If you haven't ordered yet, I generally find the rigatoni with the spicy tomato sauce goes best with diseases of the small intestine.
Als u nog niet hebt besteld, de rigatoni met pittige tomatensaus is de beste keus als u last hebt van uw darmen.
(Laughter)
(Gelach)
So, sorry -- it just feels like I should be doing stand-up up here because of the setting. No, what I want to do is take you back to 1854 in London for the next few minutes, and tell the story -- in brief -- of this outbreak, which in many ways, I think, helped create the world that we live in today, and particularly the kind of city that we live in today. This period in 1854, in the middle part of the 19th century, in London's history, is incredibly interesting for a number of reasons. But I think the most important one is that London was this city of 2.5 million people, and it was the largest city on the face of the planet at that point. But it was also the largest city that had ever been built.
Sorry, maar ik krijg hier het gevoel dat ik stand-up comedy zou moeten doen. Nee, wat ik wil doen is u meenemen naar het Londen van 1854 en het verhaal vertellen - de korte versie dan - van een uitbraak die volgens mij op veel manieren heeft bijgedragen aan de wereld waarin we nu leven en met name aan de moderne steden. De periode in 1854, halverwege de 19e eeuw, is om een aantal redenen ongelofelijk interessant. Maar de belangrijkste reden is volgens mij dat Londen 2,5 miljoen inwoners had en de grootste stad van de wereld was op dat moment. Maar het was ook de grootste stad die ooit was gebouwd.
And so the Victorians were trying to live through and simultaneously invent a whole new scale of living: this scale of living that we, you know, now call "metropolitan living." And it was in many ways, at this point in the mid-1850s, a complete disaster. They were basically a city living with a modern kind of industrial metropolis with an Elizabethan public infrastructure. So people, for instance, just to gross you out for a second, had cesspools of human waste in their basement. Like, a foot to two feet deep. And they would just kind of throw the buckets down there and hope that it would somehow go away, and of course it never really would go away. And all of this stuff, basically, had accumulated to the point where the city was incredibly offensive to just walk around in.
De mensen in de Victoriaanse tijd probeerden te overleven en tegelijkertijd een nieuwe schaal van leven uit te vinden: in de orde van grootte die we nu grootstedelijk noemen. Dat was rond 1850 op veel manieren een enorme ramp. Eigenlijk was het een soort moderne industriële wereldstad met een 16e-eeuwse infrastructuur. Mensen hadden bijvoorbeeld, om maar even de smakelijke details met u te delen, beerputten met menselijke uitwerpselen in hun kelder, zo'n halve meter diep. Ze gooiden de emmers gewoon leeg in de kelder in de hoop dat het op een of andere manier zou verdwijnen. Maar dat gebeurde natuurlijk nooit. Op een gegeven moment had zich zoveel viezigheid opgehoopt dat het misselijkmakend was om zelfs maar in de stad te lopen.
It was an amazingly smelly city. Not just because of the cesspools, but also the sheer number of livestock in the city would shock people. Not just the horses, but people had cows in their attics that they would use for milk, that they would hoist up there and keep them in the attic until literally their milk ran out and they died, and then they would drag them off to the bone boilers down the street. So, you would just walk around London at this point and just be overwhelmed with this stench. And what ended up happening is that an entire emerging public health system became convinced that it was the smell that was killing everybody, that was creating these diseases that would wipe through the city every three or four years. And cholera was really the great killer of this period.
De stad stonk ontzettend. Niet alleen vanwege de beerputten, maar ook de hoeveelheid vee in de stad was schokkend. Er waren niet alleen paarden, maar mensen hadden ook koeien op zolder voor de melk. Die takelden ze dan omhoog en hielden ze op zolder totdat het laatste druppeltje melk was opgedroogd en ze stierven. Dan sleepten ze ze door de straat om hun botten te laten uitkoken. Als je in die tijd door Londen liep, werd je gewoon bedwelmd door een vreselijke stank. Het resultaat was dat de gezondheidszorg, die juist in die periode opkwam, ervan overtuigd raakte dat mensen stierven door de stank en dat de stank de ziekten verspreidde die elke drie of vier jaar de stad teisterden. Cholera was zonder twijfel de meest dodelijke ziekte in die tijd.
It arrived in London in 1832, and every four or five years another epidemic would take 10,000, 20,000 people in London and throughout the U.K. And so the authorities became convinced that this smell was this problem. We had to get rid of the smell. And so, in fact, they concocted a couple of early, you know, founding public-health interventions in the system of the city, one of which was called the "Nuisances Act," which they got everybody as far as they could to empty out their cesspools and just pour all that waste into the river. Because if we get it out of the streets, it'll smell much better, and -- oh right, we drink from the river. So what ended up happening, actually, is they ended up increasing the outbreaks of cholera because, as we now know, cholera is actually in the water. It's a waterborne disease, not something that's in the air. It's not something you smell or inhale; it's something you ingest.
De ziekte brak uit in Londen in 1832 en iedere vier of vijf jaar kostte een nieuwe epidemie 10.000 tot 20.000 levens in Londen en de rest van de UK. De autoriteiten raakten er dus van overtuigd dat de stank het probleem was. We moesten van de stank af. Dus verzonnen ze een paar vroege interventies voor de volksgezondheid in het systeem van de stad. Eén daarvan heette de "Hinderwet", die bepaalde dat iedereen voor zover mogelijk zijn beerput moest legen en al dat afval in de rivier moest storten. Want als we het uit de straten verwijderen, dan stinkt het minder en... o ja, we drinken uit de rivier. Wat er uiteindelijk dus gebeurde, is dat ze nog meer cholera-uitbraken veroorzaakten want, zoals we nu weten, zit cholera juist in het water. De ziekte wordt door water overgebracht en zit niet in de lucht. Je ademt het niet in, maar je krijgt het via besmet water of voedsel.
And so one of the founding moments of public health in the 19th century effectively poisoned the water supply of London much more effectively than any modern day bioterrorist could have ever dreamed of doing. So this was the state of London in 1854, and in the middle of all this carnage and offensive conditions, and in the midst of all this scientific confusion about what was actually killing people, it was a very talented classic 19th century multi-disciplinarian named John Snow, who was a local doctor in Soho in London, who had been arguing for about four or five years that cholera was, in fact, a waterborne disease, and had basically convinced nobody of this. The public health authorities had largely ignored what he had to say. And he'd made the case in a number of papers and done a number of studies, but nothing had really stuck. And part of -- what's so interesting about this story to me is that in some ways, it's a great case study in how cultural change happens, how a good idea eventually comes to win out over much worse ideas. And Snow labored for a long time with this great insight that everybody ignored.
Dus toen in de 19e eeuw de basis werd gelegd voor de gezondheidszorg werd de watervoorziening van Londen zo effectief vergiftigd dat een hedendaagse bioterrorist daar alleen maar van kan dromen. Zo stond Londen er dus voor in 1854. Te midden van deze massasterfte en afschuwelijke omstandigheden en alle wetenschappelijke verwarring over de doodsoorzaak van al die mensen, was er een zeer getalenteerde, klassiek 19e-eeuwse multidisciplinair die John Snow heette, een dokter in Soho in Londen, die al vier of vijf jaar betoogde dat cholera in feite door water werd overgebracht. Maar daar had hij bijna niemand van weten te overtuigen. De gezondheidsdiensten negeerden zijn boodschap op grote schaal. Hij had zijn zaak bepleit in kranten en had onderzoeken gedaan, maar niets was echt blijven hangen. Wat ik zo boeiend vind aan dit verhaal is dat het in bepaalde opzichten een mooie casestudy is voor het verloop van culturele verandering, hoe een goed idee het uiteindelijk wint van veel slechtere ideeën. Snow zwoegde lang op dit grote inzicht dat alom werd genegeerd.
And then on one day, August 28th of 1854, a young child, a five-month-old girl whose first name we don't know, we know her only as Baby Lewis, somehow contracted cholera, came down with cholera at 40 Broad Street. You can't really see it in this map, but this is the map that becomes the central focus in the second half of my book. It's in the middle of Soho, in this working class neighborhood, this little girl becomes sick and it turns out that the cesspool, that they still continue to have, despite the Nuisances Act, bordered on an extremely popular water pump, local watering hole that was well known for the best water in all of Soho, that all the residents from Soho and the surrounding neighborhoods would go to.
Toen was er op een dag, 28 augustus 1854, een meisje van 5 maanden - haar voornaam is onbekend, we kennen haar alleen als Baby Lewis - dat op een of andere manier cholera kreeg. Zij kreeg cholera op Broad Street 40. Op deze kaart is het niet goed te zien, maar dit is de kaart die centraal staat in de tweede helft van mijn boek. Midden in Soho, een arbeidersbuurt, wordt een klein meisje ziek en dan blijkt dat de beerput, die ze ondanks de Hinderwet nog steeds hebben, naast een ontzettend populaire waterpomp ligt, een waterpoel die bekend stond om het beste water in heel Soho, waar alle bewoners van Soho en omliggende buurten water haalden.
And so this little girl inadvertently ended up contaminating the water in this popular pump, and one of the most terrifying outbreaks in the history of England erupted about two or three days later. Literally, 10 percent of the neighborhood died in seven days, and much more would have died if people hadn't fled after the initial outbreak kicked in. So it was this incredibly terrifying event. You had these scenes of entire families dying over the course of 48 hours of cholera, alone in their one-room apartments, in their little flats. Just an extraordinary, terrifying scene. Snow lived near there, heard about the outbreak, and in this amazing act of courage went directly into the belly of the beast because he thought an outbreak that concentrated could actually potentially end up convincing people that, in fact, the real menace of cholera was in the water supply and not in the air. He suspected an outbreak that concentrated would probably involve a single point source. One single thing that everybody was going to because it didn't have the traditional slower path of infections that you might expect.
Dat kleine meisje besmette dus onbedoeld het water in deze populaire pomp. Een van de meest angstaanjagende uitbraken in de geschiedenis van Engeland barstte twee of drie dagen later uit. Letterlijk 10 procent van de buurt stierf binnen één week. Het zouden er veel meer zijn geweest als de mensen niet waren gevlucht toen de ziekte voor het eerst uitbrak. Het was een ongelofelijk angstaanjagende gebeurtenis. Het kwam voor dat hele gezinnen aan cholera stierven binnen een tijdsbestek van 48 uur. Alleen in hun eenkamerappartementjes en kleine flats. Een buitengewoon angstaanjagend tafereel. Snow woonde in de buurt, hoorde van de uitbraak, en waagde zich met verbluffend veel moed in het hol van de leeuw omdat hij dacht een dat zodanig geconcentreerde uitbraak de mensen er uiteindelijk van zou kunnen overtuigen dat het echte gevaar van cholera in de watervoorziening zat en niet in de lucht. Hij vermoedde dat een zodanig geconcentreerde uitbraak waarschijnlijk maar één besmettingshaard zou hebben. Een centraal punt waar iedereen heen ging. Dat dacht hij omdat de uitbraak niet zo geleidelijk verliep als je normaal bij infecties zou verwachten.
And so he went right in there and started interviewing people. He eventually enlisted the help of this amazing other figure, who's kind of the other protagonist of the book -- this guy, Henry Whitehead, who was a local minister, who was not at all a man of science, but was incredibly socially connected; he knew everybody in the neighborhood. And he managed to track down, Whitehead did, many of the cases of people who had drunk water from the pump, or who hadn't drunk water from the pump. And eventually Snow made a map of the outbreak. He found increasingly that people who drank from the pump were getting sick. People who hadn't drunk from the pump were not getting sick. And he thought about representing that as a kind of a table of statistics of people living in different neighborhoods, people who hadn't, you know, percentages of people who hadn't, but eventually he hit upon the idea that what he needed was something that you could see. Something that would take in a sense a higher-level view of all this activity that had been happening in the neighborhood.
Dus hij ging direct de buurt in en begon mensen te interviewen. Hij schakelde de hulp in van een andere opzienbarende persoon, de andere hoofdpersoon in het boek, Henry Whitehead, een geestelijke uit de buurt. Hij was geen wetenschapper, maar had wel een enorm sociaal netwerk. Hij kende iedereen in de buurt. Het lukte Whitehead om te achterhalen welke mensen water van de pomp hadden gedronken en welke mensen niet. Ten slotte maakte Snow een kaart van de uitbraak. Het werd hem steeds duidelijker dat wie van de pomp had gedronken, ziek werd en wie niet van de pomp had gedronken, niet. Hij dacht erover om dat weer te geven in een soort statistische tabel van bewoners van verschillende buurten met percentages van wie wel of niet van de pomp had gedronken. Maar uiteindelijk kwam hij op het idee dat hij het zichtbaar moest maken. Iets dat op hoger niveau een beeld zou geven van de activiteit die er was geweest in de buurt.
And so he created this map, which basically ended up representing all the deaths in the neighborhoods as black bars at each address. And you can see in this map, the pump right at the center of it and you can see that one of the residences down the way had about 15 people dead. And the map is actually a little bit bigger. As you get further and further away from the pump, the deaths begin to grow less and less frequent. And so you can see this something poisonous emanating out of this pump that you could see in a glance. And so, with the help of this map, and with the help of more evangelizing that he did over the next few years and that Whitehead did, eventually, actually, the authorities slowly started to come around. It took much longer than sometimes we like to think in this story, but by 1866, when the next big cholera outbreak came to London, the authorities had been convinced -- in part because of this story, in part because of this map -- that in fact the water was the problem.
Dus maakte hij een kaart waarop alle sterfgevallen in de buurten werden weergegeven met zwarte streepjes op elk adres. Op deze kaart ziet u de pomp precies in het midden liggen. U ziet ook dat in een van de huizen verderop in de straat ongeveer 15 mensen zijn overleden. In werkelijkheid is de kaart nog een stukje groter. Naarmate je verder weg gaat van de pomp, zie je steeds minder sterfgevallen. Zo kun je dus zien dat er iets giftigs uit die pomp komt, dat zie je in één oogopslag. Dus met behulp van deze kaart en door zijn boodschap te blijven verkondigen, wat hij de daarop volgende jaren bleef doen, en Whitehead ook, begonnen de autoriteiten eindelijk geleidelijk van gedachten te veranderen. Dat duurde veel langer dan we graag zouden geloven, maar toen er in 1866 weer een grote cholera-uitbraak was in Londen waren de autoriteiten ervan overtuigd - ten dele door dit verhaal, door deze kaart - dat het water het eigenlijke probleem was.
And they had already started building the sewers in London, and they immediately went to this outbreak and they told everybody to start boiling their water. And that was the last time that London has seen a cholera outbreak since. So, part of this story, I think -- well, it's a terrifying story, it's a very dark story and it's a story that continues on in many of the developing cities of the world. It's also a story really that is fundamentally optimistic, which is to say that it's possible to solve these problems if we listen to reason, if we listen to the kind of wisdom of these kinds of maps, if we listen to people like Snow and Whitehead, if we listen to the locals who understand what's going on in these kinds of situations. And what it ended up doing is making the idea of large-scale metropolitan living a sustainable one.
De riolen in Londen werden toen al aangelegd en direct na de uitbraak gingen ze erheen en zeiden dat iedereen het water moest gaan koken. Sindsdien is er in Londen geen cholera-uitbraak meer geweest. Ik denk dat een deel van dit angstaanjagende en heel duistere verhaal zich nog steeds afspeelt in veel ontwikkelingslanden in de wereld. Eigenlijk is het ook echt een optimistisch verhaal, in die zin dat het mogelijk is om zulke problemen op te lossen als we luisteren naar ons verstand en de wijsheid van zulke kaarten, naar mensen als Snow en Whitehead, en naar de lokale bevolking die begrijpt wat er in zulke situaties aan de hand is. Uiteindelijk heeft dit verhaal het idee van grootschalige bewoning van steden duurzaam gemaakt.
When people were looking at 10 percent of their neighborhoods dying in the space of seven days, there was a widespread consensus that this couldn't go on, that people weren't meant to live in cities of 2.5 million people. But because of what Snow did, because of this map, because of the whole series of reforms that happened in the wake of this map, we now take for granted that cities have 10 million people, cities like this one are in fact sustainable things. We don't worry that New York City is going to collapse in on itself quite the way that, you know, Rome did, and be 10 percent of its size in 100 years or 200 years. And so that in a way is the ultimate legacy of this map. It's a map of deaths that ended up creating a whole new way of life, the life that we're enjoying here today. Thank you very much.
Toen mensen 10 procent van hun buurt zagen sterven binnen één week, vond iedereen dat het zo niet verder kon. dat mensen niet gemaakt waren om met 2,5 miljoen in een stad te wonen. Maar door het werk van Snow, door deze kaart en de hele reeks van hervormingen die hierdoor in gang werd gezet, vinden we steden met 10 miljoen inwoners nu heel gewoon en zijn zulke steden daadwerkelijk duurzaam. We maken ons geen zorgen dat New York ineenstort, zoals dat met Rome is gebeurd, en er over 100 of 200 jaar nog maar 10 procent van over is. In zekere zin is dat de ultieme nalatenschap van deze kaart. Een kaart van sterfgevallen die uiteindelijk een nieuwe manier van leven tot stand brengt, het leven dat we vandaag genieten. Dank u wel.