As a kid, I used to dream about the ocean. It was this wild place full of color and life, home to these alien-looking, fantastical creatures. I pictured big sharks ruling the food chain and saw graceful sea turtles dancing across coral reefs.
Als kind droomde ik over de oceaan. Het was een wilde plek vol kleur en leven, waar buitenaards uitziende wezens woonden. Ik zag dan grote haaien aan de top van de voedselketen en gracieuze zeeschildpadden die boven koraalriffen dansten.
As a marine biologist turned photographer, I've spent most of my career looking for places as magical as those I used to dream about when I was little. As you can see, I began exploring bodies of water at a fairly young age. But the first time I truly went underwater, I was about 10 years old. And I can still vividly remember furiously finning to reach this old, encrusted cannon on a shallow coral reef. And when I finally managed to grab hold of it, I looked up, and I was instantly surrounded by fish in all colors of the rainbow. That was the day I fell in love with the ocean.
Als fotograaf en voormalig zeebioloog heb ik vrijwel voortdurend gezocht naar plekken met dezelfde magie als die in mijn kinderdromen. Zoals je ziet, ging ik al zeer jong op ontdekkingstocht in het water. Maar de eerste keer dat ik echt dook, was ik ongeveer tien jaar. Ik weet nog goed hoe ik furieus trappelde om een oud, begroeid kanon te bereiken op een koraalrif. Toen ik dat uiteindelijk kon aanraken, keek ik omhoog en zag dat ik was omgeven door vissen in alle kleuren van de regenboog. Die dag werd ik verliefd op de oceaan.
Thomas Peschak
Conservation Photographer
[Conservatie-fotograaf]
In my 40 years on this planet, I've had the great privilege to explore some of its most incredible seascapes for National Geographic Magazine and the Save Our Seas Foundation. I've photographed everything from really, really big sharks to dainty ones that fit in the palm of your hand. I've smelled the fishy, fishy breath of humpback whales feeding just feet away from me in the cold seas off Canada's Great Bear Rainforest. And I've been privy to the mating rituals of green sea turtles in the Mozambique Channel.
In mijn 40 jaar op deze planeet had ik het voorrecht de meest fantastische zeelandschappen te verkennen voor National Geographic Magazine en de Save Our Seas Foundation. Ik fotografeerde alles, van enorme haaien tot sierlijke kleintjes die in je hand passen. Ik rook de vislucht-adem van bultrugwalvissen die op meters afstand dineerden in de koude zee bij het Great Bear Rainforest in Canada. Ik zag de paringsrituelen van groene zeeschildpadden in de Straat Mozambique.
Everyone on this planet affects and is affected by the ocean. And the pristine seas I used to dream of as a child are becoming harder and harder to find. They are becoming more compressed and more threatened. As we humans continue to maintain our role as the leading predator on earth, I've witnessed and photographed many of these ripple effects firsthand. For a long time, I thought I had to shock my audience out of their indifference with disturbing images. And while this approach has merits, I have come full circle. I believe that the best way for me to effect change is to sell love. I guess I'm a matchmaker of sorts and as a photographer, I have the rare opportunity to reveal animals and entire ecosystems that lie hidden beneath the ocean's surface. You can't love something and become a champion for it if you don't know it exists. Uncovering this -- that is the power of conservation photography.
Iedereen op deze planeet beïnvloedt en wordt beïnvloed door de oceaan. En de maagdelijke wateren waarvan ik droomde als kind, zijn steeds moeilijker vindbaar. Ze raken steeds meer ingesloten en steeds meer bedreigd. Terwijl de mens vasthoudt aan zijn rol als belangrijkste roofdier op aarde, heb ik de uitwaaierende gevolgen daarvan zelf gezien en gefotografeerd. Lang dacht ik dat ik mijn publiek moest wakkerschudden uit zijn onverschilligheid met schokkende beelden. Hoewel die aanpak werkt, ben ik erop teruggekomen. Ik geloof dat ik verandering het best teweegbreng met liefde. Ik ben een soort koppelaar, en als fotograaf ben ik in de zeldzame gelegenheid om dieren en hele ecosystemen te tonen die verborgen liggen onder het oceaanoppervlak. Je kunt iets niet liefhebben en ervoor op de bres staan als je niet weet dat het bestaat. Dit ontsluieren -- dat is de kracht van conservatie-fotografie.
(Music)
(Muziek)
I've visited hundreds of marine locations, but there are a handful of seascapes that have touched me incredibly deeply. The first time I experienced that kind of high was about 10 years ago, off South Africa's rugged, wild coast. And every June and July, enormous shoals of sardines travel northwards in a mass migration we call the Sardine Run. And boy, do those fish have good reason to run. In hot pursuit are hoards of hungry and agile predators. Common dolphins hunt together and they can separate some of the sardines from the main shoal and they create bait balls. They drive and trap the fish upward against the ocean surface and then they rush in to dine on this pulsating and movable feast. Close behind are sharks. Now, most people believe that sharks and dolphins are these mortal enemies, but during the Sardine Run, they actually coexist. In fact, dolphins actually help sharks feed more effectively. Without dolphins, the bait balls are more dispersed and sharks often end up with what I call a sardine donut, or a mouth full of water. Now, while I've had a few spicy moments with sharks on the sardine run, I know they don't see me as prey. However, I get bumped and tail-slapped just like any other guest at this rowdy, rowdy banquet.
Ik heb honderden maritieme locaties bezocht, maar er zijn een handjevol zeelandschappen die me diep hebben geraakt. De eerste keer dat ik zo'n roes meemaakte, was zo'n tien jaar geleden, voor de woeste kust van Zuid-Afrika. Iedere juni en juli reizen enorme scholen sardines noordwaarts tijdens een massamigratie: de 'Sardine-race'. Deze vissen hebben goede reden tot haast! Op hun hielen zitten hordes hongerige, behendige rovers. Kaapse dolfijnen jagen gezamenlijk en kunnen sommige sardines separeren van de hoofdschool en zo 'aasbollen' creëren. Ze zetten de visjes klem tegen het wateroppervlak en vallen dan aan op dit pulserende, beweeglijke buffet. Vlak daarachter zitten de haaien. De meeste mensen denken dat haaien en dolfijnen gezworen vijanden zijn, maar tijdens de Sardine-race leven ze zij aan zij. In feite helpen dolfijnen haaien efficiënter te eten. Zonder dolfijnen zijn de aasbollen minder dicht en duiken de haaien vaak middenin een 'sardine-donut', en happen enkel water. Hoewel ik wat pittige momenten heb beleefd tijdens de Sardine-race, weet ik dat ze me niet als prooi zien. Niettemin word ik geduwd en geslagen als alle andere gasten bij dit uitzinnige banket.
From the shores of Africa we travel east, across the vastness that is the Indian Ocean to the Maldives, an archipelago of coral islands. And during the stormy southwest monsoon, manta rays from all across the archipelago travel to a tiny speck in Baa Atoll called Hanifaru. Armies of crustaceans, most no bigger than the size of your pupils, are the mainstay of the manta ray's diet. When plankton concentrations become patchy, manta rays feed alone and they somersault themselves backwards again and again, very much like a puppy chasing its own tail.
Vanaf de kust van Afrika reizen we oostwaarts, over de uitgestrekte Indische Oceaan naar de Malediven, een archipel van koraaleilanden. Gedurende de stormachtige zuidwestelijke moesson reizen mantaroggen vanuit de hele archipel naar een minuscuul stipje in Baa Atol: Hanifaru. Massa's schaaldieren, de meeste niet groter dan je pupillen, vormen het hoofdvoedsel van de manta. Als planktonconcentraties minder worden eten mantaroggen alleen, voortdurend salto's achterover makend, als een hondje dat zijn staart achterna zit.
(Music)
(Muziek)
However, when plankton densities increase, the mantas line up head-to-tail to form these long feeding chains, and any tasty morsel that escapes the first or second manta in line is surely to be gobbled up by the next or the one after. As plankton levels peak in the bay, the mantas swim closer and closer together in a unique behavior we call cyclone feeding. And as they swirl in tight formation, this multi-step column of mantas creates its own vortex, sucking in and delivering the plankton right into the mantas' cavernous mouths. The experience of diving amongst such masses of hundreds of rays is truly unforgettable.
Wanneer de planktondichtheid toeneemt, zwemmen planktonslurpende manta's echter in lange rijen achter elkaar. Elk minuscule hapje dat aan de eerste of tweede manta ontkomt, verdwijnt alsnog in de bek van de volgende of die daarna. Wanneer planktonniveau's in de baai pieken, zwemmen manta's steeds dichter bijeen, een gedraging die we de 'wervelwind' noemen. Tijdens het wervelen in gesloten formatie, creëert deze getrapte kolom van manta's zijn eigen maalstroom, die de plankton rechtstreeks naar de gapende bekken van de manta's zuigt. Het duiken tussen honderden reuzenroggen is een werkelijk onvergetelijke ervaring.
(Music)
(Muziek)
When I first photographed Hanifaru, the site enjoyed no protection and was threatened by development. And working with NGOs like the Manta Trust, my images eventually helped Hanifaru become a marine-protected area. Now, fisherman from neighboring islands, they once hunted these manta rays to make traditional drums from their skins. Today, they are the most ardent conservation champions and manta rays earn the Maldivian economy in excess of 8 million dollars every single year.
Toen ik er voor het eerst fotografeerde, was Hanifaru onbeschermd, en bedreigd door ontwikkelaars. In samenwerking met ngo's als de Manta Trust, hielpen mijn beelden Hanifaru uiteindelijk een zeereservaat te worden. Vissers van nabijgelegen eilanden jaagden ooit op deze mantaroggen om traditionele trommels te maken van hun vel. Tegenwoordig zijn ze de meest vurige conservatiehelden en mantaroggen leveren nu de Maledivische ecomomie ieder jaar ruim 7 miljoen euro op.
I have always wanted to travel back in time to an era where maps were mostly blank or they read, "There be dragons." And today, the closest I've come is visiting remote atolls in the western Indian Ocean. Far, far away from shipping lanes and fishing fleets, diving into these waters is a poignant reminder of what our oceans once looked like.
Ik wilde altijd al terugreizen in de tijd, naar een tijdperk waarin kaarten goeddeels blanco waren of waarschuwden voor draken. Het dichtst benaderde ik dit door afgelegen atollen te bezoeken in de westelijke Indische oceaan. Ver verwijderd van scheepvaartroutes en vissersvloten geeft duiken in deze wateren je een overrompelend beeld van hoe onze oceanen er ooit uitzagen.
Very few people have heard of Bassas da India, a tiny speck of coral in the Mozambique Channel. Its reef forms a protective outer barrier and the inner lagoon is a nursery ground for Galapagos sharks. These sharks are anything but shy, even during the day. I had a bit of a hunch that they'd be even bolder and more abundant at night.
Slechts weinig mensen kennen Bassas da India, een minuscuul stipje koraal in de Straat Mozambique. Zijn rif vormt een beschermende buitenhaag en de daarin gelegen lagune is een kweekvijver voor Galapagoshaaien. Deze haaien zijn allesbehalve verlegen, zelfs overdag. Ik vermoedde dat ze 's nachts nog stoutmoediger en talrijker zouden zijn.
(Music)
(Muziek)
Never before have I encountered so many sharks on a single coral outcrop. Capturing and sharing moments like this -- that reminds me why I chose my path.
Nooit eerder zag ik zoveel haaien bij een enkel koraalrif. Het vangen en delen van zulke momenten... herinnert me eraan waarom ik dit pad koos.
Earlier this year, I was on assignment for National Geographic Magazine in Baja California. And about halfway down the peninsula on the Pacific side lies San Ignacio Lagoon, a critical calving ground for gray whales. For 100 years, this coast was the scene of a wholesale slaughter, where more than 20,000 gray whales were killed, leaving only a few hundred survivors. Today the descendents of these same whales nudge their youngsters to the surface to play and even interact with us.
Eerder dit jaar was ik op reportage voor National Geographic Magazine in Baja California. Ongeveer halverwege het schiereiland aan de westkust ligt de San Ignacio Lagune, een cruciale paaiplaats voor grijze walvissen. Honderd jaar lang zag deze kust grootschalige slachtpartijen waarbij meer dan 20.000 grijze walvissen werden gedood en slechts enkele honderden overleefden. Vandaag duwen de nakomelingen van diezelfde walvissen hun jongen naar de oppervlakte om te spelen en zelfs aangeraakt te worden.
(Music)
(Muziek)
This species truly has made a remarkable comeback.
Deze soort heeft een opmerkelijke comeback gemaakt.
Now, on the other side of the peninsula lies Cabo Pulmo, a sleepy fishing village. Decades of overfishing had brought them close to collapse. In 1995, local fisherman convinced the authorities to proclaim their waters a marine reserve. But what happened next was nothing short of miraculous. In 2005, after only a single decade of protection, scientists measured the largest recovery of fish ever recorded.
Aan de andere kant van het schiereiland ligt Cabo Pulmo, een slaperig vissersdorpje. Decennia van overbevissing brachten het dichtbij de ondergang. In 1995 overtuigden plaatselijke vissers de overheid de wateren uit te roepen tot zeereservaat. Wat daarop volgde was wonderbaarlijk. In 2005, na luttele tien jaar bescherming, maten wetenschappers
But don't take my word for it -- come with me.
het grootste herstel in vispopulatie ooit.
On a single breath, swim with me in deep, into one of the largest and densest schools of fish I have ever encountered.
Je hoeft mij niet te geloven, kijk zelf maar. Op één ademteug zwemmen we door een van de grootste en dichtste scholen vis die ik ooit tegenkwam.
(Music)
(Muziek)
We all have the ability to be creators of hope. And through my photography, I want to pass on the message that it is not too late for our oceans. And particularly, I want to focus on nature's resilience in the face of 7.3 billion people.
We zijn allemaal in staat hoop te creëren. Met mijn fotografie wil ik de boodschap verspreiden dat het niet te laat is voor onze oceanen. In het bijzonder wil ik focussen op de veerkracht van de natuur onder de druk van 7,3 miljard mensen.
My hope is that in the future, I will have to search much, much harder to make photographs like this, while creating images that showcase our respectful coexistence with the ocean. Those will hopefully become an everyday occurrence for me.
Mijn hoop is, dat ik in de toekomst veel harder zal moeten zoeken om foto's als deze te maken, terwijl ik beelden vastleg die onze respectvolle coëxistentie met de oceaan tonen. Die hoop ik dagelijks tegen te komen.
To thrive and survive in my profession, you really have to be a hopeless optimist. And I always operate on the assumption that the next great picture that will effect change is right around the corner, behind the next coral head, inside the next lagoon or possibly, in the one after it.
Om te floreren in mijn beroep moet je echt een hopeloze optimist zijn. Ik ga er altijd vanuit dat het volgende geweldige beeld dat verandering gaat brengen, vlak om de hoek ligt, achter dat volgende koraal, in de volgende lagune of anders in die daarna.
(Music)
(Muziek)