Κάποτε είδα ένα ΑΤΙΑ. Ήμουν οκτώ ή εννέα χρονών, έπαιζα στον δρόμο με έναν φίλο, μερικά χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, και είδαμε έναν ασημένιο δίσκο χωρίς χαρακτηριστικά να αιωρείται πάνω από τα σπίτια. Το είδαμε για λίγα δευτερόλεπτα, και μετά έφυγε απίστευτα γρήγορα. Ακόμη και ως παιδί, θύμωσα που αψηφούσε τους νόμους της Φυσικής. Τρέξαμε μέσα να ειδοποιήσουμε τους μεγάλους, και ήταν δύσπιστοι -- και εσείς θα ήσασταν, σωστά; Λίγα χρόνια μετά, πήρα το αίμα μου πίσω: ένας από εκείνους τους ενήλικες μου είπε, «Χθες το βράδυ είδα έναν ιπτάμενο δίσκο. Έβγαινα από την παμπ μετά από μερικά ποτά». Εκεί τον σταμάτησα. Είπα, «Μπορώ να εξηγήσω αυτό που είδες».
I saw a UFO once. I was eight or nine, playing in the street with a friend who was a couple of years older, and we saw a featureless silver disc hovering over the houses. We watched it for a few seconds, and then it shot away incredibly quickly. Even as a kid, I got angry it was ignoring the laws of physics. We ran inside to tell the grown-ups, and they were skeptical -- you'd be skeptical too, right? I got my own back a few years later: one of those grown-ups told me, "Last night I saw a flying saucer. I was coming out of the pub after a few drinks." I stopped him there. I said, "I can explain that sighting."
(Γέλια)
(Laughter)
Οι ψυχολόγοι απέδειξαν ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε το μυαλό μας ότι μας λέει την αλήθεια. Εύκολα ξεγελάμε τον εαυτό μας. Είδα κάτι, αλλά τι είναι πιο πιθανό -- ότι είδα ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο ή ότι ο εγκέφαλος μου παρερμήνευσε τα δεδομένα που του έδωσαν τα μάτια; Από τότε έχω αναρωτηθεί: Γιατί δεν βλέπουμε ιπτάμενους δίσκους να πετούν εδώ και εκεί; Τουλάχιστον, γιατί δεν βλέπουμε ζωή εκεί έξω στο σύμπαν; Είναι ένας γρίφος που τον έχω συζητήσει με δεκάδες εμπειρογνώμονες από διαφορετικούς κλάδους κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Και δεν υπάρχει ομοφωνία. Ο Φρανκ Ντρέικ άρχισε να ψάχνει για εξωγήινα σήματα από το 1960 -- μέχρι στιγμής, τίποτα. Και κάθε έτος που περνά, αυτή η μη παρατήρηση, αυτή η έλλειψη αποδείξεων για εξωγήινη δραστηριότητα γίνεται πιο αινιγματική, γιατί θα έπρεπε να τους δούμε, σωστά;
Psychologists have shown we can't trust our brains to tell the truth. It's easy to fool ourselves. I saw something, but what's more likely -- that I saw an alien spacecraft, or that my brain misinterpreted the data my eyes were giving it? Ever since though I've wondered: Why don't we see flying saucers flitting around? At the very least, why don't we see life out there in the cosmos? It's a puzzle, and I've discussed it with dozens of experts from different disciplines over the past three decades. And there's no consensus. Frank Drake began searching for alien signals back in 1960 -- so far, nothing. And with each passing year, this nonobservation, this lack of evidence for any alien activity gets more puzzling because we should see them, shouldn't we?
Το σύμπαν είναι 13,8 δισεκατομμυρίων ετών, πάνω-κάτω. Αν αντιπροσωπεύσουμε την ηλικία του σύμπαντος στο ένα έτος, τότε το είδος μας δημιουργήθηκε περίπου 12 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα της 31 Δεκεμβρίου. Ο δυτικός πολιτισμός έχει υπάρξει για λίγα δευτερόλεπτα. Εξωγήινοι πολιτισμοί θα μπορούσαν να έχουν ξεκινήσει τους καλοκαιρινούς μήνες. Φανταστείτε έναν καλοκαιρινό πολιτισμό να αναπτύσσει ένα επίπεδο τεχνολογίας πιο προχωρημένο από το δικό μας, με τεχνολογία βασισμένη στην αποδεκτή φυσική, δεν μιλάω για σκουληκότρυπες ή σύστημα προώθησης -- οτιδήποτε -- απλώς μια παρεκβολή της τεχνολογίας που εξυμνεί το TED. Αυτός ο πολιτισμός θα μπορούσε να στείλει αυτοαναπαραγόμενους ανιχνευτές για να επισκεφτεί κάθε πλανητικό σύστημα στον γαλαξία. Αν οι πρώτοι ανιχνευτές έφυγαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα μίας ημέρας του Αυγούστου, τότε πριν από το πρωινό της ίδιας ημέρας θα μπορούσαν να έχουν αποικίσει τον γαλαξία. Ο διαγαλαξιακός αποικισμός δεν είναι πολύ πιο δύσκολος, απλώς διαρκεί περισσότερο. Ένας πολιτισμός από οποιονδήποτε από τους εκατομμύρια γαλαξίες θα μπορούσε να έχει αποικίσει τον γαλαξία μας.
The universe is 13.8 billion years old, give or take. If we represent the age of the universe by one year, then our species came into being about 12 minutes before midnight, 31st December. Western civilization has existed for a few seconds. Extraterrestrial civilizations could have started in the summer months. Imagine a summer civilization developing a level of technology more advanced than ours, but tech based on accepted physics though, I'm not talking wormholes or warp drives -- whatever -- just an extrapolation of the sort of tech that TED celebrates. That civilization could program self-replicating probes to visit every planetary system in the galaxy. If they launched the first probes just after midnight one August day, then before breakfast same day, they could have colonized the galaxy. Intergalactic colonization isn't much more difficult, it just takes longer. A civilization from any one of millions of galaxies could have colonized our galaxy.
Σας φαίνεται τραβγμένο; Ίσως είναι, αλλά δεν θα συμμετείχαν οι εξωγήινοι σε κάποια αναγνωρίσιμη δραστηριότητα -- βάλτε κόσμους γύρω από ένα αστέρι για να συλλάβουν το ηλιακό φως, να συνεργαστούν σε μια γαλαξιακή Wikipedia ή απλώς να φωνάξουν στο σύμπαν, «Είμαστε εδώ»;
Seems far-fetched? Maybe it is, but wouldn't aliens engage in some recognizable activity -- put worldlets around a star to capture free sunlight, collaborate on a Wikipedia Galactica, or just shout out to the universe, "We're here"?
Πού είναι λοιπόν όλοι; Είναι γρίφος, γιατί αναμένουμε την ύπαρξη αυτών των πολιτισμών, έτσι δεν είναι; Εξάλλου, μπορεί να υπάρχουν ένα τρισεκατομμύριο πλανήτες στον γαλαξία -- μπορεί περισσότεροι.
So where is everybody? It's a puzzle because we do expect these civilizations to exist, don't we? After all, there could be a trillion planets in the galaxy -- maybe more.
Δεν χρειάζεστε καμία ειδική γνώση για να εξετάσετε αυτό το ερώτημα και το έχω διερευνήσει με πολλούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Διαπίστωσα ότι συχνά πλαισιώνουν τη σκέψη τους όσον αφορά τα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσουν αν πρόκειται να φιλοξενήσει κάποιος πλανήτης έναν επικοινωνιακό πολιτισμό. Συνήθως αναγνωρίζουν τέσσερα βασικά εμπόδια.
You don't need any special knowledge to consider this question, and I've explored it with lots of people over the years. And I've found they often frame their thinking in terms of the barriers that would need to be cleared if a planet is to host a communicative civilization. And they usually identify four key barriers.
Την κατοικησιμότητα -- αυτό είναι το πρώτο εμπόδιο. Χρειαζόμαστε έναν χερσαίο πλανήτη στη σωστή κατοικήσιμη ζώνη, όπου το νερό ρέει ως υγρό. Υπάρχουν εκεί έξω. Το 2016, οι αστρονόμοι επιβεβαίωσαν έναν πλανήτη στην κατοικήσιμη ζώνη του πλησιέστερου αστέρα, τον Proxima Centauri -- τόσο κοντά όπου το έργο Breakthrough Starshot σχεδιάζει να στείλει ανιχνευτές. Θα είχαμε γίνει αστροναυτικό είδος. Αλλά δεν είναι όλοι κατοικήσιμοι. Κάποιοι πολύ κοντά στο αστέρι ζεσταίνονται, κάποιοι πολύ μακριά παγώνουν.
Habitability -- that's the first barrier. We need a terrestrial planet in that just right "Goldilocks zone," where water flows as a liquid. They're out there. In 2016, astronomers confirmed there's a planet in the habitable zone of the closest star, Proxima Centauri -- so close that Breakthrough Starshot project plans to send probes there. We'd become a starfaring species. But not all worlds are habitable. Some will be too close to a star and they'll fry, some will be too far away and they'll freeze.
Η αβιογένεση -- η δημιουργία ζωής από μη ζωή -- είναι το δεύτερο εμπόδιο. Τα βασικά δομικά στοιχεία της ζωής δεν είναι μοναδικά στη Γη: αμινοξέα έχουν βρεθεί σε κομήτες, σύνθετα οργανικά μόρια σε διαστρικά νέφη σκόνης, νερό σε εξωπλανητικά συστήματα. Τα συστατικά είναι εκεί, απλώς δεν ξέρουμε πώς συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ζωή και πιθανώς θα υπάρξουν κόσμοι όπου η ζωή δεν ξεκινά.
Abiogenesis -- the creation of life from nonlife -- that's the second barrier. The basic building blocks of life aren't unique to Earth: amino acids have been found in comets, complex organic molecules in interstellar dust clouds, water in exoplanetary systems. The ingredients are there, we just don't know how they combine to create life, and presumably there will be worlds on which life doesn't start.
Η ανάπτυξη τεχνολογικού πολιτισμού είναι ένα τρίτο εμπόδιο. Μερικοί λένε ότι μοιραζόμαστε ήδη τον πλανήτη μας με ξένη νοημοσύνη. Μελέτη του 2011 έδειξε ότι οι ελέφαντες συνεργάζονται για την επίλυση προβλημάτων. Μια μελέτη του 2010 έδειξε ότι ένα χταπόδι σε αιχμαλωσία μπορεί να αναγνωρίσει διαφορετικούς ανθρώπους. Μελέτες του 2017 δείχνουν ότι τα κοράκια προγραμματίζουν μελλοντικά γεγονότα -- υπέροχα, έξυπνα πλάσματα -- αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν το έργο Breakthrough Starshot, και αν σήμερα εξαφανιζόμασταν, δεν θα συνέχιζαν να εφαρμόσουν το Breakthrough Starshot -- γιατί να το κάνουν άλλωστε; Η εξέλιξη δεν έχει ως τελικό στόχο το διαστημικό ταξίδι. Θα υπάρξουν κόσμοι όπου η ζωή δεν οδηγεί σε προηγμένη τεχνολογία.
The development of technological civilization is a third barrier. Some say we already share our planet with alien intelligences. A 2011 study showed that elephants can cooperate to solve problems. A 2010 study showed that an octopus in captivity can recognize different humans. 2017 studies show that ravens can plan for future events -- wonderful, clever creatures -- but they can't contemplate the Breakthrough Starshot project, and if we vanished today, they wouldn't go on to implement Breakthrough Starshot -- why should they? Evolution doesn't have space travel as an end goal. There will be worlds where life doesn't give rise to advanced technology.
Η επικοινωνία στο διάστημα -- αυτό είναι το τέταρτο εμπόδιο. Ίσως οι προηγμένοι πολιτισμοί επιλέγουν να εξερευνήσουν τον εσωτερικό χώρο αντί του εξωτερικού χώρου ή να κατασκευάσουν σε μικρές αποστάσεις αντί μεγάλες. Ή ίσως απλώς δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν μια συνάντηση με πιθανώς έναν πιο προηγμένο και εχθρικό γείτονα. Θα υπάρξουν κόσμοι όπου για οποιονδήποτε λόγο, οι πολιτισμοί είτε παραμένουν σιωπηλοί ή δεν προσπαθούν πολύ να επικοινωνήσουν.
Communication across space -- that's a fourth barrier. Maybe advanced civilizations choose to explore inner space rather than outer space, or engineer at small distances rather than large. Or maybe they just don't want to risk an encounter with a potentially more advanced and hostile neighbor. There'll be worlds where, for whatever reason, civilizations either stay silent or don't spend long trying to communicate.
Όσον αφορά το μέγεθος των εμποδίων, η εικασία σας είναι εξίσου καλή όσο του καθενός. Από την εμπειρία μου, όταν οι άνθρωποι κάνουν υπολογισμούς, συνήθως καταλήγουν στο ότι υπάρχουν χιλιάδες πολιτισμοί στον γαλαξία. Αλλά τότε επιστρέφουμε στο γρίφο: Πού είναι όλοι; Εξ' ορισμού, τα ΑΤΙΑ -- συμπεριλαμβανομένου αυτού που είδα -- είναι άγνωστης ταυτότητας. Δεν μπορούμε απλά να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για διαστημόπλοια. Μπορείτε ακόμα να διασκεδάσετε με την ιδέα ότι οι εξωγήινοι είναι εδώ. Κάποιοι λένε ότι ένας καλοκαιρινός πολιτισμός αποίκησε τον γαλαξία και έσπειρε τη Γη με ζωή... Άλλοι, ότι ζούμε σε μια κοσμικά άγρια φύση -- έναν ζωολογικό κήπο. Ωστόσο, άλλοι -- ότι ζούμε σε μια προσομοίωση. Απλά οι προγραμματιστές δεν έχουν αποκαλύψει ακόμα τους εξωγήινους. Όμως, οι περισσότεροι συναδέλφοί μου υποστηρίζουν ότι ο E.T. είναι εκεί έξω, απλά πρέπει να συνεχίσουμε το ψάξιμο και αυτό έχει νόημα. Το διάστημα είναι τεράστιο. Ο εντοπισμός ενός σήματος είναι δύσκολος και δεν έχουμε ψάξει τόσο πολύ. Χωρίς αμφιβολία, πρέπει να αχοληθούμε περισσότερο με την αναζήτηση. Πρόκειται για την κατανόηση της θέσης μας στο σύμπαν. Είναι πολύ σημαντική για να την αγνοήσουμε.
As for the height of the barriers, your guess is as good as anyone's. In my experience, when people sit down and do the math, they typically conclude there are thousands of civilizations in the galaxy. But then we're back to the puzzle: Where is everybody? By definition, UFOs -- including the one I saw -- are unidentified. We can't simply infer they're spacecraft. You can still have some fun playing with the idea aliens are here. Some say a summer civilization did colonize the galaxy and seeded Earth with life ... others, that we're living in a cosmic wilderness preserve -- a zoo. Yet others -- that we're living in a simulation. Programmers just haven't revealed the aliens yet. Most of my colleagues though argue that E.T. is out there, we just need to keep looking, and this makes sense. Space is vast. Identifying a signal is hard, and we haven't been looking that long. Without doubt, we should spend more on the search. It's about understanding our place in the universe. It's too important a question to ignore.
Αλλά υπάρχει μια προφανής απάντηση: είμαστε μόνοι. Είμαστε μόνο εμείς. Μπορεί να υπάρχουν ένα τρισεκατομμύριο πλανήτες στον γαλαξία. Είναι εύλογο να είμαστε τα μόνα ικανά πλάσματα που εξετάζουν αυτή την ερώτηση; Λοιπόν, ναι, επειδή στο πλαίσιο αυτό, δεν ξέρουμε αν το τρισεκατομμύριο είναι ένας μεγάλος αριθμός. Το 2000, οι Πίτερ Γουόρντ και Ντον Μπράουνλι πρότειναν την ιδέα Rare Earth. Θυμάστε αυτά τα τέσσερα εμπόδια που χρησιμοποιούν για να εκτιμήσουν τον αριθμό των πολιτισμών; Αυτοί είπαν ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι.
But there's an obvious answer: we're alone. It's just us. There could be a trillion planets in the galaxy. Is it plausible we're the only creatures capable of contemplating this question? Well, yes, because in this context, we don't know whether a trillion is a big number. In 2000, Peter Ward and Don Brownlee proposed the Rare Earth idea. Remember those four barriers that people use to estimate the number of civilizations? Ward and Brownlee said there might be more.
Ας δούμε ένα πιθανό εμπόδιο. Πρόκειται για μια πρόσφατη πρόταση του Ντέιβιντ Γουόλθαμ, ενός γεωφυσικού. Αυτή είναι η πολύ απλουστευμένη εκδοχή μου από το εξελιγμένο επιχείρημα του Ντέιβιντ. Μπορούμε να είμαστε εδώ τώρα, επειδή οι προηγούμενοι κάτοικοι της Γης απολάμβαναν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια καλού καιρού -- με σκαμπανευάσματα, αλλά πάνω-κάτω ήπιου καιρού. Αλλά η μακροπρόθεσμη κλιματική σταθερότητα είναι περίεργη, επειδή και μόνο οι αστρονομικές επιρροές μπορούν να οδηγήσουν έναν πλανήτη στο ψύχος ή τη ζέστη. Υπάρχει μια υπόδειξη στην οποία μας βοήθησε η Σελήνη και αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί η επικρατούσα θεωρία είναι ότι το φεγγάρι ήρθε σε ύπαρξη όταν η Θεία, ένα ουράνιο σώμα στο μέγεθος του Άρη, συνθλίφτηκε σε τη νεοσυσταθείσα Γη. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα μπορούσε να ήταν ένα άλλο σύστημα Γης-Σελήνης. Καταλήξαμε με μια μεγάλη Σελήνη και αυτό επέτρεψε στη Γη να έχει σταθερή αξονική κλίση και αργή ταχύτητα περιστροφής. Και οι δύο παράγοντες επηρεάζουν το κλίμα και η πρόταση είναι ότι βοήθησαν να μετριάσει η κλιματική αλλαγή. Υπέροχα για εμάς, έτσι; Αλλά ο Γουόλθαμ έδειξε ότι αν η Σελήνη ήταν μόλις μερικά μίλια μεγαλύτερη, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ο άξονας περιστροφής της Γης θα κινόταν χαοτικά. Θα υπήρχαν επεισόδια ταχείας κλιματικής αλλαγής -- καθόλου καλό για σύνθετη ζωή. Η Σελήνη είναι ακριβώς στο σωστό μέγεθος: μεγάλη, αλλά όχι πολύ μεγάλη. Ένα κατοικήσιμο φεγγάρι γύρω από έναν κατοικήσιμο πλανήτη -- ίσως ένα εμπόδιο.
Let's look at one possible barrier. It's a recent suggestion by David Waltham, a geophysicist. This is my very simplified version of Dave's much more sophisticated argument. We are able to be here now because Earth's previous inhabitants enjoyed four billion years of good weather -- ups and downs but more or less clement. But long-term climate stability is strange, if only because astronomical influences can push a planet towards freezing or frying. There's a hint our moon has helped, and that's interesting because the prevailing theory is that the moon came into being when Theia, a body the size of Mars, crashed into a newly formed Earth. The outcome of that crash could have been a quite different Earth-Moon system. We ended up with a large moon and that permitted Earth to have both a stable axial tilt and a slow rotation rate. Both factors influence climate and the suggestion is that they've helped moderate climate change. Great for us, right? But Waltham showed that if the moon were just a few miles bigger, things would be different. Earth's spin axis would now wander chaotically. There'd be episodes of rapid climate change -- not good for complex life. The moon is just the right size: big but not too big. A "Goldilocks" moon around a "Goldilocks" planet -- a barrier perhaps.
Φανταστείτε περισσότερα εμπόδια. Για παράδειγμα, δημιουργήθηκαν απλά κύτταρα πριν από δισεκατομμύρια χρόνια... Αλλά ίσως και η ανάπτυξη σύνθετης ζωής χρειάστηκε μια σειρά απίθανων γεγονότων. Μόλις η ζωή στη Γη είχε πρόσβαση σε πολυκυττάρια και εξελιγμένες γενετικές δομές, και γένη, δημιουργήθηκαν νέες ευκαιρίες: τα ζώα κατέστησαν δυνατά. Αλλά ίσως είναι η τύχη πολλών πλανητών για να εγκατασταθεί η ζωή στο επίπεδο των απλών κυττάρων.
You can imagine more barriers. For instance, simple cells came into being billions of years ago ... but perhaps the development of complex life needed a series of unlikely events. Once life on Earth had access to multicellularity and sophisticated genetic structures, and sex, new opportunities opened up: animals became possible. But maybe it's the fate of many planets for life to settle at the level of simple cells.
Σαφώς για λόγους επεξήγησης, επιτρέψτε μου να προτείνω άλλα τέσσερα εμπόδια που λέγεται ότι μπλόκαραν το μονοπάτι στον επικοινωνιακό πολιτισμό. Και πάλι, καθαρά για λόγους απεικόνισης, υποθέστε ότι υπάρχει μια ευκαιρία στις χίλιες να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο. Φυσικά μπορεί να υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι πλοήγησης στα εμπόδια και μερικές πιθανότητες θα είναι καλύτερες από μία στις χίλιες. Ομοίως, ίσως υπάρχουν και άλλα εμπόδια και κάποιες πιθανότητες ίσως είναι μία στο εκατομμύριο. Ας δούμε τι συμβαίνει σε αυτή την εικόνα.
Purely for the purposes of illustration, let me suggest four more barriers to add to the four that people said blocked the path to communicative civilization. Again, purely for the purposes of illustration, suppose there's a one-in-a-thousand chance of making it across each of the barriers. Of course there might be different ways of navigating the barriers, and some chances will be better than one in a thousand. Equally, there might be more barriers and some chances might be one in a million. Let's just see what happens in this picture.
Εάν ο γαλαξίας περιέχει ένα τρισεκατομμύριο πλανήτες, πόσοι θα φιλοξενήσουν έναν πολιτισμό ικανό να σκεφτεί σαν εμάς έργα όπως το Breakthrough Starshot; Κατοικησιμότητα -- το σωστό είδος πλανήτη γύρω από το σωστό είδος αστεριού -- το τρισεκατομμύριο γίνεται δισεκατομμύριο. Σταθερότητα -- ένα κλίμα που παραμένει ευνοϊκό για αιώνες -- -- το δισεκατομμύριο γίνεται εκατομμύριο. Η ζωή πρέπει να ξεκινήσει -- το εκατομμύριο γίνεται χιλιάδες. Σύνθετες μορφές ζωής πρέπει να προκύψουν -- οι χιλιάδες γίνονται ένα. Η εξελιγμένη χρήση εργαλείων πρέπει να αναπτυχθεί -- αυτός είναι ένας πλανήτης σε χιλιάδες γαλαξίες. Για να κατανοήσουν το σύμπαν, θα πρέπει να αναπτύξουν τις τεχνικές της επιστήμης και των μαθηματικών -- ένας πλανήτης σε ένα εκατομμύριο γαλαξίες. Για να πάνε στα άστρα, θα πρέπει να είναι κοινωνικά όντα, ικανά να συζητήσουν αφηρημένες έννοιες μεταξύ τους χρησιμοποιώντας σύνθετη γραμματική -- ένας πλανήτης σε ένα δισεκατομμύριο γαλαξίες. Και θα πρέπει να αποφύγουν την καταστροφή -- όχι μόνο αυτοβλαβή, αλλά και από τους ουρανούς. Ο πλανήτης γύρω από τον Proxima Centauri, πέρυσι πυροδοτήθηκε από μια λάμψη. Ένας πλανήτης σε ένα τρισεκατομμύριο γαλαξίες, όπως και στο ορατό σύμπαν.
If the galaxy contains a trillion planets, how many will host a civilization capable of contemplating like us projects such as Breakthrough Starshot? Habitability -- right sort of planet around the right sort of star -- the trillion becomes a billion. Stability -- a climate that stays benign for eons -- the billion becomes a million. Life must start -- the million becomes a thousand. Complex life forms must arise -- the thousand becomes one. Sophisticated tool use must develop -- that's one planet in a thousand galaxies. To understand the universe, they'll have to develop the techniques of science and mathematics -- that's one planet in a million galaxies. To reach the stars, they'll have to be social creatures, capable of discussing abstract concepts with each other using complex grammar -- one planet in a billion galaxies. And they have to avoid disaster -- not just self-inflicted but from the skies, too. That planet around Proxima Centauri, last year it got blasted by a flare. One planet in a trillion galaxies, just as in the visible universe.
Νομίζω ότι είμαστε μόνοι. Οι συνάδελφοί μου που συμφωνούν ότι είμαστε μόνοι συχνά βλέπουν ένα εμπόδιο μπροστά -- βιοτρομοκρατία, υπερθέρμανση του πλανήτη, πόλεμος. Ένα σύμπαν που είναι σιωπηλό λόγω του ότι η ίδια η τεχνολογία αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός πραγματικά εξελιγμένου πολιτισμού. Καταθλιπτικό, σωστά;
I think we're alone. Those colleagues of mine who agree we're alone often see a barrier ahead -- bioterror, global warming, war. A universe that's silent because technology itself forms the barrier to the development of a truly advanced civilization. Depressing, right?
Υποστηρίζω ακριβώς το αντίθετο. Μεγάλωσα βλέποντας «Star Trek» και «Απαγορευμένος Πλανήτης» και είδα ένα ΑΤΙΑ μία φορά, έτσι αυτή την ιδέα της κοσμικής μοναξιάς τη βρίσκω σίγουρα ελαφρώς θορυβώδη. Αλλά για εμένα, η σιωπή του σύμπαντος φωνάζει, «Είμαστε τα όντα που στάθηκαν τυχερά». Όλα τα εμπόδια είναι πίσω μας. Είμαστε το μοναδικό είδος που τα έχει ξεπεράσει -- τα μόνα είδη ικανά να προσδιορίσουν το πεπρωμένο τους. Και αν μάθουμε να εκτιμούμε πόσο ξεχωριστός είναι ο πλανήτης μας, πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε το σπίτι μας και να βρούμε άλλα, πόσο απίστευτα τυχεροί είμαστε όλοι απλώς να γνωρίζουμε το σύμπαν, η ανθρωπότητα μπορεί να επιβιώσει για λίγο. Και όλα αυτά τα εκπληκτικά πράγματα που ονειρευτήκαμε ότι μπορεί να έκαναν στο παρελθόν οι εξωγήινοι, αυτό θα μπορούσε να είναι το μέλλον μας.
I'm arguing the exact opposite. I grew up watching "Star Trek" and "Forbidden Planet," and I saw a UFO once, so this idea of cosmic loneliness I certainly find slightly wistful. But for me, the silence of the universe is shouting, "We're the creatures who got lucky." All barriers are behind us. We're the only species that's cleared them -- the only species capable of determining its own destiny. And if we learn to appreciate how special our planet is, how important it is to look after our home and to find others, how incredibly fortunate we all are simply to be aware of the universe, humanity might survive for a while. And all those amazing things we dreamed aliens might have done in the past, that could be our future.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)