The Black Death. The 1918 Flu Pandemic. COVID-19.
مرگ سیاه. آنفولانزای همه گیر ۱۹۱۸. کووید-۱۹
We tend to think of these catastrophic, world-changing pandemics as very unlikely events.
ما تمایل داریم به این همهگیریهای فاجعهبار و در حال تغییر جهان بهعنوان رویدادهای بسیار بعید فکر کنیم.
But between 1980 and 2020, at least three diseases emerged that caused global pandemics. COVID-19, yes, but also the 2009 swine flu and HIV/AIDS.
اما بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۰، حداقل سه بیماری ظهور کردند که باعث همهگیری جهانی شدند. کووید-۱۹، بله، اما همچنین آنفولانزای خوکی ۲۰۰۹ و اچ آی وی.
Disease outbreaks are surprisingly common. Over the past four centuries, the longest stretch of time without a documented outbreak that killed at least 10,000 people was just four years.
شیوع بیماری به طرز شگفتآوری رایج است. در طول چهار قرن گذشته، طولانیترین زمان بدون شیوع مستند که منجر به مرگ حداقل ۱۰۰۰۰ نفر شد، تنها چهار سال بود.
As bad as these smaller outbreaks are, they’re far less deadly than a COVID-19-level pandemic. In fact, many people born after the 1918 flu lived their entire lives without experiencing a similar world-changing pandemic. What’s the probability that you do, too?
هر چقدر هم که این همهگیریهای کوچکتر بد هستند، بسیار کمتر از یک بیماری همهگیر در سطح کووید-۱۹کشنده هستند. در واقع، بسیاری از افرادی که پس از آنفولانزای ۱۹۱۸ متولد شدهاند، تمام زندگی خود را بدون تجربه یک بیماری همهگیر در حال تغییر جهان سپری کردند. احتمال اینکه شما هم انجام دهید چقدر است؟
There are several ways to answer this question.
راههای مختلفی برای پاسخ به این سوال وجود دارد.
You could look at history. A team of scientists and engineers who took this approach catalogued all documented epidemics and pandemics between 1600 and 1950. They used that data to do two things. First, to graph the likelihood that an outbreak of any size pops up somewhere in the world over a set period of time. And second, to estimate the likelihood that that outbreak would get large enough to kill a certain percentage of the world's population. This graph shows that while huge pandemics are unlikely, they're not that unlikely. The team used these two distributions to estimate that the risk of a COVID-19-level pandemic is about 0.5% per year, and could be as high as 1.4% if new diseases emerge more frequently in the future.
میتوانید به تاریخ نگاه کنید. تیمی از دانشمندان و مهندسان که این رویکرد را در پیش گرفتند، همه اپیدمیها و همه گیریهای ثبت شده را بین سالهای ۱۶۰۰ و ۱۹۵۰ فهرست بندی کردند. آنها از این دادهها برای انجام دو کار استفاده کردند. ابتدا، ایجاد نموداری از احتمال شیوع بیماری در هر اندازهای در جایی از جهان در یک دوره زمانی معین. و دوم، تخمین این احتمال که آن شیوع آنقدر بزرگ شود که درصد معینی از جمعیت جهان را بکشد. این نمودار نشان میدهد که اگرچه همهگیریهای بزرگ بعید هستند، اما بعید هم نیستند. این تیم از این دو توزیع استفاده کرد تا تخمین بزند که خطر یک بیماری همه گیر در سطح کووید-۱۹ حدود ۰.۵٪ در سال است و میتواند تا ۱.۴٪ باشد. اگر بیماریهای جدید در آینده بیشتر ظاهر شوند.
And we’ll come back to those numbers, but first, let’s look at another way to estimate the likelihood of a future pandemic: modeling one from the ground up.
و ما به آن اعداد باز خواهیم گشت، اما ابتدا، بیایید راه دیگری را برای تخمین احتمال یک بیماری همهگیر آینده بررسی کنیم: مدل سازی از پایه.
For most pandemics to happen, a pathogen, which is a microbe that can cause disease, has to spill over from its normal host by making contact with and infecting a human. Then, the pathogen has to spread widely, crossing international boundaries and infecting lots of people. Many variables determine whether a given spillover event becomes a pandemic. For example, the type of pathogen, how often humans come into close contact with its animal reservoir, existing immunity, and so on.
برای وقوع همهگیری، یک پاتوژن، که میکروبی است که میتواند باعث بیماری شود، باید با تماس با انسان و آلوده کردن آن، از میزبان عادی خود سرایت کند. سپس، پاتوژن باید به طور گسترده گسترش یابد و از مرزهای بین المللی عبور کند و افراد زیادی را آلوده کند. متغیرهای بسیاری تعیین میکنند که رویدادی سرریز به بیماری همهگیر منجر شود. به عنوان مثال، نوع پاتوژن، تعداد دفعات تماس انسان با مخزن حیوانی آن، ایمنی موجود و غیره.
Viruses are prime candidates to cause the next big pandemic. Scientists estimate that there are about 1.7 million as-yet-undiscovered viruses that currently infect mammals and birds, and that roughly 40% of these have the potential to spill over and infect humans.
ویروسها کاندیدهای اصلی برای ایجاد همهگیری بزرگ بعدی هستند. دانشمندان تخمین میزنند که حدود ۱.۷ میلیون ویروس هنوز کشف نشده وجود دارد که در حال حاضر پستانداران و پرندگان را آلوده میکنند و تقریباً ۴۰ درصد از آنها پتانسیل سرایت و آلوده کردن انسانها را دارند.
A team of scientists built a model using this information, as well as data about the global population, air travel networks, how people move around in communities, country preparedness levels, and how people might respond to pandemics. The model generated hundreds of thousands of virtual pandemics. The scientists then used this catalog to estimate that the probability of another COVID-19-level pandemic is 2.5 to 3.3% per year.
تیمی از دانشمندان با استفاده از این اطلاعات و همچنین دادههای مربوط به جمعیت جهانی، شبکههای سفر هوایی، نحوه رفت و آمد مردم در جوامع، سطح آمادگی کشور و نحوه واکنش مردم به همهگیریها، مدلی ساختند. این مدل صدها هزار بیماری همهگیر مجازی ایجاد کرد. سپس دانشمندان از این کاتالوگ استفاده کردند تا تخمین بزنند که احتمال یک بیماری همه گیر دیگر در سطح کووید-۱۹ ۲.۵ تا ۳.۳ درصد در سال است.
To get a sense of how these risks play out over a lifetime, let’s pick a value roughly in the middle of all these estimates: 2%. Now let’s build what’s called a probability tree diagram to model all possible scenarios. The first branch of the tree represents the first year: there’s a 2% probability of experiencing a COVID-19-level pandemic, which means there’s a 98% probability of not experiencing one. Second branch, same thing, Third branch, same. And so on, 72 more times. There is only one path that results in a fully pandemic-free lifetime: 98%, or 0.98, multiplied by itself 75 times, which comes out to roughly 22%. So the likelihood of living through at least one more COVID 19-level-pandemic in the next 75 years is 100 minus 22%, or 78%.
برای درک چگونگی این خطرات در طول عمر، بیایید یک مقدار را تقریباً در وسط همه این برآوردها انتخاب کنیم: ۲%. حال بیایید چیزی را بسازیم که نمودار درختی احتمال نامیده میشود تا تمام سناریوهای ممکن را مدل سازی کنیم. اولین شاخه درخت نشان دهنده سال اول است: احتمال ۲% ابتلا به یک بیماری همه گیر در سطح کووید-۱۹ وجود دارد، به این معنی که ۹۸٪ احتمال دارد که آن را تجربه نکنید. شاخه دوم، همان چیز، شاخه سوم، همان. و به همین ترتیب، ۷۲ بار دیگر. تنها یک مسیر وجود دارد که منجر به یک زندگی کاملاً عاری از بیماری همهگیر میشود: ۹۸٪ یا ۰.۹۸، ضرب در خودش ۷۵ برابر، که تقریباً به ۲۲٪ میرسد. بنابراین احتمال زندگی در حداقل یک بیماری همهگیر در سطح کووید ۱۹ در ۷۵ سال آینده ۱۰۰ منهای ۲۲٪ یا ۷۸٪ است.
78%!
۷۸%!
If we use the most optimistic yearly estimate— 0.5%— the lifetime probability drops to 31%. If we use the most pessimistic one, it jumps to 92%.
اگر از خوشبینانهترین تخمین سالانه استفاده کنیم - ۰.۵٪ - احتمال طول عمر به ۳۱% کاهش مییابد. اگر از بدبینانهترین آنها استفاده کنیم به ۹۲ درصد میرسد.
Even 31% is too high to ignore; even if we get lucky, future generations might not. Also, pandemics are usually random, independent events: so even if the yearly probability of a COVID-19-level pandemic is 1%, we could absolutely get another one in ten years.
حتی ۳۱% آنقدر زیاد است که نمیتوان نادیده گرفت. حتی اگر ما خوششانس باشیم، نسلهای آینده ممکن است خوششانس نباشند. همچنین، همهگیریها معمولاً رویدادهای تصادفی و مستقل هستند: بنابراین حتی اگر احتمال سالانه یک بیماری همهگیر در سطح کووید-۱۹ یک درصد باشد، ما قطعاً میتوانیم یک بیماری همهگیر دیگر را در ده سال دیگر دریافت کنیم.
The good news is we now have tools that make pandemics less destructive. Scientists estimated that early warning systems, contact tracing, social distancing, and other public health measures saved over a million lives in just the first six months of the COVID-19 pandemic in the US, not to mention the millions of lives saved by vaccines.
خبر خوب این است که ما اکنون ابزارهایی داریم که همهگیریها را کمتر مخرب میکند. دانشمندان تخمین زدهاند که سیستمهای هشدار اولیه، ردیابی تماس، فاصلهگذاری اجتماعی و سایر اقدامات بهداشت عمومی تنها در شش ماه اول همهگیری کووید-۱۹در ایالات متحده جان یک میلیون نفر را نجات داده است، بدون اشاره به نجات جان میلیونها نفر توسط واکسنها.
One day, another pandemic will sweep the globe. But we can work to make that day less likely to be tomorrow. We can reduce the risk of spillover events, and we can contain spillovers that do happen so they don’t become full-blown pandemics. Imagine how the future might look if we interacted with the animal world more carefully, and if we had well-funded, open-access global disease monitoring programs, AI-powered contact tracing and isolation measures, universal vaccines, next-generation antiviral drugs, and other tech we haven't even thought of.
یک روز یک بیماری همهگیر دیگری جهان را فرا خواهد گرفت. اما میتوانیم کاری کنیم که آن روز با احتمال کمتری فردا باشد. ما میتوانیم خطر رخدادهای سرریز را کاهش دهیم و میتوانیم جلوی سرریزهایی را بگیریم که اتفاق میافتند تا به همهگیریهای کامل تبدیل نشوند. آیندهای را تصور کنید که ما با دنیای حیوانات با دقت بیشتری تعامل داشتیم، و برنامههای پایش بیماریهای جهانی با دسترسی آزاد، ردیابی تماس و اقدامات جداسازی مبتنی بر هوش مصنوعی، واکسنهای جهانی، داروهای ضد ویروسی نسل بعدی، و فناوریهای دیگری که حتی به آن فکر نکردهایم.
It’s in our power to change these probabilities. So, we have a choice: we could do nothing and hope we get lucky. Or we could take the threat seriously enough that it becomes a self-defeating prophecy.
تغییر این احتمالات در اختیار ماست. بنابراین، ما یک انتخاب داریم: هیچ کاری نکرده و امیدواریم که خوش شانس باشیم. یا میتوانیم تهدید را آنقدر جدی بگیریم که به یک پیشگویی خودشکوفایی تبدیل شود.
Which future would you rather live in?
ترجیح میدهید در کدام آینده زندگی کنید؟