Jako dítě jsem snil o oceánu. Bylo to divoké místo plné barev a života, domov mimozemských, fantastických stvoření. Představoval jsem si žraloky vládnoucí potravnímu řetězci a viděl mořské želvy tančící po korálových útesech.
As a kid, I used to dream about the ocean. It was this wild place full of color and life, home to these alien-looking, fantastical creatures. I pictured big sharks ruling the food chain and saw graceful sea turtles dancing across coral reefs.
Jako mořský biolog jsem se stal fotografem a většinu kariéry jsem pak hledal místa, která jsem si vysnil, když jsem byl malý. Jak můžete vidět, začal jsem s průzkumem již v mládí. Ale můj první opravdový ponor nastal když mi bylo 10 let. Dodnes si živě vybavuji zuřivé mávání ploutvemi abych se ponořil ke zrezivělému dělu na povrchu korálu. A když jsem se jej konečně dotkl, podíval jsem se nahoru a byl rázem obklopen rybami, které hrály všemi barvami duhy. To byl den, kdy jsem se zamiloval do oceánu
As a marine biologist turned photographer, I've spent most of my career looking for places as magical as those I used to dream about when I was little. As you can see, I began exploring bodies of water at a fairly young age. But the first time I truly went underwater, I was about 10 years old. And I can still vividly remember furiously finning to reach this old, encrusted cannon on a shallow coral reef. And when I finally managed to grab hold of it, I looked up, and I was instantly surrounded by fish in all colors of the rainbow. That was the day I fell in love with the ocean.
Thomas Peschak
Thomas Peschak
Fotograf ochránce
Conservation Photographer
Během svých 40 let co tu jsem, jsem měl tu čest prozkoumat některá z nejúžasnějších míst podmořského světa pro časopis National Geographic a nadaci Save Our Seas. Fotil jsem vše od velmi, velmi velkých žraloků po malé rybičky, které se vešly do dlaně ruky. Cítil jsem intenzivní rybí dech Keporkaků jež se krmili jen pár metrů od mne v chladných mořích kanadského Velkého deštného pralesa. A měl jsem tu čest zúčastnit se námluv Zelených mořských želv v Mozambickém kanálu.
In my 40 years on this planet, I've had the great privilege to explore some of its most incredible seascapes for National Geographic Magazine and the Save Our Seas Foundation. I've photographed everything from really, really big sharks to dainty ones that fit in the palm of your hand. I've smelled the fishy, fishy breath of humpback whales feeding just feet away from me in the cold seas off Canada's Great Bear Rainforest. And I've been privy to the mating rituals of green sea turtles in the Mozambique Channel.
Každý na této planetě ovlivňuje a je ovlivňován oceánem. Panenské oceány o kterých jsem sníval jako malé dítě je stále těžší a těžší nalézt. Stávají se stísněnější a ohroženější. Jako lidé se snažíme držet si naši roli hlavního predátora na zemi a já mnohokrát viděl z první ruky a fotografoval důsledky tohoto jednání. Po dlouhou dobu jsem si myslel, že musím šokovat své publikum znepokojujícími fotkami, abych ho vytrhl z letargie A i když měl tento přístup jistý efekt vrátil jsem se zpět na začátek. Věřím, že nejlepší způsob jak dosáhnout změny je prodávat lásku. Jsem něco jako dohazovač druhů a jako fotograf mám unikátní možnost odhalit zvířata a celý ekosystém ležící skrytý pod hladinou oceánů. Těžko si něco zamilujete a stanete se toho ochráncem, když nemáte ponětí, že to existuje. Odhalení -- to je ta síla ochranného fotografování--
Everyone on this planet affects and is affected by the ocean. And the pristine seas I used to dream of as a child are becoming harder and harder to find. They are becoming more compressed and more threatened. As we humans continue to maintain our role as the leading predator on earth, I've witnessed and photographed many of these ripple effects firsthand. For a long time, I thought I had to shock my audience out of their indifference with disturbing images. And while this approach has merits, I have come full circle. I believe that the best way for me to effect change is to sell love. I guess I'm a matchmaker of sorts and as a photographer, I have the rare opportunity to reveal animals and entire ecosystems that lie hidden beneath the ocean's surface. You can't love something and become a champion for it if you don't know it exists. Uncovering this -- that is the power of conservation photography.
(hudba)
(Music)
Navštívil jsem stovky námořních míst, ale na světě je mnoho takových, která mne skutečně hluboce zasáhla. Poprvé jsem zažil tento vznosný pocit někdy před 10 lety, na divokém a drsném africkém pobřeží. Každý červen a červenec putuje obrovské hejno sardinek na sever v masivní migraci, které říkáme 'Útěk sardinek'. A řeknu vám, že mají dobrý důvod utíkat. V závěsu za nimi jsou hordy hladových mrštných predátorů. Běžní delfíni loví společně a dovedou oddělit některé sardinky od hlavního hejna co tak vytvoří návnadu. Nahání ryby k hladině oceánu a tam je uvězní a pak si rychle pochutnají na této dynamické a pulzující hostině. Nedaleko za nimi jsou žraloci. Většina lidí věří že žraloci a delfíni jsou nepřátelé na život a na smrt, ale během Útěku sardinek spolu vlastně koexistují. Ve skutečnosti delfíni pomáhají žralokům mnohem efektivněji se nakrmit. Bez delfínů jsou vytvářené shluky rozptýlenější a žraloci častěji končí s tím co nazývám Sardinkový koblih, případně s tlamou plnou vody. I když jsem se žraloky zažil pár perných okamžiků během Útěku sardinek, vím, že mne nevnímají jako svou kořist. Nicméně už jsem dostal pár facek ploutví, stejně jako každý další host tohoto divokého banketu.
I've visited hundreds of marine locations, but there are a handful of seascapes that have touched me incredibly deeply. The first time I experienced that kind of high was about 10 years ago, off South Africa's rugged, wild coast. And every June and July, enormous shoals of sardines travel northwards in a mass migration we call the Sardine Run. And boy, do those fish have good reason to run. In hot pursuit are hoards of hungry and agile predators. Common dolphins hunt together and they can separate some of the sardines from the main shoal and they create bait balls. They drive and trap the fish upward against the ocean surface and then they rush in to dine on this pulsating and movable feast. Close behind are sharks. Now, most people believe that sharks and dolphins are these mortal enemies, but during the Sardine Run, they actually coexist. In fact, dolphins actually help sharks feed more effectively. Without dolphins, the bait balls are more dispersed and sharks often end up with what I call a sardine donut, or a mouth full of water. Now, while I've had a few spicy moments with sharks on the sardine run, I know they don't see me as prey. However, I get bumped and tail-slapped just like any other guest at this rowdy, rowdy banquet.
Od pobřeží Afriky se přesuneme na východ přes obovský a rozlehlý Indický oceán na Maledivy, souostroví korálových ostrovů. Během bouřlivých jihozápadních monzumů, rejnoci z celého souostroví cestují do drobného bodu v Baa Atoll, zvaného Hanifaru. Armády korýšů většinou ne větších než vaše oční zorničky, jsou hlavní složkou potravy rejnoků. Když se koncentrace tohoto planktonu stane nejednotnou, rejnoci se krmí sami a přitom metají salta vzad stále dokola podobně jako když se štěně honí za svým ocasem.
From the shores of Africa we travel east, across the vastness that is the Indian Ocean to the Maldives, an archipelago of coral islands. And during the stormy southwest monsoon, manta rays from all across the archipelago travel to a tiny speck in Baa Atoll called Hanifaru. Armies of crustaceans, most no bigger than the size of your pupils, are the mainstay of the manta ray's diet. When plankton concentrations become patchy, manta rays feed alone and they somersault themselves backwards again and again, very much like a puppy chasing its own tail.
(hudba)
(Music)
Jakmile ale koncentrace planktonu vzroste, rejnoci se seřadí do linie hlava-ocas a formují dlouhé krmné řetězce a jakékoliv chutné sousto, které unikne prvnímu či druhému rejnokovi je jistojistě pozřeno dalším či následujícím strávníkem v řadě. Jak koncentrace planktonu v zálivu roste, rejnoci plavou blíž a blíž u sebe. Toto unikátní chování nazýváme cyklónové krmení. Rejnoci vířící v těsné formaci, v několika vrstvách nad sebou, vytváří vlastní vír, který sám o sobě nasává a doručuje plankton přímo do obrovských úst rejnoků. Zážitek z ponoru mezi stovkami těchto rejnoků je vskutku nezapomenutelný.
However, when plankton densities increase, the mantas line up head-to-tail to form these long feeding chains, and any tasty morsel that escapes the first or second manta in line is surely to be gobbled up by the next or the one after. As plankton levels peak in the bay, the mantas swim closer and closer together in a unique behavior we call cyclone feeding. And as they swirl in tight formation, this multi-step column of mantas creates its own vortex, sucking in and delivering the plankton right into the mantas' cavernous mouths. The experience of diving amongst such masses of hundreds of rays is truly unforgettable.
(hudba)
(Music)
Když jsem prvně fotografoval Hanifaru tak se netěšilo žádné ochraně a bylo ohroženo civilizací. Ve spolupráci s ochránci, jakým je např. Manta Trust, pomohly mé snímky, aby se Hanifaru stalo námořně chráněnou oblastí. Rybáři ze sousedních ostrovů dříve lovili tyto rejnoky pro jejich kůži - na výrobu tradičních bubnů. Dnes jsou jejich nejhorlivějšími ochránci a rejnoci jsou prospěšní maledivské ekonomice Každý rok přinesou do pokladny 8 miliónů dolarů.
When I first photographed Hanifaru, the site enjoyed no protection and was threatened by development. And working with NGOs like the Manta Trust, my images eventually helped Hanifaru become a marine-protected area. Now, fisherman from neighboring islands, they once hunted these manta rays to make traditional drums from their skins. Today, they are the most ardent conservation champions and manta rays earn the Maldivian economy in excess of 8 million dollars every single year.
Vždy jsem chtěl cestovat zpět v čase do doby, kdy mapy byly většinou prázdné nebo hlásaly "Zde žijí draci." Dnes je nejblíže této představě má návštěva vzdálených atolů v západních vodách Indického oceánu Daleko, předaleko od námořních tras a rybářských cest. je potápění do těchto vod dojemnou připomínkou toho jak před mnoha lety oceány vypadaly.
I have always wanted to travel back in time to an era where maps were mostly blank or they read, "There be dragons." And today, the closest I've come is visiting remote atolls in the western Indian Ocean. Far, far away from shipping lanes and fishing fleets, diving into these waters is a poignant reminder of what our oceans once looked like.
Velmi málo lidí slyšelo o Bassas da India malém kousku korálu v Mozambickém kanálu. Tento korál vytváří ochrannou bariéru a vnitřní laguna je mateřskou půdou pro galapágské žraloky. Tito žraloci jsou vše, jen ne plaší, a to dokonce i během dne. Měl jsem tušení, že by byli ještě smělejší a početnější během noci.
Very few people have heard of Bassas da India, a tiny speck of coral in the Mozambique Channel. Its reef forms a protective outer barrier and the inner lagoon is a nursery ground for Galapagos sharks. These sharks are anything but shy, even during the day. I had a bit of a hunch that they'd be even bolder and more abundant at night.
(hudba)
(Music)
Nikdy předtím jsem se nesetkal s tolika žraloky na jednom jediném korálu. Zachycení a sdílení momentů jako jsou tyto -- mi vždy připomene, proč jsem si vybral tuto cestu.
Never before have I encountered so many sharks on a single coral outcrop. Capturing and sharing moments like this -- that reminds me why I chose my path.
Dříve v tomto roce jsem byl na misi pro časopis National Geographic v Baja California. A zhruba v půli cesty na poloostrov na pacifické straně leží laguna San Ignacio, významné místo pro reprodukci šedých velryb. Po 100 let bylo toto místo scénou velkoobchodního vyvražďování, při němž bylo zabito více jak 20.000 šedých velryb, a zanechalo za sebou jen pár set přeživších. Dnes potomci těch samých velryb pošťuchují svá mláďata k hladině, aby si s námi hrála.
Earlier this year, I was on assignment for National Geographic Magazine in Baja California. And about halfway down the peninsula on the Pacific side lies San Ignacio Lagoon, a critical calving ground for gray whales. For 100 years, this coast was the scene of a wholesale slaughter, where more than 20,000 gray whales were killed, leaving only a few hundred survivors. Today the descendents of these same whales nudge their youngsters to the surface to play and even interact with us.
(hudba)
(Music)
Tyto druhy zaznamenaly skutečně neobyčejný návrat.
This species truly has made a remarkable comeback.
Na druhé straně poloostrova leží Cabo Pulmo, ospalá rybářská vesnice. Dekády nadměrného rybolovu přivedly zdejší populaci na pokraj vyhynutí. V roce 1995, místní rybáři přesvědčili autority k vyhlášení těchto vod námořními rezervacemi. Ale co se dělo dál byl takřka zázrak. V roce 2005, tedy pouze po jedné dekádě ochrany vědci naměřili největší nárůst rybí populace, jaká kdy byla zaznamenána.
Now, on the other side of the peninsula lies Cabo Pulmo, a sleepy fishing village. Decades of overfishing had brought them close to collapse. In 1995, local fisherman convinced the authorities to proclaim their waters a marine reserve. But what happened next was nothing short of miraculous. In 2005, after only a single decade of protection, scientists measured the largest recovery of fish ever recorded.
Ale nevěřte všemu co říkám, a pojďte se mnou. Na jeden nádech poplujte se mnou do hlubin, mezi jedno z největších a nejhustších hejn ryb, s jakým jsem se v životě setkal.
But don't take my word for it -- come with me. On a single breath, swim with me in deep, into one of the largest and densest schools of fish I have ever encountered.
(hudba)
(Music)
Všichni máme schopnost být tvůrci naděje. A mými fotografiemi chci předat zprávu, že není příliš pozdě pro naše oceány. A částečně chci také upozornit na nezdolnost přírody, která čelí 7.3 miliardám lidí.
We all have the ability to be creators of hope. And through my photography, I want to pass on the message that it is not too late for our oceans. And particularly, I want to focus on nature's resilience in the face of 7.3 billion people.
Doufám, že v budoucnu bude pro mne stále těžší a těžší pořídit takovéto fotografie, a spíše bude přibývat těch, které budou vyjadřovat naši koexistenci s oceánem. Ty se, doufejme, pro mne v budoucnu stanou každodenní událostí.
My hope is that in the future, I will have to search much, much harder to make photographs like this, while creating images that showcase our respectful coexistence with the ocean. Those will hopefully become an everyday occurrence for me.
K přežití a rozvoji mé profese, musíte být skutečně beznadějným optimistou. a vždy pracovat s předpokladem že možná další fotografie bude tou, která vyvolá změnu a čeká na vás přímo za rohem, za dalším korálem, uvnitř další laguny nebo možná uvnitř té další po ní.
To thrive and survive in my profession, you really have to be a hopeless optimist. And I always operate on the assumption that the next great picture that will effect change is right around the corner, behind the next coral head, inside the next lagoon or possibly, in the one after it.
(hudba)
(Music)