Ако наистина искате да разберете проблемът, пред който сме изправени с океаните, трябва да си мислите за биологията, по същото време, когато си мислите за физиката. Не можем да разрешим проблемите, освен ако не започнем да изучаваме океана по един много по-интердисциплинарен начин. Така че ще демонстрирам това чрез обсъждане на някои от нещата за промяната в климата, които се случват в океана. Ще разгледаме покачването на морското равнище. Ще разгледаме затоплянето на океана. И накрая, последното нещо в списъка е окисляването на океана -- ако ме попитате, знаете ли, "Какво те тревожи най-много? Какво те плаши?" за мен, това е окисляването на океана. И това дойде на бял свят доста наскоро. Така че ще поговоря малко за това на края.
If you really want to understand the problem that we're facing with the oceans, you have to think about the biology at the same time you think about the physics. We can't solve the problems unless we start studying the ocean in a very much more interdisciplinary way. So I'm going to demonstrate that through discussion of some of the climate change things that are going on in the ocean. We'll look at sea level rise. We'll look at ocean warming. And then the last thing on the list there, ocean acidification -- if you were to ask me, you know, "What do you worry about the most? What frightens you?" for me, it's ocean acidification. And this has come onto the stage pretty recently. So I will spend a little time at the end.
Аз бях в Копенхаген през декември, както мнозина от вас в тази зала. И мисля, че всички ние го намерихме, едновременно, отварящо очите и много разочароващо преживяване. Седях в тази голяма зала за преговори, в определен момент, в продължение на три или четири часа, без да чуя думата "океаните" нито веднъж. Наистина не беше на дневен ред. Държавите, които го споменаха, когато бяха изказванията на националните лидери -- това бяха лидерите на малки островни държави, на ниско разположени островни държави. И по това странно хрумване за азбучно подреждане на нациите, много от ниско разположените държави, като Кирибати и Науру, бяха разположени в самия край на тези изключително дълги редове. Знаете ли, те бяха маргинализирани в стаята за преговорите.
I was in Copenhagen in December like a number of you in this room. And I think we all found it, simultaneously, an eye-opening and a very frustrating experience. I sat in this large negotiation hall, at one point, for three or four hours, without hearing the word "oceans" one time. It really wasn't on the radar screen. The nations that brought it up when we had the speeches of the national leaders -- it tended to be the leaders of the small island states, the low-lying island states. And by this weird quirk of alphabetical order of the nations, a lot of the low-lying states, like Kiribati and Nauru, they were seated at the very end of these immensely long rows. You know, they were marginalized in the negotiation room.
Един от проблемите е намирането на правилната цел. Не е ясно каква трябва да бъде целта. И как може да разберете, как да оправите нещо, ако не разполагате с ясно поставена цел? Сега, вие сте чували за "двата градуса": че трябва да ограничим покачването на температурата до не повече от два градуса. Но няма много научни изследвания зад тази цифра. Също така говорихме за концентрации на въглероден диоксид в атмосферата. Дали трябва да бъдат 450? Или 400? Няма много научни изследвания и зад тези числа. Повечето от науката, която стои зад тези числа, тези потенциални цели, се основава на проучвания на сушата. И бих казал, за хората, които работят в океана, и мислят за това, какви трябва да бъдат целите, бихме спорили, че те трябва да бъдат много по-ниски. Знаете ли, от гледна точка на океана, 450 е твърде висока стойност. Сега има неоспорими доказателства, че наистина трябва да бъде 350. Ние сме, сега, на 390 частици на милион от CO2 в атмосферата. Няма да можем да натиснем спирачките навреме, за да спрем на 450, така че трябва да приемем, че ще превишим тази стойност, и дискусията като вървим напред трябва да се съсредоточи върху това, колко голямо ще е превишението и какъв е пътя обратно към 350.
One of the problems is coming up with the right target. It's not clear what the target should be. And how can you figure out how to fix something if you don't have a clear target? Now, you've heard about "two degrees": that we should limit temperature rise to no more than two degrees. But there's not a lot of science behind that number. We've also talked about concentrations of carbon dioxide in the atmosphere. Should it be 450? Should it be 400? There's not a lot of science behind that one either. Most of the science that is behind these numbers, these potential targets, is based on studies on land. And I would say, for the people that work in the ocean and think about what the targets should be, we would argue that they must be much lower. You know, from an oceanic perspective, 450 is way too high. Now there's compelling evidence that it really needs to be 350. We are, right now, at 390 parts per million of CO2 in the atmosphere. We're not going to put the brakes on in time to stop at 450, so we've got to accept we're going to do an overshoot, and the discussion as we go forward has to focus on how far the overshoot goes and what's the pathway back to 350.
Сега, защо това е толкова сложно? Защо не знаем някои от тези неща малко по-добре? Ами, проблемът е, че имаме много сложни сили в климатичната система. Има различни видове естествени причини за изменението на климата. Има взаимодействия между въздуха и океана. Тук, в Галапагос, сме засегнати от Ел Ниньо и Ла Ниня. Но цялата планета се затопля, когато има голямо Ел Ниньо. Вулканите изхвърлят аерозоли в атмосферата. Това променя климата. Океанът съдържа повечето от обменяната топлина на планетата. Така че всичко, което влияе на това, как повърхностните води на океана се смесват с дълбоките води, променя океаните на планетата. И ние знаем, че слънчевата енергия не е постоянна във времето. Така че всичко това са физически причини за изменението на климата. И, освен това, имаме предизвикани от човека причини за изменението на климата. Ние променяме характеристиките на повърхността на земята, отразяващата й способност. Инжектираме нашите собствени аерозоли в атмосферата, и имаме трасиращи газове, не само въглероден диоксид -- но и метан, озон, оксиди на сярата и азота.
Now, why is this so complicated? Why don't we know some of these things a little bit better? Well, the problem is that we've got very complicated forces in the climate system. There's all kinds of natural causes of climate change. There's air-sea interactions. Here in Galapagos, we're affected by El Ninos and La Nina. But the entire planet warms up when there's a big El Nino. Volcanoes eject aerosols into the atmosphere. That changes our climate. The ocean contains most of the exchangeable heat on the planet. So anything that influences how ocean surface waters mix with the deep water changes the ocean of the planet. And we know the solar output's not constant through time. So those are all natural causes of climate change. And then we have the human-induced causes of climate change as well. We're changing the characteristics of the surface of the land, the reflectivity. We inject our own aerosols into the atmosphere, and we have trace gases, and not just carbon dioxide -- it's methane, ozone, oxides of sulfur and nitrogen.
Ето го въпросът. Звучи като един прост въпрос. Дали CO2, произведен от дейността на човека причинява затоплянето на планетата? Но за да отговорим на този въпрос, за да направим явно приписване на въглеродния двуокис, трябва да знаем нещо повече за всички тези други агенти на промяната. Факт е обаче, че ние знаем много за всички тези неща. Знаете ли, хиляди учени работят за разбирането на всички тези причини, предизвикани от човека, и естествените причини. И ние проучихме това, и можем да кажем, "Да, CO2 причинява затопляне на планетата сега." Имаме много начини за изучаване на естествената вариабилност. Ще ви покажа няколко примера за това сега.
So here's the thing. It sounds like a simple question. Is CO2 produced by man's activities causing the planet to warm up? But to answer that question, to make a clear attribution to carbon dioxide, you have to know something about all of these other agents of change. But the fact is we do know a lot about all of those things. You know, thousands of scientists have been working on understanding all of these man-made causes and the natural causes. And we've got it worked out, and we can say, "Yes, CO2 is causing the planet to warm up now." Now, we have many ways to study natural variability. I'll show you a few examples of this now.
Това е корабът, на който прекарах последните три месеца в Антарктида. Това е научен кораб за сондиране. Излизаме в продължение на месеци и пробиваме морското дъно, за да открием седименти, които ни разказват истории за промените в климата. Един от начините да разберем нашето парниково бъдеще е да пробиваме надолу във времето, до последния период, когато сме имали нива на CO2 двойни на тези, които са днес. Така че това е, което правихме с този кораб. Това беше -- това е на юг от полярния кръг. Изглежда направо като в тропиците там. Един ден имахме спокойно море и слънце, което бе причината, поради която можах да сляза от кораба. През повечето време изглеждаше така. Имаше вълни високи до 50 фута (15 метра), и ветрове достигащи средно около 40 възела през по-голямата част от пътуването, и максимално до 70 или 80 възела.
This is the ship that I spent the last three months on in the Antarctic. It's a scientific drilling vessel. We go out for months at a time and drill into the sea bed to recover sediments that tell us stories of climate change, right. Like one of the ways to understand our greenhouse future is to drill down in time to the last period where we had CO2 double what it is today. And so that's what we've done with this ship. This was -- this is south of the Antarctic Circle. It looks downright tropical there. One day where we had calm seas and sun, which was the reason I could get off the ship. Most of the time it looked like this. We had a waves up to 50 ft. and winds averaging about 40 knots for most of the voyage and up to 70 or 80 knots.
Това пътуване приключи наскоро и не мога да ви покажа твърде много резултати от него точно сега, но ние ще се върнем за още една година, с друга сондажна експедиция, в която участвам. Тя е ръководена от Рос Пауъл и Тим Нейш. Това е проект ANDRILL. И ние направихме първата сондажна дупка, през най-големият плаващ леден шелф на планетата. Това е нещо лудо, тази голяма сондажна кула, увита в одеала, за да бъдат всички натопло, пробиваща при температури от минус 40. И ние сондирахме в морето Рос. Това е леденият шелф в морето Рос, там вдясно. И така, този огромен плаващ леден шелф, с размера на Аляска, идва от западна Антарктида. Западна Антарктида е тази част от континента, където леда е разположен на морското дъно на почти 2 000 метра дълбочина. И така този леден лист е частично плаващ, и е изложен на океана, на топлината на окена.
So that trip just ended, and I can't show you too many results from that right now, but we'll go back one more year, to another drilling expedition I've been involved in. This was led by Ross Powell and Tim Naish. It's the ANDRILL project. And we made the very first bore hole through the largest floating ice shelf on the planet. This is a crazy thing, this big drill rig wrapped in a blanket to keep everybody warm, drilling at temperatures of minus 40. And we drilled in the Ross Sea. That's the Ross Sea Ice Shelf on the right there. So, this huge floating ice shelf the size of Alaska comes from West Antarctica. Now, West Antarctica is the part of the continent where the ice is grounded on sea floor as much as 2,000 meters deep. So that ice sheet is partly floating, and it's exposed to the ocean, to the ocean heat.
Това е частта от Антарктида, за която се тревожим. Понеже е частично плаваща, можете да си представите, ако морското равнище се покачи малко, леда ще се надигне от коритото, и после може да се откъсне и заплава на север. Когато този лед се стопи, морското ниво ще се покачи с шест метра. И така ние пробиваме назад във времето, за да видим колко често се е случвало това, и точно колко бързо се топи леда. Ето рисунката там в ляво. Пробивахме през сто метра от плаващ леден шелф, след това през 900 метра вода, и след това 1300 метра в морското дъно. Така че това е най-дълбоката геоложка сондажна дупка някога пробивана.
This is the part of Antarctica that we worry about. Because it's partly floating, you can imagine, is sea level rises a little bit, the ice lifts off the bed, and then it can break off and float north. When that ice melts, sea level rises by six meters. So we drill back in time to see how often that's happened, and exactly how fast that ice can melt. Here's the cartoon on the left there. We drilled through a hundred meters of floating ice shelf then through 900 meters of water and then 1,300 meters into the sea floor. So it's the deepest geological bore hole ever drilled.
Отне ни около 10 години, за да организираме този проект. И ето какво открихме. Има 40 учени, работещи по този проект, и хората правят всякакъв вид наистина сложни и скъпи анализи. Но се оказва, знаете ли, нещото, което разказа най-добрата история беше това просто визуално описание. Видяхме това в пробите от вътрешността, докато се появяваха. Видяхме тези редувания между седиментите, които изглеждат по този начин -- там има чакъл и камъчета и един куп пясък. Това е вида материал в дълбоките води. Може да достигне дотам, само ако е пренесен от лед. Така знаем, че има леден шелф отгоре. И това се редува със седимент, който изглежда по този начин. Това е невероятно красиво нещо. Този седимент е 100% съставен от черупките на микроскопични растения. И тези растения се нуждаят от слънчева светлина, така знаем, че когато откриваме този седимент няма лед отгоре. И ние видяхме около 35 редувания между непокрита вода и покрита с лед вода, между чакъл и тези растителни седименти.
It took about 10 years to put this project together. And here's what we found. Now, there's 40 scientists working on this project, and people are doing all kinds of really complicated and expensive analyses. But it turns out, you know, the thing that told the best story was this simple visual description. You know, we saw this in the core samples as they came up. We saw these alternations between sediments that look like this -- there's gravel and cobbles in there and a bunch of sand. That's the kind of material in the deep sea. It can only get there if it's carried out by ice. So we know there's an ice shelf overhead. And that alternates with a sediment that looks like this. This is absolutely beautiful stuff. This sediment is 100 percent made up of the shells of microscopic plants. And these plants need sunlight, so we know when we find that sediment there's no ice overhead. And we saw about 35 alternations between open water and ice-covered water, between gravels and these plant sediments.
Така че това означава, това ни казва, че региона на морето Рос, този леден шелф, се е топил и формирал наново около 35 пъти. И това е през последните четири милиона години. Това беше напълно неочаквано. Никой не предполагаше, че западно-антарктическото ледено покритие е толкова динамично. В действителност, становището в продължение на много години беше, "Ледът се е формирал преди десетки милиони години, и е бил там оттогава." И сега знаем, че в нашето близко минало се е топил и формирал отново, и морското равнище се е е покачвало нагоре и надолу с шест метра.
So what that means is, what it tells us is that the Ross Sea region, this ice shelf, melted back and formed anew about 35 times. And this is in the past four million years. This was completely unexpected. Nobody imagined that the West Antarctic Ice Sheet was this dynamic. In fact, the lore for many years has been, "The ice formed many tens of millions of years ago, and it's been there ever since." And now we know that in our recent past it melted back and formed again, and sea level went up and down, six meters at a time.
Какво е причинило това? Ами, ние сме сигурни, че това са много малки промени в количеството слънчева светлина достигаща Антарктика, просто причинени от естествени промени в орбитата на Земята. Но ето го ключовият момент: знаете ли, другото нещо, което открихме, беше, че ледената обвивка е преминала прага, че планетата се е затоплила достатъчно -- и цифрите са около един градус, до един и половина градуса по Целзий -- планетата се е затоплила достатъчно, че е станала ... че ледената обвивка е станала много динамична и много лесно се стопила. И знаете ли какво? Ние всъщност сме променили температурата през миналия век с подходящата стойност. Така че много от нас са убедени сега, че западна Антарктика, че западно-антарктическата ледена обвивка започва да се топи. Очакваме да видим покачване на морското равнище, от порядъка на 1-2 метра до края на този век. А може да бъде и по-голямо. Това ще има сериозени последици за държави като Кирибати, знаете ли, където средната височина е малко повече от метър над морското равнище.
What caused it? Well, we're pretty sure that it's very small changes in the amount of sunlight reaching Antarctica, just caused by natural changes in the orbit of the Earth. But here's the key thing: you know, the other thing we found out is that the ice sheet passed a threshold, that the planet warmed up enough -- and the number's about one degree to one and a half degrees Centigrade -- the planet warmed up enough that it became ... that ice sheet became very dynamic and was very easily melted. And you know what? We've actually changed the temperature in the last century just the right amount. So many of us are convinced now that West Antarctica, the West Antarctic Ice Sheet, is starting to melt. We do expect to see a sea-level rise on the order of one to two meters by the end of this century. And it could be larger than that. This is a serious consequence for nations like Kiribati, you know, where the average elevation is about a little over a meter above sea level.
Добре, втората история се случва тук, в Галапагос. Това е избелен корал, корал, който е умрял по времето на Ел Ниньо през 1982-1983. Това е от Шампион Айлънд. Един метър висока колония от pavona clavus. И е покрит с водорасли. Ето това се случва. Когато тези неща загинат, незабавно, организми идват и ги покриват и заживяват на тази мъртва повърхност. И така, когато коралова колония бива убита от Ел Ниньо събитие, това оставя незаличим запис. След това можете да отидете да проучвате коралите и да разберете колко често се случва това. Едно от нещата, за което се мислеше през 80-те беше да се върнем и да вземем ядра от кораловите глави на всички Галапагоски острови. и да разберем колко често се е случвало опустошително събитие. И за да знаете, 1982-1983, че Ел Ниньо уби 95% от всички корали тук, в Галапагос. После имаше подобна смъртност през 1997-1998. И това, което открихме, след пробиване назад във времето от 2 до 400 години, беше, че това са уникални събития. Не видяхме други събития с масова смъртност. Така че тези събития в близкото минало са наистина уникални. Те са или просто наистина чудовищни Ел Ниньо, или са просто много силни Ел Ниньо, които са се появили на фона на глобалното затопляне. Във всеки случай, това е лоша новина за коралите на Галапагоските острови.
Okay, the second story takes place here in Galapagos. This is a bleached coral, coral that died during the 1982-'83 El Nino. This is from Champion Island. It's about a meter tall Pavona clavus colony. And it's covered with algae. That's what happens. When these things die, immediately, organisms come in and encrust and live on that dead surface. And so, when a coral colony is killed by an El Nino event, it leaves this indelible record. You can go then and study corals and figure out how often do you see this. So one of the things thought of in the '80s was to go back and take cores of coral heads throughout the Galapagos and find out how often was there a devastating event. And just so you know, 1982-'83, that El Nino killed 95 percent of all the corals here in Galapagos. Then there was similar mortality in '97-'98. And what we found after drilling back in time two to 400 years was that these were unique events. We saw no other mass mortality events. So these events in our recent past really are unique. So they're either just truly monster El Ninos, or they're just very strong El Ninos that occurred against a backdrop of global warming. Either case, it's bad news for the corals of the Galapagos Islands.
Ето как събираме корали. Това е всъщност Великденския остров. Погледнете това чудовище. Този корал е осем метра, точно така. И той расте от около 600 години. Сега, Силвия Ърл ме насочи към точно този същия корал. Тя се гмуркаше тук с Джон Лорет -- мисля, че беше през 1994 -- и събра малък къс и ми го изпрати. И ние започнахме работа по него, и открихме, че можем да отгатнем температурата на древните океани, от анализа на корали като този. Имаме диамантов свредел. Ние не убиваме колонията, просто вземаме малка проба от ядрото на върха. Ядрото идва под формата на тези цилиндрични тръби с варовик. И после носим този материал обратно в лабораторията и го анализираме. Можете да видите някои от кораловите сърцевини там вдясно.
Here's how we sample the corals. This is actually Easter Island. Look at this monster. This coral is eight meters tall, right. And it been growing for about 600 years. Now, Sylvia Earle turned me on to this exact same coral. And she was diving here with John Lauret -- I think it was 1994 -- and collected a little nugget and sent it to me. And we started working on it, and we figured out we could tell the temperature of the ancient ocean from analyzing a coral like this. So we have a diamond drill. We're not killing the colony; we're taking a small core sample out of the top. The core comes up as these cylindrical tubes of limestone. And that material then we take back to the lab and analyze it. You can see some of the coral cores there on the right.
Ние направихме това по цялата източна част на Тихия океан. Започнахме да го правим и в западния тихоокеански район. Ще ви върна обратно тук на Галапагоските острови. И ние работим на това завладяващо възвишение тук, в залива Урбина. Това е мястото, където, по време на земетресението през 1954 година, тази морски тераса беше надигната от океана много бързо, и беше издигната на около 6-7 метра. И така, сега можете да преминете през един коралов риф, без да се намокрите. Ако отидете на място там, той изглежда така, и това е дядото на коралите. Той е 11 метра в диаметър, и знаем, че е започнал да расте през 1584 година. Представете си това. И този корал си растял щастливо в тези плитки води, до 1954 година, когато станало земетресението.
So we've done that all over the Eastern Pacific. We're starting to do it in the Western Pacific as well. I'll take you back here to the Galapagos Islands. And we've been working at this fascinating uplift here in Urbina Bay. That the place where, during an earthquake in 1954, this marine terrace was lifted up out of the ocean very quickly, and it was lifted up about six to seven meters. And so now you can walk through a coral reef without getting wet. If you go on the ground there, it looks like this, and this is the grandaddy coral. It's 11 meters in diameter, and we know that it started growing in the year 1584. Imagine that. And that coral was growing happily in those shallow waters, until 1954, when the earthquake happened.
Ние знаем, че той е от 1584 година, понеже тези корали имат растежни ленти. Когато ги нарежете, резрежете тези ядра по средата и ги прегледате с рентген, виждате тези светли и тъмни ленти. Всяка една от тях представя една година. Знаем, че тези корали растат с около един сантиметър и половина на година. И ние просто броим надолу до дъното. Освен това другият им атрибут е, че имат страхотен химически състав. Можем да анализираме карбонатите, които съставят коралите, и има един куп неща, които можем да направим. Но в този случай, измерихме различните изотопи на кислорода. Тяхното съотношение ни показва температурата на водата. В този пример тук, ние наблюдавахме този риф в Галапагос с температурни измерители, така че знаем температурата на водата, в която расте корала. После, след като съберем корал, ние измерваме това съотношение, и сега можете да видите, че тези криви пасват точно.
Now the reason we know it's 1584 is that these corals have growth bands. When you cut them, slice those cores in half and x-ray them, you see these light and dark bands. Each one of those is a year. We know these corals grow about a centimeter and a half a year. And we just count on down to the bottom. Then their other attribute is that they have this great chemistry. We can analyze the carbonate that makes up the coral, and there's a whole bunch of things we can do. But in this case, we measured the different isotopes of oxygen. Their ratio tells us the water temperature. In this example here, we had monitored this reef in Galapagos with temperature recorders, so we know the temperature of the water the coral's growing in. Then after we harvest a coral, we measure this ratio, and now you can see, those curves match perfectly.
В този случай, на тези острови, знаете ли, коралите са инструмент за записване на качествените промени във водата. И разбира се, нашите термометри ни връщат само 50 години назад, или нещо от сорта, тук. Корала може да ни върне назад стотици хиляди години. И така това, което направихме: ние обединихме много различни набори от данни. Това не е само моята група, има може би 30 групи по света, които правят това. Но ние получаваме тези инструментални и почти-инструментални качествени записи на температурни промени, които датират от стотици години, и ги обединяваме. Това е една синтетична схема. Има цяло семейство от криви тук.
In this case, at these islands, you know, corals are instrumental-quality recorders of change in the water. And of course, our thermometers only take us back 50 years or so here. The coral can take us back hundreds and thousands of years. So, what we do: we've merged a lot of different data sets. It's not just my group; there's maybe 30 groups worldwide doing this. But we get these instrumental- and near-instrumental-quality records of temperature change that go back hundreds of years, and we put them together. Here's a synthetic diagram. There's a whole family of curves here.
Но какво се случва: ние гледаме в последните хиляда години на температурата на планетата. И там има пет или шест различни компилации, но всяка една от тези компилации отразява данни от стотици от тези записи от корали. Правим подобни неща със сърцевини от лед. Работим с пръстени на дървета. И по този начин откриваме, какво е наистина естествено и колко различен е миналия век, нали? И аз избрах тази графика, защото изглежда толкова сложна и хаотична. Тя е толкова разхвърляна, колкото може да стане. Можете да видите някои сигнали там. Някои от записите показват по-ниски температури в сравнение с други. Някои от тях показват по-голяма променливост. Но всички те ни казват, каква е естествената вариабилност. Някои от тях са от северното полукълбо; някои от тях са от целия свят.
But what's happening: we're looking at the last thousand years of temperature on the planet. And there's five or six different compilations there, But each one of those compilations reflects input from hundreds of these kinds of records from corals. We do similar things with ice cores. We work with tree rings. And that's how we discover what is truly natural and how different is the last century, right? And I chose this one because it's complicated and messy looking, right. This is as messy as it gets. You can see there's some signals there. Some of the records show lower temperatures than others. Some of them show greater variability. But they all tell us what the natural variability is. Some of them are from the northern hemisphere; some are from the entire globe.
Но ето какво можем да кажем: това, което е естествено през последните хиляда години е, че планетата се е охлаждала. Охлаждала се е до някъде около 1900 година. И има естествена променливост причинена от Слънцето, причинена от Ел Ниньо. Вариабилност по столетна скала, по десетилетна скала, и ние знаем големината: става въпрос за две десети до четири десети от градуса по Целзий. Но после в самия край е където имаме инструменталния запис в черно. И там горе е температурата през 2009 година. Знаете ли, затоплили сме света с около един градус по Целзий през последното столетие, и няма нищо в естествената част на тези данни, което да наподобява това, което сме видели през последния век. Знаете ли, това е силата на нашата теза, че ние правим нещо, което е наистина различно.
But here's what we can say: what's natural in the last thousand years is that the planet was cooling down. It was cooling down until about 1900 or so. And there is natural variability caused by the Sun, caused by El Ninos. A century-scale, decadal-scale variability, and we know the magnitude; it's about two-tenths to four-tenths of a degree Centigrade. But then at the very end is where we have the instrumental record in black. And there's the temperature up there in 2009. You know, we've warmed the globe about a degree Centigrade in the last century, and there's nothing in the natural part of that record that resembles what we've seen in the last century. You know, that's the strength of our argument, that we are doing something that's truly different.
Така, ще завърша с кратко обсъждане на окисляването на океана. Обичам да говоря за него като компонент на глобалната промяна, защото, дори и ако сте упорит скептик по глобалното затопляне, а аз говоря пред тази общност доста често, не може да отречете простата физика на разтваряне на СО2 в океана. Знаете, бълваме огромни количества от CO2 в атмосферата, от изкопаеми горива, от производството на цимент. Точно сега, около една трета от този въглероден диоксид се разтваря директно в океана, нали? И докато се случва, това прави океана по-киселинен. Така че, не може да спорите с това. Това е, което се случва точно сега, и това е много различен проблем от този за глобалното затопляне Има много последици.
So I'll close with a short discussion of ocean acidification. I like it as a component of global change to talk about, because, even if you are a hard-bitten global warming skeptic, and I talk to that community fairly often, you cannot deny the simple physics of CO2 dissolving in the ocean. You know, we're pumping out lots of CO2 into the atmosphere, from fossil fuels, from cement production. Right now, about a third of that carbon dioxide is dissolving straight into the sea, right? And as it does so, it makes the ocean more acidic. So, you cannot argue with that. That is what's happening right now, and it's a very different issue than the global warming issue. It has many consequences.
Има последствия за карбонатните организми. Има много организми, които изграждат черупките си от калциев карбонат -- както растения, така и животни. Основният материал за рамките на кораловите рифове е калциев карбонат. Този материал е по-разтворим в киселинна течност. Така че едно от нещата, които виждаме е, че организмите трябва да изразходват повече метаболитна енергия, за изграждане и поддържане на техните черупки. В един момент, докато тази преходност, докато това поглъщане на CO2 в океана продължава, този материал всъщност ще започне да се разтваря. И на кораловите рифове, където изчезват някои от основните организми, ще видим голяма загуба на морско биоразнообразие. Но не само карбонатните производители са засегнати. Има много физиологични процеси, които са повлияни от киселинността на океана. Толкова много реакции, включващи ензими и протеини са чувствителни към киселинното съдържание на океана. Така че, всички тези неща -- по-големи метаболитни изисквания, намален репродуктивен успех, промени в дишането и обмяната на веществата. Знаете ли, това са неща, които имаме добри физиологични причини да очакваме да видим подложени на натиск, причинен от тази преходност.
There's consequences for carbonate organisms. There are many organisms that build their shells out of calcium carbonate -- plants and animals both. The main framework material of coral reefs is calcium carbonate. That material is more soluble in acidic fluid. So one of the things we're seeing is organisms are having to spend more metabolic energy to build and maintain their shells. At some point, as this transience, as this CO2 uptake in the ocean continues, that material's actually going to start to dissolve. And on coral reefs, where some of the main framework organisms disappear, we will see a major loss of marine biodiversity. But it's not just the carbonate producers that are affected. There's many physiological processes that are influenced by the acidity of the ocean. So many reactions involving enzymes and proteins are sensitive to the acid content of the ocean. So, all of these things -- greater metabolic demands, reduced reproductive success, changes in respiration and metabolism. You know, these are things that we have good physiological reasons to expect to see stressed caused by this transience.
Открили сме някои доста интересни начини, за проследяване на нивата на CO2 в атмосферата, милиони години назад във времето. Преди използвахме само ледени ядра, но в този случай, ние се връщаме 20 милиона години. И вземаме проби от седимента, и те ни казват за нивото на СО2 в океана, и следователно, нивото на CO2 в атмосферата. И ето я новината: трябва да се върнем на около 15 милиона години назад във времето, за да открием време, когато нивата на CO2 са били подобни на тези, което са днес. Трябва да се върнем на около 30 милиона години, за да открием време, когато нивата на CO2 са били двойни на тези, което са днес. Сега, това означава, че всички организми, които живеят в морето, са се развили в този хемостатен океан, с нива на CO2 по-ниски, отколкото са днес. Това е причината, поради която не са в състояние да отговорят, или да се адаптират на това бързо окисляване, което се случва в момента.
So we figured out some pretty interesting ways to track CO2 levels in the atmosphere, going back millions of years. We used to do it just with ice cores, but in this case, we're going back 20 million years. And we take samples of the sediment, and it tells us the CO2 level of the ocean, and therefore the CO2 level of the atmosphere. And here's the thing: you have to go back about 15 million years to find a time when CO2 levels were about what they are today. You have to go back about 30 million years to find a time when CO2 levels were double what they are today. Now, what that means is that all of the organisms that live in the sea have evolved in this chemostatted ocean, with CO2 levels lower than they are today. That's the reason that they're not able to respond or adapt to this rapid acidification that's going on right now.
Така, Чарли Верон излезе с това изявление миналата година: "Перспективата за окисляване на океана може да се окаже най-сериозния от всички прогнозирани резултати на антропогенното отделяне на CO2." И мисля, че това може наистина да е така, така че ще завърша с това. Знаете ли, ние се нуждаем от защитените територии, абсолютно, но в името на океаните, трябва да намалим, или да ограничим емисиите на CO2, колкото е възможно по-скоро.
So, Charlie Veron came up with this statement last year: "The prospect of ocean acidification may well be the most serious of all of the predicted outcomes of anthropogenic CO2 release." And I think that may very well be true, so I'll close with this. You know, we do need the protected areas, absolutely, but for the sake of the oceans, we have to cap or limit CO2 emissions as soon as possible.
Благодаря ви много.
Thank you very much.
(Ръкопляскания)
(Applause)