Θέλω να σας δώσω μια νέα οπτική γωνία. Αυτό ακούγεται πομπώδες, και είναι. Έφυγα από την Ιρλανδία χθές το πρωί. Ταξίδεψα από το Δουβλίνο στη Νέα Υόρκη ανεξάρτητα. Αλλά ο σχεδιασμός ενός αεροδρομίου, αεροπλάνου και τερματικού σταθμού, παρέχει πολύ λίγη ανεξαρτησία όταν έχεις ύψος 105,5 εκατοστά, για τους Αμερικανούς 3 πόδια και 5 ίντσες. Υπάλληλοι του αεροδρομίου με μετακινούσαν στο αεροδρόμιο με αναπηρική καρέκλα. Βέβαια, δεν χρειάζομαι αναπηρική καρέκλα, αλλά ο σχεδιασμός του αεροδρομίου και η έλλειψη προσβασιμότητάς του, σημαίνει ότι ήταν ο μόνος τρόπος να το διασχίσω. Με τη χειραποσκευή ανάμεσα στα πόδια μου πέρασα από την ασφάλεια, την επιβεβαίωση στοιχείων, και έφτασα στην πύλη επιβίβασης της πτήσης μου.
I want to give you a new perspective. That sounds grandiose, and it is. I left Ireland yesterday morning. I traveled from Dublin to New York independently. But the design of an airport, plane and terminal offers little independence when you're 105 and a half centimeters tall. For Americans, that's 3' 5". I was whisked through the airport by airline assistants in a wheelchair. Now, I don't need to use a wheelchair, but the design of an airport and its lack of accessibility means that it's my only way to get through. With my carry-on bag between my feet, I was wheeled through security, preclearance and I arrived at my boarding gate.
Στο αεροδρόμιο χρησιμοποιώ την ειδική υποστήριξη, γιατί οι περισσότεροι τερματικοί σταθμοί δεν είναι σχεδιασμένοι για εμένα. Ο έλεγχος ασφάλειας, για παράδειγμα. Δεν είμαι τόσο δυνατή ώστε να σηκώσω τη χειραποσκευή μου από το έδαφος μέχρι τον ιμάντα μεταφοράς. Βρίσκομαι στο ίδιο ύψος με αυτόν. Το προσωπικό, λόγω ασφαλείας, δεν μπορεί να με βοηθήσει και δεν μπορεί να το κάνει αντί για εμένα. Ο σχεδιασμός παρεμποδίζει την αυτονομία και την ανεξαρτησία μου. Αλλά το ταξίδι για ανθρώπους στο μέγεθός μου δεν είναι τόσο κακό. Ο χώρος για τα πόδια στην οικονομική θέση, είναι όπως της πρώτης.
I use the accessibility services in the airport because most of the terminal is just not designed with me in mind. Take security, for example. I'm not strong enough to lift my carry-on bag from the ground to the carousel. I stand at eye level with it. And those who work in that space for safety purposes cannot help me and cannot do it for me. Design inhibits my autonomy and my independence. But traveling at this size, it isn't all bad. The leg room in economy is like business class.
(Γέλια)
(Laughter)
Συχνά ξεχνάω ότι είμαι μικρόσωμη. Το φυσικό μου περιβάλλον και η κοινωνία μου το θυμίζουν. Η χρήση δημόσιας τουαλέτας είναι αφόρητη εμπειρία. Μπαίνω στον θάλαμο, αλλά δεν φτάνω την κλειδαριά της πόρτας. Αλλά είμαι δημιουργική και επίμονη. Κοιτάζω αν υπάρχει κάποιος κάδος να τον γυρίσω ανάποδα. Είναι ασφαλές; Όχι και τόσο. Είναι κατάλληλο και υγιεινό; Φυσικά και όχι. Η εναλλακτική όμως είναι χειρότερη. Αν αυτά δεν πιάσουν, χρησιμοποιώ το κινητό μου. Μου δίνει επιπλέον 10 με 15 πόντους, και προσπαθώ να βάλω την ασφάλεια με το iPhone. Φαντάζομαι ότι ο Τζόνι Άιβ δεν είχε αυτό κατά νου όταν σχεδίασε το iPhone. Αλλά λειτουργεί. Η εναλλακτική είναι η βοήθεια ενός ξένου. Τους ζητώ συγγνώμη εκτενώς και τους ζητάω να μείνουν έξω από την πόρτα μου. Το κάνουν και βγαίνω από την τουαλέτα ευγνώμων, αλλά απολύτως ταπεινωμένη, και ελπίζω να μην παρατήρησαν, ότι έφυγα χωρίς να πλύνω τα χέρια μου. Έχω αντισηπτικό χεριών μαζί μου κάθε μέρα, γιατί ο νιπτήρας, το σαπούνι, το στεγνωτήριο χεριών και ο καθρέπτης είναι μακριά για μένα.
I often forget that I'm a little person. It's the physical environment and society that remind me. Using a public bathroom is an excruciating experience. I walk into the cubicle but I can't reach the lock on the door. I'm creative and resilient. I look around and see if there's a bin that I can turn upside down. Is it safe? Not really. Is it hygienic and sanitary? Definitely not. But the alternative is much worse. If that doesn't work, I use my phone. It gives me an additional four- to six-inch reach, and I try to jam the lock closed with my iPhone. Now, I imagine that's not what Jony Ive had in mind when he designed the iPhone, but it works. The alternative is that I approach a stranger. I apologize profusely and I ask them to stand guard outside my cubicle door. They do and I emerge grateful but absolutely mortified, and hope that they didn't notice that I left the bathroom without washing my hands. I carry hand sanitizer with me every single day because the sink, soap dispenser, hand dryer and mirror are all out of my reach.
Οι τουαλέτες των αναπήρων είναι μια λύση. Στον χώρο αυτό, μπορώ να φτάσω την κλειδαριά της πόρτας, τον νιπτήρα, το σαπούνι, τον στεγνωτήρα και τον καθρέπτη. Ωστόσο, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη λεκάνη. Είναι επίτηδες σχεδιασμένη ψηλά, έτσι ώστε να μετακινούνται εύκολα οι άνθρωποι από την αναπηρική καρέκλα. Αυτό είναι μια υπέροχη και απαραίτητη καινοτομία, αλλά όταν στον σχεδιασμό κάτι χαρακτηρίζεται προσβάσιμο, τι σημαίνει αυτό; Σε ποιον είναι προσβάσιμο; και τίνος οι ανάγκες δεν ικανοποιούνται;
Now, the accessible bathroom is somewhat of an option. In this space, I can reach the lock on the door, the sink, the soap dispenser, the hand dryer and the mirror. Yet, I cannot use the toilet. It is deliberately designed higher so that wheelchair users can transfer across with ease. This is a wonderful and necessary innovation, but in the design world, when we describe a new project or idea as accessible, what does that mean? Who is it accessible to? And whose needs are not being accommodated for?
Η τουαλέτα είναι ένα παράδειγμα όπου ο σχεδιασμός θίγει την αξιοπρέπειά μου, αλλά το φυσικό περιβάλλον με επηρεάζει σε πιο απλά πράγματα, όπως το να παραγγείλω έναν καφέ. Εντάξει, το παραδέχομαι. Πίνω πάρα πολύ καφέ. Παραγγέλνω βανίλια λάτε με χαμηλά λιπαρά αλλά προσπαθώ να κόψω το σιρόπι. Η καφετέρια όμως δεν είναι σχεδιασμένη καλά, τουλάχιστον για εμένα. Στέκομαι στη σειρά δίπλα από την προθήκη με τα γλυκά, κι ο μπαρίστα ζητάει την επόμενη παραγγελία. «Επόμενος, παρακαλώ» φωνάζει. Δεν μπορούν να με δουν. Ο διπλανός μου δείχνει προς εμένα και όλοι είναι αμήχανοι. Παραγγέλνω γρήγορα και προχωρώ για να πάρω τον καφέ μου. Τώρα, σκεφτείτε για ένα δευτερόλεπτο. Πού τον αφήνουν: Ψηλά στον πάγκο και χωρίς καπάκι. Τεντώνομαι για να πάρω τον καφέ που πλήρωσα κι αυτό είναι μια απίστευτα επικίνδυνη εμπειρία.
Now, the bathroom is an example of where design impinges upon my dignity, but the physical environment impacts upon me in much more casual ways too, something as simple as ordering a cup of coffee. Now, I'll admit it. I drink far too much coffee. My order is a skinny vanilla latte, but I'm trying to wean myself off the syrup. But the coffee shop, it's not designed well, at least not for me. Queuing, I'm standing beside the pastry cabinet and the barista calls for the next order. "Next, please!" they shout. They can't see me. The person next to me in the queue points to my existence and everyone is embarrassed. I order as quick as I can and I move along to collect my coffee. Now, think just for a second. Where do they put it? Up high and without a lid. Reaching up to collect a coffee that I have paid for is an incredibly dangerous experience.
Ο σχεδιασμός όμως με δυσκολεύει ακόμα και στα ρούχα θα βάλω. Θέλω ρούχα που εκφράζουν την προσωπικότητά μου. Όμως δύσκολα τα βρίσκεις στο τμήμα με τα παιδικά, και τα γυναικεία ενδύματα συχνά απαιτούν πολλές αλλαγές. Θέλω παπούτσια να δείχνουν την ωριμότητα, τον επαγγελματισμό και τη φινέτσα μου. Αντιθέτως, μου δίνουν αθλητικά με Velcro και φωτάκια. Βέβαια, δεν λέω και τελείως όχι στα παπούτσια με φωτάκια.
But design also impinges on the clothes that I want to wear. I want garments that reflect my personality. It's difficult to find in the childrenswear department. And often womenswear requires far too many alterations. I want shoes that affect my maturity, professionalism and sophistication. Instead, I'm offered sneakers with Velcro straps and light-up shoes. Now, I'm not totally opposed to light-up shoes.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά ο σχεδιασμός επηρεάζει ακόμα πιο απλά πράγματα όπως το να κάτσεις σε μια καρέκλα. Δεν μπορώ από όρθια στάση να κάτσω με χάρη στην καρέκλα. Εξαιτίας των προδιαγραφών για το ύψος της, πρέπει να σέρνομαι στα χέρια και τα πόδια μου για να ανέβω πάνω της, και ταυτόχρονα να προσέχω μην αναποδογυρίσει.
But design also impacts on such simple things, like sitting on a chair. I cannot go from a standing to a seating position with grace. Due to the standards of design heights of chairs, I have to crawl on my hands and knees just to get on top of it, whilst also being conscious that it might tip over at any stage.
Παρόλο που ο σχεδιασμός με επηρεάζει με την καρέκλα, την τουαλέτα, την καφετέρια ή τα ρούχα, στηρίζομαι και ωφελούμαι από την καλοσύνη αγνώστων. Αλλά δεν είναι όλοι τόσο καλοί. Μου θυμίζουν ότι είμαι μικρόσωμη όταν ένας ξένος δείχνει, κοιτάζει επίμονα, γελάει, με αποκαλεί διάφορα, ή με βγάζει φωτογραφίες. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Με την άνοδο της κοινωνικής δικτύωσης έχω την ευκαιρία και το μέσο να εκφράζομαι ως μπλόγκερ και ακτιβίστρια, αλλά επίσης με αγχώνει το ότι μπορεί να γίνω meme, ή διαδικτυακός πάταγος χωρίς την έγκρισή μου.
But whilst design impacts on me whether it's a chair, a bathroom, a coffee shop, or clothes, I rely on and benefit from the kindness of strangers. But not everybody is so nice. I'm reminded that I'm a little person when a stranger points, stares, laughs, calls me a name, or takes a photograph of me. This happens almost every day. With the rise of social media, it has given me an opportunity and a platform to have a voice as a blogger and as an activist, but it has also made me nervous that I might become a meme or a viral sensation, all without my consent.
Οπότε ας σταθούμε για μια στιγμή για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η λέξη «νάνος» είναι προσβλητική. Αναπτύχθηκε την εποχή του Μπάρνουμ με το τσίρκο και την έκθεση τεράτων. Η κοινωνία έχει εξελιχθεί. Το ίδιο και το λεξιλόγιό μας. Η γλώσσα είναι ένα ισχυρό εργαλείο. Δεν ονομάζει απλά την κοινωνία μας. Τη διαμορφώνει.
So let's take a moment right now to make something very clear. The word "midget" is a slur. It evolved from PT Barnum's era of circuses and freak shows. Society has evolved. So should our vocabulary. Language is a powerful tool. It does not just name our society. It shapes it.
Είμαι περήφανη που είμαι μικρόσωμη, που έχω κληρονομήσει την πάθηση της αχονδροπλασίας. Αλλά είμαι περισσότερο περήφανη γιατί είμαι η Σινέντ. Η αχονδροπλασία είναι η πιο κοινή μορφή νανισμού. Η αχονδροπλασία ερμηνεύεται ως «έλλειψη σχηματισμού χόνδρων» Έχω κοντά άκρα και αχονδροπλαστικά χαρακτηριστικά προσώπου, το μέτωπο και η μύτη μου. Τα χέρια μου δεν τεντώνουν πλήρως. αλλά μπορώ να γλύψω τον αγκώνα μου. Δεν θα σας το δείξω αυτό. (Γέλια) Η αχονδροπλασία προκύπτει σε μία ανά 20.000 γεννήσεις. Το 80% μικρόσωμων ατόμων γεννιούνται από γονείς με κανονικό ύψος. Δηλαδή, ο καθένας σε αυτή την αίθουσα μπορεί να κάνει παιδί με αχονδροπλασία. Ωστόσο, κληρονόμησα την πάθηση από τον πατέρα μου. Θα ήθελα να σας δείξω μια φωτογραφία της οικογένειάς μου, Η μητέρα μου έχει κανονικό ύψος, ο πατέρας μου είναι μικρόσωμος και εγώ είμαι η μεγαλύτερη από τα πέντε παιδιά. Έχω τρεις αδερφές και έναν αδερφό. Έχουν όλοι κανονικό ύψος. Είμαι πολύ τυχερή που γεννήθηκα σε μια τέτοια οικογένεια που καλλιέργησε την περιέργεια και την επιμονή μου, που με προστάτεψε από την κακία και τη άγνοια των ξένων, και με εφοδίασε με αντοχή, δημιουργικότητα και αυτοπεποίθηση που χρειάστηκα για να επιβιώσω και να αλλάξω το περιβάλλον και την κοινωνία. Αν έπρεπε να δώσω έναν λόγο γιατί είμαι επιτυχής, είναι επειδή ήμουν και είμαι ένα παιδί που δέχθηκε αγάπη. Ένα αγαπητό παιδί με πολύ θράσος και σαρκασμό, αλλά και πάλι αγαπητό.
I am incredibly proud to be a little person, to have inherited the condition of achondroplasia. But I am most proud to be Sinead. Achondroplasia is the most common form of dwarfism. Achondroplasia translates as "without cartilage formation." I have short limbs and achondroplastic facial features, my forehead and my nose. My arms do not straighten fully, but I can lick my elbow. I'm not showing you that one. Achondroplasia occurs in approximately one in every 20,000 births. 80 percent of little people are born to two average-height parents. That means that anybody in this room could have a child with achondroplasia. Yet, I inherited my condition from my dad. I'd like to show you a photo of my family. My mother is average height, my father is a little person and I am the eldest of five children. I have three sisters and one brother. They are all average height. I am incredibly fortunate to have been born into a family that cultivated my curiosity and my tenacity, that protected me from the unkindness and ignorance of strangers and that armed me with the resilience, creativity and confidence that I needed to survive and manipulate the physical environment and society. If I was to pinpoint any reason why I am successful, it is because I was and I am a loved child, now, a loved child with a lot of sass and sarcasm, but a loved child nonetheless.
Σας δίνω μια εκ των έσω εικόνα του ποια είμαι σήμερα, για να σας δείξω μια νέα οπτική γωνία. Ήθελα να προκαλέσω την ιδέα ότι ο σχεδιασμός είναι μόνο ένα εργαλείο λειτουργικότητας και ομορφιάς. Ο σχεδιασμός επηρεάζει άμεσα και έντονα τις ζωές των ανθρώπων, τις ζωές όλων. Ο σχεδιασμός είναι ένας τρόπος να νιώσουμε ότι ανήκουμε στον κόσμο, αλλά και ένα μέσο για να διατηρείται η περηφάνια του ατόμου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο σχεδιασμός επίσης μπορεί να θίξει μια ομάδα ανθρώπων των οποίων τις ανάγκες δεν λαμβάνει υπόψιν.
In giving you an insight into who I am today I wanted to offer you a new perspective. I wanted to challenge the idea that design is but a tool to create function and beauty. Design greatly impacts upon people's lives, all lives. Design is a way in which we can feel included in the world, but it is also a way in which we can uphold a person's dignity and their human rights. Design can also inflict vulnerability on a group whose needs aren't considered.
Σήμερα θέλω να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας. Για ποιον δεν σχεδιάζουμε; Πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τη φωνή τους και τις εμπειρίες τους; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Ο σχεδιασμός είναι ένα τεράστιο προνόμιο, αλλά έχει και μεγαλύτερη ευθύνη. Θέλω να ανοίξετε τα μάτια σας.
So today, I want your perceptions challenged. Who are we not designing for? How can we amplify their voices and their experiences? What is the next step? Design is an enormous privilege, but it is a bigger responsibility. I want you to open your eyes.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)