I believe there is beauty in hearing the voices of people who haven't been heard.
Tôi tin vào vẻ đẹp của việc lắng nghe những người chưa từng được lắng nghe.
["Drawing the Blinds," 2014]
["Khép lại Rèm cửa", 2014]
["The Jerome Project (Asphalt and Chalk) III," 2014]
[“Dự án Jerome (Nhựa đường và Phấn) III,” 2014]
[Beneath an Unforgiving Sun (From A Tropical Space)," 2020]
[Dưới ánh dương (Từ không gian nhiệt đới), 2020] Đó là một ý tưởng phức tạp,
That's a complex idea, because the things that must be said are not always lovely. But somehow, if they're reflective of truth, I think, fundamentally, that makes them beautiful.
vì những gì cần được bộc lộ không phải lúc nào cũng tươi đẹp. Nhưng bằng cách nào đó, nếu chúng phản ánh sự thật, tôi nghĩ rằng, cơ bản đó chính là điều khiến chúng đẹp đẽ.
(Music)
(Âm nhạc)
There's the aesthetic beauty of the work that in some cases functions as more of a Trojan horse. It allows one to open their hearts to difficult conversations. Maybe you feel attracted to the beauty, and while compelled by the technique, the color, the form or composition, maybe the difficult conversation sneaks up.
Có một vẻ đẹp thẩm mỹ trong tác phẩm mà trong một số trường hợp có chức năng như một con ngựa thành Troy. Nó cho phép chúng ta mở lòng với những cuộc trò chuyện khó khăn. Có lẽ bạn cảm thấy bị thu hút bởi vẻ đẹp đó, và trong khi bị mê hoặc bởi kĩ thuật, màu sắc, hình thức hay tạo hình, những cuộc nói chuyện khó khăn có thể len lỏi qua đó.
["Billy Lee and Ona Judge Portraits in Tar," 2016]
[“Chân dung Billy Lee và Ona Judge bằng hắc ín,” 2016]
I really taught myself how to paint by spending time at museums and looking at the people that -- the artists, rather -- that I was told were the masters.
Tôi tự dạy mình học vẽ bằng việc dành thời gian trong các bảo tàng và nhìn vào những người -- hay những nghệ sĩ -- mà tôi được biết là các bậc thầy.
Looking at the Rembrandts ["The Night Watch"],
Ngắm nhìn các tác phẩm của Rembrandt [“Tuần tra đêm”],
Renoir ["Luncheon of the Boating Party"],
Renoir [“Bữa trưa ở buổi tiệc trên thuyền”],
Manet ["Luncheon on the Grass"],
Manet ["Bữa trưa trên cỏ"],
it becomes quite obvious that if I'm going to learn how to paint a self-portrait by studying those people, I'm going to be challenged when it comes to mixing my skin or mixing the skin of those people in my family. There's literally formulas written down historically to tell me how to paint white skin -- what colors I should use for the underpainting, what colors I should use for the impasto highlights -- that doesn't really exist for dark skin. It's not a thing.
có thể dễ thấy rằng nếu tôi học vẽ tranh tự hoạ bằng việc nghiên cứu những người này, tôi sẽ gặp khó khăn trong việc trộn màu vẽ cho màu da của tôi hay màu da của những thành viên trong gia đình mình. Có các công thức rõ ràng được ghi lại trong lịch sử dạy tôi cách tô da trắng -- nên dùng màu gì để vẽ lót, màu gì dùng cho những đường vẽ đắp nhấn mạnh -- mà không dành cho màu da sẫm. Nó không có tồn tại.
It's not a thing because the reality is, our skin wasn't considered beautiful. The picture, the world that is represented in the history of paintings doesn't reflect me. It doesn't reflect the things that I value in that way, and that's the conflict that I struggle with so frequently, is, I love the technique of these paintings, I have learned from the technique of these paintings, and yet I know that they have no concern for me.
Nó không tồn tại vì thực tế là, màu da của chúng tôi không được coi là đẹp. Tranh vẽ, thế giới được thể hiện trong lịch sử hội hoạ không thể hiện được tôi. Nó không phản ánh được những gì tôi quý trọng theo cách đó, và đó là sự mâu thuẫn mà tôi thường phải đấu tranh, rằng, tôi yêu thích những kĩ thuật của những bức hoạ đó, tôi học những kĩ thuật của những bức hoạ đó, nhưng cũng biết rằng chúng không liên quan tới tôi.
And so there are so many of us who are amending this history in order to simply say we were there. Because you couldn't see doesn't mean we weren't there. We have been there. We have been here. We've continued to be seen as not beautiful, but we are, and we are here. So many of the things that I make end up as maybe futile attempts to reinforce that idea.
Và rồi có rất nhiều người trong chúng tôi đang thay đổi lịch sử để nói một cách đơn giản là chúng tôi có ở mặt ở đó. Vì bạn không thấy được không có nghĩa là chúng tôi không tồn tại. Chúng tôi đã từng ở đó. Chúng tôi đã từng ở đây. Chúng tôi luôn bị coi là không đẹp đẽ nhưng chúng tôi cũng đẹp, và chúng tôi đang ở đây. Có rất nhiều thứ tôi làm ra kết cục trở thành những nỗ lực vô ích để thúc đẩy ý tưởng đó.
["Drawing the Blinds," 2014]
["Khép lại Rèm cửa", 2014]
["Seeing Through Time," 2018]
["Nhìn xuyên Thời gian," 2018]
Even though I've had the Western training, my eye is still drawn to the folks who look like me. And so sometimes in my work, I have used strategies like whiting out the rest of the composition in order to focus on the character who may go unseen otherwise. I have cut out other figures from the painting, one, to either emphasize their absence, or two, to get you to focus on the other folks in the composition.
Dù tôi nhận sự đào tạo từ phương Tây, mắt tôi vẫn dõi theo những con người có vẻ ngoài giống mình. Và thỉnh thoảng trong tác phẩm của mình, tôi sử dụng những kĩ thuật như tô trắng phần nền còn lại để tập trung vào nhân vật mà có thể bị lu mờ nếu không làm vậy. Tôi cắt bỏ những hình hài khác khỏi bức tranh, một, để nhấn mạnh sự vắng mặt của họ, hai, để khiến bạn tập trung vào những người khác trong bức tranh.
["Intravenous (From a Tropical Space)," 2020]
[Trong mạch máu (Từ Không gian Nhiệt đới),” 2020]
So "The Jerome Project," aesthetically, draws on hundreds of years of religious icon painting,
“Dự án Jerome,” về mặt thẩm mỹ mà nói, lấy cảm hứng từ hàng trăm năm hội hoạ về biểu tượng tôn giáo,
["The Jerome Project (My Loss)," 2014]
[“Dự án Jerome (Sự mất mát của tôi),” 2014]
a kind of aesthetic structure that was reserved for the church, reserved for saints.
một kiểu cấu trúc thẩm mỹ được dành riêng cho nhà thờ, cho các vị thánh thần.
["Madonna and Child"]
["Madonna và Đứa trẻ"]
["Leaf from a Greek Psalter and New Testament"]
[Trang giấy từ thánh ca Hy Lạp và Kinh Tân Ước]
["Christ Pantocrator"]
["Chúa Toàn năng"]
It's a project that is an exploration of the criminal justice system, not asking the question "Are these people innocent or guilty?", but more, "Is this the way that we should deal with our citizens?" I started a body of work, because after being separated from my father for almost 15 years, I reconnected with my father, and ... I really didn't know how to make a place for him in my life. As with most things I don't understand, I work them out in the studio. And so I just started making these portraits of mug shots, starting because I did a Google search for my father, just wondering what had happened over this 15-year period. Where had he gone? And I found his mug shot, which of course was of no surprise. But I found in that first search 97 other Black men with exactly the same first and last name, and I found their mug shots, and that -- that was a surprise. And not knowing what to do, I just started painting them.
Đó là một dự án nhằm khám phá hệ thống tư pháp hình sự, không phải về “Những người này trong sạch hay mắc tội?“, mà là “Đây có phải cách đối xử phù hợp với công dân chúng ta hay không” Tôi bắt đầu khối tác phẩm này, vì sau khi bị tách rời khỏi bố mình gần 15 năm, tôi nối lại mối quan hệ với bố, và... tôi thực sự không biết làm thế nào để tạo dành chỗ cho ông trong cuộc đời mình. Với phần lớn những điều tôi không thể hiểu được, tôi tìm lời giải đáp trong xưởng vẽ. Và rồi tôi bắt tay tạo ra những bức chân dung hình sự, từ việc tôi lên Google tìm kiếm bố tôi, tự hỏi rằng những gì đã xảy ra trong suốt 15 năm vừa rồi. Ông đã đi đâu? Và tôi tìm thấy bức của ông, tất nhiên không lấy làm ngạc nhiên. Nhưng tôi cũng tìm được trong lần tìm kiếm đầu tiên 97 người đàn ông da đen khác với họ tên giống hệt nhau và tìm được chân dung hình sự của họ, và đó -- đó là một bất ngờ. Không biết phải làm gì, tôi chỉ bắt đầu vẽ chúng.
Initially, the tar was a formula that allowed me to figure out how much of these men's life had been lost to incarceration. But I gave up that, and the tar became far more symbolic as I continued, because what I realized is the amount of time that you spend incarcerated is just the beginning of how long it's going to impact the rest of your life.
Ban đầu, hắc ín là công thức cho phép tôi thấy được cuộc sống của những người đàn ông này đã bị mất đi vì tù tội tới mức độ nào. Nhưng tôi đã bỏ ý tưởng đó, và hắc ín trở thành hơn như một biểu tượng khi tôi tiếp tục, bởi vì tôi nhận ra rằng thời gian bạn ở trong tù mới chỉ là khởi đầu của quãng thời gian nó sẽ ảnh hưởng tới phần đời còn lại của bạn.
So in terms of beauty within that context, I know from my friend's family who have been incarcerated, who are currently incarcerated, folks want to be remembered. Folks want to be seen. We put people away for a long time, in some cases, for that one worst thing that they've done. So to a degree, it's a way of just saying, "I see you. We see you." And I think that, as a gesture, is beautiful.
Vậy nên nói về vẻ đẹp dưới hoàn cảnh đó, tôi biết từ gia đình bạn tôi những người đã từng đi tù, đang đi tù, họ muốn được ghi nhớ. Họ muốn được ghi nhận. Chúng ta đã luôn che đậy họ, trong một số trường hợp, bởi một thứ tồi tệ nhất họ đã làm. Bởi vậy như một cách nào đó, đây là cách nói rằng: "Tôi nhìn thấy bạn. Chúng tôi nhìn thấy bạn." Và tôi nghĩ rằng, như một cử chỉ, điều đó thật đẹp.
In the painting "Behind the Myth of Benevolence," there's almost this curtain of Thomas Jefferson painted and pulled back to reveal a Black woman who's hidden. This Black woman is at once Sally Hemings, but she's also every other Black woman who was on that plantation Monticello and all the rest of them. The one thing we do know about Thomas Jefferson is that he believed in liberty, maybe more strongly than anyone who's ever written about it. And if we know that to be true, if we believe that to be true, then the only benevolent thing to do in that context would be to extend that liberty. And so in this body of work, I use two separate paintings that are forced together on top of one another to emphasize this tumultuous relationship between Black and white in these compositions. And so, that -- that contradiction, that devastating reality that's always behind the curtain, what is happening in race relations in this country -- that's what this painting is about.
Trong bức "Đằng sau Bí ẩn của sự nhân từ," gần như có một chiếc rèm của Thomas Jefferson được vẽ và kéo ra để lộ một người phụ nữ da đen ẩn sau đó. Người phụ nữ da đen này đã từng có thể là Sally Hemings, nhưng bà ấy cũng là những phụ nữ da den khác ở trên mảnh đất Monticello và tất cả những người còn lại. Có một điều chúng ta biết về Thomas Jefferson đó là ông có niềm tin vào sự tự do, có lẽ mạnh mẽ hơn bất kì ai đã từng viết về nó. Và nếu chúng ta biết về điều đó, tin vào điều đó, thì điều nhân từ duy nhất để làm trong hoàn cảnh đó chính là lan rộng sự tự do đó. Và trong khối tác phẩm này, tôi sử dụng hai bức vẽ khác biệt được ghép chồng lên nhau để nhấn mạnh mối quan hệ trắc trở giữa đen và trắng trong những tạo hình đó. Và bởi vậy, sự đối nghịch đó, thực trạng phũ phàng luôn khuất sau tấm rèm đó, những gì đang xảy ra với quan hệ sắc tộc trên đất nước này -- là những gì mà bức tranh này thể hiện.
The painting is called "Another Fight for Remembrance." The title speaks to repetition. The title speaks to the kind of violence against Black people by the police that has happened and continues to happen, and we are now seeing it happen again. The painting is sort of editorialized as a painting about Ferguson. It's not not about Ferguson, but it's also not not about Detroit, it's also not not about Minneapolis.
Bức tranh này tên là “Một cuộc chiến khác cho sự ghi nhớ.” Tiêu đề này nói lên sự lặp lại. Nói lên những hình thức bạo lực đối với người da đen, bởi cảnh sát đã và tiếp tục xảy ra, và chúng ta đang chứng kiến nó lại đang xảy ra. Bức tranh này đã được biên tập như một bức tranh về Ferguson. Nó không phải không về Ferguson, nhưng nó cũng không phải không về Detroit, và cũng không phải không về Minneapolis.
The painting was started because on a trip to New York to see some of my own art with my brother, as we spent hours walking in and out of galleries, we ended the day by being stopped by an undercover police car in the middle of the street. These two police officers with their hands on their gun told us to stop. They put us up against the wall. They accused me of stealing art out of a gallery space where I was actually exhibiting art. And as they stood there with their hands on their weapons, I asked the police officer what was different about my citizenship than that of all of the other people who were not being disturbed in that moment. He informed me that they had been following us for two hours and that they had been getting complaints about Black men, two Black men walking in and out of galleries. That painting is about the reality, that it's not a question of if this is going to happen again, it's a question of when.
Bức tranh được bắt đầu trên chuyến đi New York để xem một số tác phẩm của mình cùng với em trai, khi chúng tôi dành hàng tiếng đồng hồ trong và ngoài phòng trưng bày, chúng tôi kết thúc một ngày bằng việc bị dừng lại bởi xe cảnh sát ẩn danh ngay giữa con phố. Hai cảnh sát này với tay cầm súng đề nghị chúng tôi dừng lại. Họ đẩy chúng tôi áp vào tường. Họ buộc tội chúng tôi ăn cắp tác phẩm nghệ thuật khỏi một phòng tranh nơi chính tôi đang trưng bày tranh. Và trong khi họ đứng đó với tay cầm vũ khí, tôi hỏi cảnh sát sự khác biệt giữa quyền công dân của tôi so với tất cả những người khác không bị quấy rẫy trong lúc đó. Anh ta cho tôi biết rằng họ đã theo dõi chúng tôi trong vòng hai tiếng và họ nhận được lời phàn nàn về những người đàn ông da đen, hai người đàn ông da đen đi ra đi vào phòng trưng bày. Bức tranh đó là về hiện thực, rằng đó không phải câu hỏi về việc chuyện đó sẽ lại xảy ra, mà là câu hỏi khi nào.
This most recent body of work is called "From a Tropical Space." This series of paintings is about Black mothers. The series of paintings takes place in a supersaturated, maybe surrealist world, not that far from the one we live in. But in this world, the children of these Black women are disappearing. What this work is really about is the trauma, the things that Black women and women of color in particular in our community have to struggle through in order to set their kids out on the path of life.
Khối tác phẩm gần đây nhất được gọi là “Từ không gian nhiệt đới.” Chuỗi tranh này là về những người mẹ da đen. Chúng lấy bối cảnh ở một thế giới cực kì bão hoà thậm chí có lẽ siêu hiện thực, không xa so với nơi chúng ta sống. Nhưng trong thế giới này, những đứa trẻ của những phụ nữ da đen này đang dần biến mất. Những gì tác phẩm này thực sự nói về là chấn thương tâm lý, những thứ mà phụ nữ da đen và cụ thể là phụ nữ da màu trong cộng đồng chúng ta phải đấu tranh để đưa con của họ lên con đường đời.
What's encouraging for me is that this practice of mine has given me the opportunity to work with young people in my community. I'm quite certain the answers are not in me, but if I'm hopeful at all, it's that they may be in them.
Điều động viên tôi là công việc này đã cho tôi cơ hội được làm việc với những người trẻ tuổi trong cộng đồng tôi. Tôi chắc chắn rằng câu trả lời không nằm trong tôi, nhưng nếu tôi có chút hi vọng nào, thì nó được đặt ở họ.
"NXTHVN" is a project that started about five years ago. NXTHVN is a 40,000-square-foot arts incubator in the heart of the Dixwell neighborhood in New Haven, Connecticut. This is a predominantly Black and Brown neighborhood. It is a neighborhood that has the history of jazz at every corner. Our neighborhood, in many ways, has been disinvested in. Schools are struggling to really prepare our population for the futures ahead of them. I know that creativity is an essential asset. It takes creativity to be able to imagine a future that is so different than the one that is before you. And so every artist in our program has a high school studio assistant: there's a high school student that comes from the city of New Haven who works with them and learns their craft, learns their practice. And so we've seen the ways in which pointing folks at the power of creativity can change them.
“NXTHVN” là dự án được khởi đầu từ năm năm trước. NXTHVN là một cái nôi nghệ thuật gần 4000 mét vuông ở trung tâm khu Dixwell, ở New Haven, Connecticut. Đây là khu vực có đông người da đen và da nâu Đó là khu vực có lịch sử jazz ở mọi góc. Khu chúng tôi ở, theo nhiều cách, đã không được đầu tư tử tế. Trường học đang thực sự khó khăn để chuẩn bị cho dân số chúng tôi hướng về tương lai trước mắt mình. Tôi biết rằng sự sáng tạo là vốn quý quan trọng. Cần sáng tạo để mơ tưởng về một tương lai khác biệt so với những gì đã qua. Bởi vậy mỗi nghệ sĩ chương trình chúng tôi có một học sinh cấp ba trợ làm lý xưởng: một học sinh cấp ba tới từ thành phố New Haven làm việc với họ và học nghề từ họ, học cách hành nghề của họ. Và chúng tôi đã thấy được những cách chỉ cho họ sức mạnh của sự sáng tạo có thể thay đổi họ như thế nào.
Beauty is complicated, because of how we define it. I think that beauty and truth are intertwined somehow. There is something beautiful in truth-telling. That is: that as an act, truth-telling and the myriad ways it manifests -- there's beauty in that.
Vẻ đẹp là một thứ phức tạp, bởi cách chúng ta định nghĩa nó. Tôi nghĩ rằng vẻ đẹp và sự thật có một mối quan hệ mật thiết nào đó. Có gì đó đẹp đẽ ở việc nói lên sự thật. Đó là: như một hành động, việc nói lên sự thật và vô số cách nó biểu lộ -- có một vẻ đẹp trong đó.