This is Tim Ferriss circa 1979 A.D. Age two. You can tell by the power squat, I was a very confident boy -- and not without reason. I had a very charming routine at the time, which was to wait until late in the evening when my parents were decompressing from a hard day's work, doing their crossword puzzles, watching television. I would run into the living room, jump up on the couch, rip the cushions off, throw them on the floor, scream at the top of my lungs and run out because I was the Incredible Hulk. (Laughter) Obviously, you see the resemblance. And this routine went on for some time.
Dit is Tim Feriss, rond het jaar 1979, op tweejarige leeftijd. Aan de sterke houding kan je zien dat ik een zeer zelfverzekerd kind was en niet zonder reden. Ik had destijds een zeer charmerende gewoonte om tot 's avonds laat te wachten, wanneer mijn ouders tot rust kwamen na een harde dag werk, en hun kruiswoordpuzzels oplosten en televisie keken. Dan rende ik tot in de living en sprong op de zetel, trok de kussens eruit, gooide ze op de vloer, schreeuwde zo hard ik kon en rende dan weg omdat ik de 'Incredible Hulk' was. (Gelach) Je kan duidelijk de gelijkenis zien. En deze routine ging een tijdje zo door.
When I was seven I went to summer camp. My parents found it necessary for peace of mind. And at noon each day the campers would go to a pond, where they had floating docks. You could jump off the end into the deep end. I was born premature. I was always very small. My left lung had collapsed when I was born. And I've always had buoyancy problems. So water was something that scared me to begin with. But I would go in on occasion. And on one particular day, the campers were jumping through inner tubes, They were diving through inner tubes. And I thought this would be great fun. So I dove through the inner tube, and the bully of the camp grabbed my ankles. And I tried to come up for air, and my lower back hit the bottom of the inner tube. And I went wild eyed and thought I was going to die. A camp counselor fortunately came over and separated us. From that point onward I was terrified of swimming. That is something that I did not get over. My inability to swim has been one of my greatest humiliations and embarrassments. That is when I realized that I was not the Incredible Hulk.
Toen ik zeven was ging ik op kamp in de zomer. Mijn ouders vonden dit nodig voor hun gemoedstoestand. En iedere middag gingen de kampeerders naar een vijver waar ze drijvende dokken hadden. Daar kon je van afspringen in het diepe. Ik ben prematuur geboren en altijd erg klein geweest. Mijn linker long is zelfs geklapt toen ik geboren werd. Bovendien heb ik altijd problemen gehad om te drijven. En dus had ik om te beginnen al een angst voor water, maar soms ging ik er toch in. En op een bepaalde dag sprongen de andere kampeerders door banden. Ze doken erdoor en mij leek dit enorm plezant. Dus dook ik door de band, en de pestkop van het kamp greep mij bij de enkels. Ik probeerde omhoog te komen voor lucht, en mijn onderrug raakte de onderkant van de band. Ik belandde in een enorme angstbui en dacht dat ik zou sterven. Gelukkig kwam er toen een kampleider voorbij die ons uit elkaar haalde. Vanaf dat moment was ik als de dood voor zwemmen. En dat is iets waar ik niet over geraakte. Dat ik niet kan zwemmen is een van mijn grootste vernederingen en verlegenheden geweest. Toen realiseerde ik me dat ik niet de Incredible Hulk ben.
But there is a happy ending to this story. At age 31 -- that's my age now -- in August I took two weeks to re-examine swimming, and question all the of the obvious aspects of swimming. And went from swimming one lap -- so 20 yards -- like a drowning monkey, at about 200 beats per minute heart rate -- I measured it -- to going to Montauk on Long Island, close to where I grew up, and jumping into the ocean and swimming one kilometer in open water, getting out and feeling better than when I went in. And I came out, in my Speedos, European style, feeling like the Incredible Hulk.
Maar dit verhaal loopt goed af. Op 31 jarige leeftijd, zo oud ben ik nu, heb ik in augustus twee weken genomen om zwemmen te herbekijken, en al de voor de hand liggende aspecten van zwemmen in vraag te stellen. Eerst leerde ik één lengte zwemmen, dat is 20 meter, gelijkend op een verdrinkende aap, met ongeveer 200 hartslagen per minuut, want ik heb het gemeten, waarna ik naar Montauk ging, op Long Island, dichtbij waar ik opgroeide, en in de oceaan sprong en een kilometer in open water zwom. Toen ik eruitkwam voelde ik me beter dan toen in erin ging. En ik kwam eruit, in mijn Speedos, Europese stijl, en voelde me alsof ik de Incredible Hulk was.
And that's what I want everyone in here to feel like, the Incredible Hulk, at the end of this presentation. More specifically, I want you to feel like you're capable of becoming an excellent long-distance swimmer, a world-class language learner, and a tango champion. And I would like to share my art. If I have an art, it's deconstructing things that really scare the living hell out of me. So, moving onward.
En zo wil ik dat iedereen zich hier straks voelt, als de ongelofelijke Hulk. Meer specifiek wil ik dat je je voelt alsof je in staat bent om een uitmuntende langeafstandszwemmer te worden, een eerste klas talenknobbel, en een tangokampioen. En ik wil mijn kunst met julllie delen. Als ik een kunst versta, is het wel het uit elkaar halen van dingen die mij verschrikkelijk veel angst aanjagen. Dus, om verder te gaan,
Swimming, first principles. First principles, this is very important. I find that the best results in life are often held back by false constructs and untested assumptions. And the turnaround in swimming came when a friend of mine said, "I will go a year without any stimulants" -- this is a six-double-espresso-per-day type of guy -- "if you can complete a one kilometer open water race." So the clock started ticking. I started seeking out triathletes because I found that lifelong swimmers often couldn't teach what they did. I tried kickboards. My feet would slice through the water like razors, I wouldn't even move. I would leave demoralized, staring at my feet. Hand paddles, everything. Even did lessons with Olympians -- nothing helped. And then Chris Sacca, who is now a dear friend mine, had completed an Iron Man with 103 degree temperature, said, "I have the answer to your prayers." And he introduced me to the work of a man named Terry Laughlin who is the founder of Total Immersion Swimming. That set me on the road to examining biomechanics.
de eerste principes van het zwemmen. De eerste principes zijn erg belangrijk. Ik vind dat de beste resultaten in het leven vaak uitblijven door foutieve denkkaders en ongeteste aannames. De ommekeer in het zwemmen kwam toen een vriend van mij zei: "Ik ga een jaar geen stimulerende middelen gebruiken" -- en dit is een zesdubbele-espresso-per-dag soort kerel-- "als jij een kilometer in open water kan racen." Dus begon de klok te tikken. Ik zocht triatleten op omdat ik vond dat levenslange zwemmers vaak niet konden aanleren wat ze deden. Ik probeerde kickplanken. Mijn voeten sneden door het water als messen. Ik bewoog zelfs niet eens. Ik ging gedemoraliseerd weg, starend naar mijn voeten. Handpeddels, alles. Ik deed zelfs lessen met Olympianen, niets hielp. Tot Chris Sacca, die nu een goede vriend van mij is, een Iron Man-wedstrijd had uitgedaan bij een temperatuur van 40 graden, en zei: "Ik heb het antwoord op jouw gebeden." En hij stelde mij het werk voor van een man genaamd Terry Laughlin. Hij is de oprichter van 'Total Immersion Swimming'. Hij heeft me op weg gezet om biomechanica te bestuderen.
So here are the new rules of swimming, if any of you are afraid of swimming, or not good at it. The first is, forget about kicking. Very counterintuitive. So it turns out that propulsion isn't really the problem. Kicking harder doesn't solve the problem because the average swimmer only transfers about three percent of their energy expenditure into forward motion. The problem is hydrodynamics. So what you want to focus on instead is allowing your lower body to draft behind your upper body, much like a small car behind a big car on the highway. And you do that by maintaining a horizontal body position. The only way you can do that is to not swim on top of the water. The body is denser than water. 95 percent of it would be, at least, submerged naturally.
Hier zijn dus de nieuwe regels van het zwemmen, voor hen die hier angst voor hebben, of er niet goed in zijn. De eerste is, vergeet het stampen. Dit is zeer tegennatuurlijk. Dus blijkt dat voortstuwing niet echt het probleem is. Harder trappen lost het probleem niet op omdat de gemiddelde zwemmer slechts drie procent van zijn energie steek in voorwaartse bewegingen. Het probleem is hydrodynamica. Dus waar je je in de plaats daarvan op moet focussen, is toestaan dat je onderlichaam achter je bovenlichaam aandrijft, zoals een kleine auto achter een grote op de snelweg. En dat doe je door een horizontale lichaamspositie te behouden. De enige manier waarop je dat kan doen, is door niet op het water te zwemmen. Het lichaam heeft een grotere dichtheid dan het water. Minstens 95 % ervan zou op natuurlijke wijze ondergedompeld zijn.
So you end up, number three, not swimming, in the case of freestyle, on your stomach, as many people think, reaching on top of the water. But actually rotating from streamlined right to streamlined left, maintaining that fuselage position as long as possible. So let's look at some examples. This is Terry. And you can see that he's extending his right arm below his head and far in front. And so his entire body really is underwater. The arm is extended below the head. The head is held in line with the spine, so that you use strategic water pressure to raise your legs up -- very important, especially for people with lower body fat. Here is an example of the stroke. So you don't kick. But you do use a small flick. You can see this is the left extension. Then you see his left leg. Small flick, and the only purpose of that is to rotate his hips so he can get to the opposite side. And the entry point for his right hand -- notice this, he's not reaching in front and catching the water. Rather, he is entering the water at a 45-degree angle with his forearm, and then propelling himself by streamlining -- very important. Incorrect, above, which is what almost every swimming coach will teach you. Not their fault, honestly. And I'll get to implicit versus explicit in a moment. Below is what most swimmers will find enables them to do what I did, which is going from 21 strokes per 20-yard length to 11 strokes in two workouts with no coach, no video monitoring. And now I love swimming. I can't wait to go swimming. I'll be doing a swimming lesson later, for myself, if anyone wants to join me.
Dus eindig je, nummer 3, niet zwemmend op je buik en uitreikend naar de bovenste laag water, zoals bij freestyle, zoals veel mensen denken. Maar roterend van gestroomlijnd rechts, naar gestroomlijnd links, en hou je de positie van je romp zo lang mogelijk hetzelfde. Laat ons eens naar wat voorbeelden kijken. Dit is Terry. En je kan zien dat hij zijn rechterarm uitstrekt onder zijn hoofd en ver naar voor. En dus is zijn hele lichaam ondergedompeld. De arm is gestrekt onder het hoofd. Het hoofd wordt in een rechte lijn met de ruggengraat gehouden, zodat je de waterdruk strategisch gebruikt om je benen op te heffen. Heel belangrijk, speciaal voor mensen met minder lichaamsvet. Hier is een voorbeeld van de zwemslag. Je slaat dus niet met je benen, maar je gebruikt een kleine slag. Je kan hier de linkse uitstrekking zien. Dan zie je zijn linkerbeen. Een kleine slag waarvan het enige doel is om zijn heupen zo te draaien dat hij aan de andere kant geraakt. En het ingangspunt voor zijn rechterhand -- bekijk dit-- hij reikt niet naar voren om het water te vangen. Hij gaat het water in in een hoek van 45 graden met zijn onderarm, om zich dan voort te stuwen door die stroomlijning -- zeer belangrijk. Incorrect, zoals zowat iedere zwemcoach je zal vertellen. Al is dit niet hun fout. Ik kom zo op impliciet versus expliciet. Beneden is wat het voor de meeste zwemmers mogelijk zal maken om te doen wat ik deed, namelijk gaan van 21 slagen per lengte, naar 11 slagen, dit in 2 trainingen, zonder coach, zonder video-opnames. En nu hou ik van zwemmen. Ik kan niet wachten om te gaan zwemmen. Ik zal later een zwemles doen, voor mezelf, dus als iemand zin heeft om mee te doen...
Last thing, breathing. A problem a lot of us have, certainly, when you're swimming. In freestyle, easiest way to remedy this is to turn with body roll, and just to look at your recovery hand as it enters the water. And that will get you very far. That's it. That's really all you need to know.
Als laatste, ademen. Een probleem dat velen hebben, wanneer we zwemmen. In freestyle, is de makkelijkste manier om dit op te lossen het lichaam draaien, en kijken naar je hand als deze het water ingaat. En dat zal je ver brengen. Dat was het. Dat was werkelijk alles wat je moet weten.
Languages. Material versus method. I, like many people, came to the conclusion that I was terrible at languages. I suffered through Spanish for junior high, first year of high school, and the sum total of my knowledge was pretty much, "Donde esta el bano?" And I wouldn't even catch the response. A sad state of affairs. Then I transferred to a different school sophomore year, and I had a choice of other languages. Most of my friends were taking Japanese. So I thought why not punish myself? I'll do Japanese. Six months later I had the chance to go to Japan. My teachers assured me, they said, "Don't worry. You'll have Japanese language classes every day to help you cope. It will be an amazing experience." My first overseas experience in fact. So my parents encouraged me to do it. I left.
Talen. Materiaal tegenover methodiek. Zoals vele mensen kwam ik tot de conclusie dat ik vreselijk was in talen. Ik worstelde me door Spaans in het eerste jaar middelbaar. En het totaal van mijn kennis kwam zowat neer op "Donde esta el bano?" En ik zou het antwoord niet eens begrijpen. Een trieste stand van zaken. Dan ging ik naar een andere school en kreeg ik andere talen om uit te kiezen. De meeste van mijn vrienden namen Japans. Dus dacht ik: waarom mezelf niet straffen? Ik doe Japans. Zes maanden later had ik de kans om naar Japan te gaan. Mijn leerkrachten stelden mij gerust en zeiden: "Maak je geen zorgen. Je zal iedere dag Japanse les hebben om je te helpen je te beredderen. Het wordt een geweldige ervaring." Dit was feitelijk mijn eerste keer overzee. Dus moedigden mijn ouders me aan om het te doen. Ik ging.
I arrived in Tokyo. Amazing. I couldn't believe I was on the other side of the world. I met my host family. Things went quite well I think, all things considered. My first evening, before my first day of school, I said to my mother, very politely, "Please wake me up at eight a.m." So, (Japanese) But I didn't say (Japanese). I said, (Japanese). Pretty close. But I said, "Please rape me at eight a.m." (Laughter) You've never seen a more confused Japanese woman. (Laughter)
Ik kwam aan in Tokyo. Fantastisch. Ik kon niet geloven dat ik aan de andere kant van de wereld was. Ik ontmoette mijn gastgezin. En de dingen gingen vrij goed denk ik, alles wel beschouwd. Tijdens mijn eerste avond, voor mijn eerste dag school, zei ik heel beleeft tegen mijn moeder: "Maak me alsjeblieft wakker om acht uur." Dus, (Japanse zin) Maar ik zei niet (Japanse zin). Ik zei (Japanse zin). Zeer gelijkend. Maar ik zei: "verkracht me alsjeblieft om 8 uur." (Gelach) Je hebt nog nooit een verwardere Japanse vrouw gezien. (Gelach)
I walked in to school. And a teacher came up to me and handed me a piece of paper. I couldn't read any of it -- hieroglyphics, it could have been -- because it was Kanji, Chinese characters adapted into the Japanese language. Asked him what this said. And he goes, "Ahh, okay okay, eehto, World History, ehh, Calculus, Traditional Japanese." And so on. And so it came to me in waves. There had been something lost in translation. The Japanese classes were not Japanese instruction classes, per se. They were the normal high school curriculum for Japanese students -- the other 4,999 students in the school, who were Japanese, besides the American. And that's pretty much my response. (Laughter)
Ik wandelde de school binnen. En een leerkracht kwam naar mij en gaf me een stuk papier. Ik begreep er niets van -- het hadden hiërogliefen kunnen zijn-- want het was Kanji, Chinese tekens aangepast aan de Japanse taal. Ik vroeg hem wat er op het papier stond. En hij zegt: "Ahh, oké oké, eehto, wereldgeschiedenis, euhm, rekenen, traditioneel Japans." En zo verder. En in golven kwam het begrip. Er was iets verloren gegaan in de vertaling. De Japanse lessen waren niet persé Japanse taallessen. Het was het normale lessenrooster voor Japanse studenten. Dus voor de andere 4.999 studenten in de school, die allemaal Japans waren, behalve de Amerikaan. En dit is zowat mijn reactie. (Gelach)
And that set me on this panic driven search for the perfect language method. I tried everything. I went to Kinokuniya. I tried every possible book, every possible CD. Nothing worked until I found this. This is the Joyo Kanji. This is a Tablet rather, or a poster of the 1,945 common-use characters as determined by the Ministry of Education in 1981. Many of the publications in Japan limit themselves to these characters, to facilitate literacy -- some are required to. And this became my Holy Grail, my Rosetta Stone.
En zo kwam ik tot een door paniek gedreven zoektocht naar de perfecte talenmethode. Ik probeerde alles. Ik ging naar Kinokuniya. Ik probeerde elk mogelijk boek, iedere mogelijke CD. Niets werkte, tot ik dit vond. Dit is de Joyo Kanji. Dit is een tablet, of een poster van de 1.945 vaak gebruikte symbolen zoals deze vastgelegd zijn door het ministerie van onderwijs in 1981. Veel van de publicaties in Japan gebruiken enkel deze symbolen, dit om het lezen te vergemakkelijk, of omdat ze hiertoe verplicht zijn. En dit werd dus mijn heilige graal, mijn Rosettasteen.
As soon as I focused on this material, I took off. I ended up being able to read Asahi Shinbu, Asahi newspaper, about six months later -- so a total of 11 months later -- and went from Japanese I to Japanese VI. Ended up doing translation work at age 16 when I returned to the U.S., and have continued to apply this material over method approach to close to a dozen languages now. Someone who was terrible at languages, and at any given time, speak, read and write five or six. This brings us to the point, which is, it's oftentimes what you do, not how you do it, that is the determining factor. This is the difference between being effective -- doing the right things -- and being efficient -- doing things well whether or not they're important.
Van zodra ik mij op dit materiaal focuste, begon het ineens te vlotten. Ik kon uiteindelijk de Asahi Shinbu, de krant van Asahi, lezen, en zowat zes maanden later -- dus een totaal van 11 maanden later-- ging ik van Japans I naar Japans VI. En kon ik vertaalwerk doen toen ik terugkeerde naar Amerika toen ik 16 was. Ik ben doorgegaan met het toepassen van deze aanpak van materiaal boven methodiek, op een 12-tal talen nu. En iemand die vreselijk was in talen, kan er nu 5 of 6 spreken, lezen en schrijven. Dit brengt ons tot ons punt, dat is dat het vaak is wat je doet, en niet hoe je het doet, dat de beslissende factor is. Dit is het verschil tussen effectief zijn -- de juiste dingen doen- en efficiënt zijn -- dingen goed doen, of ze nu belangrijk zijn of niet.
You can also do this with grammar. I came up with these six sentences after much experimentation. Having a native speaker allow you to deconstruct their grammar, by translating these sentences into past, present, future, will show you subject, object, verb, placement of indirect, direct objects, gender and so forth. From that point, you can then, if you want to, acquire multiple languages, alternate them so there is no interference. We can talk about that if anyone in interested. And now I love languages.
Je kan dit ook doen met grammatica. Ik bedacht deze zes zinnen na veel geëxperimenteer. Laat iemand de grammatica van zijn moedertaal uiteenhalen door deze zinnen te vertalen in verleden, tegenwoordige en toekomstige tijd, en je kan het gebruik van onderwerp, voorwerp en werkwoord zien, en de plaatsing van indirect en direct voorwerp, geslacht en zo voort. Van daaruit, kan je dan, als je wilt, verschillende talen verwerven en ze zo afwisselen dat er geen interferentie is. We kunnen daarover praten als iemand geïnteresseerd is. En nu hou ik dus van talen.
So ballroom dancing, implicit versus explicit -- very important. You might look at me and say, "That guy must be a ballroom dancer." But no, you'd be wrong because my body is very poorly designed for most things -- pretty well designed for lifting heavy rocks perhaps. I used to be much bigger, much more muscular. And so I ended up walking like this. I looked a lot like an orangutan, our close cousins, or the Incredible Hulk. Not very good for ballroom dancing.
Dus ballroomdansen, impliciet tegenover expliciet -- zeer belangrijk. Het zou kunnen dat je naar me kijkt en zegt: "Die kerel moet een ballroomdanser zijn." Maar nee, je zou fout zijn. Want mijn lichaam is zeer slecht geschapen voor de meeste dingen-- goed geschapen om zware rotsblokken te tillen misschien. Ik was veel groter, veel gespierder. En uiteindelijk liep ik zo. Ik vertoonde veel gelijkenissen met de orangoetang, onze dichte neven, of de ongelofelijke Hulk-- niet erg geschikt voor ballroom dancing dus.
I found myself in Argentina in 2005, decided to watch a tango class -- had no intention of participating. Went in, paid my ten pesos, walked up -- 10 women two guys, usually a good ratio. The instructor says, "You are participating." Immediately: death sweat. (Laughter) Fight-or-flight fear sweat, because I tried ballroom dancing in college -- stepped on the girl's foot with my heel. She screamed. I was so concerned with her perception of what I was doing, that it exploded in my face, never to return to the ballroom dancing club. She comes up, and this was her approach, the teacher. "Okay, come on, grab me." Gorgeous assistant instructor. She was very pissed off that I had pulled her from her advanced practice. So I did my best. I didn't know where to put my hands. And she pulled back, threw down her arms, put them on her hips, turned around and yelled across the room, "This guy is built like a god-damned mountain of muscle, and he's grabbing me like a fucking Frenchman," (Laughter) which I found encouraging. (Laughter) Everyone burst into laughter. I was humiliated. She came back. She goes, "Come on. I don't have all day." As someone who wrestled since age eight, I proceeded to crush her, "Of Mice and Men" style. And she looked up and said, "Now that's better." So I bought a month's worth of classes. (Laughter)
Ik bevond mezelf in Argentinië in 2005 en besloot een tangoles te bekijken -- ik had niet de intentie om mee te doen -- ging binnen en betaalde mijn tien pesos, en zag -- tien vrouwen en twee mannen, meestal een goede verhouding. De instructuur zegt: "Jij doet mee!" Onmiddelijk, koud zweet. (Gelach) 'Vecht of vlucht'-reactie, want ik had ballroom dancing al geprobeerd op school -- Ik stapte op de voet van het meisje met mijn hiel. Zij gilde. En ik was zo bezorgd over haar perceptie van wat ik aan het doen was, dat het in mijn gezicht ontplofte. En ik besloot om nooit terug te gaan naar een ballroomdansclub. Dan komt de leerkracht naar mij toe, en dit was haar aanpak. "Oké, komaan, grijp me vast." Prachtige assistent-instructrice. Ze was nogal humeurig omdat ik haar weggetrokken had van haar gevorderden-groep Dus deed ik mijn best. Ik wist niet waar ik mijn handen moest houden. En ze trok me terug, gooide haar armen neer, zette ze op mijn heupen, draaide ronde en schreeuwde door de zaal: "Deze kerel is gebouwd als een verdomde berg spieren, en hij grijpt me beet als een fucking Fransman," (Gelach) wat ik aanmoedigend vond. (Gelach) Iedereen barstte in lachen uit. Ik was vernederd. Ze kwam terug en zei: "Kom op, ik heb niet de hele dag!" Zoals iemand die van zijn achtste worstelt ging ik verder met haar te verpletteren, in "Of Mice and Men"-stijl. En ze keek op en zei: "Wel, dat is beter." Dus kocht ik lessen voor een maand. (Gelach)
And proceeded to look at -- I wanted to set competition so I'd have a deadline -- Parkinson's Law, the perceived complexity of a task will expand to fill the time you allot it. So I had a very short deadline for a competition. I got a female instructor first, to teach me the female role, the follow, because I wanted to understand the sensitivities and abilities that the follow needed to develop, so I wouldn't have a repeat of college. And then I took an inventory of the characteristics, along with her, of the of the capabilities and elements of different dancers who'd won championships. I interviewed these people because they all taught in Buenos Aires. I compared the two lists, and what you find is that there is explicitly, expertise they recommended, certain training methods. Then there were implicit commonalities that none of them seemed to be practicing. Now the protectionism of Argentine dance teachers aside, I found this very interesting. So I decided to focus on three of those commonalities. Long steps. So a lot of milongueros -- the tango dancers will use very short steps. I found that longer steps were much more elegant. So you can have -- and you can do it in a very small space in fact. Secondly, different types of pivots. Thirdly, variation in tempo. These seemed to be the three areas that I could exploit to compete if I wanted to comptete against people who'd been practicing for 20 to 30 years.
En ging ik dus verder kijken naar-- Ik wilde aan een competitie meedoen zodat ik een deadline had -- Parkinson's wet, de waargenomen complexiteit van een taak zal toenemen om de tijd die je hebt te vullen. Dus had ik een zeer korte deadline voor een competitie. Ik nam eerst een vrouwelijke instructrice, om me de vrouwelijke rol te leren, de volger, omdat ik de gevoeligheden en mogelijkheden wilde begrijpen die de volger moet ontwikkelen, zodat ik geen herhaling van het middelbaar zou krijgen. En dan inventariseerde ik samen met haar de kenmerken van de kwaliteiten en elementen van verschillende dansers die kampioenschappen hadden gewonnen. Ik interviewde deze mensen omdat ze allemaal lesgaven in Buenos Aires. Ik vergeleek de twee lijsten, en het resultaat was dat er expliciet expertise is die ze aanraden, en bepaalde trainingsmethoden. En dan waren er de impliciete dingen die ze gemeenschappelijk hadden, maar die niemand van hen leek te oefenen. Afgezien van het protectionisme van Argentijnse dansers, vond ik dit heel interessant. Dus besloot ik mij te focussen op drie van die gemeenschappelijkheden. Lange stappen. Dus veel milongueros, tangodansers, gebruiken heel korte stappen. Ik ondervond dat langere stappen veel eleganter zijn. En dan krijg je dit-- en dat kan je zelfs in een hele kleine ruimte doen. Als tweede, verschillende soorten pivots. En als derde, variatie in tempo. Dit leken drie gebieden te zijn die ik bij het wedstrijddansen kon uitbuiten, als ik wilde concurreren tegen mensen die al 20 tot 30 jaar aan het oefenen zijn.
That photo is of the semi-finals of the Buenos Aires championships, four months later. Then one month later, went to the world championships, made it to the semi-final. And then set a world record, following that, two weeks later. I want you to see part of what I practiced. I'm going to jump forward here. This is the instructor that Alicia and I chose for the male lead. His name is Gabriel Misse. One of the most elegant dancers of his generation, known for his long steps, and his tempo changes and his pivots. Alicia, in her own right, very famous. So I think you'll agree, they look quite good together. Now what I like about this video is it's actually a video of the first time they ever danced together because of his lead. He had a strong lead. He didn't lead with his chest, which requires you lean forward. I couldn't develop the attributes in my toes, the strength in my feet, to do that. So he uses a lead that focuses on his shoulder girdle and his arm. So he can lift the woman to break her, for example. That's just one benefit of that. So then we broke it down. This would be an example of one pivot. This is a back step pivot. There are many different types. I have hundreds of hours of footage -- all categorized, much like George Carlin categorized his comedy. So using my arch-nemesis, Spanish, no less, to learn tango.
Die foto is van de halve finales van de Buenos Aires-kampioenschappen, vier maanden later. Een maand later ging ik naar de wereldkampioenschappen, geraakte in de halve finale. En zette vervolgens een wereldrecord neer, twee weken later. Ik wil je een stuk van wat ik geoefend heb, laten zien. Ik ga hier naar voren springen. Dit is de instructeur die Alicia en ik gekozen hebben voor de mannelijke lead. Zijn naam is Gabriel Misse. Hij is een van de meest elegante dansers van zijn generatie, gekend voor zijn lange stappen en zijn tempo veranderingen en zijn pivots. Alicia is zelf ook heel bekend. Ik denk dat je het ermee eens kan zijn dat ze er samen behoorlijk goed uitzien. Waar ik van hou bij deze video, is dat het hier eigenlijk de eerste keer is dat ze ooit samen dansten, door zijn leiding. Hij leidt heel sterk. Hij leidde niet met zijn borst, waardoor je voorwaarts zou moeten leunen. Ik kon de sterkte in mijn tenen en voeten niet ontwikkelen om dat te doen. Dus gebruikte hij een lead die focuste op zijn schouderzone en zijn arm. Zodat hij een vrouw op kan tillen om haar te breken, bijvoorbeeld. Dat is slechts een voordeel ervan. En dan braken we het in stukjes. Dit was een voorbeeld van zijn pivot. Dit is een achterwaartse pivot. Er zijn veel verschillende types. Ik heb honderden uren beelden. Allemaal gecategoriseerd zoals George Carlin zijn comedy categoriseerde. Dus gebruikte ik mijn aartsvijand, het Spaans, om de tango te leren.
So fear is your friend. Fear is an indicator. Sometimes it shows you what you shouldn't do. More often than not it shows you exactly what you should do. And the best results that I've had in life, the most enjoyable times, have all been from asking a simple question: what's the worst that can happen? Especially with fears you gained when you were a child. Take the analytical frameworks, the capabilities you have, apply them to old fears. Apply them to very big dreams.
Angst is dus je vriend. Angst is een indicator. Soms toont het je wat je niet moet doen. Maar vaker nog toont het je wat je nu net wel moet doen. En de beste resultaten die ik ooit behaald heb, de leukste tijden, zijn er allemaal gekomen door een simpele vraag te stellen. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Specifiek met angsten die je aangeleerd hebt als kind. Neem de analytische kaders, de mogelijkheden die je hebt, en pas ze toe op oude angsten. Pas ze toe op hele grote dromen.
And when I think of what I fear now, it's very simple. When I imagine my life, what my life would have been like without the educational opportunities that I had, it makes me wonder. I've spent the last two years trying to deconstruct the American public school system, to either fix it or replace it. And have done experiments with about 50,000 students thus far -- built, I'd say, about a half dozen schools, my readers, at this point. And if any of you are interested in that, I would love to speak with you. I know nothing. I'm a beginner. But I ask a lot of questions, and I would love your advice. Thank you very much. (Applause)
En wanneer ik nu denk aan waar ik bang van ben, is het simpel. Wanneer ik aan mijn leven denk, en hoe mijn leven er zou hebben uitgezien zonder de leermogelijkheden die ik had, doet het me nadenken. Ik heb de laatste twee jaren geprobeerd om het Amerikaanse openbare schoolsysteem te deconstrueren, om het te herstellen of te vervangen. En heb experimenten gedaan met tot nu toe ongeveer 50.000 studenten. En bouwde tot nu toe een zestal scholen, met mijn lezers. En mocht iemand van jullie erin geïnteresseerd zijn, ik zou er graag met jullie over spreken. Ik weet niets, ik ben een beginner. Maar ik stel veel vragen en zou graag jullie advies willen. Heel erg bedankt! (Applaus)