Γεια σας, με λένε Ρέφικ. Eίμαι καλλιτέχνης πολυμέσων. Χρησιμοποιώ τα δεδομένα ως χρώμα και ζωγραφίζω με ένα φανταστικό πινέλο υπό τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Χρησιμοποιώντας αρχιτεκτονικούς χώρους ως καμβάδες, συνεργάζομαι με μηχανές φτιάχνοντας κτίρια που ονειρεύονται και έχουν παραισθήσεις. Θα αναρωτιέστε τι σημαίνουν όλα αυτά; Γι′ αυτό Επιτρέψτε μου να σας ξεναγήσω στη δουλειά μου και στον κόσμο μου. Γνώρισα τη δύναμη της φαντασίας όταν ήμουν οκτώ χρονών, καθώς μεγάλωνα στην Κωνσταντινούπολη. Μια μέρα η μητέρα μού έφερε στο σπίτι μια βιντεοκασέτα της ταινίας επιστημονικής φαντασίας «Blade Runner». Θυμάμαι καθαρά πως ήμουν γοητευμένος από το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό όραμα του μέλλοντος στο Λος Άντζελες, ένα μέρος που δεν είχα ξαναδεί. Αυτό το όραμα έγινε η βάση των ονειροπολήσεων μου. Όταν έφτασα στο Λος Άντζελες το 2012 για μεταπτυχιακό στη σχολή Tεχνών Σχεδίου και Πολυμέσων, οδήγησα στο κέντρο της πόλης για να δω αυτόν τον υπέροχο κόσμο του εγγύς μέλλοντος. Θυμάμαι μια συγκεκριμένη ατάκα που γυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου: τη σκηνή όπου το ανδροειδές η Ρέιτσελ συνειδητοποιεί πως οι αναμνήσεις της δεν είναι βασικά δικές της και όταν ο Ντέκαρντ της λέει πως είναι οι αναμνήσεις κάποιου άλλου. Από εκείνη τη στιγμή, μία από τις εμπνεύσεις μου ήταν αυτό το ερώτημα. Τι μπορεί να κάνει μια μηχανή με τις αναμνήσεις κάποιου άλλου; Ή για να το πω αλλιώς, τι σημαίνει να είσαι τεχνητή νοημοσύνη τον 21ο αιώνα; Κάθε ανδροειδές ή μηχανή ΤΝ είναι ευφυές αρκεί να συνεργαστούμε μαζί του. Μπορεί να φτιάξει πράγματα που η ανθρώπινη νοημοσύνη προτίθεται να παράγει αλλά δεν μπορεί να το πράξει. Σκεφτείτε τις δραστηριότητές σας και τα κοινωνικά δίκτυα. Γίνονται πιο έξυπνα όσο περισσότερο αλληλεπιδράτε μαζί τους. Αν οι μηχανές μπορούν να μάθουν ή να επεξεργαστούν αναμνήσεις, μπορούν επίσης να ονειρευτούν; Να έχουν παραισθήσεις; Να θυμούνται ακούσια ή να κάνουν συσχετισμούς μεταξύ των ονείρων πολλών ανθρώπων; Μια τεχνητή νοημοσύνη τον 21ο αιώνα σημαίνει απλώς να μην ξεχνά τίποτα; Κι αν είναι έτσι, δεν είναι το πιο επαναστατικό πράγμα που έχουμε βιώσει στην αιωνόβια προσπάθειά μας να αποτυπώσουμε την ιστορία με τα μέσα; Με άλλα λόγια, πόσο μακριά έχουμε φτάσει από το «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ; Έτσι, άνοιξα το στούντιο μου το 2014 και προσκάλεσα αρχιτέκτονες, μηχανικούς υπολογιστών και δεδομένων, νευροεπιστήμονες, μουσικούς, ακόμα και παραμυθάδες να με συντροφεύσουν στη πραγματοποίηση των ονείρων μου. Μπορούν τα δεδομένα να γίνουν χρώμα; Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που κάναμε στην αρχή της ενσωμάτωσης των τεχνών των πολυμέσων στην αρχιτεκτονική, στη σύγκρουση των εικονικών και των φυσικών κόσμων. Έτσι, αρχίσαμε να φανταζόμαστε αυτό που θα αποκαλούσα ποιητική των δεδομένων. Ένα από τα πρώτα μας έργα, οι «Εικονικές Απεικονίσεις», ήταν ένα κομμάτι γλυπτικής δεδομένων που ανατέθηκε από την πόλη του Σαν Φρανσίσκο. Το έργο καλεί το κοινό να γίνει μέρος μιας θεαματικής αισθητικής εμπειρίας σε ένα ζωντανό αστικό χώρο, απεικονίζοντας ένα ρευστό δίκτυο των συνδέσεων της ίδιας της πόλης. Είναι επίσης μια υπενθύμιση του πώς τα αόρατα δεδομένα της καθημερινότητας μας, όπως οι ενημερώσεις του Twitter που απεικονίζονται εδώ, μπορούν να γίνουν ορατά και να μετατραπούν σε αισθητηριακή γνώση που μπορεί να βιώνεται συλλογικά. Στην πραγματικότητα, τα δεδομένα μπορούν να γίνουν γνώση μόνο όταν βιώνονται και το τι είναι η γνώση και η εμπειρία μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Όταν εξερευνούμε τέτοιες συνδέσεις μέσω της τεράστιας δυναμικής της νοημοσύνης των μηχανών, σκεφτόμαστε επίσης τη σύνδεση με τις ανθρώπινες αισθήσεις και την ικανότητα των μηχανών να μιμούνται τη φύση. Αυτές οι έρευνες άρχισαν καθώς δουλεύαμε με πίνακες από δεδομένα του ανέμου. Πήραν τη μορφή οπτικοποιημένων ποιημάτων με βάση κρυφά σύνολα δεδομένων που συλλέξαμε από τους αισθητήρες ανέμου. Στη συνέχεια χρησιμοποιήσαμε παραγωγικούς αλγόριθμους για να μετατρέψουμε την ταχύτητα, τη ριπή και την κατεύθυνση του ανέμου σε μια αιθέρια χρωστική ουσία δεδομένων. Το αποτέλεσμα ήταν μια στοχαστική αλλά και φανταστική εμπειρία. Αυτό το κινητικό γλυπτό δεδομένων, με τίτλο «Βόσπορος», ήταν μια προσπάθεια να αμφισβητηθεί η ικανότητά μας να ξαναφανταστούμε φυσικά συμβάντα. Χρησιμοποιώντας ραντάρ υψηλής συχνότητας στη Θάλασσα του Μαρμαρά, συλλέξαμε δεδομένα από την επιφάνεια της και προβάλαμε τη δυναμική τους κίνηση με τη νοημοσύνη μηχανών. Δημιουργούμε μια αίσθηση βύθισης σε μια ήρεμη αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενη συνθετική θαλάσσια θέα. Η παρατήρηση με τον εγκέφαλο συχνά ονομάζεται φαντασία, και προσωπικά το να φαντάζομαι αρχιτεκτονική υπερβαίνει το γυαλί, το μέταλλο ή το τσιμέντο, αντί να πειραματίζομαι με τις δυνατότητες εμβύθισης και τους τρόπους αύξησης της αντίληψής μας σε δομημένα περιβάλλοντα. Η έρευνα στην τεχνητή νοημοσύνη αυξάνεται καθημερινά, αφήνοντας μας με το συναίσθημα πως συνδεόμαστε με ένα σύστημα που είναι μεγαλύτερο και πιο ενημερωμένο από εμάς. Το 2017 ανακαλύψαμε μια βιβλιοθήκη ανοιχτού κώδικα
Hi, I'm Refik. I'm a media artist. I use data as a pigment and paint with a thinking brush that is assisted by artificial intelligence. Using architectural spaces as canvases, I collaborate with machines to make buildings dream and hallucinate. You may be wondering, what does all this mean? So let me please take you into my work and my world. I witnessed the power of imagination when I was eight years old, as a child growing up in Istanbul. One day, my mom brought home a videocassette of the science-fiction movie "Blade Runner." I clearly remember being mesmerized by the stunning architectural vision of the future of Los Angeles, a place that I had never seen before. That vision became a kind of a staple of my daydreams. When I arrived in LA in 2012 for a graduate program in Design Media Arts, I rented a car and drove downtown to see that wonderful world of the near future. I remember a specific line that kept playing over and over in my head: the scene when the android Rachael realizes that her memories are actually not hers, and when Deckard tells her they are someone else's memories. Since that moment, one of my inspirations has been this question. What can a machine do with someone else's memories? Or, to say that in another way, what does it mean to be an AI in the 21st century? Any android or AI machine is only intelligent as long as we collaborate with it. It can construct things that human intelligence intends to produce but does not have the capacity to do so. Think about your activities and social networks, for example. They get smarter the more you interact with them. If machines can learn or process memories, can they also dream? Hallucinate? Involuntarily remember, or make connections between multiple people's dreams? Does being an AI in the 21st century simply mean not forgetting anything? And, if so, isn't it the most revolutionary thing that we have experienced in our centuries-long effort to capture history across media? In other words, how far have we come since Ridley Scott's "Blade Runner"? So I established my studio in 2014 and invited architects, computer and data scientists, neuroscientists, musicians and even storytellers to join me in realizing my dreams. Can data become a pigment? This was the very first question we asked when starting our journey to embed media arts into architecture, to collide virtual and physical worlds. So we began to imagine what I would call the poetics of data. One of our first projects, "Virtual Depictions," was a public data sculpture piece commissioned by the city of San Francisco. The work invites the audience to be part of a spectacular aesthetic experience in a living urban space by depicting a fluid network of connections of the city itself. It also stands as a reminder of how invisible data from our everyday lives, like the Twitter feeds that are represented here, can be made visible and transformed into sensory knowledge that can be experienced collectively. In fact, data can only become knowledge when it's experienced, and what is knowledge and experience can take many forms. When exploring such connections through the vast potential of machine intelligence, we also pondered the connection between human senses and the machines' capacity for simulating nature. These inquiries began while working on wind-data paintings. They took the shape of visualized poems based on hidden data sets that we collected from wind sensors. We then used generative algorithms to transform wind speed, gust and direction into an ethereal data pigment. The result was a meditative yet speculative experience. This kinetic data sculpture, titled "Bosphorus," was a similar attempt to question our capacity to reimagine natural occurrences. Using high-frequency radar collections of the Marmara Sea, we collected sea-surface data and projected its dynamic movement with machine intelligence. We create a sense of immersion in a calm yet constantly changing synthetic sea view. Seeing with the brain is often called imagination, and, for me, imagining architecture goes beyond just glass, metal or concrete, instead experimenting with the furthermost possibilities of immersion and ways of augmenting our perception in built environments. Research in artificial intelligence is growing every day, leaving us with the feeling of being plugged into a system that is bigger and more knowledgeable than ourselves.
πολιτιστικών εγγράφων στην Κωνσταντινούπολη και αρχίσαμε να εργαζόμαστε στο «Αρχείο Όνειρο», μία από τις πρώτες δημόσιες εγκαταστάσεις τεχνητής νοημοσύνης στον κόσμο, η οποία διερευνά περίπου 1,7 εκατομμύρια έγγραφα διάρκειας 270 χρόνων. Μία από τις εμπνεύσεις μας γι′ αυτήν την διαδικασία ήταν μια μικρή ιστορία που ονομάζεται «Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ» από τον Αργεντίνο συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Εκεί, ο συγγραφέας επινοεί ένα σύμπαν με τη μορφή μιας τεράστιας βιβλιοθήκης που περιέχει όλα τα βιβλία 410 σελίδων συγκεκριμένης μορφής και συνόλου λέξεων. Μέσα από αυτήν την εικόνα, φανταζόμαστε πώς θα εξερευνήσουμε τα τεράστια αρχεία της γνώσης στην εποχή της νοημοσύνης των μηχανών. Το έργο που προκύπτει, όπως βλέπετε, ήταν ένας χώρος καθοδηγούμενος από το χρήστη. Το «Αρχείο Όνειρο» άλλαξε εις βάθος την εμπειρία της βιβλιοθήκης στην εποχή της νοημοσύνης των μηχανών. Η «Παραίσθηση των Μηχανών» είναι μία εξερεύνηση του χώρου και του χρόνου που βιώνεται μέσα από τα φωτογραφικά αρχεία της Νέας Υόρκης. Γι′ αυτό το μοναδικά στοχαστικό εγχείρημα, αναπτύξαμε αλγόριθμους μηχανικής μάθησης για να βρούμε και να επεξεργαστούμε 100 εκατομμύρια φωτογραφίες της πόλης. Σχεδιάσαμε ένα πρωτοποριακό αφηγηματικό σύστημα για τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για την πρόβλεψη και φαντασία νέων εικόνων, επιτρέποντας στον θεατή να εισέλθει σε ένα ονειρικό ανακάτεμα της Νέας Υόρκης του παρελθόντος και του μέλλοντος. Καθώς τα έργα μας εμβαθύνουν στην ενθύμηση και τη μετάδοση γνώσεων, σκεφτόμασταν πιο πολύ πώς οι μνήμες δεν είναι στατικές αναμνήσεις, αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενες ερμηνείες προηγούμενων γεγονότων. Συλλογιστήκαμε πώς οι μηχανές θα μπορούσαν να προσομοιώσουν ασυνείδητα και υποσυνείδητα γεγονότα, όπως όνειρα, αναμνήσεις και παραισθήσεις. Έτσι, δημιουργήσαμε τις «Λιωμένες Αναμνήσεις» για να απεικονίσουμε τη στιγμή της ανάμνησης. Η έμπνευση ήρθε από ένα τραγικό γεγονός, όταν έμαθα πως ο θείος μου έπασχε από Αλτσχάιμερ. Τότε, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να βρω ένα τρόπο να γιορτάσουμε ό,τι θυμόμαστε όταν είμαστε ακόμη σε θέση να το κάνουμε. Άρχισα να σκέφτομαι τις αναμνήσεις όχι σαν να έχουν εξαφανιστεί, αλλά σαν να έχουν ξεθωριάσει ή να έχουν αλλάξει μορφή. Με τη βοήθεια της νοημοσύνης των μηχανών, εργαστήκαμε μαζί με τους επιστήμονες στο Εργαστήριο Νευρολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, οι οποίοι μας έδειξαν πώς να κατανοήσουμε τα εγκεφαλικά σήματα των αναμνήσεων. Αν και ο θείος μου έχανε την ικανότητα να διαχειρίζεται τις αναμνήσεις του, το έργο που δημιουργήθηκε από δεδομένα της ηλεκτροεγκεφαλογραφίας εξερεύνησε την υλική υπόσταση της ανάμνησης και έγινε απόδειξη αυτού που ο θείος μου είχε ξεχάσει. Σχεδόν τίποτα από το σύγχρονο Λος Άντζελες δεν ταίριαζε με την προσδοκία που είχα ως παιδί για τη πόλη, με εξαίρεση ενός εκπληκτικού κτιρίου: το Μέγαρο Μουσικής Γουόλτ Ντίσνεϊ σχεδιασμένο από τον Φρανκ Γκέρι, από τους πιο αγαπημένους μου ήρωες. Το 2018 μου τηλεφώνησε η Φιλαρμονική του Λος Άντζελες, η οποία έψαχνε για ένα έργο τέχνης για να σηματοδοτήσει την επέτειο των 100 χρόνων της. Γι′ αυτό, αποφασίσαμε να θέσουμε το ερώτημα, «Μπορεί ένα κτίριο να μάθει; Μπορεί να ονειρευτεί;» Για να απαντήσουμε, αποφασίσαμε να συλλέξουμε τις καταγραφές στα αρχεία της Φιλαρμονικής. Για να είμαι ακριβής, 77 terabytes ψηφιακά αρχειοθετημένων μνημών. Χρησιμοποιώντας τη νοημοσύνη μηχανών, ολόκληρο το αρχείο που ανατρέχει 100 χρόνια πίσω, προβλήθηκε στους τοίχους του κτιρίου. Σαράντα δύο προβολείς για να πετύχουν αυτήν τη φουτουριστική εμπειρία στην καρδιά του Λος Άντζελες, πλησιάζοντας ακόμα πιο κοντά το Λος Άντζελες του «Blade Runner». Αν ένα κτίριο μπορούσε να ονειρευτεί, θα ήταν εκείνη τη στιγμή. Τώρα, σας προσκαλώ σε ένα τελευταίο ταξίδι, στο μυαλό μιας μηχανής. Αυτήν τη στιγμή, περιτριγυριζόμαστε από ένα σύμπαν δεδομένων κάθε ομιλίας του ΤED των τελευταίων 30 ετών. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο δεδομένων περιλαμβάνει 7.705 ομιλίες του TED. Αυτές οι ομιλίες έχουν μεταφραστεί σε 7,4 εκατομμύρια δευτερόλεπτα και κάθε δευτερόλεπτο εμπεριέχεται εδώ σε αυτό το σύμπαν δεδομένων. Κάθε εικόνα που βλέπετε εδώ αντιπροσωπεύει μοναδικές στιγμές από αυτές τις ομιλίες. Χρησιμοποιώντας τη νοημοσύνη μηχανών, επεξεργαστήκαμε συνολικά 487.000 προτάσεις σε 330 μοναδικές ομάδες θεμάτων όπως η φύση, οι εκπομπές ρύπων, ο αφανισμός, τα φυλετικά ζητήματα, ο υπολογισμός, η εμπιστοσύνη, τα συναισθήματα, το νερό και οι πρόσφυγες. Αυτές οι ομάδες έπειτα συνδέονται μεταξύ τους από έναν αλγόριθμο, που παρήγαγε 113 εκατομμύρια τμήματα γραμμής, τα οποία αποκαλύπτουν νέες εννοιολογικές σχέσεις. Δεν θα ήταν καταπληκτικό να μπορούμε να θυμόμαστε όλες τις ερωτήσεις που έχουν τεθεί ποτέ στη σκηνή του TED; Εδώ είμαι. Μέσα στο μυαλό αμέτρητων μεγάλων στοχαστών, όπως και μια μηχανή, αλληλεπιδρώντας με διάφορα συναισθήματα που αποδίδονται στη μάθηση, στο να θυμόμαστε, να ρωτάμε και ταυτόχρονα να φανταζόμαστε, διευρύνοντας τη δύναμη του μυαλού. Για μένα, το να είμαι παρών εδώ, είναι πράγματι αυτό που σημαίνει να είσαι ΤΝ στον 21ο αιώνα. Είναι στο δικό μας χέρι να εκπαιδεύσουμε αυτό το μυαλό για να μαθαίνει και να θυμάται αυτό που μόνο εμείς μπορούμε να ονειρευτούμε. Σας ευχαριστώ.
In 2017, we discovered an open-source library of cultural documents in Istanbul and began working on "Archive Dreaming," one of the first AI-driven public installations in the world, an AI exploring approximately 1.7 million documents that span 270 years. One of our inspirations during this process was a short story called "The Library of Babel" by the Argentine writer Jorge Luis Borges. In the story, the author conceives a universe in the form of a vast library containing all possible 410-page books of a certain format and character set. Through this inspiring image, we imagine a way to physically explore the vast archives of knowledge in the age of machine intelligence. The resulting work, as you can see, was a user-driven immersive space. "Archive Dreaming" profoundly transformed the experience of a library in the age of machine intelligence. "Machine Hallucination" is an exploration of time and space experienced through New York City's public photographic archives. For this one-of-a-kind immersive project, we deployed machine-learning algorithms to find and process over 100 million photographs of the city. We designed an innovative narrative system to use artificial intelligence to predict or to hallucinate new images, allowing the viewer to step into a dreamlike fusion of past and future New York. As our projects delve deeper into remembering and transmitting knowledge, we thought more about how memories were not static recollections but ever-changing interpretations of past events. We pondered how machines could simulate unconscious and subconscious events, such as dreaming, remembering and hallucinating. Thus, we created "Melting Memories" to visualize the moment of remembering. The inspiration came from a tragic event, when I found out that my uncle was diagnosed with Alzheimer's. At that time, all I could think about was to find a way to celebrate how and what we remember when we are still able to do so. I began to think of memories not as disappearing but as melting or changing shape. With the help of machine intelligence, we worked with the scientists at the Neuroscape Laboratory at the University of California, who showed us how to understand brain signals as memories are made. Although my own uncle was losing the ability to process memories, the artwork generated by EEG data explored the materiality of remembering and stood as a tribute to what my uncle had lost. Almost nothing about contemporary LA matched my childhood expectation of the city, with the exception of one amazing building: the Walt Disney Concert Hall, designed by Frank Gehry, one of my all-time heroes. In 2018, I had a call from the LA Philharmonic who was looking for an installation to help mark the celebrated symphony's hundred-year anniversary. For this, we decided to ask the question, "Can a building learn? Can it dream?" To answer this question, we decided to collect everything recorded in the archives of the LA Phil and WDCH. To be precise, 77 terabytes of digitally archived memories. By using machine intelligence, the entire archive, going back 100 years, became projections on the building's skin, 42 projectors to achieve this futuristic public experience in the heart of Los Angeles, getting one step closer to the LA of "Blade Runner." If ever a building could dream, it was in this moment. Now, I am inviting you to one last journey into the mind of a machine. Right now, we are fully immersed in the data universe of every single curated TED Talk from the past 30 years. That means this data set includes 7,705 talks from the TED stage. Those talks have been translated into 7.4 million seconds, and each second is represented here in this data universe. Every image that you are seeing in here represents unique moments from those talks. By using machine intelligence, we processed a total of 487,000 sentences into 330 unique clusters of topics like nature, global emissions, extinction, race issues, computation, trust, emotions, water and refugees. These clusters are then connected to each other by an algorithm, [that] generated 113 million line segments, which reveal new conceptual relationships. Wouldn't it be amazing to be able to remember all the questions that have ever been asked on the stage? Here I am, inside the mind of countless great thinkers, as well as a machine, interacting with various feelings attributed to learning, remembering, questioning and imagining all at the same time, expanding the power of the mind. For me, being right here is indeed what it means to be an AI in the 21st century. It is in our hands, humans, to train this mind to learn and remember what we can only dream of. Thank you.