Μόλις πριν από ένα λεπτό, η κόρη μου, Ρεβέκκα, μου έστειλε ένα μήνυμα για καλή τύχη. Το μήνυμα έλεγε «Μαμά, θα σκίσεις.» Μου αρέσει πολύ αυτό. Αυτό το μήνυμα ήταν σαν να μου έδινε μια αγκαλιά. Και εδώ είναι το θέμα. Ενσαρκώνω το κύριο παράδοξο. Είμαι μια γυναίκα που λατρεύει να λαμβάνει μηνύματα η οποία θα σας πει ότι τα πάρα πολλά μηνύματα μπορεί να αποτελέσουν πρόβλημα.
Just a moment ago, my daughter Rebecca texted me for good luck. Her text said, "Mom, you will rock." I love this. Getting that text was like getting a hug. And so there you have it. I embody the central paradox. I'm a woman who loves getting texts who's going to tell you that too many of them can be a problem.
Στην πραγματικότητα, αυτή η υπενθύμιση της κόρης μου με οδηγεί στην αρχή της ιστορίας μου. Το 1996, όταν έκανα την πρώτη μου ομιλία για το TED, η Ρεβέκκα ήταν πέντε χρονών και καθόταν ακριβώς εκεί στη μπροστινή σειρά. Είχα μόλις γράψει ένα βιβλίο που εγκωμίαζε τη ζωή μας στο διαδίκτυο και επρόκειτο να μπω στο εξώφυλλο του περιοδικού Wired. Εκείνες τις ξέγνοιαστες εποχές, πειραματιζόμασταν με τα τσατ ρουμ και τις ηλεκτρονικές εικονικές κοινότητες. Εξερευνούσαμε διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας. Και μετά βγάζαμε την πρίζα. Ήμουν ενθουσιασμένη. Και, σαν ψυχολόγος, αυτό που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν η ιδέα ότι θα χρησιμοποιούσαμε ό,τι μάθαμε στον εικονικό κόσμο για τον εαυτό μας, για την ταυτότητά μας, για να ζήσουμε καλύτερα στον πραγματικό κόσμο.
Actually that reminder of my daughter brings me to the beginning of my story. 1996, when I gave my first TEDTalk, Rebecca was five years old and she was sitting right there in the front row. I had just written a book that celebrated our life on the internet and I was about to be on the cover of Wired magazine. In those heady days, we were experimenting with chat rooms and online virtual communities. We were exploring different aspects of ourselves. And then we unplugged. I was excited. And, as a psychologist, what excited me most was the idea that we would use what we learned in the virtual world about ourselves, about our identity, to live better lives in the real world.
Τώρα, πηγαίνοντας μπροστά στο 2012 είμαι και πάλι πίσω στη σκηνή του TED. Η κόρη μου είναι 20. Πηγαίνει στο πανεπιστήμιο. Κοιμάται με το κινητό της, το ίδιο κάνω κι εγώ. Και έχω μόλις γράψει ένα καινούργιο βιβλίο αλλά αυτή τη φορά δεν είναι κάποιο που θα με βάλει στο εξώφυλλο του περιοδικού Wired. Τι συνέβη λοιπόν; Είμαι ακόμα ενθουσιασμένη με την τεχνολογία, αλλά πιστεύω, και είμαι εδώ για να το αποδείξω, ότι την αφήνουμε να μας πάει σε μέρη που δε θέλουμε να πάμε.
Now fast-forward to 2012. I'm back here on the TED stage again. My daughter's 20. She's a college student. She sleeps with her cellphone, so do I. And I've just written a new book, but this time it's not one that will get me on the cover of Wired magazine. So what happened? I'm still excited by technology, but I believe, and I'm here to make the case, that we're letting it take us places that we don't want to go.
Τα τελευταία 15 χρόνια, έχω μελετήσει τεχνολογίες κινητής επικοινωνίας και έχω πάρει συνεντεύξεις από εκατοντάδες ανθρώπους, νέους και μεγαλύτερους σχετικά με τις ηλεκτρονικές τους ζωές. Και αυτό που βρήκα είναι ότι οι μικρές μας συσκευές, αυτές οι μικρές συσκευές στις τσέπες μας, είναι τόσο ψυχολογικά ισχυρές που δεν αλλάζουν μόνο αυτό που κάνουμε, αλλάζουν αυτό που είμαστε. Μερικά από τα πράγματα που κάνουμε τώρα με τις συσκευές μας είναι πράγματα που, μόλις μερικά χρόνια πριν, θα τα βρίσκαμε παράξενα ή ενοχλητικά, αλλά έχουν γρήγορα αρχίσει να φαίνονται οικεία, ο τρόπος που απλά κάνουμε τα πράγματα.
Over the past 15 years, I've studied technologies of mobile communication and I've interviewed hundreds and hundreds of people, young and old, about their plugged in lives. And what I've found is that our little devices, those little devices in our pockets, are so psychologically powerful that they don't only change what we do, they change who we are. Some of the things we do now with our devices are things that, only a few years ago, we would have found odd or disturbing, but they've quickly come to seem familiar, just how we do things.
Για να δούμε απλώς μερικά παραδείγματα: Οι άνθρωποι στέλνουν μηνύματα ή email κατά τη διάρκεια εταιρικών συνεδριάσεων. Στέλνουν μηνύματα και ψωνίζουν και μπαίνουν στο Facebook κατά τη διάρκεια μαθημάτων, παρουσιάσεων, στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια όλων των συναντήσεων. Οι άνθρωποι μου μιλούν για τη σημαντική νέα δυνατότητα να διατηρούν οπτική επαφή ενώ στέλνουν μηνύματα. (Γέλια) Μου εξηγούν ότι είναι δύσκολο, αλλά μπορεί να γίνει. Οι γονείς στέλνουν μηνύματα και email στο πρωινό και στο δείπνο ενώ τα παιδιά παραπονιούνται ότι δεν έχουν την πλήρη προσοχή των γονιών τους. Αλλά μετά, αυτά τα ίδια παιδιά αρνούνται την πλήρη προσοχή το ένα στο άλλο. Αυτή είναι μια πρόσφατη φωτογραφία της κόρης μου και των φίλων της που είναι μαζί ενώ δεν είναι μαζί. Στέλνουμε μηνύματα ακόμα και στις κηδείες. Το μελετώ αυτό. Απομακρύνουμε τον εαυτό μας από τη θλίψη ή την απορρόφησή μας και βυθιζόμαστε στα τηλέφωνά μας.
So just to take some quick examples: People text or do email during corporate board meetings. They text and shop and go on Facebook during classes, during presentations, actually during all meetings. People talk to me about the important new skill of making eye contact while you're texting. (Laughter) People explain to me that it's hard, but that it can be done. Parents text and do email at breakfast and at dinner while their children complain about not having their parents' full attention. But then these same children deny each other their full attention. This is a recent shot of my daughter and her friends being together while not being together. And we even text at funerals. I study this. We remove ourselves from our grief or from our revery and we go into our phones.
Γιατί έχει σημασία αυτό; Έχει σημασία για μένα επειδή πιστεύω ότι ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για μπελάδες. μπελάδες σίγουρα στο πΏς σχετιζόμαστε μεταξύ μας, αλλά επίσης μπελάδες στο πώς σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και την ικανότητά μας για αυτοστοχασμό. Συνηθίζουμε έναν νέο τρόπο για να είμαστε μόνοι μας μαζί με άλλους. Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ο ένας με τον άλλο, αλλά και αλλού - συνδεδεμένοι σε όλα τα διαφορετικά μέρη που θέλουν να είναι. Οι άνθρωποι θέλουν να προσαρμόζουν τη ζωή τους. Θέλουν να μπαίνουν και να βγαίνουν στα μέρη που βρίσκονται επειδή αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτούς είναι να ελέγχουν πού δίνουν την προσοχή τους. Επομένως, θέλετε να πάτε σε εκείνη την εταιρική συνάντηση, αλλά θέλετε να δώσετε προσοχή μόνο στα κομμάτια που σας ενδιαφέρουν. Και ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό είναι καλό. Αλλά μπορείτε να καταλήξετε να κρύβεστε ο ένας από τον άλλο, ακόμα και όντας διαρκώς συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον.
Why does this matter? It matters to me because I think we're setting ourselves up for trouble -- trouble certainly in how we relate to each other, but also trouble in how we relate to ourselves and our capacity for self-reflection. We're getting used to a new way of being alone together. People want to be with each other, but also elsewhere -- connected to all the different places they want to be. People want to customize their lives. They want to go in and out of all the places they are because the thing that matters most to them is control over where they put their attention. So you want to go to that board meeting, but you only want to pay attention to the bits that interest you. And some people think that's a good thing. But you can end up hiding from each other, even as we're all constantly connected to each other.
Ένας 50χρονος επιχειρηματίας μου παραπονέθηκε ότι αισθάνεται ότι δεν έχει πλέον συναδέλφους στη δουλειά. Όταν πηγαίνει στη δουλειά, δε σταματάει να μιλήσει σε κανέναν, δεν τους τηλεφωνεί. Και λέει ότι δε θέλει να διακόψει τους συναδέλφους του επειδή, λέει, «Είναι πολύ απασχολημένοι με τα email τους.» Αλλά τότε σταματάει και λέει: «Ξέρετε, δε σας λέω την αλήθεια. Εγώ είμαι αυτός που δε θέλει να τον διακόπτουν. Νομίζω ότι θα έπρεπε να θέλω, αλλά στην πραγματικότητα προτιμώ να κάνω πράγματα με το Μπλάκμπερι μου».
A 50-year-old business man lamented to me that he feels he doesn't have colleagues anymore at work. When he goes to work, he doesn't stop by to talk to anybody, he doesn't call. And he says he doesn't want to interrupt his colleagues because, he says, "They're too busy on their email." But then he stops himself and he says, "You know, I'm not telling you the truth. I'm the one who doesn't want to be interrupted. I think I should want to, but actually I'd rather just do things on my Blackberry."
Μεταξύ των γενεών, βλέπω ότι οι άνθρωποι δε χορταίνουν ο ένας τον άλλο, αν και μόνο αν μπορούν να έχουν ο ένας τον άλλον από απόσταση, σε ποσότητες που μπορούν να ελέγξουν. Το ονομάζω το φαινόμενο της Χρυσομαλλούσας: ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά, απλά όσο πρέπει. Αλλά αυτό που μπορεί να μοιάζει απλώς σωστό για εκείνον το μεσήλικα επιχειρηματία μπορεί να είναι πρόβλημα για έναν έφηβο που χρειάζεται να αναπτύξει σχέσεις πρόσωπο με πρόσωπο. Ένα 18χρονο αγόρι που χρησιμοποιεί μηνύματα σχεδόν για τα πάντα μου λέει νοσταλγικά, «Κάποια μέρα, κάποια μέρα, αλλά σίγουρα όχι τώρα, θα ήθελα να μάθω πώς να κάνω μια συζήτηση.»
Across the generations, I see that people can't get enough of each other, if and only if they can have each other at a distance, in amounts they can control. I call it the Goldilocks effect: not too close, not too far, just right. But what might feel just right for that middle-aged executive can be a problem for an adolescent who needs to develop face-to-face relationships. An 18-year-old boy who uses texting for almost everything says to me wistfully, "Someday, someday, but certainly not now, I'd like to learn how to have a conversation."
Όταν ρωτάω τους ανθρώπους «Ποιο είναι το πρόβλημα με τη συζήτηση;» Αυτοί απαντούν: «Θα σου πω τι πρόβλημα υπάρχει με τη συζήτηση. Λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο και δεν μπορείς να ελέγξεις αυτό που θα πεις.» Αυτή λοιπόν είναι η ουσία. Μηνύματα, email, αναρτήσεις, όλα αυτά τα πράγματα μας επιτρέπουν να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας όπως θέλουμε να είναι. Μπορούμε να επεξεργαστούμε, κι αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να διαγράψουμε, κι αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να ρετουσάρουμε, το πρόσωπο, τη φωνή, τη σάρκα, το σώμα - όχι πολύ λίγο, όχι πάρα πολύ, απλώς όσο πρέπει.
When I ask people "What's wrong with having a conversation?" People say, "I'll tell you what's wrong with having a conversation. It takes place in real time and you can't control what you're going to say." So that's the bottom line. Texting, email, posting, all of these things let us present the self as we want to be. We get to edit, and that means we get to delete, and that means we get to retouch, the face, the voice, the flesh, the body -- not too little, not too much, just right.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πλούσιες και πολύπλοκες και είναι απαιτητικές. Και μπορούμε να τις καθαρίσουμε με την τεχνολογία. Και όταν το κάνουμε, ένα από τα πράγματα που μπορούν να συμβούν είναι ότι θυσιάζουμε τη συζήτηση προς όφελος της αμιγούς σύνδεσης. Ξεγελάμε τον εαυτό μας. Και με τον καιρό, φαίνεται να το ξεχνάμε ή φαίνεται ότι σταματάμε να ενδιαφερόμαστε.
Human relationships are rich and they're messy and they're demanding. And we clean them up with technology. And when we do, one of the things that can happen is that we sacrifice conversation for mere connection. We short-change ourselves. And over time, we seem to forget this, or we seem to stop caring.
Πιάστηκα απροετοίμαστη όταν ο Στίβεν Κολμπέρ μου έθεσε ένα βαθύ ερώτημα, ένα βαθύ ερώτημα. Είπε «Όλα αυτά τα tweets, όλα αυτά τα ψήγματα ηλεκτρονικής επικοινωνίας δε συσσωρεύονται σε ένα μεγάλο κομμάτι πραγματικής συζήτησης;» Η απάντησή μου ήταν όχι, δε συσσωρεύονται. Το να συνδεόμαστε με μικρά κομμάτια μπορεί να λειτουργήσει για να συλλέξουμε διακριτικά κομμάτια πληροφορίας, μπορεί να λειτουργήσει για να πούμε «Σε σκέφτομαι», ή ακόμα και για να πούμε «Σ' αγαπώ». Εννοώ, κοιτάξτε πως ένιωσα όταν έλαβα το μήνυμα από την κόρη μου - αλλά δε λειτουργούν πραγματικά για να μάθουμε ο ένας για τον άλλο, για να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο. Και χρησιμοποιούμε συζητήσεις με άλλους για να μάθουμε πώς να συζητάμε με τον εαυτό μας. Επομένως, η αποφυγή μιας συζήτησης μπορεί να έχει πραγματικά σημασία επειδή μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ικανότητά μας για αυτοστοχασμό. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν, αυτή η ικανότητα είναι το θεμέλιο της ανάπτυξης.
I was caught off guard when Stephen Colbert asked me a profound question, a profound question. He said, "Don't all those little tweets, don't all those little sips of online communication, add up to one big gulp of real conversation?" My answer was no, they don't add up. Connecting in sips may work for gathering discrete bits of information, they may work for saying, "I'm thinking about you," or even for saying, "I love you," -- I mean, look at how I felt when I got that text from my daughter -- but they don't really work for learning about each other, for really coming to know and understand each other. And we use conversations with each other to learn how to have conversations with ourselves. So a flight from conversation can really matter because it can compromise our capacity for self-reflection. For kids growing up, that skill is the bedrock of development.
Όλο και περισσότερο ακούω, «Θα προτιμούσα να στέλνω μηνύματα παρά να μιλάω.» Και αυτό που βλέπω είναι ότι οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει τόσο να ξεγελιούνται ν' απαρνηθούν την πραγματική συζήτηση, είναι τόσο συνηθισμένοι να περνούν με λιγότερα, που γίνονται σχεδόν πρόθυμοι ν' απαλλαχθούν εντελώς από τους ανθρώπους. Έτσι για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι μοιράζονται μαζί μου αυτή την επιθυμία, ότι κάποια μέρα μια πιο εξελιγμένη έκδοση της Siri, της ψηφιακής βοηθού του iPhone της Apple, θα μοιάζει περισσότερο με τον καλύτερο φίλο, κάποιον που θα ακούει, όταν οι άλλοι δε θα ακούν. Πιστεύω ότι αυτή η επιθυμία αντικατοπτρίζει μια οδυνηρή αλήθεια που έμαθα τα τελευταία 15 χρόνια. Το να νιώθω ότι κανείς δεν με ακούει είναι πολύ σημαντικό στις σχέσεις μας με την τεχνολογία. Για αυτό είναι τόσο δελεαστικό να έχουμε μια σελίδα στο Facebook ή νέες αναρτήσεις στο Twitter - τόσοι πολλοί αυτόματοι ακροατές. Και το συναίσθημα ότι κανείς δεν με ακούει μας κάνει να θέλουμε να ξοδέψουμε χρόνο με μηχανήματα που φαίνονται να νοιάζονται για εμάς.
Over and over I hear, "I would rather text than talk." And what I'm seeing is that people get so used to being short-changed out of real conversation, so used to getting by with less, that they've become almost willing to dispense with people altogether. So for example, many people share with me this wish, that some day a more advanced version of Siri, the digital assistant on Apple's iPhone, will be more like a best friend, someone who will listen when others won't. I believe this wish reflects a painful truth that I've learned in the past 15 years. That feeling that no one is listening to me is very important in our relationships with technology. That's why it's so appealing to have a Facebook page or a Twitter feed -- so many automatic listeners. And the feeling that no one is listening to me make us want to spend time with machines that seem to care about us.
Αναπτύσσουμε ρομπότ, τα αποκαλούνε κοινωνικά ρομπότ, τα οποία είναι ειδικά σχεδιασμένα για να κρατούν συντροφιά - στους ηλικωμένους, στα παιδιά μας, σε εμάς. Έχουμε χάσει τόσο την εμπιστοσύνη μας ότι θα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον; Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, δούλεψα σε γηροκομεία, και εισήγαγα αυτά τα κοινωνικά ρομπότ που σχεδιάστηκαν ώστε να δίνουν στους ηλικιωμένους το συναίσθημα ότι κάποιος τους καταλάβαινε. Και μια μέρα μπήκα μέσα και μια γυναίκα που είχε χάσει το παιδί της μιλούσε σε ένα ρομπότ με τη μορφή μιας μικρής φώκιας. Έμοιαζε να την κοιτάζει στα μάτια. Έμοιαζε να παρακολουθεί τη συζήτηση. Την παρηγορούσε. Και πολλοί άνθρωποι το έβρισκαν καταπληκτικό.
We're developing robots, they call them sociable robots, that are specifically designed to be companions -- to the elderly, to our children, to us. Have we so lost confidence that we will be there for each other? During my research I worked in nursing homes, and I brought in these sociable robots that were designed to give the elderly the feeling that they were understood. And one day I came in and a woman who had lost a child was talking to a robot in the shape of a baby seal. It seemed to be looking in her eyes. It seemed to be following the conversation. It comforted her. And many people found this amazing.
Αλλά εκείνη η γυναίκα προσπαθούσε να καταλάβει τη ζωή της με ένα μηχάνημα που δεν είχε καμία εμπειρία από το φάσμα της ανθρώπινης ζωής. Το ρομπότ έδινε μια εξαιρετική παράσταση. Κι εμείς είμαστε ευάλωτοι. Οι άνθρωποι βιώνουν την προσποιητή συμπόνοια σαν να ήταν πραγματική. Έτσι, εκείνη τη στιγμή όταν εκείνη η γυναίκα βίωνε την προσποιητή συμπόνοια, εγώ σκεφτόμουν: «Το ρομπότ δε μπορεί να συμπονέσει. Δεν αντιμετωπίζει το θάνατο. Δεν ξέρει τη ζωή.»
But that woman was trying to make sense of her life with a machine that had no experience of the arc of a human life. That robot put on a great show. And we're vulnerable. People experience pretend empathy as though it were the real thing. So during that moment when that woman was experiencing that pretend empathy, I was thinking, "That robot can't empathize. It doesn't face death. It doesn't know life."
Και καθώς εκείνη η γυναίκα έβρισκε παρηγοριά στην συντροφιά του ρομπότ, εγώ δεν το βρήκα καταπληκτικό. Το βρήκα μία από τις πιο οδυνηρές, πολύπλοκες στιγμές στα 15 χρόνια της δουλειάς μου. Αλλά όταν έκανα ένα βήμα πίσω, Βρήκα τον εαυτό μου στο κρύο, σκληρό μάτι του κυκλώνα. Περιμένουμε περισσότερα από την τεχνολογία και λιγότερα ο ένας από τον άλλο. Και ρωτώ τον εαυτό μου, «Πώς έφτασαν τα πράγματα μέχρι εδώ;»
And as that woman took comfort in her robot companion, I didn't find it amazing; I found it one of the most wrenching, complicated moments in my 15 years of work. But when I stepped back, I felt myself at the cold, hard center of a perfect storm. We expect more from technology and less from each other. And I ask myself, "Why have things come to this?"
Και πιστεύω ότι είναι γιατί η τεχνολογία μας ελκύει περισσότερο όταν είμαστε περισσότερο ευάλωτοι. Και είμαστε ευάλωτοι. Είμαστε μοναχικοί, αλλά φοβόμαστε την οικειότητα. Και έτσι από τα κοινωνικά δίκτυα μέχρι τα κοινωνικά ρομπότ, σχεδιάζουμε τεχνολογίες που θα μας δώσουν την ψευδαίσθηση της συντροφιάς χωρίς της απαιτήσεις της φιλίας. Στρεφόμαστε στην τεχνολογία για να μας βοηθήσει να νιώσουμε συνδεδεμένοι με τρόπους που μπορούμε να ελέγξουμε άνετα. Αλλά δεν είμαστε τόσο άνετοι. Δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο.
And I believe it's because technology appeals to us most where we are most vulnerable. And we are vulnerable. We're lonely, but we're afraid of intimacy. And so from social networks to sociable robots, we're designing technologies that will give us the illusion of companionship without the demands of friendship. We turn to technology to help us feel connected in ways we can comfortably control. But we're not so comfortable. We are not so much in control.
Αυτές τις μέρες, τα τηλέφωνα στις τσέπες μας αλλάζουν το μυαλό και την καρδιά μας επειδή μας προσφέρουν τρεις ευχάριστες φαντασιώσεις. Πρώτον, ότι μπορούμε να στρέψουμε την προσοχή μας οπουδήποτε θέλουμε, δεύτερον, ότι θα ακουγόμαστε πάντα και τρίτον, ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να είμαστε μόνοι. Και αυτή η τρίτη ιδέα, ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να είμαστε μόνοι, είναι κεντρική για να αλλάξει η ψυχή μας. Επειδή τη στιγμή που οι άνθρωποι είναι μόνοι, ακόμα και για μερικά δευτερόλεπτα, αγχώνονται, πανικοβάλλονται, κινούνται νευρικά, ψάχνουν μια συσκευή. Απλά σκεφτείτε τους ανθρώπους στην ουρά ενός ταμείου ή σε ένα κόκκινο φανάρι. Το να είναι μόνοι τους μοιάζει με πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί. Και έτσι προσπαθούν να το λύσουν μέσω της σύνδεσης. Αλλά εδώ η σύνδεση μοιάζει περισσότερο με σύμπτωμα παρά με θεραπεία. Εκφράζει, αλλά δε λύνει, ένα υποκείμενο πρόβλημα. Αλλά περισσότερο από σύμπτωμα, η συνεχής σύνδεση αλλάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται τον εαυτό τους. Δημιουργεί ένα νέο τρόπο ύπαρξης.
These days, those phones in our pockets are changing our minds and hearts because they offer us three gratifying fantasies. One, that we can put our attention wherever we want it to be; two, that we will always be heard; and three, that we will never have to be alone. And that third idea, that we will never have to be alone, is central to changing our psyches. Because the moment that people are alone, even for a few seconds, they become anxious, they panic, they fidget, they reach for a device. Just think of people at a checkout line or at a red light. Being alone feels like a problem that needs to be solved. And so people try to solve it by connecting. But here, connection is more like a symptom than a cure. It expresses, but it doesn't solve, an underlying problem. But more than a symptom, constant connection is changing the way people think of themselves. It's shaping a new way of being.
Ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψουμε είναι «Μοιράζομαι άρα υπάρχω.» Χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για να ορίσουμε τον εαυτό μας μοιράζοντας με άλλους τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας ακόμα και τη στιγμή που τα έχουμε. Επομένως πριν ήταν: Έχω ένα συναίσθημα, θέλω να πάρω ένα τηλέφωνο. Τώρα είναι: Θέλω να νιώσω ένα συναίσθημα, πρέπει να στείλω ένα μήνυμα. Το πρόβλημα με το νέο αυτό καθεστώς του «Μοιράζομαι άρα υπάρχω» είναι ότι, αν δεν έχουμε σύνδεση, δεν αισθανόμαστε ο εαυτός μας. Σχεδόν δεν αισθανόμαστε τον εαυτό μας. Οπότε τι κάνουμε; Συνδεόμαστε ολοένα και περισσότερο. Αλλά κάνοντάς το αυτό, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας να απομονωθεί.
The best way to describe it is, I share therefore I am. We use technology to define ourselves by sharing our thoughts and feelings even as we're having them. So before it was: I have a feeling, I want to make a call. Now it's: I want to have a feeling, I need to send a text. The problem with this new regime of "I share therefore I am" is that, if we don't have connection, we don't feel like ourselves. We almost don't feel ourselves. So what do we do? We connect more and more. But in the process, we set ourselves up to be isolated.
Πως φτάνουμε από την σύνδεση στην απομόνωση; Καταλήγετε απομονωμένοι αν δεν καλλιεργήσετε την ικανότητα για μοναξιά, την ικανότητα να μείνετε μόνοι σας, να ανασυγκροτηθείτε. Η μοναξιά είναι εκεί που βρίσκετε τον εαυτό σας ώστε να απευθυνθείτε σε άλλους ανθρώπους και να δημιουργήσετε πραγματικούς δεσμούς. Όταν δεν έχουμε την ικανότητα για μοναξιά, στρεφόμαστε σε άλλους ανθρώπους προκειμένου να νιώσουμε λιγότερο αγχωμένοι ή προκειμένου να αισθανθούμε ζωντανοί. Όταν αυτό συμβαίνει, δε μπορούμε να εκτιμήσουμε ποιοι είναι. Είναι σαν να τους χρησιμοποιούμε σαν ανταλλακτικά για να υποστηρίξουμε την εύθραυστη έννοια του εαυτού μας. Καταλήγουμε να σκεφτόμαστε ότι αν είμαστε πάντοτε συνδεδεμένοι αυτό θα μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι. Αλλά κινδυνεύουμε, γιατί στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο. Αν δε μπορούμε να είμαστε μόνοι, θα είμαστε ακόμα πιο μοναχικοί. Και αν δε μάθουμε στα παιδιά μας να είναι μόνα τους, πρόκειται μόνο να μάθουν πως να είναι μοναχικά.
How do you get from connection to isolation? You end up isolated if you don't cultivate the capacity for solitude, the ability to be separate, to gather yourself. Solitude is where you find yourself so that you can reach out to other people and form real attachments. When we don't have the capacity for solitude, we turn to other people in order to feel less anxious or in order to feel alive. When this happens, we're not able to appreciate who they are. It's as though we're using them as spare parts to support our fragile sense of self. We slip into thinking that always being connected is going to make us feel less alone. But we're at risk, because actually it's the opposite that's true. If we're not able to be alone, we're going to be more lonely. And if we don't teach our children to be alone, they're only going to know how to be lonely.
Όταν μίλησα στο TED το 1996, κάνοντας αναφορά στις σπουδές μου στις πρώιμες εικονικές κοινότητες, είπα «Αυτοί που περνούν το περισσότερο μέρος της ζωής τους στην οθόνη το κάνουν με ένα πνεύμα αυτοστοχασμού.» Και αυτό ζητάω εδώ, τώρα: σκέψη και, ακόμα περισσότερο, μια συζήτηση για το πού μπορεί να μας οδηγεί η τρέχουσα χρήση της τεχνολογίας και τι μπορεί να μας κοστίζει. Έχουμε πληγεί από την τεχνολογία. Και φοβόμαστε, σαν νεαροί εραστές, ότι η πολύ κουβέντα μπορεί να χαλάσει το ρομαντισμό. Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε. Μεγαλώσαμε με την ψηφιακή τεχνολογία και έτσι τη βλέπουμε σαν πλήρως εξελιγμένη. Αλλά δεν είναι, είναι ο πρώτος καιρός. Υπάρχει πολύς χρόνος για να επανεξετάσουμε το πώς τη χρησιμοποιούμε πώς τη χτίζουμε. Δεν προτείνω να απορρίψουμε τις συσκευές μας, απλώς να αναπτύξουμε μια σχέση αυτεπίγνωσης με αυτές, μεταξύ μας και με τον εαυτό μας.
When I spoke at TED in 1996, reporting on my studies of the early virtual communities, I said, "Those who make the most of their lives on the screen come to it in a spirit of self-reflection." And that's what I'm calling for here, now: reflection and, more than that, a conversation about where our current use of technology may be taking us, what it might be costing us. We're smitten with technology. And we're afraid, like young lovers, that too much talking might spoil the romance. But it's time to talk. We grew up with digital technology and so we see it as all grown up. But it's not, it's early days. There's plenty of time for us to reconsider how we use it, how we build it. I'm not suggesting that we turn away from our devices, just that we develop a more self-aware relationship with them, with each other and with ourselves.
Βλέπω κάποια πρώτα βήματα. Αρχίστε να σκέφτεστε τη μοναξιά σαν κάτι καλό. Κάντε χώρο γι' αυτήν. Βρείτε τρόπους να την παρουσιάσετε σαν αξία στα παιδιά σας. Δημιουργήστε ιερούς χώρους στο σπίτι - την κουζίνα, την τραπεζαρία - και χρησιμοποιήστε τους για συζήτηση. Κάντε το ίδιο και στη δουλειά. Στη δουλειά είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να επικοινωνούμε που δεν έχουμε συχνά χρόνο να σκεφτούμε, δεν έχουμε χρόνο να μιλήσουμε, για τα πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία. Αλλάξτε το αυτό. Κυρίως, όλοι χρειαζόμαστε πραγματικά να ακούμε ο ένας τον άλλον, συμπεριλαμβανομένων των βαρετών κομματιών. Επειδή όταν σκοντάφτουμε ή διστάζουμε ή χάνουμε τα λόγια μας, τότε αποκαλύπτουμε τον εαυτό μας στους άλλους.
I see some first steps. Start thinking of solitude as a good thing. Make room for it. Find ways to demonstrate this as a value to your children. Create sacred spaces at home -- the kitchen, the dining room -- and reclaim them for conversation. Do the same thing at work. At work, we're so busy communicating that we often don't have time to think, we don't have time to talk, about the things that really matter. Change that. Most important, we all really need to listen to each other, including to the boring bits. Because it's when we stumble or hesitate or lose our words that we reveal ourselves to each other.
Η τεχνολογία υποβάλλει μια προσφορά για να επαναπροσδιορίσει την ανθρώπινη σύνδεση - πώς νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο, πώς νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας - αλλά μας δίνει επίσης την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε τις αξίες και την κατεύθυνσή μας. Είμαι αισιόδοξη. Έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε. Έχουμε ο ένας τον άλλο. Και έχουμε τη μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας αν αναγνωρίσουμε την αδυναμία μας. Ότι ακούμε όταν η τεχνολογία λέει ότι θα χρειαστεί κάτι πολύπλοκο και υπόσχεται κάτι πιο απλό.
Technology is making a bid to redefine human connection -- how we care for each other, how we care for ourselves -- but it's also giving us the opportunity to affirm our values and our direction. I'm optimistic. We have everything we need to start. We have each other. And we have the greatest chance of success if we recognize our vulnerability. That we listen when technology says it will take something complicated and promises something simpler.
Επομένως στη δουλειά μου, ακούω ότι η ζωή είναι σκληρή, οι σχέσεις είναι γεμάτες κινδύνους. Και μετά υπάρχει η τεχνολογία - απλούστερη, ελπιδοφόρα, αισιόδοξη, νεανική. Είναι σαν να καλούμε ενισχύσεις. Μια διαφημιστική εκστρατεία υπόσχεται ότι ηλεκτρονικά και με άβαταρ, μπορείτε «Επιτέλους, να αγαπήσετε τους φίλους σας, να αγαπήσετε το σώμα σας, να αγαπήσετε τη ζωή σας, ηλεκτρονικά και με άβαταρ.» Μας έλκει το εικονικό ειδύλλιο, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μοιάζουν με κόσμους, η ιδέα ότι τα ρομπότ, τα ρομπότ, θα γίνουν κάποτε οι πραγματικοί μας σύντροφοι. Ξοδεύουμε ένα βράδυ στο κοινωνικό δίκτυο αντί να πάμε σε ένα μπαρ με φίλους.
So in my work, I hear that life is hard, relationships are filled with risk. And then there's technology -- simpler, hopeful, optimistic, ever-young. It's like calling in the cavalry. An ad campaign promises that online and with avatars, you can "Finally, love your friends love your body, love your life, online and with avatars." We're drawn to virtual romance, to computer games that seem like worlds, to the idea that robots, robots, will someday be our true companions. We spend an evening on the social network instead of going to the pub with friends.
Αλλά οι φαντασιώσεις μας για υποκατάσταση μας έχουν στοιχίσει. Τώρα όλοι πρέπει να εστιάσουμε στους πολλούς, πολλούς τρόπους που η τεχνολογία μπορεί να μας οδηγήσει πίσω στις πραγματικές μας ζωές, τα δικά μας κορμιά, τις δικές μας κοινότητες, τη δική μας πολιτική, το δικό μας πλανήτη. Μας χρειάζονται. Ας μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ψηφιακή τεχνολογία, την τεχνολογία των ονείρων μας, για να κάνουμε αυτή τη ζωή, τη ζωή που μπορούμε να αγαπήσουμε.
But our fantasies of substitution have cost us. Now we all need to focus on the many, many ways technology can lead us back to our real lives, our own bodies, our own communities, our own politics, our own planet. They need us. Let's talk about how we can use digital technology, the technology of our dreams, to make this life the life we can love.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)