διεύθυνση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας πρόσφατα υπολόγισε ότι περίπου το 95% των ωκεανών παραμένει ανεξερεύνητο. Ας το σκεφτούμε αυτό για μια στιγμή. Το 95% των ωκεανών παραμένει ανεξερεύνητο. Πιστεύω ότι είναι ασφαλές να πούμε ότι ακόμα δεν γνωρίζουμε πόσα πολλά δεν γνωρίζουμε για τη ζωή.
But this emphasis today on forcing biological research to specialize and to produce practical outcomes is actually restricting our ability to interrogate life to unacceptably narrow confines and unsatisfying depths. We are measuring an astonishingly narrow sliver of life, and hoping that those numbers will save all of our lives. How narrow do you ask? Well, let me give you a number. The National Oceanic and Atmospheric Administration recently estimated that about 95 percent of our oceans remain unexplored. Now let that sink in for a second. 95 percent of our oceans remain unexplored. I think it's very safe to say that we don't even know how much about life we do not know.
Έτσι, δεν είναι περίεργο που κάθε εβδομάδα στον τομέα μου βλέπουμε την προσθήκη όλο και περισσότερων νέων ειδών σε αυτό το καταπληκτικό δέντρο της ζωής. Αυτό εδώ, για παράδειγμα, ανακαλύφθηκε νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, νέο στην επιστήμη, και τώρα καταλαμβάνει το δικό του κλαδί στο οικογενειακό μας δέντρο. Αυτό που είναι ακόμα πιο τραγικό είναι ότι γνωρίζουμε την ύπαρξη πολλών ειδών εκεί έξω αλλά η βιολογία τους παραμένει οδυνηρά υπο-μελετημένη.
So, it's not surprising that every week in my field we begin to see the addition of more and more new species to this amazing tree of life. This one for example -- discovered earlier this summer, new to science, and now occupying its lonely branch in our family tree. What is even more tragic is that we know about a bunch of other species of animals out there, but their biology remains sorely under-studied.
Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς έχετε ακούσει ότι ένας αστερίας μπορεί ουσιαστικά να αναγεννήσει ένα άκρο του όταν το χάσει. Αλλά κάποιοι μπορεί να αγνοείτε ότι το ίδιο το άκρο μπορεί να αναγεννηθεί σε έναν ολόκληρο αστερία. Και υπάρχουν ζώα εκεί έξω που κάνουν εκπληκτικά πράγματα. Είμαι σχεδόν πρόθυμος να στοιχηματίσω ότι πολλοί δεν έχουν ακούσει για τον πλατυέλμινθα Schmidtea mediterranea. Αυτός ο μικρός τύπος εδώ κάνει πράγματα τα οποία πραγματικά με εκπλήσσουν. Μπορείς να πιάσεις ένα από αυτά τα ζώα και να το τεμαχίσεις σε 18 κομμάτια, και κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια θα αναγεννήσει ένα πλήρες ζώο σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. 18 κεφάλια, 18 σώματα, 18 μυστήρια. Τα τελευταία δεκαπέντε και πλέον χρόνια προσπαθώ να καταλάβω πώς κάνουν αυτό που κάνουν, και πώς καταφέρνουν αυτό το μαγικό κόλπο. Αλλά όπως όλοι οι καλοί μάγοι, δεν μοιράζονται εύκολα τα μυστικά τους με εμένα.
I'm sure some of you have heard about the fact that a starfish can actually regenerate its arm after it's lost. But some of you might not know that the arm itself can actually regenerate a complete starfish. And there are animals out there that do truly astounding things. I'm almost willing to bet that many of you have never heard of the flatworm, Schmidtea mediterranea. This little guy right here does things that essentially just blow my mind. You can grab one of these animals and cut it into 18 different fragments, and each and every one of those fragments will go on to regenerate a complete animal in under two weeks. 18 heads, 18 bodies, 18 mysteries. For the past decade and a half or so, I've been trying to figure out how these little dudes do what they do, and how they pull this magic trick off. But like all good magicians, they're not really releasing their secrets readily to me.
(Γέλια)
(Laughter)
Κι έτσι, βρισκόμαστε εδώ, μετά από 20 χρόνια ουσιαστικής μελέτης αυτών των ζώων, χαρτογράφησης του DNA, ξύσιμο του κεφαλιού, και χιλιάδες ακρωτηριασμούς και χιλιάδες αναγεννήσεις, ακόμα δεν καταλαβαίνουμε πλήρως πώς αυτά τα ζώα κάνουν αυτό που κάνουν. Κάθε πλατυέλμινθας, ένας ωκεανός από μόνος του, γεμάτος άγνωστες πτυχές.
So here we are, after 20 years of essentially studying these animals, genome mapping, chin scratching, and thousands of amputations and thousands of regenerations, we still don't fully understand how these animals do what they do. Each planarian an ocean unto itself, full of unknowns.
Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των ζώων για τα οποία σας μιλάω, είναι ότι δεν φαίνεται να έλαβαν το μήνυμα ότι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες που έχουμε εξάγει από μια πολύ μικρή ομάδα τυχαία επιλεγμένων ζώων τα οποία βρίσκονται στη συντριπτική πλειοψηφία των βιοϊατρικών εργαστηρίων παγκοσμίως. Γνωρίστε τους νικητές των βραβείων Νόμπελ. Επτά είδη, κατά βάσιν, τα οποία έχουν παραγάγει για εμάς τον κύριο όγκο της γνώσης μας για τη βιολογική συμπεριφορά μέχρι σήμερα. Αυτός ο μικρός τύπος εδώ: τρία βραβεία Νόμπελ σε δώδεκα χρόνια. Και παρόλη την προσοχή που έχουν λάβει κι όλη τη γνώση που έχουν παραγάγει, όπως και τη μερίδα του λέοντος της χρηματοδότησης, βρισκόμαστε εδώ, μπροστά στα ίδια δυσεπίλυτα προβλήματα και πολλές νέες προκλήσεις. Και αυτό επειδή, δυστυχώς, αυτά τα επτά ζώα ουσιαστικά αντιστοιχούν στο 0,0009% όλων των ειδών που κατοικούν στον πλανήτη.
One of the common characteristics of all of these animals I've been talking to you about is that they did not appear to have received the memo that they need to behave according to the rules that we have derived from a handful of randomly selected animals that currently populate the vast majority of biomedical laboratories across the world. Meet our Nobel Prize winners. Seven species, essentially, that have produced for us the brunt of our understanding of biological behavior today. This little guy right here -- three Nobel Prizes in 12 years. And yet, after all the attention they have garnered, and all the knowledge they have generated, as well as the lion's share of the funding, here we are standing [before] the same litany of intractable problems and many new challenges. And that's because, unfortunately, these seven animals essentially correspond to 0.0009 percent of all of the species that inhabit the planet.
Οπότε αρχίζω να υποπτεύομαι ότι η εξειδίκευσή μας έχει αρχίσει, στην καλύτερη, να εμποδίζει την πρόοδό μας και στη χειρότερη, να μας παραπλανεί. Και αυτό γιατί η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη και η ιστορία της είναι η ιστορία της περιφρόνησης των κανόνων. Η ζωή ξεκίνησε στον πλανήτη σαν μονοκύτταροι οργανισμοί, που κολυμπούσαν στον ωκεανό για εκατομμύρια χρόνια, μέχρι που ένα από αυτά τα πλάσματα αποφάσισε, «Σήμερα θα κάνω κάτι διαφορετικό: Σήμερα θα ανακαλύψω κάτι που λέγεται πολυκυτταρικότητα, και θα το κάνω». Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν μια δημοφιλής ιδέα της εποχής,
So I'm beginning to suspect that our specialization is beginning to impede our progress at best, and at worst, is leading us astray. That's because life on this planet and its history is the history of rule breakers. Life started on the face of this planet as single-cell organisms, swimming for millions of years in the ocean, until one of those creatures decided, "I'm going to do things differently today; today I would like to invent something called multicellularity, and I'm going to do this." And I'm sure it wasn't a popular decision at the time --
(Γέλια)
(Laughter)
αλλά με κάποιον τρόπο τα κατάφερε. Και τότε, οι πολυκύτταροι οργανισμοί αποίκησαν όλους τους αρχαίους ωκεανούς, και ευημέρησαν, και τους έχουμε εδώ σήμερα. Μάζες γης ξεκίνησαν να προβάλλουν από τους ωκεανούς, και κάποιο άλλο πλάσμα σκέφτηκε, «Έι, αυτό φαίνεται πολύ ωραίο ακίνητο, θα ήθελα να μετακομίσω εδώ». «Είσαι τρελός; Θα αφυδατωθείς εκεί έξω. Τίποτα δεν ζει χωρίς νερό». Αλλά η ζωή βρήκε τον τρόπο, και υπάρχουν τώρα οργανισμοί που ζουν στην ξηρά. Και όταν ήταν στην ξηρά, κοίταξαν τον ουρανό και είπαν, «Θα ήταν ωραίο να πετάξω μέχρι τα σύννεφα». «Δεν μπορείς να αψηφήσεις την βαρύτητα δεν υπάρχει περίπτωση να πετάξεις». Και παρ' όλ' αυτά, η φύση έχει εφεύρει πολλές και ανεξάρτητες φορές τρόπους για να πετάξει. Λατρεύω να μελετάω τα ζώα που αψηφούν τους κανόνες,
but somehow, it managed to do it. And then, multicellular organisms began to populate all these ancestral oceans, and they thrived. And we have them here today. Land masses began to emerge from the surface of the oceans, and another creature thought, "Hey, that looks like a really nice piece of real estate. I'd like to move there." "Are you crazy? You're going to desiccate out there. Nothing can live out of water." But life found a way, and there are organisms now that live on land. Once on land, they may have looked up into the sky and said, "It would be nice to go to the clouds, I'm going to fly." "You can't break the law of gravity, there's no way you can fly." And yet, nature has invented -- multiple and independent times -- ways to fly. I love to study these animals that break the rules,
επειδή κάθε φορά που το κάνουν, εφευρίσκουν κάτι καινούριο που το έκανε δυνατό για εμάς να βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Αυτά τα ζώα δεν πήραν το μήνυμα. Παραβίασαν τους κανόνες. Οπότε, αν πρόκειται να μελετήσουμε ζώα που αψηφούν τους κανόνες, δεν θα έπρεπε και ο τρόπος που τα μελετάμε να αψηφά τους κανόνες; Πιστεύω ότι πρέπει να ανανεώσουμε το πνεύμα της εξερεύνησης.
because every time they break a rule, they invent something new that made it possible for us to be able to be here today. These animals did not get the memo. They break the rules. So if we're going to study animals that break the rules, shouldn't how we study them also break the rules? I think we need to renew our spirit of exploration.
Αντί να φέρνουμε τη φύση στα εργαστήριά μας και να τη μελετάμε εκεί, πρέπει να φέρουμε την επιστήμη στο μεγαλειώδες εργαστήριο που είναι η φύση. Και εκεί, με το σύγχρονο, τεχνολογικό οπλοστάσιό μας να μελετήσουμε κάθε νέα μορφή ζωής που βρίσκουμε, και κάθε νέο βιολογικό χαρακτηριστικό που μπορεί να βρούμε. Βασικά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη νοημοσύνη στο να γίνουμε ξανά χαζοί, ανίδεοι μπροστά στο αχανές άγνωστο. Γιατί τελικά, η επιστήμη δεν έχει να κάνει με τη γνώση. Έχει να κάνει με την άγνοια. Αυτό κάνουμε. Κάποτε, ο Αντουάν ντε Σαίντ Εξυπερύ έγραψε
Rather than bring nature into our laboratories and interrogate it there, we need to bring our science into the majestic laboratory that is nature, and there, with our modern technological armamentarium, interrogate every new form of life we find, and any new biological attribute that we may find. We actually need to bring all of our intelligence to becoming stupid again -- clueless [before] the immensity of the unknown. Because after all, science is not really about knowledge. Science is about ignorance. That's what we do. Once, Antoine de Saint-Exupéry wrote,
«Αν θες να φτιάξεις ένα πλοίο, μην προστάζεις τους ανθρώπους να μαζέψουν ξύλα και μην τους αναθέτεις εργασίες και δουλειά, αλλά αντ' αυτού μάθε τους να ποθούν την ατελείωτη, αχανή θάλασσα». Σαν επιστήμονας και δάσκαλος, μου αρέσει να το παραφράζω αυτό στο: Εμείς οι επιστήμονες χρειάζεται να διδάξουμε στους μαθητές μας να ποθούν την ατελείωτη, αχανή θάλασσα που είναι η άγνοιά μας. Εμείς, ο Homo sapiens είμαστε το μόνο είδος που γνωρίζουμε που κατευθύνεται στην επιστημονική έρευνα. Εμείς, όπως και όλα τα άλλα είδη αυτού του πλανήτη, είμαστε άρρηκτα συνυφασμένοι στην ιστορία της ζωής αυτού του πλανήτη. Και νομίζω ότι είμαι λίγο λάθος όταν λέω ότι η ζωή είναι ένα μυστήριο, γιατί πιστεύω ότι η ζωή είναι βασικά ένα ανοιχτό μυστικό το οποίο καλεί το είδος μας για χιλιετίες, για να το κατανοήσει. Οπότε σας ρωτώ:
"If you want to build a ship, don't drum up people to collect wood and don't assign them tasks and work, but rather teach them to long for the endless immensity of the sea ..." As a scientist and a teacher, I like to paraphrase this to read that we scientists need to teach our students to long for the endless immensity of the sea that is our ignorance. We Homo sapiens are the only species we know of that is driven to scientific inquiry. We, like all other species on this planet, are inextricably woven into the history of life on this planet. And I think I'm a little wrong when I say that life is a mystery, because I think that life is actually an open secret that has been beckoning our species for millennia to understand it. So I ask you:
Δεν είμαστε η καλύτερη ευκαιρία που έχει η ζωή για να την μάθουν; Και αν ναι, τι στο καλό περιμένουμε; Ευχαριστώ.
Aren't we the best chance that life has to know itself? And if so, what the heck are we waiting for? Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)