Σαν παιδί, συνήθιζα να ονειρεύομαι τον ωκεανό. Ήταν ένα άγριο μέρος γεμάτο χρώμα και ζωή, το σπίτι όλων αυτών των φανταστικών πλασμάτων, που μοιάζουν εξωγήινα. Φανταζόμουν μεγάλους καρχαρίες να κυβερνούν την τροφική αλυσίδα και έβλεπα χαριτωμένες χελώνες να χορεύουν στους κοραλλιογενείς υφάλους.
As a kid, I used to dream about the ocean. It was this wild place full of color and life, home to these alien-looking, fantastical creatures. I pictured big sharks ruling the food chain and saw graceful sea turtles dancing across coral reefs.
Ως θαλάσσιος βιολόγος και φωτογράφος, περνάω το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου αναζητώντας μέρη τόσο μαγικά όσο αυτά που ονειρευόμουν μικρός. Όπως μπορείτε να δείτε, ξεκίνησα να εξερευνώ το νερό σε αρκετά νεαρή ηλικία. Όμως η πρώτη φορά που πραγματικά πήγα υποβρύχια ήταν όταν ήμουν 10 ετών. Θυμάμαι ακόμη ζωντανά να κουνώ με δύναμη τα βατραχοπέδιλα για να φτάσω ένα παλιό κανόνι κολλημένο σε έναν επιφανειακό κοραλλιογενή ύφαλο. Όταν κατάφερα να πιαστώ από αυτόν, κοίταξα πάνω και ήμουν περικυκλωμένος από ψάρια σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Εκείνη τη μέρα ερωτεύτηκα τον ωκεανό.
As a marine biologist turned photographer, I've spent most of my career looking for places as magical as those I used to dream about when I was little. As you can see, I began exploring bodies of water at a fairly young age. But the first time I truly went underwater, I was about 10 years old. And I can still vividly remember furiously finning to reach this old, encrusted cannon on a shallow coral reef. And when I finally managed to grab hold of it, I looked up, and I was instantly surrounded by fish in all colors of the rainbow. That was the day I fell in love with the ocean.
[Τόμας Πεσάκ]
Thomas Peschak
[Φωτογράφος της φύσης]
Conservation Photographer
Στα 40 χρόνια μου σε αυτόν τον πλανήτη, είχα το προνόμιο να εξερευνήσω κάποια από τα πιο απίθανα μέρη της θάλασσας για το περιοδικό του National Geographic και το ίδρυμα Σώστε τις Θάλασσές μας. Έχω φωτογραφήσει τα πάντα, από πολύ μεγάλους καρχαρίες μέχρι τόσο μικρούς που χωράνε σε μια παλάμη. Έχω μυρίσει την ψαρίσια αναπνοή των μεγαπτεροφαλαινών που έτρωγαν πολύ κοντά μου στις κρύες θάλασσες του δάσους Μεγάλων Αρκούδων του Καναδά. Μυήθηκα στις αναπαραγωγικές τελετές των πράσινων θαλάσσιων χελωνών στο κανάλι της Μοζαμβίκης.
In my 40 years on this planet, I've had the great privilege to explore some of its most incredible seascapes for National Geographic Magazine and the Save Our Seas Foundation. I've photographed everything from really, really big sharks to dainty ones that fit in the palm of your hand. I've smelled the fishy, fishy breath of humpback whales feeding just feet away from me in the cold seas off Canada's Great Bear Rainforest. And I've been privy to the mating rituals of green sea turtles in the Mozambique Channel.
Όλοι σε αυτό τον πλανήτη επηρεάζουν και επηρεάζονται από τον ωκεανό. Και οι παρθένες θάλασσες που ονειρευόμουν ως παιδί γίνονται όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν. Πιέζονται και απειλούνται όλο και πιο πολύ. Όσο εμείς οι άνθρωποι διατηρούμε τον ρόλο μας, ως κυρίαρχοι θηρευτές στη γη, βίωσα και φωτογράφισα πολλά από τα προκληθέντα αποτελέσματα. Για καιρό, πίστευα πως πρεπει να σοκάρω το κοινό μου για να ενδιαφερθεί με ενοχλητικές φωτογραφίες. Ενώ αυτή η προσέγγιση έχει πλεονεκτήματα, άλλαξα τελείως άποψη. Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος να επιφέρω αλλαγή είναι να προβάλλω αγάπη. Υποθέτω πως είμαι ένας είδος προξενητή και ως φωτογράφος, έχω τη σπάνια δυνατότητα να αποκαλύψω ζώα και ολόκληρα οικοσυστήματα που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια των ωκεανών. Δεν μπορείς να αγαπάς κάτι και να το υποστηρίζεις εαν δεν ξέρεις ότι υπάρχει. Αυτή είναι η δύναμη της φωτογραφίας της φύσης.
Everyone on this planet affects and is affected by the ocean. And the pristine seas I used to dream of as a child are becoming harder and harder to find. They are becoming more compressed and more threatened. As we humans continue to maintain our role as the leading predator on earth, I've witnessed and photographed many of these ripple effects firsthand. For a long time, I thought I had to shock my audience out of their indifference with disturbing images. And while this approach has merits, I have come full circle. I believe that the best way for me to effect change is to sell love. I guess I'm a matchmaker of sorts and as a photographer, I have the rare opportunity to reveal animals and entire ecosystems that lie hidden beneath the ocean's surface. You can't love something and become a champion for it if you don't know it exists. Uncovering this -- that is the power of conservation photography.
(Μουσική)
(Music)
Έχω επισκεφτεί εκατοντάδες θαλάσσιες περιοχές, λίγες όμως θαλάσσιες περιοχές με άγγιξαν πολύ βαθιά. Για πρώτη φορά ένιωσα αυτό το μεγαλείο πριν από περίπου 10 χρόνια, στην κακοτράχαλη ακτή της Νότιας Αφρικής. Κάθε Ιούνιο και Ιούλιο, τεράστια κοπάδια από σαρδέλες ταξιδεύουν βόρεια σε μια μαζική μετανάστευση, τον αγώνα δρόμου της σαρδέλας. Αυτές οι σαρδέλες έχουν πολύ καλό λόγο να τρέχουν. Τις καταδιώκουν ορδές από πεινασμένα και ευκίνητα αρπακτικά. Τα κοινά δελφίνια κυνηγούν μαζί και μπορούν να διαχωρίσουν κάποιες σαρδέλες από το κοπάδι, και δημιουργούν μπάλες δολώματος. Οδηγούν και παγιδεύουν τα ψάρια ψηλά στην επιφάνεια του ωκεανού, όπου σπεύδουν βιαστικά σε δείπνο σε αυτή την παλλόμενη και κινητή γιορτή. Πολύ κοντά βρίσκονται καρχαρίες. Οι περισσότεροι πιστεύουν, πως οι καρχαρίες και τα δελφίνια είναι θανάσιμοι εχθροί, όμως στη φάση αυτή, συνυπάρχουν. Στην ουσία, τα δελφίνια βοηθούν τους καρχαρίες στο φαγητό. Χωρίς τα δελφίνια, οι μπάλες ψαριών είναι πιο διασκορπισμένες και οι καρχαρίες καταλήγουν με αυτό που αποκαλώ ντόνατ σαρδέλας ή μια μπουκιά νερό. Καθώς είχα κάποιες πιπεράτες στιγμές με καρχαρίες κατά το τρέξιμο της σαρδέλας, ξέρω πως δε με βλέπουν σαν λεία. Βέβαια έχω χτυπηθεί και σπρωχτεί, όπως κάθε άλλος επισκέπτης σε αυτό το θορυβώδες συμπόσιο.
I've visited hundreds of marine locations, but there are a handful of seascapes that have touched me incredibly deeply. The first time I experienced that kind of high was about 10 years ago, off South Africa's rugged, wild coast. And every June and July, enormous shoals of sardines travel northwards in a mass migration we call the Sardine Run. And boy, do those fish have good reason to run. In hot pursuit are hoards of hungry and agile predators. Common dolphins hunt together and they can separate some of the sardines from the main shoal and they create bait balls. They drive and trap the fish upward against the ocean surface and then they rush in to dine on this pulsating and movable feast. Close behind are sharks. Now, most people believe that sharks and dolphins are these mortal enemies, but during the Sardine Run, they actually coexist. In fact, dolphins actually help sharks feed more effectively. Without dolphins, the bait balls are more dispersed and sharks often end up with what I call a sardine donut, or a mouth full of water. Now, while I've had a few spicy moments with sharks on the sardine run, I know they don't see me as prey. However, I get bumped and tail-slapped just like any other guest at this rowdy, rowdy banquet.
Από τις ακτές της Αφρικής ταξιδέψαμε ανατολικά, κατά μήκος του αχανούς Ινδικού Ωκεανού, στις Μαλδίβες, ένα αρχιπέλαγο με κοραλλιογενή νησιά. Κατά τη διάρκεια των θυελλωδών νοτιοδυτικών μουσώνων, σαλάχια από όλο το αρχιπέλαγος συσσωρεύονται σε μια μικρή κηλίδα στο Μπαα Ατόλ, τη Χανιφαρού. Στρατιές από οστρακόδερμα, τα περισσότερα μικρότερα από την κόρη του ματιού σας, είναι η βάση της διατροφής των σαλαχιών. Όταν το πλαγκτόν λιγοστεύει, τα σαλάχια τρέφονται μόνα τους και γυρίζουν γύρω γύρω συνέχεια, όπως ένα κουτάβι που κυνηγά την ουρά του.
From the shores of Africa we travel east, across the vastness that is the Indian Ocean to the Maldives, an archipelago of coral islands. And during the stormy southwest monsoon, manta rays from all across the archipelago travel to a tiny speck in Baa Atoll called Hanifaru. Armies of crustaceans, most no bigger than the size of your pupils, are the mainstay of the manta ray's diet. When plankton concentrations become patchy, manta rays feed alone and they somersault themselves backwards again and again, very much like a puppy chasing its own tail.
(Μουσική)
(Music)
Ωστόσο, όταν η πυκνότητα του πλαγκτόν αυξάνεται, τα σαλάχια παρατάσσονται κεφάλι με ουρά σχηματίζοντας αλυσίδες τροφοδοσίας, και όποιο νόστιμο κομμάτι διαφύγει από το πρώτο ή το δεύτερο σαλάχι, σίγουρα θα φαγωθεί από το επόμενο. Όσο το πλαγκτόν πυκνώνει στον κόλπο, τα σαλάχια κολυμπούν όλο και πιο κοντά μεταξύ τους σε μια μοναδική συμπεριφορά, τη διατροφή κυκλώνας. Όπως στροβιλίζονται σε πυκνό σχηματισμό, αυτός ο πολυεπίπεδος σχηματισμός σαλαχιών σχηματίζει τη δική του δίνη, ρουφώντας και στέλνοντας το πλαγκτόν κατευθείαν μέσα στο στόμα των σαλαχιών. Η εμπειρία της κατάδυσης ανάμεσα σε εκατοντάδες σαλάχια είναι πραγματικά αξέχαστη.
However, when plankton densities increase, the mantas line up head-to-tail to form these long feeding chains, and any tasty morsel that escapes the first or second manta in line is surely to be gobbled up by the next or the one after. As plankton levels peak in the bay, the mantas swim closer and closer together in a unique behavior we call cyclone feeding. And as they swirl in tight formation, this multi-step column of mantas creates its own vortex, sucking in and delivering the plankton right into the mantas' cavernous mouths. The experience of diving amongst such masses of hundreds of rays is truly unforgettable.
(Μουσική)
(Music)
Όταν πρωτοφωτογράφισα το Χανιφάρου, η περιοχή δεν προστατευόταν και κινδύνευε από την ανάπτυξη. Δουλεύοντας με ΜΚΟ όπως η Manta Trust, οι φωτογραφίες μου τελικά βοήθησαν να γίνει το Χανιφάρου μια θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή. Οι ψαράδες από γειτονικά νησιά, κάποτε κυνηγούσαν τα σαλάχια για να φτιάξουν παραδοσιακά τύμπανα από το δέρμα τους. Σήμερα είναι οι πιο ένθερμοι προστάτες τους και τα σαλάχια εξασφαλίζουν στην οικονομία των νησιών με πάνω από 8 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
When I first photographed Hanifaru, the site enjoyed no protection and was threatened by development. And working with NGOs like the Manta Trust, my images eventually helped Hanifaru become a marine-protected area. Now, fisherman from neighboring islands, they once hunted these manta rays to make traditional drums from their skins. Today, they are the most ardent conservation champions and manta rays earn the Maldivian economy in excess of 8 million dollars every single year.
Πάντα ήθελα να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο μια εποχή όπου οι χάρτες ήταν κυρίως κενοί ή έγραφαν, «Εκεί είναι δράκοι». Σήμερα στο κοντινότερο που έφτασα είναι να επισκεφθώ απομονωμένες ατόλλες στο δυτικό Ινδικό Ωκεανό. Πολύ μακριά από τις διαδρομές των καραβιών και τους αλιευτικούς στόλους, η κατάδυση σε αυτά τα νερά είναι μια υπενθύμιση για το πώς έμοιαζαν κάποτε οι ωκεανοί μας.
I have always wanted to travel back in time to an era where maps were mostly blank or they read, "There be dragons." And today, the closest I've come is visiting remote atolls in the western Indian Ocean. Far, far away from shipping lanes and fishing fleets, diving into these waters is a poignant reminder of what our oceans once looked like.
Πολλοί λίγοι έχουν ακουστά την Μπάσας ντα Ίντια, μια μικρή κοραλλιογενή περιοχή στο κανάλι της Μοζαμβίκης. Οι ύφαλοι σχηματίζουν ένα προστατευτικό φράγμα, όπου η εσωτερική λιμνοθάλασσα είναι χώρος εκκόλαψης για τους καρχαρίες Γκαλάπαγκος. Αυτοί οι καρχαρίες δεν είναι ντροπαλοί, ούτε την ημέρα. Πίστευα πως θα ήταν πιο τολμηροί και πιο πολλοί τη νύχτα.
Very few people have heard of Bassas da India, a tiny speck of coral in the Mozambique Channel. Its reef forms a protective outer barrier and the inner lagoon is a nursery ground for Galapagos sharks. These sharks are anything but shy, even during the day. I had a bit of a hunch that they'd be even bolder and more abundant at night.
(Μουσική)
(Music)
Δεν είχα ξαναδει ποτέ μου τόσους πολλούς καρχαρίες σε έναν κοραλλιογενή χώρο. Απαθανατίζοντας και μοιράζοντας στιγμές σαν και αυτές, μου θυμίζουν τους λόγους που επέλεξα τον δρόμο μου.
Never before have I encountered so many sharks on a single coral outcrop. Capturing and sharing moments like this -- that reminds me why I chose my path.
Νωρίτερα φέτος ήμουν σε μια αποστολή για το National Geographic στο Μπάγια Καλιφόρνια. Στα μισά της κατάδυσης στη χερσόνησο από τη μεριά του Ειρηνικού είναι η λιμνοθάλασσα Σαν Ιγνάσιο, ο κύριος χώρος εκκόλαψης της γκρι φάλαινας. Για 100 χρόνια αυτή η ακτή ήταν χώρος μαζικής σφαγής, όπου σκοτώθηκαν περισσότερες από 20.000 γκρι φάλαινες, αφήνοντας μόνο μερικές εκατοντάδες επιζώντες. Σήμερα οι απόγονοι αυτών των φαλαινών φέρνουν τα μωρά τους στην επιφάνεια για να παίξουν και να αλληλεπιδράσουν μαζί μας.
Earlier this year, I was on assignment for National Geographic Magazine in Baja California. And about halfway down the peninsula on the Pacific side lies San Ignacio Lagoon, a critical calving ground for gray whales. For 100 years, this coast was the scene of a wholesale slaughter, where more than 20,000 gray whales were killed, leaving only a few hundred survivors. Today the descendents of these same whales nudge their youngsters to the surface to play and even interact with us.
(Μουσική)
(Music)
Αυτό το είδος πραγματικά έκανε μια σπουδαία επιστροφή.
This species truly has made a remarkable comeback.
Στην άλλη μεριά της χερσονήσου βρίσκεται το Κάβο Πούλμο, ένα μικρό χωριό ψαράδων. Δεκάδες χρόνια υπεραλίευσης, τους έφερε κοντά στην καταστροφή. Το 1995, οι ντόπιοι ψαράδες έπεισαν τις αρχές να κηρύξουν τα νερά τους προστατευόμενα. Αυτό που συνέβη ήταν ένα είδος θαύματος. Το 2005, μόλις 10 χρόνια μετά την έναρξη της προστασίας, οι επιστήμονες μέτρησαν τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη επαναφορά ψαριών.
Now, on the other side of the peninsula lies Cabo Pulmo, a sleepy fishing village. Decades of overfishing had brought them close to collapse. In 1995, local fisherman convinced the authorities to proclaim their waters a marine reserve. But what happened next was nothing short of miraculous. In 2005, after only a single decade of protection, scientists measured the largest recovery of fish ever recorded.
Δεν χρειάζεται να με πιστέψετε, ελάτε μαζί μου. Με μια ανάσα, κολυμπήστε μαζί μου βαθιά, σε ένα από τα μεγαλύτερα και πυκνότερα κοπάδια ψαριών που έχω συναντήσει ποτέ.
But don't take my word for it -- come with me. On a single breath, swim with me in deep, into one of the largest and densest schools of fish I have ever encountered.
(Μουσική)
(Music)
Όλοι έχουμε την ικανότητα να δημιουργούμε ελπίδα. Μέσα από τις φωτογραφίες μου, θέλω να περάσω το μήνυμα πως δεν είναι αργά για τους ωκεανούς μας. Ειδικά, θέλω να επικεντρωθώ στην ελαστικότητα της φύσης που έχει να αντιμετωπίσει 7,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
We all have the ability to be creators of hope. And through my photography, I want to pass on the message that it is not too late for our oceans. And particularly, I want to focus on nature's resilience in the face of 7.3 billion people.
Η ελπίδα μου είναι πως στο μέλλον, θα πρέπει να ψάξω ακόμα πιο πολύ, για να πάρω φωτογραφίες σαν αυτή, ενώ θα δημιουργώ εικόνες που θα δείχνουν τον σεβασμό που διέπει τη συνύπαρξή μας με τον ωκεανό. Αυτές ελπίζω να γίνουν μια καθημερινότητα για μένα.
My hope is that in the future, I will have to search much, much harder to make photographs like this, while creating images that showcase our respectful coexistence with the ocean. Those will hopefully become an everyday occurrence for me.
Για να διαπρέψεις και να επιβιώσεις στην ειδικότητά μου, πρέπει να είσαι ένας απέραντα αισιόδοξος. Πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα πως η επόμενη υπέροχη φωτογραφία που θα φέρει αλλαγή βρίσκεται πολύ κοντά, πίσω από το κοράλλι, μέσα σ' αυτή τη λιμνοθάλασσα, ή ίσως στην επόμενη.
To thrive and survive in my profession, you really have to be a hopeless optimist. And I always operate on the assumption that the next great picture that will effect change is right around the corner, behind the next coral head, inside the next lagoon or possibly, in the one after it.
(Μουσική)
(Music)