Да си нов в ТЕД е все едно да си последния девственик в гимназията. (Смях) Знаеш, че всички готини хора са там и го правят. А ти си отвън, ти си в къщи, ти си като братята Распъни, с топките си в студената вода и... (Смях) и по цял ден си играеш с пръстите си. След това си поканен. Вече си вътре и всичко е както си си го представял, че ще бъде. Вълнуващо е и през цялото време звучи музика и изведнъж всичко е свършило. Всичко е било само за 5 минути. Искаш да се върнеш и да го направиш отново, но аз наистина оценявам това, че съм тук. Благодаря ти, Крис, и също благодаря ти , Дебора Патон за това, че направи това възможно.
To be new at TED -- it's like being the last high-school virgin. (Laughter) You know that all of the cool people are -- they're doing it. And you're on the outside, you're at home. You're like the Raspyni Brothers, where you've got your balls in cold water. And -- (Laughter) -- you just play with your fingers all day. And then you get invited. And you're on the inside, and it's everything you hoped it would be. It's exciting and there's music playing all of the time and then suddenly it's over. And it's only taken five minutes. And you want to go back and do it again. But I really appreciate being here. And thank you, Chris, and also, thank you, Deborah Patton, for making this possible.
Както и да е, днес ще говорим малко за архитектура, като тема за творене и оптимизъм. Ако сложим творенето и оптимизма заедно, се получават два избора, за които можем да говорим. Можем да говорим за творене, което си мисля, че няма да се хареса много на публиката, поне не от гледна точка на защитник по темата, или можем да говорим за оптимизации, написано по британския начин, със "с" вместо със "з". Мисля си, че това е темата, за която искам да говоря днес. Но всяка една дискусия относно архитектурата, което всъщност е точно това, което обсъждахте, че се случва тук, да подготвите ТЕД, архитектура от малък мащаб, която своевременно не може просто да се случи без разговор за това, Световният Търговски Център и това, което се случи там, какво означава за нас.
So anyway, today we'll talk about architecture a little bit, within the subject of creation and optimism. And if you put creation and optimism together, you've got two choices that you can talk about. You can talk about creationism -- which I think wouldn't go down well with this audience, at least not from a view where you were a proponent of it -- or you can talk about optimisations, spelled the British way, with an S, instead of a Z. And I think that's what I'd like to talk about today. But any kind of conversation about architecture -- which is, in fact, what you were just talking about, what was going on here, setting up TED, small-scale architecture -- at the present time can't really happen without a conversation about this, the World Trade Center, and what's been going on there, what it means to us.
Защото ако архитектурата е това, което вярвам че е, която е наслагването от нашите културни амбиции, какво правите когато пред вас се изправи възможност да корегирате ситуация, която представя културните амбиции на някой друг, който е свързан с нас и нашата собствена възможност да създадем нещо ново там? Това е наистина пробуждащо явление от доста време. Мисля си, че Световния Търговски Център, по доста злощастен начин, фокусира архитектектурата по начин, който си мисля, че хората не се бяха замисляли от доста дълго време и го превърнаха в тема на редовни дискусии. Не си спомням през 20-годишната ми кариера на практикуване и писане за архитектура време, когато пет човека сядаха до мен на маса и ми задаваха много сериозни въпроси за зоналност, изходи при пожар, мерки за безопасност и дали килимите горят. Това просто са неща, за които не говорихме много често. И чак сега, се е превърнало в предмет на постоянна дискусия. До точката където можеш да въоръжиш сградите, внезапно трябва да се замислиш за архитектурата по много различен начин. И така, сега ще говорим за архитектурата по този много различен начин, ще си мислим за нея ето така.
Because if architecture is what I believe it to be, which is the built form of our cultural ambitions, what do you do when presented with an opportunity to rectify a situation that represents somebody else's cultural ambitions relative to us? And our own opportunity to make something new there? This has been a really galvanizing issue for a long time. I think that the World Trade Center in, rather an unfortunate way, brought architecture into focus in a way that I don't think people had thought of in a long time, and made it a subject for common conversation. I don't remember, in my 20-year career of practicing and writing about architecture, a time when five people sat me down at a table and asked me very serious questions about zoning, fire exiting, safety concerns and whether carpet burns. These are just not things we talked about very often. And yet, now, it's talked about all the time. At the point where you can weaponize your buildings, you have to suddenly think about architecture in a very different way. And so now we're going to think about architecture in a very different way, we're going to think about it like this.
Колко от вас видяха USA Today, днес? Ето го. Изглежда така. Това е мястото на Световния Търговски Център, на предната корица. Те са направили селекция. Избрали са проект на Даниел Либескинд, непоносимото дете, що се касае за архитектура. Дете-чудо пианист, той започнал като акордионист, и се преместил към малко по-сериозен и по-голям инструмент и сега дори на още по-голям инструмент, на който упражнява неговата типична запазена марка на деконструктивна магия, както виждате тук. Той е бил един от шестимата, които са били поканени да участват в това състезание след като шест от фирмите са излезли с неща, които са били толкова глупави и банални, че дори и Ню Йорк сити са били принудени да възкликнат, оу, наистина съжаляваме, прецакахме се. Така. Може ли да направим това отново отгоре надолу, но вместо това да използваме хора с неясна заченка на талант, вместо просто шест пълни глупаци, които докарахме предния път: бездарни брокери на недвижими имоти, които по-принцип правят проекто-плана на градовете ни. Нека наемем някои истински архитекти, за промяна. Така че сторихме това или имахме този избор. Оу, спрете да ръкопляскате.
How many of you saw USA Today, today? There it is. Looks like that. There's the World Trade Center site, on the front cover. They've made a selection. They've chosen a project by Daniel Libeskind, the enfant terrible of the moment of architecture. Child-prodigy piano player, he started on the squeezebox, and moved to a little more serious issue, a bigger instrument, and now to an even larger instrument, upon which to work his particular brand of deconstructivist magic, as you see here. He was one of six people who were invited to participate in this competition, after six previous firms struck out with things that were so stupid and banal that even the city of New York was forced to go, "Oh, I'm really sorry, we screwed up." Right. Can we do this again from the top, except use some people with a vague hint of talent, instead of just six utter boobs like we brought in last time, real estate hacks of the kind who usually plan our cities. Let's bring in some real architects for a change. And so we got this, or we had a choice of that. Oh, stop clapping.
(Смях)
(Laughter)
Прекалено късно е. Това е история. Това е схема направена от екип наречен THINK(Мисля), отбор базиран в Ню Йорк, и това е друг, който е бил плана на Либескинд. Този, това ще бъде новия Световен Търговски център. Огромна дупка в земята с голяма сграда, която пада в нея. Сега, нямам представа какво си мислите, но аз мисля, че това е доста тъпо решение, защото това, което сте създали е просто перманентен мемориал на разрушението, което по този начин е направено все едно разрушението ще продължи завинаги. Но това ще е нещото, което ще направим. Но искам да се замислите за тези неща от гледната точка на продължителната борба, която американската архитектура представлява, и относно това, че тези две неща отразяват много специфично. И това е бурно отклонение относно това как избираме нашите архитекти в това да се опитваме да решим дали искаме архитектура, от този тип технократични решения до всичко, относно това, дали има огромен технически отговор, който може да реши всички проблеми, независимо дали са социални, физични или химични, или нещо, което може да бъде по-романтично решение.
It's too late. That is gone. This was a scheme by a team called THINK, a New York-based team, and then there was that one, which was the Libeskind scheme. This one, this is going to be the new World Trade Center: a giant hole in the ground with big buildings falling into it. Now, I don't know what you think, but I think this is a pretty stupid decision, because what you've done is just made a permanent memorial to destruction by making it look like the destruction is going to continue forever. But that's what we're going to do. But I want you to think about these things in terms of a kind of ongoing struggle that American architecture represents, and that these two things talk about very specifically. And that is the wild divergence in how we choose our architects, in trying to decide whether we want architecture from the kind of technocratic solution to everything -- that there is a large, technical answer that can solve all problems, be they social, be they physical, be they chemical -- or something that's more of a romantic solution.
Сега, нямам предвид романтично в този смисъл на думата, като това е хубаво място да заведеш някого на среща. Имам предвид романтично, като това че има неща, които са по-големи от нас. И така в американската традиция, разликата между технократичната и романтичната, би била разликата между Томас Джеферсън и неговите декартови решетки, които се простират през Щатите, които всъщност ни дават цялата форма на всеки един западен щат в САЩ, като реално, истинско , технократично решение, поклон пред времето на Джеферсън - популярна и досега философия на рационализъм. Или начинът, по който по-късно го определихме - ясна съдба. И сега, по-кой начин бихте желали да бъдат нещата? Решетка или ясна съдба? Ясна Съдба.
Now, I don't mean romantic as in, this is a nice place to take someone on a date. I mean romantic in the sense of, there are things larger and grander than us. So, in the American tradition, the difference between the technocratic and the romantic, would be the difference between Thomas Jefferson's Cartesian grids spreading across the United States, that gives us basically the whole shape of every western state in the United States, as a really, truly, technocratic solution, a bowing to the -- in Jefferson's time -- current, popular philosophy of rationalism. Or the way we went to describe that later: manifest destiny. Now, which would you rather be? A grid, or manifest destiny? Manifest destiny.
(Смях)
(Laughter)
Голяма работа е. Звучи голяма, и също така важна, звучи солидно, звучи американско. Здраво, сериозно, мъжко. И този вид борба, се е водила и преди, и напред в архитектурата през цялото време. Имам предвид, продължава и в личните животи също, всеки ден. Всички искаме да излезем и да си купим Ауди ТТ, нали? Всички тук трябва да притежават по едно, най-малкото са желали, в момента когато са го видели. След това са се метнали вътре, завъртели са електронния ключ, вместо истинския ключ, потеглили са към вкъщи по тяхната нова супер магистрала и са карали право към гаража, който изглежда като замък на Тюдор.
It's a big deal. It sounds big, it sounds important, it sounds solid. It sounds American. Ballsy, serious, male. And that kind of fight has gone on back and forth in architecture all the time. I mean, it goes on in our private lives, too, every single day. We all want to go out and buy an Audi TT, don't we? Everyone here must own one, or at least they craved one the moment they saw one. And then they hopped in it, turned the little electronic key, rather than the real key, zipped home on their new superhighway, and drove straight into a garage that looks like a Tudor castle.
(Смях)
(Laughter)
Защо? Защо? Защо искате да направите това? Защо всички искаме да постигнем това? Веднъж дори притежавах нещо на Тюдор.
Why? Why? Why do you want to do that? Why do we all want to do that? I even owned a Tudor thing once myself.
(Смях)
(Laughter)
В природата ни е да рикошираме, напред-назад между това технократично решение към по-голяма и някак си по-романтична картина на това къде се намираме сега. Така че ще отидем директно към това. Може ли да изгасите светлините за момент? Ще говоря за двама архитекти много накратко, които представят това сегашно архитектурно разминаване, между тези две традиции на технократично или технологично решение и романтично решение. И това са две от най-използваните архитектурни практики в САЩ днес, една от тях много млада, а другата по-възрастна. Това е творба от фирма, която се нарича Шоп (Магазин/Пазарувам) и това, което виждате тук са техните изомерични рисунки, на това, което ще бъде високоскална камера обскура в градски парк. Някой знае ли какво е камера обскура? Да, това е една от тези огромни обективи за камера, която прави снимки на външния свят, нещо като кратък филм, без движещи се части и го прожектира на страница, така че да можеш да видиш света извън теб, докато ти се движиш около него.
It's in our nature to go ricocheting back and forth between this technocratic solution and a larger, sort of more romantic image of where we are. So we're going to go straight into this. Can I have the lights off for a moment? I'm going to talk about two architects very, very briefly that represent the current split, architecturally, between these two traditions of a technocratic or technological solution and a romantic solution. And these are two of the top architectural practices in the United States today. One very young, one a little more mature. This is the work of a firm called SHoP, and what you're seeing here, is their isometric drawings of what will be a large-scale camera obscura in a public park. Does everybody know what a camera obscura is? Yeah, it's one of those giant camera lenses that takes a picture of the outside world -- it's sort of a little movie, without any moving parts -- and projects it on a page, and you can see the world outside you as you walk around it.
Това са просто очертанията му и както виждате, прилича ли на обикновена сграда? Не. Всъщност не е ортогонална, не е нагоре и надолу, квадрат, правоъгълник или нещо такова, което бихте съзрели в нормална форма на сграда. Компютърната революция, технократичната, технологичната революция, ни е позволила да изхвърляме от полезрението си сгради в нормални конюнктури, традиционно оформени сгради, за разлика от не-ортогонални сгради като тази. Това, което е интересно относно нея не е формата й. Интересното е как е създадена. Как е направена. Напълно нов начин да се вдигне сграда, нещо наречено "масова къстомизация". Не, това не е оксиморон. Това, което прави сградата скъпа в традиционния смисъл, е да правиш индивидуални части по поръчка, така че да не могат да се произвеждат отново и отново. Затова всички живеем в предприемачески къщи. Те всички искат да спестят пари, като построяват същото нещо 500 пъти. Защото така е по-евтино.
This is just the outline of it, and you can see, does it look like a regular building? No. It's actually non-orthogonal: it's not up and down, square, rectangular, anything like that, that you'd see in a normal shape of a building. The computer revolution, the technocratic, technological revolution, has allowed us to jettison normal-shaped buildings, traditionally shaped buildings, in favor of non-orthogonal buildings such as this. What's interesting about it is not the shape. What's interesting about it is how it's made. How it's made. A brand-new way to put buildings together, something called mass customization. No, it is not an oxymoron. What makes the building expensive, in the traditional sense, is making individual parts custom, that you can't do over and over again. That's why we all live in developer houses. They all want to save money by building the same thing 500 times. That's because it's cheaper.
"Масовата къстомизация" става възможна когато архитекта слага в компютъра програма, която казва, направете тези части. Компютърът после говори на машина, машина оперирана от компютър, компютърно подпомогнат дизайн, с компютърно подпомогнато производствена машина, която може да направи безброй различни промени за секунда. Защото компютърът е просто машина. На него не му пука. Произвежда частите. Не вижда излишни разходи, не му отнема допълнително време. Не е работник, а просто електронен струг, така че частите могат да бъдат оформени по същото време. Между другото, вместо проекто-плановете да бъдат изпращани на някого, които са тези огромни хелиографни копия, които виждате цял живот, това, което архитектите могат да направят е да изпратят пакет от асемблирани инструкции, такива каквито получавахме като деца, когато си купувахме малки модели, които казваха, "болт А в Б, и В в Д." И това, което строителя ще получи е всяка една индивидуална част, която е била произведена по поръчка извън автоматичните студия и доставена с камион до мястото, на този строител както и група упътвания. Просто "болт А в Б" и те ще могат да ги сглобят, ето малка картинка, която им обяснява как това работи и това е какво ще се получи накрая.
Mass customization works by an architect feeding into a computer, a program that says, manufacture these parts. The computer then talks to a machine -- a computer-operated machine, a cad-cam machine -- that can make a zillion different changes, at a moment's notice, because the computer is just a machine. It doesn't care. It's manufacturing the parts. It doesn't see any excess cost. It doesn't spend any extra time. It's not a laborer -- it's simply an electronic lathe, so the parts can all be cut at the same time. Meanwhile, instead of sending someone working drawings, which are those huge sets of blueprints that you've seen your whole life, what the architect can do is send a set of assembly instructions, like you used to get when you were a child, when you bought little models that said, "Bolt A to B, and C to D." And so what the builder will get is every single individual part that has been custom manufactured off-site and delivered on a truck to the site, to that builder, and a set of these instruction manuals. Just simple "Bolt A to B" and they will be able to put them together. Here's the little drawing that tells them how that works -- and that's what will happen in the end.
Ти си под нея, гледайки през обектива на камера обскура. Освен ако не си мислиш, че това всичко е фантастика, освен ако не си мислиш, че това всичко е фантазия или романтика, същите тези архитекти са били помолени да създадат нещо за централния двор на ПС1, което е музей в Бруклин Ню Йорк, като част от техните млади архитектурни летни серии. И те казали, е... лято е какво правиш лятно време? През лятото ходиш на плаж. И когато ходиш на плажа какво получаваш? Виждаш пясъчни дюни. Така че нека направим архитектурни пясъчни дюни и плажно кабаре. Така че отишли и създали, компютърен модел на пясъчна дюна. Направили и снимки, качили снимките на тяхната компютърна програма и компютърната програма придала форма на пясъчната дюна и след това взела формата на тази пясъчна дюна и я превърнала по техни инструкции, използвайки стандартен софтуер с малки модификации, модификации за парчета дърво. Това са парчетата дърво. Това са инструкциите. Това са парчетата и ето малко от това издуто.
You're underneath it, looking up into the lens of the camera obscura. Lest you think this is all fiction, lest you think this is all fantasy, or romance, these same architects were asked to produce something for the central courtyard of PS1, which is a museum in Brooklyn, New York, as part of their young architects summer series. And they said, well, it's summer, what do you do? In the summer, you go to the beach. And when you go to the beach, what do you get? You get sand dunes. So let's make architectural sand dunes and a beach cabana. So they went out and they modeled a computer model of a sand dune. They took photographs, they fed the photographs into their computer program, and that computer program shaped a sand dune and then took that sand dune shape and turned it into -- at their instructions, using standard software with slight modifications -- a set of instructions for pieces of wood. And those are the pieces of wood. Those are the instructions. These are the pieces, and here's a little of that blown up.
Това което наблюдавате е, че има около шест различни цвята, и всеки един цвят представя вид дърво, което трябва да бъде моделирано, парче дърво, което трябва да бъде отрязяно. Всяко едно, от които са били доставени на плоско легло, на камион и са сглобени за 48 часа от 8 членен състав, само един от които е виждал първоначалните планове преди. Само един, от които е бил видял първоначалните планове преди. И ето го дюнскейп, вън в двора и ето го напълно построен. Има само 16 различни типа дърво. Само 16 различно асемблирани части тук. Прилича на красиво звучаща дъска за пиано отвътре. Има си собствено построен басейн, много, много яко. Страхотно място е за партита - било е, било е изнесено само за шест седмици, има си малки стаи за преобличане и кабарета, където доста интересни неща се случваха, цяло лято.
What you can see is there's about six different colors, and each color represents a type of wood to be cut, a piece of wood to be cut. All of which were delivered by flat bed, on a truck, and hand assembled in 48 hours by a team of eight people, only one of whom had ever seen the plans before. Only one of whom had ever seen the plans before. And here comes dune-scape, coming up out of the courtyard, and there it is fully built. There are only 16 different pieces of wood, only 16 different assembly parts here. Looks like a beautiful piano sounding board on the inside. It has its own built-in swimming pool, very, very cool. It's a great place for parties -- it was, it was only up for six weeks. It's got little dressing rooms and cabanas, where lots of interesting things went on, all summer long.
Сега, освен ако не си мислите, че това е само за увеселение или е само временна инсталация, това е същата фирма, която работи по Световния Търговски Център, подменяйки моста, който минаваше през Уол Стрийт, тази много важна връзка за пешеходците между Ню Йорк сити и преработената Западна част. Изискано им е било да направят дизайн, и да подменят моста за шест седмици, да го построят, включвайки всички части, изработени. И те са могли да го направят. Това е бил техният дизайн, използвайки същата компютърно-моделираща система и само пет или шест типа различни части, малко подпори, като тази, малко екстериорна облицовка и много проста оформителна система, която е била произведена не на място и доставена на камион. Те са успели да създадат това. Те са успели да създадат нещо красиво. Сега строят 16-етажна сграда от страната на Ню Йорк, използвайки същата технология. Тук ще можем да се разхождаме по моста нощем, който е със собствено осветление, няма да имаме нужда от лампи над главата, така че съседите няма да се оплакват от високи металически светлини които им светят в лицата. Тук преминава и там долу от другата страна, получаваме същата доза величественост.
Now, lest you think that this is only for the light at heart, or just temporary installations, this is the same firm working at the World Trade Center, replacing the bridge that used to go across West Street, that very important pedestrian connection between the city of New York and the redevelopment of the West Side. They were asked to design, replace that bridge in six weeks, building it, including all of the parts, manufactured. And they were able to do it. That was their design, using that same computer modeling system and only five or six really different kinds of parts, a couple of struts, like this, some exterior cladding material and a very simple framing system that was all manufactured off-site and delivered by truck. They were able to create that. They were able to create something wonderful. They're now building a 16-story building on the side of New York, using the same technology. Here we're going to walk across the bridge at night. It's self-lit, you don't need any overhead lighting, so the neighbors don't complain about metal-halide lighting in their face. Here it is going across. And there, down the other side, and you get the same kind of grandeur.
Сега, нека ви покажа обратното набързо, ако ми позволите. Уоу, красиво а? Това е другата страна на монетата. Това е труда на Дейвид Рокуел от Ню Йорк сити, творбите на когото можете да видите тук днес. Настоящият цар на романтиката, който се доближава до работата си по много различен начин. Не по начин да създаде технологическо решение, а да те прелъсти в нещо, което можеш да направиш, до нещо което ще ти даде удоволствие, нещо, което ще повдигне духа ти, нещо, което ще те накара да се почувстваш като че ли сме в друг свят, нещо като ресторант Нобу в Ню Йорк, който би трябвало да ни отведе от безпорядъка в Ню Йорк Сити в непринудеността на Япония и елегантността на японската традиция. "Когато всичко е казано и направено, трябва да изглежда като водорасло," казал собственикът. Или неговият ресторант, Под, във Филаделфия, Пенсилвания.
Now, let me show you, quickly, the opposite, if I may. Woo, pretty, huh. This is the other side of the coin. This is the work of David Rockwell from New York City, whose work you can see out here today. The current king of the romantics, who approaches his work in a very different fashion. It's not to create a technological solution, it's to seduce you into something that you can do, into something that will please you, something that will lift your spirits, something that will make you feel as if are in another world -- such as his Nobu restaurant in New York, which is supposed to take you from the clutter of New York City to the simplicity of Japan and the elegance of Japanese tradition. "When it's all said and done, it's got to look like seaweed," said the owner. Or his restaurant, Pod, in Philadelphia, Pennsylvania.
Искам да знаете, че стаята, в която се вглеждате е чисто бяла. Всяка една повърхност на ресторанта е бяла. Причината, поради която има толкова много цвят е, че се променя посредством светлината. Всичко е за сетивност, всичко е за трансформация. Вижте това, не докосвам никакви бутони, дами и господа. Случва се от само себе си. Трансформира се посредством магията на светлината. Всичко е свързано със сетивност, всичко е свързано с докосването. Роса Мексикано, ресторант, в който той ни транспортира до бреговете на Акапулко, в горната част на Горен Уестсайд, с тази стена от гмуркачи, които скачат от високи скали, ето ни, харесва ли ви? Нека да го видим още веднъж. Ок, просто да съм сигурен, че сте се забавлявали. И най-накрая, е свързано с комфорт, свързано е с това да те кара да се чувстваш добре на места където не би се почувствал добре преди. Свързано е с това да се достави природата във вътрешността.
I want you to know the room you're looking at is stark white. Every single surface of this restaurant is white. The reason it has so much color is that it changes using lighting. It's all about sensuality. It's all about transforming. Watch this -- I'm not touching any buttons, ladies and gentlemen. This is happening by itself. It transforms through the magic of lighting. It's all about sensuality. It's all about touch. Rosa Mexicano restaurant, where he transports us to the shores of Acapulco, up on the Upper West Side, with this wall of cliff divers who -- there you go, like that. Let's see it one more time. Okay, just to make sure that you've enjoyed it. And finally, it's about comfort, it's about making you feel good in places that you wouldn't have felt good before. It's about bringing nature to the inside.
В Гардиан Тауър - Ню Йорк, превърнато в Юниън Скуеър, съжалявам, избързвам, където трябваше да доведем най-добрите градинари в света, за да сме сигурни, че интериорът на това се влачеше в градинското пространство на градината във вътрешния двор на Юниън Скуеър в сградата. Става въпрос за стимулация. Това е като купуване на вино, направено посредством цвят и вкус, газирано, свежо, меко, сочно, влажно, гладко, големи и сладки вина, всяко от тях обяснено по цвета на текстура на стената. И на последно място, става въпрос за удоволствие, като в неговия главен офис за Цирка на слънцето, Орландо, Флорида, където влизате в Гръцки театър, поглеждате под тентата и се присъединявате към магическия свят на Цирка на слънцето. Мисля, че ще спра тук. Благодаря ви много.
In the Guardian Tower of New York, converted to a W Union Square -- I'm sorry I'm rushing -- where we had to bring in the best horticulturists in the world to make sure that the interior of this dragged the garden space of the court garden of the Union Square into the building itself. It's about stimulation. This is a wine-buying experience simplified by color and taste. Fizzy, fresh, soft, luscious, juicy, smooth, big and sweet wines, all explained to you by color and texture on the wall. And finally, it's about entertainment, as in his headquarters for the Cirque du Soleil, Orlando, Florida, where you're asked to enter the Greek theater, look under the tent and join the magic world of Cirque du Soleil. And I think I'll probably leave it at that. Thank you very much.