Λίγα είδη πάνω στη Γη μοιράζονται ένα φαινομενικά μυστήριο χαρακτηριστικό: έναν έμμηνο κύκλο. Είμαστε από τους λίγους εκλεκτούς. Μαϊμούδες, πίθηκοι, νυχτερίδες, άνθρωποι, και ίσως ένα είδος ποντικού, είναι τα μόνα θηλαστικά στη Γη που έχουν έμμηνο κύκλο. Επίσης, έχουμε περίοδο πιο συχνά από κάθε άλλο ζώο, παρόλο που είναι σπατάλη θρεπτικών ουσιών και σωματική ταλαιπωρία. Ποιο είναι το νόημα αυτής της ασυνήθιστης βιολογικής διαδικασίας; Η απάντηση ξεκινά από την εγκυμοσύνη. Στη διαδικασία αυτή, οι πόροι του σώματος χρησιμοποιούνται έξυπνα για να σχηματίσουν ένα περιβάλλον κατάλληλο για ένα έμβρυο, δημιουργώντας ένα εσωτερικό καταφύγιο για να αναθρέψει η μητέρα το παιδί της. Από αυτή την άποψη, η εγκυμοσύνη προκαλεί δέος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η εγκυμοσύνη θέτει τη μητέρα και το παιδί της σε κίνδυνο. Όπως για όλα τα ζωντανά όντα, το ανθρώπινο σώμα εξελίχθηκε για να προωθήσει τη διάδοση των γονιδίων του. Για τη μητέρα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσει να παρέχει εξίσου για όλους τους απογόνους της. Αλλά η μητέρα και το έμβρυό της δεν μοιράζονται ακριβώς τα ίδια γονίδια. Το έμβρυο κληροδοτεί γονίδια και από τον πατέρα του, και αυτά τα γονίδια μπορούν να προωθήσουν την επιβίωσή τους απορροφώντας μεγαλύτερο από το μερίδιο των πόρων που δικαιούνται από τη μητέρα. Η εξελικτική σύγκρουση συμφερόντων θέτει τη γυναίκα και το αγέννητο παιδί της σε μια βιολογική πάλη που εκτυλίσσεται μέσα στη μήτρα. Ένας παράγοντας που συμβάλλει σε αυτή την εσωτερική πάλη είναι ο πλακούντας, το εμβρυϊκό όργανο που συνδέεται με την παροχή αίματος της μητέρας και θρέφει το έμβρυο καθώς μεγαλώνει. Στα πιο πολλά θηλαστικά, ο πλακούντας είναι περιορισμένος πίσω από ένα τείχος μητρικών κυττάρων. Αυτό το τείχος δίνει στη μητέρα τον έλεγχο του αποθέματος των θρεπτικών στοιχείων για το έμβρυο. Αλλά στους ανθρώπους και σε μερικά άλλα είδη, ο πλακούντας στην πραγματικότητα διεισδύει στο κυκλοφοριακό σύστημα της μητέρας για να έχει απευθείας πρόσβαση στη ροή του αίματός της. Από τον πλακούντα, το έμβρυο αντλεί ορμόνες στις αρτηρίες της μητέρας που τις αφήνει ανοιχτές για να παρέχει μια μόνιμη ροή αίματος που είναι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά. Ένα έμβρυο με τέτοια απεριόριστη πρόσβαση μπορεί να κατασκευάσει ορμόνες για να αυξήσει το σάκχαρο στο αίμα της, να διαστείλει τις αρτηρίες της, και να αυξήσει την αρτηριακή της πίεση. Οι περισσότερες μητέρες-θηλαστικά μπορούν να αποβάλλουν ή να επαναπορροφήσουν έμβρυα, αν χρειαστεί, αλλά στους ανθρώπους, μόλις το έμβρυο συνδεθεί με την παροχή αίματος, η αποκοπή μπορεί να οδηγήσει σε αιμορραγία. Αν το έμβρυο εξελιχθεί ανεπαρκώς ή πεθάνει, κινδυνεύει η υγεία της μητέρας. Καθώς μεγαλώνει, η διαρκής ανάγκη του εμβρύου για πόρους μπορεί να προκαλέσει έντονη κούραση, υψηλή αρτηριακή πίεση, και παθήσεις όπως σακχαρώδης διαβήτης και προεκλαμψία. Εξαιτίας αυτών των κινδύνων, η εγκυμοσύνη είναι πάντα μια μεγάλη, και συχνά επικίνδυνη, επένδυση. Είναι κατανοητό ότι το σώμα πρέπει να κοσκινίζει τα έμβρυα προσεχτικά ώστε να βρει ποια είναι άξια της πρόκλησης. Εδώ μπαίνει η περίοδος. Η εγκυμοσύνη ξεκινά με μια διαδικασία, την εμφύτευση, κατά την οποία το έμβρυο ενσωματώνεται στο ενδομήτριο που σχηματίζει τη μήτρα. Το ενδομήτριο αναπτύχθηκε για να δυσκολεύει την εμφύτευση ώστε μόνο τα υγιή έμβρυα να μπορούν να επιζήσουν. Με αυτόν τον τρόπο, επέλεξε τα πιο σθεναρά διεισδυτικά έμβρυα, δημιουργώντας έναν εξελικτικό κύκλο ανατροφοδότησης. Το έμβρυο εμπλέκεται σε έναν πολύπλοκο και εξαιρετικά χρονισμένο ορμονικό διάλογο, που μετατρέπει το ενδομήτριο ώστε να επιτρέπει την εμφύτευση. Τι συμβαίνει όταν το έμβρυο αποτυγχάνει στο τεστ; Ίσως καταφέρει να προσκολληθεί, ή ακόμη και να περάσει μερικώς μέσα από το ενδομήτριο. Καθώς αργοπεθαίνει, μπορεί να θέσει τη μητέρα ευάλωτη σε μια λοίμωξη, και όλο αυτό το διάστημα, μπορεί να εκπέμπει ορμονικά σήματα που διαταράσσουν τους ιστούς της. Το σώμα αποφεύγει αυτό το πρόβλημα απλά αποφεύγοντας κάθε πιθανό κίνδυνο. Κάθε φορά που η ωορρηξία δεν καταλήγει σε μια υγιή εγκυμοσύνη, η μήτρα ξεφορτώνεται την ενδομητριακή της επίστρωση, μαζί με όλα τα μη γονιμοποιημένα ωάρια, άρρωστα, που πεθαίνουν, ή νεκρά έμβρυα. Αυτή η προστατευτική διαδικασία είναι γνωστή ως εμμηνόρροια, που οδηγεί στην περίοδο. Αυτό το βιολογικό χαρακτηριστικό, όσο παράξενο κι αν είναι, καθορίζει την πορεία μας για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους.
A handful of species on Earth share a seemingly mysterious trait: a menstrual cycle. We're one of the select few. Monkeys, apes, bats, humans, and possibly elephant shrews are the only mammals on Earth that menstruate. We also do it more than any other animal, even though its a waste of nutrients and can be a physical inconvenience. So where's the sense in this uncommon biological process? The answer begins with pregnancy. During this process, the body's resources are cleverly used to shape a suitable environment for a fetus, creating an internal haven for a mother to nurture her growing child. In this respect, pregnancy is awe-inspiring, but that's only half the story. The other half reveals that pregnancy places a mother and her child at odds. As for all living creatures, the human body evolved to promote the spread of its genes. For the mother, that means she should try to provide equally for all her offspring. But a mother and her fetus don't share exactly the same genes. The fetus inherits genes from its father, as well, and those genes can promote their own survival by extracting more than their fair share of resources from the mother. This evolutionary conflict of interests places a woman and her unborn child in a biological tug-of-war that plays out inside the womb. One factor contributing to this internal tussle is the placenta, the fetal organ that connects to the mother's blood supply and nourishes the fetus while it grows. In most mammals, the placenta is confined behind a barrier of maternal cells. This barrier lets the mother control the supply of nutrients to the fetus. But in humans and a few other species, the placenta actually penetrates right into the mother's circulatory system to directly access her blood stream. Through its placenta, the fetus pumps the mother's arteries with hormones that keep them open to provide a permanent flow of nutrient-rich blood. A fetus with such unrestricted access can manufacture hormones to increase the mother's blood sugar, dilate her arteries, and inflate her blood pressure. Most mammal mothers can expel or reabsorb embryos if required, but in humans, once the fetus is connected to the blood supply, severing that connection can result in hemorrhage. If the fetus develops poorly or dies, the mother's health is endangered. As it grows, a fetus's ongoing need for resources can cause intense fatigue, high blood pressure, and conditions like diabetes and preeclampsia. Because of these risks, pregnancy is always a huge, and sometimes dangerous, investment. So it makes sense that the body should screen embryos carefully to find out which ones are worth the challenge. This is where menstruation fits in. Pregnancy starts with a process called implantation, where the embryo embeds itself in the endometrium that lines the uterus. The endometrium evolved to make implantation difficult so that only the healthy embryos could survive. But in doing so, it also selected for the most vigorously invasive embryos, creating an evolutionary feedback loop. The embryo engages in a complex, exquisitely timed hormonal dialogue that transforms the endometrium to allow implantation. What happens when an embryo fails the test? It might still manage to attach, or even get partly through the endometrium. As it slowly dies, it could leave its mother vulnerable to infection, and all the time, it may be emitting hormonal signals that disrupt her tissues. The body avoids this problem by simply removing every possible risk. Each time ovulation doesn't result in a healthy pregnancy, the womb gets rid of its endometrial lining, along with any unfertilized eggs, sick, dying, or dead embryos. That protective process is known as menstruation, leading to the period. This biological trait, bizarre as it may be, sets us on course for the continuation of the human race.