Είμαι βιομηχανικός σχεδιαστής, δημιουργώ όλα αυτά τα τρομερά πράγματα από ιδέες που μας περιβάλλουν, ή σε αυτήν την περίπτωση, αυτές με τις οποίες περιβάλλουν τον εαυτό τους κυρίως τα σπασικλάκια. Δεν έχω κανένα υπόβαθρο στη βιολογία, στη χημεία ή στη μηχανική, οπότε δείξτε κατανόηση, γιατί σήμερα θα μιλήσω για βιοϊατρική μηχανική.
I'm an industrial designer, which means I create all these cool things from ideas that we surround ourselves with, or in this case, geeky people surround themselves with, for the most part. I have absolutely no background in biology, chemistry or engineering, so bear with me, because I'll be talking about biomedical engineering today.
(Γέλια)
(Laughter)
Και παρακαλώ να μείνετε εδώ.
And please do stay here in the meantime.
Ο βιομηχανικός σχεδιασμός έχει να κάνει με το να φτιάχνουμε πολλά όμοια πράγματα. Το κακό με αυτό είναι ότι υπάρχει κάτι απρόσωπο με τα πολλά όμοια πράγματα, επειδή όταν προσπαθείτε να σχεδιάσετε ένα πράγμα για ένα άτομο για να λύσετε ένα θέμα, δεν μπορείτε να το κάνετε όταν φτιάχνετε κάτι στοχευμένα πιο πολύ σε ένα δημογραφικό μοντέλο ή σε ένα έγγραφο διαφημιστικών απαιτήσεων, που είναι αυτά που ακολουθούμε. Έτσι απογοητεύτηκα από την όλη διαδικασία, και το ξανασκέφτηκα και ξανασχεδίασα τον σχεδιασμό, και πήγα πίσω στις πρώιμες σχεδιαστικές μου εμπνεύσεις, και πίσω όταν ήμουν οχτώ ετών, και αυτό με πήγε σε αυτόν τον τύπο. Όποιος εδώ είναι από το ΜΙΤ τον γνωρίζει ή έχει ένα τατουάζ ή αφίσα του κάπου.
Industrial design is about making lots of things identical. The downside about that is, there's something impersonal about lots of identical things, because when you're trying to design one thing for one person to solve one issue, you can't really do that when you're making things aimed more to a demographic model or to a marketing requirements document, which is what we live by. So I got disheartened by the whole process in general, and went to rethink it and redesign designing altogether, went way back to my early, early design inspirations, and back to about eight years old, and that got me to this guy. Anyone here from MIT knows him or has a tattoo or poster of him somewhere.
(Γέλια)
(Laughter)
Για τους υπόλοιπους στην αίθουσα, ένα στοιχείο, είναι ο μηχανικός των μηχανικών ή ο σχεδιαστής των σχεδιαστών. Είναι αυτός που έκανε τη βιονική μια καθημερινή λέξη με τη μορφή του ντυμένου με πολυεστέρα Άντρα των Έξι Εκατομμυρίων Δολαρίων με την οποία μεγάλωσα.
Anyone else in the room, just for a hint, he is the engineer of engineers or the designer of designers. He is the guy who made bionics a household word in the form of the polyester-clad Six Million Dollar Man that I grew up with.
Αυτό που βγήκε από αυτή τη δημοφιλή εκπομπή, αυτό που πραγματικά μένει, ήταν δύο κύρια πράγματα: αν σχεδιάζετε για τον άνθρωπο, για έναν αληθινό άνθρωπο, δεν συμβιβάζεστε με τις ελάχιστες λειτουργικές απαιτήσεις. Βλέπετε πόσο πέρα από αυτό μπορείτε να πάτε, εκεί που η επιβράβευση στην πραγματικότητα βρίσκεται στο πόσο μπορείτε να υπερβείτε τα όρια. Και αν μπορείτε να το καταφέρετε, θα βελτιώσετε την ποιότητα ζωής κάποιου για κάθε στιγμή για το υπόλοιπο της ζωής του. Την ουσία αυτού τη διατύπωσα ως μια φιλοσοφία σχεδιασμού, την οποία θέτω σε εφαρμογή στο στούντιο που έχω τώρα. Προσπαθώ να κάνω τους πάντες να σκεφτούν με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι μια βαθυστόχαστη φιλοσοφία, αλλά λειτουργεί για εμάς.
The thing that came from this pop culture show, the real takeaway, was two main things: if you're designing for the person, for a real person, you don't settle for the minimum functional requirements; you see how far beyond that you can go, where the rewards really are way out in the fringe of how far past that document you can go. And if you can nail that, you stand to improve the quality of life for somebody for every moment for the rest of their life. I kind of distilled that down into a design philosophy, and infuse that into the studio that I have now; I'm trying to get everyone to think along these lines. It's not a profound philosophy, but it works for us.
Δουλεύουμε με προσθετικά άκρα, και το πρώτο πράγμα που διαπιστώνετε για τα προσθετικά όργανα είναι ότι είναι ένα θαύμα μηχανικής. Κάνουν φανταστικά πράγματα. Μπορούν να επαναφέρουν τη λειτουργικότητα και την εκτέλεση στη ζωή κάποιου. Αλλά από την πλεονεκτική θέση του βιομηχανικού σχεδιαστή, δεν έχουν φτάσει ακόμη εκεί. Αυτό που δεν βλέπουμε είναι η γλυπτική ή η ομορφιά ή οι μεμονωμένες ιδιότητες ή η μοναδικότητα ή η κομψότητά τους. Είναι λαμπρές, μηχανικές, χρηστικές συσκευές. Και αυτό είναι υπέροχο, μόνο που δεν λειτουργεί για πολλούς. Έρχονται άνθρωποι στο στούντιό μου συνεχώς, και έχουν περικάλυμμα με φυσαλίδες και κολλητική ταινία, προσπαθώντας να προσεγγίσουν την αρχική τους μορφή. Ή θα έχουν μια αθλητική κάλτσα γεμισμένη με άλλες κάλτσες προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσουν την παλιά μορφή. Και για εμάς, αυτό δεν είναι ευημερία.
We work with prosthetic limbs, and the first thing you see about prosthetic limbs is that they are engineering brilliance. They can do amazing things; they can return all kinds of functionality and performance back to somebody's life. But from the vantage of an industrial designer, they're not quite there. What we don't see is the sculpture or the beauty or the individual qualities or the uniqueness or the elegance to them. They are brilliant, mechanical, utilitarian devices. And that's great, except for a lot of people, that doesn't work. People come to our studio all the time, and they have bubble wrap and duct tape, trying to approximate their original form. Or they'll have a gym sock stuffed with other gym socks to try to recreate the shape that once was; and that, to us, is not thriving.
Το σώμα, για μας, δεν είναι μια μηχανική οντότητα, που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μηχανικές λύσεις. Είναι το προσωπικό μας γλυπτό, το κινηματικό μας γλυπτό. Είναι ο καμβάς μας. Δεν αντιπροσωπεύει μόνο τη σωματική μας οντότητα, αλλά και πολλή από την προσωπικότητά μας. Έτσι όταν σχεδιάζετε για το σώμα, ίσως να μην πρέπει να σχεδιάζουμε για μαζική παραγωγή, αλλά να σχεδιάζουμε έχοντας στο μυαλό μας το σώμα, να σκεφτούμε περισσότερο τις καμπύλες παρά τη σκληρή γεωμετρία, ή τη μοναδικότητα αντί για την ομοιομορφία. Το πρόβλημα είναι ότι περιοριζόμαστε από τη μαζική παραγωγή, που φτιάχνει ένα εκατομμύριο ίδια πράγματα αλλά δεν μπορεί να κάνει ένα μοναδικό, εξατομικευμένο πράγμα. Έτσι το σβήσαμε αυτό στη νέα διαδικασία σχεδιασμού, και ξεκινάμε με τον άνθρωπο.
The body, to us, is not a mechanical entity, where mechanical-only solutions can address them. It's our personal sculpture, our kinematic sculpture. It is our canvas; it represents not just our physicality, but also a lot of our personality as well. So when you're designing for the body, maybe the thing isn't to design for mass production, but to design with the body in mind, to really think about curves instead of hard geometry, or uniqueness instead of identical. The problem is, we're constrained by mass production, which makes a million identical things but can't make one unique, individualized thing. So we scrapped that in the new design process, and we start with the person.
Αυτός είναι ένας τρισδιάστατος σαρωτής, και να τι γίνεται όταν σαρώνετε κάποιον: παίρνετε τρισδιάστατα δεδομένα στον υπολογιστή σας. Μπορείτε να πάρετε το άλλο υπάρχον υγιές άκρο, να το καθρεφτίσετε, και από δω και πέρα, οτιδήποτε στη διαδικασία θα αναπλάσει συμμετρία -- κάτι τόσο προσωπικό και δύσκολο να επιτευχθεί όσο η συμμετρία στο σώμα. Δημιουργείτε ένα προϊόν το οποίο, ό,τι και να γίνει, θα είναι μοναδικό όπως το δαχτυλικό τους αποτύπωμα. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία μας δεν μπορεί να δημιουργήσει δύο ίδια πράγματα. Έτσι το περάσαμε μέσα από μοντελοποίηση μέσω υπολογιστών, 3D CAD. Εδώ, βάζουμε πολύ από το προσωπικό γούστο και την προσωπικότητα του πελάτη σε αυτό, όπου μπορούμε, και εκτυπώνουμε τρισδιάστατα τα αποτελέσματα. Ονομάζουμε τα κομμάτια αυτά «αεροδυναμικά», επειδή πήραν τα ονόματα από τα πάνελ σε μια μηχανή που το μετατρέπουν από κάτι μηχανικό σε κάτι γλυπτικό.
This is a three-dimensional scanner, and that's what happens when you scan somebody: you get three-dimensional data into your computer. You can take the sound-side limb there, the surviving limb, mirror it over, and from now on, anything in the process will recreate symmetry -- something as personal and as hard to achieve as symmetry in the body. And you create a product that, no matter what, it's going to be as unique as their fingerprint. In fact, our process is incapable of creating two identical things. So we run it through computer modeling, 3D CAD. Here, we actually infuse a lot of the individual's taste and personality into it, everywhere we can, and we three-dimensionally print the results. We call the resulting parts "fairings," because they're named after the panels on a motorcycle that turn it from a mechanical thing into a sculptural thing.
Το δοκιμάσαμε με τον Τσαντ. Ο Τσαντ είναι ένας ανταγωνιστικός ποδοσφαιριστής, έχασε το πόδι του πριν οκτώ χρόνια από καρκίνο. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να παίξετε ποδόσφαιρο όταν έχετε έναν σωλήνα από τιτάνιο εκεί που ήταν το πόδι. Τα κομμάτια που προέκυψαν επαναδημιούργησαν τη μορφή του και είχαν επίτηδες μια αισθητική που έμοιαζε με αθλητικά ρούχα. Θέλαμε να το κάνουμε να μοιάζει λες και το έβγαλε από τον σάκο του γυμναστηρίου, οπότε είναι σχετικά χρηστικό. Έγιναν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν αναμενόμενο: Επανήλθε η αίσθηση του σώματός του. Ξαφνικά μπορούσε να ελέγξει την μπάλα, να την αισθανθεί, επειδή το σώμα του θυμήθηκε την αρχική μορφή που είχε μέχρι πριν οκτώ χρόνια. Το άλλο όμως είναι ότι τα άλλα μέλη της ομάδας σταμάτησαν να τον θεωρούν ως τον ανάπηρο της ομάδας. Όχι ότι δεν το ήξεραν, αλλά έπαψε να είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό του. Και αυτό έχει μια ήσυχη αξία, θέλουμε να πιστεύουμε.
We tried this on Chad. Chad is a competitive soccer player, lost his leg eight years ago to cancer. You can imagine, it's really tricky to play soccer when you have titanium pipe where there used to be a leg. The resulting parts recreated his shape and deliberately had an aesthetic that look like sporting gear. We wanted it to make it look like he just pulled it out of the gym bag, so it's fairly utilitarian in that regard. Two things happened. One, we expected: his sense of his body came back to him. He was suddenly able to control the ball, to feel the ball, because his body remembered that original shape that he had had up until eight years ago. The other thing, though, is that the other members of the team stopped thinking of him as the amputee on the team. Not that they didn't know, but it stopped becoming a focal point for him. And there is a certain very quiet value in that, we like to believe.
Ο Τζέιμς έχασε το πόδι του σε ένα ατύχημα με μηχανή. Η μηχανή είναι ακόμη μεγάλο μέρος της προσωπικότητας και του στιλ του Τζέιμς. Δείτε το τατουάζ στο χέρι του. Το εκτυπώσαμε τρισδιάστατα σε αυτό που θα ήταν η γάμπα του. Έχει το τατουάζ του, έχει τη μορφολογία του και έχει τα υλικά της μηχανής του. Το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον επειδή με μια πρώτη ματιά δεν βλέπετε πού τελειώνει η μηχανή και πού ξεκινάει ο Τζέιμς. Είναι σαν ένα χιμαιρικό υβρίδιο ανάμεσα στους δυο τους, και του αρέσει του Τζέιμς αυτό.
James lost his leg in a motorcycle crash. And the motorcycle is still a big part of James's personality and style. Check out the tattoo on his forearm. We three-dimensionally printed that into what would be his calf. He has his tattoo, he has his morphology and he has the materials of his motorcycle. And the result is interesting in that you can't really tell at first glance where the motorcycle stops and where James starts. It's kind of a chimera hybrid between the two, and James likes that.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, δεν προσπαθούμε ποτέ να κάνουμε κάτι να μοιάζει με ανθρώπινο. Ο σκοπός μας είναι να είμαστε ανθρωπογενείς χωρίς διάθεση απολογίας, να πάρουμε αυτό που ήδη υπάρχει, τη μορφολογία, και να το κάνουμε απλώς φοβερό και όμορφο, κάτι που κάποιος θα ανυπομονούσε να δείξει στον κόσμο, επειδή αλλάζει την όψη τους. Δεν τον κοιτάτε και λέτε, «Είναι ανάπηρος με προσθετικό μέλος». Λέτε, «Είναι ένας τύπος με κάτι φοβερό».
So, we don't ever try to make something look like it could be human. Our whole goal is to be unapologetically man-made, to take what's already there, morphology, and just make it really cool and beautiful, something that somebody can't wait to show the world, because that changes their look. You don't look at him and say, "He's an amputee with a prosthetic." You say, "He's a guy with something really cool going on.
Η Ντέμπορα ήθελε πίσω τις καμπύλες της, αλλά ήθελε απλώς το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά σέξι, που χαιρόμαστε να το ακούμε. Δημιουργήσαμε αυτό το μοτίβο δαντέλας που προσφέρεται για 3D εκτύπωση. Φτιάξαμε το πρώτο πόδι, νομίζω, εκεί που η δαντέλα καθορίζει το περίγραμμα του ποδιού, αντί για το πόδι να δίνει μορφή στη δαντέλα. Τα αλλάξαμε. Στη φωτογραφία αυτή μού αρέσει ότι βλέπετε το φως να το διαπερνά. Δεν προσπαθούμε να κρύψουμε τίποτα. Το κομμάτι άνθρακα που φέρει το φορτίο είναι εντελώς ορατό. Απλώς του δίνουμε μορφή και σχήμα και περιγράμματα που ήταν εξαρχής δικά της. Της κάναμε άλλο ένα πόδι που ταιριάζει με την τσάντα της, μόνο και μόνο επειδή μπορούμε.
Deborah wanted her curves back, but she also just wanted what came out of it to be really sexy, which is great for us to hear. We created this lace pattern that lends itself well to 3D printing. We created the first leg, I think, where the lace defines the contour of the leg, instead of the leg giving form to the lace. We switched things over. What I like about this shot is you can see daylight through it. So we're not trying to hide anything; the load-bearing carbon component is totally visible. We're just giving it form and shape and contours that were hers to begin with. We made her another leg that matched her purse, just because we could.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κάναμε άλλο ένα όπου κάναμε τατουάζ με λέιζερ στο δέρμα, επειδή πόσο τέλειο θα ήταν να μπορείς να αλλάξεις τα τατουάζ σου από τη μια στιγμή στην άλλη; Είναι υπέροχο. Προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε όση περισσότερη προσωπικότητα μπορούμε.
We made another one where we laser-tattooed the leather, because how cool would it be to be able to change your tattoos out from one minute to the next? Love that. We try to capture as much of somebody's personality as we can.
Αυτός είναι ο Τζορτζ. Το δικό του θα τελειώσει την επόμενη εβδομάδα. Αυτά είναι τα ωμά δεδομένα που επεξεργαζόμαστε. Είναι μια κλασσική, διαχρονική προσωπικότητα, έτσι κάναμε ένα τουίντ με ψαροκόκαλο αλλά σε γυαλισμένο νικέλιο.
This is George. His will be finished next week. This is the raw computer data that we deal with. He's kind of a classic, timeless-type personality, so we did herringbone tweed, but in polished nickel.
(Γέλια)
(Laughter)
Και ο Ούβε έδειξε με περηφάνια τα τατουάζ του, έτσι θα τα κάνουμε τατουάζ με λέιζερ στο δέρμα. Εν μέρει, ναι, κάνουμε φιγούρα, επειδή μπορούμε να το κάνουμε, αλλά επίσης, επειδή αυτό τον συνδέει με κάτι που θα γίνει κομμάτι του. Είναι κάτι πραγματικά πολύτιμο, το πιστεύουμε αυτό. Τα τατουάζ είναι ιδιαίτερα συναρπαστικά για μας. Τι θα γίνει αν πάρετε το τατουάζ, που είναι ο συνδυασμός προσωπικού γούστου και επιλογής κάποιου, και της μορφολογίας του, αλλά τώρα, ας πούμε ότι αφαιρείτε το άτομο. Θα έχετε ένα ελεύθερο τατουάζ που θα προσδιορίζει το σώμα του. Έτσι λοιπόν, κάνουμε τα πάντα για να αναδημιουργήσουμε και να εκφράσουμε κάτι που έχει σημασία γι' αυτό το άτομο, και να το εκφράσουμε μέσω αυτού που θα ήταν το σώμα τους, είτε αυτό είναι ταχύτητα ή στάση ή κόσμημα, οτιδήποτε έχει δικά τους στοιχεία και τους υποδηλώνει όπως μπορούμε καλύτερα.
And Uve was all too proud to show his tattoos, so we are laser-tattooing those into the leather. Part of it is, yes, we're showing off, because we can do this, but the other part is this connects him to what will be a part of him. That is something really valuable; we believe in that. Tattoos are especially exciting for us. What happens if you take the tattoo, which is a combination of somebody's personal taste and choice, and their morphology, but now, let's say, you remove the person. You get a free-floating tattoo defining their body. So everything we do is about recreating and expressing something that means something to that person, and expressing that through what would be their body, whether it's speed or attitude or bling, whatever it is that captures and suggests them in the best way we can.
Πίσω στην εκτύπωση 3D και όλη αυτήν τη διαδικασία: έχουμε μια διαδικασία που προσφέρεται στο να φτιάχνει ένα πράγμα ανά άτομο. Είναι πολύ προσωπική, και προσφέρεται πολύ καλά στην πολυπλοκότητα. Γιατί τότε δεν εκτυπώνουμε ολόκληρο το πόδι; Αυτή είναι η έννοια που προηγήθηκε της εργασίας που κάνουμε τώρα. Αυτό είναι ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο πόδι. Είναι συμμετρικό με το άλλο πόδι. Είναι κατασκευασμένο στην Αμερική, έχει χαμηλό αποτύπωμα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, είναι εύκολα ανακυκλώσιμο, κοστίζει περίπου 4.000 δολάρια για να κατασκευαστεί, και πλένεται στο πλυντήριο πιάτων.
Back to the 3D-printing thing and this whole process: we have a process that lends itself to making one thing per person; it's very individual, and it actually really lends itself well to complexity. So why not just print the entire leg? That's the concept that preceded the work we're doing now. This is a three-dimensionally printed leg. It's symmetric to the other leg. It is made in America, it is a trivially low-carbon footprint to create, curbside recyclable, costs about 4,000 dollars to create, and it is dishwasher-safe.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχει κι αυτό αξία. Ο κόσμος δεν το σκέφτεται αυτό πάντα, αλλά ναι, πλένεται μια χαρά και στο πλυντήριο πιάτων. Αυτό βασιζόταν στην αρχική ιδέα ότι μπορούσα να πάω παντού στον κόσμο μόνο με μια κάμερα κι έναν φορητό υπολογιστή, να χρησιμοποιήσω την κάμερά μου ως σαρωτή 3D και να φτιάξω για κάποιον, ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο πόδι υψηλής ποιότητας με χαμηλό κόστος, μέσα σε ώρες. Η απόδειξη της ιδέας λειτουργεί καλά, το βρίσκουμε, θα φτάσουμε εκεί. Ή, αυξήσαμε την ποιότητα των υλικών και φτιάξαμε αυτό για τον Τζον. Το αστείο με το πόδι του Τζον είναι ότι όταν το είδε η αρραβωνιαστικιά του, αστειεύτηκε και είπε, «Μου αρέσει καλύτερα αυτό το πόδι από το άλλο».
There's a value to that, too. People don't think about that all the time, but yes, throw it in the dishwasher, it works just great. This was based on the original idea that I could go anywhere in the world with nothing more than a camera and a laptop computer, use the camera as a 3D scanner and create for somebody, in a matter of hours, a very high-quality, three-dimensionally printed leg for a very low cost. The proof of concept works great, we're finding it; we'll get there. Or, we upped the quality of the materials and created this for John. The fun thing with John's leg is that when his fiancee looked at this, she joked and said, "I like that leg better than that leg."
(Γέλια)
(Laughter)
Και είναι αστείο -ξέρει πολύ καλά τι περνάει- αλλά ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι πολύτιμο. Γύρισε σε μας και είπε, «Κανείς δεν το λέει αυτό». Δεν το είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του. Αυτό του έκανε μεγάλη αίσθηση.
And it's a joke -- she knows full well what he goes through -- but at the same time, there's something very valuable. He turned to us and said, "Nobody says that." He's never heard that in his life. That connected with him very deeply.
Θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι αυτός είναι ένας νέος τύπος σχεδιασμού, όπου αναποδογυρίζετε την αρχική διαδικασία, όπου δημιουργείται διάλογος ανάμεσα στον σχεδιαστή και τον χρήστη, όπου ο σχεδιαστής εκχωρεί μέρος του ελέγχου -αυτό δεν αρέσει στους σχεδιαστές- και είναι αντ' αυτού, ο επιμελητής της διαδικασίας. Και ο τελικός χρήστης εκχωρεί το σώμα του στη διαδικασία, και το γούστο του. Νομίζω ότι αυτό σημαίνει ότι γίνεται μια μεγαλύτερη αλλαγή στο σύνολο του σχεδιαστικού κόσμου. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι μία αλλαγή όπου τα προϊόντα θα εκτιμώνται ανάλογα με το κατά πόσο απευθύνονται στο άτομο. Το άτομο θα είναι κομμάτι του DNA του ίδιου του τελικού προϊόντος. Θα αξιολογούμε τα προϊόντα για το πόσο καλά απευθύνονται σε ένα μοναδικό άτομο, αντί σε ένα δημογραφικό μοντέλο.
So we like to think that this is a new type of design, where you're turning the original process on its head, where there is a dialogue that forms between the designer and the end user, where the designer relinquishes some of the control -- designers hate doing that -- and instead, is the curator of a process. And the end user relinquishes their body into the process, and their taste. I'd like to think that speaks to a greater change that's happening in the design world altogether; in this case, it's one where products will be evaluated on how well they address the individual. The individual will actually be part of the DNA of the end product itself. We will be evaluating products on how well they address a unique person, instead of a demographic model.
Πέσαμε διάνα σε ένα από τα πρώτα πόδια που φτιάξαμε. Όταν ο Τσαντ φόρεσε το πόδι, έσκυψε και το έπιασε, και το σκέφτηκε για λίγο. Τότε γύρισε σε μας και είπε, «Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αυτό το σχήμα εδώ και οκτώ χρόνια». Το σκεφτήκαμε αυτό. Και παρόλη την τεχνολογία, και όλες τις νύχτες και την ενέργεια που βάλαμε, αυτό θέλαμε πραγματικά να ακούσουμε.
This all really hit home for us in one of the first legs we did; when Chad here put on the leg, reached down and felt it and thought about it for a while. Then he turned to us and said, "That's the first time I've felt that shape in eight years." We thought about that. And for all the technology and all the nights and energy we put into it, that's all we really wanted to hear.
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)