Chris Anderson: Welcome to TED.
Chris Anderson: Welkom bij TED.
Richard Branson: Thank you very much. The first TED has been great.
Richard Branson: Dankjewel. De eerste TED was geweldig.
CA: Have you met anyone interesting?
CA: Heb je interessante mensen ontmoet?
RB: Well, the nice thing about TED is everybody's interesting. I was very glad to see Goldie Hawn, because I had an apology to make to her. I'd had dinner with her about two years ago and I'd -- she had this big wedding ring and I put it on my finger and I couldn't get it off. And I went home to my wife that night and she wanted to know why I had another woman's big, massive, big wedding ring on my finger. And, anyway, the next morning we had to go along to the jeweler and get it cut off. So -- (Laughter) -- so apologies to Goldie.
RB: Wel, het leuke aan TED is dat iedereen interessant is. Ik was heel blij om Goldie Hawn te zien, omdat ik mij bij haar nog moest verontschuldigen. Twee jaar geleden had ik een etentje met haar. Ze had zo'n immense trouwring. Ik deed hem om mijn vinger, maar ik kon hem er niet af krijgen. Die avond ging ik naar huis naar mijn vrouw en ze wilde weten waarom ik de gigantische -- immense trouwring van een andere vrouw om mijn vinger had. De volgende ochtend moesten we langsgaan bij de juwelier om het stuk te breken. Vandaar -- (Hilariteit) mijn excuses aan Goldie.
CA: That's pretty good. So, we're going to put up some slides of some of your companies here. You've started one or two in your time. So, you know, Virgin Atlantic, Virgin Records -- I guess it all started with a magazine called Student. And then, yes, all these other ones as well. I mean, how do you do this?
CA: Dat is geestig. We gaan een paar dia's laten zien van een een paar van jouw bedrijven hier. Je richtte er een of twee tijdens je leven. Je weet wel, Virgin Atlantic, Virgin Records -- Ik neem aan dat het allemaal van start ging met een tijdschrift dat Student heette. Vervolgens al die andere bedrijven die erbij kwamen. Hoe krijg je dat voor elkaar?
RB: I read all these sort of TED instructions: you must not talk about your own business, and this, and now you ask me. So I suppose you're not going to be able to kick me off the stage, since you asked the question. (Laughter)
RB: Als ik al die instructies van TED lees -- je wordt verondersteld niet te praten over je eigen bedrijf, maar nu vraag je er echt naar. Dus ik neem aan dat je me nu niet van het podium zal schoppen aangezien je me de vraag stelt. (Gelach)
CA: It depends what the answer is though.
CA: Het hangt er toch van af wat het antwoord is, hoor.
RB: No, I mean, I think I learned early on that if you can run one company, you can really run any companies. I mean, companies are all about finding the right people, inspiring those people, you know, drawing out the best in people. And I just love learning and I'm incredibly inquisitive and I love taking on, you know, the status quo and trying to turn it upside down. So I've seen life as one long learning process. And if I see -- you know, if I fly on somebody else's airline and find the experience is not a pleasant one, which it wasn't, 21 years ago, then I'd think, well, you know, maybe I can create the kind of airline that I'd like to fly on. And so, you know, so got one secondhand 747 from Boeing and gave it a go.
RB: Ik heb al van in het begin geleerd dat als je één bedrijf kan leiden, je in feite alle bedrijven kan leiden. Een bedrijf gaat enkel om het vinden van de juiste mensen, die mensen inspireren om het beste in hen naar buiten te brengen. Ik hou er gewoon van om te leren en ik ben ongelooflijk nieuwsgierig. Ik hou er van om mij te richten op het status quo en het vervolgens op zijn kop te zetten. Op die manier ben ik het leven beginnen zien als één lang leerproces. Als ik met een andere luchtvaartmaatschappij zou vliegen en ik vaststel dat het niet zo'n aangename ervaring was, wat 21 jaar geleden niet het geval was, dan zou ik denken dat ik misschien zelf een soort van luchtvaartmaatschappij zou kunnen creëren waarmee ik graag zou vliegen. Zo kreeg ik een tweedehands 747 van Boeing te pakken en besliste ik een poging te wagen.
CA: Well, that was a bizarre thing, because you made this move that a lot of people advised you was crazy. And in fact, in a way, it almost took down your empire at one point. I had a conversation with one of the investment bankers who, at the time when you basically sold Virgin Records and invested heavily in Virgin Atlantic, and his view was that you were trading, you know, the world's fourth biggest record company for the twenty-fifth biggest airline and that you were out of your mind. Why did you do that?
CA: Dat was toch vreemd want je zette die stap terwijl vele mensen je zeiden dat het onbezonnen was. En eigenlijk heeft dat op een bepaald moment jouw imperium bijna doen vallen. Ik had eens een gesprek met een van de investeringsbankiers, op het ogenblik dat je Virgin Records nagenoeg verkocht had en nogal zwaar investeerde in Virgin Atlantic. Zijn overtuiging was dat je 's werelds vierde grootste platenmaatschappij aan het verhandelen was voor de 25e gerangschikte luchtvaartmaatschappij en dat je gek was. Waarom heb je dat gedaan?
RB: Well, I think that there's a very thin dividing line between success and failure. And I think if you start a business without financial backing, you're likely to go the wrong side of that dividing line. We had -- we were being attacked by British Airways. They were trying to put our airline out of business, and they launched what's become known as the dirty tricks campaign. And I realized that the whole empire was likely to come crashing down unless I chipped in a chip. And in order to protect the jobs of the people who worked for the airline, and protect the jobs of the people who worked for the record company, I had to sell the family jewelry to protect the airline.
RB: Ik denk dat er een heel dunne scheidingslijn is tussen succes en falen. Als je een onderneming start zonder financiële ondersteuning, kom je wellicht aan de verkeerde kant van die scheidingslijn te staan. We werden toen belaagd door British Airways. Ze probeerden onze luchtvaartmaatschappij onderuit te halen. Ze lanceerden wat nadien bekend werd als de vuile listen-campagne. Ik realiseerde me dat het hele imperium waarschijnlijk zou ineenstorten tenzij ik nog een of andere opoffering zou maken. En met het oog op het beschermen van de banen in de luchtvaartmaatschappij en de banen van de werknemers in de platenmaatschappij, heb ik de familiejuwelen moeten verkopen om de luchtvaartmaatschappij te kunnen beschermen.
CA: Post-Napster, you're looking like a bit of a genius, actually, for that as well.
CA: Na de periode van Napster ben je eigenlijk precies een beetje een genie geworden om die reden ook.
RB: Yeah, as it turned out, it proved to be the right move. But, yeah, it was sad at the time, but we moved on.
RB: Ja, uiteindelijk leek het de juiste beslissing te zijn geweest. Maar ja, het was triest op dat moment, maar we bleven doorgaan.
CA: Now, you use the Virgin brand a lot and it seems like you're getting synergy from one thing to the other. What does the brand stand for in your head?
CA: Nu, je maakt veel gebruik van het merk Virgin en het lijkt alsof je de synergie tussen de dingen creëert. Waar staat het merk voor in jouw hoofd?
RB: Well, I like to think it stands for quality, that you know, if somebody comes across a Virgin company, they --
RB: Wel, ik zie het graag als de vertolking van kwaliteit, bijvoorbeeld als iemand in contact komt met een Virgin-bedrijf ze --
CA: They are quality, Richard. Come on now, everyone says quality. Spirit?
CA: Kwaliteit, Richard, kom nu. Iedereen heeft het over kwaliteit -- spirit?
RB: No, but I was going to move on this. We have a lot of fun and I think the people who work for it enjoy it. As I say, we go in and shake up other industries, and I think, you know, we do it differently and I think that industries are not quite the same as a result of Virgin attacking the market.
RB: Neen, maar ik ging er over doorgaan. We maken veel plezier en ik denk dat de mensen die er werken het leuk vinden. We doen onze intrede en schudden andere bedrijfstakken door elkaar. Ik geloof dat wij het anders aanpakken. Bedrijfstakken zijn niet meer hetzelfde zijn als voorheen als gevolg van de intrede van Virgin op de markt.
CA: I mean, there are a few launches you've done where the brand maybe hasn't worked quite as well. I mean, Virgin Brides -- what happened there? (Laughter)
CA: Er zijn een paar zaken die je had opgestart -- waar het merk misschien niet zo goed heeft aangeslagen. Ik bedoel zoals Virgin Brides -- wat ging er daar mis? (Gelach)
RB: We couldn't find any customers. (Laughter) (Applause)
RB: We vonden geen klanten. (Gelach) (Applaus)
CA: I was actually also curious why -- I think you missed an opportunity with your condoms launch. You called it Mates. I mean, couldn't you have used the Virgin brand for that as well? Ain't virgin no longer, or something.
CA: Eigenlijk was ik ook benieuwd naar waarom -- De lancering van je condooms was een gemiste kans -- je noemde ze Mates (maten). Kon je hiervoor ook niet het merk Virgin gebruiken? Geen maagd meer, of iets dergelijks.
RB: Again, we may have had problems finding customers. I mean, we had -- often, when you launch a company and you get customer complaints, you know, you can deal with them. But about three months after the launch of the condom company, I had a letter, a complaint, and I sat down and wrote a long letter back to this lady apologizing profusely. But obviously, there wasn't a lot I could do about it. And then six months later, or nine months after the problem had taken, I got this delightful letter with a picture of the baby asking if I'd be godfather, which I became. So, it all worked out well.
RB: Nogmaals, we hadden mogelijk problemen met het vinden van klanten. Als je start met een onderneming en je krijgt klachten van klanten, vind je er vaak een oplossing voor. Maar ongeveer drie maanden naar de start van het condoombedrijf kreeg ik een klachtbrief. Ik schreef een lange brief terug naar deze dame, met uitgebreide verontschuldigingen. Maar om vanzelfsprekende redenen kon ik er maar weinig aan doen. Zes maanden later, of negen maanden nadat het probleem was ontstaan, kreeg ik een innemende brief met een foto van de baby met de vraag of ik de peter wilde zijn, wat ik ook ben geworden. Dat kwam allemaal tot een goed einde.
CA: Really? You should have brought a picture. That's wonderful.
CA: Werkelijk? Je had een foto moeten meenemen. Dat is schitterend.
RB: I should have.
RB: Dat had ik moeten doen.
CA: So, just help us with some of the numbers. I mean, what are the numbers on this? I mean, how big is the group overall? How much -- what's the total revenue?
CA: Dus help ons even met een paar cijfers. Wat zijn de cijfers van dit alles? Hoe groot is de groep in zijn geheel? Hoeveel -- wat zijn de totale inkomsten?
RB: It's about 25 billion dollars now, in total.
RB: Het is nu ongeveer 25 miljard dollar in totaal.
CA: And how many employees?
CA: En hoeveel werknemers?
RB: About 55,000.
RB: Ongeveer 55000.
CA: So, you've been photographed in various ways at various times and never worrying about putting your dignity on the line or anything like that. What was that? Was that real?
CA: Dus je werd op allerlei manieren gefotografeerd op verschillende tijdstippen en je was nooit bezorgd dat je waardigheid op het spel werd gezet of iets dergelijks. Wat was dat? Was dat echt?
RB: Yeah. We were launching a megastore in Los Angeles, I think. No, I mean, I think -- CA: But is that your hair? RB: No. CA: What was that one?
RB: Ja. We waren een megawinkel aan het lanceren in Los Angeles, denk ik. Nee, ik bedoel, ik denk -- CA: Maar is dat jouw haar? RB: Neen. CA: En wat is dit?
RB: Dropping in for tea.
RB: Even binnenvallen voor een kopje thee.
CA: OK. (Laughter)
CA: Oke. (Gelach)
RB: Ah, that was quite fun. That was a wonderful car-boat in which --
RB: Ah, dat was vrij leuk. Dat was een schitterende autoboot waarin --
CA: Oh, that car that we -- actually we -- it was a TEDster event there, I think. Is that -- could you still pause on that one actually, for a minute? (Laughter)
CA: Oh, de auto die wij -- eigenlijk hebben wij -- dat was een TEDster-evenement denk ik. Is dat -- zou je de deze heel even willen laten staan? (Gelach)
RB: It's a tough job, isn't it?
RB: Het is een moeilijke baan, niet waar?
CA: I mean, it is a tough job. (Laughter) When I first came to America, I used to try this with employees as well and they kind of -- they have these different rules over here, it's very strange.
CA: Ik bedoel -- het is een moeilijke baan. (Gelach) Toen ik voor het eerst naar Amerika kwam, heb ik dit ook geprobeerd bij werknemers en ze deden zo een beetje -- ze hebben andere regels hier, heel vreemd.
RB: I know, I have -- the lawyers say you mustn't do things like that, but --
RB: Ik weet het, advocaten zeggen me dat ik zulke dingen niet zou moeten doen.
CA: I mean, speaking of which, tell us about --
CA: Nu je het er over hebt, vertel eens over --
RB: "Pammy" we launched, you know -- mistakenly thought we could take on Coca-Cola, and we launched a cola bottle called "The Pammy" and it was shaped a bit like Pamela Anderson. But the trouble is, it kept on tipping over, but -- (Laughter)
RB: We hebben Pammy gelanceerd weet je, we dachten dat we het konden opnemen tegen Coca-Cola. We lanceerden een fles cola met de naam "The Pammy". Het had een beetje de vorm van Pamela Anderson. Het probleem echter was dat het maar bleef overlopen. (Gelach)
CA: Designed by Philippe Starck perhaps?
CA: Ontworpen door Philippe Starck toevallig?
RB: Of course.
RB: Natuurlijk.
CA: So, we'll just run a couple more pictures here. Virgin Brides. Very nice. And, OK, so stop there. This was -- you had some award I think?
CA: We gaan nog een aantal foto's laten zien. Virgin Brides. Heel mooi. Oke, stop hier even. Dit was -- je kreeg een of andere award denk ik?
RB: Yeah, well, 25 years earlier, we'd launched the Sex Pistols' "God Save The Queen," and I'd certainly never expected that 25 years later -- that she'd actually knight us. But somehow, she must have had a forgetful memory, I think.
RB: Ja, wel, 25 jaar daarvoor hadden we de Sex Pistols gelanceerd, met "God Save The Queen" en ik had zeker niet verwacht dat ze ons 25 jaar later werkelijk tot ridder zou slaan. Maar op de ene of andere manier moest ze wel vergeetachtig zijn geweest, denk ik.
CA: Well, God saved her and you got your just reward. Do you like to be called Sir Richard, or how?
CA: Wel, God heeft haar gered en jij kreeg je verdiende beloning. Word je graag Sir Richard genoemd?
RB: Nobody's ever called me Sir Richard. Occasionally in America, I hear people saying Sir Richard and think there's some Shakespearean play taking place. But nowhere else anyway.
RB: Niemand heeft me ooit Sir Richard genoemd. Af en toe, in Amerika, hoor ik mensen Sir Richard zeggen en dat ik dan denk dat er een of ander toneelstuk van Shakespeare aan de gang is. Maar nergens anders in ieder geval.
CA: OK. So can you use your knighthood for anything or is it just ...
CA: Oke. Dus je kan je ridderschap voor eender wat gebruiken of is het gewoon...
RB: No. I suppose if you're having problems getting a booking in a restaurant or something, that might be worth using it.
RB: Neen, ik veronderstel dat wanneer je problemen hebt zoals om te reserveren in een restaurant of zo, dat het dan misschien handig kan zijn.
CA: You know, it's not Richard Branson. It's Sir Richard Branson.
CA: Weet je, het is niet Richard Branson, het is Sir Richard Branson.
RB: I'll go get the secretary to use it.
RB: Ik zal mijn medewerker aansporen om het te gebruiken.
CA: OK. So let's look at the space thing. I think, with us, we've got a video that shows what you're up to, and Virgin Galactic up in the air. (Video) So that's the Bert Rutan designed spaceship?
CA: Oke. Laten we het nu hebben over het ruimte-ding. Ik denk dat we een video hebben die toont wat jij en Virgin Galactic van plan zijn, hoog in de lucht. Dus dat is het ruimteschip dat ontworpen werd door Bert Rutan?
RB: Yeah, it'll be ready in -- well, ready in 12 months and then we do 12 months extensive testing. And then 24 months from now, people will be able to take a ride into space.
RB: Ja, het zal gereed zijn over 12 maanden en vervolgens gaan we het nog eens 12 maanden uitgebreid testen. Nadien, over 24 maanden, zullen mensen in staat zijn om een ritje naar de ruimte te maken.
CA: So this interior is Philippe Starcke designed?
CA: Dit interieur werd dus ontworpen door Philippe Starck?
RB: Philippe has done the -- yeah, quite a bit of it: the logos and he's building the space station in New Mexico. And basically, he's just taken an eye and the space station will be one giant eye, so when you're in space, you ought to be able to see this massive eye looking up at you. And when you land, you'll be able to go back into this giant eye. But he's an absolute genius when it comes to design.
RB: Philippe heeft -- ja, toch wel veel gedaan -- de logo's en hij bouwt het ruimtestation in New Mexico. In essentie heeft hij gewoon een oog in gedachte en het ruimtestation zal één gigantisch oog worden. Dus wanneer je in de ruimte bent, zou je dit immense oog moeten kunnen zien dat naar je kijkt. En wanneer je landt, zou je moeten kunnen terugkeren tot binnen in dit reuzenoog. Hij is werkelijk geniaal op vlak van ontwerp.
CA: But you didn't have him design the engine?
CA: Maar je hebt hem niet de motor laten ontwerpen?
RB: Philippe is quite erratic, so I think that he wouldn't be the best person to design the engine, no.
RB: Philippe is nogal onvoorspelbaar, dus ik denk niet dat hij de geschikte persoon is om de motor te ontwerpen.
CA: He gave a wonderful talk here two days ago.
CA: Twee dagen geleden gaf hij hier een prachtige uiteenzetting.
RB: Yeah? No, he is a --
RB: Werkelijk? Nee, hij is een --
CA: Well, some people found it wonderful, some people found it completely bizarre. But, I personally found it wonderful.
CA: Wel, sommige mensen vonden het schitterend, anderen vonden het buitengewoon vreemd. Persoonlijk vond ik het schitterend.
RB: He's a wonderful enthusiast, which is why I love him. But ...
RB: Hij is een geweldige enthousiasteling. Dat vind ik ook zo leuk aan hem.
CA: So, now, you've always had this exploration bug in you. Have you ever regretted that?
CA: Je hebt altijd al die drang gehad om dingen te ontdekken. Heb je je dat ooit beklaagd?
RB: Many times. I mean, I think with the ballooning and boating expeditions we've done in the past. Well, I got pulled out of the sea I think six times by helicopters, so -- and each time, I didn't expect to come home to tell the tale. So in those moments, you certainly wonder what you're doing up there or --
RB: Vaak. Met de ballon- en vaarexpedities die we in het verleden hebben gedaan -- ik denk dat ik toen wel zes keer door helikopters uit de zee werd gehaald. Elke keer dacht ik dat ik niet meer thuis zou geraken om mijn avontuur te vertellen. Op zo'n momenten vraag je je zeker af wat je daar toch aan het uitspoken bent of...
CA: What was the closest you got to -- when did you think, this is it, I might be on my way out?
CA: Wanneer zat je het dichtste bij -- wanneer dacht je, dit is het, nu is het afgelopen?
RB: Well, I think the balloon adventures were -- each one was, each one, actually, I think we came close. And, I mean, first of all we -- nobody had actually crossed the Atlantic in a hot air balloon before, so we had to build a hot air balloon that was capable of flying in the jet stream, and we weren't quite sure, when a balloon actually got into the jet stream, whether it would actually survive the 200, 220 miles an hour winds that you can find up there. And so, just the initial lift off from Sugarloaf to cross the Atlantic, as we were pushing into the jet stream, this enormous balloon -- the top of the balloon ended up going at a couple of hundred miles an hour, the capsule that we were in at the bottom was going at maybe two miles an hour, and it just took off. And it was like holding onto a thousand horses. And we were just crossing every finger, praying that the balloon would hold together, which, fortunately, it did. But the ends of all those balloon trips were, you know -- something seemed to go wrong every time, and on that particular occasion, the more experienced balloonist who was with me jumped, and left me holding on for dear life. (Laughter)
RB: Bij de ballonavonturen, allemaal -- ik denk dat we dichtbij waren bij elke expeditie eigenlijk. Eerst en vooral, niemand had ooit eerder de Atlantische Oceaan overgestoken in een luchtballon, we moesten dus een luchtballon bouwen die kon vliegen in straalstromen, en we waren niet zeker of, als een ballon in de straalstroom terechtkomt, hij windsnelheden van om en bij de 320, 350 kilometer per uur aankon daarboven. Gewoon al het opstijgen van op Sugarloaf (Maine) om de oceaan over te steken, en proberen in de straalstroom te geraken met deze enorme ballon -- de top van de ballon kreeg uiteindelijk een snelheid van zo'n 200 kilometer per uur, de capsule waar wij in zaten onderaan bewoog misschien tegen drie kilometer per uur, en toen ging die er gewoon vandoor. Het was werkelijk alsof je je moest vastklampen aan wel duizend paarden. We hoopten gewoon op een goede afloop, biddend dat de ballon het zou uithouden, wat hij gelukkig ook deed. Maar tegen het einde van die ballonvaarten liep er altijd wel iets verkeerd, en die keer besliste de meer ervaren ballonvaarder die met mij mee was, te springen en liet me daar over aan mijn lot. (Gelach)
CA: Did he tell you to jump, or he just said, "I'm out of here!" and ...
CA: Zei hij dat je moest springen, of zei hij gewoonweg "Ik ben hier weg!"?
RB: No, he told me jump, but once his weight had gone, the balloon just shot up to 12,000 feet and I ...
RB: Neen, hij zei dat ik moest springen, maar eenmaal zijn gewicht weg was, schoot de ballon bijna 4000 meter de hoogte in.
CA: And you inspired an Ian McEwan novel I think with that.
CA: Ik denk dat je daarmee een roman van Ian McEwan hebt geïnspireerd.
RB: Yeah. No, I put on my oxygen mask and stood on top of the balloon, with my parachute, looking at the swirling clouds below, trying to pluck up my courage to jump into the North Sea, which -- and it was a very, very, very lonely few moments. But, anyway, we managed to survive it.
RB: Ja. Neen, ik deed mijn zuurstofmasker aan en ging bovenop de ballon staan. Met mijn parachute keek ik naar de wervelende wolken onder mij. Ik probeerde mijn moed bijeen te rapen om de Noordzee in te springen. Het waren heel, heel, heel eenzame momenten. Maar hoe dan ook slaagden we erin te overleven.
CA: Did you jump? Or it came down in the end?
CA: Heb je gesprongen of -- kwam het uiteindelijk naar beneden?
RB: Well, I knew I had about half an hour's fuel left, and I also knew that the chances were that if I jumped, I would only have a couple of minutes of life left. So I climbed back into the capsule and just desperately tried to make sure that I was making the right decision. And wrote some notes to my family. And then climbed back up again, looked down at those clouds again, climbed back into the capsule again. And then finally, just thought, there's a better way. I've got, you know, this enormous balloon above me, it's the biggest parachute ever, why not use it? And so I managed to fly the balloon down through the clouds, and about 50 feet, before I hit the sea, threw myself over. And the balloon hit the sea and went shooting back up to 10,000 feet without me. But it was a wonderful feeling being in that water and --
RB: Wel, ik wist dat ik nog brandstof had voor een half uur, en ik wist ook dat als ik zou springen, ik nog slechts enkele minuten van mijn leven over zou hebben. Dus ik klom terug in de capsule en wanhopig probeerde ik er zeker van te zijn dat ik de juiste beslissing aan het nemen was. Ik schreef iets op voor mijn gezin en klom daarna terug naar boven. Toen keek ik opnieuw naar die wolken onder mij, en klom wederom in de capsule. Uiteindelijk bedacht ik me opeens dat er een betere manier was. Boven mij heb ik dus zo'n enorme ballon hangen, zowat de grootst mogelijke parachute, waarom zou ik die niet gebruiken? Het is mij gelukt om de ballon neerwaarts door de wolken heen te vliegen. Op zo'n 15 meter boven de zee heb ik mezelf eraf gegooid. De luchtballon botste op het zeeoppervlak en schoot zonder mij terug 3000 meter de lucht in. Maar het voelde geweldig aan om in dat water te zitten.
CA: What did you write to your family?
CA: Wat heb je geschreven aan je gezin?
RB: Just what you would do in a situation like that: just I love you very much. And I'd already written them a letter before going on this trip, which -- just in case anything had happened. But fortunately, they never had to use it.
RB: Gewoon hetgeen je in zo'n situatie zou schrijven, zoals 'ik hou heel veel van jullie'. Ik had hun al een brief geschreven voor de reis van start ging, gewoon voor het geval dat er iets gebeurde. Gelukkig hebben ze het nooit moeten gebruiken.
CA: Your companies have had incredible PR value out of these heroics. The years -- and until I stopped looking at the polls, you were sort of regarded as this great hero in the U.K. and elsewhere. And cynics might say, you know, this is just a smart business guy doing what it takes to execute his particular style of marketing. How much was the PR value part of this? RB: Well, of course, the PR experts said that as an airline owner, the last thing you should be doing is heading off in balloons and boats, and crashing into the seas. (Laughter)
CA: Deze heldendaden leverden jouw bedrijven ongelooflijk veel PR-waarde op. De jaren -- en tot ik er mee ophield de peilingen te volgen, werd je zowat beschouwd als een grote held in het Verenigd Koninkrijk en elders. Cynici zouden kunnen zeggen: hij is gewoon een scherpzinnige zakenman. Hij doet eenvoudigweg al het nodige om zijn marketingstijl uit te voeren. Hoeveel droeg dit bij aan je PR? RB: Uiteraard zeggen PR-experten dat het laatste dat ik als eigenaar van een luchtvaartmaatschappij moet doen, is er vandoor gaan met luchtballonnen en boten en vervolgens neerstorten op zee. (Gelach)
CA: They have a point, Richard.
CA: Ze hadden een punt, Richard.
RB: In fact, I think our airline took a full page ad at the time saying, you know, come on, Richard, there are better ways of crossing the Atlantic. (Laughter)
RB: Mijn bedrijf kocht een volledige reclamepagina innam waarop stond: "Komaan Richard, er zijn betere manieren om de Atlantische Oceaan over te steken". (Gelach)
CA: To do all this, you must have been a genius from the get-go, right?
CA: Om dit alles te kunnen doen, moest je wel van in het begin een genie zijn geweest, niet?
RB: Well, I won't contradict that. (Laughter)
RB: Wel, ik ga dat niet tegenspreken. (Gelach)
CA: OK, this isn't exactly hardball. OK.
CA: Oke, voor jou is dit dus kinderspel, oke.
Didn't -- weren't you just terrible at school?
CA: Was je niet behoorlijk slecht op school?
RB: I was dyslexic. I had no understanding of schoolwork whatsoever. I certainly would have failed IQ tests. And it was one of the reasons I left school when I was 15 years old. And if I -- if I'm not interested in something, I don't grasp it. As somebody who's dyslexic, you also have some quite bizarre situations. I mean, for instance, I've had to -- you know, I've been running the largest group of private companies in Europe, but haven't been able to know the difference between net and gross. And so the board meetings have been fascinating. (Laughter) And so, it's like, good news or bad news? And generally, the people would say, oh, well that's bad news.
RB: Ik was dyslectisch, ik had absoluut geen benul van al het schoolwerk. Ik zou zeker gefaald hebben op IQ-testen. Dat was een van de redenen waarom ik op 15 jaar gestopt ben met naar school te gaan. Wanneer ik niet geïnteresseerd ben in iets, kan ik het ook niet vatten. Als iemand die dyslectisch is, kom je ook terecht in nogal bizarre situaties. Bijvoorbeeld -- ik heb de leiding gehad over de grootste groep private ondernemingen in Europa, maar ik ken niet eens het verschil tussen netto en bruto. Bijgevolg waren de bestuursraden heel erg fascinerend. (Gelach) En dus was het zo van, is dit goed of slecht nieuws? Meestal zouden de mensen dan zeggen, oh, wel dat is slecht nieuws.
CA: But just to clarify, the 25 billion dollars is gross, right? That's gross? (Laughter)
CA: Maar dus voor alle duidelijkheid, die 25 miljard is toch bruto, niet waar? (Gelach)
RB: Well, I hope it's net actually, having -- (Laughter) -- I've got it right.
RB: Wel, ik hoop dat het netto is. (Gelach) Ik heb het juist.
CA: No, trust me, it's gross. (Laughter)
CA: Neen geloof mij, het is bruto. (Gelach)
RB: So, when I turned 50, somebody took me outside the boardroom and said, "Look Richard, here's a -- let me draw on a diagram. Here's a net in the sea, and the fish have been pulled from the sea into this net. And that's the profits you've got left over in this little net, everything else is eaten." And I finally worked it all out. (Laughter) (Applause)
RB: Toen ik 50 werd, nam iemand me mee uit de bestuurszaal en zei: "Kijk Richard, laat me even een diagram voor je tekenen -- hier heb je een net in de zee en de vissen werden vanuit de zee in dit net gevangen. Dat zijn de winsten die je nog over hebt in dit kleine net; al de rest wordt opgegeten." En plots kon ik het allemaal snappen. (Gelach) (Applaus)
CA: But, I mean, at school -- so as well as being, you know, doing pretty miserably academically, but you were also the captain of the cricket and football teams. So you were kind of a -- you were a natural leader, but just a bit of a ... Were you a rebel then, or how would you ...
CA: Maar op school, op academisch vlak deed je het behoorlijk zwak, maar je was wel de aanvoerder van de cricket- en voetbalploegen. Dus eigenlijk was je een soort van geboren leider, maar wel een beetje -- was je rebels toen?
RB: Yeah, I think I was a bit of a maverick and -- but I ... And I was, yeah, I was fortunately good at sport, and so at least I had something to excel at, at school.
RB: Ja, ik denk dat ik nogal non-conformistisch was, maar gelukkig was ik goed in sport en dus had ik toch iets waar ik in kon uitmunten op school.
CA: And some bizarre things happened just earlier in your life. I mean, there's the story about your mother allegedly dumping you in a field, aged four, and saying "OK, walk home." Did this really happen?
CA: Daarvoor gebeurden er ook enkele eigenaardige dingen in je vroege leven. Je hebt het verhaal over je moeder die jou naar verluidt als 4-jarige dumpte in een veld en zei: "Oke, ga naar huis". Is dit echt gebeurd?
RB: She was, you know, she felt that we needed to stand on our own two feet from an early age. So she did things to us, which now she'd be arrested for, such as pushing us out of the car, and telling us to find our own way to Granny's, about five miles before we actually got there. And making us go on wonderful, long bike rides. And we were never allowed to watch television and the like.
RB: Weet je, ze meende dat we al jong op onze eigen benen moesten kunnen staan. Ze deed ons dingen aan waarvoor je tegenwoordig gearresteerd kunt worden, zoals bijvoorbeeld ons uit een wagen duwen, en ons dan vertellen dat we zelf onze weg naar oma terug moesten vinden. Ze deed dit op zo'n acht kilometer van waar we werkelijk moesten zijn. Ze deed ons ook heerlijk lange fietstochtjes maken. We mochten nooit televisie kijken of iets dergelijks.
CA: But is there a risk here? I mean, there's a lot of people in the room who are wealthy, and they've got kids, and we've got this dilemma about how you bring them up. Do you look at the current generation of kids coming up and think they're too coddled, they don't know what they've got, we're going to raise a generation of privileged ...
CA: Maar loop je dan geen gevaar? Er zijn hier een heleboel mensen in de zaal die rijk zijn en kinderen hebben, maar we zitten met een soort van dilemma over hoe je ze moet opvoeden. Als je kijkt naar de huidige generatie kinderen die opkomen, denk je dan dat ze te verwend zijn en geen besef hebben van wat ze hebben, we gaan een generatie opvoeden van gepriviligeerde...
RB: No, I think if you're bringing up kids, you just want to smother them with love and praise and enthusiasm. So I don't think you can mollycoddle your kids too much really.
RB: Neen, ik denk dat als je kinderen opvoedt, je hen gewoon graag overlaadt met liefde en lof en enthousiasme. Dus ik denk niet dat je je kinderen teveel kan vertroetelen eigenlijk.
CA: You didn't turn out too bad, I have to say, I'm ... Your headmaster said to you -- I mean he found you kind of an enigma at your school -- he said, you're either going to be a millionaire or go to prison, and I'm not sure which. Which of those happened first? (Laughter)
CA: Ik moet zeggen dat je het er niet slecht van afgebracht hebt -- Jouw schooldirecteur vertelde je -- Hij vond je een soort van raadsel op school. Hij zei: "Je gaat ofwel miljonair worden, of in de gevangenis terecht komen, maar ik ben niet zeker wat het zal worden". Welke van beide gebeurde het eerst? (Gelach)
RB: Well, I've done both. I think I went to prison first. I was actually prosecuted under two quite ancient acts in the U.K. I was prosecuted under the 1889 Venereal Diseases Act and the 1916 Indecent Advertisements Act. On the first occasion, for mentioning the word venereal disease in public, which -- we had a center where we would help young people who had problems. And one of the problems young people have is venereal disease. And there's an ancient law that says you can't actually mention the word venereal disease or print it in public. So the police knocked on the door, and told us they were going to arrest us if we carried on mentioning the word venereal disease. We changed it to social diseases and people came along with acne and spots, but nobody came with VD any more. So, we put it back to VD and promptly got arrested. And then subsequently, "Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols," the word bollocks, the police decided was a rude word and so we were arrested for using the word bollocks on the Sex Pistols' album. And John Mortimer, the playwright, defended us. And he asked if I could find a linguistics expert to come up with a different definition of the word bollocks. And so I rang up Nottingham University, and I asked to talk to the professor of linguistics. And he said, "Look, bollocks is not a -- has nothing to do with balls whatsoever. It's actually a nickname given to priests in the eighteenth century." (Laughter) And he went, "Furthermore, I'm a priest myself." And so I said, "Would you mind coming to the court?" And he said he'd be delighted. And I said -- and he said, "Would you like me to wear my dog collar?" And I said, "Yes, definitely. Please." (Laughter)
RB: Wel, ik heb beide gedaan, maar ik denk dat ik eerst in de gevangenis zat. Ik werd vervolgd op grond van twee nogal ouderwetse wetten in het Verenigd Koninkrijk. Ik werd aangeklaagd op grond van de wet op geslachtsziekten van 1889 en de wet op onfatsoenlijke reclame van 1916. De eerste keer voor het vermelden van het woord 'geslachtsziekte' in het openbaar. We hadden een centrum waar we jonge mensen met problemen hielpen. Een van de problemen van jonge mensen zijn geslachtsziekten. Volgens een aloude wet mag je het woord 'geslachtsziekte' niet vermelden of drukken in het openbaar. Dus kwam de politie aankloppen. Ze zeiden dat ze ons gingen aanhouden als we het woord 'geslachtsziekte' bleven vermelden. We hebben het toen veranderd in sociale ziekten en vervolgens kwamen er mensen langs met acne en vlekken, maar niemand die nog langs kwam voor GZ. Dus besloten we het terug te zetten op GZ, waarna we terstond werden aangehouden. En nadien "Het maakt geen ballen uit, hier zijn de Sex Pistols". De politie besloot dat het woord 'ballen' onbeleefd was en dus werden we gearresteerd omdat we het woord 'ballen' hadden gebruikt van het album van de Sex Pistols. De toneelschrijver John Mortimer heeft ons verdedigd en hij vroeg of ik een taalexpert kon vinden die een andere definitie van het woord 'ballen' (Engels: 'bollocks') kon bedenken. Zodoende belde ik naar de universiteit van Nottingham en vroeg ik of ik een professor in de taalkunde kon spreken. Hij zei: "Kijk, 'ballen' heeft wat dan ook niets met teelballen te maken. Het is eigenlijk een bijnaam die aan priesters werd gegeven in de 18e eeuw". (Gelach) Hij ging verder: "Bovendien ben ik zelf een priester". Dus zei ik: "Zou u het erg vinden om naar de rechtbank te komen?" Hij zei dat hij heel graag wilde komen en ik zei -- en hij zei: "Wil je graag dat ik mijn halsband draag?" Ik zei: "Ja, dat zou heel -- alstublieft..." (Gelach)
CA: That's great.
CA: Schitterend.
RB: So our key witness argued that it was actually "Never Mind the Priest, Here's the Sex Pistols." (Laughter) And the judge found us -- reluctantly found us not guilty, so ... (Laughter)
RB: Onze kroongetuige betoogde dat het eigenlijk "De priester doet er niet toe, hier zijn de Sex Pistols" was. (Gelach) De rechter oordeelde met tegenzin dat we onschuldig waren. (Gelach)
CA: That is outrageous. (Applause) So seriously, is there a dark side? A lot of people would say there's no way that someone could put together this incredible collection of businesses without knifing a few people in the back, you know, doing some ugly things. You've been accused of being ruthless. There was a nasty biography written about you by someone. Is any of it true? Is there an element of truth in it?
CA: Dat is ongelooflijk. (Applaus) Maar serieus nu, heb je een donkere kant? Veel mensen zeggen dat het amper mogelijk is dat iemand zo'n buitengewone verzameling ondernemingen kan neerpoten zonder een paar mensen te ruïneren, je weet wel, verwerpelijke dingen doen. Je werd ervan beschuldigd meedogenloos te zijn. Iemand heeft eens een gemene biografie geschreven over jou. Is er iets van waar? Zit er een grond van waarheid in?
RB: I don't actually think that the stereotype of a businessperson treading all over people to get to the top, generally speaking, works. I think if you treat people well, people will come back and come back for more. And I think all you have in life is your reputation and it's a very small world. And I actually think that the best way of becoming a successful business leader is dealing with people fairly and well, and I like to think that's how we run Virgin.
RB: Eigenlijk denk ik niet dat het stereotype van de zakenmens die over lijken gaat op weg naar de top, over het algemeen gesproken, klopt. Ik ben ervan overtuigd dat als je mensen goed behandelt, ze ook zullen terugkomen en er ook meer van gaan willen. Ik denk dat je reputatie het enige is dat je hebt en het is een heel kleine wereld. In wezen denk ik ook dat de beste manier om een succesvol ondernemer te zijn, is door correct en fatsoenlijk met mensen om te gaan. Ik denk dat Virgin een bedrijf dat zo gerund wordt.
CA: And what about the people who love you and who see you spending -- you keep getting caught up in these new projects, but it almost feels like you're addicted to launching new stuff. You get excited by an idea and, kapow! I mean, do you think about life balance? How do your family feel about each time you step into something big and new?
CA: Hoe zit het met de mensen die van je houden en die je bezig zien -- je raakt steeds verwikkeld in allerlei nieuwe projecten, maar het lijkt alsof je bijna verslaafd bent aan het lanceren van nieuwe dingen. Je wordt enthousiast van een idee en, kapauw! Denk je na over een evenwichtig leven? Hoe denkt je gezin erover wanneer je elke keer betrokken raakt in iets groots en nieuws?
RB: I also believe that being a father's incredibly important, so from the time the kids were very young, you know, when they go on holiday, I go on holiday with them. And so we spend a very good sort of three months away together. Yes, I'll, you know, be in touch. We're very lucky, we have this tiny little island in the Caribbean and we can -- so I can take them there and we can bring friends, and we can play together, but I can also keep in touch with what's going on.
RB: Ik ben ook van mening dat vader zijn ongelooflijk belangrijk is, dus al van toen de kinderen heel jong waren, ging ik mee met hen op vakantie als zij op vakantie gingen. Op die manier besteedden we een goede drie maanden samen. Ja, ik laat dan nog van me horen. We hebben het heel goed, we hebben een heel klein eilandje in de Caraïben. Daar breng ik hen naartoe en we kunnen dan vrienden meenemen, en we kunnen dan ook samenspelen, maar ik kan ook in contact blijven met de dingen die gaande zijn.
CA: You started talking in recent years about this term capitalist philanthropy. What is that?
CA: De voorbije jaren ben je ook beginnen praten over het concept 'kapitalistische filantropie'. Wat is dat?
RB: Capitalism has been proven to be a system that works. You know, the alternative, communism, has not worked. But the problem with capitalism is extreme wealth ends up in the hands of a few people, and therefore extreme responsibility, I think, goes with that wealth. And I think it's important that the individuals, who are in that fortunate position, do not end up competing for bigger and bigger boats, and bigger and bigger cars, but, you know, use that money to either create new jobs or to tackle issues around the world.
RB: Het kapitalisme is een systeem waarvan bewezen is dat het werkt. Het alternatief, het communisme, heeft niet gewerkt. Maar het probleem met kapitalisme is dat extreme rijkdom terecht komt in de handen van slechts weinig mensen, vandaar dat ik ook denk dat er een buitengewone verantwoordelijkheid met die rijkdom samengaat. Ik denk dat het belangrijk is dat individuen die in een bevoorrechte positie zitten, niet wedijveren om alsmaar grotere boten en alsmaar grotere wagens, maar eerder dat geld gebruiken om ofwel nieuwe banen te creëren of allerhande problemen in de wereld aan te pakken.
CA: And what are the issues that you worry about most, care most about, want to turn your resources toward?
CA: Welke zijn de kwesties die jou het meest zorgen baren, waar je veel om geeft, waar je je middelen op zou richten?
RB: Well, there's -- I mean there's a lot of issues. I mean global warming certainly is a massive threat to mankind and we are putting a lot of time and energy into, A, trying to come up with alternative fuels and, B, you know, we just launched this prize, which is really a prize in case we don't get an answer on alternative fuels, in case we don't actually manage to get the carbon emissions cut down quickly, and in case we go through the tipping point. We need to try to encourage people to come up with a way of extracting carbon out of the Earth's atmosphere. And we just -- you know, there weren't really people working on that before, so we wanted people to try to -- all the best brains in the world to start thinking about that, and also to try to extract the methane out of the Earth's atmosphere as well. And actually, we've had about 15,000 people fill in the forms saying they want to give it a go. And so we only need one, so we're hopeful.
RB: Er zijn een heleboel problemen. De opwarming van de Aarde is een immense bedreiging voor de mensheid. We steken veel tijd en energie in ten eerste, het ontwikkelen van alternatieve brandstoffen en ten tweede -- we hebben net een prijs gelanceerd, voor het geval we geen antwoord vinden voor alternatieve brandstoffen, voor het geval we niet in staat zijn om de CO2-uitstoot snel te verminderen en voor het geval we voorbij het kantelmoment komen. We moeten mensen aanmoedigen om een manier te bedenken om koolstof uit de atmosfeer te halen. Er waren niet echt mensen die daar mee bezig waren, dus wilden we mensen doen proberen, de knapste koppen in de wereld hierover doen nadenken, en ook proberen om methaan uit de atmosfeer te halen. Ongeveer 15000 mensen vulden de formulieren in waarin ze zeiden dat ze het wilden proberen. We hebben maar één iemand nodig, dus we zijn hoopvol.
CA: And you're also working in Africa on a couple of projects?
CA: Je bent ook bezig met een aantal projecten in Afrika, niet?
RB: Yes, I mean, we've got -- we're setting up something called the war room, which is maybe the wrong word. We're trying to -- maybe we'll change it -- but anyway, it's a war room to try to coordinate all the attack that's going on in Africa, all the different social problems in Africa, and try to look at best practices. So, for instance, there's a doctor in Africa that's found that if you give a mother antiretroviral drugs at 24 weeks, when she's pregnant, that the baby will not have HIV when it's born. And so disseminating that information to around the rest of Africa is important.
RB: Ja, we zijn iets aan het inrichten dat we de oorlogskamer noemen, wat misschien niet het juiste woord is -- misschien veranderen we het nog, maar in elk geval is het een oorlogskamer waarin we alle geweld in Afrika willen coördineren, al de verschillende sociale problemen in Afrika, en proberen de beste acties eruit te halen en te bekijken. Bijvoorbeeld je hebt een dokter in Afrika die heeft vastgesteld dat als je een moeder anti-retrovirale geneesmiddelen geeft op 24 weken van haar zwangerschap, dat de baby dan geen HIV zal hebben bij de geboorte. Daarom is de verspreiding van die informatie over de rest van Afrika belangrijk.
CA: The war room sounds, it sounds powerful and dramatic. And is there a risk that the kind of the business heroes of the West get so excited about -- I mean, they're used to having an idea, getting stuff done, and they believe profoundly in their ability to make a difference in the world. Is there a risk that we go to places like Africa and say, we've got to fix this problem and we can do it, I've got all these billions of dollars, you know, da, da, da -- here's the big idea. And kind of take a much more complex situation and actually end up making a mess of it. Do you worry about that?
CA: De oorlogskamer klinkt krachtig en dramatisch. En bestaat het risico dat het soort zakenhelden van het Westen zo enthousiast worden. Ze zijn het gewoon om een idee te hebben, dingen gedaan te krijgen, en ze geloven heel sterk in hun vermogen om het verschil te maken in de wereld. Bestaat het risico dat we naar een plek gaan zoals naar Afrika en dan zeggen, "We moeten dit probleem verhelpen en we kunnen het. Ik beschik over miljarden dollars, enzovoort -- dit is het plan". En dan eigenlijk een heel complexe situatie nemen om er dan uiteindelijk een knoeiboel van te maken. Baart je dat zorgen?
RB: Well, first of all, on this particular situation, we're actually -- we're working with the government on it. I mean, Thabo Mbeki's had his problems with accepting HIV and AIDS are related, but this is a way, I think, of him tackling this problem and instead of the world criticizing him, it's a way of working with him, with his government. It's important that if people do go to Africa and do try to help, they don't just go in there and then leave after a few years. It's got to be consistent. But I think business leaders can bring their entrepreneurial know-how and help governments approach things slightly differently. For instance, we're setting up clinics in Africa where we're going to be giving free antiretroviral drugs, free TB treatment and free malaria treatment. But we're also trying to make them self-sustaining clinics, so that people pay for some other aspects.
RB: Wel, eerst en vooral werken we in deze welbepaalde situatie samen met de overheid. Thabo Mbeki kon moeilijk aanvaarden dat HIV en AIDS iets met elkaar te maken hebben, maar dit is een manier voor hem om het probleem aan te pakken. In plaats van dat de wereld hem bekritiseert. is het een manier om met hem te werken, met zijn overheid. Het is belangrijk dat als mensen naar Afrika gaan en echt willen helpen, ze daar niet gewoon naartoe gaan en dan na een paar jaar vertrekken. Consistentie is belangrijk. Maar ik geloof dat ondernemers hun kennis kunnen aanbieden en overheden helpen om de dingen een beetje anders aan te pakken. We zijn bijvoorbeeld ziekenhuizen aan het oprichten in Afrika waar we gratis anti-retrovirale geneesmiddelen, gratis behandelingen voor tuberculose en gratis malariabehandelingen zullen geven. Ondertussen proberen we deze ziekenhuizen zelfvoorzienend te maken zodat mensen kunnen betalen voor sommige andere dingen.
CA: I mean a lot of cynics say about someone like yourself, or Bill Gates, or whatever, that this is really being -- it's almost driven by some sort of desire again, you know, for the right image, for guilt avoidance and not like a real philanthropic instinct. What would you say to them?
CA: Veel cynische mensen zeggen over mensen als jij of Bill Gates of wie dan ook, dat dit zowat gedreven wordt door opnieuw een soort van verlangen naar het streven naar een goed imago om je minder schuldig te voelen, dit in tegenstelling tot een oprecht menslievende ingesteldheid. Wat zou je tegen die mensen zeggen?
RB: Well, I think that everybody -- people do things for a whole variety of different reasons and I think that, you know, when I'm on me deathbed, I will want to feel that I've made a difference to other people's lives. And that may be a selfish thing to think, but it's the way I've been brought up. I think if I'm in a position to radically change other people's lives for the better, I should do so.
RB: Wel, ik denk dat mensen allerlei dingen doen om allerlei verschillende redenen en ik denk dat wanneer ik op mijn sterfbed lig, ik het gevoel wil hebben dat ik het verschil heb kunnen maken in het leven van andere mensen. Het kan misschien egoïstisch klinken, maar dit is de manier waarop in ben opgegroeid. Als ik mij in een positie bevind waarin ik het leven van andere mensen radicaal kan verbeteren, dan denk ik ook dat ik dat moet doen.
CA: How old are you?
CA: Hoe oud ben je?
RB: I'm 56.
RB: Ik ben 56.
CA: I mean, the psychologist Erik Erikson says that -- as I understand him and I'm a total amateur -- but that during 30s, 40s people are driven by this desire to grow and that's where they get their fulfillment. 50s, 60s, the mode of operation shifts more to the quest for wisdom and a search for legacy. I mean, it seems like you're still a little bit in the growth phases, you're still doing these incredible new plans. How much do you think about legacy, and what would you like your legacy to be?
CA: De psycholoog Erik Erikson zegt dat, als ik hem goed begrijp -- ik ben maar een amateur -- dat mensen in hun dertiger en veertiger jaren gedreven worden door een verlangen om te groeien en daar hun voldoening uit halen. Als ze vijftig-zestig jaar worden, zou de doelstelling meer verschuiven naar de zoektocht naar wijsheid en het zoeken naar een nalatenschap. Het lijkt alsof je nog steeds een beetje in de groeifase zit. Je werkt nog steeds aan die ongelooflijk nieuwe plannen. In hoeverre denk jij aan je nalatenschap en hoe zou deze eruit zien?
RB: I don't think I think too much about legacy. I mean, I like to -- you know, my grandmother lived to 101, so hopefully I've got another 30 or 40 years to go. No, I just want to live life to its full. You know, if I can make a difference, I hope to be able to make a difference. And I think one of the positive things at the moment is you've got Sergey and Larry from Google, for instance, who are good friends. And, thank God, you've got two people who genuinely care about the world and with that kind of wealth. If they had that kind of wealth and they didn't care about the world, it would be very worrying. And you know they're going to make a hell of a difference to the world. And I think it's important that people in that kind of position do make a difference.
RB: Ik denk amper na over mijn nalatenschap. Weet je, mijn grootmoeder leefde tot ze 101 werd, dus hopelijk heb ik nog een 30 of 40 jaar te gaan. Neen, ik wil gewoon het beste uit mijn leven halen. Als ik het verschil kan maken, dan hoop ik dat ik ook een verschil kan maken. Ik denk ook dat een van de positieve dingen op het ogenblik is dat je bijvoorbeeld Sergey en Larry hebt van Google die goede vrienden van me zijn. Godzijdank heb je dus twee mensen die oprecht begaan zijn met de wereld. Als ze dat soort rijkdom hadden en ze niet begaan waren met de wereld, dan zou dat heel zorgwekkend zijn. Ze zullen trouwens ook buitengewoon veel verschil maken in de wereld. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen in zo'n positie werkelijk het verschil maken.
CA: Well, Richard, when I was starting off in business, I knew nothing about it and I also was sort of -- I thought that business people were supposed to just be ruthless and that that was the only way you could have a chance of succeeding. And you actually did inspire me. I looked at you, I thought, well, he's made it. Maybe there is a different way. So I would like to thank you for that inspiration, and for coming to TED today. Thank you. Thank you so much. (Applause)
CA: Richard, toen ik van start ging in het bedrijfsleven, wist ik er niets over en ik was ook een beetje -- ik dacht dat zakenmensen meedogenloos moesten zijn en dat dat de enige manier was om een kans te hebben op slagen. Je hebt me werkelijk geïnspireerd. Toen ik je zag, dacht ik: "Wel, hij heeft het gemaakt, misschien is er ook een andere manier." Daarom wil ik je graag bedanken voor die inspiratie en om vandaag naar TED te komen. Bedankt. Heel erg bedankt. (Applaus)