Έχω 18 λεπτά για να σας πω τι συνέβη τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια. Εντάξει. Όλοι έχουμε έρθει από μακριά, εδώ στην Αφρική, και έχουμε συγκλίνει σε αυτή την περιοχή της Αφρικής, όπου συνέβη το 90 τοις εκατό της εξελικτικής μας πορείας. Και δεν το λέω αυτό γιατί είμαι Αφρικανός, αλλά γιατί στην Αφρική βρίσκεις τις πρωιμότερες αποδείξεις για ανθρώπινους προγόνους, ίχνη όρθιου βαδίσματος, ακόμα και τις πρώτες τεχνολογίες με τη μορφή πέτρινων εργαλείων. Είμαστε λοιπόν όλοι Αφρικανοί, και καλωσήρθατε σπίτι. Εντάξει.
I have 18 minutes to tell you what happened over the past six million years. All right. We all have come from a long way, here in Africa, and converged in this region of Africa, which is a place where 90 percent of our evolutionary process took place. And I say that not because I am African, but it's in Africa that you find the earliest evidence for human ancestors, upright walking traces, even the first technologies in the form of stone tools. So we all are Africans, and welcome home. All right.
Είμαι παλαιοανθρωπολόγος, και δουλειά μου είναι να ορίσω τη θέση του ανθρώπου στη φύση και να εξερευνήσω τι μας κάνει ανθρώπους, και σήμερα θα χρησιμοποιήσω τη Σελάμ, το πρωιμότερο παιδί που έχει ανακαλυφθεί ποτέ, για να σας πω μία ιστορία για όλους μας. Η Σελάμ είναι ο πιο πλήρης σκελετός ενός τρίχρονου κοριτσιού που έζησε και πέθανε πριν από 3.3 εκατομμύρια χρόνια. Ανήκει στο είδος που είναι γνωστό με την ονομασία Australopithecus afarensis. Δεν χρειάζεται να το θυμάστε αυτό. Είναι το είδος της Λούσι, και ανακαλύφθηκε από την ερευνητική μου ομάδα το Δεκέμβριο του 2000 σε μία περιοχή που ονομάζεται Ντικίκα. Βρίσκεται στη βορειανατολική Αιθιοπία. Και Σελάμ σημαίνει "ειρήνη" σε πολλές αιθιοπικές γλώσσες. Χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα για να γιορτάσουμε την ειρήνη στην περιοχή και στον πλανήτη. Και το γεγονός πως ήταν πρώτη είδηση σε όλα αυτά τα διάσημα περιοδικά νομίζω πως σας δίνει μία ιδέα της σημασίας της.
I'm a paleoanthropologist, and my job is to define man's place in nature and explore what makes us human. And today, I will use Selam, the earliest child ever discovered, to tell you a story of all of us. Selam is our most complete skeleton of a three-year-old girl who lived and died 3.3 million years ago. She belongs to the species known as Australopithecus afarensis. You don't need to remember that. That's the Lucy species, and was found by my research team in December of 2000 in an area called Dikika. It's in the northeastern part of Ethiopia. And Selam means peace in many Ethiopian languages. We use that name to celebrate peace in the region and in the planet. And the fact that it was the cover story of all these famous magazines gives you already an idea of her significance, I think.
Μετά την πρόσκληση στο TED, έκανα κάποιες έρευνες, γιατί αυτό κάνουμε, για να μάθω για τον οικοδεσπότη μου. Δεν συναντάς τυχαία μία πρόσκληση. Και έμαθα πως η πρώτη τεχνολογία εμφανίστηκε με τη μορφή λίθινων εργαλείων πριν από 2.6 εκατομμύρια χρόνια. Τα πρώτα στοιχεία για διασκέδαση είναι φλογέρες ηλικίας 35.000 χρόνων. Και το πρώτο ντιζάιν πριν από 75.000 χρόνια -- χάντρες. Και μπορείτε να κάνετε το ίδιο με τα γονίδιά σας και να τα ακολουθήσετε πίσω στο χρόνο. Η ανάλυση ανθρώπων και χιμπατζίδων μας διδάσκει ότι αποκλίναμε κάποια στιγμή πριν από περίπου επτά εκατομμύρια χρόνια και αυτά τα δύο είδη μοιράζονται το ίδιο γενετικό υλικό σε ποσοστό πάνω από το 98 τοις εκατό. Πιστεύω πως το να το γνωρίζουμε αυτό είναι ένα πολύ χρήσιμο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να σκεφτούμε για τους προγόνους μας.
After I was invited by TED, I did some digging, because that's what we do, to know about my host. You don't just jump into an invitation. And I learned that the first technology appeared in the form of stone tools, 2.6 million years ago. First entertainment comes evidence from flutes that are 35,000 years old. And evidence for first design comes 75,000 years old -- beads. And you can do the same with your genes and track them back in time. And DNA analysis of living humans and chimpanzees teaches us today that we diverged sometime around seven million years ago and that these two species share over 98 percent of the same genetic material. I think knowing this is a very useful context within which we can think of our ancestry.
Αλλά πάλι η ανάλυση μας ενημερώνει για την αρχή και το τέλος, χωρίς να μας λέει τίποτα για το τι συνέβη στη μέση. Η δουλειά μας λοιπόν ως παλαιοανθρωπολόγοι είναι να βρούμε τις απτές αποδείξεις, τα απολιθώματα, για να συμπληρώσουμε αυτό το κενό και να δούμε τα διαφορετικά στάδια εξέλιξης. Διότι μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για... (Γέλια) Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για το πώς μοιάζαμε και πώς συμπεριφερόμασταν σε διάφορες περιόδους, και πώς αυτή η εμφάνιση και οι συμπεριφορές άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου, που με τη σειρά του σου δίνει πρόσβαση για την εξερεύνηση των βιολογικών μηχανισμών και δυνάμεων που είναι υπεύθυνες γι' αυτή τη βαθμιαία αλλαγή που μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. Αλλά η εύρεση των απτών αποδείξεων είναι μία πολύπλοκη προσπάθεια. Είναι μία συστηματική και επιστημονική προσέγγιση, που σε πηγαίνει σε απομωνομένα, ζεστά, εχθρικά και συχνά δυσπρόσιτα μέρη.
However, DNA analysis informs us only about the beginning and the end, telling us nothing about what happened in the middle. So, for us, paleoanthropologists, our job is to find the hard evidence, the fossil evidence, to fill in this gap and see the different stages of development. Because it's only when you do that, that you can talk about -- (Laughter) -- it's only when you do that, [that] you can talk about how we looked like and how we behaved at different times, and how those likes and looks and behaviors changed through time. That then gives you an access to explore the biological mechanisms and forces that are responsible for this gradual change that made us what we are today. But finding the hard evidence is a very complicated endeavor. It's a systematic and scientific approach, which takes you to places that are remote, hot, hostile and often with no access.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, όταν πήγα στη Ντικίκα, όπου βρέθηκε η Σελάμ, το 1999, και είναι περίπου 500 χιλιόμετρα από την Αντίς Αμπέμπα, την πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Χρειαστήκαμε μόλις επτά ώρες για να διανύσουμε τα πρώτα 470 χιλιόμετρα, αλλά τέσσερις ώρες γεμάτες για τα τελευταία 30. Με τη βοήθεια των ντόπιων και χρησιμοποιώντας μόνο φτυάρια και αξίνες, άνοιξα ένα δρόμο. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που οδήγησε αυτοκίνητο στο σημείο εκείνο. Όταν φτάνεις εκεί, να τι βλέπεις, και είναι η απεραντοσύνη του τόπου που σε κάνει να νιώθεις αβοήθητος και ευάλωτος. Και όταν φτάσεις εκεί, το μεγάλο ερώτημα είναι από πού να ξεκινήσεις. (Γέλια) Και δεν βρίσκεις τίποτα για χρόνια.
Just to give you an example, when I went to Dikika, where Selam was found, in '99 -- and it's about 500 kilometers from Addis Ababa, the capital of Ethiopia. It took us only seven hours to do the first 470 kilometers of the 500, but took four, solid hours to do the last only 30 kilometers. With the help of the locals and using just shovels and picks, I made my way. I was the first person to actually drive a car to the spot. When you get there, this is what you see, and it's the vastness of the place which makes you feel helpless and vulnerable. And once you make it there, the big question is where to start. (Laughter) And you find nothing for years and years.
Όταν πηγαίνω σε τέτοια μέρη, που είναι παλαιοντολογικοί χώροι, είναι σαν να πηγαίνεις σε πάρκο θηραμάτων αλλά για θηράματα που έχουν εκλείψει. Αλλά δεν βρίσκεις ανθρώπινα υπολείμματα, όπως η Σελάμ και η Λούσι, κάθε μέρα. Βρίσκεις ελέφαντες, ρινόκερους, μαϊμούδες, γουρούνια κτλ. Αλλά, ίσως να ρωτήσετε, πώς θα μπορούσαν αυτά τα μεγάλα θηλαστικά να ζήσουν σε αυτό το περιβάλλον ερήμου; Φυσικά και δεν μπορούν, αλλά ήδη σας λέω πως το περιβάλλον και η ικανότητα της περιοχής να συντηρεί ζωή ήταν πολύ διαφορετικά απ' ότι σήμερα. Θα μπορούσαμε να μάθουμε ένα πολύ σημαντικό περιβαλλοντικό μάθημα από αυτό. Τέλος πάντων, όταν επιτέλους φτάσαμε εκεί, είναι πάρκο θηραμάτων, όπως είπα, εξαφανισμένων θηραμάτων. Και οι πρόγονοί μας ζούσαν σε αυτό το πάρκο, αλλά ήταν μειοψηφία. Δεν ήταν τόσο αποτελεσματικοί και διεσπαρμένοι όπως οι Homo Sapiens σαν εμάς.
When I go to places like this, which are paleontological sites, it's like going to a game park, an extinct game park. But what you find are not the human remains, such as Selam and Lucy, on a day-to-day basis. You find elephants, rhinos, monkeys, pigs, etc. But you could ask, how could these large mammals live in this desert environment? Of course, they cannot, but I'm telling you already that the environment and the carrying capacity of this region was drastically different from what we have today. A very important environmental lesson could be learned from this. Anyway, once we made it there, then it's a game park, as I said, an extinct game park. And our ancestors lived in that game park, but were just the minorities. They were not as successful and as widespread as the Homo sapiens that we are.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ένα ανέκδοτο για τη σπανιότητά τους, πήγαινα σε αυτό το μέρος κάθε χρόνο και ερευνούσα, και οι συνεργάτες μου με βοηθούσαν στις έρευνες. Έβρισκαν ένα κόκκαλο και μου έλεγαν "Να αυτό που ψάχνεις". Απαντούσα, "Όχι, αυτό ανήκει σε ελέφαντα". Ξανά, ακόμα ένα -- "Μαϊμού", "Γουρούνι", κτλ. Ένας βοηθός μου λοιπόν που δεν πήγε ποτέ σχολείο μου είπε "Άκουσε Ζεράι. Είτε δεν ξέρεις τι ψάχνεις, είτε ψάχνεις σε λάθος μέρος," είπε. (Γέλια) Και ρώτησα "Γιατί;" "Γιατι υπήρχαν ελέφαντες και λιοντάρια, και οι άνθρωποι φοβούνταν και πήγαν κάπου αλλού. Ας πάμε κάπου αλλού." Ήταν πολύ κουρασμένος, και είναι πραγματικά κουραστικό.
To tell you just an example, an anecdote about their rarity, I was going to this place every year and would do fieldwork here, and the assistants, of course, helped me do the surveys. They would find a bone and tell me, "Here is what you're looking for." I would say, "No, that's an elephant." Again, another one, "That's a monkey." "That's a pig," etc. So one of my assistants, who never went to school, said to me, "Listen, Zeray. You either don't know what you're looking for, or you're looking in the wrong place," he said. (Laughter) And I said, "Why?" "Because there were elephants and lions, and the people were scared and went somewhere else. Let's go somewhere else." Well, he was very tired, and it's really tiring.
Ήταν μετά από τέτοια σκληρή δουλειά και πολλά δύσκολα χρόνια όταν βρήκαμε τη Σελάμ και βλέπετε εδώ το πρόσωπο καλυμμένο με ψαμμίτη. Εδώ είναι η σπονδυλική στήλη και ο κορμός ενσωματωμένος σ' ένα κομμάτι ψαμμίτη, γιατί θάφτηκε κοντά σ' ένα ποτάμι. Δε μοιάζει με κάτι σημαντικό αλλά περιέχει έναν απίστευτο αριθμό επιστημονικών πληροφοριών που μας βοηθούν να ερευνήσουμε τι μας κάνει ανθρώπους. Έδω έχουμε τον πιο πρώιμο και σχεδόν πλήρη παιδικό πρόγονο του ανθρώπου που έχει βρεθεί ποτέ στην ιστορία της παλαιοανθρωπολογίας -- ένα απίστευτο κομμάτι της μακράς μας ιστορίας. Ήμασταν συνολικά τρεις και εγώ, και εγώ τραβώ τις φωτογραφίες, αυτός είναι ο λόγος που δεν με βλέπετε.
It was then, after such hard work and many frustrating years that we found Selam, and you see the face here covered by sandstone. And here is actually the spinal column and the whole torso encased in a sandstone block, because she was buried by a river. What you have here seems to be nothing, but contains an incredible amount of scientific information that helps us explore what makes us human. This is the earliest and most complete juvenile human ancestor ever found in the history of paleoanthropology, an amazing piece of our long, long history. There were these three people and me, and I am taking the pictures, that's why I am not in.
Πώς θα νιώθατε στη θέση μου, έχετε κάτι εκπληκτικό στα χέρια σας, αλλά βρισκόσαστε στη μέση του πουθενά; Ένιωθα μία βαθιά και ήρεμη χαρά και ενθουσιασμό, μαζί με ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης, για να βεβαιωθώ πως όλα είναι ασφαλή.
How would you feel if you were me? You have something extraordinary in your hand, but you are in the middle of nowhere? The feeling I had was a deep and quiet happiness and excitement, of course accompanied by a huge sense of responsibility, of making sure everything is safe.
Εδώ βλέπετε ένα κοντινό πλάνο του απολιθώματος μετά από πέντε χρόνια καθαρίσματος, προετοιμασίας και περιγραφής -- μεγάλο χρονικό διάστημα, και έπρεπε να βγάλω τα οστά από τον ψαμμίτη που σας έδειξα στην προηγούμενη φωτογραφία. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια. Ήταν σαν μία δεύτερη γέννηση για το κορίτσι, μετά από 3.3 εκατομμύρια χρόνια, αλλά με πολύ κόπο. Και να σε πλήρη κλίματα, ένα μικροσκοπικό οστό. Και στο μέσο είναι ο Αιθίοπας υπουργός τουρισμού, που επισκεύτηκε το Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας ενώ εργαζόμουν εκεί. Και με βλέπετε ανήσυχο να προσπαθώ να προστατεύσω το παιδί μου, γιατί δεν αφήνεις κανένα με αυτό το είδος παιδιού, ούτε έναν υπουργό.
Here is a close-up of the fossil, after five years of cleaning, preparation and description, which was very long, as I had to expose the bones from the sandstone block I just showed you in the previous slide. It took five years. In a way, this was like the second birth for the child, after 3.3 million years, but the labor was very long. And here is full scale -- it's a tiny bone. And in the middle is the minister of Ethiopian tourism, who came to visit the National Museum of Ethiopia while I was working there. And you see me worried and trying to protect my child, because you don't leave anyone with this kind of child, even a minister.
Μόλις το κάνεις αυτό, το επόμενο στάδιο είναι να μάθεις τι είναι. (Γέλια) Όταν έγινε αυτό, ήμασταν σε θέση να συγκρίνουμε. Ήμασταν σε θέση να πούμε πως ανήκε στο ανθρώπινο γενεαλογικό δέντρο γιατί τα πόδια, οι πατούσες, και κάποια χαρακτηριστικά έδειχναν καθαρά πως περπατούσε όρθια, σίγουρο σημάδι της ανθρωπότητας. Επιπλέον, αν συγκρίνετε το κρανίο με το κρανίο ενός χιμπατζή παρόμοιας ηλικίας και το μικρό Τζορτζ Μπους εδώ βλέπετε πως έχουμε κάθετο μέτωπο, και πως στους ανθρώπους, εξαιτίας της ανάπτυξης του προμετωπιαίου φλοιού, ονομάζεται -- αυτό δεν το βρίσκουμε στους χιμπατζήδες, όπως δεν βρίσκουμε και αυτό τον κυνόδοντα που προεξέχει. Ανήκει λοιπόν στο οικογενειακό μας δέντρο, αλλά σε αυτό, φυσικά, κάνεις λεπτομερή ανάλυση και ξέρουμε πλέον πως ανήκει στο είδος της Λούσι, το γνωστό ως Australopithecus afarensis.
So then, once you've done that, the next stage is to know what it is. (Laughter) Once that was done, then it was possible to compare. We were able to tell that she belonged to the human family tree because the legs, the foot, and some features clearly showed that she walked upright, and upright walking is a hallmark in humanity. But in addition, if you compare the skull with a comparably aged chimpanzee and little George Bush here, you see that you have vertical forehead. And you see that in humans, because of the development of the pre-frontal cortex, it's called. You don't see that in chimpanzees, and you don't see this very projecting canine. So she belongs to our family tree, but within that, of course, you do detailed analysis, and we know now that she belongs to the Lucy species, known as Australopithecus afarensis.
Η επόμενη συναρπαστική ερώτηση αφορά το φύλο, και την ηλικία που πέθανε. Μπορούμε να εξακριβώσουμε το φύλο του ατόμου με βάση το μέγεθος των δοντιών. Πώς; Στους ανθρωποειδείς πιθήκους, υπάρχει το φαινόμενο που λέγεται σεξουαλική διμορφία, που σημαίνει απλά πως τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα από τα θηλυκά και έχουν μεγαλύτερα δόντια από τα θηλυκά. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, χρειαζόμαστε τη μόνιμη οδοντοστοιχία που δεν τη βλέπετε εδώ διότι αυτό που έχουμε είναι η νεογιλή οδοντοφυΐα. Αλλά χρησιμοποιώντας σαρωτές που συνήθως χρησιμοποιούνται για ιατρικούς λόγους, μπορούμε να εξερευνήσουμε το στόμα πιο βαθιά και να πάρουμε αυτή την όμορφη εικόνα που δείχνει και τα παιδικά δόντια εδώ και τα ενήλικα δόντια που ακόμα αναπτύσσονται εδώ. Αλλά όταν μετρήσαμε αυτά τα δόντια ήταν φανερό πως ήταν κορίτσι με μικρούς κυνόδοντες. Και για να μάθουμε την ηλικία της όταν πέθανε χρειαζόμαστε μία εκτίμηση και υπολογίζουμε πόσα χρόνια θα χρειαζόντουσαν για να σχηματιστεί αυτός ο αριθμός δοντιών, και η απάντηση είναι τρία. Αυτό το κορίτσι λοιπόν πέθανε περίπου σε ηλικία τριών ετών, πριν από 3.3 εκατομμύρια χρόνια.
The next exciting question is, girl or boy? And how old was she when she died? You can determine the sex of the individual based on the size of the teeth. How? You know, in primates, there is this phenomenon called sexual dimorphism, which simply means males are larger than females and males have larger teeth than the females. But to do that, you need the permanent dentition, which you don't see here, because what you have here are the baby teeth. But using the CT scanning technology, which is normally used for medical purposes, you can go deep into the mouth and come up with this beautiful image showing you both the baby teeth here and the still-growing adult teeth here. So when you measure those teeth, it was clear that she turned out to be a girl with very small canine teeth. And to know how old she was when she died, what you do is you do an informed estimate, and you say, how much time would be required to form this amount of teeth, and the answer was three. So, this girl died when she was about three, 3.3 million years ago.
Με όλες αυτές τις πληροφορίες, το σημαντικό ερώτημα είναι -- τι μας λέει στην πραγματικότητα; Για να απαντήσουμε την ερώτηση, μπορούμε να ρωτήσουμε κάτι άλλο -- τι ξέρουμε πραγματικά για τους προγόνους μας; Θέλουμε να ξέρουμε πώς έμοιαζαν, πώς συμπεριφέρονταν, πώς περπατούσαν, και πώς ζούσαν και μεγάλωναν. Και ανάμεσα στις απαντήσεις που μας δίνει αυτός ο σκελετός περιλαμβάνονται -- πρώτον, αυτός ο σκελετός καταγράφει για πρώτη φορά την εμφάνιση των νηπίων πριν από 3 εκατομμύρια χρόνια.
So, with all that information, the big question is -- what do we actually -- what does she tell us? To answer this question, we can phrase another question. What do we actually know about our ancestors? We want to know how they looked like, how they behaved, how they walked around, and how they lived and grew up. And among the answers that you can get from this skeleton are included: first, this skeleton documents, for the first time, how infants looked over three million years ago.
Και δεύτερον, μας λέει ότι περπατούσε όρθια, αλλά είχε και κάποια προσαρμογή για να σκαρφαλώνει δέντρα. Και το πιο ενδιαφέρον, είναι πως ο εγκέφαλος αυτού του παιδιού ακόμα αναπτυσσόταν. Στην ηλικία των τριών ετών, αν ο εγκέφαλός σου αναπτύσσεται ακόμα, είναι ανθρώπινη συμπεριφορά. Στους χιμπατζήδες, στα τρία χρόνια, ο εγκέφαλος έχει διαμορφωθεί πάνω από το 90 τοις εκατό. Αυτός είναι ο λόγος που μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του περιβάλλοντός τους πολύ εύκολα μετά τη γέννηση -- πιο γρήγορα από εμάς τέλος πάντων. Αλλά στους ανθρώπους, ο εγκέφαλός μας συνεχίζει να μεγαλώνει. Γι' αυτό χρειαζόμαστε φροντίδα από τους γονείς μας. Αυτή η φροντίδα σημαίνει και ότι μαθαίνουμε. Περνούμε περισσότερο χρόνο με τους γονείς μας. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων και ονομάζεται παιδική ηλικία, που είναι η μακρόχρονη εξάρτηση των ανθρώπινων παιδιών από την οικογένειά τους ή τους γονείς. Ο ακόμα αναπτυσσόμενος εγκέφαλος αυτού του ατόμου μας λέει πως η παιδική ηλικία, που απαιτεί μία απίστευτη κοινωνική οργάνωση, μία πολύ περίπλοκη κοινωνική οργάνωση, εμφανίστηκε πριν από τουλάχιστον 3 εκατομμύρια χρόνια.
And second, she tells us that she walked upright, but had some adaptation for tree climbing. And more interesting, however, is the brain in this child was still growing. At age three, if you have a still-growing brain, it's a human behavior. In chimps, by age three, the brain is formed over 90 percent. That's why they can cope with their environment very easily after birth -- faster than us, anyway. But in humans, we continue to grow our brains. That's why we need care from our parents. But that care means also you learn. You spend more time with your parents. And that's very characteristic of humans and it's called childhood, which is this extended dependence of human children on their family or parents. So, the still-growing brain in this individual tells us that childhood, which requires an incredible social organization, a very complex social organization, emerged over three million years ago.
Με το να βρίσκεται στο κατώφλι της εξελικτικής μας ιστορίας, η Σελάμ μας ενώνει και μας δίνει μία μοναδική περιγραφή του τι μας κάνει ανθρώπους. Αλλά δεν ήταν απόλυτα άνθρωπος, και θα σας δώσω ένα πολύ συναρπαστικό παράδειγμα. Αυτό ονομάζεται υοειδές οστό. Βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στηρίζει τη γλώσσα σας από πίσω. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, το κουτί ομιλίας σας. Καθορίζει το είδος φωνής που παράγετε. Δεν ήταν γνωστό από τα απολιθώματα, και το έχουμε σε αυτόν το σκελετό. Όταν αναλύσαμε αυτό το οστό, ήταν φανερό πως έμοιαζε πολύ με των χιμπατζήδων. Αν λοιπόν βρισκόσασταν εκεί πριν από 3.3 εκατομμύρια χρόνια, και ακούγατε το κορίτσι αυτό να καλεί τη μητέρα της, θα ακουγόταν περισσότερο σα χιμπατζής παρά σαν άνθρωπος. Ίσως αναρωτιέστε "Βλέπεις αυτό το χαρακτηριστικό πιθήκου, ανθρώπινο, πιθήκου. Τι μας λέει αυτό;" Ξέρετε, είναι πολύ συναρπαστικό για εμάς, γιατί δείχνει πως τα πράγματα άλλαζαν αργά και σταδιακά, και βλέπουμε τη δράση της εξέλιξης.
So, by being at the cusp of our evolutionary history, Selam unites us all and gives us a unique account on what makes us human. But not everything was human, and I will give you a very exciting example. This is called the hyoid bone. It's a bone which is right here. It supports your tongue from behind. It's, in a way, your voice box. It determines the type of voice you produce. It was not known in the fossil record, and we have it in this skeleton. When we did the analysis of this bone, it was clear that it looked very chimp-like, chimpanzee-like. So if you were there 3.3 million years ago, to hear when this girl was crying out for her mother, she would have sounded more like a chimpanzee than a human. Maybe you're wondering, "So, you see this ape feature, human feature, ape feature. What does that tell us?" You know, that is very exciting for us, because it demonstrates that things were changing slowly and progressively, and that evolution is in the making.
Για να συνοψίσω τη σπουδαιότητα αυτού του απολιθώματος, μπορούμε να πούμε τα ακόλουθα. Μέχρι τώρα, η γνώση μας για τους προγόνους μας προερχόταν ουσιαστικά από ενήλικες γιατί τα απολιθώματα, τα απολιθώματα μωρών, έλειπαν. Δεν διατηρούνται καλά, όπως ξέρετε. Η γνώση μας για τους προγόνους μας λοιπόν, πώς έμοιαζαν, πώς συμπεριφέρονταν, βασιζόταν υπέρμετρα στους ενήλικες. Φανταστείτε κάποιον Αρειανό που δουλειά του είναι να αναφέρει τα είδη ανθρώπων που κατοικούν στη Γη και εσείς κρύβετε όλα τα μωρά, τα παιδιά, και επιστρέφει και κάνει την αναφορά του. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο λανθασμένη θα ήταν η αναφορά του; Αυτό μοιάζει με ό,τι κάναμε μέχρι τώρα λόγω της απουσίας των απολιθωμένων παιδιών, οπότε νομίζω πως το νέο απολίθωμα διορθώνει το πρόβλημα.
To summarize the significance of this fossil, we can say the following. Up to now, the knowledge that we had about our ancestors came essentially from adult individuals because the fossils, the baby fossils, were missing. They don't preserve well, as you know. So the knowledge that we had about our ancestors, on how they looked like, how they behaved, was kind of biased toward adults. Imagine somebody coming from Mars and his job is to report on the type of people occupying our planet Earth, and you hide all the babies, the children, and he goes back and reports. Can you imagine how much biased his report would be? That's what somehow we were doing so far in the absence of the fossil children, so I think the new fossil fixes this problem.
Νομίζω πως η πιο σημαντική ερώτηση είναι, τι μαθαίνουμε ακριβώς από τέτοια δείγματα και από το παρελθόν μας γενικότερα; Φυσικά, πέρα από τη συγκέντρωση αυτού του τεράστιου ποσού επιστημονικών πληροφοριών για το τι μας κάνει ανθρώπους, ξέρετε, οι πολυάριθμοι ανθρώπινοι πρόγονοι που έχουν υπάρξει τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια -- και είναι πάνω από δέκα -- δεν είχαν τη γνώση, την τεχνολογία και την πείρα του κόσμου που έχουμε εμείς σήμερα. Αλλά αν αυτό το είδος, το αρχαίο είδος, ταξίδευε στο χρόνο και μας έβλεπε σήμερα, θα ήταν πολύ υπερήφανοι για την κληρονομιά τους, γιατί έγιναν οι πρόγονοι του πιο επιτυχημένου είδους στο σύμπαν. Και μαλλόν δεν γνώριζαν αυτή τη μελλοντική κληρονομιά αλλά τα πήγαν περίφημα. Τώρα, το ερώτημα είναι, το είδος μας σήμερα είναι σε θέση να αποφασίσει για το μέλλον του πλανήτη μας, ίσως και ακόμα περισσότερα. Το ερώτημα λοιπόν είναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε; Και μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα από αυτούς τους πρωτόγονους προπάτορες με τους μικρούς εγκεφάλους;
So, I think the most important question at the end is, what do we actually learn from specimens like this and from our past in general? Of course, in addition to extracting this huge amount of scientific information as to what makes us human, you know, the many human ancestors that have existed over the past six million years -- and there are more than 10 -- they did not have the knowledge, the technology and sophistications that we, Homo sapiens, have today. But if this species, ancient species, would travel in time and see us today, they would very much be very proud of their legacy, because they became the ancestors of the most successful species in the universe. And they were probably not aware of this future legacy, but they did great. Now the question is, we Homo sapiens today are in a position to decide about the future of our planet, possibly more. So the question is, are we up to the challenge? And can we really do better than these primitive, small-brained ancestors?
Ανάμεσα στα πιο πιεστικά προβλήματα που το είδος μας αντιμετωπίζει σήμερα είναι τα χρόνια προβλήματα της Αφρικής. Δεν υπάρχει λόγος να τα αναφέρω εδώ, και υπάρχουν πιο ικανοί άνθρωποι για να μιλήσουν γι' αυτό. Παρόλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, έχουμε δύο επιλογές. Είτε να συνεχίσουμε να βλέπουμε μία φτωχή, άρρωστη Αφρική που κλαίει -- που έχει όπλα -- που εξαρτάται μονίμως από άλλους ανθρώπους, είτε να προωθήσουμε μία Αφρική που έχει αυτοπεποίθηση, ειρηνική, ανεξάρτητη, αλλά με συνείδηση των τεράστιων προβλημάτων και των σπουδαίων αξιών συγχρόνως. Προτιμώ τη δεύτερη επιλογή και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο ισχύει και με πολλούς από εσάς. Και το κλειδί είναι να προωθήσουμε μία θετική αφρικανική αντίληψη για την Αφρική.
Among the most pressing challenges that our species is faced with today are the chronic problems of Africa. Needless to list them here, and there are more competent people to talk about this. Still, in my opinion, we have two choices. One is to continue to see a poor, ill, crying Africa, carrying guns, that depends on other people forever, or to promote an Africa which is confident, peaceful, independent, but cognizant of its huge problems and great values at the same time. I am for the second option, and I'm sure many of you are. And the key is to promote a positive African attitude towards Africa.
Και αυτό διότι εμείς οι Αφρικανοί επικεντρωνόμαστε -- είμαι από την Αιθιοπία, παρεπιμπτόντως -- επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στο πώς μας βλέπουν από αλλού ή από το εξωτερικό. Νομίζω πως είναι σημαντικό να προωθήσουμε με πιο θετικό τρόπο το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι που καλώ αφρικανική -- θετική αφρικανική νοοτροπία. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να πω, ας βοηθήσουμε την Αφρική να περπατήσει όρθια και προς τα μπρος -- τότε όλοι θα μπορούμε να είμαστε περήφανοι της μελλοντικής μας κληρονομιάς ως είδος.
That's because we Africans concentrate -- I am from Ethiopia, by the way -- we concentrate too much on how we are seen from elsewhere, or from outside. I think it's important to promote in a more positive way on how we see ourselves. That's what I call positive African attitude. So finally, I would like to say, so let's help Africa walk upright and forward, then we all can be proud of our future legacy as a species.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)