To be new at TED -- it's like being the last high-school virgin. (Laughter) You know that all of the cool people are -- they're doing it. And you're on the outside, you're at home. You're like the Raspyni Brothers, where you've got your balls in cold water. And -- (Laughter) -- you just play with your fingers all day. And then you get invited. And you're on the inside, and it's everything you hoped it would be. It's exciting and there's music playing all of the time and then suddenly it's over. And it's only taken five minutes. And you want to go back and do it again. But I really appreciate being here. And thank you, Chris, and also, thank you, Deborah Patton, for making this possible.
Een nieuweling bij TED - je voelt je als de laatste maagd van de unief. (Gelach) Je weet dat alle gave mensen - hét doen. En jij staat erbuiten. Jij zit thuis. Je lijkt op de Raspyni Brothers, met je ballen in koud water. (Gelach) Je draait de hele dag met je vingers. Dan komt de uitnodiging. Je bent binnen, en het is net wat je ervan had verwacht. Het is spannend, er speelt de hele tijd muziek. Plots is het voorbij. Het duurde maar vijf minuten. Je wil terug. Je wil het helemaal overdoen. Ik vind het fijn om hier te zijn. Bedankt, Chris. Ook bedankt, Deborah Patton, om dit mogelijk te maken.
So anyway, today we'll talk about architecture a little bit, within the subject of creation and optimism. And if you put creation and optimism together, you've got two choices that you can talk about. You can talk about creationism -- which I think wouldn't go down well with this audience, at least not from a view where you were a proponent of it -- or you can talk about optimisations, spelled the British way, with an S, instead of a Z. And I think that's what I'd like to talk about today. But any kind of conversation about architecture -- which is, in fact, what you were just talking about, what was going on here, setting up TED, small-scale architecture -- at the present time can't really happen without a conversation about this, the World Trade Center, and what's been going on there, what it means to us.
We zullen het vandaag hebben over architectuur, in het domein van creatie en optimisme. Als je creatie en optimisme samenvoegt, kun je over twee zaken praten. Je kunt het hebben over creationisme - wat dit publiek wellicht niet zou appreciëren, tenminste niet als je die visie verdedigt. Of je hebt het over 'optimisations', gespeld op zijn Brits, met s in plaats van z. Daarover wil ik het vandaag hebben. Maar elk gesprek over architectuur - daarover had je het al, wat hier gebeurt, het opzet van TED, kleinschalige architectuur - kan vandaag niet meer zonder hierover te praten. Het World Trade Center, wat daar is gebeurd, wat het voor ons betekent.
Because if architecture is what I believe it to be, which is the built form of our cultural ambitions, what do you do when presented with an opportunity to rectify a situation that represents somebody else's cultural ambitions relative to us? And our own opportunity to make something new there? This has been a really galvanizing issue for a long time. I think that the World Trade Center in, rather an unfortunate way, brought architecture into focus in a way that I don't think people had thought of in a long time, and made it a subject for common conversation. I don't remember, in my 20-year career of practicing and writing about architecture, a time when five people sat me down at a table and asked me very serious questions about zoning, fire exiting, safety concerns and whether carpet burns. These are just not things we talked about very often. And yet, now, it's talked about all the time. At the point where you can weaponize your buildings, you have to suddenly think about architecture in a very different way. And so now we're going to think about architecture in a very different way, we're going to think about it like this.
Want als architectuur is wat ik geloof dat het is, de gebouwde vorm van onze culturele ambities, wat doe je als je de kans krijgt om een situatie te herstellen die symbool staat voor andermans culturele ambities tegenover ons? Onze eigen kans om daar iets nieuws neer te zetten. Dit is al lang een heet hangijzer. Het World Trade Center heeft, enigszins ongelukkig, de architectuur onder de aandacht gebracht op een vernieuwende manier. Architectuur werd het gespreksonderwerp van de dag. Ik kan me niet herinneren, in 20 jaar van werken in en schrijven over architectuur, dat ik ooit met vijf mensen samenzat die ernstige vragen hadden over urbanisme, branduitgangen, veiligheidskwesties en of tapijt kan branden. Daar praatten we gewoon niet vaak over. Tegenwoordig is dat hét onderwerp. Als een gebouw een wapen kan zijn, dan moet je plots heel anders gaan denken over architectuur. We zullen daarom anders gaan denken over architectuur, namelijk op deze manier.
How many of you saw USA Today, today? There it is. Looks like that. There's the World Trade Center site, on the front cover. They've made a selection. They've chosen a project by Daniel Libeskind, the enfant terrible of the moment of architecture. Child-prodigy piano player, he started on the squeezebox, and moved to a little more serious issue, a bigger instrument, and now to an even larger instrument, upon which to work his particular brand of deconstructivist magic, as you see here. He was one of six people who were invited to participate in this competition, after six previous firms struck out with things that were so stupid and banal that even the city of New York was forced to go, "Oh, I'm really sorry, we screwed up." Right. Can we do this again from the top, except use some people with a vague hint of talent, instead of just six utter boobs like we brought in last time, real estate hacks of the kind who usually plan our cities. Let's bring in some real architects for a change. And so we got this, or we had a choice of that. Oh, stop clapping.
Wie heeft vandaag USA Today gezien? Dit is het. Ziet er zo uit. De site van het World Trade Center op de voorpagina. Ze hebben een selectie gemaakt. Ze hebben een project van Daniel Libeskind gekozen, het huidige enfant terrible van de architectuur. Wonderkind aan de piano, begon met accordeon, nam dan een ernstiger en groter instrument, en nu een nog groter instrument, waaruit hij zijn deconstructivistische merk tovert, zoals u hier kunt zien. Hij was een van de zes deelnemers aan de wedstrijd, nadat de zes vorige bureaus kwamen aandraven met zodanig domme en banale voorstellen, dat zelfs de stad New York moest toegeven: "Het spijt me, we hebben het verknald. Zullen we dit eens helemaal overdoen, deze keer met mensen met een zweem van talent, in plaats van de zes vorige klojo's, huurlingen van de vastgoedsector, die meestal onze steden plannen. We nemen nu 's echte architecten onder de arm." Dus konden we kiezen tussen deze twee. Spaar uw applaus.
(Laughter)
(Gelach)
It's too late. That is gone. This was a scheme by a team called THINK, a New York-based team, and then there was that one, which was the Libeskind scheme. This one, this is going to be the new World Trade Center: a giant hole in the ground with big buildings falling into it. Now, I don't know what you think, but I think this is a pretty stupid decision, because what you've done is just made a permanent memorial to destruction by making it look like the destruction is going to continue forever. But that's what we're going to do. But I want you to think about these things in terms of a kind of ongoing struggle that American architecture represents, and that these two things talk about very specifically. And that is the wild divergence in how we choose our architects, in trying to decide whether we want architecture from the kind of technocratic solution to everything -- that there is a large, technical answer that can solve all problems, be they social, be they physical, be they chemical -- or something that's more of a romantic solution.
Het is te laat. Dat is weg. Dit was een plan van THINK, een team uit New York. En dit was het plan van Libeskind. Dit wordt het nieuwe World Trade Center. Een gat in de grond waar grote gebouwen in tuimelen. Volgens mij is dit een dom besluit. Je maakt zo een permanent gedenkteken voor de vernieling. Het lijkt alsof de vernieling eeuwig blijft doorgaan. En toch is dat wat we gaan doen. Ik zou willen dat u dit ziet als een constante strijd in de Amerikaanse architectuur, die duidelijk blijkt uit deze voorbeelden. Er zit een drieste ongerijmdheid in hoe we onze architecten kiezen. We moeten de keuze maken tussen architectuur als een technocratische oplossing voor alles - er bestaat een technisch antwoord voor elk probleem, of het nu sociaal is, fysisch of chemisch - of we kiezen een romantischer oplossing.
Now, I don't mean romantic as in, this is a nice place to take someone on a date. I mean romantic in the sense of, there are things larger and grander than us. So, in the American tradition, the difference between the technocratic and the romantic, would be the difference between Thomas Jefferson's Cartesian grids spreading across the United States, that gives us basically the whole shape of every western state in the United States, as a really, truly, technocratic solution, a bowing to the -- in Jefferson's time -- current, popular philosophy of rationalism. Or the way we went to describe that later: manifest destiny. Now, which would you rather be? A grid, or manifest destiny? Manifest destiny.
Ik bedoel niet romantisch als in: een leuke plek voor een afspraakje. Ik bedoel romantisch als in: sommige dingen zijn groter dan wijzelf. In de Amerikaanse traditie is het verschil tussen technocratisch en romantisch als het verschil tussen Thomas Jeffersons Cartesiaanse rooster, verspreid over de hele VS. Die geeft je in feite de hele vorm van elke westelijke staat in de VS. Een waarlijk technocratische oplossing, een knieval voor het - in Jeffersons tijd - gangbare en populaire rationalisme. Of wat we later noemden: 'manifest destiny' ['de grootse roeping van de VS']. Wat ben je liever? Een rooster, of manifest destiny? Manifest destiny.
(Laughter)
(Gelach)
It's a big deal. It sounds big, it sounds important, it sounds solid. It sounds American. Ballsy, serious, male. And that kind of fight has gone on back and forth in architecture all the time. I mean, it goes on in our private lives, too, every single day. We all want to go out and buy an Audi TT, don't we? Everyone here must own one, or at least they craved one the moment they saw one. And then they hopped in it, turned the little electronic key, rather than the real key, zipped home on their new superhighway, and drove straight into a garage that looks like a Tudor castle.
Het is heel wat. Het klinkt groots, het klinkt belangrijk. Het klinkt stevig, het klinkt Amerikaans. Met ballen, ernstig, mannelijk. Dat soort strijd heeft de hele tijd gewoed in de architectuur. Hij woedt ook in ons privéleven, iedere dag. We willen toch allemaal een Audi TT, niet? Iedereen hier heeft er een, of heeft ernaar verlangd, zodra dat ze hem zagen. Hup, erin, elektronisch sleuteltje omdraaien -- nee, geen echte sleutel -- zoef, naar huis op hun nieuwe supersnelweg, parkeren in een garage die eruit ziet als een Tudorkasteel.
(Laughter)
(Gelach)
Why? Why? Why do you want to do that? Why do we all want to do that? I even owned a Tudor thing once myself.
Waarom? Waarom wil je dat nou doen? Waarom willen we dat allemaal doen? Ik had zelf ooit zo'n Tudording.
(Laughter)
(Gelach)
It's in our nature to go ricocheting back and forth between this technocratic solution and a larger, sort of more romantic image of where we are. So we're going to go straight into this. Can I have the lights off for a moment? I'm going to talk about two architects very, very briefly that represent the current split, architecturally, between these two traditions of a technocratic or technological solution and a romantic solution. And these are two of the top architectural practices in the United States today. One very young, one a little more mature. This is the work of a firm called SHoP, and what you're seeing here, is their isometric drawings of what will be a large-scale camera obscura in a public park. Does everybody know what a camera obscura is? Yeah, it's one of those giant camera lenses that takes a picture of the outside world -- it's sort of a little movie, without any moving parts -- and projects it on a page, and you can see the world outside you as you walk around it.
Het zit in onze natuur om heen en weer te stuiteren tussen deze technocratische oplossing en een ruimer, romantischer beeld van waar we ons bevinden. We duiken er dus onmiddellijk in. Kunnen de lichten even uit? Ik zal het kort hebben over twee architecten, die architecturaal de opdeling belichamen tussen beide tradities, de technocratische, of technologische en de romantische. Dat zijn vandaag de twee architecturale hoofdstromingen in de VS. De ene heel jong, de andere wat rijper. Dit is het werk van de firma SHoP. Je ziet hier isometrische tekeningen van wat een grote camera obscura wordt in een openbaar park. Kent iedereen een camera obscura? Ja, dat zijn reuzegrote cameralenzen, die een foto maken van de wereld daarbuiten - een klein filmpje, zonder bewegende delen. Het wordt geprojecteerd op een blad, en je ziet de buitenwereld terwijl je rondloopt.
This is just the outline of it, and you can see, does it look like a regular building? No. It's actually non-orthogonal: it's not up and down, square, rectangular, anything like that, that you'd see in a normal shape of a building. The computer revolution, the technocratic, technological revolution, has allowed us to jettison normal-shaped buildings, traditionally shaped buildings, in favor of non-orthogonal buildings such as this. What's interesting about it is not the shape. What's interesting about it is how it's made. How it's made. A brand-new way to put buildings together, something called mass customization. No, it is not an oxymoron. What makes the building expensive, in the traditional sense, is making individual parts custom, that you can't do over and over again. That's why we all live in developer houses. They all want to save money by building the same thing 500 times. That's because it's cheaper.
Dit is een schets, en je ziet, lijkt dit op een doorsnee gebouw? Neen. Het is niet-orthogonaal: niet boven en onder, vierkant, rechthoekig, of zo, zoals bij normale gebouwen. Dankzij de computerrevolutie, de technocratisch-technologische revolutie, kunnen we komaf maken met normale gebouwen, met een traditionele vorm, en voorrang geven aan niet-orthogonale gebouwen als dit. Het is niet zozeer de vorm die interessant is, maar eerder hoe het gemaakt is. En totaal nieuwe assemblagetechniek, wat je noemt massa-maatwerk. Nee, dat is geen tegenstrijdigheid. Een traditioneel gebouw wordt duur door stukken op maat te maken die je niet kunt reproduceren. Daarom wonen we allemaal in huizen van bouwpromotoren. Ze willen besparen door hetzelfde huis 500 keer te bouwen. Dat is immers goedkoper. Bij massa-maatwerk voert een architect een programma in op de pc.
Mass customization works by an architect feeding into a computer, a program that says, manufacture these parts. The computer then talks to a machine -- a computer-operated machine, a cad-cam machine -- that can make a zillion different changes, at a moment's notice, because the computer is just a machine. It doesn't care. It's manufacturing the parts. It doesn't see any excess cost. It doesn't spend any extra time. It's not a laborer -- it's simply an electronic lathe, so the parts can all be cut at the same time. Meanwhile, instead of sending someone working drawings, which are those huge sets of blueprints that you've seen your whole life, what the architect can do is send a set of assembly instructions, like you used to get when you were a child, when you bought little models that said, "Bolt A to B, and C to D." And so what the builder will get is every single individual part that has been custom manufactured off-site and delivered on a truck to the site, to that builder, and a set of these instruction manuals. Just simple "Bolt A to B" and they will be able to put them together. Here's the little drawing that tells them how that works -- and that's what will happen in the end.
Dat zegt: maak deze onderdelen. De pc praat dan tegen een machine - computergestuurd, een CAD/CAM-machine. Die kan massa's wijzigingen aanbrengen op een seconde, omdat het maar een machine is. Wat zou het? Het maakt de onderdelen. Het ziet geen extra onkosten. Het maakt geen overuren. Het is geen arbeider - gewoon een elektronische draaischijf, dus alle delen kunnen tegelijk gesneden worden. Intussen, in plaats van werkschetsen te versturen, dat zijn die enorm grote blauwdrukken die je al zo lang kent, kan de architect een stel assemblage-instructies versturen. Je kreeg die ook als kind mee, bij kleine maquettes: schroef A aan B, en C aan D vast. De bouwer krijgt dus alle eenvoudige onderdelen, die op maat elders gefabriceerd worden, met een truck worden geleverd op het terrein, bij de bouwer, samen met een stel handleidingen. Gewoon 'A aan B vastschroeven' en ze kunnen alles assembleren. Deze tekening legt uit hoe het werkt - en dat is het eindresultaat. Je staat onderaan en kijkt omhoog in de lens van de camera obscura.
You're underneath it, looking up into the lens of the camera obscura. Lest you think this is all fiction, lest you think this is all fantasy, or romance, these same architects were asked to produce something for the central courtyard of PS1, which is a museum in Brooklyn, New York, as part of their young architects summer series. And they said, well, it's summer, what do you do? In the summer, you go to the beach. And when you go to the beach, what do you get? You get sand dunes. So let's make architectural sand dunes and a beach cabana. So they went out and they modeled a computer model of a sand dune. They took photographs, they fed the photographs into their computer program, and that computer program shaped a sand dune and then took that sand dune shape and turned it into -- at their instructions, using standard software with slight modifications -- a set of instructions for pieces of wood. And those are the pieces of wood. Those are the instructions. These are the pieces, and here's a little of that blown up.
Denk je dat dit allemaal fictie is, fantasie of romantiek? Aan dezelfde architecten werd gevraagd iets te maken voor de binnenplaats van PS1, een museum in Brooklyn, New York, als deel van de zomerreeksen voor jonge architecten. Ze zeiden: het is zomer, wat doe je dan? 's Zomers ga je naar het strand. En wat zie je op het strand? Zandduinen. Dus maken we architecturale zandduiden en een strandhut. Ze bouwen dan een computermodel van een zandduin. Ze namen foto's en voerden die in hun computerprogramma in. Dat programma vormde een zandduin, en maakte van die duinvorm - op hun aanwijzingen, met licht aangepaste standaardsoftware - instructies voor stukken hout. Dit zijn de stukken hout en de instructies. Dit zijn de delen, hier een beetje uitvergroot. Je ziet ongeveer zes verschillende kleuren.
What you can see is there's about six different colors, and each color represents a type of wood to be cut, a piece of wood to be cut. All of which were delivered by flat bed, on a truck, and hand assembled in 48 hours by a team of eight people, only one of whom had ever seen the plans before. Only one of whom had ever seen the plans before. And here comes dune-scape, coming up out of the courtyard, and there it is fully built. There are only 16 different pieces of wood, only 16 different assembly parts here. Looks like a beautiful piano sounding board on the inside. It has its own built-in swimming pool, very, very cool. It's a great place for parties -- it was, it was only up for six weeks. It's got little dressing rooms and cabanas, where lots of interesting things went on, all summer long.
Elke kleur staat voor een houtsoort of een stuk hout. Alles werd geleverd met een oplegger, en binnen de 48 uur geassembleerd door een team van acht, van wie één persoon de plannen al had gezien. Eén persoon had de plannen vooraf gezien. Daar komt dune-scape, het rijst uit boven het binnenplein, en hier is het volledig afgewerkt. Er zijn maar 16 verschillende houtstukken, maar 16 verschillende assemblagestukken. Binnenin lijkt het een prachtig pianoklankbord. Het heeft een ingebouwd zwembad. Heel cool. Het is dé plek voor feestjes - dat was het, het heeft er maar zes weken gestaan. Er zijn kleedkamertjes en strandhuisjes, waar de hele zomer heel interessante dingen gebeurden.
Now, lest you think that this is only for the light at heart, or just temporary installations, this is the same firm working at the World Trade Center, replacing the bridge that used to go across West Street, that very important pedestrian connection between the city of New York and the redevelopment of the West Side. They were asked to design, replace that bridge in six weeks, building it, including all of the parts, manufactured. And they were able to do it. That was their design, using that same computer modeling system and only five or six really different kinds of parts, a couple of struts, like this, some exterior cladding material and a very simple framing system that was all manufactured off-site and delivered by truck. They were able to create that. They were able to create something wonderful. They're now building a 16-story building on the side of New York, using the same technology. Here we're going to walk across the bridge at night. It's self-lit, you don't need any overhead lighting, so the neighbors don't complain about metal-halide lighting in their face. Here it is going across. And there, down the other side, and you get the same kind of grandeur.
Als je denkt dat dit iets is voor onbesuisden of voor tijdelijke installaties, hier werkt dezelfde firma aan het World Trade Center. Ze vervangen de brug naar West Street, een belangrijke voetgangersverbinding tussen de stad New York en de West Side, die gesaneerd wordt. Ze hadden zes weken de tijd om die brug te ontwerpen, vervangen, en bouwen, met alle vervaardigde onderdelen. En dat is hen gelukt. Dit was hun ontwerp, gemaakt met datzelfde computersysteem. Er waren amper vijf of zes verschillende onderdelen, enkele steunpilaren, wat bekleding voor de buitenkant en een heel eenvoudig geraamte, elders vervaardigd en vervoerd door een oplegger. Ze slaagden erin om dit te ontwerpen. Ze maakten er iets geweldigs van. Ze bouwen nu een gebouw van 16 verdiepingen aan de rand van New York, met dezelfde technologie. Hier wandelen we 's nachts over de brug. Ze is verlicht, geen nood aan bovenverlichting, dan klagen de buren niet over verblindende straatlampen. We lopen over de brug, en aan de andere kant terug naar beneden. Je krijgt hier dezelfde grandeur.
Now, let me show you, quickly, the opposite, if I may. Woo, pretty, huh. This is the other side of the coin. This is the work of David Rockwell from New York City, whose work you can see out here today. The current king of the romantics, who approaches his work in a very different fashion. It's not to create a technological solution, it's to seduce you into something that you can do, into something that will please you, something that will lift your spirits, something that will make you feel as if are in another world -- such as his Nobu restaurant in New York, which is supposed to take you from the clutter of New York City to the simplicity of Japan and the elegance of Japanese tradition. "When it's all said and done, it's got to look like seaweed," said the owner. Or his restaurant, Pod, in Philadelphia, Pennsylvania.
Sta mij toe om u snel het tegendeel te tonen. Wow, mooi, hè. Dit is de keerzijde. Dit is het werk van David Rockwell uit New York City. Je kunt zijn werk hier vandaag bewonderen. De huidige koning van de romantiek, die zijn werk helemaal anders aanpakt. Niet om de technische oplossing, wel om je te verleiden tot een activiteit, tot iets aangenaams, iets waar je vrolijk van wordt, iets waardoor je je in een andere wereld waant. Bijvoorbeeld zijn Nobu-restaurant in New York, dat je uit het rommelige New York moet wegvoeren naar de eenvoud en elegantie van de Japanse traditie. 'Uiteindelijk moet het eruitzien als zeewier', zei de eigenaar. Of zijn restaurant Pod, in Philadelphia, Pennsylvania.
I want you to know the room you're looking at is stark white. Every single surface of this restaurant is white. The reason it has so much color is that it changes using lighting. It's all about sensuality. It's all about transforming. Watch this -- I'm not touching any buttons, ladies and gentlemen. This is happening by itself. It transforms through the magic of lighting. It's all about sensuality. It's all about touch. Rosa Mexicano restaurant, where he transports us to the shores of Acapulco, up on the Upper West Side, with this wall of cliff divers who -- there you go, like that. Let's see it one more time. Okay, just to make sure that you've enjoyed it. And finally, it's about comfort, it's about making you feel good in places that you wouldn't have felt good before. It's about bringing nature to the inside.
Weet dat deze kamer strak wit is. Alles in dit restaurant is wit. Er is zoveel kleur omdat de verlichting van kleur verandert. Alles draait om sensualiteit. Alles draait om herschepping. Kijk goed - ik duw op geen enkel knopje, dames en heren. Dit gebeurt helemaal vanzelf. Het verandert dankzij het wonder van de verlichting. Het gaat om sensualiteit. Het gaat om gevoel. Restaurant Rosa Mexicano, waar hij ons meevoert naar de stranden van Acapulco, in Upper West Side, met een muur vol duikers, die - kijk, zo gaat dat. Laten we nog een keertje kijken. Gewoon zodat je ervan kunt genieten. Tenslotte gaat het om comfort, een goed gevoel op plaatsen waar je je nog nooit goed voelde. Het gaat erom de natuur binnen te brengen.
In the Guardian Tower of New York, converted to a W Union Square -- I'm sorry I'm rushing -- where we had to bring in the best horticulturists in the world to make sure that the interior of this dragged the garden space of the court garden of the Union Square into the building itself. It's about stimulation. This is a wine-buying experience simplified by color and taste. Fizzy, fresh, soft, luscious, juicy, smooth, big and sweet wines, all explained to you by color and texture on the wall. And finally, it's about entertainment, as in his headquarters for the Cirque du Soleil, Orlando, Florida, where you're asked to enter the Greek theater, look under the tent and join the magic world of Cirque du Soleil. And I think I'll probably leave it at that. Thank you very much.
In de Guardian Tower in New York, omgebouwd tot een hotel - sorry voor de haast - waar de beste tuinbouwkundigen ter wereld moesten zorgen dat het interieur de tuinruimte van het Union Square Hotel weerspiegelde. Het gaat om prikkeling. Dit is een wijnervaring, vereenvoudigd met kleur en smaak. Sprankelende, nieuwe, zachte, volle, weelderige, soepele, grote en zoete wijnen, alles wordt je met kleuren en texturen uitgelegd. Tenslotte gaat het om entertainment, zoals in zijn hoofdkwartier voor Cirque du Soleil, Orlando, Florida. Je wordt uitgenodigd in het Griekse theater, kijkt onder de tent en treedt binnen in de magie van Cirque du Soleil. En daar houd ik het bij. Hartelijk dank.