I'm going to talk today about saving more, but not today, tomorrow. I'm going to talk about Save More Tomorrow. It's a program that Richard Thaler from the University of Chicago and I devised maybe 15 years ago. The program, in a sense, is an example of behavioral finance on steroids -- how we could really use behavioral finance. Now you might ask, what is behavioral finance? So let's think about how we manage our money. Let's start with mortgages. It's kind of a recent topic, at least in the U.S. A lot of people buy the biggest house they can afford, and actually slightly bigger than that. And then they foreclose. And then they blame the banks for being the bad guys who gave them the mortgages.
Այսօր ես կխոսեմ ավելի շատ գումար տնտեսելու մասին, բայց ոչ այսօր, այլ վաղը: Ես կխոսեմ Վաղը Ավել Խնայելու մասին: Դա ծրագիր է, որը Ռիչարդ Թալերը՝ Չիկագոյի համալսարանից, և ես մշակել ենք երևի 15 տարի առաջ: Ծրագիրը, կարելի է ասել, ֆինանսական վարքագծի օրինակ է խթանիչների վրա՝ թե ինչպես է կարելի կիրառել ֆինանսական վարքագիծը: Դուք կարող եք հարցնել, թե ի՞նչ է ֆինանսական վարքագիծը: Եկեք պատկերացնենք, թե ինչպես ենք կառավարում մեր գումարները: Եկեք սկսենք վարկերից: Դա, կարծես, արդի թեմա է, առնվազն ԱՄՆ-ում: Շատ մարդիկ գնում են իրենց հնարավորության սահմաններում ամենամեծ տունը, և իրականում դրանից էլ մի քիչ մեծը: Եվ դրանից հետո գալիս է բռնագանձումը: Եվ նրանք սկսում են մեղադրել բանկերին նրանում, որ իրենք են եղել այն վատ մարդիկ, ովքեր տվել է այդ վարկը:
Let's also think about how we manage risks -- for example, investing in the stock market. Two years ago, three years ago, about four years ago, markets did well. We were risk takers, of course. Then market stocks seize and we're like, "Wow. These losses, they feel, emotionally, they feel very different from what we actually thought about it when markets were going up." So we're probably not doing a great job when it comes to risk taking.
Եկեք նաև մտածենք նրա մասին թե ինչպես ենք կառավարում ռիսկերը. օրինակ՝ ֆոնդային շուկաներում ներդրումները: Երկու տարի առաջ, երեք տարի առաջ, նույնիսկ չորս տարի առաջ շուկաների իրավիճակը լավ էր: Իհարկե, մենք էինք ռիսկ կրողները: Ապա ֆոնդային շուկաներն անկում ապրեցին, և մենք անմիջապես. «Վայ... Այդ կորուստները, դրանք էապես տարբերվում են նրանցից, թե ինչ էինք մենք իրականում սպասում, երբ շուկաները աճ էին ապրում»: Այսպիսով, հավանաբար մենք այդքան լավ չենք գործում, երբ հարցը վերաբերվում է ռիսկի դիմելուն:
How many of you have iPhones? Anyone? Wonderful. I would bet many more of you insure your iPhone -- you're implicitly buying insurance by having an extended warranty. What if you lose your iPhone? What if you do this? How many of you have kids? Anyone? Keep your hands up if you have sufficient life insurance. I see a lot of hands coming down. I would predict, if you're a representative sample, that many more of you insure your iPhones than your lives, even when you have kids. We're not doing that well when it comes to insurance.
Ձեզանից քանի՞սը iPhone ունի: Որևէ՞ մեկը։ Հիանալի է: Ես կարող եմ գրազ գալ, որ ձեզանից շատերը ապահովագրել են իրենց iPhone-երը՝ դուք անուղղակիորեն գնում եք ապահովագրություն՝ վճարելով ընդլայնված երաշխիքի համար: Ի՞նչ կլինի, եթե դուք կորցնեք ձեր iPhone-ը: Ի՞նչ, եթե մի այլ բան պատահի: Ձեզանից քանի՞սը երեխաներ ունի: Որևե՞ մեկը: Մի իջեցրեք ձեռ ձեռքերը, եթե դուք ունեք բավարար կյանքի ապահովագրություն: Ես տեսնում եմ, որ շատ ձեռքեր իջնում են: Ես կարող եմ կանխատեսել, ելնելով նրանից, որ դուք եք ներկայացուցչական նմուշը, որ ձեզանից շատերը ապահովագրում են իրենց iPhone-ը, ոչ թե կյանքը՝ նույնիսկ, երբ երեխաներ ունեն: Մենք այդքան էլ լավ չենք գործում, երբ հարցը վերաբերվում է ապահովագրությանը:
The average American household spends 1,000 dollars a year on lotteries. And I know it sounds crazy. How many of you spend a thousand dollars a year on lotteries? No one. So that tells us that the people not in this room are spending more than a thousand to get the average to a thousand. Low-income people spend a lot more than a thousand on lotteries. So where does it take us? We're not doing a great job managing money.
Ամերիկյան միջին ընտանիքը տարեկան ծախսում է 1,000 դոլար վիճակախաղերի վրա: Եվ ես գիտեմ, որ դա խենթ է հնչում: Ձեզանից քանի՞սն է տարեկան 1,000 դոլար ծախսում վիճակախաղերի վրա: Ոչ ոք: Դա մեզ ասում է, որ այս սենյակում ներկա չգտնվող մարդիկ ծախսում են ավելի քան հազար որպեսզի միջինում ստացվի հազար: Ցածր եկամուտ ունեցող մարդիկ ծախսում են ավելի քան հազար վիճակախաղերի վրա: Այսպիսով, ի՞նչ է դա մեզ ասում: Մենք այդքան էլ լավ չենք գործում, երբ հարցը վերաբերվում է գումարների կառավարմանը:
Behavioral finance is really a combination of psychology and economics, trying to understand the money mistakes people make. And I can keep standing here for the 12 minutes and 53 seconds that I have left and make fun of all sorts of ways we manage money, and at the end you're going to ask, "How can we help people?" And that's what I really want to focus on today. How do we take an understanding of the money mistakes people make, and then turning the behavioral challenges into behavioral solutions? And what I'm going to talk about today is Save More Tomorrow.
Ֆինանսական վարքագիծը իրականում միավորում է հոգեբանությունը և տնտեսագիտությունը՝ փորձելով հասկանալ մարդկանց ֆինանսական սխալները: Եվ ես կարող եմ կանգնել այստեղ իմ տրամադրության տակ մնացած 12 րոպե և 53 վայրկյանը և կատակել տարատեսակ եղանակների մասին, թե ինչպես ենք մենք կառավարում գումարները, և ի վերջո դուք կհարցնեք. «Ինչպե՞ս մենք կարող ենք օգնել մարդկանց»: Եվ դա է, ինչի վրա եմ ցանկանում կենտրոնանալ այսօր: Ինչպե՞ս վերցնել հասկացությունը մարդկանց ֆինանսական սխալների մասին և ապա վարքագծային մարտահրավերները վերածել վարքագծային լուծումների: Եվ այսօր ես պատրաստվում եմ խոսել նրա մասին, թե ինչպես Խնայել Ավելին Վաղը:
I want to address the issue of savings. We have on the screen a representative sample of 100 Americans. And we're going to look at their saving behavior. First thing to notice is, half of them do not even have access to a 401(k) plan. They cannot make savings easy. They cannot have money go away from their paycheck into a 401(k) plan before they see it, before they can touch it. What about the remaining half of the people? Some of them elect not to save. They're just too lazy. They never get around to logging into a complicated website and doing 17 clicks to join the 401(k) plan. And then they have to decide how they're going to invest in their 52 choices, and they never heard about what is a money market fund. And they get overwhelmed and the just don't join. How many people end up saving to a 401(k) plan? One third of Americans. Two thirds are not saving now.
Ես ուզում եմ անդրադարձ կատարել մի հարցի՝ խնայողությունների խնդրին: Ահա էկրանի վրա ունենք մի ներկայացուցչական նմուշ՝ բնութագրող 100 ամերիկացիների: Եվ մենք դիտարկելու ենք նրանց խնայողական վարքագծերը: Առաջին ուշագրավ բանը այն է, որ նրանց կեսը նույնիսկ չունեն հնարավորություն մուտք գործել 401(k) պլան: Նրանք չեն կարող հեշտությամբ խնայողություններ անել: Նրանք չեն կարող թույլ տալ իրենց գումարները ուղղել աշխատավարձից դեպի 401(k) պլան՝ մինչև գումարը տեսնելը, մինչև այն շոշափելը: Իսկ ինչ վերաբերվում է մնացած կեսին, նրանցից ոմանք նախընտրում են չխնայել: Նրանք պարզապես շատ ծույլ են: Նրանք երբեք չեն ջանա մուտք գործել բարդ վեբկայք և 17 անգամ սեղմել մկնիկի կոճակը՝ 401(k) պլանին միանալու համար: Եվ դրանից հետո նրանք պետք է որոշեն, թե ինչպես են նրանք կատարելու ներդրում իրենց հասանելի 52 հնարավորությունից, և նրանք երբևիցե չեն լսել, թե ինչ է ֆինանսական ֆոնդային ներդրումը: Եվ նրանք գերբեռնվում են և պարզապես չեն անդամագրվում: Քանի՞ հոգի է ի վերջո խնայողություններ անում 401(k) պլանի միջոցով: Ամերիկացիների մեկ երրորդը: Երկու երրորդը այս պահին խնայողություններ չեն անում:
Are they saving enough? Take out those who say they save too little. One out of 10 are saving enough. Nine out of 10 either cannot save through their 401(k) plan, decide not to save -- or don't decide -- or save too little. We think we have a problem of people saving too much. Let's look at that. We have one person -- well, actually we're going to slice him in half because it's less than one percent. Roughly half a percent of Americans feel that they save too much.
Իսկ արդյոք նրանք բավարա՞ր խնայողություններ են անում: Հանենք նրանց, ով ասում է, որ շատ քիչ է խնայում: Միայն 10-ից մեկն է բավականաչափ խնայում: 10-ից ինը կամ չեն կարող խնայել 401(k) պլանի միջոցով, և որոշում են չխնայել, կամ որոշում չեն կայացնում, կամ շատ քիչ են խնայում: Մեզ թվում է, մենք խնդիր ունենք, որ մարդիկ չափից շատ են խնայում: Եկեք տեսնենք: Մենք ունենք մեկ անձ, իրականում, պետք է կիսենք նրան, որովհետև արդյունքը մեկ տոկոսից էլ քիչ է: Կոպիտ հաշված, ամերիկացիների կես տոկոսն է համարում, որ խնայում է չափից շատ:
What are we going to do about it? That's what I really want to focus on. We have to understand why people are not saving, and then we can hopefully flip the behavioral challenges into behavioral solutions, and then see how powerful it might be. So let me divert for a second as we're going to identify the problems, the challenges, the behavioral challenges, that prevent people from saving. I'm going to divert and talk about bananas and chocolate.
Եվ ի՞նչ ենք պատրաստվում անել այս կապակցությամբ: Իրականում դրա վրա եմ ուզում կենտրոնանալ այսօր: Մենք պետք է հասկանանք, թե ինչու մարդիկ չեն խնայում, և ապա, հուսով եմ, կկարողանանք հակադարձել վարքագծային մարտահրավերները վարքագծային լուծումների, և ապա տեսնել, թե ինչքան ազդեցիկ կարող է դա լինել: Այսպիսով, թույլ տվեք մեկ վայրկյանով շեղվել, քանի որ մենք պատրաստվում ենք բացահայտել այն խնդիրները, այն մարտահրավերները, այն վարքագծային մարտահրավերները, որոնք խոչնդոտում են մարդկանց խնայելուց: Ես պատրաստվում եմ շեղվել և խոսել շոկոլադից ու բանաններից:
Suppose we had another wonderful TED event next week. And during the break there would be a snack and you could choose bananas or chocolate. How many of you think you would like to have bananas during this hypothetical TED event next week? Who would go for bananas? Wonderful. I predict scientifically 74 percent of you will go for bananas. Well that's at least what one wonderful study predicted. And then count down the days and see what people ended up eating. The same people that imagined themselves eating the bananas ended up eating chocolates a week later.
Ենթադրենք, հաջորդ շաբաթ ևս կանցկացվեր մեկ այլ հիանալի TED միջոցառում: Եվ ընդմիջման ժամանակ այնտեղ կլիներ հյուրասիրություն և դուք կկարողանայիք ընտրել շոկոլադի և բանանի միջև: Ինչպես եք կարծում, ձեզանից որքա՞նը կնախընտրեր վերցնել բանան հաջորդ շաբաթվա ենթադրյալ TED միջոցառման ժամանակ: Ո՞վ բանան կնախընտրեր: Հիանալի է: Ես գիտականորեն կանխատեսում եմ, որ ձեզանից 74 տոկոսը բանան կնախընտրի: Համենայն դեպս այդպես է կանխատեսում մի հրաշալի ուսումնասիրություն: Եվ ապա օրեր հետո տեսնենք, թե ինչ են մարդիկ ուտում ի վերջո: Նույն մարդիկ, որ պատկերացրել են իրենց բանան ուտելիս, ի վերջո շոկոլադ են կերել մեկ շաբաթ անց:
Self-control is not a problem in the future. It's only a problem now when the chocolate is next to us. What does it have to do with time and savings, this issue of immediate gratification? Or as some economists call it, present bias. We think about saving. We know we should be saving. We know we'll do it next year, but today let us go and spend. Christmas is coming, we might as well buy a lot of gifts for everyone we know. So this issue of present bias causes us to think about saving, but end up spending.
Ինքնատիրապետումը խնդիր չէ՝ ապագա ժամանակում: Դա խնդիր է միայն այս պահին, երբ շոկոլադը մեր դիմացն է: Ի՞նչ կապ ունի դա ժամանակի և խնայողությունների հետ, այս անհապաղ բավականության խնդիրը: Կամ, ինչպես տնտեսագետներն են անվանում, ներկայի պաշարմունք: Մենք մտածում ենք խնայողության մասին։ Մենք գիտենք, որ պետք է խնայենք: Մենք գիտենք, որ կանենք դա հաջորդ տարի, բայց այսօր գնանք և ծախսենք: Ծննդյան տոներն են մոտենում, մենք կարող ենք բազմաթիվ նվերներ գնել բոլոր ծանոթների համար: Այսպիսով, դա ներկայի պաշարմունքի խնդիրն է, որ հանգեցնում է մեզ մտածել խնայողության մասին, բայց բերում է ծախսելուն:
Let me now talk about another behavioral obstacle to saving having to do with inertia. But again, a little diversion to the topic of organ donation. Wonderful study comparing different countries. We're going to look at two similar countries, Germany and Austria. And in Germany, if you would like to donate your organs -- God forbid something really bad happens to you -- when you get your driving license or an I.D., you check the box saying, "I would like to donate my organs." Not many people like checking boxes. It takes effort. You need to think. Twelve percent do. Austria, a neighboring country, slightly similar, slightly different. What's the difference? Well, you still have choice. You will decide whether you want to donate your organs or not. But when you get your driving license, you check the box if you do not want to donate your organ. Nobody checks boxes. That's kind of too much effort. One percent check the box. The rest do nothing. Doing nothing is very common. Not many people check boxes.
Թույլ տվեք այժմ խոսել խնայողության մեկ այլ վարքագծային խոչընդոտի մասին, որը կապ ունի իներցիայի հետ: Բայց կրկին, մի փոքրիկ շեղում դեպի օրգանների նվիրատվության թեման: Տարբեր երկրները համեմատող մի հրաշալի հետազոտություն: Մենք դիտարկելու ենք երկու շատ նման երկրներ՝ Գերմանիա և Ավստրիա: Եվ ահա Գերմանիայում, եթե դուք օրգան եք ուզում նվիրաբերել, Աստված մի արասցե, ինչ-որ վատ բան պատահի ձեզ հետ, երբ դուք ստանում եք վարորդական իրավունք կամ նույնականացման քարտ, դուք նշում եք անում վանդակում, որը ասում է. «Ես ցանկանում եմ նվիրաբերել իմ օրգանները»: Ոչ բոլորն են նշում անում վանդակներում: Դա ջանք է պահանջում։ Դու պետք է մտածես: Դա անում են տասներկու տոկոսը: Ավստրիան՝ հարևան երկիրը, փոքր-ինչ նման է, փոքր-ինչ տարբեր: Ինչու՞մն է տարբերությունը: Դե, դուք նույնպես ընտրություն ունենք: Դուք ընտրելու եք արդյոք ցանկանում եք նվիրաբերել օրգաններ, թե ոչ: Բայց երբ վարորդական իրավունք եք ստանում, դուք նշում եք անում վանդակում, եթե օրգան նվիրաբերել չեք ցանկանում: Ոչ ոք նշում չի անում: Դա մի տեսակ շատ ջանք է պահանջում: Մեկ տոկոսն են նշում անում վանդակում: Մնացածը ոչ մի բան չեն անում: Ոչինչ չանելը շատ տարածված է: Քիչ մարդիկ են վանդակներ նշում:
What are the implications to saving lives and having organs available? In Germany, 12 percent check the box. Twelve percent are organ donors. Huge shortage of organs, God forbid, if you need one. In Austria, again, nobody checks the box. Therefore, 99 percent of people are organ donors. Inertia, lack of action. What is the default setting if people do nothing, if they keep procrastinating, if they don't check the boxes? Very powerful. We're going to talk about what happens if people are overwhelmed and scared to make their 401(k) choices. Are we going to make them automatically join the plan, or are they going to be left out? In too many 401(k) plans, if people do nothing, it means they're not saving for retirement, if they don't check the box. And checking the box takes effort.
Ինչպիսի՞ն են հետևանքները՝ կյանքեր փրկելու և օրգանների հասանելիության: Գերմանիայում 12 տոկոսը նշում են անում վանդակում: Տասներկու տոկոսը օրգանների դոնոր են: Օրգանների հսկայական պակասություն, Աստված մի արասցե, եթե կարիքն ունեք: Ավստրիայում, կրկին, ոչ ոք նշում չի անում: Ուստի, մարդկանց 99 տոկոսը օրգանների դոնոր են: Իներցիա, գործողության բացակայություն: Ո՞րն է լռելյայն կարգավիճակը, երբ մարդ ոչ մի բան չի անում, երբ շարունակ հապաղում է, երբ վանդակներում նշում չի անում: Շատ հզոր է: Մենք կխոսենք նրա մասին, թե ինչ է պատահում, երբ մարդիկ գերբեռնված և վախեցած են կատարել իրենց 401(k) ընտրությունները: Պատրաստվում ենք արդյոք իրենց ավտոմատ կերպով միացնել համակարգին, թե՞ նրանք դուրս են մնալու: 401(k) համակարգի չափազանց մեծաքանակ պլաններում, երբ մարդիկ ոչ մի բան չեն անում, նշանակում է, որ նրանք չեն խնայում կենսաթոշակի համար, եթե վանդակում նշում չեն անում: Իսկ վանդակում նշում անելը ջանք է պահանջում:
So we've chatted about a couple of behavioral challenges. One more before we flip the challenges into solutions, having to do with monkeys and apples. No, no, no, this is a real study and it's got a lot to do with behavioral economics. One group of monkeys gets an apple, they're pretty happy. The other group gets two apples, one is taken away. They still have an apple left. They're really mad. Why have you taken our apple? This is the notion of loss aversion. We hate losing stuff, even if it doesn't mean a lot of risk. You would hate to go to the ATM, take out 100 dollars and notice that you lost one of those $20 bills. It's very painful, even though it doesn't mean anything. Those 20 dollars might have been a quick lunch. So this notion of loss aversion kicks in when it comes to savings too, because people, mentally and emotionally and intuitively frame savings as a loss because I have to cut my spending.
Այսպիսով մենք զրուցեցինք մի քանի վարքագծային մարտահրավերների մասին: Եվս մեկը, մինչ մարտահրավերները լուծումների կհակադարձենք, որը կապված է կապիկների և խնձորների հետ: Ոչ, ոչ, ոչ, սա իրական ուսումնասիրություն է և այն մեծ կապ ունի վարքագծային տնտեսագիտության հետ: Կապիկների մի խումբ խնձոր է ստանում, նրանք շատ երջանիկ են: Մեկ այլ խումբ ստանում է երկու խնձոր, ապա մեկը խլում են: Նրանց մոտ դեռ մեկ խնձոր մնացել է: Նրանք շատ ջղայն են: Ինչու՞ վերցրիք մեր խնձորը: Սա կորստի զգացման նկատմամբ հակակրանք է: Մենք ատում ենք ինչ-որ բան կորցնել, նույնիսկ երբ դա մեծ ռիսկ չի ներկայացնում: Ձեզ դուր չէր գա, եթե գնայիք ու բանկոմատից հանեիք 100 դոլար և նկատեիք, որ կորցրել եք մեկ 20 դոլարանոց թղթադրամ: Դա շատ ցավալի է, թեև դա ոչ մի բան չի նշանակում: Այդ 20 դոլարը կարող էր թեթև ճաշ լինել: Այսպիսով, այս կորստի զգացման նկատմամբ հակակրանքը առաջ է գալիս ևս, երբ հարցը վերաբերվում է խնայողություններին, որովհետև մարդիկ, հոգեկան, զգացմունքային, և բնազդային առումով, խնայողությունները ընկալում են որպես կորուստ, որովհետև պետք է կրճատեմ ծախսերս:
So we talked about all sorts of behavioral challenges having to do with savings eventually. Whether you think about immediate gratification, and the chocolates versus bananas, it's just painful to save now. It's a lot more fun to spend now. We talked about inertia and organ donations and checking the box. If people have to check a lot of boxes to join a 401(k) plan, they're going to keep procrastinating and not join. And last, we talked about loss aversion, and the monkeys and the apples. If people frame mentally saving for retirement as a loss, they're not going to be saving for retirement.
Այսպիսով խոսեցինք տարատեսակ վարքագծային մարտահրավերների մասին, որոնք ի վերջո կապ ունեն խնայողությունների հետ: Ամեն անգամ, երբ մտածում եք անհապաղ բավականության մասին, և բանանները ընդդեմ շոկոլադի, անմիջապես խնայելը պարզապես ցավալի է դառնում: Շատ ավելի հաճելի է անմիջապես ծախսել: Մենք խոսեցինք իներցիայի և օրգանների նվիրատվության և վանդակներում նշումներ կատարելու մասին: Եթե մարդիկ պետք է նշումներ անեն մեծ քանակությամբ վանդակներում, 401(k) պլանին միանալու համար, նրանք շարունակելու են հապաղել և չեն անդամակցի: Եվ վերջապես, խոսեցինք կորստի նկատմամբ հակակրանքի և կապիկների ու խնձորների մասին: Եթե մարդիկ մտովի ընկալեն կենսաթոշակի համար խնայելը որպես կորուստ, նրանք կենսաթոշակի համար երբեք չեն խնայի:
So we've got these challenges, and what Richard Thaler and I were always fascinated by -- take behavioral finance, make it behavioral finance on steroids or behavioral finance 2.0 or behavioral finance in action -- flip the challenges into solutions. And we came up with an embarrassingly simple solution called Save More, not today, Tomorrow. How is it going to solve the challenges we chatted about? If you think about the problem of bananas versus chocolates, we think we're going to eat bananas next week. We think we're going to save more next year. Save More Tomorrow invites employees to save more maybe next year -- sometime in the future when we can imagine ourselves eating bananas, volunteering more in the community, exercising more and doing all the right things on the planet.
Այսպիսով, մենք ունենք այս մարտահրավերները, և ինչով Ռիչարդ Թալերը և ես միշտ հրապուրված ենք եղել՝ վերցնել վարքագծային ֆինանսները, վերածել դա վարքագծային ֆինանսների՝ խթանիչների ազդեցության տակ, կամ վարքագծային ֆինանսներ 2.0, կամ վարքագծային ֆինանսներ գործողություններում, և հակադարձել մարտահրավերները լուծումների: Եվ մենք եկանք անհավանական պարզ լուծման՝ կոչվող Խնայեք Գումարը, ոչ այսօր՝ Վաղը: Ինչպե՞ս է դա լուծելու բոլոր մարտահրավերները, որոնց մասին զրուցում էինք: Եթե դուք մտածեք բանանները ընդդեմ շոկոլադի խնդրի մասին, մեզ թվում է, որ հաջորդ շաբաթ բանան ենք ուտելու: Մենք կարծում ենք, որ ավելի շատ գումար ենք խնայելու հաջորդ տարի: Խնայիր Ավելին՝ Վաղը առաջարկում է աշխատողներին ավել գումար խնայել, միգուցե, հաջորդ տարի՝ ապագայում մի օր, երբ մենք պատկերացնում ենք մեզ բանան ուտելիս, համայնքի համար կամավորական աշխատանք կատարելիս, ավելի շատ մարզվելիս և աշխարհի ճիշտ բաները անելիս:
Now we also talked about checking the box and the difficulty of taking action. Save More Tomorrow makes it easy. It's an autopilot. Once you tell me you would like to save more in the future, let's say every January you're going to be saving more automatically and it's going to go away from your paycheck to the 401(k) plan before you see it, before you touch it, before you get the issue of immediate gratification. But what are we going to do about the monkeys and loss aversion? Next January comes and people might feel that if they save more, they have to spend less, and that's painful. Well, maybe it shouldn't be just January. Maybe we should make people save more when they make more money. That way, when they make more money, when they get a pay raise, they don't have to cut their spending. They take a little bit of the increase in the paycheck home and spend more -- take a little bit of the increase and put it in a 401(k) plan.
Նաև զրուցեցինք վանդակներում նշումներ անելու և գործողություն կատարելու դժվարության մասին: Խնայիր Ավելին՝ Վաղը դա հեշտացնում է: Դա ինքնաշխատ համակարգ է: Երբ դուք ասում եք, որ ցանկանում եք ավել գումար խնայել ապագայում, ասենք, ամեն հունվար, դուք ավտոմատ կերպով ավել գումար եք խնայելու և այդ գումարը ավտոմատ ձեր աշխատավարձից գնալու է 401(k) պլան մինչ դուք կտեսնեք այդ գումարը, մինչ ձեռք կտաք դրան մինչև ձեր մոտ կառաջանա անհապաղ բավականության խնդիրը: Բայց ինչ ենք անելու կապիկների և կորստի նկատմամբ հակակրանքի հետ: Կգա հաջորդ հունվարը, և մարդկանց կարող է թվա, որ եթե խնայեն ավելին, ապա ավելի քիչ են ծախսելու, և դա ցավալի է: Դե, միգուցե դա չպետք է միայն հունվարը լինի: Միգուցե պետք է մարդկանց դրդենք խնայել ավելին, երբ նրանք ավելի շատ գումար են վաստակում: Այդ դեպքում, երբ նրանք ավելի շատ գումար են վաստակում, երբ աշխատավարձի բարձրացում են ստանում, նրանք իրենց ծախսերը չեն կրճատի: Նրանք մի փոքր մասը աշխատավարձի հավելման կտանեն տուն և կծախսեն ավելի շատ, իսկ հավելման մյուս մասը կդնեն 401(k) պլանի մեջ:
So that is the program, embarrassingly simple, but as we're going to see, extremely powerful. We first implemented it, Richard Thaler and I, back in 1998. Mid-sized company in the Midwest, blue collar employees struggling to pay their bills repeatedly told us they cannot save more right away. Saving more today is not an option. We invited them to save three percentage points more every time they get a pay raise. And here are the results. We're seeing here a three and a half-year period, four pay raises, people who were struggling to save, were saving three percent of their paycheck, three and a half years later saving almost four times as much, almost 14 percent.
Ահա սա է այդ ծրագիրը, անհավանական պարզ, բայց ինչպես մենք կտեսնենք, չափազանց ազդեցիկ: Առաջին անգամ մենք այն իրականացրեցինք՝ Ռիչարդ Թալերը և ես, դեռևս 1998-ին: Ամերիկյան մի միջին ձեռնարկությունում աշխատավորների դասի ներկայացուցիչներ՝ պայքարող իրենց վճարումները կատարելու համար, բազմիցս ասում էին մեզ, որ չեն կարող անմիջապես ավել գումար խնայել: Այսօր ավել գումար խնայելը տարբերակ չէ: Մենք առաջարկեցինք նրանց խնայել երեք տոկոսով ավել ամեն անգամ, երբ նրանք աշխատավարձի բարձրացում են ստանում: Եվ ահա արդյունքները: Մենք տեսնում ենք երեք ու կես տարվա ժամանակահատվածում, աշխատավարձի չորս բարձրացում, մարդիկ, ովքեր պայքարում էին խնայողությունների համար խնայում էին իրենց աշխատավարձի երեք տոկոսը, երեք ու կես տարի հետո խնայում են գրեթե չորս անգամ ավելին, գրեթե 14 տոկոս:
And there's shoes and bicycles and things on this chart because I don't want to just throw numbers in a vacuum. I want, really, to think about the fact that saving four times more is a huge difference in terms of the lifestyle that people will be able to afford. It's real. It's not just numbers on a piece of paper. Whereas with saving three percent, people might have to add nice sneakers so they can walk, because they won't be able to afford anything else, when they save 14 percent they might be able to maybe have nice dress shoes to walk to the car to drive. This is a real difference. By now, about 60 percent of the large companies actually have programs like this in place. It's been part of the Pension Protection Act. And needless to say that Thaler and I have been blessed to be part of this program and make a difference.
Եվ ահա այն կոշիկներն ու հեծանիվները և աղյուսակի վրայի այլ բաները, որովհետև ես չեմ ուզում պարզապես թվեր ասել օդի մեջ: Ես իրոք ուզում եմ մտածեմ այն փաստի մասին, որ չորս անգամ ավել խնայելը ահռելի տարբերություն է այն ապրելակերպի առումով, որը մարդիկ կարողանալու են իրենց թույլ տալ: Սա իրականություն է: Սա պարզապես թվեր չեն թղթի վրա: Մինչդեռ, երեք տոկոս խնայելով, մարդիկ կարող են մեկ զույգ սպորտային կոշիկ ավելացնել, որ քայլել կարողանան, որովհետև նրանք ուրիշ ոչինչ իրենց թույլ տալ չեն կարողանա, մինչդեռ երբ 14 տոկոս են խնայում, նրանք կարող են իրենց թույլ տալ հոյակապ կոշիկներ, որպեսզի քայլեն դեպի մեքենան, որը նրանք կվարեն: Սա իրական տարբերություն է: Այսօր, խոշոր ընկերությունների մոտ 60 տոկոսը ունեն նմանատիպ ծրագրեր: Դա Կենսաթոշակային պաշտպանության մասին օրենքի մաս է կազմում: Եվ ավելորդ կլինի ասել, որ Թալերին և ինձ բախտ է վիճակվել այդ ծրագրի մաս լինել և փոփոխություններ բերել:
Let me wrap with two key messages. One is behavioral finance is extremely powerful. This is just one example. Message two is there's still a lot to do. This is really the tip of the iceberg. If you think about people and mortgages and buying houses and then not being able to pay for it, we need to think about that. If you're thinking about people taking too much risk and not understanding how much risk they're taking or taking too little risk, we need to think about that. If you think about people spending a thousand dollars a year on lottery tickets, we need to think about that. The average actually, the record is in Singapore. The average household spends $4,000 a year on lottery tickets. We've got a lot to do, a lot to solve, also in the retirement area when it comes to what people do with their money after retirement.
Թույլ տվեք ինձ ամփոփել երկու կարևոր ուղերձով: Մեկն այն է, որ ֆինանսական վարքագիծը շատ հզոր է: Սա միայն մեկ օրինակ է: Երկրորդ ուղերձն այն է, որ անելու շատ բան կա: Սա այսբերգի գագաթն է միայն: Եթե մտածում եք մարդկանց ու վարկերի մասին, և տներ առնելու ու դրանց համար վճարել չկարողանալու, ապա պետք է մտածենք դրա մասին: Եթե մտածում եք մարդկանց չափից ավելի ռիսկեր իրենց վրա վերցնելու մասին և իրենց վրա վերցրած ռիսկերի իրական չափերը չպատկերացնելու, կամ չափից ավելի փոքր ռիսկ կրելու, ապա պետք է մտածենք դրա մասին: Եթե մտածում եք մարդկանց մասին, ով տարեկան հազարավոր դոլար է ծախսում վիճակախաղերի վրա, ապա պետք է մտածենք դրա մասին: Իրականում դա միջինն է, ռեկորդը պատկանում է Սինգապուրին: Միջին ընտանիքը տարեկան ծախսում է 4,000 դոլար վիճակախաղերի վրա: Մենք դեռ անելու շատ բան ունենք, լուծելու շատ խնդիրներ կենսաթոշակային ոլորտում նույնպես, երբ գործը հասնում է նրան, թե ինչ են անում մարդիկ իրենց գումարների հետ թոշակի անցնելուց հետո:
One last question: How many of you feel comfortable that as you're planning for retirement you have a really solid plan when you're going to retire, when you're going to claim Social Security benefits, what lifestyle to expect, how much to spend every month so you're not going to run out of money? How many of you feel you have a solid plan for the future when it comes to post-retirement decisions. One, two, three, four. Less than three percent of a very sophisticated audience. Behavioral finance has a long way. There's a lot of opportunities to make it powerful again and again and again.
Վերջին հարցը. ձեզանից քանիսն են իրենց լավ պատկերացնում, որ թոշակի անցնելու մասին պլանավորելիս, ունեն կշռադատված ծրագիր թե ե՞րբ եք դուք անցնելու թոշակի, ե՞րբ եք հայցելու սոցիալական ապահովության նպաստները, ինչպիսի՞ ապրելակերպ եք ակնկալելու, ինչքա՞ն եք ծախսելու ամեն ամիս, որ ձեր փողերը չսպառվեն: Ձեզանից քանի՞սն են պատկերացնում, որ ունեն ապագայի կշռադատված պլան, երբ գործը վերաբերվում է թոշակի անցնելուց հետո ընդունվող որոշումներին: Մեկ, երկու, երեք, չորս: Երեք տոկոսից քիչ՝ այս ավելի քան իմաստառու ունկնդիրների: Ֆինանսական վարքագիծը դեռ երկար ճանապարհ ունի անցնելու: Հնարավորությունները բազմազան են այն ավելի ու ավելի ազդեցիկ դարձնելու համար:
Thank you.
Շնորհակալություն:
(Applause)
(Ծափահարություններ)