I want to talk to you about something kind of big. We'll start here. Sixty-five million years ago --
Želim vam govoriti o nečemu velikom. Počet ćemo od ovoga. Prije 65 milijuna godina
(Laughter)
dinosauri su imali gadan dan.
the dinosaurs had a bad day.
(Smijeh)
(Laughter)
Komad stijene promjera 9 kilometara
A chunk of rock six miles across, moving something like 50 times the speed of a rifle bullet, slammed into the Earth. It released its energy all at once, and it was an explosion that was mind-numbing. If you took every nuclear weapon ever built at the height of the Cold War, lumped them together, and blew them up at the same time, that would be one one-millionth of the energy released at that moment. The dinosaurs had a really bad day. OK?
koji se kretao brzinom otprilike 50 puta bržom od metka, zabio se u Zemlju. Oslobodio je svu energiju odjednom i došlo je do eksplozije nepojmljive siline. Uzmete li sva nuklearna oružja ikad napravljena na vrhuncu hladnog rata, skupite ih i dignete u zrak u isto vrijeme, oslobodio bi se milijunti dio energije oslobođene u onom trenutku. Dinosauri su imali doista loš dan. Dobro?
Now, a six-mile-wide rock is very large. We all live here in Boulder. If you look out your window and see Longs Peak -- you're probably familiar with it -- now, scoop up Longs Peak and put it out in space. Take ... Meeker, Mt. Meeker. Lump that in there, and put that in space as well. And Mt. Everest. And K2. And the Indian peaks. Then you're starting to get an idea of how much rock we're talking about, OK? We know it was that big because of the impact it had and the crater it left. It hit in what we now know as Yucatan, the Gulf of Mexico. You can see here, there's the Yucatan Peninsula, if you recognize Cozumel off the east coast there. Here is how big of a crater was left. It was huge.
Devet kilometara široka stijena je stvarno velika. Svi mi živimo ovdje u Boulderu. Ako pogledate kroz prozor, možete vidjeti Long's Peak, vjerojatno vam je poznat. Podignimo Long's Peak, i stavimo ga u svemir. Uzmimo planinu Meeker, Mt. Meeker. Stavimo i nju u svemir, i Mt. Everest, i K2, i Indian Peaks. Tada ćete početi shvaćati o kolikoj stijeni pričamo, u redu? Znamo da je bila tako velika zbog učinka i kratera koji je ostavila. Udarila je na mjestu koje zovemo Yucatan, u Meksičkom zaljevu. Evo ovdje, ovo je poluotok Yucatan, ako prepoznajete Cozumel u blizini istočne obale. Evo koliki je krater ostao.
To give you a sense of the scale ... there you go. The scale here is 50 miles on top, a hundred kilometers on the bottom. This thing was 300 kilometers across -- 200 miles -- an enormous crater that excavated out vast amounts of earth that splashed around the globe and set fires all over the planet, threw up enough dust to block out the sun. It wiped out 75 percent of all species on Earth. Now, not all asteroids are that big.
Bio je ogroman. Da biste dobili osjećaj veličine, evo. Ovdje je mjerilo 50 milja na vrhu, stotinu kilometara na dnu. Krater je bio širok 300 kilometara -- 200 milja -- ogroman krater koji je iskopao nepregledne količine zemlje koja je letjela globusom i palila požare po cijelom planetu, izbacila dovoljno prašine da prekrije sunce. 75 posto svih živih vrsta na Zemlji bilo je izbrisano. Nisu svi asteroidi tako veliki.
Some of them are smaller. Here is one that came in over the United States in October of 1992. It came in on a Friday night. Why is that important? Because back then, video cameras were just starting to become popular, and parents would bring them to their kids' football games to film their kids playing football. And since this came in on a Friday, they were able to get this great footage of this thing breaking up as it came in over West Virginia, Maryland, Pennsylvania and New Jersey until it did that to a car in New York.
Neki su manji. Evo jednog koji je stigao nad Sjedinjene Države u listopadu 1992. Stigao je u petak uvečer. Zašto je to važno? Zato što su u to vrijeme video kamere postajale popularne i ljudi bi ih ponijeli, roditelji su ih nosili na nogometne utakmice da snime svoju djecu na terenu. A kako je asteroid došao u petak, snimili su ovu sjajnu snimku gdje vidimo kako se ta stvar raspada dok pristiže iznad Zapadne Virginije, Marylanda, Pennsylvanije i New Jerseya dok nije napravila ovo automobilu u New Yorku.
(Laughter)
(Smijeh)
Now, this is not a 200-mile-wide crater, but then again, you can see the rock, which is sitting right here, about the size of a football, that hit that car and did that damage. Now, this thing was probably about the size of a school bus when it first came in. It broke up through atmospheric pressure, it crumbled, and then the pieces fell apart and did some damage. Now, you wouldn't want that falling on your foot or your head, because it would do that to it. That would be bad. But it won't wipe out, you know, all life on Earth, so that's fine.
Ovo nije krater širok 300 kilometara, no možete vidjeti stijenu koja leži baš ovdje, veličine nogometne lopte, i to je ta koja je pogodila automobil i napravila štetu. Stijena je vjerojatno bila veličine školskog autobusa kad se pojavila. Razlomila se uslijed atmosferskog pritiska, razmrvila, a tada su dijelovi pali zasebno i napravili štetu. Ne biste htjeli da vam to padne na nogu ili na glavu, jer biste prošli ovako. To bi bilo loše. Ali neće izbrisati sav život
But it turns out, you don't need something six miles across to do a lot of damage. There is a median point between tiny rock and gigantic rock, and in fact, if any of you have ever been to near Winslow, Arizona, there is a crater in the desert there that is so iconic that it is actually called "Meteor Crater." To give you a sense of scale, this is about a mile wide. If you look up at the top, that's a parking lot, and those are recreational vehicles right there. So it's about a mile across, 600 feet deep. The object that formed this was probably about 30 to 50 yards across, so roughly the size of Macky Auditorium here. It came in at speeds that were tremendous, slammed into the ground, blew up, and exploded with the energy of roughly a 20-megaton nuclear bomb -- a very hefty bomb. This was 50,000 years ago, so it may have wiped out a few buffalo or antelope, or something like that out in the desert, but it probably would not have caused global devastation.
na Zemlji, što je dobro. No, pokazuje se, da vam ne treba nešto široko 9 kilometara da napravi puno štete. Postoji medijan između malene stijene i divovske stijene i, ako je itko od vas bio blizu Winslowa u Arizoni, ondje je krater u pustinji koji je tako živopisan da se zove Meteor Crater. Da biste imali osjećaj, ovo je negdje 1,6 km široko. Ako pogledate gore, vidite parkiralište, a ovdje su rekreacijska vozila. Širok je oko 1,6 km, dubok oko 200 metara. Objekt koji je ovo napravio je vjerojatno bio širok 27 sa 45 metara, otprilike veličine ove naše dvorane. Doletio je silnom brzinom, zabio se u tlo i eksplodirao energijom otprilike 20-megatonske nuklearne bombe -- poprilične bombe. To se zbilo prije 50.000 godina, pa je možda izbrisalo nekoliko bizona ili antilopi, ili nekih sličnih životinja u pustinji, ali vjerojatno nije prouzročilo
It turns out that these things don't have to hit the ground
globalnu devastaciju.
to do a lot of damage. Now, in 1908, over Siberia, near the Tunguska region -- for those of you who are Dan Aykroyd fans and saw "Ghostbusters," when he talked about the greatest cross-dimensional rift since the Siberia blast of 1909, where he got the date wrong, but that's OK.
Pokazuje se da te stvari ne moraju udariti o tlo da bi izazvale veliku štetu. 1908. godine, nad Sibirom, u regiji Tunguska -- za one među vama koji volite Dana Aykroyda i gledali ste „Istjerivače duhova", kad on govori o najvećem međudimenzionalnom rascjepu od sibirske eksplozije 1909., kad je pogriješio u godini, ali to je OK. (Smijeh)
(Laughter)
Bilo je to 1908. Dobro. S tim se mogu pomiriti.
It was 1908. That's fine. I can live with that.
(Smijeh)
(Laughter)
Another rock came into the Earth's atmosphere and this one blew up above the ground, several miles up above the surface of the Earth. The heat from the explosion set fire to the forest below it, and then the shock wave came down and knocked down trees for hundreds of square miles. This did a huge amount of damage. And again, this was a rock probably roughly the size of this auditorium that we're sitting in. In Meteor Crater, it was made of metal, and metal is much tougher, so it made it to the ground. The one over Tunguska was probably made of rock, and that's much more crumbly, so it blew up in the air.
Ta je stijena ušla u zemljinu atmosferu i eksplodirala iznad tla, nekoliko kilometara iznad zemljine površine. Vrelina eksplozije je zapalila šumu ispod, i udarni val se spustio i oborio drveće na površini od više stotina četvornih kilometara, ok? Šteta je bila ogromna. Opet, ta je stijena otprilike bila veličine dvorane u kojoj se nalazimo. U slučaju Meteor Cratera, stijena je bila od metala, a metal je puno tvrđi, pa je stigla do tla. Ona nad Tunguskom je vjerojatno bila od kamena koji se lakše mrvi, pa je
Either way, these are tremendous explosions -- 20 megatons. Now, when these things blow up, they're not going to do global ecological damage. They're not going to do something like the dinosaur killer did. They're just not big enough. But they will do global economic damage, because they don't have to hit, necessarily, to do this kind of damage. They don't have to do global devastation. If one of these things were to hit pretty much anywhere, it would cause a panic. But if it came over a city, an important city -- not that any city is more important than others, but some of them we depend on more on the global economic basis -- that could do a huge amount of damage to us as a civilization. So, now that I've scared the crap out of you --
eksplodirala u zraku. Kako god, to su silne eksplozije. 20 megatona. Kad te stvari eksplodiraju, ne uzrokuju globalnu ekološku štetu. Neće napraviti nešto poput ubojice dinosaura. Jednostavno nisu dovoljno velike. Ali će napraviti globalnu ekonomsku štetu, jer ne moraju nužno udariti, da bi nanijele tu vrstu štete. Ne moraju izazvati globalnu devastaciju. Kad bi jedna od tih stvari udarila bilo gdje, izazvala bi paniku. No ako bi došla nad grad, neki važan grad -- ne mislim da je neki grad važniji od drugih, ali o nekima više ovisimo u smislu globalne ekonomije -- to bi nam moglo nanijeti ogromnu štetu kao civilizaciji.
Sad kad sam vas izbezumio od straha ...
(Laughter)
(Smijeh)
what can we do about this? This is a potential threat. Let me note that we have not had a giant impact like the dinosaur killer for 65 million years. They're very rare. The smaller ones happen more often, but probably on the order of a millennium, every few centuries or every few thousand years. But it's still something to be aware of. Well, what do we do about them? The first thing we have to do is find them. This is an image of an asteroid that passed us in 2009. It's right here. But you can see that it's extremely faint. I don't know if you can see that in the back row. These are just stars.
što možemo učiniti oko ovoga? Dobro? Ovo je potencijalna opasnost. Napominjem da nismo imali silovit udar poput ubojice dinosaura već 65 milijuna godina. Vrlo su rijetki. Manji udari su češći, vjerojatno svakih tisuću godina, svakih par stoljeća ili svakih nekoliko tisuća godina, ali moramo voditi računa. Dakle, što učiniti u vezi s njima? Prvo ih moramo pronaći. Ovo je slika asteroida koji je prošao kraj nas 2009. godine. Evo ga ovdje. Ali vidite da je izuzetno blijed. Nisam siguran možete li ga vidjeti vi u zadnjem redu. Ovo su samo zvijezde.
This is a rock that was about 30 yards across, so roughly the size of the ones that blew up over Tunguska and hit Arizona 50,000 years ago. These things are faint. They're hard to see, and the sky is really big. We have to find these things first. Well, the good news is, we're looking for them. NASA has devoted money to this; the National Science Foundation and other countries are interested in doing this. We're building telescopes that are looking for the threat.
Ova stijena je bila oko 27 metara široka, otprilike veličine onih koje su eksplodirale nad Tunguskom ili u Arizoni prije 50.000 godina. Te su stvari jedva vidljive. Teško ih je vidjeti, a nebo je doista veliko. Prvo ih moramo naći. Dobra je vijest da ih tražimo. NASA ima proračun za to. Nacionalna fondacija za znanost i druge zemlje se zanimaju za to. Pravimo teleskope koji traže
That's a great first step. But what's the second step? The second step is if we see one heading toward us, we have to stop it. What do we do? You've probably heard about the asteroid Apophis. If you haven't yet, you will. If you've heard about the Mayan 2012 apocalypse, you're going to hear about Apophis, because you're keyed in to all the doomsday networks, anyway.
prijetnju. To je odličan prvi korak, ali koji je drugi? Drugi korak je, kad vidimo asteroid kako ide na nas, da ga zaustavimo. Na koji način? Vjerojatno ste čuli za asteroid Apophis. Ako još niste, čut ćete. Ako ste čuli za majansku apokalipsu 2012. čut ćete i za Apophis, jer ste onda već uključeni u sve mreže
(Laughter)
koje prognoziraju sudnji dan.
Apophis is an asteroid that was discovered in 2004. It's roughly 250 [meters] across, so it's pretty big -- bigger than a football stadium. And it's going to pass by the Earth in April of 2029. And it's going to pass us so close that it's actually going to come underneath our weather satellites. The Earth's gravity is going to bend the orbit of this thing so much that if it's just right, if it passes through this region of space, this kidney-bean-shaped region called the keyhole, the Earth's gravity will bend it just enough that seven years later, on April 13 -- which is a Friday, I'll note -- in the year 2036 --
Apophis je asteroid otkriven 2004. Širok je oko 225 metara, vrlo velik, znate, veći od stadiona -- i proći će kraj Zemlje u travnju 2029. Proći će tako blizu da će proći ispod naših klimatskih satelita. Zemljina gravitacija će zakriviti orbitu asteroida toliko da, ako bude ovako, ako prođe kroz ovaj dio svemira, ovu regiju u obliku graha koju zovemo ključaonica, zemljina gravitacija će je dovoljno zakriviti da ću ja, sedam godina kasnije, 13. travnja, u petak, zapisati,
(Laughter)
godine 2036. ... (Smijeh)
you can't plan that kind of stuff --
-- ne možete isplanirati ovakvo što --
(Laughter)
u tom slučaju će nas Apophis pogoditi.
Apophis is going to hit us. And it's 250 meters across, so it would do unbelievable damage. The good news is that the odds of it actually passing through this keyhole and hitting us next go-around are one in a million, roughly -- very, very low odds. So I personally am not lying awake at night worrying about this at all. I don't think Apophis is a problem. In fact, Apophis is a blessing in disguise, because it woke us up to the dangers of these things. This thing was discovered just a few years ago and could hit us a few years from now. It won't, but it gives us a chance to study these kinds of asteroids.
Širok je 250 metara, pa će prouzročiti nevjerojatnu štetu. Dobra je vijest da su šanse da će proći kroz ključaonicu i udariti nas u sljedećem prolazu, negdje 1 naprema milijun, vrlo, vrlo male šanse, pa osobno baš i ne ležim budan noću brinući o tome. Ne mislim da je Apophis problem. Zapravo, Apophis je skriveni blagoslov, jer nam skreće pažnju na opasnost koja nam prijeti. Taj asteroid je otkriven prije samo nekoliko godina i može nas pogoditi za nekoliko godina. Neće, ali nam pruža priliku da proučimo
We didn't really necessarily understand these keyholes, and now we do, and it turns out that's really important, because how do you stop an asteroid like this? Well, let me ask you: What happens if you're standing in the road and a car's headed for you? What do you do? You do this. Right? Move, and the car goes past you. But we can't move the Earth, at least not easily, but we can move a small asteroid.
tu vrstu asteroida. Nismo zapravo razumjeli te ključaonice, ali sada ih razumijemo i pokazuje se da su zbilja važne, jer kako zaustaviti ovakav asteroid? Da vas pitam, što se događa ako stojite nasred ceste i automobil juri na vas? Što činite? Ovo. Zar ne? Mičete se. Auto prolazi kraj vas. Ali ne možemo pomaknuti Zemlju, barem ne lako, ali možemo pomaknuti mali asteroid.
And it turns out, we've even done it. In the year 2005, NASA launched a probe called Deep Impact, which slammed a piece of itself into the nucleus of a comet. Comets are very much like asteroids. The purpose wasn't to push it out of the way; the purpose was to make a crater to excavate the material and see what was underneath the surface of this comet, which we learned quite a bit about. We did move the comet a little tiny bit -- not very much, but that wasn't the point. However, think about this: This thing is orbiting the Sun at 10, 20 miles per second. We shot a space probe at it and hit it, OK? Imagine how hard that must be, and we did it. That means we can do it again. If we see an asteroid that's coming toward us, headed right for us, and we have two years to go? Boom! We hit it. You know, if you watch the movies --
Zapravo, već smo to učinili. 2005. je NASA lansirala sondu pod nazivom Deep Impact, koja se zabila -- zabila svoj dio u jezgru kometa. Kometi su vrlo slični asteroidima. Cilj nije bio izgurati ga s putanje. Cilj je bio napraviti krater i iskopati materijal da vidimo što je ispod površine tog kometa, o kojemu smo naučili prilično puno. Pomaknuli smo komet malo, vrlo malo, ali to nije bio cilj. No, razmislite o sljedećem. Ta stvar kruži oko sunca brzinom od 15 km u sekundi, 30 km u sekundi. Ispalili smo sondu i pogodila ga. Dobro? Zamislite kako je to teško postići, a mi smo uspjeli. To znači da to možemo ponoviti. Ako moramo, ako vidimo asteroid da ide prema nama, ravno na nas, i imamo još dvije godine, bum! Pogodimo ga. Možete probati -- znate, ako gledate
(Laughter)
filmove, mogli biste pomisliti,
you might think: Why don't we use a nuclear weapon? Well, you can try that, but the problem is timing. Shoot a nuclear weapon at this thing, you have to blow it up within a few milliseconds of tolerance, or else you'll miss it. And there are a lot of other problems with that; it's very hard to do. But just hitting something? That's pretty easy. I think even NASA can do that, and proved that they can.
zašto ne upotrijebimo nuklearno oružje? No, možete pokušati, ali problem je u tajmingu. Ispalite li nuklearno oružje na tu stvar, morate detonirati unutar nekoliko milisekundi tolerancije ili ćete je promašiti. A ima i drugih problema s time. To je vrlo teško postići. No, samo nešto pogoditi? To je prilično lako. Mislim da to čak i NASA može,
(Laughter)
a i dokazali su da mogu. (Smijeh)
The problem is, if you hit this asteroid, you've changed the orbit, you measure the orbit, then you find out, oh yeah, we just pushed it into a keyhole, and now it's going to hit us in three years. Well, my opinion is: fine! It's not hitting us in six months -- that's good.
Teškoća je, što ako pogodite asteroid, promijenite mu orbitu, izmjerite orbitu i otkrijete, opa, da, upravo smo ga usmjerili u ključaonicu, i sad će nas pogoditi za tri godine. Moje mišljenje je, fino. Dobro? Bar nas neće pogoditi za šest mjeseci. To je dobro.
Now we have three years to do something else. And you can hit it again. That's kind of ham-fisted; you might just push it into a third keyhole or whatever, so you don't do that. And this is the part -- it's the part I just love.
Sad imamo tri godine za pokušati nešto drugo. I možete ga opet gađati. No, možete ga samo pogurati prema trećoj ključaonici, a to ne želite učiniti. A sad slijedi dio priče koji naročito volim. (Smijeh)
(Laughter)
Nakon velikog, mačo "Rrrrrrr BAM!
After the big macho "Grr ... bam! We're gonna hit this thing in the face," then we bring in the velvet gloves.
Pogodili smo tu stvar u facu", navlačimo baršunaste rukavice.
(Laughter)
(Smijeh)
There's a group of scientists and engineers and astronauts, and they call themselves The B612 Foundation. For those of you who've read "The Little Prince," you understand that reference, I hope -- the little prince lived on an asteroid called B612. These are smart guys -- men and women -- astronauts, like I said, engineers. Rusty Schweickart, who was an Apollo 9 astronaut, is on this. Dan Durda, my friend who made this image, works here at Southwest Research Institute in Boulder, on Walnut Street. He created this image for this. He's actually one of the astronomers who works for them. If we see an asteroid that's going to hit the Earth and we have enough time, we can hit it to move it into a better orbit.
Imate jednu skupinu znanstvenika, inženjera i astronauta koji se nazivaju Fondacija B612. Vi koji ste čitali „Malog princa" razumijete odakle naziv. Mali princ je živio na asteroidu koji se zvao B612. To su pametni tipovi -- muškarci i žene -- astronauti, kako rekoh, inženjeri. Rusty Schweickart, astronaut s Apolla 9 je u tome. Dan Durda, moj prijatelj koji je izradio ovu ilustraciju, radi na Southwest Research institutu u Boulderu, na Walnut Streetu. Napravio je ovaj prikaz, i on je jedan od astronoma koji rade za fondaciju. Ako opazimo asteroid koji će pogoditi Zemlju i imamo dovoljno vremena, možemo ga pogoditi i pomaknuti na bolju putanju. Lansiramo sondu
But then what we do is launch a probe that has to weigh a ton or two. It doesn't have to be huge -- a couple of tons, not that big -- and you park it near the asteroid. You don't land on it, because these things are tumbling end over end. It's very hard to land on them. Instead you get near it. The gravity of the asteroid pulls on the probe, and the probe has a couple of tons of mass. It has a little tiny bit of gravity, but it's enough that it can pull the asteroid, and you have your rocket set up -- you can barely see it here, but there's rocket plumes -- and these guys are connected by their own gravity, and if you move the probe very slowly -- very, very gently, you can very easily finesse that rock into a safe orbit. You can even put in orbit around the Earth where we could mine it, although that's a whole other thing; I won't go into that.
koja mora biti tonu ili dvije teška. Ne mora biti ogromna -- dvije tone, nije preveliko -- i parkirate je blizu asteroida. Ne slijećete na asteroid, jer se oni neprestano okreću. Teško je sletjeti na njih. Već se smjestite blizu njega. Gravitacija asteroida privlači sondu, a ona ima masu od dvije tone. Njena je gravitacija vrlo mala, ali dovoljna da povuče asteroid, a imate i rakete pa možete -- ovdje se to jedva vidi, ali ovo su raketni motori -- oni su povezani vlastitom gravitacijom i ako mičete sondu vrlo polako, vrlo, vrlo nježno, možete lako uputiti tu stijenu na sigurnu putanju. Možete je čak postaviti u orbitu oko Zemlje gdje je možemo rudariti, premda je to nešto sasvim drugo. Ne ulazim u to.
(Laughter)
(Smijeh)
But we'd be rich!
Ali bili bismo bogati!
(Laughter)
(Smijeh)
So think about this, right? There are these giant rocks flying out there, and they're hitting us, and they're doing damage to us. But we've figured out how to do this, and all the pieces are in place to do this. We have astronomers with telescopes, looking for them. We have very, very smart people, who are concerned about this and figuring out how to fix the problem, and we have the technology to do this. This probe actually can't use chemical rockets. Chemical rockets provide too much thrust, too much push. The probe would just shoot away.
Zato razmislite o tome, dobro? Imate te divovske stijene koje lete posvuda, pogađaju nas i prave štetu, ali smo shvatili kako ovo uraditi i sve su komponente na mjestu za to. Imamo astronome s teleskopima koji ih traže. Imamo pametne ljude, vrlo, vrlo pametne ljude koji brinu o tome i smišljaju kako riješiti problem, a imamo i tehnologiju za to. Ova sonda zapravo ne može koristiti kemijske rakete. Kemijske rakete daju previše potiska, previše guranja. Sonda bi naprosto odletjela.
We invented something called an ion drive, which is a very, very, very low-thrust engine. It generates the force a piece of paper would have on your hand -- incredibly light, but it can run for months and years, providing that very gentle push. If anybody here is a fan of the original "Star Trek," they ran across an alien ship that had an ion drive, and Spock said, "They're very technically sophisticated. They're a hundred years ahead of us with this drive." Yeah, we have an ion drive now. We don't have the Enterprise, but we've got an ion drive now.
Izumili smo nešto što se zove ionski pogon, koji je pogon s vrlo, vrlo malim potiskom. Stvara silu kakvu ima list papira na vašem dlanu, nevjerojatno lagano, ali može raditi mjesecima i godinama, ostvarujući taj vrlo nježan potisak. Ako ovdje ima ljubitelja izvornih „Zvjezdanih staza“, oni su tamo naišli na izvanzemaljski brod s ionskim pogonom i Spock je rekao, "Tehnološki su vrlo napredni. S ovim pogonom su stotinu godina ispred nas." Da, sad i mi imamo ionski pogon. (Smijeh) Nemamo Enterprise, ali
(Laughter)
imamo ionski pogon.
(Applause)
(Pljesak)
Spock.
Spock.
(Laughter) So ... That's the difference -- that's the difference between us and the dinosaurs. This happened to them. It doesn't have to happen to us. The difference between the dinosaurs and us is that we have a space program and we can vote, and so we can change our future.
(Smijeh) Dakle ... to je razlika, to je razlika između nas i dinosaura. Njima se to dogodilo. Nama se ne mora dogoditi. Razlika između dinosaura i nas je u tome što mi imamo svemirski program i možemo glasati, pa time i promijeniti svoju budućnost.
(Laughter)
(Smijeh)
We have the ability to change our future. Sixty-five million years from now, we don't have to have our bones collecting dust in a museum. Thank you very much.
Imamo sposobnost promijeniti svoju budućnost. Za 65 milijuna godina, naše kosti ne moraju skupljati prašinu u nekom muzeju.
(Applause)
Hvala vam lijepa.