I saw a UFO once. I was eight or nine, playing in the street with a friend who was a couple of years older, and we saw a featureless silver disc hovering over the houses. We watched it for a few seconds, and then it shot away incredibly quickly. Even as a kid, I got angry it was ignoring the laws of physics. We ran inside to tell the grown-ups, and they were skeptical -- you'd be skeptical too, right? I got my own back a few years later: one of those grown-ups told me, "Last night I saw a flying saucer. I was coming out of the pub after a few drinks." I stopped him there. I said, "I can explain that sighting."
Ik zag ooit een ufo. Ik was acht of negen en speelde op straat met een vriend die een paar jaar ouder was. We zagen een glad zilveren schijfje over de huizen zweven. We keken er een paar seconden naar en toen schoot het ongelooflijk snel weg. Zelfs als kind werd ik boos omdat het de natuurkundige wetten negeerde. We liepen naar binnen om het de volwassenen te vertellen, en ze waren sceptisch -- je zou ook sceptisch zijn, toch? Een paar jaar later zette ik het ze betaald. Een van die volwassenen zei: "Gisteren zag ik een vliegende schotel. Ik kwam uit de pub na een paar drankjes." Ik onderbrak hem en zei: "Ik kan die waarneming verklaren."
(Laughter)
(Gelach)
Psychologists have shown we can't trust our brains to tell the truth. It's easy to fool ourselves. I saw something, but what's more likely -- that I saw an alien spacecraft, or that my brain misinterpreted the data my eyes were giving it? Ever since though I've wondered: Why don't we see flying saucers flitting around? At the very least, why don't we see life out there in the cosmos? It's a puzzle, and I've discussed it with dozens of experts from different disciplines over the past three decades. And there's no consensus. Frank Drake began searching for alien signals back in 1960 -- so far, nothing. And with each passing year, this nonobservation, this lack of evidence for any alien activity gets more puzzling because we should see them, shouldn't we?
Psychologen toonden aan dat we onze hersenen niet kunnen vertrouwen. Het is gemakkelijk om onszelf voor de gek houden. Ik zag iets, maar wat is waarschijnlijker: dat ik een buitenaards ruimteschip zag of dat mijn hersenen de data die mijn ogen opvingen fout interpreteerden? Sindsdien ben ik me blijven afvragen: waaróm zien we geen vliegende schotels rondzoeven? Waarom zien we op z'n minst geen tekenen van leven in de kosmos? Het is een raadsel en ik heb het besproken met tientallen experts uit verschillende disciplines in de afgelopen drie decennia. Er is geen consensus. Frank Drake begon in 1960 te zoeken naar signalen van buitenaardsen -- en tot nu toe: niets. Met elk voorbijgaand jaar wordt dit gebrek aan observatie, dit gebrek aan bewijs voor buitenaardse activiteit, steeds raadselachtiger. We zouden ze moeten zien, toch?
The universe is 13.8 billion years old, give or take. If we represent the age of the universe by one year, then our species came into being about 12 minutes before midnight, 31st December. Western civilization has existed for a few seconds. Extraterrestrial civilizations could have started in the summer months. Imagine a summer civilization developing a level of technology more advanced than ours, but tech based on accepted physics though, I'm not talking wormholes or warp drives -- whatever -- just an extrapolation of the sort of tech that TED celebrates. That civilization could program self-replicating probes to visit every planetary system in the galaxy. If they launched the first probes just after midnight one August day, then before breakfast same day, they could have colonized the galaxy. Intergalactic colonization isn't much more difficult, it just takes longer. A civilization from any one of millions of galaxies could have colonized our galaxy.
Het heelal is ongeveer 13,8 miljard jaar oud. Als we de ouderdom van het heelal weergeven als één jaar, dan ontstond onze soort ongeveer 12 minuten voor middernacht, op 31 december. De westerse beschaving is dan een paar seconden oud. Buitenaardse beschavingen kunnen in de zomermaanden zijn begonnen. Stel je zo'n zomerbeschaving voor, die een geavanceerder technologie dan de onze ontwikkelde, maar technologie op basis van aanvaarde natuurkunde. ik heb het niet over wormgaten of sneller dan licht, of wat dan ook. Alleen maar een extrapolatie van het soort technologie dat je bij TED vindt. Die beschaving zou zelfreproducerende sondes kunnen programmeren om elk planetair stelsel in de Melkweg te bezoeken. Als ze de eerste sondes even na middernacht op een dag in augustus uitstuurden, dan konden ze voor het ontbijt op dezelfde dag de Melkweg hebben gekoloniseerd. Intergalactische kolonisatie is niet veel moeilijker, het duurt gewoon langer. Een beschaving uit één van de miljoenen melkwegen kon onze Melkweg hebben gekoloniseerd.
Seems far-fetched? Maybe it is, but wouldn't aliens engage in some recognizable activity -- put worldlets around a star to capture free sunlight, collaborate on a Wikipedia Galactica, or just shout out to the universe, "We're here"?
Lijkt dit vergezocht? Misschien wel, maar zouden buitenaardse wezens geen herkenbare activiteit ondernemen -- zoals wereldjes rond een ster plaatsen om gratis zonlicht op te vangen, meewerken aan een Wikipedia Galactica, of gewoon naar het universum schreeuwen: "Wij zijn hier"?
So where is everybody? It's a puzzle because we do expect these civilizations to exist, don't we? After all, there could be a trillion planets in the galaxy -- maybe more.
Dus, waar is iedereen? Het is een raadsel omdat we wel degelijk verwachten dat deze beschavingen bestaan, toch? Er kunnen immers een biljoen planeten in de Melkweg zijn -- misschien meer.
You don't need any special knowledge to consider this question, and I've explored it with lots of people over the years. And I've found they often frame their thinking in terms of the barriers that would need to be cleared if a planet is to host a communicative civilization. And they usually identify four key barriers.
Je hebt geen speciale kennis nodig om deze vraag te overwegen, en ik heb het door de jaren heen met veel mensen onderzocht. Ik heb ontdekt dat ze vaak denken in termen van te overwinnen barrières om een planeet met een communicatieve beschaving te kunnen hebben. Meestal identificeren ze vier belangrijke barrières.
Habitability -- that's the first barrier. We need a terrestrial planet in that just right "Goldilocks zone," where water flows as a liquid. They're out there. In 2016, astronomers confirmed there's a planet in the habitable zone of the closest star, Proxima Centauri -- so close that Breakthrough Starshot project plans to send probes there. We'd become a starfaring species. But not all worlds are habitable. Some will be too close to a star and they'll fry, some will be too far away and they'll freeze.
Bewoonbaarheid -- dat is de eerste barrière. We hebben een aardse planeet nodig precies in het ‘Goudlokjegebied’ waar water als vloeistof stroomt. Ze zijn er. In 2016 bevestigden astronomen dat er een planeet was in de bewoonbare zone van de dichtstbijzijnde ster, Proxima Centauri -- zo dichtbij dat het Breakthrough Starshot project van plan is er sondes naartoe te sturen. We zouden dan een sterrevarende soort worden. Maar niet alle werelden zijn bewoonbaar. Sommige staan te dicht bij een ster en worden gefrituurd, andere te ver weg en bevriezen.
Abiogenesis -- the creation of life from nonlife -- that's the second barrier. The basic building blocks of life aren't unique to Earth: amino acids have been found in comets, complex organic molecules in interstellar dust clouds, water in exoplanetary systems. The ingredients are there, we just don't know how they combine to create life, and presumably there will be worlds on which life doesn't start.
Abiogenese -- het ontstaan van leven uit niet-leven -- is de tweede barrière. De bouwstenen van het leven zijn niet uniek voor de Aarde: aminozuren werden gevonden in kometen, complexe organische moleculen in interstellaire stofwolken, water in exoplanetaire systemen. De ingrediënten zijn er, we weten gewoon niet hoe ze te combineren om leven te creëren. En vermoedelijk zullen er werelden zijn waarop het leven niet opstart.
The development of technological civilization is a third barrier. Some say we already share our planet with alien intelligences. A 2011 study showed that elephants can cooperate to solve problems. A 2010 study showed that an octopus in captivity can recognize different humans. 2017 studies show that ravens can plan for future events -- wonderful, clever creatures -- but they can't contemplate the Breakthrough Starshot project, and if we vanished today, they wouldn't go on to implement Breakthrough Starshot -- why should they? Evolution doesn't have space travel as an end goal. There will be worlds where life doesn't give rise to advanced technology.
De ontwikkeling van een technologische beschaving is een derde barrière. Sommigen zeggen dat we onze planeet al delen met buitenaardse intelligenties. In 2011 toonde een studie aan dat olifanten kunnen samenwerken om problemen op te lossen. Een studie uit 2010 toonde aan dat een octopus in gevangenschap verschillende mensen kan herkennen. Studies in 2017 toonden aan dat raven kunnen plannen voor toekomstige gebeurtenissen -- prachtige, slimme wezens -- maar ze kunnen niet nadenken over het Breakthrough Starshot-project. Als wij vandaag zouden verdwijnen, zouden ze niet doorgaan met Breakthrough Starshot -- waarom zouden ze ook? Evolutie heeft ruimtereizen niet als einddoel. Er zullen werelden zijn waar het leven geen geavanceerde technologie ontwikkelt.
Communication across space -- that's a fourth barrier. Maybe advanced civilizations choose to explore inner space rather than outer space, or engineer at small distances rather than large. Or maybe they just don't want to risk an encounter with a potentially more advanced and hostile neighbor. There'll be worlds where, for whatever reason, civilizations either stay silent or don't spend long trying to communicate.
Communicatie door de ruimte is een vierde barrière. Misschien kiezen geavanceerde beschavingen ervoor om de innerlijke ruimte te verkennen in plaats van de buitenruimte. Of zijn ze bezig met kleine afstanden in plaats van grote. Of misschien willen ze gewoon geen ontmoeting riskeren met potentieel meer geavanceerde en vijandige buren. Er zullen werelden zijn waar, om welke reden dan ook, beschavingen ofwel zwijgen of niet lang proberen te communiceren.
As for the height of the barriers, your guess is as good as anyone's. In my experience, when people sit down and do the math, they typically conclude there are thousands of civilizations in the galaxy. But then we're back to the puzzle: Where is everybody? By definition, UFOs -- including the one I saw -- are unidentified. We can't simply infer they're spacecraft. You can still have some fun playing with the idea aliens are here. Some say a summer civilization did colonize the galaxy and seeded Earth with life ... others, that we're living in a cosmic wilderness preserve -- a zoo. Yet others -- that we're living in a simulation. Programmers just haven't revealed the aliens yet. Most of my colleagues though argue that E.T. is out there, we just need to keep looking, and this makes sense. Space is vast. Identifying a signal is hard, and we haven't been looking that long. Without doubt, we should spend more on the search. It's about understanding our place in the universe. It's too important a question to ignore.
Wat betreft de hoogte van die barrières, is jullie gok net zo goed als die van een ander. Meestal ervaar ik dat wanneer mensen gaan zitten rekenen, ze meestal concluderen dat er duizenden beschavingen in de Melkweg zijn. Maar dan weer het raadsel: waar is iedereen? Per definitie zijn ufo's -- ook degene die ik zag -- ongeïdentificeerd. We kunnen niet zomaar afleiden dat het ruimtevaartuigen zijn. Je kan nog steeds met het idee spelen dat aliens hier al zijn. Sommigen zeggen dat een zomerbeschaving de Melkweg heeft gekoloniseerd en het leven op de Aarde heeft geënt. Anderen zeggen dat we leven in een kosmisch wildreservaat -- een zoo. Weer anderen -- dat we in een simulatie leven. De programmeurs hebben er gewoon nog geen aliens in geprogrammeerd. De meeste van mijn collega's beweren dat E.T. daar ergens is, we hoeven alleen maar te blijven zoeken en dat is zinvol. De ruimte is enorm. Het identificeren van een signaal is moeilijk en we zijn nog niet zo lang op zoek. Zonder twijfel moeten we meer uitgeven voor het zoeken. Het gaat over het begrijpen van onze plaats in het universum. Het is een te belangrijke vraag om te negeren.
But there's an obvious answer: we're alone. It's just us. There could be a trillion planets in the galaxy. Is it plausible we're the only creatures capable of contemplating this question? Well, yes, because in this context, we don't know whether a trillion is a big number. In 2000, Peter Ward and Don Brownlee proposed the Rare Earth idea. Remember those four barriers that people use to estimate the number of civilizations? Ward and Brownlee said there might be more.
Maar er is een duidelijk antwoord: we zijn alleen. Alleen wij. Er kunnen een biljoen planeten in de Melkweg zijn. Is het aannemelijk dat wij de enige wezens zijn die zich deze vraag kunnen stellen? Nou, ja, want in deze context weten we niet of één biljoen een groot getal is. In 2000 kwamen Peter Ward en Don Brownlee met de Zeldzame-Aarde-idee. Denk aan die vier barrières die mensen gebruiken om het aantal beschavingen te schatten? Ward en Brownlee zeiden dat er wellicht meer zijn.
Let's look at one possible barrier. It's a recent suggestion by David Waltham, a geophysicist. This is my very simplified version of Dave's much more sophisticated argument. We are able to be here now because Earth's previous inhabitants enjoyed four billion years of good weather -- ups and downs but more or less clement. But long-term climate stability is strange, if only because astronomical influences can push a planet towards freezing or frying. There's a hint our moon has helped, and that's interesting because the prevailing theory is that the moon came into being when Theia, a body the size of Mars, crashed into a newly formed Earth. The outcome of that crash could have been a quite different Earth-Moon system. We ended up with a large moon and that permitted Earth to have both a stable axial tilt and a slow rotation rate. Both factors influence climate and the suggestion is that they've helped moderate climate change. Great for us, right? But Waltham showed that if the moon were just a few miles bigger, things would be different. Earth's spin axis would now wander chaotically. There'd be episodes of rapid climate change -- not good for complex life. The moon is just the right size: big but not too big. A "Goldilocks" moon around a "Goldilocks" planet -- a barrier perhaps.
Laten we eens kijken naar een mogelijke barrière. Het is een recente suggestie van David Waltham, een geofysicus. Dit is mijn vereenvoudigde versie van Dave's veel geavanceerdere argument. We kunnen hier nu zijn omdat de vorige bewoners van de Aarde van 4 miljard jaar goed weer konden genieten -- met ups en downs, maar door de bank genomen goed. Maar een stabiel klimaat op lange termijn is vreemd, alleen al omdat astronomische invloeden een planeet kunnen duwen naar ofwel bevriezen ofwel frituren. Er is een hint dat onze maan daarmee hielp, en dat is interessant omdat de heersende theorie is dat de maan ontstond toen Theia, een ruimtebrok ter grootte van Mars, op de nieuw gevormde Aarde insloeg. Het resultaat van die crash kon een heel ander Aarde-Maan systeem zijn geweest. We eindigden met een grote Maan en dat gaf de Aarde zowel een stabiele schuine aardas als een trage rotatiesnelheid. Beide factoren beïnvloeden het klimaat en de suggestie is dat ze hielpen om klimaatverandering te matigen. Komt ons goed uit, toch? Maar Waltham toonde aan dat als de Maan maar een paar kilometer groter was, de dingen anders zouden zijn. De rotatieas van de Aarde zou dan chaotisch variëren. Er zouden episodes van snelle klimaatverandering zijn geweest -- niet zo best voor complexe levensvormen. De Maan heeft precies de juiste grootte: groot, maar niet te groot. Een Goudlokjesmaan rond een Goudlokjesplaneet -- misschien een barrière.
You can imagine more barriers. For instance, simple cells came into being billions of years ago ... but perhaps the development of complex life needed a series of unlikely events. Once life on Earth had access to multicellularity and sophisticated genetic structures, and sex, new opportunities opened up: animals became possible. But maybe it's the fate of many planets for life to settle at the level of simple cells.
Je kunt je meer barrières voorstellen. Bijvoorbeeld, eenvoudige cellen ontstonden miljarden jaren geleden ... maar misschien had de ontwikkeling van complex leven wel behoefte aan een reeks onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Zodra het leven op Aarde meercellig werd en geavanceerde genetische structuren en geslachten ontwikkelde, opende dat nieuwe mogelijkheden: dieren werden mogelijk. Maar misschien is het lot van vele planeten dat leven er blijft steken op het niveau van enkelvoudige cellen.
Purely for the purposes of illustration, let me suggest four more barriers to add to the four that people said blocked the path to communicative civilization. Again, purely for the purposes of illustration, suppose there's a one-in-a-thousand chance of making it across each of the barriers. Of course there might be different ways of navigating the barriers, and some chances will be better than one in a thousand. Equally, there might be more barriers and some chances might be one in a million. Let's just see what happens in this picture.
Puur ter illustratie voeg ik nog vier barrières toe aan de vier waarvan mensen zeiden dat ze de weg blokkeerden naar een communicatieve beschaving. Dus alleen maar ter illustratie: stel er is een kans van één op duizend om over elk van die barrières te geraken. Wellicht kunnen die barrières ook anders genomen worden, met kansen die groter zijn dan één op de duizend. Maar ook kunnen er meer barrières zijn en enkele kansen zouden één op een miljoen kunnen zijn. Laten we eens kijken naar wat er gebeurt op dit plaatje.
If the galaxy contains a trillion planets, how many will host a civilization capable of contemplating like us projects such as Breakthrough Starshot? Habitability -- right sort of planet around the right sort of star -- the trillion becomes a billion. Stability -- a climate that stays benign for eons -- the billion becomes a million. Life must start -- the million becomes a thousand. Complex life forms must arise -- the thousand becomes one. Sophisticated tool use must develop -- that's one planet in a thousand galaxies. To understand the universe, they'll have to develop the techniques of science and mathematics -- that's one planet in a million galaxies. To reach the stars, they'll have to be social creatures, capable of discussing abstract concepts with each other using complex grammar -- one planet in a billion galaxies. And they have to avoid disaster -- not just self-inflicted but from the skies, too. That planet around Proxima Centauri, last year it got blasted by a flare. One planet in a trillion galaxies, just as in the visible universe.
Als de Melkweg een biljoen planeten bevat, hoeveel beschavingen zullen er dan zijn die net als wij kunnen nadenken over projecten als Breakthrough Starshot? Bewoonbaarheid -- de juiste soort planeet rond de juiste soort ster -- het biljoen wordt een miljard. Stabiliteit -- een klimaat dat eeuwenlang goedaardig blijft -- het miljard wordt een miljoen. Het leven moet beginnen -- het miljoen wordt duizend. Complexe levensvormen moeten ontstaan -- en duizend wordt één. Gebruik van geavanceerde werktuigen moet zich kunnen ontwikkelen -- dat wordt één planeet op duizend melkwegen. Om het universum te begrijpen, moeten ze de technieken van wetenschap en wiskunde ontwikkelen -- één planeet op een miljoen melkwegen. Om de sterren te bereiken, zullen ze sociale wezens moeten zijn, in staat abstracte concepten met elkaar te bespreken, met een complexe grammatica -- één planeet op een miljard sterrenstelsels. En ze moeten een ramp kunnen voorkomen -- niet alleen zelf veroorzaakt, maar ook vanuit de ruimte. Die planeet rond Proxima Centauri werd vorig jaar bestraald door een zonnevlam. Eén planeet op een biljoen sterrenstelsels, net zoveel als in het zichtbare heelal.
I think we're alone. Those colleagues of mine who agree we're alone often see a barrier ahead -- bioterror, global warming, war. A universe that's silent because technology itself forms the barrier to the development of a truly advanced civilization. Depressing, right?
Ik denk dat we alleen zijn. De collega’s die net als ik denken dat we alleen zijn zien vaak nog een toekomstige barrière -- bioterreur, opwarming van de Aarde, oorlog. Een universum dat stil is omdat de technologie zelf de barrière vormt tegen de ontwikkeling van een echt geavanceerde beschaving. Deprimerend, toch?
I'm arguing the exact opposite. I grew up watching "Star Trek" and "Forbidden Planet," and I saw a UFO once, so this idea of cosmic loneliness I certainly find slightly wistful. But for me, the silence of the universe is shouting, "We're the creatures who got lucky." All barriers are behind us. We're the only species that's cleared them -- the only species capable of determining its own destiny. And if we learn to appreciate how special our planet is, how important it is to look after our home and to find others, how incredibly fortunate we all are simply to be aware of the universe, humanity might survive for a while. And all those amazing things we dreamed aliens might have done in the past, that could be our future.
Ik beargumenteer precies het tegenovergestelde. Ik ben opgegroeid met ‘Star Trek’ en ‘Forbidden Planet’ en ik zag ooit een ufo, dus vind ik dit idee van kosmische eenzaamheid zeker een beetje weemoedig. Maar voor mij schreeuwt de stilte van het universum me toe: "Wij zijn het die geluk hebben gehad." Alle barrières liggen achter ons. We zijn de enige soort die ze hebben overwonnen -- de enige soort die in staat is zijn eigen lot te bepalen. Als we leren waarderen hoe bijzonder onze planeet is, hoe belangrijk het is om te zorgen voor onze thuis en er andere te vinden, hoe ongelooflijk veel geluk wij hebben om ons alleen al bewust te zijn van het universum, kan de mensheid wel een tijdje overleven. En al die verbazingwekkende dingen waarvan wij droomden dat aliens ze ooit deden, dat zou onze toekomst kunnen zijn.
Thank you very much.
Veel dank.
(Applause)
(Applaus)