To be new at TED -- it's like being the last high-school virgin. (Laughter) You know that all of the cool people are -- they're doing it. And you're on the outside, you're at home. You're like the Raspyni Brothers, where you've got your balls in cold water. And -- (Laughter) -- you just play with your fingers all day. And then you get invited. And you're on the inside, and it's everything you hoped it would be. It's exciting and there's music playing all of the time and then suddenly it's over. And it's only taken five minutes. And you want to go back and do it again. But I really appreciate being here. And thank you, Chris, and also, thank you, Deborah Patton, for making this possible.
להיות חדש בטד -- זה כמו להיות הבתולה האחרונה בתיכון. (צחוק) אתה יודע שכל האנשים המגניבים -- הם עושים את זה. ואתה בחוץ, אתה בבית. אתה כמו האחים רספיני, כשהביצים שלך במים קרים. ו -- (צחוק) -- אתה פשוט משחק עם האצבעות שלך כל היום. ואז אתה מוזמן. ואתה בפנים, וזה כל מה שחלמת שזה יהיה. זה מרגש ויש מוזיקה שמתנגנת כל הזמן ואז לפתע זה נגמר. וזה ארך רק חמש דקות. ואתה רוצה לחזור ולעשות את זה שוב. אבל אני באמת מתכבד להיות כאן. ותודה לך, כריס, וגם, תודה לך, דבורה פאטון, על שאיפשרתם זאת.
So anyway, today we'll talk about architecture a little bit, within the subject of creation and optimism. And if you put creation and optimism together, you've got two choices that you can talk about. You can talk about creationism -- which I think wouldn't go down well with this audience, at least not from a view where you were a proponent of it -- or you can talk about optimisations, spelled the British way, with an S, instead of a Z. And I think that's what I'd like to talk about today. But any kind of conversation about architecture -- which is, in fact, what you were just talking about, what was going on here, setting up TED, small-scale architecture -- at the present time can't really happen without a conversation about this, the World Trade Center, and what's been going on there, what it means to us.
אז בכל מקרה, היום נדבר קצת על ארכיטקטורה במסגרת הנושא של בריאה ואופטימיות. ואם אתה שם בריאה ואופטימיות ביחד, יש לך שתי בחירות שעליהן אתה יכול לדבר. אתה יכול לדבר על הבריאתנות -- מה שאני חושב שלא ילך טוב עם הקהל הזה, לפחות לא מהעמדה של תומך או שאפשר לדבר על אופטמיזציה, לאיית זאת בדרך הבריטית, עם ס' במקום ז'. ואני חושב שעל זה אני רוצה לדבר היום. אבל כל סוג של שיחה על ארכיטקטורה -- שהיא, למעשה, מה שאתם בדיוק מדברים עליו, מה שקורה כאן, לארגן את טד, אדריכלות בקנה מידה קטן- כרגע לא ממש יכולה לקרות בלי שיחה על זה, "מרכז הסחר העולמי", ומה הולך שם, מה זה אומר לנו.
Because if architecture is what I believe it to be, which is the built form of our cultural ambitions, what do you do when presented with an opportunity to rectify a situation that represents somebody else's cultural ambitions relative to us? And our own opportunity to make something new there? This has been a really galvanizing issue for a long time. I think that the World Trade Center in, rather an unfortunate way, brought architecture into focus in a way that I don't think people had thought of in a long time, and made it a subject for common conversation. I don't remember, in my 20-year career of practicing and writing about architecture, a time when five people sat me down at a table and asked me very serious questions about zoning, fire exiting, safety concerns and whether carpet burns. These are just not things we talked about very often. And yet, now, it's talked about all the time. At the point where you can weaponize your buildings, you have to suddenly think about architecture in a very different way. And so now we're going to think about architecture in a very different way, we're going to think about it like this.
כי אם האדריכלות היא מה אני מאמין שהיא תהיה, שהיא הצורה הבנויה של שאיפותינו התרבותיות, מה עליך לעשות כאשר מוצגת בפניך הזדמנות לתיקון מצב שמייצג שאיפות תרבותיות של מישהו אחר שמתייחסות אלינו? וההזדמנות שלנו ליצור שם משהו חדש? זהו כבר מזה זמן רב נושא מדורבן. אני חושב ש"מרכז הסחר העולמי" , אלא דרך ביש מזל, הביא את האדריכלות למיקוד בדרך שאני לא חושב שאנשים חשבו עליה מזה זמן רב, והפכו אותה נושא לשיחות ציבוריות. אני לא זוכר, במשך 20 שנות הקריירה שלי בתרגול וכתיבה על אדריכלות, זמן שבו חמישה אנשים הושיבו אותי ליד שולחן ושאלו אותי שאלות רציניות מאוד אודות תכנון בניין ערים, יציאת חירום, בעיות בטיחות, ואם השטיחים דליקים. אלה הם דברים שפשוט לא דיברנו עליהם לעיתים קרובות כ"כ. ובכל זאת, עכשיו, זה מדובר כל הזמן. בנקודה שבה ניתן לחמש את המבנים, אתה פתאום צריך לחשוב על אדריכלות בצורה שונה מאוד. אז עכשיו אנחנו הולכים לחשוב על אדריכלות בצורה שונה מאוד, אנחנו הולכים לחשוב על זה ככה.
How many of you saw USA Today, today? There it is. Looks like that. There's the World Trade Center site, on the front cover. They've made a selection. They've chosen a project by Daniel Libeskind, the enfant terrible of the moment of architecture. Child-prodigy piano player, he started on the squeezebox, and moved to a little more serious issue, a bigger instrument, and now to an even larger instrument, upon which to work his particular brand of deconstructivist magic, as you see here. He was one of six people who were invited to participate in this competition, after six previous firms struck out with things that were so stupid and banal that even the city of New York was forced to go, "Oh, I'm really sorry, we screwed up." Right. Can we do this again from the top, except use some people with a vague hint of talent, instead of just six utter boobs like we brought in last time, real estate hacks of the kind who usually plan our cities. Let's bring in some real architects for a change. And so we got this, or we had a choice of that. Oh, stop clapping.
כמה מכם ראו היום את "יו.אס.איי טודיי"? הנה הוא . נראה כך. ישנו אתר "מרכז הסחר העולמי", בחזית העתון. הם עשו את הבחירה. שבחרו פרוייקט שתכנן דניאל ליבסקינד, הילד הנורא של אדריכלות הרגע . ילד פלא בנגינה על פסנתר שהחל בנגינה על אקורדיון. ועבר לנושא קצת יותר רציני, כלי גדול יותר, ועכשיו לכלי אפילו יותר גדול, שעליו הוא בונה את המותג המיוחד שלו של דה-קונסטרוקטיביזם קסום, כפי שאתם רואים כאן. הוא היה אחד משישה אנשים שהוזמנו להשתתף בתחרות זו, לאחר ש-6 חברות קודמות יצאו עם דברים שהיו כל כך טיפשיים ובנאלים שאפילו העיר ניו יורק נאלצה ללכת, "הו, אני באמת מצטער, פישלנו." טוב, אפשר לעשות זאת שוב מלמעלה, פרט לשימוש באנשים עם רמז מעורפל של כישרון, במקום רק שישה שוטים גמורים כמו שהבאנו בפעם האחרונה, כרישי נדל"ן שבדרך כלל מתכננים את הערים שלנו. בואו ונביא כמה אדריכלים אמיתיים לשם שינוי. וכך קיבלנו את זה, או שהיתה לנו ברירה של ההוא. או הפסיקו למחוא כפיים.
(Laughter)
(צחוק)
It's too late. That is gone. This was a scheme by a team called THINK, a New York-based team, and then there was that one, which was the Libeskind scheme. This one, this is going to be the new World Trade Center: a giant hole in the ground with big buildings falling into it. Now, I don't know what you think, but I think this is a pretty stupid decision, because what you've done is just made a permanent memorial to destruction by making it look like the destruction is going to continue forever. But that's what we're going to do. But I want you to think about these things in terms of a kind of ongoing struggle that American architecture represents, and that these two things talk about very specifically. And that is the wild divergence in how we choose our architects, in trying to decide whether we want architecture from the kind of technocratic solution to everything -- that there is a large, technical answer that can solve all problems, be they social, be they physical, be they chemical -- or something that's more of a romantic solution.
כבר מאוחר מדי. זה כבר עבר. זו היתה תוכנית על ידי צוות שנקרא "חושב" , צוות שיושב בניו יורק, ואז היה האחד הזה , שהיה תוכנית ליבסקינד. זה, זה עומד להיות מרכז הסחר העולמי החדש: חור ענק באדמה עם בנייני ענק נופלים לתוכו. עכשיו, אני לא יודע מה אתם חושבים, אבל אני חושב שזו החלטה מטופשת למדי, משום שמה שעשיתם אנדרטת קבע להרס על-ידי זה שגרמתם לה להראות כמו הרס שעומד להימשך לנצח. אבל זה מה שאנחנו הולכים לעשות. אבל אני רוצה שתחשבו על הדברים האלה במונחים של סוג של המאבק המתמשך שהאדריכלות האמריקאית מייצגת, וכי שני דברים מדברים עליה באופן ספציפי. וזו המבחר הגדול באופן שבו אנו בוחרים את האדריכלים שלנו, בנסיון להחליט אם אנו רוצים אדריכלות מן הסוג של פתרון טכנוקרטי לכל דבר - שיש תשובה גדולה, טכנית, שיכולה לפתור את כל הבעיות, בין אם הן הם חברתיות, פיזיות, בין אם יהיו כימיות -- או משהו שהוא יותר סוג של פיתרון רומנטי.
Now, I don't mean romantic as in, this is a nice place to take someone on a date. I mean romantic in the sense of, there are things larger and grander than us. So, in the American tradition, the difference between the technocratic and the romantic, would be the difference between Thomas Jefferson's Cartesian grids spreading across the United States, that gives us basically the whole shape of every western state in the United States, as a really, truly, technocratic solution, a bowing to the -- in Jefferson's time -- current, popular philosophy of rationalism. Or the way we went to describe that later: manifest destiny. Now, which would you rather be? A grid, or manifest destiny? Manifest destiny.
עכשיו, אני לא מתכוון רומנטי כמו, זהו מקום נחמד כדי לקחת אליו מישהו ליציאה. אני מתכוון רומנטי במובן של, יש דברים גדולים ומרשימים יותר, מאשר אנחנו. כך, במסורת אמריקאית, ההבדל בין הטכנוקרטי והרומנטי יהיה ההבדל בין מערכות הצירים הקרטזיאניים של תומאס ג'פרסון שמתפשטים על פני ארצות הברית, שנותנים לנו למעשה את הצורה כולה של כל מדינה מערבית בארצות הברית, כפיתרון ממשי, אמיתי טכנוקרטי, באמת, מחווה ל -- בתקופתו של ג'פרסון -- הפילוסופיה העכשווית הפופולריות של הרציונליזם. או הדרך שבה יצאנו כדי לתאר זאת מאוחר יותר: יעוד גלוי. כעת, מי אתה מעדיף להיות? רשת, או יעוד גלוי? יעוד גלוי.
(Laughter)
(צחוק)
It's a big deal. It sounds big, it sounds important, it sounds solid. It sounds American. Ballsy, serious, male. And that kind of fight has gone on back and forth in architecture all the time. I mean, it goes on in our private lives, too, every single day. We all want to go out and buy an Audi TT, don't we? Everyone here must own one, or at least they craved one the moment they saw one. And then they hopped in it, turned the little electronic key, rather than the real key, zipped home on their new superhighway, and drove straight into a garage that looks like a Tudor castle.
זהו עניין גדול. זה נשמע גדול, זה נשמע חשוב, זה נשמע מוצק. זה נשמע אמריקאי. עם ביצים, רציני, גברי. ומאבק זה התנהל הלוך ושוב בארכיטקטורה כל הזמן. אני מתכוון, זה קורה גם בחיינו הפרטיים, מדי יום. כולנו רוצים לצאת ולקנות אאודי TT, לא כך? כל אחד כאן חייב שתהיה לו אחת כזו או לפחות משתוקק לכך ברגע שהם ראו אחת. ולאחר מכן הם התקדמו בתוכה, סובבו את המפתח האלקטרוני הקטן, במקום את המפתח האמיתי, ונעו במהירות הביתה על האוטוסטרדה החדשה שלהם, ונסעו ישר לתוך המוסך שנראה כמו טירה של בית טיודור.
(Laughter)
(צחוק)
Why? Why? Why do you want to do that? Why do we all want to do that? I even owned a Tudor thing once myself.
למה? למה? למה אתם רוצים לעשות את זה? מדוע כולנו רוצים לעשות את זה? אפילו לי היה פעם משהו טיודורי פעם.
(Laughter)
(צחוק)
It's in our nature to go ricocheting back and forth between this technocratic solution and a larger, sort of more romantic image of where we are. So we're going to go straight into this. Can I have the lights off for a moment? I'm going to talk about two architects very, very briefly that represent the current split, architecturally, between these two traditions of a technocratic or technological solution and a romantic solution. And these are two of the top architectural practices in the United States today. One very young, one a little more mature. This is the work of a firm called SHoP, and what you're seeing here, is their isometric drawings of what will be a large-scale camera obscura in a public park. Does everybody know what a camera obscura is? Yeah, it's one of those giant camera lenses that takes a picture of the outside world -- it's sort of a little movie, without any moving parts -- and projects it on a page, and you can see the world outside you as you walk around it.
זה בטבע שלנו לנתר הלוך ושוב בין פתרון טכנוקרטי זה ומשהו גדול יותר, סוג של דימוי יותר רומנטי של היכן אנחנו נמצאים. כך אנחנו הולכים להיכנס ישר לתוך זה. האם אפשר לכבות את האורות לרגע? אני עומד לדבר על שני אדריכלים מאוד, מאוד בקצרה שמייצגים את הפיצול העכשווי, מבחינה ארכיטקטונית, בין שתי מסורות אלו של פתרון טכנורטי או טכנולוגי, ופיתרון רומנטי. ואלה הם שניים מהאדריכלים שבפסגת האדריכלות בארה"ב. אחד צעיר מאוד, אחת קצת יותר מבוגר. זוהי העבודה של חברה בשם "שופ" הסדנה), ומה שאתם רואים כאן, הוא השרטוטים האיזומטרים שלהם של מה שיהיה קמרה אובסקורה בקנה מידה גדול בפארק ציבורי. האם מישהו יודע מהי קמרה אובסקורה? כן, זוהי אחת מעדשות הענק של המצלמה שמצלמת תמונה של העולם החיצוני-- זהו מעין סרט קטן, ללא חלקים נעים כלשהם- ומקרין אותו על דף, וניתן לראות את העולם שמחוץ לכם כאילו אתם מטיילים בו.
This is just the outline of it, and you can see, does it look like a regular building? No. It's actually non-orthogonal: it's not up and down, square, rectangular, anything like that, that you'd see in a normal shape of a building. The computer revolution, the technocratic, technological revolution, has allowed us to jettison normal-shaped buildings, traditionally shaped buildings, in favor of non-orthogonal buildings such as this. What's interesting about it is not the shape. What's interesting about it is how it's made. How it's made. A brand-new way to put buildings together, something called mass customization. No, it is not an oxymoron. What makes the building expensive, in the traditional sense, is making individual parts custom, that you can't do over and over again. That's why we all live in developer houses. They all want to save money by building the same thing 500 times. That's because it's cheaper.
זהו רק התרשים של זה, ובאפשרותכם לראות, האם זה נראה כמו בניין רגיל? לא. זהו למעשה לא-אורטוגונלי: הוא לא מעלה ומטה, מרובע, מלבן, כל דבר שכזה, שאתם תראו בצורה רגילה של בניין. מהפכת המחשב, המהפכה הטכנוקרטית טכנולוגית, אפשרה לנו להשליך מבנים בצורה רגילה, מבנים בצורה מסורתית , לטובת מבנים שאינם אורטוגונלים כמו זה. מה שמעניין בזה הוא לא עניין הצורה. מה שמעניין בזה הוא כיצד זה נעשה. איך זה נעשה. דרך חדשה לגמרי כדי להקים בנינים, משהו שנקרא קסטומיזציה המונית. לא, זה לא אוקסימורון. מה שהופך את הבניין ליקר, במובן המסורתי, הוא ייצור חלקים בודדים בהתאמה אישית, שאתה לא יכול לשוב ולעשות שוב ושוב. לכן אנחנו חיים בבנינים של יזמי נדל"ן. הם כולם רוצים לחסוך כסף על-ידי בניית אותו הדבר 500 פעם . משום שזה זול יותר.
Mass customization works by an architect feeding into a computer, a program that says, manufacture these parts. The computer then talks to a machine -- a computer-operated machine, a cad-cam machine -- that can make a zillion different changes, at a moment's notice, because the computer is just a machine. It doesn't care. It's manufacturing the parts. It doesn't see any excess cost. It doesn't spend any extra time. It's not a laborer -- it's simply an electronic lathe, so the parts can all be cut at the same time. Meanwhile, instead of sending someone working drawings, which are those huge sets of blueprints that you've seen your whole life, what the architect can do is send a set of assembly instructions, like you used to get when you were a child, when you bought little models that said, "Bolt A to B, and C to D." And so what the builder will get is every single individual part that has been custom manufactured off-site and delivered on a truck to the site, to that builder, and a set of these instruction manuals. Just simple "Bolt A to B" and they will be able to put them together. Here's the little drawing that tells them how that works -- and that's what will happen in the end.
עבודות קסטומיזציה המונית על-ידי אדריכל שמוזנות למחשב, תוכנית שלפיה, מייצרים חלקים אלה. המחשב לאחר מכן מדבר למכשיר -- מכונה שמופעלת על-ידי מחשב, מכשיר תיב"ם- שיכול לבצע אין סוף שינויים שונים, בהתראה של רגע, מכיוון שמחשב הוא פשוט מכשיר. שלא אכפת לו. הוא מייצר את החלקים. הוא לא רואה כל עודף עלות. הוא לא מבזבז זמן נוסף. הוא אינו פועל ייצור - זה פשוט מחרטה אלקטרונית, כך שהחלקים יכולים כולם להיחתך באותו זמן. בינתיים, במקום לשלוח למישהו שרטוטי עבודה, שהם סדרות ענק של שרטוטים שראיתם תמיד, מה שהאדריכל יכול לעשות הוא לשלוח סדרה של הוראות הרכבה, כפי שנהגתם לקבל כשהייתם ילדים, כשקניתם מודלים קטנים עם הוראות שאמרו: "הברג A ל- B, ו- C ל-D." וכך מה שיקבל הבנאי הוא כל חלק בודד יחיד שיוצר בהתאמה אישית מחוץ לאתר ונשלח במשאית לאתר, לבנאי, וערכות הדרכה שכאלה. פשוט רק "הברג A ל- B" והם יוכלו לחבר אותם יחד. הנה שרטוט קטן שאומר להם כיצד זה פועל -- וזה מה שיקרה בסוף.
You're underneath it, looking up into the lens of the camera obscura. Lest you think this is all fiction, lest you think this is all fantasy, or romance, these same architects were asked to produce something for the central courtyard of PS1, which is a museum in Brooklyn, New York, as part of their young architects summer series. And they said, well, it's summer, what do you do? In the summer, you go to the beach. And when you go to the beach, what do you get? You get sand dunes. So let's make architectural sand dunes and a beach cabana. So they went out and they modeled a computer model of a sand dune. They took photographs, they fed the photographs into their computer program, and that computer program shaped a sand dune and then took that sand dune shape and turned it into -- at their instructions, using standard software with slight modifications -- a set of instructions for pieces of wood. And those are the pieces of wood. Those are the instructions. These are the pieces, and here's a little of that blown up.
אתם מתחתיו, מסתכלים למעלה לתוך העדשות של הקמרה אובסקורה. אם אתם חושבים שכל זה בדיוני, שכל זה אינו אלא פנטזיה או רומנטיקה, אותם אדריכלים התבקשו לייצר משהו עבור החצר המרכזית של PS1,שהוא מוזיאון בברוקלין, ניו יורק, כחלק מסדרות הקיץ של אדריכלים צעירים. והם אמרו, טוב, זה קיץ, מה תעשו? בקיץ, באפשרותכם ללכת לחוף. וכשאתם הולכים לחוף, מה אתם מקבלים ? אתם מקבלים דיונות של חול. אז בואו ונעשה דיונות חול ארכיטקטוניות, ובקתת חוף. אז הם הלכו, ועיצבו דגם מחשב של דיונת חול. הם צילמו תמונות, הם הזינו את הצילומים לתוך תוכנית המחשב שלהם, ותוכנית מחשב זו עיצבה דיונת חול ולאחר מכן לקחו את אותה צורה של דיונת חול והפכו אותה ל - בהתאם להוראות שלהם, באמצעות תוכנה רגילה עם שינויים קלים - סדרה של הוראות עבור חתיכות עץ. ואלה הן פיסות העץ. אלו הן ההוראות. אלה הם החלקים, וזהו קצת מזה מוגדל.
What you can see is there's about six different colors, and each color represents a type of wood to be cut, a piece of wood to be cut. All of which were delivered by flat bed, on a truck, and hand assembled in 48 hours by a team of eight people, only one of whom had ever seen the plans before. Only one of whom had ever seen the plans before. And here comes dune-scape, coming up out of the courtyard, and there it is fully built. There are only 16 different pieces of wood, only 16 different assembly parts here. Looks like a beautiful piano sounding board on the inside. It has its own built-in swimming pool, very, very cool. It's a great place for parties -- it was, it was only up for six weeks. It's got little dressing rooms and cabanas, where lots of interesting things went on, all summer long.
מה שאתם רואים הוא שיש בערך שישה צבעים שונים, וכל צבע מייצג סוג של עץ לגזירה, פיסת עץ שיש לגזור. שכולם נשלחו על גבי משטח שטוח , במשאית, והורכבו ביד תוך 48 שעות על ידי צוות של שמונה אנשים, שרק אחד מהם ראה אי פעם את התוכניות לפני כן. רק אחד מהם ראה את התוכניות לפני כן. והנה מגיע מראה דיונה, בוקע מהחצר, והנה הוא בנוי לתפארת. יש רק 16 חלקים שונים של עץ, רק 16 חלקים שונים להרכבה כאן. נראה כמו תיבת תהודה יפה של פסנתר מבפנים. יש לה בריכת שחיה מובנית, מאוד, מאוד מגניב. זהו מקום נהדר למסיבות – זה היה, הוא עמד רק שישה שבועות. יש לו חדרי הלבשה קטנים ובקתות, שהמון דברים מעניינים התרחשו שם לאורך כל הקיץ.
Now, lest you think that this is only for the light at heart, or just temporary installations, this is the same firm working at the World Trade Center, replacing the bridge that used to go across West Street, that very important pedestrian connection between the city of New York and the redevelopment of the West Side. They were asked to design, replace that bridge in six weeks, building it, including all of the parts, manufactured. And they were able to do it. That was their design, using that same computer modeling system and only five or six really different kinds of parts, a couple of struts, like this, some exterior cladding material and a very simple framing system that was all manufactured off-site and delivered by truck. They were able to create that. They were able to create something wonderful. They're now building a 16-story building on the side of New York, using the same technology. Here we're going to walk across the bridge at night. It's self-lit, you don't need any overhead lighting, so the neighbors don't complain about metal-halide lighting in their face. Here it is going across. And there, down the other side, and you get the same kind of grandeur.
כעת, כדי שלא תחשבו שזה רק בשביל לשמח את הלב, או שאלה מתקנים זמניים בלבד, זוהי אותה חברה שעובדת במרכז הסחר העולמי, בהחלפת הגשר שחצה את רחוב ווסט, אותו חיבור חשוב מאד להולכי רגל בין העיר ניו יורק והפיתוח מחדש של הצד המערבי. הם התבקשו לעצב, להחליף גשר זה תוך שישה שבועות, לבנות זאת, כולל כל חלקיו, שיוצרו. הם היו יכולים לעשות זאת. זה היה העיצוב שלהם, שימוש באותה מערכת מודלים ממוחשבת ורק באמת חמישה או שישה סוגים שונים של חלקים, כמה תומכות, כמו אלה, מעט חומר ציפוי חיצוני ומערכת מסגור פשוטה מאוד כל זה יוצר מחוץ לאתר ונשלח במשאית. הם היו מסוגלים ליצור זאת. הם היו מסוגלים ליצור משהו נפלא. הם בונים עכשיו בנין בן 16 קומות בפאתי ניו יורק, באמצעות אותה טכנולוגיה. כאן אנחנו עומדים לחצות את הגשר בלילה. יש לו תאורה עצמית, אין צורך בתאורה עילית, כך שהשכנים לא מתלוננים על תאורת הליד שמאירה להם בפנים. כאן זה הולך לרוחב. ושם, במורד הצד האחר, ומקבלים את אותו סוג של פאר.
Now, let me show you, quickly, the opposite, if I may. Woo, pretty, huh. This is the other side of the coin. This is the work of David Rockwell from New York City, whose work you can see out here today. The current king of the romantics, who approaches his work in a very different fashion. It's not to create a technological solution, it's to seduce you into something that you can do, into something that will please you, something that will lift your spirits, something that will make you feel as if are in another world -- such as his Nobu restaurant in New York, which is supposed to take you from the clutter of New York City to the simplicity of Japan and the elegance of Japanese tradition. "When it's all said and done, it's got to look like seaweed," said the owner. Or his restaurant, Pod, in Philadelphia, Pennsylvania.
עכשיו, הרשו לי להציג בפניכם, במהירות, את ההפך, אם יורשה לי. ווי, יפה, הא. זה הצד השני של המטבע. זוהי העבודה של דייויד רוקוול מ-ניו יורק, שאת עבודתו באפשרותכם לראות כאן היום. המלך העכשווי של הרומנטיקנים,שגישתו לעבודתו שונה מאוד. זה לא כדי ליצור פתרון טכנולוגי, זה כדי לפתות אותך למשהו שאתה יכול לעשות, למשהו שיגרום לך הנאה, משהו שירומם את הרוח, משהו שיגרום לך להרגיש כאילו אתה נמצא בעולם אחר - כמו המסעדה שלו נובו בניו-יורק, שאמורה לקחת אתכם מהאנדרלמוסיה של ניו יורק לפשטות של יפן ולאלגנטיות של המסורת היפנית. "כאשר הכל נאמר ונעשה, זה צריך להיראות כמו אצות," אמר הבעלים. או המסעדה שלו, "פוד" (תרמיל), בפילדלפיה, פנסילבניה.
I want you to know the room you're looking at is stark white. Every single surface of this restaurant is white. The reason it has so much color is that it changes using lighting. It's all about sensuality. It's all about transforming. Watch this -- I'm not touching any buttons, ladies and gentlemen. This is happening by itself. It transforms through the magic of lighting. It's all about sensuality. It's all about touch. Rosa Mexicano restaurant, where he transports us to the shores of Acapulco, up on the Upper West Side, with this wall of cliff divers who -- there you go, like that. Let's see it one more time. Okay, just to make sure that you've enjoyed it. And finally, it's about comfort, it's about making you feel good in places that you wouldn't have felt good before. It's about bringing nature to the inside.
אני רוצה שתדעו שהחדר שאתם מביטים בו הוא לבן למשעי. כל משטח ומשטח של המסעדה הזו הוא לבן. הסיבה שיש כל כך הרבה צבע היא שזה משתנה באמצעות תאורה. זה הכל בעניין של חושניות. כל זה הוא בעניין של טרנספורמציה. הביטו בזה -- אני לא אני נוגע בשום לחצנים, גבירותי ורבותי. זה קורה מעצמו. זה משתנה באמצעות הקסם של התאורה. הכל כאן בעניין של חושניות. בעניין של מגע. מסעדת "רוזה מכסיקנו", שבו הוא מוביל אותנו לחופי אקפולקו, למעלה-באפר ווסט סייד, עם קיר של קופצים מצוקים -- הנה, ככה. בואו ונראה אותו פעם נוספת. אוקיי, רק כדי לוודא שנהניתם מזה. ולבסוף, זה בענין של נוחות, זה אמור להרגיש טוב במקומות שבהם לא היית מרגיש טוב לפני כן. זה על הכנסת הטבע פנימה.
In the Guardian Tower of New York, converted to a W Union Square -- I'm sorry I'm rushing -- where we had to bring in the best horticulturists in the world to make sure that the interior of this dragged the garden space of the court garden of the Union Square into the building itself. It's about stimulation. This is a wine-buying experience simplified by color and taste. Fizzy, fresh, soft, luscious, juicy, smooth, big and sweet wines, all explained to you by color and texture on the wall. And finally, it's about entertainment, as in his headquarters for the Cirque du Soleil, Orlando, Florida, where you're asked to enter the Greek theater, look under the tent and join the magic world of Cirque du Soleil. And I think I'll probably leave it at that. Thank you very much.
בגרדיאן טאואר של ניו יורק, שהוסב ל-W יוניון סקוור-- אני מצטער שאני ממהר- היכן שהיינו צריכים להביא את הגננים הטובים ביותר בעולם כדי לוודא כי הפנים של זה גרר את שטח הגן של גינת החצר של היוניון סקוור לתוך הבניין עצמו. מדובר בסטימולציה. זוהי חוויה פשוטה של קניית יין על-פי צבע וטעם. יינות תוססים, חדשניים, רכים,חושניים, עסיסיים, חלקים גדולים ומתוקים, הכל מוסבר לכם על-ידי צבע ומרקם על הקיר. ולבסוף, זה בעניין של בידור, כמו במפקדה שלו עבור "סירק דה סוליי" (קרקס השמש), אורלנדו, פלורידה, שבו תתבקש להכנס לתיאטרון היווני, להסתכל תחת האוהל ולהצטרף לעולם הקסם של ה"סירק דה סוליי". אני חושב שכנראה אשאיר זאת כאן. תודה רבה מאד.