Just a moment ago, my daughter Rebecca texted me for good luck. Her text said, "Mom, you will rock." I love this. Getting that text was like getting a hug. And so there you have it. I embody the central paradox. I'm a woman who loves getting texts who's going to tell you that too many of them can be a problem.
Vetëm pak më parë, vajza ime Rebeka më shkroi mesazh 'paç fat'. Mesazhi i saj thoshte, "Mami, do kesh sukses." Dhe kjo më pëlqen shumë. Ta merrja atë mesazh ishte sikur të merrja një përqafim. Dhe ja ku e ke. Unë personifikoj paradoksin qendror. Unë jam një grua që i pëlqen të marre mesazhe që do t'ju tregojë se shumë të tilla paraqesin një problem.
Actually that reminder of my daughter brings me to the beginning of my story. 1996, when I gave my first TEDTalk, Rebecca was five years old and she was sitting right there in the front row. I had just written a book that celebrated our life on the internet and I was about to be on the cover of Wired magazine. In those heady days, we were experimenting with chat rooms and online virtual communities. We were exploring different aspects of ourselves. And then we unplugged. I was excited. And, as a psychologist, what excited me most was the idea that we would use what we learned in the virtual world about ourselves, about our identity, to live better lives in the real world.
Në fakt mesazhi nga vajza ime më kthen tek fillimi i storjes sime. 1996, kur fola për herë të parë në TED, Rebecca ishte 5 vjeçe dhe ishte e ulur aty në rendin e parë. Vetëm sa kisha botuar një libër që celebronte jetën tonë në internet dhe shpejt do isha në faqen e parë të revistës Wired. Në ato ditë plot emocione, ne po eksperimentonim me dhoma 'chati' dhe komunitete virtuale në internet. Po hulumtonim aspekte të ndryshme të vetes sonë. Pastaj filluam. Isha shumë e emocionuar. Dhe, si psikologe, çfarë më emociononte më së shumti ishte mendimi se ne do shfrytëzonim atë që kemi mësuar në botën virtuale rreth vetvetes, identitetit tonë, për të jetuar sa më mirë në botën reale.
Now fast-forward to 2012. I'm back here on the TED stage again. My daughter's 20. She's a college student. She sleeps with her cellphone, so do I. And I've just written a new book, but this time it's not one that will get me on the cover of Wired magazine. So what happened? I'm still excited by technology, but I believe, and I'm here to make the case, that we're letting it take us places that we don't want to go.
Tani të kthehemi në 2012. Jam prap këtu në skenën e TED. Vajza ime është 20 vjeçe. Është studente. Ajo fle me celularin e saj, po ashtu edhe unë. Sapo kam shkruar një libër, por këtë herë nuk është i tillë që do të më çojë tek ballina e revistës Wired. Pra, çfarë ka ndodhur? Ende jam e emocionuar nga teknologjia, por besoj, dhe jam këtu të argumentoj, se është duke na çuar në vende ku nuk duam të shkojmë.
Over the past 15 years, I've studied technologies of mobile communication and I've interviewed hundreds and hundreds of people, young and old, about their plugged in lives. And what I've found is that our little devices, those little devices in our pockets, are so psychologically powerful that they don't only change what we do, they change who we are. Some of the things we do now with our devices are things that, only a few years ago, we would have found odd or disturbing, but they've quickly come to seem familiar, just how we do things.
15 vitet e fundit, kam studjuar teknologjinë e komunikimit celular dhe kam intervistuar qindra e qindra njerëz, të rinj e të vjetër, për jetën e tyre lidhur me teknologjinë. Dhe çfarë kam gjetur është se pajisjet tona të vogla, ato që i mbajmë në xhepat tanë, janë psikologjikisht aq të fuqishme saqë nuk ndryshojnë vetëm çfarë bëjmë, por edhe atë se kush jemi. Disa nga gjërat që tani bëjmë më pajisjet tona janë gjëra, që vetëm disa vite më parë, do të na dukeshin të çuditshme ose shqetësuese, por shpejt jemi familiarizuar me ato, ashtu si i bëjmë gjërat.
So just to take some quick examples: People text or do email during corporate board meetings. They text and shop and go on Facebook during classes, during presentations, actually during all meetings. People talk to me about the important new skill of making eye contact while you're texting. (Laughter) People explain to me that it's hard, but that it can be done. Parents text and do email at breakfast and at dinner while their children complain about not having their parents' full attention. But then these same children deny each other their full attention. This is a recent shot of my daughter and her friends being together while not being together. And we even text at funerals. I study this. We remove ourselves from our grief or from our revery and we go into our phones.
Vetëm t'ju jap disa shembuj: Njerëzit shkruajnë mesazhe apo email gjatë mbledhjeve të bordit në korporata. Shkruajnë mesazhe, blejnë gjëra, kontrollojnë Facebook-un, gjatë mësimit, gjatë prezantimeve, faktikisht gjatë gjithë takimeve. Njerëzit më tregojnë për një aftësi të re të rëndësishme të të mbajturit kontaktin me sy ndërkohë që shkruan mesazh. (Të qeshura) Ata më tregojnë se është e vështirë, por mund të bëhet. Prindërit shkruajnë mesazhe dhe e-mail gjatë mëngjesit dhe gjatë darkës ndërsa fëmijët e tyre ankohen se nuk kanë vëmendjen e plotë të prindërve të tyre. Por më pas të njejtët fëmijë i mohojnë njëri-tjetrit vëmendjen e tyre të plotë. Kjo është një foto e fundit e vajzës sime me shoqet e saj duke kaluar kohë së bashku por duke mos qenë së bashku. Ne shkruajmë mesazhe edhe gjatë funeraleve. Unë e studjoj këtë. Ne e tërheqim veten nga dhimbja apo mendimet tona dhe hyjmë në telefonat tanë.
Why does this matter? It matters to me because I think we're setting ourselves up for trouble -- trouble certainly in how we relate to each other, but also trouble in how we relate to ourselves and our capacity for self-reflection. We're getting used to a new way of being alone together. People want to be with each other, but also elsewhere -- connected to all the different places they want to be. People want to customize their lives. They want to go in and out of all the places they are because the thing that matters most to them is control over where they put their attention. So you want to go to that board meeting, but you only want to pay attention to the bits that interest you. And some people think that's a good thing. But you can end up hiding from each other, even as we're all constantly connected to each other.
Përse është e rëndësishme kjo? Është e rëndësishme për mua sepse unë mendoj se jemi duke i krijuar vetes probleme -- probleme sigurisht në atë se si lidhemi me njëri-tjetrin, por edhe probleme rreth asaj se si lidhemi me veten tonë dhe kapacitetin tonë për vet-reflektim. Ne jemi duke u mësuar me një mënyrë të re të të qenit të vetmuar së bashku. Njerëzit duan të jenë me njëri-tjetrin, por po ashtu diku tjetër -- të lidhur me të gjitha vendet e ndryshme ku duan të jenë. Njerëzit duan të rregullojnë jetën sipas kërkesave që kanë. Ata duan të shkojnë e të kthehen nga vendet ku janë sepse gjëja që ka më shumë rëndësi për ta është të kontrollojnë ndaj gjërave që kanë vëmendjen e tyre. Kështu ti ke dëshirë të shkosh në mbledhjen e bordit, mirëpo dëshiron t'i kushtosh vëmendje vetëm pjesëve që të interesojnë. Dhe disa mendojnë se kjo është gjë e mirë. Mirëpo përfundoni duke u fshehur nga njëri-tjetri, edhe pse tërë kohën jemi të lidhur me njëri-tjetrin.
A 50-year-old business man lamented to me that he feels he doesn't have colleagues anymore at work. When he goes to work, he doesn't stop by to talk to anybody, he doesn't call. And he says he doesn't want to interrupt his colleagues because, he says, "They're too busy on their email." But then he stops himself and he says, "You know, I'm not telling you the truth. I'm the one who doesn't want to be interrupted. I think I should want to, but actually I'd rather just do things on my Blackberry."
Një 50 vjeçar biznesmen më tha me keqardhje se ndjen sikur nuk ka më kolegë në punë. Kur ai shkon në punë, ai nuk ndalon të flase me asnjërin, nuk i thërret. Dhe ai thotë se nuk do t'i shqetësojë kolegët e tij sepse, thotë, "Ata janë shumë të zënë me e-mailet e tyre." Por pastaj ndalon veten dhe thotë, "Në fakt, nuk po them të vërtetën. Unë jam ai që nuk do të shqetësohet. Mendoj se duhet të dua, mirëpo më shumë do preferoja të bëja gjërat e mia në Blackberry-in tim."
Across the generations, I see that people can't get enough of each other, if and only if they can have each other at a distance, in amounts they can control. I call it the Goldilocks effect: not too close, not too far, just right. But what might feel just right for that middle-aged executive can be a problem for an adolescent who needs to develop face-to-face relationships. An 18-year-old boy who uses texting for almost everything says to me wistfully, "Someday, someday, but certainly not now, I'd like to learn how to have a conversation."
Në çdo gjeneratë, shoh se njerëzit nuk mund të ngopen me njëri-tjetrin, vetëm dhe vetëm nëse kanë njëri-tjetrin në distancë, në sasi që mund ta kontrollojnë. Unë e quaj Efekti i Goldilock: as shumë afër, as shumë larg, diku në mes. Por çfarë mund të jetë "mesi" për atë ekzekutiv të moshës mesatare mund të jetë problem për një adoleshent që ka nevojë të krijojë lidhje ballë-për-ballë. Një djalë 18 vjeçar, i cili shkruan mesazhe për çdogje më thotë i trishtuar, "Një ditë, një ditë, por sigurisht jo tani, do doja të mësoj si të bëj një bisedë."
When I ask people "What's wrong with having a conversation?" People say, "I'll tell you what's wrong with having a conversation. It takes place in real time and you can't control what you're going to say." So that's the bottom line. Texting, email, posting, all of these things let us present the self as we want to be. We get to edit, and that means we get to delete, and that means we get to retouch, the face, the voice, the flesh, the body -- not too little, not too much, just right.
Kur pyes njerëzit "Çfarë ka të keqe të bësh një bisedë?" ata thonë, "Të tregoj unë çfarë ka të keqe të bësh një bisedë. Ndodh në kohë reale dhe nuk mund ta kontrollosh çfarë do thuash." Ja ky është thelbi. Mesazhet, e-mailet, postimet, gjithë këto gjëra na lejojnë të prezantojmë veten që duam të jemi. Mund të editojmë, dhe kjo do të thotë se mund të fshijmë, mund të rregullojmë, fytyrën, zërin, lëkurën, trupin -- as shumë pak, as tepër shumë, mesatarisht.
Human relationships are rich and they're messy and they're demanding. And we clean them up with technology. And when we do, one of the things that can happen is that we sacrifice conversation for mere connection. We short-change ourselves. And over time, we seem to forget this, or we seem to stop caring.
Lidhjet njerëzore janë të pasura dhe plot rrëmujë, janë edhe përplot kërkesa. Kurse ne i pastrojmë me teknologji. Dhe kur e bëjmë këtë, një nga gjërat që mund të ndodhi është se ne sakrifikojmë një bisedë për thjesht një lidhje. Ne mashtrojmë vetveten. Dhe me kalimin e kohës, ne si duket harrojmë këtë, ose ndoshta nuk na intereson më.
I was caught off guard when Stephen Colbert asked me a profound question, a profound question. He said, "Don't all those little tweets, don't all those little sips of online communication, add up to one big gulp of real conversation?" My answer was no, they don't add up. Connecting in sips may work for gathering discrete bits of information, they may work for saying, "I'm thinking about you," or even for saying, "I love you," -- I mean, look at how I felt when I got that text from my daughter -- but they don't really work for learning about each other, for really coming to know and understand each other. And we use conversations with each other to learn how to have conversations with ourselves. So a flight from conversation can really matter because it can compromise our capacity for self-reflection. For kids growing up, that skill is the bedrock of development.
U befasova kur Stephen Colbert më bëri një pyetje të thellë, një pyetje të thellë. Tha, "A nuk janë gjithë ato cicërima (tweets), gjithë ato gllënjka të vogla të komunikimit në internet, që kur mblidhen paraqesin një bisedë reale?" Pëgjigja ime është jo, nuk mblidhen. Lidhja e gllënjkave mund të funksionojë për mbledhjen e atyre copëza diskrete informatash për shembull për të thënë, "Jam duke menduar për ty," ose edhe për të thënë, "Të dua," -- E dini si u ndjeva kur mora mesazhin nga vajza ime -- por ajo nuk funksionon realisht për të mësuar për njëri-tjetrin, për të njohur dhe për të kuptuar njëri-tjetrin. Dhe ne përdorim bisedat me njëri-tjetrin për të mësuar si të bisedojmë me veten tonë. Kështu largimi nga biseda mund të jetë shumë i rëndësishëm sepse mund të kompromentojë kapacitetin tonë për vet-reflektim. Për fëmijët që janë duke u rritur, ajo aftësi mund të jetë baza e zhvillimit.
Over and over I hear, "I would rather text than talk." And what I'm seeing is that people get so used to being short-changed out of real conversation, so used to getting by with less, that they've become almost willing to dispense with people altogether. So for example, many people share with me this wish, that some day a more advanced version of Siri, the digital assistant on Apple's iPhone, will be more like a best friend, someone who will listen when others won't. I believe this wish reflects a painful truth that I've learned in the past 15 years. That feeling that no one is listening to me is very important in our relationships with technology. That's why it's so appealing to have a Facebook page or a Twitter feed -- so many automatic listeners. And the feeling that no one is listening to me make us want to spend time with machines that seem to care about us.
Vazhdimisht dëgjoj, "Më mire do shkruaja mesazh sesa të bisedoj." Dhe çfarë po shoh është se njerëzit preferojnë të mashtrojnë veten në vend të bisedës reale, aq të mësuar të arrijnë me pak përpjekje, saqë janë bërë gati të gatshëm të largohen tërësisht nga njerëzit. Kështu për shembull, shumë njerëz më thonë se kanë dëshirë që një ditë një version më i avancuar i Sirit, asistencës dixhitale të telefonit Apple Iphone. do të jetë më shumë si shoku më i mirë, dikush që do të dëgjojë kur të tjerët nuk do ta bëjnë. Besoj se kjo dëshirë reflekton një të vërtetë të dhimbshme që e kam mësuar në 15 vitet e fundit. Ajo ndjenjë se askush nuk është duke më dëgjuar është shumë e rëndësishme në marrëdhëniet tona me teknologjinë. Prandaj është aq atraktive të kesh faqen në Facebook ose Twitter -- aq shumë dëgjues automatikë. Dhe ndjenja se askush nuk është duke më dëgjuar na bën të duam të kalojmë kohë me mekanizma që mendojmë se u intereson për ne.
We're developing robots, they call them sociable robots, that are specifically designed to be companions -- to the elderly, to our children, to us. Have we so lost confidence that we will be there for each other? During my research I worked in nursing homes, and I brought in these sociable robots that were designed to give the elderly the feeling that they were understood. And one day I came in and a woman who had lost a child was talking to a robot in the shape of a baby seal. It seemed to be looking in her eyes. It seemed to be following the conversation. It comforted her. And many people found this amazing.
Ne jemi duke krijuar robotë, i quajnë robotë social, që janë veçanërisht të dizajnuar për të shoqëruar të moshuarit, fëmijët, ne. A kemi humbur besimin se do të jemi aty për njëri-tjetrin? Gjatë hulumtimeve të mia kam punuar në shtëpi të moshuarish, dhe u kam sjelle këta robotë social të cilat ishin dizajnuar t'u jepnin ndjendjën se dikush i kuptonte. Dhe një ditë takova një grua e cila kishte humbur djalin e saj dhe po fliste me një robot në formën e një foke bebe. Dukej sikur të shikonte drejt në sy. Dukej sikur e ndiqte bisedën. Dhe kjo e ngushëllonte atë. Dhe shumë njerëz mendojnë se kjo është e mrekullueshme.
But that woman was trying to make sense of her life with a machine that had no experience of the arc of a human life. That robot put on a great show. And we're vulnerable. People experience pretend empathy as though it were the real thing. So during that moment when that woman was experiencing that pretend empathy, I was thinking, "That robot can't empathize. It doesn't face death. It doesn't know life."
Por gruaja po mundohej t'i jepte kuptim jetës së saj me një mekanizëm që nuk kishte përvojë nga jeta njerëzore. Ai robot bën shfaqje të mrekullueshme. Dhe ne jemi të ndjeshëm. Njerëzit pranojnë nga të tjerët ndjeshmëri të shtirur sikur të ishte reale. Kështu gjatë atij momenti kur ajo grua po pranonte atë ndjeshmëri të shtirur, unë po mendoja, "Ai robot nuk është i ndjeshëm. Nuk përballet me vdekjen. Nuk njeh jetën."
And as that woman took comfort in her robot companion, I didn't find it amazing; I found it one of the most wrenching, complicated moments in my 15 years of work. But when I stepped back, I felt myself at the cold, hard center of a perfect storm. We expect more from technology and less from each other. And I ask myself, "Why have things come to this?"
Dhe derisa ajo gruaja po gjente ngushëllim tek miku i saj robot, mua nuk mu duk e mirë; mu duk një nga momentet më të komplikuara dhe pikëlluese në 15 vitete e mia të punës. Por kur u largova për një moment, ndjeva veten në qendrën e ftohtë dhe të fortë të një stuhie perfekte. Ne presim më shumë nga teknologjia dhe më pak nga njëri-tjetri. Dhe pyes veten, "Përse kanë ardhur gjërat deri këtu?"
And I believe it's because technology appeals to us most where we are most vulnerable. And we are vulnerable. We're lonely, but we're afraid of intimacy. And so from social networks to sociable robots, we're designing technologies that will give us the illusion of companionship without the demands of friendship. We turn to technology to help us feel connected in ways we can comfortably control. But we're not so comfortable. We are not so much in control.
Besoj se është për shkak se teknologjia na tërheq më së shumti kur ndjehemi më të dobët. Dhe ne jemi të dobët. Jemi të vetmuar, por kemi frikë nga intimiteti. Dhe nga rrjetet sociale deri tek robotët social, jemi duke disajnuar teknologji që do të na japin iluzionin e marrëdhënies pa kërkesat e shoqërisë. Ne i kthehemi teknologjisë që të na ndihmojë të ndjehemi të lidhur në mënyra që mund t'i kontrollojmë. Por nuk jemi aq të qetë. Nuk kemi aq shumë kontroll.
These days, those phones in our pockets are changing our minds and hearts because they offer us three gratifying fantasies. One, that we can put our attention wherever we want it to be; two, that we will always be heard; and three, that we will never have to be alone. And that third idea, that we will never have to be alone, is central to changing our psyches. Because the moment that people are alone, even for a few seconds, they become anxious, they panic, they fidget, they reach for a device. Just think of people at a checkout line or at a red light. Being alone feels like a problem that needs to be solved. And so people try to solve it by connecting. But here, connection is more like a symptom than a cure. It expresses, but it doesn't solve, an underlying problem. But more than a symptom, constant connection is changing the way people think of themselves. It's shaping a new way of being.
Këto ditë, telefonat në xhepat tanë janë duke ndryshuar mendjet dhe zemrat tona sepse janë duke na ofruar tre fantazi që na japin kënaqësi. Një, se mund ta dërgojmë vëmendjen tonë kudo që duam ne; dy, se gjithmonë do të na dëgjojë dikush; dhe tre, se asnjëherë nuk do të jemi vetëm. Dhe kjo idea e tretë, se asnjëherë nuk do të jemi të vetmuar, është qendra e ndryshimit të psikikës sonë. Sepse në momentin kur njerëzit janë vetëm, edhe vetëm për disa sekonda, ata shqetësohen, i kap paniku, nervozohen, dhe menjëherë marrin pajisjen. Vetëm mendoni për njerëzit tek vijat e daljes apo në dritën e kuqe. Të jesh i vetmuar duket sikur një problem që duhet zgjedhur. Dhe kështu njerëzit mundohen ta zgjidhin duke u lidhur. Por këtu, lidhja është më shumë si simptomë sesa shërim. E shpreh, mirëpo nuk e zgjidh, problemin themelor. Por më shumë se një simptomë, lidhja konstante është duke ndryshuar se si njerëzit mendojnë për veten e tyre. Është duke formësuar një mënyrë të re të të qënit.
The best way to describe it is, I share therefore I am. We use technology to define ourselves by sharing our thoughts and feelings even as we're having them. So before it was: I have a feeling, I want to make a call. Now it's: I want to have a feeling, I need to send a text. The problem with this new regime of "I share therefore I am" is that, if we don't have connection, we don't feel like ourselves. We almost don't feel ourselves. So what do we do? We connect more and more. But in the process, we set ourselves up to be isolated.
Mënyra më e mirë për ta përshkruar është, unë ndaj, prandaj jam. Ne përdorim teknologjinë për të percaktuar veten duke ndarë mendimet dhe ndjenjat tona përderisa jemi duke i përjetuar. Më herët ishte: Kam një ndjenjë, prandaj dua të bëj një telefonatë. Tani është: Dua të kem një ndjenjë, kam nevojë të dërgoj një mesazh. Problemi me këtë regjimin e ri të "Ndaj prandaj jam" është se, nëse nuk kemi lidhje, nuk ndjehemi vetvetja. Gati sa nuk e ndjejmë vetveten. Pra çfarë bëjmë? Lidhemi më shumë e më shumë. Por gjatë këtij procesit, ne e izolojmë veten.
How do you get from connection to isolation? You end up isolated if you don't cultivate the capacity for solitude, the ability to be separate, to gather yourself. Solitude is where you find yourself so that you can reach out to other people and form real attachments. When we don't have the capacity for solitude, we turn to other people in order to feel less anxious or in order to feel alive. When this happens, we're not able to appreciate who they are. It's as though we're using them as spare parts to support our fragile sense of self. We slip into thinking that always being connected is going to make us feel less alone. But we're at risk, because actually it's the opposite that's true. If we're not able to be alone, we're going to be more lonely. And if we don't teach our children to be alone, they're only going to know how to be lonely.
Si kalojmë nga lidhja tek izolimi? Përfundon i izoluar nëse nuk kultivon kapacitetin për vetminë, aftësinë për t'u ndarë nga të tjerët, për të mbledhur veten. Vetmia është kur gjen veten për të arritur tek njerëzit e tjerë dhe formon lidhje reale. Kur nuk kemi kapacitetin për vetmi, ne u drejtohemi njerëzve të tjerë për t'u ndjerë më pak në ankth ose për t'u ndjerë të gjallë. Kur kjo ndodh, ne nuk jemi në gjendje të vlerësojmë atë se kush jemi. Është sikur po i shfrytëzojmë si pjesë rezervë për të mbështetur sensin delikat të vetes sonë. Ne zhytemi në të menduarit se të qenit të lidhur tërë kohën do të na bëjë të ndjehemi më pak të vetmuar. Por jemi në rrezik, sepse e kundërta është e vërtetë. Nëse nuk jemi në gjendje të jemi vetëm, do të jemi edhe më të vetmuar. Dhe nëse nuk i mësojmë fëmijët tanë të qëndrojnë vetëm, ata vetëm do të dinë si të jetë të vetmuar.
When I spoke at TED in 1996, reporting on my studies of the early virtual communities, I said, "Those who make the most of their lives on the screen come to it in a spirit of self-reflection." And that's what I'm calling for here, now: reflection and, more than that, a conversation about where our current use of technology may be taking us, what it might be costing us. We're smitten with technology. And we're afraid, like young lovers, that too much talking might spoil the romance. But it's time to talk. We grew up with digital technology and so we see it as all grown up. But it's not, it's early days. There's plenty of time for us to reconsider how we use it, how we build it. I'm not suggesting that we turn away from our devices, just that we develop a more self-aware relationship with them, with each other and with ourselves.
Kur kam folur në TED në 1996, duke raportuar për studimet e mia rreth komuniteteve të hershme virtuale, kam thënë, "Ata që marrin më së shumti nga jeta e tyre në ekran e bëjnë këtë në frymën e vet-reflektimit." Dhe kjo është për çfarë po bëj thirrje tani: reflektim, dhe më shumë se aq, një bisedë për atë se ku është duke na çuar përdorimi ynë i teknologjisë, dhe sa mund të na kushtojë. Ne jemi pushtuar nga teknologjia. Dhe kemi frikë, si të sapo dashuruarit, se duke folur shumë mund ta prishim romancën. Por është koha të flasim. Ne jemi rritur me teknologjinë dixhitale dhe e shohim si shumë të rritur. Por nuk është, janë ditët e hershme. Ka akoma shumë kohë për të rishikuar si e përdorim atë, si e ndërtojmë atë. Nuk po sugjeroj se duhet të largohemi nga pajisjet tona, vetëm se duhet të krijojmë marrëdhënie më të vetëdijshme me ato, me njëri-tjetrin dhe me veten tonë.
I see some first steps. Start thinking of solitude as a good thing. Make room for it. Find ways to demonstrate this as a value to your children. Create sacred spaces at home -- the kitchen, the dining room -- and reclaim them for conversation. Do the same thing at work. At work, we're so busy communicating that we often don't have time to think, we don't have time to talk, about the things that really matter. Change that. Most important, we all really need to listen to each other, including to the boring bits. Because it's when we stumble or hesitate or lose our words that we reveal ourselves to each other.
Shoh disa hapa të parë. Filloni të mendoni për vetminë si diçka të mirë. Bëni më shumë hapësirë për të. Gjeni mënyrën t'ia demonstroni këtë fëmijëve tuaj si vlerë. Krijoni hapësira të shenjta në shtëpi -- kuzhinë, dhomën e ngrënjes -- dhe ktheni në hapësira për biseda. Bëni të njëjtën gjë në punë. Në punë, jemi aq të zënë duke komunikuar saqë shpesh nuk kemi kohë të mendojmë, nuk kemi kohë të flasim, për gjërat më rëndësi. Ndryshoni këtë. Më e rëndësishmja, ne të gjithë duhet të dëgjojmë njëri-tjetrin, edhe gjërat e mërzitshme. Sepse është kur ngecim ose hezitojmë ose humbasim fjalët tona, ne shfaqim vetveten ndaj të tjerëve.
Technology is making a bid to redefine human connection -- how we care for each other, how we care for ourselves -- but it's also giving us the opportunity to affirm our values and our direction. I'm optimistic. We have everything we need to start. We have each other. And we have the greatest chance of success if we recognize our vulnerability. That we listen when technology says it will take something complicated and promises something simpler.
Teknologjia është duke bërë një ofertë për të ripercaktuar lidhjen njerëzore -- se si kujdesemi për njëri-tjetrin, se si kujdesemi për veten tonë -- por po ashtu po na jep mundësinë për të konfirmuar vlerat tona dhe drejtimin tonë. Unë jam optimiste. Ne keni gjithçka na nevojitet për të filluar. Kemi njëri-tjetrin. Dhe kemi mundësinë më të madhe për sukses nëse kuptojmë dobësitë tona. Të dëgjojmë kur teknologjia thotë se do të marre diçka të komplikuar dhe premton diçka më të thjeshtë.
So in my work, I hear that life is hard, relationships are filled with risk. And then there's technology -- simpler, hopeful, optimistic, ever-young. It's like calling in the cavalry. An ad campaign promises that online and with avatars, you can "Finally, love your friends love your body, love your life, online and with avatars." We're drawn to virtual romance, to computer games that seem like worlds, to the idea that robots, robots, will someday be our true companions. We spend an evening on the social network instead of going to the pub with friends.
Në punën time, dëgjoj se jeta është e vështirë, se marrëdhëniet janë përplot me rreziqe. Dhe pastaj është teknologjia -- më e thjeshtë, shpresëdhënëse, optimiste, gjithmonë e re. Është sikur të paraqitesh në kalorësi. Një fushatë reklamash premton se në internet dhe me avatarë, mund të "duash miqtë e tu më në fund, trupin tënd, jetën tënde, në internet dhe me avatarë." Ne na tërheqin romancat virtuale, lojërat në kompjuter që duken si botëra, dhe idea që robotët, robotët, një ditë do të bëhen shoqëruesit tanë të vërtetë. Ne kalojmë një mbrëmje në rrjetin social në vend që të dalim për pije me miqtë.
But our fantasies of substitution have cost us. Now we all need to focus on the many, many ways technology can lead us back to our real lives, our own bodies, our own communities, our own politics, our own planet. They need us. Let's talk about how we can use digital technology, the technology of our dreams, to make this life the life we can love.
Por fantazitë tona për zëvendësim na kanë kushtuar. Tani të gjithë kemi nevojë të fokusohemi në mënyrat e ndryshme që teknologjia mund të na kthejë në jetët tona reale, trupat tanë, komunitetet tona, politikat tona, planetin tonë. Ato kanë nevojë për ne. Le të flasim se si mund të shfrytëzojmë teknologjinë dixhitale, teknologjinë e ëndërrave tona, për ta bërë këtë jetë një jetë që ne e duam.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)