To be new at TED -- it's like being the last high-school virgin. (Laughter) You know that all of the cool people are -- they're doing it. And you're on the outside, you're at home. You're like the Raspyni Brothers, where you've got your balls in cold water. And -- (Laughter) -- you just play with your fingers all day. And then you get invited. And you're on the inside, and it's everything you hoped it would be. It's exciting and there's music playing all of the time and then suddenly it's over. And it's only taken five minutes. And you want to go back and do it again. But I really appreciate being here. And thank you, Chris, and also, thank you, Deborah Patton, for making this possible.
Làm một người mới ở TED - cảm giác giống như làm cô gái trinh cuối cùng ở trung học. (cười) Bạn biết đấy, những người hay ho thì ở đây - làm việc này. Và bạn thì ở ngoài rìa, bạn ở nhà. Bạn giống như anh em nhà Raspyni, cho "bi" mình vào nước đá. Và -- (cười) bạn chơi với ngón tay cả ngày. Và cuối cùng thì được mời. Và khi bạn vào trong rồi, và tất cả những gì bạn hy vọng về nó. Là nó sẽ thú vị và có âm nhạc cả ngày và đột nhiên nó kết thúc. Và tất cả xảy ra trong năm phút. Và bạn về nhà và muốn làm lại chuyện đó. Nhưng tôi rất trân trọng vì có mặt ở đây. Và cảm ơn, Chris, và cảm ơn bạn nữa, Deborah Patton, vì đã biến điều này thành hiện thực.
So anyway, today we'll talk about architecture a little bit, within the subject of creation and optimism. And if you put creation and optimism together, you've got two choices that you can talk about. You can talk about creationism -- which I think wouldn't go down well with this audience, at least not from a view where you were a proponent of it -- or you can talk about optimisations, spelled the British way, with an S, instead of a Z. And I think that's what I'd like to talk about today. But any kind of conversation about architecture -- which is, in fact, what you were just talking about, what was going on here, setting up TED, small-scale architecture -- at the present time can't really happen without a conversation about this, the World Trade Center, and what's been going on there, what it means to us.
Vì vậy nên, hôm nay chúng ta nói một chút về kiến trúc, về phương diện sáng tạo và sự lạc quan. Và nếu bạn đặt sáng tạo và lạc quan chung với nhau, bạn có hai sự lựa chọn để nói tới. Bạn có thể nói về chủ nghĩa sáng tạo --- mà tôi nghĩ là sẽ không hợp lắm với khán giả ở đây hôm nay, ít nhất không phải là từ một quan điểm mà bạn là một người đề xuất nó hoặc bạn có thể nói về sự tối ưu. Và đó là cái mà tôi sẽ nói đến ngày hôm nay. Nhưng bất cứ cuộc đàm luận nào về kiến trúc như cái mà các bạn nói về ngày hôm nay, tổ chức TED, kiến trúc quy mô nhỏ này, không thể xảy ra khi thiếu những cuộc đối thoại về nó, Trung tâm Thương mại Thế giới (TTTMTG), những gì đang xảy ra ở đó và ý nghĩa của nó với chúng ta.
Because if architecture is what I believe it to be, which is the built form of our cultural ambitions, what do you do when presented with an opportunity to rectify a situation that represents somebody else's cultural ambitions relative to us? And our own opportunity to make something new there? This has been a really galvanizing issue for a long time. I think that the World Trade Center in, rather an unfortunate way, brought architecture into focus in a way that I don't think people had thought of in a long time, and made it a subject for common conversation. I don't remember, in my 20-year career of practicing and writing about architecture, a time when five people sat me down at a table and asked me very serious questions about zoning, fire exiting, safety concerns and whether carpet burns. These are just not things we talked about very often. And yet, now, it's talked about all the time. At the point where you can weaponize your buildings, you have to suddenly think about architecture in a very different way. And so now we're going to think about architecture in a very different way, we're going to think about it like this.
Bởi vì nếu kiến trúc đúng như những gì tôi nghĩ, thì nó được xây dựng bởi những tham vọng văn hóa của chúng ta, bạn sẽ làm khi được cho một cơ hội để khắc phục tình trạng mà đại diện cho tham vọng văn hóa của người khác liên quan đến chúng ta? Và cơ hội của chính chúng ta để làm một cái gì đó mới mẻ? Đây là một vấn đề thực sự gây phấn khích trong một thời gian dài. Tôi nghĩ là Trung tâm Thương mại Thế giới (TTTMTG), bằng cách không mấy hay ho, mang kiến trúc vào trung tâm chú ý bằng một cách mà tôi nghĩ mọi người đã không nghĩ tới trong thời gian dài, và làm nó thành chủ để thường xuyên được nhắc tới. Tôi không nhớ, trong 20 năm sự nghiệp viết lách và làm nghề kiến trúc, một lần có 5 người ngồi cùng bàn tôi và hỏi tôi rất nghiêm túc về quy hoạch và cách thoát cháy, các vấn đề an toàn và độ bắt cháy của các tấm thảm. Đây là những vấn đề mà chúng ta không nói đến thường xuyên. Và bây giờ, thì chúng được nói rất nhiều. Khi bạn có thể vũ khí hóa những tòa nhà, bạn phải nghĩ về kiến trúc từ một góc độ rất khác. Và khi bạn nghĩ về kiến trúc từ một góc độ rất khác, chúng ta sẽ suy nghĩ theo hướng này.
How many of you saw USA Today, today? There it is. Looks like that. There's the World Trade Center site, on the front cover. They've made a selection. They've chosen a project by Daniel Libeskind, the enfant terrible of the moment of architecture. Child-prodigy piano player, he started on the squeezebox, and moved to a little more serious issue, a bigger instrument, and now to an even larger instrument, upon which to work his particular brand of deconstructivist magic, as you see here. He was one of six people who were invited to participate in this competition, after six previous firms struck out with things that were so stupid and banal that even the city of New York was forced to go, "Oh, I'm really sorry, we screwed up." Right. Can we do this again from the top, except use some people with a vague hint of talent, instead of just six utter boobs like we brought in last time, real estate hacks of the kind who usually plan our cities. Let's bring in some real architects for a change. And so we got this, or we had a choice of that. Oh, stop clapping.
Bao nhiêu người xem USA Ngày nay vào hôm nay? Nó đây. Trông như thế này. Đây là công trường của TTTMTG, trên trang nhất. Họ đã phải chọn lựa. Họ đã chọn một dự án bởi Daniel Libeskind, đứa trẻ làm điên đảo ngành kiến trúc ngay lúc nó xuất hiện. Thần đồng piano, ông ta bắt đầu với đàn accordion, sau đó trở nên nghiêm túc hơn với một nhạc cụ lớn hơn, và giờ thì đến nhạc cụ thậm chí còn lớn hơn nữa, đó là xây dựng dấu ấn của anh ta như là người hủy nhà xuất chúng, bạn có thể thấy ở đây. Ông ta là một trong sáu người được mời tham gia vào cuộc đấu thầu, sau khi người nhà thầu khác bó tay với những lý do ngu ngốc và tầm thường và thậm chí ngay cả tp New York phải chịu đựng, "Ôi, tôi xin lỗi, chúng tôi bó tay." Phải rồi. Chúng ta có thể làm lại từ đầu, nhưng lần này không dùng những người có tài năng mờ nhạt, thay cho sáu nhà thầu vô dụng mà ta đã gặp lần trước, thay vì những kẻ bất động sản thường hoạch định tp của chúng ta. Hãy dùng những kiến trúc sư thật sự tạo ra sự khác biệt. Và chúng ta có điều này, hay là chúng ta đã chọn điều này. Thôi, đừng tán dương tôi.
(Laughter)
(cười)
It's too late. That is gone. This was a scheme by a team called THINK, a New York-based team, and then there was that one, which was the Libeskind scheme. This one, this is going to be the new World Trade Center: a giant hole in the ground with big buildings falling into it. Now, I don't know what you think, but I think this is a pretty stupid decision, because what you've done is just made a permanent memorial to destruction by making it look like the destruction is going to continue forever. But that's what we're going to do. But I want you to think about these things in terms of a kind of ongoing struggle that American architecture represents, and that these two things talk about very specifically. And that is the wild divergence in how we choose our architects, in trying to decide whether we want architecture from the kind of technocratic solution to everything -- that there is a large, technical answer that can solve all problems, be they social, be they physical, be they chemical -- or something that's more of a romantic solution.
Đã quá trễ. Đây là bản thiết kế của một team tên THINK, một team ở New York, và có một bản thiết kế khác, của Libeskind. Cái này, sẽ trở thành TTTMTG: một cái lỗ khổng lồ trên mặt đất với những tòa nhà rơi vào đó. Bây giờ, tôi không biết bạn nghĩ gì, nhưng tôi nghĩ đó là quyết định ngu ngốc, bởi vì cái mà bạn làm là một tượng đài mãi mãi về sự phá hủy bằng cách làm cho nó giống một chỗ hư hỏng kinh niên. Nhưng đó là cái mà họ sẽ làm. Nhưng tôi muốn bạn nghĩ về điều này trên phương diện là một vấn đề mà nền kiến trúc Hoa Kì đang đấu tranh, mà hai điều này nói đến rất cụ thể. Và đó là sự khác biệt phóng đãng trong cách mà chúng ta chọn lựa kiến trúc, trong cách mà chúng ta chọn lựa kiến trúc -- từ giải pháp duy lý cho đến mọi thứ khác -- rằng có một câu trả lời lớn cho tất cả vấn đề kĩ thuật, dù là xã hội, hoặc vật lý, hay hóa học --- hoặc bất cứ gì khác ngoài một giải pháp lãng mạn.
Now, I don't mean romantic as in, this is a nice place to take someone on a date. I mean romantic in the sense of, there are things larger and grander than us. So, in the American tradition, the difference between the technocratic and the romantic, would be the difference between Thomas Jefferson's Cartesian grids spreading across the United States, that gives us basically the whole shape of every western state in the United States, as a really, truly, technocratic solution, a bowing to the -- in Jefferson's time -- current, popular philosophy of rationalism. Or the way we went to describe that later: manifest destiny. Now, which would you rather be? A grid, or manifest destiny? Manifest destiny.
Lãng mạn ở đây không có nghĩa là một nơi mà bạn có thể hẹn hò. Lãng mạn ở đây nghĩa là có những điều lớn hơn, vĩ đại hơn chúng ta. Trong truyền thống của Mỹ, sự khác biệt giữa kỹ trị và lãng mạn, giống như sự khác biệt giữa mạng lưới Cartesian của Thomas Jefferson trải khắp Hoa Kỳ (hệ thống biên giới các bang của Mỹ) đã cho chúng ta hình dáng của tất cả các bang trên toàn nước Mỹ, đó là một giải pháp duy lý (techno-cratic),-- một điều đáng nể vào thời của Jefferson -- thời của chủ nghĩa duy lý. Hoặc cách mà chúng ta mô tả nó: vận mệnh được an bài. Bây giờ, bạn thích cái nào hơn? Một giải pháp, hay một vận mệnh được an bài? Vận mệnh an bài.
(Laughter)
(cười)
It's a big deal. It sounds big, it sounds important, it sounds solid. It sounds American. Ballsy, serious, male. And that kind of fight has gone on back and forth in architecture all the time. I mean, it goes on in our private lives, too, every single day. We all want to go out and buy an Audi TT, don't we? Everyone here must own one, or at least they craved one the moment they saw one. And then they hopped in it, turned the little electronic key, rather than the real key, zipped home on their new superhighway, and drove straight into a garage that looks like a Tudor castle.
Đó là một vấn đề lớn. Nghe có vẻ lớn. Nghe có vẻ quan trọng, nghe có vẻ chắc chắn. Nghe có vẻ "Mỹ". Và nghe có vẻ "nam tính". Kiểu tranh luận đó lúc nào cũng lặp đi lặp lại trong ngành kiến trúc. Và nó cũng xảy ra trong đời sống riêng tư của chúng ta nữa. Mọi người đều muốn ra ngoài và mua một chiếc Audi TT, phải ko? Mọi người ở đây hẳn sở hữu một chiếc, hoặc khao khát một chiếc từ lúc họ nhìn thấy nó. Và họ nhảy vào xe, xoay chiếc chìa khóa điện, phóng về nhà trên con đường siêu tốc mới cáu, và lái vào trong một cái nhà xe trông như một lâu đài Tudor.
(Laughter)
(cười)
Why? Why? Why do you want to do that? Why do we all want to do that? I even owned a Tudor thing once myself.
Tại sao? Tại sao? Tại sao bạn muốn làm như vậy? Sao tất cả mọi người muốn như thế? Tôi thậm chí còn sở hữu một lâu đài Tudor.
(Laughter)
(cười)
It's in our nature to go ricocheting back and forth between this technocratic solution and a larger, sort of more romantic image of where we are. So we're going to go straight into this. Can I have the lights off for a moment? I'm going to talk about two architects very, very briefly that represent the current split, architecturally, between these two traditions of a technocratic or technological solution and a romantic solution. And these are two of the top architectural practices in the United States today. One very young, one a little more mature. This is the work of a firm called SHoP, and what you're seeing here, is their isometric drawings of what will be a large-scale camera obscura in a public park. Does everybody know what a camera obscura is? Yeah, it's one of those giant camera lenses that takes a picture of the outside world -- it's sort of a little movie, without any moving parts -- and projects it on a page, and you can see the world outside you as you walk around it.
Bản chất sẽ khiến chúng ta dằn vặt giữa một giải pháp duy lý và một hình ảnh lãng mạn của chính mình. Bây giờ đi thẳng vào vấn đề. Tôi có thể tắt đền một tí được chứ? Tôi sẽ nói về hai kiến trúc một cách rất tóm tắt. đại diện cho sự phân hóa trong kiến trúc, giữa truyền thống của một giải pháp duy lý và một giải pháp lãng mạng. Đây là hai kiểu kiến trúc hàng đầu của Mỹ ngày nay Một cái rất mới, và cái kia cổ hơn. Đây là thiết kế của một hãng tên SHoP, và cái mà bạn thấy đây, là hai bản vẽ cùng kích thước của thứ sẽ trở thành một camera obscura cỡ lớn trong công viên công cộng. Có ai biết camera obscura là gì ko? Đó là một ống kính cỡ lớn chụp hình thế giới bên ngoài -- như là một thước phim ngắn, trong đó mọi thứ đứng im -- và sau đó chiếu nó lên một trang, và bạn có thể thấy thế giới bên ngoài như thế bạn đi trong nó.
This is just the outline of it, and you can see, does it look like a regular building? No. It's actually non-orthogonal: it's not up and down, square, rectangular, anything like that, that you'd see in a normal shape of a building. The computer revolution, the technocratic, technological revolution, has allowed us to jettison normal-shaped buildings, traditionally shaped buildings, in favor of non-orthogonal buildings such as this. What's interesting about it is not the shape. What's interesting about it is how it's made. How it's made. A brand-new way to put buildings together, something called mass customization. No, it is not an oxymoron. What makes the building expensive, in the traditional sense, is making individual parts custom, that you can't do over and over again. That's why we all live in developer houses. They all want to save money by building the same thing 500 times. That's because it's cheaper.
Đây chỉ là một bản phác thảo, trông nó có giống một tòa nhà ko? Không. Nó không hề vuông góc: nó chẳng có phía trên và phía dưới, hay vuông, chữ nhật, bất cứ gì như thế, mà bạn hay thấy ở những tòa nhà bình thường Cuộc cách mạng máy tính, chủ nghĩa kĩ trị, cách mạng công nghệ, đã cho phép chúng ta bỏ đi những hình dáng cao ốc thông thường, hình dáng truyền thống và theo đuổi hình dạng không trực giao ntn. Điều thú vị không nằm ở hình thù. Điều thú vị nằm ở cách người ta làm ra nó. Cách nó được tạo ra. Một cách hoàn toàn mới để xếp các building với nhau, được gọi là sự cá thể hóa theo số đông (mass customization) Đây không phải là sự nghịch lý. Điều làm building này đắt tiền, hiểu theo cách truyền thống, là làm từng phần riêng lẽ theo yêu cầu, bạn không thể làm đi làm lại chúng. Đó là lý do chúng ta đều sống trong nhà xây sẵn. Ai cũng muốn tiết kiệm bằng cách xây 500 ngôi nhà hoàn toàn giống nhau. Bởi vì nó rẻ hơn.
Mass customization works by an architect feeding into a computer, a program that says, manufacture these parts. The computer then talks to a machine -- a computer-operated machine, a cad-cam machine -- that can make a zillion different changes, at a moment's notice, because the computer is just a machine. It doesn't care. It's manufacturing the parts. It doesn't see any excess cost. It doesn't spend any extra time. It's not a laborer -- it's simply an electronic lathe, so the parts can all be cut at the same time. Meanwhile, instead of sending someone working drawings, which are those huge sets of blueprints that you've seen your whole life, what the architect can do is send a set of assembly instructions, like you used to get when you were a child, when you bought little models that said, "Bolt A to B, and C to D." And so what the builder will get is every single individual part that has been custom manufactured off-site and delivered on a truck to the site, to that builder, and a set of these instruction manuals. Just simple "Bolt A to B" and they will be able to put them together. Here's the little drawing that tells them how that works -- and that's what will happen in the end.
Cá thể hóa số đông được tạo ra bằng cách cho kiến trúc vào một máy tính, vào một phần mềm sản xuất ra những chi tiết này. Máy tính sẽ ra tín hiệu cho máy gia công -- một máy đc kết nối với máy tính, để có thể làm ra hàng triệu triệu thay đổi, ngay khi nó nhận được tín hiệu, máy tính suy cho cùng chỉ là một cỗ máy. Nó không suy nghĩ, nó chỉ đơn thuần sản xuất và sản xuất. Nó ko biết tính phí phát sinh. Nó không ngốn thêm thời gian. Nó ko phải người lao động. Đơn thuần chỉ là một máy tiện, vậy là các linh kiện dc sản xuất ra. Trong khi đó, thay vì bảo ai đó vẽ thêm bản vẽ, bạn sẽ thấy một đống bản vẽ cao chất ngất, điều kiến trúc sư sẽ làm là gửi cho bạn một tập các hướng dẫn lắp ráp, giống như cái bạn hay thấy lúc còn nhỏ, trong đồ chơi mô hình hay có kiểu, "Phần A gắn vào B, và C vào D". Cũng như thế cái mà thợ xây sẽ nhận được là các chi tiết riêng biệt đã được sản xuất ở nơi khác và vận chuyện đến bằng xe tải đến công trình, đến các thợ xây, cũng như các tập hướng dẫn lắp ráp. Đơn giản là "Ráp phần A lên B" và họ sẽ làm theo. Đây là một bản vẽ nói về cách mà chúng sẽ vận hành -- và kết quả cuối cùng của nó.
You're underneath it, looking up into the lens of the camera obscura. Lest you think this is all fiction, lest you think this is all fantasy, or romance, these same architects were asked to produce something for the central courtyard of PS1, which is a museum in Brooklyn, New York, as part of their young architects summer series. And they said, well, it's summer, what do you do? In the summer, you go to the beach. And when you go to the beach, what do you get? You get sand dunes. So let's make architectural sand dunes and a beach cabana. So they went out and they modeled a computer model of a sand dune. They took photographs, they fed the photographs into their computer program, and that computer program shaped a sand dune and then took that sand dune shape and turned it into -- at their instructions, using standard software with slight modifications -- a set of instructions for pieces of wood. And those are the pieces of wood. Those are the instructions. These are the pieces, and here's a little of that blown up.
Chúng ta ở bên dưới, nhìn lên ống kính của camera obsccura. Bạn ngại rằng điều này là viễn tưởng, hay tiểu thuyết lãng mạn, cũng chính những kiến trúc sư này được chỉ định phải làm cho khu đất trống ở trung tâm ở PS1, mà một phần của nó là bảo tàng Brooklyn, New York, như là một phần của series dự án mùa hè mới của họ. Và họ nghĩ, trong mùa hè, thì họ làm gì? Vào mùa hè, người ta đi biển. Và khi tới biển thì họ làm gì? Họ làm những đụn cát. Vậy thì hãy làm kiến trúc đụn cát và những cái lán. Và thế là họ phác ra một mô hình đụn cát trên máy tính. Họ chụp hình lại, bỏ chúng vào phần mềm máy tính, và phần mềm đó tạo ra hình ảnh một đụn cát và họ đem mô hình đụn cát đó và biến nó thành -- dưới sự điều khiển của họ, sử dụng phần mềm tiêu chuẩn với một ít sửa đổi -- một cách sắp xếp các miếng gỗ. (để tạo thành đụn cát) Và đây là những miếng gỗ. Kia là những hướng dẫn. Đây là những chi tiết, đây là những mảnh nhỏ của kiệt tác đó.
What you can see is there's about six different colors, and each color represents a type of wood to be cut, a piece of wood to be cut. All of which were delivered by flat bed, on a truck, and hand assembled in 48 hours by a team of eight people, only one of whom had ever seen the plans before. Only one of whom had ever seen the plans before. And here comes dune-scape, coming up out of the courtyard, and there it is fully built. There are only 16 different pieces of wood, only 16 different assembly parts here. Looks like a beautiful piano sounding board on the inside. It has its own built-in swimming pool, very, very cool. It's a great place for parties -- it was, it was only up for six weeks. It's got little dressing rooms and cabanas, where lots of interesting things went on, all summer long.
Các bạn có thể thấy có khoảng 6 màu, và mỗi màu đại diện cho một miếng gỗ, một miếng gỗ được cắt. Tất cả được để trên một mặt phẳng, vận chuyển tới bằng xe tải, và được lắp ghép trong 48 giờ bởi một đội 8 người, chỉ một người trong số đó được thấy trước bản kế hoạch. Chỉ một người duy nhất được nhìn thấy bản vẽ thiết kế trước. Và đây là phần thân, đang được xây lên ở khu đất trống, và đây đã được hoàn thành. Chỉ có 16 mảnh gỗ, chỉ có 16 mảnh lắp ghép ở đây. Trông như bộ dây tuyệt đẹp phía trong của đàn piano. Nó bao gồm cả một hồ bơi, rất rất tuyệt. Nó là nơi tuyệt vời để tiệc tùng -- nhưng nó chỉ được ở đó 6 tuần. Nó có phòng thay đồ riêng và một cái lán nhỏ, nơi mà nhiếu thứ "thú vị" xảy ra, suốt mùa hè.
Now, lest you think that this is only for the light at heart, or just temporary installations, this is the same firm working at the World Trade Center, replacing the bridge that used to go across West Street, that very important pedestrian connection between the city of New York and the redevelopment of the West Side. They were asked to design, replace that bridge in six weeks, building it, including all of the parts, manufactured. And they were able to do it. That was their design, using that same computer modeling system and only five or six really different kinds of parts, a couple of struts, like this, some exterior cladding material and a very simple framing system that was all manufactured off-site and delivered by truck. They were able to create that. They were able to create something wonderful. They're now building a 16-story building on the side of New York, using the same technology. Here we're going to walk across the bridge at night. It's self-lit, you don't need any overhead lighting, so the neighbors don't complain about metal-halide lighting in their face. Here it is going across. And there, down the other side, and you get the same kind of grandeur.
Giờ, bạn ngại rằng điều này chỉ để cho vui, hoặc chỉ là một lắp đặt tạm thời, nhưng đây cũng chính là công ty đã làm ở TTTMTG, xây lại chiếc cầu đi ngang qua West Street, có vai trò đường bộ quan trọng giữa tp New York và khu tái phát triển West Side. Họ được giao cho thiết kế, lắp đặt lại cây cầu ở West Street, xây dựng nó, bao gồm toàn bộ chi tiết được sản xuất. Và họ đã làm được điều đó. Thiết kết của họ được tạo nên bởi cùng một hệ thống máy tính và chỉ bao gồm 5 đến 6 bộ phận khác nhau, một vài thanh chống, một số vật liệu ốp ngoại thất, và một hệ thống khung rất đơn giản được sản xuất ở nơi khác và vận chuyển đến bằng xe tải. Họ đã làm được điều đó. Họ đã làm được một điều tuyệt vời. Hiện nay họ đang xây một tòa nhà 16 tầng ở ngoại ô New York, bằng cùng một công nghệ. Nếu bạn đi bộ qua đây vào ban đêm. Chiếc cầu tự phát sáng, không cần đèn treo, nên những người xung quanh đó không phàn nàn về việc bị đèn chiếu thẳng mặt. Đây là hình chiếu thẳng qua. Và kia là nhìn từ cạnh bên Và bạn đều cảm thấy hùng vĩ.
Now, let me show you, quickly, the opposite, if I may. Woo, pretty, huh. This is the other side of the coin. This is the work of David Rockwell from New York City, whose work you can see out here today. The current king of the romantics, who approaches his work in a very different fashion. It's not to create a technological solution, it's to seduce you into something that you can do, into something that will please you, something that will lift your spirits, something that will make you feel as if are in another world -- such as his Nobu restaurant in New York, which is supposed to take you from the clutter of New York City to the simplicity of Japan and the elegance of Japanese tradition. "When it's all said and done, it's got to look like seaweed," said the owner. Or his restaurant, Pod, in Philadelphia, Pennsylvania.
Giờ, để tôi chỉ cho bạn điều hoàn toàn đối lập. Đây là mặt khác của đồng xu. Đây là thiết kế của David Rockwell từ tp New York, bạn có thể thấy tác phẩm của anh ta ngày nay. Vua của chủ nghĩa lãng mạn, người tiếp cận công việc của mình bằng một cách rất khác. Việc này không để tạo ra một giải pháp duy lý, mà là để quyến rũ bạn để làm việc bạn phải làm, để hướng bạn tới những gì vui vẻ, những gì làm tâm hồn bạn bay bổng, những điều làm bạn cảm thấy như đang ở thế giới khác -- ví như là nhà hàng Nobu của anh ta ở New York, nơi sẽ đưa bạn ra khỏi sự lộn xộn hàng ngày của New York đến với sự tối giản của Nhật Bản và sự tao nhã của truyền thống Nhật. "Khi nó được hoàn thành, nó phải trông giống như rong biển." người chủ đã nói thế. Hoặc là nhà hàng Pod của anh ta, ở Philadelphia, Pennsylviania.
I want you to know the room you're looking at is stark white. Every single surface of this restaurant is white. The reason it has so much color is that it changes using lighting. It's all about sensuality. It's all about transforming. Watch this -- I'm not touching any buttons, ladies and gentlemen. This is happening by itself. It transforms through the magic of lighting. It's all about sensuality. It's all about touch. Rosa Mexicano restaurant, where he transports us to the shores of Acapulco, up on the Upper West Side, with this wall of cliff divers who -- there you go, like that. Let's see it one more time. Okay, just to make sure that you've enjoyed it. And finally, it's about comfort, it's about making you feel good in places that you wouldn't have felt good before. It's about bringing nature to the inside.
Tôi muốn bạn biết rằng căn phòng này có màu trắng toát. Tất cả bề mặt trong nhà hàng này đều trắng toát. Và lý do bạn thấy nhiều màu là vì những cái đèn đổi màu. Tất cả hướng đến sự tuyệt mỹ. Tất cả hướng đến sự biến đối. Xem này -- tôi không bấm bất cứ cái nút nào. Nó tự thay đổi màu. Nó biển đổi nhờ phép màu của ánh đèn. Tất cả hướng đến sự tuyệt mỹ. Tất cả hướng đến sự cảm nhận. Nhà hàng Rosa Mexicano, nơi tạo cảm giác như ở bờ biển Acapulco, nằm ở Upper West Side, với bức tường có đầy những thợ lặn -- trông như thế này. Hãy nhìn lại một lần nữa. Ok, để chắc chắn rằng bạn đã chiêm ngưỡng nó. Và cuối cùng, nó hướng đến sự thoải mái, những điều làm ta thấy tuyệt vời ở những nơi mà chúng ta chưa bao giờ cảm thấy thế trước đây. Đó là mang thiên nhiên vào trong nhà
In the Guardian Tower of New York, converted to a W Union Square -- I'm sorry I'm rushing -- where we had to bring in the best horticulturists in the world to make sure that the interior of this dragged the garden space of the court garden of the Union Square into the building itself. It's about stimulation. This is a wine-buying experience simplified by color and taste. Fizzy, fresh, soft, luscious, juicy, smooth, big and sweet wines, all explained to you by color and texture on the wall. And finally, it's about entertainment, as in his headquarters for the Cirque du Soleil, Orlando, Florida, where you're asked to enter the Greek theater, look under the tent and join the magic world of Cirque du Soleil. And I think I'll probably leave it at that. Thank you very much.
Trong tòa tháp Guardian ở New York, sau này đổi thành quảng trường W Union -- nơi đây chúng tôi đem người làm vườn giỏi nhất thế giới đến để chắc chắn rằng nội thất ở đây mang được không gian vườn tược của khu vườn quảng trường Union vào trong tòa nhà. Nó hướng đến sự kích thích các giác quan. Đây là một trải nghiệm mua rượu được đơn giản hóa bằng màu và vị. Những loại rượu có bọt, tươi, nhẹ nhàng, đậm đà, vị trái cây, tất cả được mô tả bằng màu sắc và những kết cấu trên tường. Và cuối cùng, là dự án giải trí, giống như trong trụ sở của anh ta cho rạp xiếc Cirque du Soleil, Orlando, Florida, nơi mà bạn khi bạn vào rạp Hy Lạp, nhìn xuống phía dưới lều và hòa mình vào thế giới phép màu của Cirque du Soleil. Và tôi sẽ dừng tại đây. Cảm ơn rất nhiều.