I'm going to talk today about saving more, but not today, tomorrow. I'm going to talk about Save More Tomorrow. It's a program that Richard Thaler from the University of Chicago and I devised maybe 15 years ago. The program, in a sense, is an example of behavioral finance on steroids -- how we could really use behavioral finance. Now you might ask, what is behavioral finance? So let's think about how we manage our money. Let's start with mortgages. It's kind of a recent topic, at least in the U.S. A lot of people buy the biggest house they can afford, and actually slightly bigger than that. And then they foreclose. And then they blame the banks for being the bad guys who gave them the mortgages.
אני אדבר היום על איך לחסוך יותר, אבל לא היום, מחר. אני אדבר על "חסכו יותר מחר". זו תכנית שריצ'רד תאלר מאוניברסיטת שיקגו, ואני תכננו לפני 15 שנה בערך. התכנית, במובן מסוים, היא דוגמא למימון התנהגותי על סטרואידים - איך באמת ניתן היה להשתמש במימון התנהגותי. אולי תשאלו, מה זה מימון התנהגותי? אז בואו נחשוב על איך אנחנו מנהלים את הכסף שלנו. בואו נתחיל עם משכנתאות. זה נושא די עדכני, לפחות בארה"ב. הרבה אנשים קונים את הבית הכי גדול שהם יכולים להרשות לעצמם, ולמעשה קצת מעבר לכך. ואז מעקלים להם את הבית. והם מאשימים את הבנקים על כך שהם הרעים שנתנו להם את המשכנתא.
Let's also think about how we manage risks -- for example, investing in the stock market. Two years ago, three years ago, about four years ago, markets did well. We were risk takers, of course. Then market stocks seize and we're like, "Wow. These losses, they feel, emotionally, they feel very different from what we actually thought about it when markets were going up." So we're probably not doing a great job when it comes to risk taking.
בואו נחשוב גם על איך אנחנו מנהלים סיכונים - לדוגמא, משקיעים בשוק המניות. לפני שנתיים, שלוש, ארבע, השווקים הצליחו יפה. אנחנו, כמובן, לקחנו סיכונים. ואז המניות נפלו, ואנחנו כאילו "וואו. ההפסדים האלה נראים לנו, רגשית, מאוד שונים ממה שחשבנו כשהשווקים עלו." אז כנראה אנחנו לא כ"כ מצליחים כשזה מגיע ללקיחת סיכונים.
How many of you have iPhones? Anyone? Wonderful. I would bet many more of you insure your iPhone -- you're implicitly buying insurance by having an extended warranty. What if you lose your iPhone? What if you do this? How many of you have kids? Anyone? Keep your hands up if you have sufficient life insurance. I see a lot of hands coming down. I would predict, if you're a representative sample, that many more of you insure your iPhones than your lives, even when you have kids. We're not doing that well when it comes to insurance.
לכמה מכם יש אייפון? למישהו? נפלא. אני מהמר שרבים יותר מכם מבטחים את האייפון שלכם - אתם קונים ביטוח כשאתם מרחיבים את האחריות. מה יקרה אם תאבדו את האייפון? מה יקרה אם תעשו כך? לכמה מכם יש ילדים? יש מישהו? תשאירו את הידיים למעלה אם יש לכם ביטוח חיים מספק. אני רואה הרבה ידיים שיורדות. אני מנבא, אם אתם מדגם מייצג, שרבים יותר מכם מבטחים את האייפון מאשר את חייהם, אפילו כשיש לכם ילדים. אנחנו לא כ"כ מצליחים כשזה מגיע לביטוח.
The average American household spends 1,000 dollars a year on lotteries. And I know it sounds crazy. How many of you spend a thousand dollars a year on lotteries? No one. So that tells us that the people not in this room are spending more than a thousand to get the average to a thousand. Low-income people spend a lot more than a thousand on lotteries. So where does it take us? We're not doing a great job managing money.
בארה"ב, משק בית ממוצע מוציא 1,000 דולר בשנה על הגרלות. ואני יודע שזה נשמע מטורף. כמה מכם מוציאים 1,000 דולר בשנה על הגרלות? אף אחד. אז זה אומר לנו שהאנשים שאינם כאן בחדר מוציאים יותר מ 1,000 כדי להגיע לממוצע של 1,000. אנשים בעלי הכנסה נמוכה מוציאים הרבה יותר מ1,000 על הגרלות. אז לאן זה לוקח אותנו? אנחנו לא עושים עבודה נהדרת בניהול כסף.
Behavioral finance is really a combination of psychology and economics, trying to understand the money mistakes people make. And I can keep standing here for the 12 minutes and 53 seconds that I have left and make fun of all sorts of ways we manage money, and at the end you're going to ask, "How can we help people?" And that's what I really want to focus on today. How do we take an understanding of the money mistakes people make, and then turning the behavioral challenges into behavioral solutions? And what I'm going to talk about today is Save More Tomorrow.
מימון התנהגותי הוא באמת שילוב של פסיכולוגיה וכלכלה, בנסיון להבין את הטעויות הכספיות שאנשים עושים. ואני יכול לעמוד כאן בשארית 12 הדקות ו53 השניות שנותרו לי ולצחוק על כל מיני דרכים בהן אנו מנהלים כסף, ובסוף תשאלו את עצמכם: "איך אפשר לעזור לאנשים?" ובזה אני באמת רוצה להתמקד היום. איך לוקחים את ההבנה על הטעויות הכספיות שאנשים עושים, ואז הופכים את האתגרים ההתנהגותיים לפתרונות התנהגותיים? ואני אדבר היום על "חסכו יותר מחר".
I want to address the issue of savings. We have on the screen a representative sample of 100 Americans. And we're going to look at their saving behavior. First thing to notice is, half of them do not even have access to a 401(k) plan. They cannot make savings easy. They cannot have money go away from their paycheck into a 401(k) plan before they see it, before they can touch it. What about the remaining half of the people? Some of them elect not to save. They're just too lazy. They never get around to logging into a complicated website and doing 17 clicks to join the 401(k) plan. And then they have to decide how they're going to invest in their 52 choices, and they never heard about what is a money market fund. And they get overwhelmed and the just don't join. How many people end up saving to a 401(k) plan? One third of Americans. Two thirds are not saving now.
אני רוצה לטפל בנושא של חסכונות. יש לנו על המסך מדגם מייצג של 100 אמריקאיים. ואנחנו נראה את התנהגות החסכון שלהם. קודם כל, למחצית מהם אין אפילו גישה לתכנית 401k [תכנית פנסיה]. הם לא יכולים לחסוך בקלות. הם לא יכולים להפריש כסף מהשכר שלהם לתוך תכנית פנסיה לפני שהם רואים אותו, לפני שהם יכולים לגעת בו. מה לגבי המחצית הנוספת? חלק מהם בוחרים שלא לחסוך. הם פשוט עצלניים מדי. הם לא מגיעים לזה שהם יתחברו לאתר מסובך וילחצו 17 פעם כדי להצטרף לתכנית 401k. ואז הם צריכים להחליט איך הם הולכים להשקיע ב52 האפשרויות שלהם, והם מעולם לא שמעו על קרן כספית [קרן נאמנות סולידית]. וזה פשוט יותר מדי עבורם, והם לא מצטרפים. כמה אנשים בסוף חוסכים בתכנית 401k? שליש מהאמריקאים. שני שליש לא חוסכים כרגע.
Are they saving enough? Take out those who say they save too little. One out of 10 are saving enough. Nine out of 10 either cannot save through their 401(k) plan, decide not to save -- or don't decide -- or save too little. We think we have a problem of people saving too much. Let's look at that. We have one person -- well, actually we're going to slice him in half because it's less than one percent. Roughly half a percent of Americans feel that they save too much.
האם הם חוסכים מספיק? תוציאו את אלה שאומרים שהם חוסכים מעט מדי. אחד מעשרה חוסך מספיק. 9 מעשרה לא יכולים לחסוך דרך תכנית 401k, מחליטים שלא לחסוך, או לא מחליטים, או חוסכים מעט מדי. אנחנו חושבים שיש לנו בעיה של אנשים שחוסכים יותר מדי. בואו נבדוק את זה. יש לנו אדם אחד - טוב, בעצם נצטרך לחצות אותו כי זה פחות מאחוז אחד. בערך מחצית אחוז מהאמריקאים חשים שהם חוסכים יותר מדי.
What are we going to do about it? That's what I really want to focus on. We have to understand why people are not saving, and then we can hopefully flip the behavioral challenges into behavioral solutions, and then see how powerful it might be. So let me divert for a second as we're going to identify the problems, the challenges, the behavioral challenges, that prevent people from saving. I'm going to divert and talk about bananas and chocolate.
מה נעשה בקשר לזה? בזה אני באמת רוצה להתמקד. אנחנו חייבים להבין למה אנשים לא חוסכים, ואז אולי נוכל להפוך את האתגרים ההתנהגותיים לפתרונות התנהגותיים, ואז לראות עד כמה זה יעזור. אז תנו לי לסטות רגע כדי לזהות את הבעיות, האתגרים, האתגרים ההתנהגותיים, שמונעים מאנשים לחסוך. אני אסטה ואדבר על בננות ושוקולד.
Suppose we had another wonderful TED event next week. And during the break there would be a snack and you could choose bananas or chocolate. How many of you think you would like to have bananas during this hypothetical TED event next week? Who would go for bananas? Wonderful. I predict scientifically 74 percent of you will go for bananas. Well that's at least what one wonderful study predicted. And then count down the days and see what people ended up eating. The same people that imagined themselves eating the bananas ended up eating chocolates a week later.
נניח שהיה לנו עוד ארוע TED נפלא בשבוע הבא, ובהפסקה היה חטיף ויכולתם לבחור בין בננות לבין שוקולד. כמה מכם חושבים שהייתם רוצים את הבננות במהלך ארוע ה TED ההיפוטטי הזה בשבוע הבא? מי היה בוחר בבננות? נפלא. אני מנבא באופן מדעי 74% יבחרו בבננות. זה לפחות מה שניבא מחקר אחד נפלא. ואז תחכו שבוע ותראו מה אנשים אכלו בסוף. אותם אנשים שדמיינו את עצמם אוכלים בננות, בסוף אכלו שוקולד שבוע לאחר מכן.
Self-control is not a problem in the future. It's only a problem now when the chocolate is next to us. What does it have to do with time and savings, this issue of immediate gratification? Or as some economists call it, present bias. We think about saving. We know we should be saving. We know we'll do it next year, but today let us go and spend. Christmas is coming, we might as well buy a lot of gifts for everyone we know. So this issue of present bias causes us to think about saving, but end up spending.
שליטה עצמית אינה בעיה בעתיד. היא בעיה רק ברגע זה כאשר השוקולד נמצא לידינו. איך זה קשור לזמן וחסכונות, הנושא הזה של סיפוק מיידי? או כמו שחלק מהכלכלנים קוראים לו "הטיית ההווה". אנחנו חושבים על חסכונות. אנחנו יודעים שאנחנו צריכים לחסוך. אנחנו יודעים שנעשה זאת בשנה הבאה, אבל היום - בואו נלך לבזבז. חג המולד מתקרב, בואו נקנה מתנות לכל מי שאנחנו מכירים. אז הנושא של הטיית ההווה גורם לנו לחשוב על חסכון, אבל בסוף להוציא כסף.
Let me now talk about another behavioral obstacle to saving having to do with inertia. But again, a little diversion to the topic of organ donation. Wonderful study comparing different countries. We're going to look at two similar countries, Germany and Austria. And in Germany, if you would like to donate your organs -- God forbid something really bad happens to you -- when you get your driving license or an I.D., you check the box saying, "I would like to donate my organs." Not many people like checking boxes. It takes effort. You need to think. Twelve percent do. Austria, a neighboring country, slightly similar, slightly different. What's the difference? Well, you still have choice. You will decide whether you want to donate your organs or not. But when you get your driving license, you check the box if you do not want to donate your organ. Nobody checks boxes. That's kind of too much effort. One percent check the box. The rest do nothing. Doing nothing is very common. Not many people check boxes.
בואו נדבר עכשיו על מכשול התנהגותי נוסף לחסכון שקשור לאינרציה. אבל שוב, סטייה קלה לנושא של תרומת איברים. מחקר נפלא משווה בין מדינות שונות. אנחנו נבחן שתי מדינות דומות, גרמניה ואוסטריה. ובגרמניה, אם תרצו לתרום את האיברים שלכם - חס וחלילה אם יקרה לכם משהו נורא - כשתקבלו את רשיון הנהיגה שלכם, או ת.ז., אתם מסמנים תיבה שאומרת: "אני רוצה לתרום את האיברים שלי." רוב האנשים לא אוהבים לסמן תיבות. זה דורש מאמץ. צריך לחשוב על זה. 12% עושים זאת. אוסטריה, מדינה שכנה, מעט דומה, מעט שונה. מה ההבדל? ובכן, עדיין יש לכם ברירה. אתם צריכים להחליט אם אתם רוצים לתרום את איבריכם, או לא. אבל כשאתם מקבלים את רשיון הנהיגה, אתם מסמנים את התיבה אם אתם לא רוצים לתרום איברים. אף אחד לא מסמן תיבות. זה יותר מדי מאמץ, כאילו. 1% מסמן את התיבה. השאר לא עושים כלום. לא לעשות כלום זה מאוד שכיח. לא הרבה אנשים מסמנים תיבות.
What are the implications to saving lives and having organs available? In Germany, 12 percent check the box. Twelve percent are organ donors. Huge shortage of organs, God forbid, if you need one. In Austria, again, nobody checks the box. Therefore, 99 percent of people are organ donors. Inertia, lack of action. What is the default setting if people do nothing, if they keep procrastinating, if they don't check the boxes? Very powerful. We're going to talk about what happens if people are overwhelmed and scared to make their 401(k) choices. Are we going to make them automatically join the plan, or are they going to be left out? In too many 401(k) plans, if people do nothing, it means they're not saving for retirement, if they don't check the box. And checking the box takes effort.
מה ההשלכות להצלת חיים ולכך שיהיו איברים זמינים? בגרמינה 12% מסמנים את התיבה. 12% הם תורמי איברים. יש מחסור עצום באיברים, אלוהים ישמור, אם תזדקקו לכך. באוסטריה, שוב, אף אחד לא מסמן את התיבה, לכן 99% מהאנשים הם תורמי איברים. אינרציה, חוסר פעולה. מהי ברירת המחדל אם אנשים לא עושים דבר, אם הם ממשיכים להשתהות, אם הם לא מסמנים את התיבה? מאוד חזק. אנחנו נדבר על מה קורה כשאנשים מפוחדים ומבולבלים מכדי לקבל את החלטות הפנסיה שלהם. האם נכריח אותם להצטרף לתכנית באופן אוטומטי, או שהם יישארו בחוץ? ביותר מדי תכניות 401k, אם אנשים לא עושים דבר, זה אומר שהם לא חוסכים לפנסיה, אם הם לא מסמנים את התיבה. וסימון התיבה דורש מאמץ.
So we've chatted about a couple of behavioral challenges. One more before we flip the challenges into solutions, having to do with monkeys and apples. No, no, no, this is a real study and it's got a lot to do with behavioral economics. One group of monkeys gets an apple, they're pretty happy. The other group gets two apples, one is taken away. They still have an apple left. They're really mad. Why have you taken our apple? This is the notion of loss aversion. We hate losing stuff, even if it doesn't mean a lot of risk. You would hate to go to the ATM, take out 100 dollars and notice that you lost one of those $20 bills. It's very painful, even though it doesn't mean anything. Those 20 dollars might have been a quick lunch. So this notion of loss aversion kicks in when it comes to savings too, because people, mentally and emotionally and intuitively frame savings as a loss because I have to cut my spending.
אז דיברנו על כמה אתגרים התנהגותיים. עוד אחד לפני שנהפוך את האתגרים לפתרונות, קשור לקופים ותפוחים. לא, לא, לא, זה מחקר אמיתי והוא קשור מאוד לכלכלה התנהגותית. קבוצה אחת של קופים מקבלת תפוח, הם די שמחים. הקבוצה השנייה מקבלת שני תפוחים, ואחד נלקח מהם. עדיין נותר להם תפוח אחד. הם ממש עצבניים. למה לקחתם לנו את התפוח? זה העקרון של שנאת הפסד. אנחנו שונאים להפסיד דברים, אפילו אם זה לא כרוך בסיכון רב. הייתם שונאים ללכת לכספומט, להוציא $100, ולראות שאיבדתם שטר אחד של $20. זה כואב מאוד, אפילו שאין לזה משמעות. ה $20 האלה יכולים להיות ארוחת צהריים מהירה. אז הרעיון של שנאת הפסד פועל גם בהקשר של חסכונות, כי הרבה אנשים, באופן מנטלי רגשי ואינטואיטיבי, מסווגים חסכונות כהפסד כי אנחנו צריכים לצמצם את ההוצאות.
So we talked about all sorts of behavioral challenges having to do with savings eventually. Whether you think about immediate gratification, and the chocolates versus bananas, it's just painful to save now. It's a lot more fun to spend now. We talked about inertia and organ donations and checking the box. If people have to check a lot of boxes to join a 401(k) plan, they're going to keep procrastinating and not join. And last, we talked about loss aversion, and the monkeys and the apples. If people frame mentally saving for retirement as a loss, they're not going to be saving for retirement.
אז דיברנו על כל מיני אתגרים התנהגותיים הקשורים בסופו של דבר לחסכונות. אם תחשבו על סיפוק מיידי, על השוקולדים מול הבננות, זה כואב מדי לחסוך כרגע. זה הרבה יותר כיף לבזבז כרגע. דיברנו על אינרציה ועל תרומות איברים ועל לסמן את התיבה. אם אנשים צריכים לסמן הרבה תיבות, על מנת להצטרף לתכנית 401k, אז הם ימשיכו לדחות ולא להצטרף. ואחרון, דיברנו על שנאת הפסד, הקופים והתפוחים. אם אנשים מסווגים באופן מנטלי חסכון לפנסיה כהפסד, אז הם לא יחסכו לפנסיה.
So we've got these challenges, and what Richard Thaler and I were always fascinated by -- take behavioral finance, make it behavioral finance on steroids or behavioral finance 2.0 or behavioral finance in action -- flip the challenges into solutions. And we came up with an embarrassingly simple solution called Save More, not today, Tomorrow. How is it going to solve the challenges we chatted about? If you think about the problem of bananas versus chocolates, we think we're going to eat bananas next week. We think we're going to save more next year. Save More Tomorrow invites employees to save more maybe next year -- sometime in the future when we can imagine ourselves eating bananas, volunteering more in the community, exercising more and doing all the right things on the planet.
אז האתגרים האלה עומדים מולנו, ומה שריצ'רד תלר ואני הוקסמנו ממנו - אם ניקח את המימון ההתנהגותי, נהפוך אותו למימון התנהגותי על סטרואידים, או מימון התנהגותי 2.0, או מימון התנהגותי בפעולה - נהפוך את האתגרים לפתרונות. והגענו לפתרון מביך בפשטותו הנקרא "חסכו יותר, לא היום, מחר." איך זה יפתור את האתגרים עליהם דיברנו? אם תחשבו על הבעיה של בננות לעומת שוקולדים, אנחנו חושבים שנאכל בננה בשבוע הבא. אנחנו חושבים שנחסוך יותר בשנה הבאה. "חסכו יותר מחר" מזמין מעסיקים לחסוך יותר אולי בשנה הבאה - מתי שהוא בעתיד כשאנו יכולים לדמיין את עצמנו אוכלים בננות, מתנדבים יותר בקהילה, מתאמנים יותר ועושים את כל הדברים הנכונים בעולם.
Now we also talked about checking the box and the difficulty of taking action. Save More Tomorrow makes it easy. It's an autopilot. Once you tell me you would like to save more in the future, let's say every January you're going to be saving more automatically and it's going to go away from your paycheck to the 401(k) plan before you see it, before you touch it, before you get the issue of immediate gratification. But what are we going to do about the monkeys and loss aversion? Next January comes and people might feel that if they save more, they have to spend less, and that's painful. Well, maybe it shouldn't be just January. Maybe we should make people save more when they make more money. That way, when they make more money, when they get a pay raise, they don't have to cut their spending. They take a little bit of the increase in the paycheck home and spend more -- take a little bit of the increase and put it in a 401(k) plan.
עכשיו, דיברנו גם על סימון התיבה והקושי לנקוט בפעולה. "חסכו יותר מחר" הופך את זה לקל. זה טייס אוטומטי. ברגע שתאמרו לי שאתם רוצים לחסוך יותר בעתיד, נניח בכל ינואר שיגיע, אתם עומדים לחסוך יותר באופן אוטומטי וזה ירד מהתלוש שלכם לתכנית הפנסיה לפני שתראו את זה, לפני שתגעו בזה, לפני שתתקלו בבעיה של סיפוק מיידי. אבל מה נעשה בנוגע לקופים ושנאת הפסד? ינואר הבא מגיע ואנשים עלולים לחוש שאם הם יחסכו יותר, הם חייבים לבזבז פחות, וזה מכאיב. טוב, אולי לא כדאי שזה יהיה סתם בינואר. אולי כדאי שנכריח אנשים לחסוך יותר כשהם מרוויחים יותר. כך כשהם מרוויחים יותר, כשהם מקבלים העלאה, הם לא חייבים לקצץ בהוצאות שלהם. הם לוקחים חלק קטן מההעלאה בתלוש הביתה, ומבזבזים יותר - לוקחים חלק קטן מההעלאה ושמים אותו בתכנית הפנסיה.
So that is the program, embarrassingly simple, but as we're going to see, extremely powerful. We first implemented it, Richard Thaler and I, back in 1998. Mid-sized company in the Midwest, blue collar employees struggling to pay their bills repeatedly told us they cannot save more right away. Saving more today is not an option. We invited them to save three percentage points more every time they get a pay raise. And here are the results. We're seeing here a three and a half-year period, four pay raises, people who were struggling to save, were saving three percent of their paycheck, three and a half years later saving almost four times as much, almost 14 percent.
אז זו התכנית, מביכה בפשטותה, אבל כפי שנראה, מאוד חזקה. לראשונה יישמנו אותה, ריצ'רד תלר ואני, עוד ב 1998. חברה בינונית בצפון מרכז ארה"ב, עובדי צווארון כחול המתקשים לשלם את החשבונות אמרו לנו שוב ושוב שהם לא יכולים לחסוך מיד. לחסוך היום אינה אופציה. הזמנו אותם לחסוך 3% נקודות יותר כל פעם שהם מקבלים העלאה בשכר. והנה התוצאות. אנחנו רואים כאן תקופה של 3.5 שנים, 4 העלאות שכר, אנשים שנאבקים לחסוך, חסכו 3% מהשכר שלהם, 3.5 שנים מאוחר יותר חסכו כמעט פי 4 יותר, כמעט 14%.
And there's shoes and bicycles and things on this chart because I don't want to just throw numbers in a vacuum. I want, really, to think about the fact that saving four times more is a huge difference in terms of the lifestyle that people will be able to afford. It's real. It's not just numbers on a piece of paper. Whereas with saving three percent, people might have to add nice sneakers so they can walk, because they won't be able to afford anything else, when they save 14 percent they might be able to maybe have nice dress shoes to walk to the car to drive. This is a real difference. By now, about 60 percent of the large companies actually have programs like this in place. It's been part of the Pension Protection Act. And needless to say that Thaler and I have been blessed to be part of this program and make a difference.
והנה נעליים ואופניים ועוד דברים על הטבלה הזו כי אני לא רוצה סתם לזרוק מספרים לחלל. אני רוצה באמת לחשוב על העובדה שחסכון של פי 4 יותר הוא הבדל עצום במונחים של סגנון החיים שהאנשים האלה יכלו להרשות לעצמם. זה אמיתי. זה לא רק מספרים על חתיכת נייר. כשאנשים חסכו 3%, הם יכלו להוסיף לעצמם נעליים יפות כדי שיוכלו ללכת, כי הם לא יכולים להרשות לעצמם משהו אחר, כשהם חוסכים 14%, הם יכולים אולי לקנות לעצמם נעליים חגיגיות כדי ללכת לרכב ולנהוג. זה הבדל אמיתי. עד כה, בערך ל 60% מהחברות הגדולות יש תכניות כאלה. זה הפך לחלק מהחוק להגנת הפנסיה. ומיותר לומר לתלר ואני בורכנו בכך שאנו חלק מהתכנית הזו ואנו יכולים להשפיע.
Let me wrap with two key messages. One is behavioral finance is extremely powerful. This is just one example. Message two is there's still a lot to do. This is really the tip of the iceberg. If you think about people and mortgages and buying houses and then not being able to pay for it, we need to think about that. If you're thinking about people taking too much risk and not understanding how much risk they're taking or taking too little risk, we need to think about that. If you think about people spending a thousand dollars a year on lottery tickets, we need to think about that. The average actually, the record is in Singapore. The average household spends $4,000 a year on lottery tickets. We've got a lot to do, a lot to solve, also in the retirement area when it comes to what people do with their money after retirement.
הרשו לי לסכם עם שני מסרים עיקריים. האחד הוא שמימון התנהגותי הוא חזק ביותר. זוהי רק דוגמא אחת. מסר שני הוא שיש עוד הרבה מה לעשות. זהו רק קצה הקרחון. אם תחשבו על אנשים ומשכנתאות ועל קניית בתים ללא היכולת לשלם עליהם, אנחנו צריכים לחשוב על זה. אם אתם חושבים על אנשים שמסתכנים יותר מדי, ולא מבינים את רמת הסיכון שהם לוקחים או מסתכנים פחות מדי, אנחנו צריכים לחשוב על זה. אם תחשבו על אנשים שמוציאים $1,000 בשנה על כרטיסי הגרלה, אנחנו צריכים לחשוב על זה. הממוצע, בעצם, השיא הוא בסינגפור. משק הבית הממוצע מוציא $4,000 על כרטיסי הגרלה. יש לנו הרבה מה לעשות. הרבה דברים לפתור, גם בתחום הפנסיה כשזה נוגע לשאלה מה אנשים עושים בכספם לאחר הפרישה.
One last question: How many of you feel comfortable that as you're planning for retirement you have a really solid plan when you're going to retire, when you're going to claim Social Security benefits, what lifestyle to expect, how much to spend every month so you're not going to run out of money? How many of you feel you have a solid plan for the future when it comes to post-retirement decisions. One, two, three, four. Less than three percent of a very sophisticated audience. Behavioral finance has a long way. There's a lot of opportunities to make it powerful again and again and again.
שאלה אחת אחרונה: כמה מכם מרגישים בנוח שבעוד אתם מתכננים את הפרישה שלכם, יש לכם תכנית פנסיה באמת מוצקה לרגע בו תצאו לפנסיה, כשתפנו לביטוח הלאומי, לאיזה סגנון חיים תצפו, כמה כסף תוציאו בכל חודש, כך שלא תפסידו את כל הכסף? כמה מכם חשים שיש לכם תכנית מוצקה לעתיד כשזה מגיע להחלטות שלאחר תקופת הפרישה. אחד, שניים, שלושה, ארבעה. פחות מ 3% בקהל מאוד מתוחכם. למימון התנהגותי יש עדיין דרך ארוכה. ישנן הרבה הזדמנויות להפוך אותו לכלי משמעותי שוב ושוב.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)