I want to talk to you about something kind of big. We'll start here. Sixty-five million years ago --
Jag vill prata med er om någonting... ...rätt så stort. Vi börjar här. För 65 miljoner år sedan
(Laughter)
så hade dinosaurierna en dålig dag.
the dinosaurs had a bad day.
(Skratt)
(Laughter)
En tjock stenklump med en diameter på 10 km,
A chunk of rock six miles across, moving something like 50 times the speed of a rifle bullet, slammed into the Earth. It released its energy all at once, and it was an explosion that was mind-numbing. If you took every nuclear weapon ever built at the height of the Cold War, lumped them together, and blew them up at the same time, that would be one one-millionth of the energy released at that moment. The dinosaurs had a really bad day. OK?
som färdades ungefär 50 gånger fortare än en gevärskula, dundrade in i Jorden. Den frigjorde all sin energi på ett ögonblick, och det blev en explosion som var ogreppbar. Om man så tog alla existerande kärnvapen på toppen av det kalla kriget, och klumpade ihop och detonerade dem under ett enda ögonblick, så skulle det vara en miljondel av energin som frigjordes i det nedslaget. Dinosaurierna hade verkligen en usel dag! Okej?
Now, a six-mile-wide rock is very large. We all live here in Boulder. If you look out your window and see Longs Peak -- you're probably familiar with it -- now, scoop up Longs Peak and put it out in space. Take ... Meeker, Mt. Meeker. Lump that in there, and put that in space as well. And Mt. Everest. And K2. And the Indian peaks. Then you're starting to get an idea of how much rock we're talking about, OK? We know it was that big because of the impact it had and the crater it left. It hit in what we now know as Yucatan, the Gulf of Mexico. You can see here, there's the Yucatan Peninsula, if you recognize Cozumel off the east coast there. Here is how big of a crater was left. It was huge.
Tänk, en 10 kilometers sten är jättestor. Vi bor alla här i Boulder. Om ni tittar ut genom fönstret så ser ni "Long's Peak", som ni säkert känner till. Tänk att ni lyfter "Long's peak" ut i rymden. Ta "Meeker", berget "Mt. Meeker". Släng in det där, och placera det i rymden också, och "Mt. Everest", och "K2", och "Indian Peeks". Då börjar ni få en bild av hur mycket sten som vi pratar om, okej? Vi vet att den var så stor tack vare dess effekt och kratern den efterlämnade. Den slog ner i vad vi kallar för Yucatán, i Mexikanska Golfen. Ni kan titta här, där är Yukatánhalvön, ni känner kanske igen Cozumel på östkusten här. Här ser man hur stor kratern blev.
To give you a sense of the scale ... there you go. The scale here is 50 miles on top, a hundred kilometers on the bottom. This thing was 300 kilometers across -- 200 miles -- an enormous crater that excavated out vast amounts of earth that splashed around the globe and set fires all over the planet, threw up enough dust to block out the sun. It wiped out 75 percent of all species on Earth. Now, not all asteroids are that big.
Den var kollosal. För att ni ska få en känsla för skalan, okej, sådär. Skalan här är 50 miles i den övre, och 100 kilometer i den nedre. Tingesten var 300 kilometer tvärsöver - 200 miles - en enorm krater som grävde upp omfattande mängder jord som flög runt klotet och startade bränder över hela planeten; kastade upp tillräckligt med partiklar för att blockera solen. Den utrotade 75 procent av alla arter på Jorden. Nu är ju inte alla asteroider så stora.
Some of them are smaller. Here is one that came in over the United States in October of 1992. It came in on a Friday night. Why is that important? Because back then, video cameras were just starting to become popular, and parents would bring them to their kids' football games to film their kids playing football. And since this came in on a Friday, they were able to get this great footage of this thing breaking up as it came in over West Virginia, Maryland, Pennsylvania and New Jersey until it did that to a car in New York.
Vissa är mindre. Här är en som kom in över Förenta Staterna i oktober 1992. Den kom in på en fredag kväll. Varför är det viktigt? Därför att på den tiden hade videokameror just börjat bli populära, och folk tog med dem, föräldrar tog med dem, till deras barns fotbollsmatcher för att filma när barnen spelade fotboll. Och eftersom den kom på en fredag, så kunde dom fånga dessa fina bilder på den här när den bröts itu under inträdet över West Virginia, Maryland, Pennsylvania och New Jersey tills den gjorde detta mot en bil i New York!
(Laughter)
(Skratt)
Now, this is not a 200-mile-wide crater, but then again, you can see the rock, which is sitting right here, about the size of a football, that hit that car and did that damage. Now, this thing was probably about the size of a school bus when it first came in. It broke up through atmospheric pressure, it crumbled, and then the pieces fell apart and did some damage. Now, you wouldn't want that falling on your foot or your head, because it would do that to it. That would be bad. But it won't wipe out, you know, all life on Earth, so that's fine.
Det här är dock inte en 300 km stor krater, men man kan faktiskt se stenen som ligger precis där, av en fotbolls storlek, som träffade bilen där och gjorde den skadan. Den här var säkert stor som en skolbuss i början av inträdet. Den bröts itu på grund av luftmotståndet i atmosfären, smulades sönder, och bitarna gled sedan isär och gjorde viss skada. Nu skulle man inte vilja att den slog ner i foten, eller i skallen, för den skulle göra samma skada. Det skulle inte vara bra. Men den skulle inte utrota, ni vet, allt liv
But it turns out, you don't need something six miles across to do a lot of damage. There is a median point between tiny rock and gigantic rock, and in fact, if any of you have ever been to near Winslow, Arizona, there is a crater in the desert there that is so iconic that it is actually called "Meteor Crater." To give you a sense of scale, this is about a mile wide. If you look up at the top, that's a parking lot, and those are recreational vehicles right there. So it's about a mile across, 600 feet deep. The object that formed this was probably about 30 to 50 yards across, so roughly the size of Macky Auditorium here. It came in at speeds that were tremendous, slammed into the ground, blew up, and exploded with the energy of roughly a 20-megaton nuclear bomb -- a very hefty bomb. This was 50,000 years ago, so it may have wiped out a few buffalo or antelope, or something like that out in the desert, but it probably would not have caused global devastation.
på planeten, vilket är bra. Men det visar sig att man inte behöver något som är 10 km i diameter för att orsaka mycket skador. Det finns ett mellanting mellan "liten sten" och "gigantisk sten", och faktiskt, om någon av er någonsin har varit nära Winslow, Arizona, så finns det en krater i öknen där som är så typisk att den faktiskt heter "Meteorkrater". För att ni ska få en känsla för skalan, så är den c:a 1,6 km bred. Om ni tittar i överkanten, det är en parkeringsplats, och det där är fritidsfordon precis här. Så den är cirka 1,6 km tvärsöver, 200 m djup. Föremålet som formade detta var troligen mellan 30 och 50 meter tvärsöver, vilket grovt sett är storleken på Mackeyauditoriet här. Den kom in med en våldsam hastighet, dundrade ner i marken, sprängdes. och exploderade med en energi motsvarande ungefär ett kärnladdning på 20 megaton - en väldigt kraftig bomb. Det var för 50,000 år sedan, så den kanske slog ut några bufflar eller antiloper, eller nåt liknande där ute i öknen, men den skulle troligen inte ha orsakat
It turns out that these things don't have to hit the ground
global förödelse.
to do a lot of damage. Now, in 1908, over Siberia, near the Tunguska region -- for those of you who are Dan Aykroyd fans and saw "Ghostbusters," when he talked about the greatest cross-dimensional rift since the Siberia blast of 1909, where he got the date wrong, but that's OK.
Emellertid visar det sig att dessa tingestar inte behöver träffa marken för att göra stor skada. Så, år 1908 över Sibiren, nära Tunguskaregionen - för er som är beundrare av Dan Aykroyd och såg "Ghostbusters", när han pratade om den största interdimensionella reva sedan den stora smällen i Sibiren 1909, där fick han datumet fel, men det är okej. (Skratt)
(Laughter)
Det var 1908. Men det duger. Jag kan leva med det.
It was 1908. That's fine. I can live with that.
(Skratt)
(Laughter)
Another rock came into the Earth's atmosphere and this one blew up above the ground, several miles up above the surface of the Earth. The heat from the explosion set fire to the forest below it, and then the shock wave came down and knocked down trees for hundreds of square miles. This did a huge amount of damage. And again, this was a rock probably roughly the size of this auditorium that we're sitting in. In Meteor Crater, it was made of metal, and metal is much tougher, so it made it to the ground. The one over Tunguska was probably made of rock, and that's much more crumbly, so it blew up in the air.
En annan sten kom alltså in i Jordens atmosfär och den här exploderade över marken, flera km över jordytan. Hettan från explosionen satte fyr på skogen under, och chockvågen kom ner och slog omkull träd över hundratals kvadratkilometer, okej? Den gjorde väldigt stor skada. Kom ihåg, det var en sten som motsvarade storleken på auditoriet som vi sitter i. I "Meterokrater" var den av metall, och metall är mycket tuffare, så den klarade sig till marken. Den över Tunguska var troligen av av sten, och det är mycket sprödare, så den
Either way, these are tremendous explosions -- 20 megatons. Now, when these things blow up, they're not going to do global ecological damage. They're not going to do something like the dinosaur killer did. They're just not big enough. But they will do global economic damage, because they don't have to hit, necessarily, to do this kind of damage. They don't have to do global devastation. If one of these things were to hit pretty much anywhere, it would cause a panic. But if it came over a city, an important city -- not that any city is more important than others, but some of them we depend on more on the global economic basis -- that could do a huge amount of damage to us as a civilization. So, now that I've scared the crap out of you --
exploderade i luften. Vilket som, det är våldsamma explosioner - 20 megaton. Nu när såna exploderar, så orsakar dom inte global ekologisk skada. Inte heller orsakar dom något liknande det dinosariedödaren gjorde. Dom är helt enkelt inte stora nog. Men dom kommer att orsaka globala ekonomiska konsekvenser, för att dom behöver nödvändigtvis inte träffa för att orsaka den typen av skada. Dom behöver inte heller orsaka global förödelse. Om någon av dessa skulle träffa lite varstans, så skulle det bli panik. Men om den kom över en stad, en viktig stad - inte för att någon stad är viktigare än någon annan, men vi är mer beroende av vissa av dem på global ekonomisk nivå - så skulle den skada oss enormt mycket som civilisation.
Så nu när jag skrämt skiten ur er....
(Laughter)
(Skratt)
what can we do about this? This is a potential threat. Let me note that we have not had a giant impact like the dinosaur killer for 65 million years. They're very rare. The smaller ones happen more often, but probably on the order of a millennium, every few centuries or every few thousand years. But it's still something to be aware of. Well, what do we do about them? The first thing we have to do is find them. This is an image of an asteroid that passed us in 2009. It's right here. But you can see that it's extremely faint. I don't know if you can see that in the back row. These are just stars.
...vad kan vi göra åt det? Fattar ni? Det här är ett potentiellt hot. Jag vill understryka att vi har inte haft ett gigantiskt nedslag som dinosariedödaren på 65 miljoner år. Dom är väldigt sällsynta. Dom mindre kommer oftare, men troligen i storleksordningen ett årtusende, några århundraden eller några tusen år, men det är fortfarande något vara medveten om. Så, vad kan vi göra åt dem då? Först måste vi hitta dom. Det här är en bild av en asteroid som passerade oss år 2009. Där är den. Men som ni ser är den extremt vag. Jag vet inte om ni ser det på bakersta raden. Det här är bara stjärnor.
This is a rock that was about 30 yards across, so roughly the size of the ones that blew up over Tunguska and hit Arizona 50,000 years ago. These things are faint. They're hard to see, and the sky is really big. We have to find these things first. Well, the good news is, we're looking for them. NASA has devoted money to this; the National Science Foundation and other countries are interested in doing this. We're building telescopes that are looking for the threat.
Detta var en sten som var ungefär 30 meter tvärsöver, alltså grovt sett samma storlek som dom som exploderade över Tunguska och träffade Arizona för 50,000 år sedan. Dom är otydliga. Dom är svåra att se, och himlen är jättestor. Vi måste hitta dessa tingestar först! Den glada nyheten är dock att vi letar efter dem. NASA har avsatt pengar för det. Nationella vetenskapsstiftelsen och andra länder är jätteintresserade av detta. Vi bygger teleskop som letar
That's a great first step. But what's the second step? The second step is if we see one heading toward us, we have to stop it. What do we do? You've probably heard about the asteroid Apophis. If you haven't yet, you will. If you've heard about the Mayan 2012 apocalypse, you're going to hear about Apophis, because you're keyed in to all the doomsday networks, anyway.
efter hoten. Det är ett viktigt första steg. Men var är nästa steg? Det andra steget är att hitta dom som är på väg emot oss. Vi måste stoppa dem! Vad gör vi? Ni har kanske hört om asterioden "Apophis". Om inte, så lär ni göra det. Om ni hört om Mayaindianernas 2012- apokalyps, så kommer ni få höra om Apophis, för att ni är inne i alla
(Laughter)
domedagsnätverk i vilket fall.
Apophis is an asteroid that was discovered in 2004. It's roughly 250 [meters] across, so it's pretty big -- bigger than a football stadium. And it's going to pass by the Earth in April of 2029. And it's going to pass us so close that it's actually going to come underneath our weather satellites. The Earth's gravity is going to bend the orbit of this thing so much that if it's just right, if it passes through this region of space, this kidney-bean-shaped region called the keyhole, the Earth's gravity will bend it just enough that seven years later, on April 13 -- which is a Friday, I'll note -- in the year 2036 --
Apophis är en asteroid som upptäcktes är 2004. Den är ungefär 250 meter tvärsöver, så den är minst sagt stor - storväxt, ni vet, större än en fotbollsarena - och den kommer att passera Jorden under april år 2029. Och den kommer så pass nära oss att den faktiskt kommer in lägre än våra vädersatelliter. Jordens gravitation kommer att kröka banan för den så pass mycket, om det stämmer precis, om den passerar i den här regionen, det här njurformade området som kallas för "nyckelhålet", så kommer Jordens gravitation kröka den tillräckligt för att den sju år senare den 13:e April, som är en fredag, jag noterar,
(Laughter)
år 2036... (Skratt)
you can't plan that kind of stuff --
- man kan inte planera sånt! -
(Laughter)
Apophis kommer att träffa oss. Och
Apophis is going to hit us. And it's 250 meters across, so it would do unbelievable damage. The good news is that the odds of it actually passing through this keyhole and hitting us next go-around are one in a million, roughly -- very, very low odds. So I personally am not lying awake at night worrying about this at all. I don't think Apophis is a problem. In fact, Apophis is a blessing in disguise, because it woke us up to the dangers of these things. This thing was discovered just a few years ago and could hit us a few years from now. It won't, but it gives us a chance to study these kinds of asteroids.
den är 250 meter tvärsöver, så den skulle orsaka otrolig skada. Nu är ju den goda nyheten att oddsen för att den faktiskt passerar nyckelhålet och träffar oss nästa varv är en på miljonen, ungefär - mycket, mycket låga odds, så jag tror jag inte kommer att ligga vaken över det alls. Jag tror inte Aphopis är ett problem. Faktum är att Aphopis är en maskerad frälsning, tack vare att den uppmärksammade oss på faran med dessa tingestar. Den upptäcktes bara för några år sedan och kan träffa oss om några år. Den gör det inte, men det ger oss chansen att
We didn't really necessarily understand these keyholes, and now we do, and it turns out that's really important, because how do you stop an asteroid like this? Well, let me ask you: What happens if you're standing in the road and a car's headed for you? What do you do? You do this. Right? Move, and the car goes past you. But we can't move the Earth, at least not easily, but we can move a small asteroid.
studera dessa asteroider. Vi förstod inte riktigt nyckelhålen till fullo, men nu gör vi det, och det visar sig att det är jätteviktigt, för hur stoppar man en sån här asteroid? Om man säger så här. Vad händer om du står mitt på en väg, och en bil kommer rakt emot dig? Vad gör du? Så här gör du: Eller hur? Flytta dig - Bilen passerar förbi dig! Men vi kan inte flytta på Jorden, åtminstone inte enkelt, men vi kan påverka en liten asteroid.
And it turns out, we've even done it. In the year 2005, NASA launched a probe called Deep Impact, which slammed a piece of itself into the nucleus of a comet. Comets are very much like asteroids. The purpose wasn't to push it out of the way; the purpose was to make a crater to excavate the material and see what was underneath the surface of this comet, which we learned quite a bit about. We did move the comet a little tiny bit -- not very much, but that wasn't the point. However, think about this: This thing is orbiting the Sun at 10, 20 miles per second. We shot a space probe at it and hit it, OK? Imagine how hard that must be, and we did it. That means we can do it again. If we see an asteroid that's coming toward us, headed right for us, and we have two years to go? Boom! We hit it. You know, if you watch the movies --
Det visar sig faktiskt att vi redan gjort det. År 2005 sände NASA upp en sond kallad "Deep Impact", som dundrade in i - en bit av den dundrade in i - en kometkärna. Kometer liknar asteroider mycket. Vitsen var dock inte att flytta den ur vägen. Syftet var att gräva ut en krater i materialet och se vad som var under ytan på kometen, vilket vi lärde oss rätt mycket om. Vi råkade flytta på kometen lite, inte mycket, men det var inte poängen. Men, tänk på detta! Den här saken kretsar runt solen i 16 km per sekund - 32 km per sekund. Vi sköt en rymdsond mot den och träffade. Okej? Tänk er hur svårt det måste vara, och vi gjorde det! Det betyder att vi kan göra det igen. Om vi behöver, om vi ser en asteroid som kommer mot oss, och den är på väg in i oss, och vi hade två år på oss: BOM - Vi träffar den! Man kan försöka - ni vet, om ni tittar på
(Laughter)
biofilmer, kanske ni resonerar,
you might think: Why don't we use a nuclear weapon? Well, you can try that, but the problem is timing. Shoot a nuclear weapon at this thing, you have to blow it up within a few milliseconds of tolerance, or else you'll miss it. And there are a lot of other problems with that; it's very hard to do. But just hitting something? That's pretty easy. I think even NASA can do that, and proved that they can.
varför använder vi inte en kärnvapenladdning? Det är som om... Jo, visst kan man testa, men problemet är tajmingen. Om man sänder en kärnladdning mot den, så måste man detonera den inom några millisekunders tolerans. Annars är chansen borta. Det finns många andra problem med det också. Det är jättesvårt! Man bara att träffa något? Det är rätt enkelt! Jag tror att även NASA kan lyckas med det,
(Laughter)
och det har de ju bevisat. (Skratt)
The problem is, if you hit this asteroid, you've changed the orbit, you measure the orbit, then you find out, oh yeah, we just pushed it into a keyhole, and now it's going to hit us in three years. Well, my opinion is: fine! It's not hitting us in six months -- that's good.
Problemet är, vad händer om man träffar asteroiden, man har ändrat omloppsbanan, man mäter den och konstaterar, - "Mycket riktigt, vi har föst in den i ett nyckelhål, så nu träffar den oss om tre år!". Ja, min åsikt är "Bra!", okej? "...den träffar inte förrän om sex månader!. Det är bra!
Now we have three years to do something else. And you can hit it again. That's kind of ham-fisted; you might just push it into a third keyhole or whatever, so you don't do that. And this is the part -- it's the part I just love.
Nu har vi tre år på oss att hitta på något annat.". Man kan skjuta på den igen. Det är ju rätt klantigt... Man kanske bara föser in den i ett tredje nyckelhål eller nåt. Så det är alltså INTE så man gör. Och nu kommer delen, den del som jag älskar... (Skratt)
(Laughter)
Efter den stora manliga "Rrrrrrr BOM!
After the big macho "Grr ... bam! We're gonna hit this thing in the face," then we bring in the velvet gloves.
Vi kommer träffa den rakt i nunan!", så tar vi fram silkesvantarna.
(Laughter)
(Skratt)
There's a group of scientists and engineers and astronauts, and they call themselves The B612 Foundation. For those of you who've read "The Little Prince," you understand that reference, I hope -- the little prince lived on an asteroid called B612. These are smart guys -- men and women -- astronauts, like I said, engineers. Rusty Schweickart, who was an Apollo 9 astronaut, is on this. Dan Durda, my friend who made this image, works here at Southwest Research Institute in Boulder, on Walnut Street. He created this image for this. He's actually one of the astronomers who works for them. If we see an asteroid that's going to hit the Earth and we have enough time, we can hit it to move it into a better orbit.
Det finns ett gäng astronomer, ingenjörer och astronauter som kallar sig för "B612-Stiftelsen". För er som läste "Lille prinsen", förstår kopplingen, hoppas jag. Lille prinsen som levde på en asteroid. Den hette "B612". Det här är smarta typer - män och kvinnor - astronauter, och som jag sa, ingenjörer. Rusty Schweickart, som var en Apollo 9- astronaut, är också med. Dan Durda, min vän som gjorde bilden, arbetar här på "Southwest Research Institute" i Boulder, på "Walnut Street". Han gjorde bilden för detta, och är faktiskt en av astronomerna som jobbar för dem. Om vi upptäcker en asteroid som kommer att träffa Jorden, och vi har tid på oss, så kan vi träffa den och flytta den till en bättre omloppsbana. Men vad vi gör, är att vi skjuter upp
But then what we do is launch a probe that has to weigh a ton or two. It doesn't have to be huge -- a couple of tons, not that big -- and you park it near the asteroid. You don't land on it, because these things are tumbling end over end. It's very hard to land on them. Instead you get near it. The gravity of the asteroid pulls on the probe, and the probe has a couple of tons of mass. It has a little tiny bit of gravity, but it's enough that it can pull the asteroid, and you have your rocket set up -- you can barely see it here, but there's rocket plumes -- and these guys are connected by their own gravity, and if you move the probe very slowly -- very, very gently, you can very easily finesse that rock into a safe orbit. You can even put in orbit around the Earth where we could mine it, although that's a whole other thing; I won't go into that.
en sond som måste väga ett eller ett par ton. Den måste inte vara enorm - ett par ton, inte så stor - och placerar den nära asteroiden. Man landar inte, för de här sakerna tumlar runt hela tiden. Det är jättesvårt att landa på dom. Man går nära istället. Asteroidens gravitation påverkar sonden, och sonden har ett par tons massa, den har pytteliten gravitation, men det räcker för att dra i asteroiden, och man har förberett med raketmotorer, så man kan - ni ser det knappt, men där är raketplymerna - och i princip, dom är bundna av sin ömsesidiga gravitation, och om man flyttar på sonden väldigt långsamt, mycket försiktigt, så kan man enkelt lirka in stenen i en säker omloppsbana. Man kan faktiskt få det att kretsa runt Jorden så vi kan bryta dess malm, även om det är en helt annan sak. Jag går inte in på det...
(Laughter)
(Skratt)
But we'd be rich!
...men vi skulle bli RIKA!
(Laughter)
(Skratt)
So think about this, right? There are these giant rocks flying out there, and they're hitting us, and they're doing damage to us. But we've figured out how to do this, and all the pieces are in place to do this. We have astronomers with telescopes, looking for them. We have very, very smart people, who are concerned about this and figuring out how to fix the problem, and we have the technology to do this. This probe actually can't use chemical rockets. Chemical rockets provide too much thrust, too much push. The probe would just shoot away.
Så vad tror ni, eller? De stora flygande stenarna är där ute, dom träffar oss och skadar oss, men vi har klurat ut hur man gör, och har alla pusselbitarna på plats. Vi har astronomer med teleskop på plats, som letar efter dom. Vi har smarta människor, extremt smarta, som bryr sig om och klurar fram lösningar på problemet, och vi har teknologin för att göra det. Sonden kan egentligen inte använda kemiska raketer. Kemiska raketer har för hög dragkraft, för mycket tryck... Sonden skulle bara fara sin väg.
We invented something called an ion drive, which is a very, very, very low-thrust engine. It generates the force a piece of paper would have on your hand -- incredibly light, but it can run for months and years, providing that very gentle push. If anybody here is a fan of the original "Star Trek," they ran across an alien ship that had an ion drive, and Spock said, "They're very technically sophisticated. They're a hundred years ahead of us with this drive." Yeah, we have an ion drive now. We don't have the Enterprise, but we've got an ion drive now.
Vi har uppfunnit något som kallas "jondrift", som är en motor med extremt låg dragkraft. Den genererar samma kraft som ett papper i din han skulle göra - otroligt lätt! Men den fungerar i månader eller år, och skapar detta lilla tryck. Om någon här är beundrare av ursprungliga "Star Trek": Dom snubblade över ett främmande skepp som hade en jonmotor, och Spock sa: - "Dom är verkligen tekniskt sofistikerade. Dom är flera hundra år före oss med den här motorn!" Precis, och vi som har jondrift nu! (Skratt) Vi har inte rymdskeppet "Enterprise",
(Laughter)
men vi har jondrift nu!
(Applause)
(Applåder)
Spock.
Spock...!
(Laughter) So ... That's the difference -- that's the difference between us and the dinosaurs. This happened to them. It doesn't have to happen to us. The difference between the dinosaurs and us is that we have a space program and we can vote, and so we can change our future.
(Skratt) Så... ...det är skillnaden, skillnaden mellan oss och dinosaurierna. Det här inträffade för dem, men det behöver inte hända oss. Skillnaden mellan oss och dinosaurierna, är att vi har ett rymdprogram och att vi kan rösta, och på så vis förändra vår framtid.
(Laughter)
(Skratt)
We have the ability to change our future. Sixty-five million years from now, we don't have to have our bones collecting dust in a museum. Thank you very much.
Vi har förmågan att påverka vår framtid! Om 65 miljoner år, så måste inte våra benknotor samla damm på ett museum.
(Applause)
Tack så mycket!