Όταν ήμουν μικρός -- και ναι, κάποτε ήμουν μικρός -- Ο πατέρας μου, μου είχε πει μια ιστορία για ένα ρολογά του 18ου αιώνα. Η ασχολία αυτού του ανθρώπου ήταν: να παράγει αυτά τα εξαιρετικά όμορφα ρολόγια. Και μία μέρα, ένας πελάτης του, πήγε από το εργαστήρι του και του ζήτησε να καθαρίσει ένα ρολόι που είχε αγοράσει. Ο άνθρωπος το ξήλωσε, και ένα από τα πράγματα που έβγαλε από μέσα ήταν ένα από τα μπαλάνζια. Όπως το έβγαλε, ο πελάτης του παρατήρησε ότι στο πίσω μέρος του μπαλανσιέ υπήρχαν χαραγμένες λέξεις, Και είπε στον άνθρωπο, «Γιατί έγραψες λέξεις στο πίσω μέρος που δεν θα τις δει ποτέ κανείς;» Ο ρολογάς γύρισε και του είπε, «Ο Θεός μπορεί να το δει.» Δεν είμαι καθόλου θρήσκος, ούτε και ο πατέρας μου ήταν, αλλά εκείνη τη στιγμή, πρόσεξα κάτι να συμβαίνει εδώ. Ένιωσα κάτι μέσα σε αυτό το σύμπλεγμα από αγγεία και νεύρα, υποθέτω πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι μυς εκεί μέσα. Αλλά ένιωσα κάτι. Ήταν μια φυσική αντίδραση. Από εκείνο το σημείο και μετά, από την ηλικία που ήμουν, Άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα διαφορετικά.
When I was little -- and by the way, I was little once -- my father told me a story about an 18th century watchmaker. And what this guy had done: he used to produce these fabulously beautiful watches. And one day, one of his customers came into his workshop and asked him to clean the watch that he'd bought. And the guy took it apart, and one of the things he pulled out was one of the balance wheels. And as he did so, his customer noticed that on the back side of the balance wheel was an engraving, were words. And he said to the guy, "Why have you put stuff on the back that no one will ever see?" And the watchmaker turned around and said, "God can see it." Now I'm not in the least bit religious, neither was my father, but at that point, I noticed something happening here. I felt something in this plexus of blood vessels and nerves, and there must be some muscles in there as well somewhere, I guess. But I felt something. And it was a physiological response. And from that point on, from my age at the time, I began to think of things in a different way.
Και καθώς ξεκινούσα τη καριέρα μου ως σχεδιαστής Έκανα στον εαυτό μου αυτή την απλή ερώτηση: Την ομορφιά την σκεφτόμαστε, ή την αισθανόμαστε; Πιθανόν να γνωρίζετε ήδη την απάντηση σε αυτό. Ίσως να σκέφτεστε, βασικά, δεν ξέρω ποια πιστεύετε πως είναι η απάντηση, αλλά νομίζω ότι την ομορφιά την αισθανόμαστε. Οπόταν προχώρησα με τη σχεδιαστική μου καριέρα και ανακάλυψα μερικά συναρπαστικά πράγματα. Τα πρώτα βήματα αυτής της δουλειάς έγιναν στη σχεδίαση αυτοκινήτων -- όπου διεξαγόταν πολύ συναρπαστικό έργο. Και κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας, βρήκαμε κάτι, η μάλλον εγώ βρήκα κάτι, που πραγματικά με ενθουσίασε, ίσως να το θυμάστε. Θυμάστε παλιά όταν τα φωτάκια στο αυτοκίνητο αναβόσβηναν, κλικ κλικ, όταν κλείνατε τη πόρτα; Μετά κάποιος, νομίζω απο την BMW, παρουσίασε ένα λαμπάκι που έσβηνε σιγά σιγά. Tο θυμάστε; Το θυμάμαι ξεκάθαρα. Θυμάστε τη πρώτη φορά που ήσασταν στο αμάξι και συνέβη αυτό; Θυμάμαι ότι καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν, αυτό είναι φανταστικό. Πράγματι, δεν έχω συναντήσει κανένα που να μην του αρέσει το φως που σβήνει σιγά σιγά. Σκεφτόμουν, γιατί στο καλό συμβαίνει αυτο;
And as I took on my career as a designer, I began to ask myself the simple question: Do we actually think beauty, or do we feel it? Now you probably know the answer to this already. You probably think, well, I don't know which one you think it is, but I think it's about feeling beauty. And so I then moved on into my design career and began to find some exciting things. One of the most early work was done in automotive design -- some very exciting work was done there. And during a lot of this work, we found something, or I found something, that really fascinated me, and maybe you can remember it. Do you remember when lights used to just go on and off, click click, when you closed the door in a car? And then somebody, I think it was BMW, introduced a light that went out slowly. Remember that? I remember it clearly. Do you remember the first time you were in a car and it did that? I remember sitting there thinking, this is fantastic. In fact, I've never found anybody that doesn't like the light that goes out slowly. I thought, well what the hell's that about?
Έτσι άρχισα να κάνω ερωτήσεις στον εαυτό μου. Και η πρώτη ήταν, Ρωτούσα άλλα άτομα: «Σου αρέσει;» «Ναι.» «Γιατί;» Και απαντούσαν, «Έχει μια φυσική αίσθηση,» ή, «Είναι ωραίο.» Αυτές οι απαντήσεις δεν μου αρκούσαν. Μπορούμε ίσως να εμβαθύνουμε περισσότερο, επειδή, σαν σχεδιαστής, χρειαζόμουν τις ορολογίες, χρειαζόμουν το εγχειρίδιο, του πώς δουλεύει στη πραγματικότητα. Έτσι έκανα μερικά πειράματα. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι που έκανε ακριβώς αυτό -- απο φώς σε σκοτάδι σε 6 δευτερόλεπτα -- Ακριβώς αυτό. Ξέρετε ποιο είναι αυτό; Κανείς;
So I started to ask myself questions about it. And the first was, I'd ask other people: "Do you like it?" "Yes." "Why?" And they'd say, "Oh, it feels so natural," or, "It's nice." I thought, well that's not good enough. Can we cut down a little bit further, because, as a designer, I need the vocabulary, I need the keyboard, of how this actually works. And so I did some experiments. And I suddenly realized that there was something that did exactly that -- light to dark in six seconds -- exactly that. Do you know what it is? Anyone?
Βλέπετε, χρησιμοποιείτε αυτό το μέρος, το σκεπτόμενο μέρος, το αργό μέρος του εγκεφάλου -- χρησιμοποιείτε αυτό. Και αυτό δεν είναι κάτι που σκεφτόμαστε, είναι ένα συναίσθημα. Θα μου κάνετε μια χάρη; Για τα επόμενα 14 λεπτά ή όσα κι αν είναι, μπορείτε να αισθάνεστε πράγματα;
You see, using this bit, the thinky bit, the slow bit of the brain -- using that. And this isn't a think, it's a feel. And would you do me a favor? For the next 14 minutes or whatever it is, will you feel stuff?
Δεν θέλω να το σκέφτεστε αλλά να το νιώθετε. Ένιωσα ένα αίσθημα ηρεμίας με μια διάθεση ανυπομονησίας. Και το πράγμα που βρήκα ήταν ο κινηματογράφος ή το θέατρο. Συνέβηκε και εδώ πριν λίγο -- από φως σε σκοτάδι σε 6 δεύτερα. Και όταν συμβαίνει αυτό, σκέφτεστε, «α όχι, ξεκινάει η ταινία,» ή σκέφτεστε, «Φανταστικά. δε μπορώ να περιμένω. ανυπομονώ»; Δεν είμαι νευροεπιστήμονας. Δεν ξέρω καν εάν υπάρχει κάτι που λέγεται επίκτητο αντανακλαστικό. Αλλά ίσως να υπάρχει. Επειδή τα άτομα με τα οποία μίλησα στο νότιο ημισφαίριο που πήγαιναν κινηματογράφο καταλαβαίνουν τι εννοώ. Και σε μερικά από τα άτομα που μίλησα που δεν έχουν πάει ποτέ κινηματογράφο ή θέατρο δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Σε όλους αρέσει, αλλά σε μερικούς αρέσει περισσότερο.
I don't need you to think so much as I want you to feel it. I felt a sense of relaxation tempered with anticipation. And that thing that I found was the cinema or the theater. It's actually just happened here -- light to dark in six seconds. And when that happens, are you sitting there going, "No, the movie's about to start," or are you going, "That's fantastic. I'm looking forward to it. I get a sense of anticipation"? Now I'm not a neuroscientist. I don't know even if there is something called a conditioned reflex. But it might be. Because the people I speak to in the northern hemisphere that used to go in the cinema get this. And some of the people I speak to that have never seen a movie or been to the theater don't get it in the same way. Everybody likes it, but some like it more than others.
Έτσι αυτό με οδήγησε στο να το σκεφτώ με ένα διαφορετικό τρόπο. Δεν το νιώθουμε. Νομίζουμε ότι η ομορφιά βρίσκεται στο μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου -- αυτή κι αν είναι μια απαρχαιωμένη αντίληψη. Υπάρχουν μέρη, τα κέντρα ευχαρίστησης, και ίσως αυτό που βλέπω και αισθάνομαι και νιώθω παρακάμπτει την σκέψη μου. Οι νευρώσεις από το αισθητήριο όργανο σε αυτά τα μέρη είναι μικρότερες από τα κομμάτια που πρέπει να περάσουν μέσα από το σκεπτόμενο μέρος. Καταφτάνουν πρώτα. Τότε πώς το κάνουμε αυτό να λειτουργεί; Και ποιο μέρος αυτής της αντιδραστικής πλευράς οφείλεται σε αυτά που γνωρίζουμε ήδη, ή σε αυτά που θα μάθουμε για κάτι;
So this leads me to think of this in a different way. We're not feeling it. We're thinking beauty is in the limbic system -- if that's not an outmoded idea. These are the bits, the pleasure centers, and maybe what I'm seeing and sensing and feeling is bypassing my thinking. The wiring from your sensory apparatus to those bits is shorter than the bits that have to pass through the thinky bit, the cortex. They arrive first. So how do we make that actually work? And how much of that reactive side of it is due to what we already know, or what we're going to learn, about something?
Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει. Είναι μια πλαστική σακούλα. Και όταν το είδα, αρχικά σκέφτηκα, όχι, δεν βλέπω κάτι όμορφο σε αυτό. Μετά έμαθα, αφού το είδα με τα μάτια μου, ότι αν βάλουμε αυτή τη σακούλα σε μια βρώμικη λακκούβα με νερό ή σε ένα ρυάκι γεμάτο με φύκια και όλων των ειδών αηδιαστικά πράγματα, ότι αυτό το βρώμικο νερό θα φιλτραριστεί διαμέσου των τοιχωμάτων της σακούλας λόγω της όσμωσης και μέσα θα μείνει καθαρό, πόσιμο νερό. Και ξαφνικά, αυτή η πλαστική σακούλα μου φαινόταν εξαιρετικά όμορφη.
This is one of the most beautiful things I know. It's a plastic bag. And when I looked at it first, I thought, no, there's no beauty in that. Then I found out, post exposure, that this plastic bag if I put it into a filthy puddle or a stream filled with coliforms and all sorts of disgusting stuff, that that filthy water will migrate through the wall of the bag by osmosis and end up inside it as pure, potable drinking water. And all of a sudden, this plastic bag was extremely beautiful to me.
Τώρα θα σας ζητήσω ξανά να γυρίσετε στο αισθηματικό μέρος. Απλά σταματήστε να σκέφτεστε, και θέλω απλά να νιώσετε κάτι. Κοιτάξτε αυτό. Τι νιώθετε; Είναι όμορφο; Είναι συναρπαστικό; Παρακολουθώ τα πρόσωπα σάς προσεκτικά. Υπάρχουν μερικοί βαριεστημένοι κύριοι και μερικές ελαφρώς προσηλωμένες κυρίες που κάτι τους λέει αυτή η εικόνα. Ίσως διαφαίνεται μια αθωότητα. Τώρα θα σας εξηγήσω τι είναι αυτό. Είστε έτοιμοι; Αυτή είναι η τελευταία πράξη πάνω στη γή ενός μικρού κοριτσιού, της Χάιντι, 5 χρονών, πριν πεθάνει από καρκίνο στο σπόνδυλο. Είναι το τελευταίο πράγμα που έκανε, η τελευταία φυσική της πράξη. Κοιτάξτε αυτή την εικόνα. Κοιτάξτε την αθωότητα. Κοιτάξτε την ομορφιά που έχει. Είναι πανέμορφο τώρα;
Now I'm going to ask you again to switch on the emotional bit. Would you mind taking the brain out, and I just want you to feel something. Look at that. What are you feeling about it? Is it beautiful? Is it exciting? I'm watching your faces very carefully. There's some rather bored-looking gentlemen and some slightly engaged-looking ladies who are picking up something off that. Maybe there's an innocence to it. Now I'm going to tell you what it is. Are you ready? This is the last act on this Earth of a little girl called Heidi, five years old, before she died of cancer to the spine. It's the last thing she did, the last physical act. Look at that picture. Look at the innocence. Look at the beauty in it. Is it beautiful now?
Στοπ. Στοπ. Πώς νιώθετε Πού το νιώθετε αυτό; Το αισθάνομαι εδώ. Το νιώθω εδώ. Και βλέπω τα πρόσωπα σας, επειδή τα πρόσωπα σας μου λένε κάτι. Η κυρία εκεί δακρύζει παρεμπιπτόντως. Αλλά τι κάνετε; Παρατηρώ τι κάνουν οι άλλοι. Παρατηρώ πρόσωπα. Παρατηρώ αντιδράσεις. Επειδή πρέπει να ξέρω πώς αντιδρούν σε ορισμένα πράγματα. Και ένα από τα πιο κοινά πρόσωπα κάποιου που αντικρίζει κάτι όμορφο, κάτι μαγευτικά υπέροχο, είναι αυτό που ονομάζω OMG. Παρεμπιπτόντως, το πρόσωπο αυτό δε δείχνει ευχαρίστηση. Δεν είναι «αυτό είναι υπέροχο!» Τα φρύδια πάνε κάπως έτσι, τα μάτια διαστέλλονται, και το στόμα είναι ανοιχτό. Αυτή δεν είναι η έκφραση της χαράς. Υπάρχει κάτι άλλο σε αυτό. Κάτι περίεργο συμβαίνει. Φαίνεται πώς η ευχαρίστηση επηρεάζεται από μια σειρά διαφορετικών ερεθισμάτων που λαμβάνονται.
Stop. Stop. How do you feel? Where are you feeling this? I'm feeling it here. I feel it here. And I'm watching your faces, because your faces are telling me something. The lady over there is actually crying, by the way. But what are you doing? I watch what people do. I watch faces. I watch reactions. Because I have to know how people react to things. And one of the most common faces on something faced with beauty, something stupefyingly delicious, is what I call the OMG. And by the way, there's no pleasure in that face. It's not a "this is wonderful!" The eyebrows are doing this, the eyes are defocused, and the mouth is hanging open. That's not the expression of joy. There's something else in that. There's something weird happening. So pleasure seems to be tempered by a whole series of different things coming in.
Η σφοδρότητα είναι μια λέξη που λατρεύω σαν σχεδιαστής. Σημαίνει ότι κάτι έχει ενεργοποιήσει μια μεγάλη συναισθηματική απόκριση, αρκετά συχνά μια λυπητερή αντίδραση, αλλά είναι ένα μέρος της δουλειάς. Δεν είναι μόνο για τα ωραία. Και αυτό είναι το δίλημμα, το παράδοξο της ομορφιάς. Μέσω των αισθήσεων μας δεχόμαστε όλων των ειδών ερεθίσματα -- ένα μείγμα αισθημάτων, καλών, κακών, συναρπαστικών, τρομακτικών -- που μας οδηγεί στην αισθητηριακή ολοκλήρωση, αυτής της αίσθησης του τι συμβαίνει. Προφανώς εμφανίζεται το πάθος σαν μέρος του τι είδατε στη ζωγραφιά του μικρού κοριτσιού. Και επίσης ο θρίαμβος, αυτή η αίσθηση της υπεροχής, το «Δεν το γνώριζα αυτό. Α, αυτό είναι κάτι καινούργιο.» Είναι και αυτό κάπου εκεί μέσα. Και καθώς συγκεντρώνουμε αυτά τα εργαλεία, από μια σχεδιαστική οπτική γωνία, νιώθω τρομερά ενθουσιασμένος, επειδή υπάρχουν πράγματα, όπως έχουμε πει, που όπως φαίνεται, καταφτάνουν στον εγκέφαλο, πριν το αντιληφθούμε, πριν τα επεξεργαστούμε -- ηλεκτροχημικά κολπάκια.
Poignancy is a word I love as a designer. It means something triggering a big emotional response, often quite a sad emotional response, but it's part of what we do. It isn't just about nice. And this is the dilemma, this is the paradox, of beauty. Sensorily, we're taking in all sorts of things -- mixtures of things that are good, bad, exciting, frightening -- to come up with that sensorial exposure, that sensation of what's going on. Pathos appears obviously as part of what you just saw in that little girl's drawing. And also triumph, this sense of transcendence, this "I never knew that. Ah, this is something new." And that's packed in there as well. And as we assemble these tools, from a design point of view, I get terribly excited about it, because these are things, as we've already said, they're arriving at the brain, it would seem, before cognition, before we can manipulate them -- electrochemical party tricks.
Αυτό που με ενδιαφέρει επίσης είναι: Είναι δυνατό να χωρίσουμε την εγγενή με την εξωγενή ομορφιά; Με αυτό, εννοώ εκ φύσεως όμορφα πράγματα, κάτι που είναι εξαιρετικά όμορφο, που είναι καθολικά πανέμορφο. Πολύ δύσκολο να βρούμε. Ίσως έχετε μερικά παραδείγματα. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι, που όλοι, θα το βρίσκουν πανέμορφο, χωρίς ένα ορισμένο ποσοστό πληροφορίας γύρω από αυτό. Έτσι πολλά από αυτά τείνουν να είναι εξωγενή. Μεσολαβεί η πληροφορία πριν την αντίληψη. Ή η πληροφορία κρύβεται από πίσω, όπως στη ζωγραφιά του μικρού κοριτσιού που σας έδειξα.
Now what I'm also interested in is: Is it possible to separate intrinsic and extrinsic beauty? By that, I mean intrinsically beautiful things, just something that's exquisitely beautiful, that's universally beautiful. Very hard to find. Maybe you've got some examples of it. Very hard to find something that, to everybody, is a very beautiful thing, without a certain amount of information packed in there before. So a lot of it tends to be extrinsic. It's mediated by information before the comprehension. Or the information's added on at the back, like that little girl's drawing that I showed you.
Όταν μιλάμε για την ομορφία δε μπορείτε να ξεφύγετε απο το γεγονός ότι πολλά πειράματα έχουν γίνει με αυτό το τρόπο˙ με πρόσωπα και διάφορα άλλα πράγματα. Και ένα από τα πιο κουραστικά, πιστεύω, είναι αυτό που λέει ότι η ομορφιά κρίνεται βάση της συμμετρία. Προφανώς αυτό είναι λάθος. Αυτό είναι ένα πιο ενδιαφέρον όπου σε μερικά άτομα έδειχναν μισά πρόσωπα, τα οποία έπρεπε να βάλουν σε μια σειρά από το πιο όμορφο στο λιγότερα όμορφο και μετά φανέρωναν ολόκληρο το πρόσωπο. Και κατέληξαν στο ότι ήταν εντελώς συμπτωματικό. Έτσι δεν ήταν περί συμμετρίας. Κατ ακρίβεια, αυτή η κυρία έχει ένα ιδιαίτερα ασυμμετρικό πρόσωπο, του οποίου και οι δύο πλευρές είναι όμορφες. Αλλά είναι και οι δύο διαφορετικές.
Now when talking about beauty you can't get away from the fact that a lot experiments have been done in this way with faces and what have you. And one of the most tedious ones, I think, was saying that beauty was about symmetry. Well it obviously isn't. This is a more interesting one where half faces were shown to some people, and then to add them into a list of most beautiful to least beautiful and then exposing a full face. And they found that it was almost exact coincidence. So it wasn't about symmetry. In fact, this lady has a particularly asymmetrical face, of which both sides are beautiful. But they're both different.
Και σαν σχεδιαστής, δε μπορούσα να μην πειραματιστώ, έτσι το χώρισα σε κομμάτια και έπαιξα μαζί τους κάπως έτσι, και προσπαθούσα να διακρίνω ποια ήταν τα επιμέρους στοιχεία, αλλά προχωρώντας βάση του συναισθήματος. Νιώθω ένα αίσθημα χαράς και ομορφιάς όταν κοιτάω αυτό το μάτι. Δεν το νιώθω τόσο από το φρύδι. Ούτε το αυτί˙ μου το προκαλεί αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο με βοηθάει αυτό, αλλά βοηθάει στη καθοδήγηση προς τα μέρη όπου προέρχονται αυτά τα σήματα. Και όπως είπα, δεν είμαι νευροεπιστήμονας, αλλά το να κατανοήσω πώς μπορώ να συναρμολογήσω πράγματα που θα προσπεράσουν πολύ γρήγορα αυτό το σκεπτόμενο μέρος θα με οδηγήσουν στα πιο ευχάριστα διορατικά στοιχεία.
And as a designer, I can't help meddling with this, so I pulled it to bits and sort of did stuff like this, and tried to understand what the individual elements were, but feeling it as I go. Now I can feel a sensation of delight and beauty if I look at that eye. I'm not getting it off the eyebrow. And the earhole isn't doing it to me at all. So I don't know how much this is helping me, but it's helping to guide me to the places where the signals are coming off. And as I say, I'm not a neuroscientist, but to understand how I can start to assemble things that will very quickly bypass this thinking part and get me to the enjoyable precognitive elements.
Η Αναΐς Νιν και το Ταλμούδ έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι βλέπουμε τα πράγματα όχι για το πώς είναι, αλλά με βάση του πώς είμαστε εμείς. Χωρίς ντροπή θα σας δείξω κάτι το οποίο, για μένα είναι πανέμορφο. Και αυτό είναι η F1 MV Agusta. Αααχ. Είναι πραγματικά -- δηλαδή, δεν μπορώ να σας εκφράσω πόσο εξαίσιο είναι αυτό το αντικείμενο. Αλλά επίσης ξέρω και γιατί μου φαίνεται θαυμάσιο, επειδή είναι ένα σύμπλεγμα στρωμάτων. Είναι μάζες και μάζες διάφορων επιπέδων. Αυτό είναι απλά το μέρος πού εξέχει προς τη φυσική μας διάσταση. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Στρώμα μετά απο στρώμα θρύλου, αθλητισμού, λεπτομέρειας που αντηχούν. Απλά θα αναφέρω μερικά από αυτά τώρα -- Γνωρίζω για τη γραμμική ροή όσον αφορά τα αεροδυναμικά αντικείμενα, και το κάνει αυτό, εξαιρετικά καλά, μπορείτε να το δείτε κιολας. Αυτό με διεγείρει. Το νιώθω εδώ.
Anais Nin and the Talmud have told us time and time again that we see things not as they are, but as we are. So I'm going to shamelessly expose something to you, which is beautiful to me. And this is the F1 MV Agusta. Ahhhh. It is really -- I mean, I can't express to you how exquisite this object is. But I also know why it's exquisite to me, because it's a palimpsest of things. It's masses and masses of layers. This is just the bit that protrudes into our physical dimension. It's something much bigger. Layer after layer of legend, sport, details that resonate. I mean, if I just go through some of them now -- I know about laminar flow when it comes to air-piercing objects, and that does it consummately well, you can see it can. So that's getting me excited. And I feel that here.
Αυτό το κομμάτι, το μεγάλο μυστικό του αυτοκινητιστικού σχεδιασμού -- Διαχείριση αντανάκλασης. Δε πρόκειται για τα σχήματα, αλλά για το πώς τα σχήματα αντανακλούν το φως. Αυτό το πράγμα, το φως τρεμοπαίζει πάνω του καθώς κινείσαι, και έτσι φαίνεται σαν να κινείται, παρόλο που είναι ακίνητο -- αυτό επιτυγχάνεται χάρη στην ευφυή χρήση της αντανάκλασης. Αυτό το προστατευτικό πάνω από το πετάλι, σε ένα αναβάτη υποδηλώνει πως κάτι συμβαίνει από κάτω -- συγκεκριμένα, μια αλυσίδα που «τρέχει» στα 480 χιλιόμετρα την ώρα, αντλώντας τη δύναμη από τον κινητήρα. Ενθουσιάζομαι πάρα πολύ καθώς το μυαλό μου και τα μάτια μου επεξεργάζονται την εικόνα.
This bit, the big secret of automotive design -- reflection management. It's not about the shapes, it's how the shapes reflect light. Now that thing, light flickers across it as you move, so it becomes a kinetic object, even though it's standing still -- managed by how brilliantly that's done on the reflection. This little relief on the footplate, by the way, to a rider means there's something going on underneath it -- in this case, a drive chain running at 300 miles and hour probably, taking the power from the engine. I'm getting terribly excited as my mind and my eyes flick across these things.
Δαγκάνες από τιτάνιο. Δεν μπορώ να σας πω πόσο υπέροχο είναι αυτό. Χρησιμεύει στο να εμποδίζει τις βίδες από να φύγουν απ' το τροχό σε υψηλές ταχύτητες. Μπήκα στο κλίμα τώρα. Φυσικά, μια αγωνιστική μηχανή δεν έχει σταντ, αλλά αυτή, επειδή είναι μηχανή δρόμου, συμμαζεύονται όλα και διπλώνει μέσα σε αυτό το μικρό κενό. Και εξαφανίζεται. Δεν μπορώ να σας πώ πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό το ψυγείο να είναι κυρτό. Γιατί θα το έκανες αυτό; Επειδή ξέρω πως πρέπει να τροποποιήσουμε το σύστημα τροχών έτσι ώστε να είναι πιο αεροδυναμικό. Είναι μεν πιο ακριβό, αλλά είναι θαυμάσιο. Και το κερασάκι, Δικαιώματα μάρκας -- Αγκούστα, Κόμης Αγκούστα, απο μια ιστορική εποχή.
Titanium lacquer on this. I can't tell you how wonderful this is. That's how you stop the nuts coming off at high speed on the wheel. I'm really getting into this now. And of course, a racing bike doesn't have a prop stand, but this one, because it's a road bike, it all goes away and it folds into this little gap. So it disappears. And then I can't tell you how hard it is to do that radiator, which is curved. Why would you do that? Because I know we need to bring the wheel farther into the aerodynamics. So it's more expensive, but it's wonderful. And to cap it all, brand royalty -- Agusta, Count Agusta, from the great histories of this stuff.
Το κομμάτι που δεν μπορείτε να δείτε είναι η διάνοια που την έφτιαξε. Ο Μάσιμο Ταμπουρίνι. Στην Ιταλία τον αποκαλούσαν «ο Υδραυλικός». όπως επίσης και «Μαέστρο,» επειδή ήταν όντως και μηχανικός και τεχνίτης και γλύπτης παράλληλα. Υπάρχει τόσο λίγος συμβιβασμός σε αυτό, που δε μπορείτε να το δείτε.
The bit that you can't see is the genius that created this. Massimo Tamburini. They call him "The Plumber" in Italy, as well as "Maestro," because he actually is engineer and craftsman and sculptor at the same time. There's so little compromise on this, you can't see it.
Αλλά δυστυχώς, άτομα σαν και μένα έχουν να αντιμετωπίσουν το συμβιβασμό κάθε στιγμή με την ομορφιά. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Έτσι αναγκάζομαι να δουλεύω με αλυσίδα εφοδιασμού, με τη τεχνολογία, και με οτιδήποτε άλλο συνεχώς, και έτσι οι συμβιβασμοί αρχίζουν να εισχωρούν. Κοιτάξτε την. Έπρεπε να κάνω λίγο συμβιβασμό εκεί. Έπρεπε να μετακινήσω αυτό το μέρος απέναντι, αλλά μόνο για ένα χιλιοστό. Κανείς δε το πρόσεξε, έτσι; Είδατε τι έκανα; Μετακίνησα 3 πράγματα κατά ένα χιλιοστό. Χαριτωμένο; Ναι. Όμορφο; Ίσως λιγότερο. Αλλά, φυσικά ο καταναλωτής λέει πως δεν έχει μεγάλη σημασία. Τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, σωστά; Άλλο ένα χιλιοστό; Κανείς δε θα προσέξει αυτές τις μικρές αλλαγές. Είναι τόσο εύκολο να χάσεις την ομορφιά, επειδή είναι απίστευτα δύσκολο να την επιτύχεις. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να την δημιουργήσουν. Μια ομάδα εστίασης δε μπορεί να το κάνει. και μια ομάδα σπάνια το καταφέρνει. Απαιτείται μια κεντρική συνείδηση, αν προτιμάτε, ικανή να ενορχηστρώνει τα διάφορα συστατικά ταυτόχρονα.
But unfortunately, the likes of me and people that are like me have to deal with compromise all the time with beauty. We have to deal with it. So I have to work with a supply chain, and I've got to work with the technologies, and I've got to work with everything else all the time, and so compromises start to fit into it. And so look at her. I've had to make a bit of a compromise there. I've had to move that part across, but only a millimeter. No one's noticed, have they yet? Did you see what I did? I moved three things by a millimeter. Pretty? Yes. Beautiful? Maybe lesser. But then, of course, the consumer says that doesn't really matter. So that's okay, isn't it? Another millimeter? No one's going to notice those split lines and changes. It's that easy to lose beauty, because beauty's incredibly difficult to do. And only a few people can do it. And a focus group cannot do it. And a team rarely can do it. It takes a central cortex, if you like, to be able to orchestrate all those elements at the same time.
Αυτή είναι μια πανέμορφη μπουκάλα νερού -- Μερικοί από σάς την γνωρίζετε -- σχεδιασμένη απο τον Ρος Λάβγκροβ. Αυτό είναι πολύ κοντά στην εγγενή ομορφιά. Εφόσον γνωρίζετε πώς είναι το νερό, τότε μπορείτε να καταλάβετε. Είναι θαυμάσιο επειδή είναι η αναπαράσταση του αναζωογονητικού και του γευστικού. Ίσως μου αρέσει περισσότερο απ ότι σε 'σάς, επειδή ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το φτιάξεις. Είναι τρομακτικά δύσκολο να φτιάξεις κάτι που διαθλά το φως με αυτό το τρόπο, που βγαίνει σωστά από το μηχάνημα, που προχωράει στη γραμμή παραγωγής χωρίς να πέφτει. Πίσω από αυτό, όπως στην ιστορία του κύκνου, κρύβονται πάρα πολλές δύσκολες διεργασίες. Αρμόζει ένα μεγάλο μπράβο. Είναι ένα φανταστικό παράδειγμα, ένα απλό αντικείμενο. Και αυτό που σας έδειξα προηγουμένως, ήταν φυσικά υπερβολικά πολύπλοκο. Είναι και τα δύο πανέμορφα με το δικό τους τρόπο εξαιτίας αυτής της διαφοράς.
This is a beautiful water bottle -- some of you know of it -- done by Ross Lovegrove, the designer. This is pretty close to intrinsic beauty. This one, as long as you know what water is like then you can experience this. It's lovely because it is an embodiment of something refreshing and delicious. I might like it more than you like it, because I know how bloody hard it is to do it. It's stupefyingly difficult to make something that refracts light like that, that comes out of the tool correctly, that goes down the line without falling over. Underneath this, like the story of the swan, is a million things very difficult to do. So all hail to that. It's a fantastic example, a simple object. And the one I showed you before was, of course, a massively complex one. And they're working in beauty in slightly different ways because of it.
Όλοι σας, υποθέτω, όπως και 'γώ, απολαμβάνετε την εικόνα μια μπαλαρίνας να χορεύει. Και μέρος αυτής της απόλαυσης, είναι η γνώση του πόσο δύσκολο είναι. Ίσως λαμβάνετε υπόψη και το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά επώδυνο. Έχει δει κανείς τα δάκτυλα του ποδιού μιας μπαλαρίνας όταν βγάζει τα παπούτσια χορού της; Ενώ εκτελεί αυτές τις κομψές πιρουέτες και τα λυγίσματα και ότι άλλο κάνουνε, Συμβαίνει κάτι απαίσιο εκεί κάτω. Η κατανόηση αυτής της δυσκολίας μας οδηγεί σε μια μεγαλύτερη και ενισχυμένη αίσθηση της ομορφιάς του τι συμβαίνει.
You all, I guess, like me, enjoy watching a ballet dancer dance. And part of the joy of it is, you know the difficulty. You also may be taking into account the fact that it's incredibly painful. Anybody seen a ballet dancer's toes when they come out of the points? While she's doing these graceful arabesques and plies and what have you, something horrible's going on down here. The comprehension of it leads us to a greater and heightened sense of the beauty of what's actually going on.
Χρησιμοποιώ λανθασμένα τα μικρο δευτερόλεπτα εδώ, απλά αγνοήστε το. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνω τώρα, με βάση το συναίσθημα, είναι να παρέχω αρκετά από αυτά τα ένζυμα, αυτά τα ερεθίσματα, στα αρχικά στάδια της διαδικασίας, που θα το αντιληφθείτε, όχι μέσω της σκέψης, αλλά μέσω των συναισθημάτων σας. Θα κάνουμε ένα μικρό πείραμα. Είστε έτοιμοι; Θα σας δείξω στιγμιαία κάτι. Έτοιμοι; Οκ. Νομίζετε πως ήταν ποδήλατο αυτό που είδατε στιγμιαία; Δεν είναι. Για πείτε μου κάτι, σας έδωσε την εντύπωση ότι ήταν γρήγορο όταν το πρωτοείδατε; Ναι. Πιστεύετε πως ήταν μοντέρνο; Ναι. Αυτή ι μικρή πληροφορία, εισχώρησε μέσα σας από πριν. Και επειδή το μυαλό σας άρχισε να παίρνει στροφές, τώρα πρέπει να το ερμηνεύσει. Το σημαντικό είναι, ότι αυτή η μοτοσυκλέτα σχεδιάστηκε κατ αυτό το τρόπο ειδικά για να προκαλεί αυτή την αίσθηση ότι πρόκειται για πράσινη τεχνολογία και είναι καλό, ελαφρύ και φουτουριστικό.
Now I'm using microseconds wrongly here, so please ignore me. But what I have to do now, feeling again, what I've got to do is to be able to supply enough of these enzymes, of these triggers into something early on in the process, that you pick it up, not through your thinking, but through your feeling. So we're going to have a little experiment. Right, are you ready? I'm going to show you something for a very, very brief moment. Are you ready? Okay. Did you think that was a bicycle when I showed it to you at the first flash? It's not. Tell me something, did you think it was quick when you first saw it? Yes you did. Did you think it was modern? Yes you did. That blip, that information, shot into you before that. And because your brain starter motor began there, now it's got to deal with it. And the great thing is, this motorcycle has been styled this way specifically to engender a sense that it's green technology and it's good for you and it's light and it's all part of the future.
Είναι λάθος; Σε αυτή τη περίπτωση, όχι, επειδή είναι ένα πολύ οικολογικό τεχνολογικό αντικείμενο. Αλλά είστε θύμα της πρώτης εντύπωσης. Είμαστε όλοι θύματα των πρώτων κλασμάτων του δευτερολέπτου -- και εκεί είναι που για μεγάλο μέρος της δουλειάς μου κρίνεται η επιτυχία της, σε ένα ράφι στο κατάστημα. Εκείνη τη στιγμή κρίνονται όλα. ίσως δείτε 50, 100, 200 πράγματα σε ένα ράφι καθώς προχωράτε, αλλά πρέπει να δουλεύω γύρω από την ιδέα αυτή, για να εξασφαλίσω την προσοχή σας.
So is that wrong? Well in this case it isn't, because it's a very, very ecologically-sound piece of technology. But you're a slave of that first flash. We are slaves to the first few fractions of a second -- and that's where much of my work has to win or lose, on a shelf in a shop. It wins or loses at that point. You may see 50, 100, 200 things on a shelf as you walk down it, but I have to work within that domain, to ensure that it gets you there first.
Και τέλος, η αγαπημένη μου στρώση, της γνώσης. Είμαι σίγουρος πως μερικοί από σάς είστε εξοικειωμένοι με αυτό. Αυτό που με εκπλήσσει, και ο λόγος που επανέρχομαι σε αυτό, είναι ότι αλλάζει κάτι το οποίο μισείτε και το βαριέστε, το δίπλωμα ρούχων, αν όντως μπορείτε να το κάνετε -- ποίος μπορεί να το κάνει; Το δοκίμασε κανείς; Ναι; Είναι φανταστικό σωστά; Κοιτάξτε το. Θέλετε να το ξαναδείτε; Δεν έχουμε χρόνο. Λέει εδώ ότι μου απομένουν 2 λεπτά. Απλά πηγαίνετε στο ΥouTube, και γράψτε, "Πως διπλώνουμε ένα μπλουζάκι." Έτσι διπλώνουν τα μπλουζάκια τους οι κακοπληρωμένοι νεαροί. Ίσως δεν το γνωρίζατε. Αλλά πως νιώθετε; Έχει τέλια αίσθηση όταν το κάνετε, ανυπομονείτε να το ξανακάνετε, και όταν το περιγράφετε σε κάποιον άλλο -- που πιθανώς το κάνατε -- φαίνεστε πολύ έξυπνοι. Αυτή η «φούσκα» γνώσης που σας περιτριγυρίζει, τα πράγματα που δεν κοστίζουν τίποτα, επειδή αυτή η γνώση είναι δωρεάν -- συνδέστε τα μαζί και τι συμπέρασμα βγάζουμε;
And finally, the layer that I love, of knowledge. Some of you, I'm sure, will be familiar with this. What's incredible about this, and the way I love to come back to it, is this is taking something that you hate or bores you, folding clothes, and if you can actually do this -- who can actually do this? Anybody try to do this? Yeah? It's fantastic, isn't it? Look at that. Do you want to see it again? No time. It says I have two minutes left, so we can't do this. But just go to the Web, YouTube, pull it down, "folding T-shirt." That's how underpaid younger-aged people have to fold your T-shirt. You didn't maybe know it. But how do you feel about it? It feels fantastic when you do it, you look forward to doing it, and when you tell somebody else about it -- like you probably have -- you look really smart. The knowledge bubble that sits around the outside, the stuff that costs nothing, because that knowledge is free -- bundle that together and where do we come out?
Η μορφή προκύπτει από τη λειτουργικότητα; Μερικές φορές. Μερικές φορές. Η μορφή είναι λειτουργικότητα. Ενημερώνει, μας λέει, μας χαρίζει απαντήσεις πριν καν το σκεφτούμε. Και έτσι, σαν σχεδιαστής, σταμάτησα να χρησιμοποιώ λέξεις όπως «μορφή,» και «λειτουργικότητα». Αυτό που προσπαθώ να επιδιώξω τώρα είναι η αισθηματική λειτουργικότητα των αντικειμένων. Επειδή αν το πετύχω αυτό, μπορώ επανειλημμένα να κάνω θαυμάσια αντικείμενα. Και ξέρετε ποια είναι αυτά τα προϊόντα και οι υπηρεσίες, επειδή έχετε μερικά από αυτά. Είναι τα πράγματα που θα παίρνατε αν καιγόταν το σπίτι σας. Η δημιουργία αυτής της συναισθηματικής σχέσης μεταξύ του αντικειμένου και εσάς είναι μια ηλεκτροχημική διεργασία που συμβαίνει πριν καν το σκεφτείτε.
Form follows function? Only sometimes. Only sometimes. Form is function. Form is function. It informs, it tells us, it supplies us answers before we've even thought about it. And so I've stopped using words like "form," and I've stopped using words like "function" as a designer. What I try to pursue now is the emotional functionality of things. Because if I can get that right, I can make them wonderful, and I can make them repeatedly wonderful. And you know what those products and services are, because you own some of them. They're the things that you'd snatch if the house was on fire. Forming the emotional bond between this thing and you is an electrochemical party trick that happens before you even think about it.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)