As a kid, I used to dream about the ocean. It was this wild place full of color and life, home to these alien-looking, fantastical creatures. I pictured big sharks ruling the food chain and saw graceful sea turtles dancing across coral reefs.
כילד, הייתי חולם על האוקיינוס. זה היה מקום פראי מלא בצבעים וחיים, הבית ליצורים הפנטסטיים דמויי החייזרים. דמיינתי כרישים גדולים ששולטים בשרשרת המזון וראיתי צבי ים אציליים רוקדים לרוחב שונית האלמוגים.
As a marine biologist turned photographer, I've spent most of my career looking for places as magical as those I used to dream about when I was little. As you can see, I began exploring bodies of water at a fairly young age. But the first time I truly went underwater, I was about 10 years old. And I can still vividly remember furiously finning to reach this old, encrusted cannon on a shallow coral reef. And when I finally managed to grab hold of it, I looked up, and I was instantly surrounded by fish in all colors of the rainbow. That was the day I fell in love with the ocean.
כביולוג ימי שהפך לצלם, ביליתי את רוב הקריירה שלי בחיפוש אחר מקומות קסומים כמו אלה שחלמתי עליהם כשהייתי קטן. כפי שאתם רואים, התחלתי לחקור גופי מים בגיל די צעיר. אבל בפעם הראשונה שבאמת ירדתי מתחת למים, הייתי בן 10. ואני עדיין יכול לזכור בברור שחתרתי בסנפירים בפראות כדי להגיע לתותח עתיק מכוסה בשונית אלמוגים רדודה. כשלבסוף הצלחתי לתפוס אותו, הבטתי למעלה, ומייד הייתי מוקף בדגים בכל צבעי הקשת. זה היה היום בו התאהבתי באוקיינוס.
Thomas Peschak
תומאס פשאק
Conservation Photographer
צלם שימור
In my 40 years on this planet, I've had the great privilege to explore some of its most incredible seascapes for National Geographic Magazine and the Save Our Seas Foundation. I've photographed everything from really, really big sharks to dainty ones that fit in the palm of your hand. I've smelled the fishy, fishy breath of humpback whales feeding just feet away from me in the cold seas off Canada's Great Bear Rainforest. And I've been privy to the mating rituals of green sea turtles in the Mozambique Channel.
ב 40 שנותי על הפלנטה, היתה לי זכות גדולה לחקור כמה מנופי הים המדהימים ביותר למגזין נשיונל גאוגרפיק וקרן הצל את ימינו. צילמתי הכל מכרישים באמת באמת גדולים לקטנים שמתאימים בכף ידכם. הרחתי את הנשימה המאוד דגית של לוויתנים גדולי סנפיר שאכלו במרחק של מטרים ממני בימים הקרים של יער הגשם גרייט בר בקנדה. והייתי נוכח בטקסי החיזור של צבי ים ירוקים בתעלת מוזמביק.
Everyone on this planet affects and is affected by the ocean. And the pristine seas I used to dream of as a child are becoming harder and harder to find. They are becoming more compressed and more threatened. As we humans continue to maintain our role as the leading predator on earth, I've witnessed and photographed many of these ripple effects firsthand. For a long time, I thought I had to shock my audience out of their indifference with disturbing images. And while this approach has merits, I have come full circle. I believe that the best way for me to effect change is to sell love. I guess I'm a matchmaker of sorts and as a photographer, I have the rare opportunity to reveal animals and entire ecosystems that lie hidden beneath the ocean's surface. You can't love something and become a champion for it if you don't know it exists. Uncovering this -- that is the power of conservation photography.
כולם על הכוכב משפיעים ומושפעים על ידי האוקיינוס. והימים הקדמוניים עליהם הייתי חולם כילד הופכים קשים יותר ויותר למציאה. הם הופכים ליותר דחוסים ויותר מאויימים. כאנשים אנחנו ממשיכים להחזיק את התפקיר שלנו כטורף המוביל על הפלנטה, חזיתי וצילמתי הרבה מאפקטי הגל האלה ממקור ראשון. במשך זמן רב, חשבתי שאני צריך לגרום הלם לצופים שלי מחוסר האכפתיות שלהם עם תמונות מטרידות. ובעוד לגישה הזו יש יתרונות, עברתי מעגל שלם. אני מאמין שהדרך הטובה ביותר בשבילי להשפיע על השינוי היא למכור אהבה. אני מניח שאני סוג של שדכן וכצלם, יש לי את ההזדמנות הנדירה לגלות חיות ומערכות מחיה שלמות שחבויות תחת פני האוקיינוס. אתם לא יכולים לאהוב משהו ולהפוך לאבירו אם אתם לא יודעים שהוא קיים. לחשוף את זה -- זה הכוח של צילום שימור.
(Music)
(מוזיקה)
I've visited hundreds of marine locations, but there are a handful of seascapes that have touched me incredibly deeply. The first time I experienced that kind of high was about 10 years ago, off South Africa's rugged, wild coast. And every June and July, enormous shoals of sardines travel northwards in a mass migration we call the Sardine Run. And boy, do those fish have good reason to run. In hot pursuit are hoards of hungry and agile predators. Common dolphins hunt together and they can separate some of the sardines from the main shoal and they create bait balls. They drive and trap the fish upward against the ocean surface and then they rush in to dine on this pulsating and movable feast. Close behind are sharks. Now, most people believe that sharks and dolphins are these mortal enemies, but during the Sardine Run, they actually coexist. In fact, dolphins actually help sharks feed more effectively. Without dolphins, the bait balls are more dispersed and sharks often end up with what I call a sardine donut, or a mouth full of water. Now, while I've had a few spicy moments with sharks on the sardine run, I know they don't see me as prey. However, I get bumped and tail-slapped just like any other guest at this rowdy, rowdy banquet.
ביקרתי במאות מיקומים ימיים, אבל יש מספר נופים ימיים שנגעו בי ממש עמוקות. בפעם הראשונה שחוויתי סוג זה של היי היה לפני בערך 10 שנים, לחופי דרום אפריקה המחוספסים והפראיים. וכל יוני ויולי, להקות עצומות של סרדינים נעות צפונה בנדידה מסיבית שאנחנו קוראים לה בריחת הסרדינים. ובחיי, לדגים האלה יש סיבה טובה לברוח. במרדף חם אחריהם יש טורפים רעבים וזריזים. דולפינים נפוצים צדים יחד והם יכולים להפריד כמה מהסרדינים מהלהקה העיקרית והם יוצרים כדורי פיתיון. הם דוחפים ולוכדים את הדגים למעלה לכיוון פני האוקיינוס ואז הם ממהרים לסעוד על הארוחה הנעה והפועמת הזו. ממש מאחוריהם יש כרישים. עכשיו, רוב האנשים מאמינים שהכרישים והדולפינים הם אוייבים מושבעים, אבל במהלך בריחת הסרדינים, הם למעשה מתקיימים יחד. למעשה, דולפינים עוזרים לכרישים לאכול יותר אפקטיבית. בלי דולפינים, כדורי הפתיון יותר מפוזרים וכרישים הרבה פעמים מגיעים למה שאני קורא דונאט הסרדינים, או פה מלא מים. עכשיו, בעוד היו לי הרבה רגעים מותחים עם כרישים בבריחת הסרדינים, אני יודע שהם לא רואים בי כטרף. עם זאת, אני מקבל דחיפות ומכות ממש כמו כל אורח בסעודה הפרועה הזו.
From the shores of Africa we travel east, across the vastness that is the Indian Ocean to the Maldives, an archipelago of coral islands. And during the stormy southwest monsoon, manta rays from all across the archipelago travel to a tiny speck in Baa Atoll called Hanifaru. Armies of crustaceans, most no bigger than the size of your pupils, are the mainstay of the manta ray's diet. When plankton concentrations become patchy, manta rays feed alone and they somersault themselves backwards again and again, very much like a puppy chasing its own tail.
מהחופים של דרום אפריקה אנחנו ממשיכים מזרחה, חוצים את הרוחב של האוקיינוס ההודי למלדיבים, ארכיפלג של איי אלמוגים. ובמהלך המונסונים הסוערים בדרום מערב, טריגונים מכל רחבי הארכיפלג נעים לנקודה זעירה באטול באא שנקרא הניפרו. צבאות של סרטנים, רובם לא גדולים מגודל האישון שלכם, הם החלק העיקרי של הדיאטה של הטריגונים. כשריכוזי הפלנקטון הופכים למפוזרים, הטריגונים אוכלים לבד והם עושים סלטות לאחור שוב ושוב, מאוד בדומה לגור שרודף אחרי זנבו.
(Music)
(מוזיקה)
However, when plankton densities increase, the mantas line up head-to-tail to form these long feeding chains, and any tasty morsel that escapes the first or second manta in line is surely to be gobbled up by the next or the one after. As plankton levels peak in the bay, the mantas swim closer and closer together in a unique behavior we call cyclone feeding. And as they swirl in tight formation, this multi-step column of mantas creates its own vortex, sucking in and delivering the plankton right into the mantas' cavernous mouths. The experience of diving amongst such masses of hundreds of rays is truly unforgettable.
עם זאת, כשכמויות הפלנקטון עולות, הטריגונים מתיישרים ראש לזנב כדי ליצור את שרשראות ההאכלה הארוכות האלו, וכל פיסה טעימה שבורחת מהטריגון הראשון או השני בשורה בהחלט תיבלע על ידי הבא או זה שאחריו. כשרמות פלנקטון מגיעות לשיא במפרץ, הטריגונים שוחים קרוב יותר ויותר בהתנהגות יחודית שאנחנו קוראים לה אכילת ציקלון. וכשהם מסתחררים במבנה צפוף, הטור רב השלבים הזה של טריגונים יוצר מערבולת משלו, שואב פנימה ומספק את הפלנקטון ממש לתוך הפיות הטורפים של הטריגונים. החוויה של לצלול לבין מאסות כאלו של מאות טריגונים היא באמת בלתי נשכחת.
(Music)
(מוזיקה)
When I first photographed Hanifaru, the site enjoyed no protection and was threatened by development. And working with NGOs like the Manta Trust, my images eventually helped Hanifaru become a marine-protected area. Now, fisherman from neighboring islands, they once hunted these manta rays to make traditional drums from their skins. Today, they are the most ardent conservation champions and manta rays earn the Maldivian economy in excess of 8 million dollars every single year.
כשצילמתי לראשונה בהניפרו, האתר לא נהנה מהגנה ואויים עם ידי פיתוח. ובעבודה עם ארגונים ללא מטרות רווח כמו קרן הטריגונים, התמונות שלי עזרו לבסוף להניפרו להפוך לאזור ימי מוגן. עכשיו, דייגים מהאיים השכנים, הם דגו פעם את הטריגונים האלו כדי ליצור תופים מסורתיים מעורותייהם. היום, הם המשמרים הכי מסורים וטריגונים מכניסים לכלכלה המלדיבית יותר מ 8 מליון דולר כל שנה.
I have always wanted to travel back in time to an era where maps were mostly blank or they read, "There be dragons." And today, the closest I've come is visiting remote atolls in the western Indian Ocean. Far, far away from shipping lanes and fishing fleets, diving into these waters is a poignant reminder of what our oceans once looked like.
תמיד רציתי לחזור בזמן לעידן בו המפות היו בעיקר ריקות או אמרו, "יש שם דרקונים." והיום, הכי קרוב שהגעתי זה לבקר באטולים מרוחקים באוקיינוס ההודי המערבי. רחוק מאוד מקווי הספנות וציי הדייג, צלילה לתוך המים האלו זה תזכורת נוקבת לאיך שהאוקיינוסים שלנו נראו פעם.
Very few people have heard of Bassas da India, a tiny speck of coral in the Mozambique Channel. Its reef forms a protective outer barrier and the inner lagoon is a nursery ground for Galapagos sharks. These sharks are anything but shy, even during the day. I had a bit of a hunch that they'd be even bolder and more abundant at night.
מעט מאוד אנשים שמעו על בסאס דה אינדיה, גרגיר אלמוג זעיר בתעלת מוזמביק. השונית הזו יוצרת מחסום חיצוני מגן והלגונה הפנימית היא בית גידול לכרישי גלפגוס. הכרישים האלה הם הכל חוץ מביישנים, אפילו במהלך היום. היה לי חוש שהם יהיו נועזים יותר ונפוצים יותר בלילה.
(Music)
(מוזיקה)
Never before have I encountered so many sharks on a single coral outcrop. Capturing and sharing moments like this -- that reminds me why I chose my path.
מעולם לפני כן לא נתקלתי בכל כך הרבה כרישים על צמיחת אלמוגים יחידה. לכידת ושיתוף רגעים כמו זה -- זה מזכיר לי למה בחרתי את הדרך שלי.
Earlier this year, I was on assignment for National Geographic Magazine in Baja California. And about halfway down the peninsula on the Pacific side lies San Ignacio Lagoon, a critical calving ground for gray whales. For 100 years, this coast was the scene of a wholesale slaughter, where more than 20,000 gray whales were killed, leaving only a few hundred survivors. Today the descendents of these same whales nudge their youngsters to the surface to play and even interact with us.
מוקדם יותר השנה, זכיתי במשימה למגזין נשיונל גאוגרפיק בבאחה קליפורניה. ובערך באמצע חצי האי בצד הפסיפי נמצאת לגונת סן איגנסיו, אזור לידה קריטי ללוויתנים אפורים. במשך 100 שנה, החוף הזה היה הזירה לטבח המוני, בו יותר מ 20,000 לוויתנים נהרגו, והשאירו רק כמה מאות שורדים. היום הצאצאים של אותם לוויתנים דוחפים את הצעירים ביותר לפני השטח כדי לשחק ולתקשר איתנו.
(Music)
(מוזיקה)
This species truly has made a remarkable comeback.
המין הזה באמת עשה חזרה יוצאת דופן.
Now, on the other side of the peninsula lies Cabo Pulmo, a sleepy fishing village. Decades of overfishing had brought them close to collapse. In 1995, local fisherman convinced the authorities to proclaim their waters a marine reserve. But what happened next was nothing short of miraculous. In 2005, after only a single decade of protection, scientists measured the largest recovery of fish ever recorded.
עכשיו, בצד השני של חצי האי נמצא קאבו פולמו, כפר דייגים ישנוני. עשורים של דיג יתר הביאו אותם קרוב לקריסה. ב 1995, דייגים מקומיים שכנעו את הרשיויות להצהיר על המים שלהם שמורה ימית. אבל מה שקרה לאחר מכן היה לא פחות מנס. ב 2005, אחרי רק עשור בודד של הגנה, מדענים מדדו את ההשתקמות הכי גדולה של דגים שאי פעם תועדה.
But don't take my word for it -- come with me. On a single breath, swim with me in deep, into one of the largest and densest schools of fish I have ever encountered.
אבל אל תקחו את המילה שלי לזה -- בואו איתי. בנשימה בודדת, שחו איתי במעמקים, לאחת מלהקות הדגים הכי גדולה ודחוסה בה אי פעם נתקלתי.
(Music)
(מוזיקה)
We all have the ability to be creators of hope. And through my photography, I want to pass on the message that it is not too late for our oceans. And particularly, I want to focus on nature's resilience in the face of 7.3 billion people.
לכולנו יש את היכולת להיות יוצרים של תקווה. ודרך הצילום שלי, אני רוצה להעביר את המסר שזה לא מאוחר מדי לאוקיינוסים שלנו. ובעיקר, אני רוצה להתמקד ביכולת השיקום של הטבע מול 7.3 מיליארד אנשים.
My hope is that in the future, I will have to search much, much harder to make photographs like this, while creating images that showcase our respectful coexistence with the ocean. Those will hopefully become an everyday occurrence for me.
התקווה שלי היא שבעתיד, אני אצטרך לחפש הרבה הרבה יותר כדי לצלם תמונות כאלו, בעודי יוצר תמונות שמראות את דו הקיום בכבוד עם האוקיינוס. אלה בתקווה יהפכו להתרחשות יום יומית בשבילי.
To thrive and survive in my profession, you really have to be a hopeless optimist. And I always operate on the assumption that the next great picture that will effect change is right around the corner, behind the next coral head, inside the next lagoon or possibly, in the one after it.
כדי לשגשג ולשרוד במקצוע שלי, אתם באמת צריכים להיות בעלי תקווה חסרת תקנה. ואני תמיד פועל על ההנחה שהתמונה המעולה הבאה שתשפיע על השינוי היא ממש מסביב לפינה, מאחורי אלמוג הראש הבא, בתוך הלגונה הבאה או אולי, בזו שאחריה.
(Music)
(מוזיקה)