Ήμουν περίπου 10 ετών όταν είχαμε πάει κατασκήνωση με τον μπαμπά μου στα Όρη Αντιρόντακ, μια περιοχή άγριας φύσης στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Ήταν μια υπέροχη μέρα. Το δάσος ήταν εκπληκτικό. Ο ήλιος που έπεφτε στα φύλλα, τα έκανε να λάμπουν σαν βιτρό και αν δεν είχαμε ακολουθήσει εκείνο το μονοπάτι θα μπορούσαμε να προσποιηθούμε ότι ήμασταν οι πρώτοι που είχαμε πατήσει το πόδι μας εκεί.
I was about 10 years old on a camping trip with my dad in the Adirondack Mountains, a wilderness area in the northern part of New York State. It was a beautiful day. The forest was sparkling. The sun made the leaves glow like stained glass, and if it weren't for the path we were following, we could almost pretend we were the first human beings to ever walk that land.
Φτάσαμε στην κατασκήνωσή μας. Ήταν ένα υπόστεγο σε έναν βράχο με θέα σε μια κρυστάλλινη, υπέροχη λίμνη, όταν ανακάλυψα κάτι τρομερό. Πίσω από το υπόστεγο υπήρχε μια χωματερή, περίπου 4 τ.μ. με σάπια υπολείμματα μήλων, φύλλα από αλουμινόχαρτο και ένα παλιό αθλητικό παπούτσι. Ξαφνιάστηκα, ήμουν πολύ θυμωμένη και βαθιά προβληματισμένη. Οι κατασκηνωτές που προφανώς ήταν τόσο τεμπέληδες για να μαζέψουν ό,τι είχαν φέρει μαζί τους, ποιος πίστευαν ότι θα καθάριζε μετά απ' αυτούς;
We got to our campsite. It was a lean-to on a bluff looking over a crystal, beautiful lake, when I discovered a horror. Behind the lean-to was a dump, maybe 40 feet square with rotting apple cores and balled-up aluminum foil, and a dead sneaker. And I was astonished, I was very angry, and I was deeply confused. The campers who were too lazy to take out what they had brought in, who did they think would clean up after them?
Το ερώτημα παρέμεινε αναπάντητο και έγινε λίγο πιο απλό. Ποιος καθαρίζει για εμάς; Όπως κι αν διαμορφώσετε ή οπουδήποτε κι αν τοποθετήσετε το εμείς, ποιος καθαρίζει για εμάς στην Κωνσταντινούπολη; Ποιος καθαρίζει για εμάς στο Ρίο ή στο Παρίσι ή το Λονδίνο; Εδώ στη Νέα Υόρκη, η Υπηρεσία Καθαριότητας φροντίζει να καθαρίζει περίπου 11.000 τόνους σκουπιδιών και 2.000 τόνους ανακυκλώσιμων υλικών καθημερινά. Ήθελα να τους γνωρίσω καλύτερα σαν άτομα. Ήθελα να καταλάβω ποιος κάνει τη δουλειά. Πώς είναι να φοράς τη στολή και να σηκώνεις αυτό το φορτίο;
That question stayed with me, and it simplified a little. Who cleans up after us? However you configure or wherever you place the us, who cleans up after us in Istanbul? Who cleans up after us in Rio or in Paris or in London? Here in New York, the Department of Sanitation cleans up after us, to the tune of 11,000 tons of garbage and 2,000 tons of recyclables every day. I wanted to get to know them as individuals. I wanted to understand who takes the job. What's it like to wear the uniform and bear that burden?
Έτσι ξεκίνησα ένα ερευνητικό έργο μαζί τους. Ανέβηκα στα φορτηγά, ακολούθησα τις διαδρομές και μίλησα με ανθρώπους σε γραφεία και υπηρεσίες σε όλη την πόλη, και έμαθα πολλά, αλλά και πάλι παρέμενα εκτός. Έπρεπε να φτάσω πιο βαθιά.
So I started a research project with them. I rode in the trucks and walked the routes and interviewed people in offices and facilities all over the city, and I learned a lot, but I was still an outsider. I needed to go deeper.
Γι' αυτό ανέλαβα να εργαστώ ως καθαρίστρια. Τώρα δεν ήμουν απλά σε ένα απορριμματοφόρο. Το οδηγούσα. Χειριζόμουν τις μεταλλικές βούρτσες και καθάριζα το χιόνι. Ήταν ένα εξαιρετικό προνόμιο και μια εκπληκτική εκπαίδευση.
So I took the job as a sanitation worker. I didn't just ride in the trucks now. I drove the trucks. And I operated the mechanical brooms and I plowed the snow. It was a remarkable privilege and an amazing education.
Όλοι ρωτούν για τη μυρωδιά. Υπάρχει, αλλά δεν κυριαρχεί και τόσο όσο νομίζετε, και τις μέρες που είναι πολύ έντονη την συνηθίζεις αρκετά γρήγορα. Χρειάζεται αρκετό διάστημα για να συνηθίσεις το βάρος. Γνώριζα άτομα που έκαναν χρόνια αυτή τη δουλειά και το σώμα τους προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο φορτίο του να κουβαλάς στο σώμα σου τόνους σκουπιδιών κάθε εβδομάδα.
Everyone asks about the smell. It's there, but it's not as prevalent as you think, and on days when it is really bad, you get used to it rather quickly. The weight takes a long time to get used to. I knew people who were several years on the job whose bodies were still adjusting to the burden of bearing on your body tons of trash every week.
Έπειτα υπάρχει και ο κίνδυνος. Σύμφωνα με το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας, η εργασία καθαριότητας είναι μία από τις 10 πιο επικίνδυνες εργασίες σε όλη τη χώρα, και έμαθα το λόγο. Βρίσκεσαι στην κίνηση όλη μέρα, και κινείται τριγύρω σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Θέλει απλώς να σε προσπεράσει, και έτσι συχνά κάποιος μοτοσικλετιστής δεν προσέχει. Αυτό είναι πράγματι άσχημο για τον εργαζόμενο. Επίσης, τα σκουπίδια από μόνα τους αποτελούν μεγάλο κίνδυνο όπου συχνά πέφτουν από το φορτηγό και προξενούν μεγάλη ζημιά.
Then there's the danger. According to the Bureau of Labor Statistics, sanitation work is one of the 10 most dangerous occupations in the country, and I learned why. You're in and out of traffic all day, and it's zooming around you. It just wants to get past you, so it's often the motorist is not paying attention. That's really bad for the worker. And then the garbage itself is full of hazards that often fly back out of the truck and do terrible harm.
Έμαθα, επίσης για τη σκληρότητα των σκουπιδιών. Όταν κατεβαίνεις από το κράσπεδο και βλέπεις μια πόλη από το πίσω μέρος ενός φορτηγού τότε καταλαβαίνεις ότι τα σκουπίδια είναι σαν μια δύναμη της φύσης. Δεν σταματάει ποτέ. Είναι επίσης σαν μια μορφή ανάσας ή κυκλοφορίας. Πρέπει να κινείται διαρκώς.
I also learned about the relentlessness of trash. When you step off the curb and you see a city from behind a truck, you come to understand that trash is like a force of nature unto itself. It never stops coming. It's also like a form of respiration or circulation. It must always be in motion.
Μετά υπάρχει και το στίγμα. Φοράς τη στολή και γίνεσαι αόρατος μεχρι να ενοχληθεί κάποιος μαζί σου για οποιονδήποτε λόγο, όπως να παρεμποδίζεις την κυκλοφορία με το φορτηγό σου ή να κάνεις διάλειμμα πολύ κοντά στα σπίτια τους, ή σαν να πίνεις καφέ στο εστιατόριό τους, θα έρθουν για να σε περιφρονήσουν, και θα σου πουν ότι δεν θέλουν να είσαι κοντά τους. Θεωρώ το στίγμα ιδιαιτέρως ειρωνικό, επειδή πιστεύω βαθιά ότι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα είναι το πιο σημαντικό εργατικό δυναμικό στους δρόμους της πόλης για τρεις λόγους. Είναι οι πρώτοι που προστατεύουν τη δημόσια υγεία. Αν δεν μαζεύουν τα σκουπίδια αποτελεσματικά και σωστά καθημερινά, αυτά θα αρχίσουν να ξεχυλίζουν από τους κάδους και οι κίνδυνοι που κουβαλούν, μας απειλούν με πολλούς τρόπους. Ασθένειες που έχουμε αντιμετωπίσει για δεκαετίες και αιώνες θα εμφανιστούν ξανά, απειλώντας μας. Η οικονομία τους χρειάζεται. Αν δεν μπορούμε αν απαλλαγούμε από τα παλιά αντικείμενα, τότε δεν θα έχουμε χώρο για καινούργια, οπότε οι μηχανές της οικονομίας αρχίζουν να υπολειτουργούν και η κατανάλωση κινδυνεύει. Δεν υποστηρίζω τον καπιταλισμό, απλά επισημαίνω τη σχέση τους. Και έπειτα υπάρχει αυτό που ονομάζω η μέση, αναγκαία και καθημερινή ταχύτητα. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πόσο γρήγορα συνηθίζουμε να κινούμαστε στη σύγχρονη εποχή. Συνήθως δεν φροντίζουμε, επιδιορθώνουμε, καθαρίζουμε, κουβαλάμε το ποτήρι του καφέ μας, τη σακούλα με τα ψώνια μας ή το μπουκαλάκι μας με το νερό. Τα χρησιμοποιούμε, τα πετάμε και μετά τα ξεχνάμε, επειδή γνωρίζουμε ότι υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό στην άλλη πλευρά που θα τα απομακρύνει όλα.
And then there's the stigma. You put on the uniform, and you become invisible until someone is upset with you for whatever reason like you've blocked traffic with your truck, or you're taking a break too close to their home, or you're drinking coffee in their diner, and they will come and scorn you, and tell you that they don't want you anywhere near them. I find the stigma especially ironic, because I strongly believe that sanitation workers are the most important labor force on the streets of the city, for three reasons. They are the first guardians of public health. If they're not taking away trash efficiently and effectively every day, it starts to spill out of its containments, and the dangers inherent to it threaten us in very real ways. Diseases we've had in check for decades and centuries burst forth again and start to harm us. The economy needs them. If we can't throw out the old stuff, we have no room for the new stuff, so then the engines of the economy start to sputter when consumption is compromised. I'm not advocating capitalism, I'm just pointing out their relationship. And then there's what I call our average, necessary quotidian velocity. By that I simply mean how fast we're used to moving in the contemporary day and age. We usually don't care for, repair, clean, carry around our coffee cup, our shopping bag, our bottle of water. We use them, we throw them out, we forget about them, because we know there's a workforce on the other side that's going to take it all away.
Έτσι σήμερα θέλω να προτείνω μερικούς τρόπους σκέψης για την καθαριότητα που ίσως βοηθήσουν στη βελτίωση του στίγματος και να τους φέρει σ' αυτήν τη συζήτηση του τρόπου δημιουργίας μιας πόλης βιώσιμης και ανθρώπινης. Θεωρώ ότι η δουλειά τους είναι κατά κάποιον τρόπο λειτουργία. Βρίσκονται στους δρόμους καθημερινά και σταθερά. Σε πολλές πόλεις φορούν στολή. Ξέρεις πότε να τους περιμένεις. Η δουλειά τους μας επιτρέπει να κάνουμε τη δική μας δουλειά. Είναι σαν μια μορφή εφησυχασμού. Η ροή που διατηρούν μας προστατεύει από τους ίδιους μας τους εαυτούς, από τα απορρίμματά μας, τα απόβλητά μας και αυτή η ροή πρέπει να διατηρείται πάντοτε ό,τι και να συμβεί.
So I want to suggest today a couple of ways to think about sanitation that will perhaps help ameliorate the stigma and bring them into this conversation of how to craft a city that is sustainable and humane. Their work, I think, is kind of liturgical. They're on the streets every day, rhythmically. They wear a uniform in many cities. You know when to expect them. And their work lets us do our work. They are almost a form of reassurance. The flow that they maintain keeps us safe from ourselves, from our own dross, our cast-offs, and that flow must be maintained always no matter what.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2011 άκουσα τον ήχο ενός απορριμματοφόρου στο δρόμο, άρπαξα το γιο μου και κατέβηκα τα σκαλιά, εκεί υπήρχε κάποιος που έκανε το δρομολόγιο ανακύκλωσης όπως έκανε κάθε Τετάρτη. Και προσπάθησα να τον ευχαριστήσω για τη δουλειά που έκανε εκείνη την ημέρα απ'όλες, αλλά άρχισα να κλαίω. Και με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι του και είπε: «Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλά». Λίγο αργότερα ξεκίνησα την έρευνά μου για την καθαριότητα και συνάντησα ξανά αυτόν τον άνδρα. Ονομάζεται Πόλυ, έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, και γίναμε καλοί φίλοι.
On the day after September 11 in 2001, I heard the growl of a sanitation truck on the street, and I grabbed my infant son and I ran downstairs and there was a man doing his paper recycling route like he did every Wednesday. And I tried to thank him for doing his work on that day of all days, but I started to cry. And he looked at me, and he just nodded, and he said, "We're going to be okay. We're going to be okay." It was a little while later that I started my research with sanitation, and I met that man again. His name is Paulie, and we worked together many times, and we became good friends.
Θέλω να πιστεύω ότι ο Πόλυ είχε δίκιο. Όλα θα πάνε καλά. Αλλά στην προσπάθειά μας να ανασχηματίσουμε πώς υπάρχουμε ως είδος σ' αυτόν τον πλανήτη, πρέπει να περιλάβουμε και να λάβουμε υπόψιν όλες τις απώλειες, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου κόστους στην εργασία. Επίσης πρέπει να είμαστε σωστά πληροφορημένοι για να προσεγγίσουμε άτομα που κάνουν αυτήν τη δουλειά και να πάρουμε την τεχνογνωσία τους σχετικά με πώς σκεφτόμαστε, πώς δημιουργούμε αειφόρα συστήματα που ίσως μας οδηγήσουν από την ανακύκλωση στο πεζοδρόμιο που είναι μια αξιοσημείωτη επιτυχία εδώ και 40 χρόνια, στην Αμερική και σε άλλες χώρες στον κόσμο, και μας οδηγήσει σε έναν ευρύτερο ορίζοντα όπου θα προσέχουμε κι άλλες μορφές απορριμμάτων που θα μπορούσαν να μειωθούν από μεταποιητικές και βιομηχανικές πηγές. Τα απορρίμματα του δήμου, αυτό που σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για σκουπίδια, αποτελούν το 3% των εθνικών αποβλήτων. Είναι αξιοπρόσεκτη στατιστική.
I want to believe that Paulie was right. We are going to be okay. But in our effort to reconfigure how we as a species exist on this planet, we must include and take account of all the costs, including the very real human cost of the labor. And we also would be well informed to reach out to the people who do that work and get their expertise on how do we think about, how do we create systems around sustainability that perhaps take us from curbside recycling, which is a remarkable success across 40 years, across the United States and countries around the world, and lift us up to a broader horizon where we're looking at other forms of waste that could be lessened from manufacturing and industrial sources. Municipal waste, what we think of when we talk about garbage, accounts for three percent of the nation's waste stream. It's a remarkable statistic.
Οπότε στην καθημερινότητά σας, στην ζωή σας, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον του οποίου η δουλειά είναι να καθαρίζει μετά από εσάς, σταματήστε για λίγο για να τον γνωρίσετε. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να πείτε ευχαριστώ.
So in the flow of your days, in the flow of your lives, next time you see someone whose job is to clean up after you, take a moment to acknowledge them. Take a moment to say thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)