Πριν αρκετά χρόνια, εδώ στο TED, ο Πίτερ Σκίλμαν παρουσίασε μια σχεδιαστική πρόκληση την οποία ονόμαστε πρόκληση του ζαχαρωτού. Η ιδέα είναι πολύ απλή. Ομάδες τεσσάρων κλήθηκαν να κατασκευάσουν την ψηλότερη αυτόνομη κατασκευή με 20 μακαρόνια, ένα μέτρο κολλητική ταινία, ένα μέτρο σπάγγο και ένα ζαχαρωτό. Το ζαχαρωτό πρέπει να είναι στην κορυφή. Και, παρόλο που φαίνεται απλό, είναι αρκετά δύσκολο, γιατί αναγκάζει τους ανθρώπους να συνεργαστούν πολύ γρήγορα. Έτσι σκέφτηκα πως ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, και την ενσωμάτωσα σε ένα εργαστήριο σχεδίου. Και είχε τεράστια επιτυχία. Από τότε, έχω διεξάγει περίπου 70 εργαστήρια σχεδίου σε όλο τον κόσμο με μαθητές και σχεδιαστές και αρχιτέκτονες, ακόμα και τους τεχνικούς διευθυντές εταιρειών Fortune 50, και υπάρχει κάτι σ' αυτή την άσκηση που αποκαλύπτει πολύ σημαντικά μαθήματα για τη φύση της συνεργασίας, και θα 'θελα να μοιραστώ μερικά από αυτά μαζί σας.
Several years ago here at TED, Peter Skillman introduced a design challenge called the marshmallow challenge. And the idea's pretty simple: Teams of four have to build the tallest free-standing structure out of 20 sticks of spaghetti, one yard of tape, one yard of string and a marshmallow. The marshmallow has to be on top. And, though it seems really simple, it's actually pretty hard because it forces people to collaborate very quickly. And so, I thought this was an interesting idea, and I incorporated it into a design workshop. And it was a huge success. And since then, I've conducted about 70 design workshops across the world with students and designers and architects, even the CTOs of the Fortune 50, and there's something about this exercise that reveals very deep lessons about the nature of collaboration, and I'd like to share some of them with you.
Κανονικά, οι περισσότεροι άνθρωποι ξεκινούν προσπαθώντας να προσανατολιστούν στην άσκηση. Συζητούν, προσπαθούν να φανταστούν πώς θα μοιάζει, διεκδικούν την εξουσία, και μετά ξοδεύουν χρόνο σχεδιάζοντας, οργανώνοντας. Το ζωγραφίζουν και τοποθετούν τα μακαρόνια. Ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο συναρμολογώντας τα μακαρόνια σε αυξανόμενες δομές και μετά, στο τέλος, καθώς ξεμένουν από χρόνο, κάποιος παίρνει το ζαχαρωτό, και το τοποθετεί όλο χαρά στην κορυφή, και μετά απομακρύνεται, και Ζήτω! θαυμάζουν το έργο τους. Αλλά στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές, το «ζήτω» γίνεται «ωχ», γιατί το βάρος του ζαχαρωτού ωθεί ολόκληρη την κατασκευή σε κατάρρευση.
So, normally, most people begin by orienting themselves to the task. They talk about it, they figure out what it's going to look like, they jockey for power. Then they spend some time planning, organizing, they sketch and they lay out spaghetti. They spend the majority of their time assembling the sticks into ever-growing structures. And then finally, just as they're running out of time, someone takes out the marshmallow, and then they gingerly put it on top, and then they stand back, and -- ta-da! -- they admire their work. But what really happens, most of the time, is that the "ta-da" turns into an "uh-oh," because the weight of the marshmallow causes the entire structure to buckle and to collapse.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερες στιγμές «ωχ» από άλλους, και μεταξύ των χειρότερων είναι πρόσφατοι απόφοιτοι σχολών διοίκησης. (Γέλια) Λένε ψέμματα, κλέβουν, αποσπώνται, και δημιουργούν πραγματικά χάλια κατασκευές. Και φυσικά υπάρχουν ομάδες που έχουν πολύ περισσότερες «ζήτω» κατασκευές, και, μεταξύ των καλύτερων, είναι πρόσφατοι απόφοιτοι νηπιαγωγείου. (Γέλια) Είναι καταπληκτικό. Όπως μας λέει ο Πίτερ, όχι μόνο παράγουν τις ψηλότερες κατασκευές, αλλά είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες δομές από όλες.
So there are a number of people who have a lot more "uh-oh" moments than others, and among the worst are recent graduates of business school. (Laughter) They lie, they cheat, they get distracted and they produce really lame structures. And of course there are teams that have a lot more "ta-da" structures, and among the best are recent graduates of kindergarten. (Laughter) And it's pretty amazing. As Peter tells us, not only do they produce the tallest structures, but they're the most interesting structures of them all.
Οπότε η ερώτηση που προκύπτει είναι: Πώς γίνεται; Γιατί; Τι ξεχωριστό έχουν; Ο Πίτερ λέει ότι κανένα παιδί δεν καταναλώνει χρόνο προσπαθώντας να γίνει διευθυντής της Μακαρόνι Α.Ε., σωστά; Δεν ξοδεύουν χρόνο διεκδικώντας εξουσία. Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος. Ο λόγος είναι ότι οι σπουδαστές διοίκησης είναι εκπαιδευμένοι να βρίσκουν το μοναδικό σωστό σχέδιο. Και μετά να το εκτελούν. Και αυτό που συμβαίνει, είναι πως όταν βάζουν το ζαχαρωτό στην κορυφή, έχουν ξεμείνει από χρόνο, και τι συμβαίνει; Υπάρχει κρίση. Σας θυμίζει κάτι; Έτσι; Αυτό που τα νήπια κάνουν διαφορετικά, είναι ότι ξεκινούν με το ζαχαρωτό, και χτίζουν πρότυπα, διαδοχικά πρότυπα, πάντα κρατώντας το ζαχαρωτό στην κορυφή, οπότε έχουν πολλαπλές ευκαιρίες να διορθώσουν τα προβληματικά πρότυπα στην πορεία. Οι σχεδιαστές αναγνωρίζουν αυτό τον τύπο συνεργασίας ως τη βάση της επαναληπτικής διαδικασίας. Με κάθε εκδοχή, τα παιδιά έχουν άμεσα πληροφόρηση ως προς το τί λειτουργεί και τί όχι.
So the question you want to ask is: How come? Why? What is it about them? And Peter likes to say that none of the kids spend any time trying to be CEO of Spaghetti, Inc. Right? They don't spend time jockeying for power. But there's another reason as well. And the reason is that business students are trained to find the single right plan, right? And then they execute on it. And then what happens is, when they put the marshmallow on the top, they run out of time and what happens? It's a crisis. Sound familiar? Right. What kindergarteners do differently is that they start with the marshmallow, and they build prototypes, successive prototypes, always keeping the marshmallow on top, so they have multiple times to fix when they build prototypes along the way. Designers recognize this type of collaboration as the essence of the iterative process. And with each version, kids get instant feedback about what works and what doesn't work.
Έτσι η δυνατότητα να παίξει κανείς με το πρότυπο είναι ουσιώδης, αλλά ας δούμε πώς αποδίδουν διαφορετικές ομάδες. Ο μέσος όρος για τους περισσότερους είναι περίπου 51 εκατοστά, σπουδαστές διοίκησης, περίπου στο μισό, δικηγόροι, κάπως καλύτερα, αλλά όχι πολύ καλύτερα, νήπια, καλύτερα από τους περισσότερους ενήλικες. Ποιός τα καταφέρνει καλύτερα από όλους; Οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί - ευτυχώς! (Γέλια) Ένα μέτρο είναι η ψηλότερη κατασκευή που έχω δει. Και γιατί; Επειδή καταλαβαίνουν ότι τα τρίγωνα και οι αυτο-ενισχυόμενες γεωμετρικές κατασκευές είναι το κλειδί στο χτίσιμο σταθερών κατασκευών. Οι διευθυντές, λίγο πάνω από το μέσο όρο. Αλλά εδώ είναι το ενδιαφέρον. Αν διορίσεις έναν υπεύθυνο στην ομάδα, γίνονται σημαντικά καλύτεροι. (Γέλια) Είναι απίθανο. Ξέρετε, κοιτάζετε γύρω, και λέτε, "Αυτή η ομάδα θα νικήσει." Μπορείτε να το πείτε προκαταβολικά. Και γιατί; Γιατί έχουν ιδιαίτερες δεξιότητες διευκόλυνσης. Διαχειρίζονται την διαδικασία, καταλαβαίνουν την διαδικασία. Και όποια ομάδα καταφέρει και δίνει προσοχή στην εργασία θα βελτιώσει την απόδοσή της σημαντικά. Ιδιαίτερες δεξιότητες και δεξιότητες διευκόλυνσης, είναι ο συνδυασμός που οδηγεί σε μεγάλη επιτυχία. Αν έχετε 10 ομάδες με τυπική απόδοση, θα έχετε περίπου έξι με στεκούμενες κατασκευές.
So the capacity to play in prototype is really essential, but let's look at how different teams perform. So the average for most people is around 20 inches; business schools students, about half of that; lawyers, a little better, but not much better than that, kindergarteners, better than most adults. Who does the very best? Architects and engineers, thankfully. (Laughter) Thirty-nine inches is the tallest structure I've seen. And why is it? Because they understand triangles and self-reinforcing geometrical patterns are the key to building stable structures. So CEOs, a little bit better than average, but here's where it gets interesting. If you put you put an executive admin. on the team, they get significantly better. (Laughter) It's incredible. You know, you look around, you go, "Oh, that team's going to win." You can just tell beforehand. And why is that? Because they have special skills of facilitation. They manage the process, they understand the process. And any team who manages and pays close attention to work will significantly improve the team's performance. Specialized skills and facilitation skills are the combination that leads to strong success. If you have 10 teams that typically perform, you'll get maybe six or so that have standing structures.
Και δοκίμασα κάτι ενδιαφέρον. Σκέφτηκα, ας αυξήσουμε το στοίχημα. Πρόσφερα ένα βραβείο 10.000 δολλαρίων, σε λογισμικό, στην ομάδα που θα κέρδιζε. Τι πιστεύετε ότι έγινε με αυτούς τους φοιτητές σχεδίου; Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ορίστε τι έγινε. Ούτε μία ομάδα δεν είχε κατασκευή που στεκόταν. Αν έστω μία είχε χτίσει μία κατασκευή δυόμιση μόλις εκατοστών, θα κέρδιζε το βραβείο. Δεν είναι, λοιπόν, ενδιαφέρον που τα μεγάλα στοιχήματα έχουν μεγάλο αντίκτυπο; Επαναλάβαμε την άσκηση με τους ίδιους φοιτητές. Τι πιστεύετε ότι έγινε; Τώρα καταλαβαίνουν την αξία των προτύπων. Η ίδια ομάδα εξελίχθηκε από τη χειρότερη σε μία από τις καλύτερες. Παρήγαγαν τις ψηλότερες δομές στον μικρότερο χρόνο. Οπότε υπάρχουν σημαντικά μαθήματα για εμάς σχετικά με τη φύση των κινήτρων και της επιτυχίας.
And I tried something interesting. I thought, let's up the ante, once. So I offered a 10,000 dollar prize of software to the winning team. So what do you think happened to these design students? What was the result? Here's what happened: Not one team had a standing structure. If anyone had built, say, a one inch structure, they would have taken home the prize. So, isn't that interesting? That high stakes have a strong impact. We did the exercise again with the same students. What do you think happened then? So now they understand the value of prototyping. So the same team went from being the very worst to being among the very best. They produced the tallest structures in the least amount of time. So there's deep lessons for us about the nature of incentives and success.
Ίσως να αναρωτηθείτε: Γιατί θα ξόδευε κάποιος χρόνο γράφοντας την πρόκληση του ζαχαρωτού; Ο λόγος είναι, για να βοηθήσω να δημιουργηθούν ψηφιακά εργαλεία και διαδικασίες που βοηθούν τις ομάδες που φτιάχνουν αυτοκίνητα και ηλεκτρονικά παιχνίδια και οπτικά εφέ. Και αυτό που κάνει η πρόκληση του ζαχαρωτού είναι ότι βοηθάει να εντοπίσουμε κρυμμένες υποθέσεις. Επειδή, ειλικρινά, κάθε έργο έχει το δικό του ζαχαρωτό, έτσι δεν είναι; Η πρόκληση παρέχει μία κοινή εμπειρία, μία κοινή γλώσσα, κοινό τόπο για την κατασκευή του σωστού προτύπου. Κι έτσι, αυτή είναι η αξία της εμπειρίας, αυτής της τόσο απλής άσκησης.
So, you might ask: Why would anyone actually spend time writing a marshmallow challenge? And the reason is, I help create digital tools and processes to help teams build cars and video games and visual effects. And what the marshmallow challenge does is it helps them identify the hidden assumptions. Because, frankly, every project has its own marshmallow, doesn't it? The challenge provides a shared experience, a common language, a common stance to build the right prototype. And so, this is the value of the experience, of this so simple exercise.
Και όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε, ίσως να θέλετε να πάτε στο marshmallowchallenge.com. είναι ένα μπλογκ στο οποίο μπορείτε να δείτε πώς να χτίσετε τα ζαχαρωτά. Έχει βήμα-προς-βήμα οδηγίες. Υπάρχουν τρελά παραδείγματα από όλο τον κόσμο για το πώς οι άνθρωποι προσαρμόζουν το σύστημα. Υπάρχουν επίσης και παγκόσμια ρεκόρ.
And those of you who are interested may want to go to MarshmallowChallenge.com. It's a blog that you can look at how to build the marshmallows. There's step-by-step instructions on this. There are crazy examples from around the world of how people tweak and adjust the system. There's world records that are on this as well.
Και το θεμελιώδες δίδαγμα, πιστεύω, είναι πως ο σχεδιασμός είναι πραγματικά ένα άθλημα επαφής. Απαιτεί να διαθέσουμε όλες τις αισθήσεις μας στην αποστολή, και να εφαρμόσουμε τις καλύτερες των ιδεών μας, το συναίσθημα και τις πράξεις μας στην πρόκληση που έχουμε μπροστά μας. Και, μερικές φορές, ένα μικρό πρότυπο αυτής της εμπειρίας είναι ό,τι χρειάζεται για να μας μετατρέψει από μια στιγμή "ωχ" σε μία στιγμή "ζήτω". Κι αυτό μπορεί να κάνει την διαφορά.
And the fundamental lesson, I believe, is that design truly is a contact sport. It demands that we bring all of our senses to the task, and that we apply the very best of our thinking, our feeling and our doing to the challenge that we have at hand. And sometimes, a little prototype of this experience is all that it takes to turn us from an "uh-oh" moment to a "ta-da" moment. And that can make a big difference.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)