Αυτός είναι ο Τιμ Φέρις, γύρω στο 1979 μ.Χ. Ετών 2. Το βαθύ κάθισμα φανερώνει ένα παιδί σίγουρο για τον εαυτό του. Και όχι χωρίς λόγο. Τον καιρό εκείνο είχα μια γοητευτική συνήθεια. Περίμενα μέχρι αργά το απόγευμα όταν οι γονείς μου χαλάρωναν ύστερα από μια δύσκολη μέρα, λύνοντας σταυρόλεξα ή βλέποντας τηλεόραση. Έτρεχα λοιπόν στο σαλόνι, πηδούσα στον καναπέ, άρπαζα τα μαξιλάρια, τα πετούσα στο πάτωμα, ξελαρυγγιαζόμουν κι έφευγα τρέχοντας γιατί ήμουν ο Απίθανος Χαλκ. (Γέλια) Η ομοιότητα είναι προφανής. Κι αυτή η συνήθεια τράβηξε καιρό.
This is Tim Ferriss circa 1979 A.D. Age two. You can tell by the power squat, I was a very confident boy -- and not without reason. I had a very charming routine at the time, which was to wait until late in the evening when my parents were decompressing from a hard day's work, doing their crossword puzzles, watching television. I would run into the living room, jump up on the couch, rip the cushions off, throw them on the floor, scream at the top of my lungs and run out because I was the Incredible Hulk. (Laughter) Obviously, you see the resemblance. And this routine went on for some time.
Στα εφτά μου χρόνια πήγα σε καλοκαιρινή κατασκήνωση. Οι γονείς μου το θεώρησαν απαραίτητο για την ψυχική τους ηρεμία. Κάθε μέρα το απόγευμα οι κατασκηνωτές πήγαιναν σε μια λιμνούλα όπου υπήρχαν προβλήτες. Από εκεί έκαναν βουτιές στα βαθιά. Γεννήθηκα πρόωρα. Ήμουν πάντα μικρόσωμος. Ο αριστερός μου πνεύμονας κατέρρευσε όταν γεννήθηκα, και πάντα είχα πρόβλημα άνωσης, έτσι το νερό ήταν κάτι που με φόβιζε. Αλλά έμπαινα κάποιες φορές. Μια συγκεκριμένη μέρα, οι κατασκηνωτές πηδούσαν μέσα από σωλήνες. Έκαναν βουτιές μέσα από σωλήνες. Σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα. Έτσι βούτηξα κι εγώ μέσα από τον σωλήνα, και ο νταής της κατασκήνωσης μου άρπαξε τους αστραγάλους. Προσπάθησα να βγω για να πάρω αέρα, κι η μέση μου χτύπησε στο κάτω μέρος του σωλήνα. Γούρλωσα τα μάτια από τον φόβο και νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ένας ομαδάρχης ευτυχώς ήρθε και μας χώρισε. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα έτρεμα το κολύμπι. Είναι κάτι που δεν ξεπέρασα. Η ανικανότητά μου να κολυμπήσω είναι από τις μεγαλύτερες ντροπές της ζωή μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ο Απίθανος Χαλκ.
When I was seven I went to summer camp. My parents found it necessary for peace of mind. And at noon each day the campers would go to a pond, where they had floating docks. You could jump off the end into the deep end. I was born premature. I was always very small. My left lung had collapsed when I was born. And I've always had buoyancy problems. So water was something that scared me to begin with. But I would go in on occasion. And on one particular day, the campers were jumping through inner tubes, They were diving through inner tubes. And I thought this would be great fun. So I dove through the inner tube, and the bully of the camp grabbed my ankles. And I tried to come up for air, and my lower back hit the bottom of the inner tube. And I went wild eyed and thought I was going to die. A camp counselor fortunately came over and separated us. From that point onward I was terrified of swimming. That is something that I did not get over. My inability to swim has been one of my greatest humiliations and embarrassments. That is when I realized that I was not the Incredible Hulk.
Η ιστορία όμως έχει αίσιο τέλος. Στα 31 μου χρόνια -αυτή είναι η ηλικία μου τώρα- τον Αύγουστο αφιέρωσα δύο εβδομάδες για να επανεξετάσω το κολύμπι, και να αμφισβητήσω τους φόβους που είχα σχετίσει γύρω από αυτό. Έτσι έφτασα να κολυμπάω, από έναν γύρο -κάπου 18 μέτρα- σαν τη μαϊμού που πνίγεται, με περίπου 200 παλμούς το λεπτό -τους μέτρησα- κι έφτασα να πηγαίνω στο Μόντοκ στο Λονγκ Άιλαντ, κοντά εκεί που μεγάλωσα, και να πηδάω στον ωκεανό και να κολυμπάω ένα χιλιόμετρο στα ανοιχτά, και να νιώθω καλύτερα όταν έβγαινα απ' όταν μπήκα. Και βγήκα, φορώντας το στενό μαγιό μου, σε ευρωπαϊκό στιλ, νιώθοντας σαν τον Απίθανο Χαλκ.
But there is a happy ending to this story. At age 31 -- that's my age now -- in August I took two weeks to re-examine swimming, and question all the of the obvious aspects of swimming. And went from swimming one lap -- so 20 yards -- like a drowning monkey, at about 200 beats per minute heart rate -- I measured it -- to going to Montauk on Long Island, close to where I grew up, and jumping into the ocean and swimming one kilometer in open water, getting out and feeling better than when I went in. And I came out, in my Speedos, European style, feeling like the Incredible Hulk.
Έτσι θέλω να νιώσετε όλοι εδώ, σαν τον Απίθανο Χαλκ, στο τέλος αυτής της παρουσίασης. Ειδικότερα, θέλω όλοι σας να νιώσετε ότι είστε ικανοί να γίνετε εξαιρετικοί κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων, πρώτης τάξεως σπουδαστές γλωσσών, και πρωταθλητές στο Ταγκό. Θα ήθελα να μοιραστώ την τεχνική μου. Η τεχνική μου είναι να απομυθοποιώ αυτά που με τρομοκρατούν. Ας συνεχίσουμε λοιπόν.
And that's what I want everyone in here to feel like, the Incredible Hulk, at the end of this presentation. More specifically, I want you to feel like you're capable of becoming an excellent long-distance swimmer, a world-class language learner, and a tango champion. And I would like to share my art. If I have an art, it's deconstructing things that really scare the living hell out of me. So, moving onward.
Κολύμβηση: βασικές αρχές. Βασικές αρχές, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τα καλύτερα αποτελέσματα στη ζωή συχνά κωλύονται από λανθασμένα σκευάσματα ή από εικασίες. Η μεταστροφή στην κολύμβηση ήρθε όταν ένας φίλος μου είπε, «Δεν θα πάρω διεγερτικά για έναν χρόνο,» -είναι ένας τύπος που πίνει έξι διπλούς εσπρέσο τη μέρα- «αν καταφέρεις να κολυμπήσεις ένα χιλιόμετρο στα ανοιχτά». Έτσι ο χρόνος άρχισε να τρέχει. Άρχισα να ψάχνω αθλητές στο τρίαθλο γιατί ανακάλυψα ότι οι χρόνιοι κολυμβητές δεν μπορούσαν να διδάξουν κολύμπι. Δοκίμασα σανίδες κολύμβησης. Τα πόδια μου σκίζανε το νερό σαν λεπίδες. Δεν μπορούσα καν να κουνηθώ. Απογοητευμένος κοιτούσα τα πόδια μου. Κουπιά χεριών, τα πάντα. Έκανα ακόμα και μαθήματα με Ολυμπιονίκες. Τίποτα δε βοήθησε. Τότε ο Κρις Σάκα, πολύ καλός μου φίλος πλέον, ολοκλήρωσε έναν αγώνα Άιρονμαν με 40 βαθμούς θερμοκρασία και μου είπε, «Έχω την λύση που θες». Με σύστησε στη δουλειά ενός άντρα, του Τέρι Λάκλιν, ιδρυτή του προγράμματος «Ολική Εμβύθιση στην Κολύμβηση». Αυτό με οδήγησε στο να ερευνήσω τη βιομηχανική.
Swimming, first principles. First principles, this is very important. I find that the best results in life are often held back by false constructs and untested assumptions. And the turnaround in swimming came when a friend of mine said, "I will go a year without any stimulants" -- this is a six-double-espresso-per-day type of guy -- "if you can complete a one kilometer open water race." So the clock started ticking. I started seeking out triathletes because I found that lifelong swimmers often couldn't teach what they did. I tried kickboards. My feet would slice through the water like razors, I wouldn't even move. I would leave demoralized, staring at my feet. Hand paddles, everything. Even did lessons with Olympians -- nothing helped. And then Chris Sacca, who is now a dear friend mine, had completed an Iron Man with 103 degree temperature, said, "I have the answer to your prayers." And he introduced me to the work of a man named Terry Laughlin who is the founder of Total Immersion Swimming. That set me on the road to examining biomechanics.
Οι νέοι κανόνες της κολύμβησης λοιπόν, για όσους από εσάς φοβάστε ή δεν είστε καλοί στο κολύμπι. Πρώτον, ξεχάστε τις κλωτσιές. Όχι και τόσο λογικό. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η προώθηση δεν είναι στην ουσία το πρόβλημα. Δεν είναι λύση το να κλωτσάς πιο δυνατά γιατί ο μέσος κολυμβητής μεταφέρει μόνο το 3% περίπου της ενέργειάς του στην εμπρόσθια κίνηση. Το πρόβλημα είναι η υδροδυναμική. Η προσπάθειά σας πρέπει να είναι ώστε το κάτω μέρος του σώματος να ακολουθεί τον κορμό, όπως το μικρό αμάξι πίσω από το μεγάλο στον αυτοκινητόδρομο. Αυτό γίνεται κρατώντας οριζόντια στάση σώματος. Ο μόνος τρόπος να το κάνετε αυτό είναι να μην κολυμπάτε στην επιφάνεια. Το σώμα είναι πυκνότερο από το νερό. Τουλάχιστον 95% του σώματος βυθίζεται φυσικά.
So here are the new rules of swimming, if any of you are afraid of swimming, or not good at it. The first is, forget about kicking. Very counterintuitive. So it turns out that propulsion isn't really the problem. Kicking harder doesn't solve the problem because the average swimmer only transfers about three percent of their energy expenditure into forward motion. The problem is hydrodynamics. So what you want to focus on instead is allowing your lower body to draft behind your upper body, much like a small car behind a big car on the highway. And you do that by maintaining a horizontal body position. The only way you can do that is to not swim on top of the water. The body is denser than water. 95 percent of it would be, at least, submerged naturally.
Καταλήγετε λοιπόν, νούμερο τρία, να μην κολυμπάτε, -στην περίπτωση του ελεύθερου- πάνω στο στομάχι σας στην επιφάνεια του νερού, όπως πολλοί πιστεύουν. Στην πραγματικότητα περιστρέφεστε υδροδυναμικά από τα δεξιά στα αριστερά, διατηρώντας αυτήν τη στάση «τορπίλη» όσο το δυνατόν περισσότερο. Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Αυτός είναι ο Τέρι. Μπορείτε να δείτε ότι τεντώνει το δεξί του χέρι κάτω από το κεφάλι του και μπροστά. Όλο του το σώμα λοιπόν είναι κάτω από το νερό. Το χέρι εκτείνεται κάτω από το κεφάλι. Το κεφάλι σε ευθεία με τη σπονδυλική στήλη, και χρησιμοποιεί την πίεση του νερού για να σηκώσει τα πόδια του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά για ανθρώπους με χαμηλό σωματικό λίπος. Αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας χεριάς. Δεν κλωτσάς λοιπόν. Κάνεις ένα απλό τίναγμα. Βλέπετε την αριστερή προέκταση. Έπειτα βλέπετε το αριστερό του πόδι. Ελαφρό τίναγμα με μοναδικό σκοπό να στρέψει τους γοφούς του τόσο ώστε να φτάσει στην άλλη πλευρά. Και προσέξτε ότι το δεξί του χέρι δεν απλώνεται μπροστά να αρπάξει το νερό. Αντίθετα ο πήχης του, καθώς εισέρχεται, σχηματίζει γωνία 45° με την επιφάνεια του νερού και έτσι προωθείται, τοποθετώντας το κορμί του υδροδυναμικά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η λάθος τεχνική πάνω είναι αυτή που διδάσκει σχεδόν κάθε προπονητής. Χωρίς να φταίνε βέβαια. Θα μιλήσω για τη διαφορά μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών στοιχείων σε λίγο. Κάτω βλέπετε τι επιτρέπει τους περισσότερους κολυμβητές να κάνουν ό,τι έκανα κι εγώ. Να πάνε από 21 χεριές τα 18 μέτρα, στις 11 χεριές, σε μόλις δύο προπονήσεις, χωρίς προπονητή, χωρίς χρήση πολυμέσων. Έτσι τώρα λατρεύω το κολύμπι. Δεν μπορώ να περιμένω! Θα κάνω ένα μάθημα κολύμβησης αργότερα, αν κανείς σας θέλει να με ακολουθήσει.
So you end up, number three, not swimming, in the case of freestyle, on your stomach, as many people think, reaching on top of the water. But actually rotating from streamlined right to streamlined left, maintaining that fuselage position as long as possible. So let's look at some examples. This is Terry. And you can see that he's extending his right arm below his head and far in front. And so his entire body really is underwater. The arm is extended below the head. The head is held in line with the spine, so that you use strategic water pressure to raise your legs up -- very important, especially for people with lower body fat. Here is an example of the stroke. So you don't kick. But you do use a small flick. You can see this is the left extension. Then you see his left leg. Small flick, and the only purpose of that is to rotate his hips so he can get to the opposite side. And the entry point for his right hand -- notice this, he's not reaching in front and catching the water. Rather, he is entering the water at a 45-degree angle with his forearm, and then propelling himself by streamlining -- very important. Incorrect, above, which is what almost every swimming coach will teach you. Not their fault, honestly. And I'll get to implicit versus explicit in a moment. Below is what most swimmers will find enables them to do what I did, which is going from 21 strokes per 20-yard length to 11 strokes in two workouts with no coach, no video monitoring. And now I love swimming. I can't wait to go swimming. I'll be doing a swimming lesson later, for myself, if anyone wants to join me.
Τέλος, οι αναπνοές. Ένα πρόβλημα που πολλοί από εμάς έχουμε όταν κολυμπάμε. Στο ελεύθερο, η πιο εύκολη λύση, είναι να γυρίσουμε το σώμα μας, ώστε να μπορούμε να κοιτάξουμε το έξω χέρι μας καθώς αυτό εισχωρεί στο νερό. Αυτό μας πηγαίνει πολύ μακριά. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε.
Last thing, breathing. A problem a lot of us have, certainly, when you're swimming. In freestyle, easiest way to remedy this is to turn with body roll, and just to look at your recovery hand as it enters the water. And that will get you very far. That's it. That's really all you need to know.
Γλώσσες. Υλικό εναντίον μεθόδου. Όπως πολλοί κατέληξα κι εγώ στο συμπέρασμα, ότι είμαι άθλιος στις γλώσσες. Ταλαιπωρήθηκα με τα Ισπανικά σε όλο το γυμνάσιο. Η μόνη φράση που κατάφερα να μάθω ήταν, «¿Dónde está el baño?» (Πού είναι η τουαλέτα;) (Γέλια) Όχι ότι θα καταλάβαινα την απάντηση. Θλιβερή κατάσταση. Στο λύκειο μεταφέρθηκα σε άλλο σχολείο και μπορούσα να διαλέξω κι άλλες γλώσσες. Οι περισσότεροι φίλοι μου διάλεξαν τα Ιαπωνικά. Έτσι σκέφτηκα, γιατί να μην με βασανίσω; Θα κάνω Ιαπωνικά. Έξι μήνες αργότερα είχα την ευκαιρία να πάω στην Ιαπωνία. Οι δάσκαλοί μου με καθησύχασαν λέγοντας, «Θα κάνεις κάθε μέρα μάθημα Ιαπωνικών για να ανταπεξέλθεις. Θα είναι καταπληκτική εμπειρία». Η πρώτη μου στο εξωτερικό για την ακρίβεια. Έτσι οι γονείς μου με ενθάρρυναν να το τολμήσω κι έφυγα.
Languages. Material versus method. I, like many people, came to the conclusion that I was terrible at languages. I suffered through Spanish for junior high, first year of high school, and the sum total of my knowledge was pretty much, "Donde esta el bano?" And I wouldn't even catch the response. A sad state of affairs. Then I transferred to a different school sophomore year, and I had a choice of other languages. Most of my friends were taking Japanese. So I thought why not punish myself? I'll do Japanese. Six months later I had the chance to go to Japan. My teachers assured me, they said, "Don't worry. You'll have Japanese language classes every day to help you cope. It will be an amazing experience." My first overseas experience in fact. So my parents encouraged me to do it. I left.
Έφθασα στο Τόκιο. Απίστευτο! Ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Γνώρισα την οικογένεια που με φιλοξενούσε και νομίζω γενικά τα πήγα σχετικά καλά. Το πρώτο μου απόγευμα, πριν την πρώτη μου ημέρα στο σχολείο, είπα στην οικοδέσποινά μου πολύ ευγενικά να με ξυπνήσει στις 08:00 π.μ. Έτσι της είπα: (Ιαπωνικά) Αντί όμως να πω: (Ιαπωνικά) είπα: (Ιαπωνικά) Μοιάζουν αρκετά, έτσι; Αυτό που τελικά είπα ήταν: «Παρακαλώ να με βιάσετε στις 08:00». (Γέλια) Δεν έχετε ξαναδεί πιο μπερδεμένη Γιαπωνέζα. (Γέλια)
I arrived in Tokyo. Amazing. I couldn't believe I was on the other side of the world. I met my host family. Things went quite well I think, all things considered. My first evening, before my first day of school, I said to my mother, very politely, "Please wake me up at eight a.m." So, (Japanese) But I didn't say (Japanese). I said, (Japanese). Pretty close. But I said, "Please rape me at eight a.m." (Laughter) You've never seen a more confused Japanese woman. (Laughter)
Πήγα λοιπόν στο σχολείο. Ένας δάσκαλος ήρθε και μου έδωσε ένα χαρτί. Δεν κατάφερα να διαβάσω τίποτα. Ούτε Ιερογλυφικά να ήτανε. Ήταν Κάντζι, οι Κινέζικοι χαρακτήρες που έχουν προσαρμοστεί στα Ιαπωνικά. Τον ρώτησα τι γράφει. Και ξεκινάει, «Ααα, ΟΚ, ΟΚ. Παγκόσμια Ιστορία, Άλγεβρα, Παραδοσιακά Ιαπωνικά» κτλ. Το συνειδητοποίησα σταδιακά. Είχε χαθεί κάτι στη μετάφραση. Τα μαθήματα Ιαπωνικών δεν ήταν τάξεις εκμάθησης Ιαπωνικών αυτές καθαυτές. Ήταν κανονικές σχολικές τάξεις των Γιαπωνέζων μαθητών, δηλαδή των άλλων 4.999 Ιαπωνέζων μαθητών του σχολείου, εκτός του Αμερικάνου. Και αυτή ήταν στο περίπου η αντίδρασή μου. (Γέλια)
I walked in to school. And a teacher came up to me and handed me a piece of paper. I couldn't read any of it -- hieroglyphics, it could have been -- because it was Kanji, Chinese characters adapted into the Japanese language. Asked him what this said. And he goes, "Ahh, okay okay, eehto, World History, ehh, Calculus, Traditional Japanese." And so on. And so it came to me in waves. There had been something lost in translation. The Japanese classes were not Japanese instruction classes, per se. They were the normal high school curriculum for Japanese students -- the other 4,999 students in the school, who were Japanese, besides the American. And that's pretty much my response. (Laughter)
Αυτό με ώθησε στην πανικόβλητη αναζήτηση του καλύτερου τρόπου εκμάθησης γλωσσών. Δοκίμασα τα πάντα. Πήγα ως και στην Κινοκούνια. Δοκίμασα όλα τα βιβλία, όλα τα CD. Τίποτα δεν δούλεψε μέχρι που βρήκα αυτό. Αυτό είναι το τζόγιο κάντζι. Πρόκειται για έναν πίνακα, ή μάλλον για μία αφίσα με τα 1945 συχνότερα ιδεογράμματα κάντζι σύμφωνα με το υπουργείο εκπαίδευσης το 1981. Πολλές ιαπωνικές εκδόσεις περιορίζονται στη χρήση αυτών, για να προωθήσουν τη γραμματοσύνη. Ο πίνακας αυτός ήταν για μένα Ευαγγέλιο.
And that set me on this panic driven search for the perfect language method. I tried everything. I went to Kinokuniya. I tried every possible book, every possible CD. Nothing worked until I found this. This is the Joyo Kanji. This is a Tablet rather, or a poster of the 1,945 common-use characters as determined by the Ministry of Education in 1981. Many of the publications in Japan limit themselves to these characters, to facilitate literacy -- some are required to. And this became my Holy Grail, my Rosetta Stone.
Με το που επικεντρώθηκα σε αυτό το υλικό, απογειώθηκα. Κατέληξα να μπορώ να διαβάζω την εφημερίδα Asahi, μόλις 6 μήνες μετά -δηλαδή 11 μήνες από όταν ξεκίνησα- και ανέβηκα επίπεδο από Ιαπωνικά 1 σε 6. Κι έκανα μεταφράσεις στα 16 μου, μόλις επέστρεψα στις ΗΠΑ. Συνέχισα να χρησιμοποιώ την ίδια τακτική -υλικό αντί μεθόδου- για σχεδόν μια ντουζίνα γλώσσες πλέον. Κάπως έτσι, κάποιος άθλιος στις γλώσσες κατάφερε και μιλάει, διαβάζει και γράφει σε πέντε με έξι γλώσσες. Και αυτό μας φέρνει στο εξής: Καμιά φορά ο καθοριστικός παράγοντας είναι αυτό που κάνεις, και όχι πώς το κάνεις. Αυτή είναι η διαφορά του αποτελεσματικού -το να κάνεις τα σωστά πράγματα- και αποδοτικού - να κάνεις τα πράγματα καλά, είτε είναι σημαντικά ή όχι.
As soon as I focused on this material, I took off. I ended up being able to read Asahi Shinbu, Asahi newspaper, about six months later -- so a total of 11 months later -- and went from Japanese I to Japanese VI. Ended up doing translation work at age 16 when I returned to the U.S., and have continued to apply this material over method approach to close to a dozen languages now. Someone who was terrible at languages, and at any given time, speak, read and write five or six. This brings us to the point, which is, it's oftentimes what you do, not how you do it, that is the determining factor. This is the difference between being effective -- doing the right things -- and being efficient -- doing things well whether or not they're important.
Μπορείτε να κάνετε το ίδιο με τη γραμματική. Κατέληξα σε αυτές τις έξι προτάσεις μετά από πολύ πειραματισμό. Για να καταλάβεις τη γραμματική της βρες έναν φυσικό ομιλητή, βάλτον να μεταφράσει τις προτάσεις, σε αόριστο, ενεστώτα και μέλλοντα, και θα δεις υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, θέση άμεσου ή έμμεσου αντικειμένου, γένος κλπ. Έτσι μπορείς, εάν το θελήσεις, να μάθεις πολλαπλές γλώσσες χωρίς να τις μπερδεύεις. Μπορώ να μιλήσω σχετικά με όποιον ενδιαφέρεται. Και τώρα λατρεύω τις γλώσσες.
You can also do this with grammar. I came up with these six sentences after much experimentation. Having a native speaker allow you to deconstruct their grammar, by translating these sentences into past, present, future, will show you subject, object, verb, placement of indirect, direct objects, gender and so forth. From that point, you can then, if you want to, acquire multiple languages, alternate them so there is no interference. We can talk about that if anyone in interested. And now I love languages.
Πάμε στον χορό και στα εσωτερικά και εξωτερικά στοιχεία. Πολύ σημαντικό. Ίσως να με κοιτάξετε και να πείτε, «Αυτός ο τύπος πρέπει να είναι χορευτής». Θα έκανε όμως λάθος. Το σώμα μου είναι φτωχά σχεδιασμένο για τα τις περισσότερες δραστηριότητες, ίσως είναι ιδανικό για να σηκώνει μεγάλους βράχους. Έχω υπάρξει πολύ πιο ογκώδης και μυώδης. Και περπατούσα κάπως έτσι. Κι έμοιαζα σαν ουρακοτάγκος, ή κάποιος κοντινός του ξάδερφος, ή σαν τον απίθανο Χαλκ. Και άρα όχι καλός για χορό.
So ballroom dancing, implicit versus explicit -- very important. You might look at me and say, "That guy must be a ballroom dancer." But no, you'd be wrong because my body is very poorly designed for most things -- pretty well designed for lifting heavy rocks perhaps. I used to be much bigger, much more muscular. And so I ended up walking like this. I looked a lot like an orangutan, our close cousins, or the Incredible Hulk. Not very good for ballroom dancing. I found myself in Argentina in 2005,
Βρέθηκα στην Αργεντινή το 2005, αποφάσισα απλώς να παρακολουθήσω ένα μάθημα ταγκό, ως θεατής. Μπαίνω, πληρώνω δέκα πέσος, προχωρώ - δέκα γυναίκες δύο άντρες, καλή αναλογία. Η δασκάλα λέει, «Θα συμμετάσχεις». Αμέσως με έπιασε κρύος ιδρώτας. (Γέλια) Ιδρώτας άγχους, επειδή είχα δοκιμάσει να χορέψω στο κολέγιο, πάτησα το πόδι της συνοδού μου, αυτή τσίριξε, ανησύχησα τόσο πολύ για το πώς αυτή αντιμετώπισε το γεγονός, που το συμβάν αυτό με ώθησε να πάρω την απόφαση να μην ξαναπατήσω στην ομάδα χορού. Με πλησιάζει, και αυτή ήταν η προσέγγιση της δασκάλας. «Έλα, λοιπόν, πιάσε με». Πανέμορφη βοηθός διδασκαλίας. Ενοχλήθηκε αρκετά που έπρεπε να αφήσει τους προχωρημένους. Έβαλα τα δυνατά μου. Δεν ήξερα που να τοποθετήσω τα χέρια μου. Αποτραβήχτηκε και με χέρια στη μέση γύρισε και φώναξε σε όλην την αίθουσα, «Αυτός ο τύπος είναι σαν ένα βουνό από μύες, και με κρατάει σαν Γαλλάκι», (Γέλια) το οποίο βρήκα ενθαρρυντικό. (Γέλια) Έσκασαν όλοι στα γέλια. Είχα καταντραπεί. Επιστρέφει. Μου λέει, «Άντε λοιπόν, δεν έχω όλη τη μέρα». Ως κάποιος που κάνει πάλη από τα οκτώ, πήγα να τη συνθλίψω, σε στυλ «Άνθρωποι και Ποντίκια». Σήκωσε το κεφάλι και είπε, «Πολύ καλύτερα». Κι έτσι έκανα συνδρομή για ένα μήνα. (Γέλια)
decided to watch a tango class -- had no intention of participating. Went in, paid my ten pesos, walked up -- 10 women two guys, usually a good ratio. The instructor says, "You are participating." Immediately: death sweat. (Laughter) Fight-or-flight fear sweat, because I tried ballroom dancing in college -- stepped on the girl's foot with my heel. She screamed. I was so concerned with her perception of what I was doing, that it exploded in my face, never to return to the ballroom dancing club. She comes up, and this was her approach, the teacher. "Okay, come on, grab me." Gorgeous assistant instructor. She was very pissed off that I had pulled her from her advanced practice. So I did my best. I didn't know where to put my hands. And she pulled back, threw down her arms, put them on her hips, turned around and yelled across the room, "This guy is built like a god-damned mountain of muscle, and he's grabbing me like a fucking Frenchman," (Laughter) which I found encouraging. (Laughter) Everyone burst into laughter. I was humiliated. She came back. She goes, "Come on. I don't have all day." As someone who wrestled since age eight, I proceeded to crush her, "Of Mice and Men" style. And she looked up and said, "Now that's better." So I bought a month's worth of classes.
Και ξεκίνησα να κοιτάω για διαγωνισμούς
(Laughter)
ώστε να έχω μία προθεσμία - ο νόμος του Πάρκινσον: η αντιλαμβανόμενη δυσκολία ενός έργου εκτείνεται σε τόση διάρκεια, ώστε να καλύψει το χρόνο που της ανέθεσες. Έτσι έθεσα μια κοντινή προθεσμία για να διαγωνιστώ. Διάλεξα στην αρχή γυναίκα δασκάλα. Για να μάθω τα γυναικεία βήματα, πώς να ακολουθώ, για να καταλάβω τις ευαισθησίες και ικανότητες της ντάμας, για να μην επαναληφθεί αυτό που έγινε στο κολλέγιο. Έπειτα καταγράψαμε μαζί με αυτήν τα κοινά χαρακτηριστικά, τις ικανότητες και τα στοιχεία διάφορων πρωταθλητών χορού. Πήρα συνέντευξη από αυτούς, μιας και όλοι δίδασκαν στο Μπουένος Άιρες. Συνέκρινα τις δύο λίστες, και βρήκα ότι υπάρχουν εξωτερικά κοινά χαρακτηριστικά, τεχνικές και ειδικοί μέθοδοι προπόνησης που συνιστούν. Υπάρχουν όμως και εσωτερικά κοινά χαρακτηριστικά που όπως φαίνεται κανείς τους δεν εξασκεί. Προσπερνώντας τον προστατευτισμό των Αργεντίνων δασκάλων χορού, το βρήκα αυτό πολύ ενδιαφέρον κι αποφάσισα να επικεντρωθώ σε τρία κοινά στοιχεία. Πρώτον: Μεγάλα βήματα, έτσι πολλά μιλονγκέρος - οι χορευτές ταγκό χορεύουν με πολύ μικρά βήματα. Βρίσκω ότι τα μεγάλα βήματα, είναι πολύ πιο κομψά. Και μπορείς να χορέψεις έτσι ακόμα και σε περιορισμένους χώρους. Δεύτερον: Διαφορετικά στυλ περιστροφών. Τρίτον: εναλλαγές στον ρυθμό. Αυτοί είναι οι τρεις τομείς που θεώρησα ότι έπρεπε να βελτιώσω για να διαγωνιστώ με χορευτές που είχαν 20 με 30 χρόνια εμπειρίας.
And proceeded to look at -- I wanted to set competition so I'd have a deadline -- Parkinson's Law, the perceived complexity of a task will expand to fill the time you allot it. So I had a very short deadline for a competition. I got a female instructor first, to teach me the female role, the follow, because I wanted to understand the sensitivities and abilities that the follow needed to develop, so I wouldn't have a repeat of college. And then I took an inventory of the characteristics, along with her, of the of the capabilities and elements of different dancers who'd won championships. I interviewed these people because they all taught in Buenos Aires. I compared the two lists, and what you find is that there is explicitly, expertise they recommended, certain training methods. Then there were implicit commonalities that none of them seemed to be practicing. Now the protectionism of Argentine dance teachers aside, I found this very interesting. So I decided to focus on three of those commonalities. Long steps. So a lot of milongueros -- the tango dancers will use very short steps. I found that longer steps were much more elegant. So you can have -- and you can do it in a very small space in fact. Secondly, different types of pivots. Thirdly, variation in tempo. These seemed to be the three areas that I could exploit to compete if I wanted to comptete against people who'd been practicing for 20 to 30 years.
Η φωτογραφία είναι από τους ημιτελικούς του πρωταθλήματος τανγκό στο Μπουένος Άιρες τέσσερις μήνες μετά. Κι ένα μήνα μετά συμμετείχα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, έφθασα μέχρι τους ημιτελικούς. Δύο εβδομάδες αργότερα έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Θέλω να σας δείξω κομμάτι από τις προπονήσεις μου. Θα περάσω κατευθείαν εδώ. Αυτός είναι ο δάσκαλος που διάλεξα με την Αλίσια για να μάθω τα ανδρικά βήματα. Ονομάζεται Γκαμπριέλ Μισέ. Πρόκειται για έναν από τους πιο κομψούς χορευτές της γενιάς του, διάσημος για τα μεγάλα του βήματα, τις εναλλαγές στον ρυθμό και τις περιστροφές του. Και η Αλίσια είναι πολύ διάσημη. Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι πολύ ταιριαστό ζευγάρι. Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το βίντεο είναι ότι είναι η πρώτη φορά που χορεύουν μαζί. Ο Γκαμπριέλ ηγείται δυναμικά. Δεν την οδηγεί με το στήθος του, που προϋποθέτει κλίση προς τα εμπρός. Δεν κατάφερα να αναπτύξω αυτό το χαρακτηριστικό στα δάχτυλά μου, τη δύναμη στα πόδια μου για να κάνω το ίδιο. Οδηγεί με τον βραχίονά του και την ωμική του ζώνη. Μπορεί να σηκώσει τη γυναίκα, για να τον ακολουθήσει. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα. Και το αναλύσαμε. Εδώ βλέπουμε μια περιστροφή. Είναι περιστροφή με βήμα προς τα πίσω. Υπάρχουν πολλά και διάφορα είδη. Έχω συλλέξει εκατοντάδες ώρες βίντεο, όλα σε κατηγορίες όπως ο Τζωρτζ Κάρλιν κατηγοριοποιούσε την κωμωδία του. Έτσι ο άσπονδος εχθρός μου -μην εκπλήσσεστε- τα Ισπανικά, με βοήθησαν να μάθω Ταγκό.
That photo is of the semi-finals of the Buenos Aires championships, four months later. Then one month later, went to the world championships, made it to the semi-final. And then set a world record, following that, two weeks later. I want you to see part of what I practiced. I'm going to jump forward here. This is the instructor that Alicia and I chose for the male lead. His name is Gabriel Misse. One of the most elegant dancers of his generation, known for his long steps, and his tempo changes and his pivots. Alicia, in her own right, very famous. So I think you'll agree, they look quite good together. Now what I like about this video is it's actually a video of the first time they ever danced together because of his lead. He had a strong lead. He didn't lead with his chest, which requires you lean forward. I couldn't develop the attributes in my toes, the strength in my feet, to do that. So he uses a lead that focuses on his shoulder girdle and his arm. So he can lift the woman to break her, for example. That's just one benefit of that. So then we broke it down. This would be an example of one pivot. This is a back step pivot. There are many different types. I have hundreds of hours of footage -- all categorized, much like George Carlin categorized his comedy. So using my arch-nemesis, Spanish, no less, to learn tango.
Ο φόβος είναι φίλος σου. Ο φόβος είναι μια ένδειξη. Κάποιες φορές σου δείχνει τι δεν πρέπει να κάνεις. Κυρίως όμως σου δείχνει ακριβώς τι πρέπει να κάνεις. Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου, οι πιο μεγάλες απολαύσεις, όλες προήλθαν από αυτήν την απλή ερώτηση: Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει; Κυρίως με τους φόβους που απέκτησες μικρός. Χρησιμοποίησε την αναλυτική και τις άλλες σου ικανότητες, πάνω στους παλιούς σου φόβους. Χρησιμοποίησέ τες πάνω στα μεγάλα σου όνειρα.
So fear is your friend. Fear is an indicator. Sometimes it shows you what you shouldn't do. More often than not it shows you exactly what you should do. And the best results that I've had in life, the most enjoyable times, have all been from asking a simple question: what's the worst that can happen? Especially with fears you gained when you were a child. Take the analytical frameworks, the capabilities you have, apply them to old fears. Apply them to very big dreams.
Όταν σκέφτομαι τι φοβάμαι τώρα, είναι πολύ απλό. Όταν φαντάζομαι τη ζωή μου, πώς θα ήταν χωρίς τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες που είχα, με κάνει να αναρωτιέμαι. Ξόδεψα τα τελευταία δύο χρόνια αναλύοντας το Αμερικανικό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, για να το φτιάξω ή να το αντικαταστήσω. Έχω πειραματισθεί με 50.000 μαθητές μέχρι στιγμής, έχτισα ίσα με μισή δωδεκάδα σχολεία, εννοώ τους αναγνώστες μου. Εάν κανείς από εσάς ενδιαφέρεται, θα ήθελα πολύ να μιλήσω μαζί σας. Δεν γνωρίζω τίποτα. Είμαι πρωτάρης. Αλλά κάνω πολλές ερωτήσεις, και θα ήθελα τη συμβουλή σας. Σας ευχαριστώ πολύ.
And when I think of what I fear now, it's very simple. When I imagine my life, what my life would have been like without the educational opportunities that I had, it makes me wonder. I've spent the last two years trying to deconstruct the American public school system, to either fix it or replace it. And have done experiments with about 50,000 students thus far -- built, I'd say, about a half dozen schools, my readers, at this point. And if any of you are interested in that, I would love to speak with you. I know nothing. I'm a beginner. But I ask a lot of questions, and I would love your advice. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)