I want to talk to you about something kind of big. We'll start here. Sixty-five million years ago --
אני רוצה לדבר אתכם על משהו גדול יחסית. נתחיל בזה. לפני 65 מיליון שנים
(Laughter)
לדינוזאורים היה יום רע.
the dinosaurs had a bad day.
(צחוק)
(Laughter)
גוש סלע ברוחב של כעשרה ק"מ,
A chunk of rock six miles across, moving something like 50 times the speed of a rifle bullet, slammed into the Earth. It released its energy all at once, and it was an explosion that was mind-numbing. If you took every nuclear weapon ever built at the height of the Cold War, lumped them together, and blew them up at the same time, that would be one one-millionth of the energy released at that moment. The dinosaurs had a really bad day. OK?
שנע בערך פי 50 מהר יותר ממהירות של קליע-רובה, התנגש בכדור הארץ. כל האנרגיה שלו שוחררה בבת-אחת וזה היה פיצוץ שהיה בלתי-נתפס. אם תקחו כל נשק גרעיני שנבנה אי-פעם בשיא המלחמה הקרה, תצרפו אותם ביחד ותפוצצו אותם בו-זמנית, זה יהיה אחד-חלקי-מיליון מהאנרגיה ששוחררה ברגע ההוא. לדינוזאורים היה יום ממש רע. אוקיי?
Now, a six-mile-wide rock is very large. We all live here in Boulder. If you look out your window and see Longs Peak -- you're probably familiar with it -- now, scoop up Longs Peak and put it out in space. Take ... Meeker, Mt. Meeker. Lump that in there, and put that in space as well. And Mt. Everest. And K2. And the Indian peaks. Then you're starting to get an idea of how much rock we're talking about, OK? We know it was that big because of the impact it had and the crater it left. It hit in what we now know as Yucatan, the Gulf of Mexico. You can see here, there's the Yucatan Peninsula, if you recognize Cozumel off the east coast there. Here is how big of a crater was left. It was huge.
סלע ברוחב של עשרה ק"מ הוא גדול מאוד. כולנו גרים כאן בבולדר. אם אתם צופים מהחלון ואתם רואים את הר לונג, אתם וודאי מכירים אותו. עכשיו, קחו את הר לונג ושימו אותו בחלל. קחו את הר מיקר, צרפו אותו לשם, ושימו את זה בחלל גם כן, ואת הר האוורסט, ואת K2, ואת הרי ה"אינדיאן פיקס". אתם מתחילים להבין מהו גודל הסלע עליו אנו מדברים, אוקיי? אנו יודעים שהוא היה כזה גדול עקב ההשפעה שלו והמכתש שהוא יצר. הוא פגע במקום שהיום נקרא יוקטן, לחופי מפרץ מקסיקו. אפשר לראות כאן, הנה חצי-האי יוקטן, ניתן לזהות את קוזומל ליד החוף המזרחי. תראו כמה גדול היה המכתש שנוצר.
To give you a sense of the scale ... there you go. The scale here is 50 miles on top, a hundred kilometers on the bottom. This thing was 300 kilometers across -- 200 miles -- an enormous crater that excavated out vast amounts of earth that splashed around the globe and set fires all over the planet, threw up enough dust to block out the sun. It wiped out 75 percent of all species on Earth. Now, not all asteroids are that big.
היה ענק. כדי שיהיה לכם קנה מידה, אוקיי, הנה. קנה המידה כאן הוא 50 מיילים למעלה, מאה ק"מ למטה. הדבר הזה היה ברוחב 300 ק"מ -- 200 מיילים -- מכתש עצום שפיזר החוצה כמות אדירה של אדמה שהתפזרה ברחבי העולם והציתה שרפות ברחבי כדוה"א, העיפה מספיק אבק כדי להסתיר את השמש היא הכחידה 75 אחוזים מהמינים על כדוה"א. לא כל האסטרואידים כאלה גדולים.
Some of them are smaller. Here is one that came in over the United States in October of 1992. It came in on a Friday night. Why is that important? Because back then, video cameras were just starting to become popular, and parents would bring them to their kids' football games to film their kids playing football. And since this came in on a Friday, they were able to get this great footage of this thing breaking up as it came in over West Virginia, Maryland, Pennsylvania and New Jersey until it did that to a car in New York.
כמה מהם קטנים יותר. הנה אחד שעבר מעל ארה"ב באוקטובר 1992. הוא עבר בשישי בערב. למה זה חשוב? כיוון שבתקופה ההיא, מצלמות וידאו רק התחילו להיות פופולריות, ואנשים הביאו אותן, הורים הביאו אותן, למשחקי הפוטבול של ילדיהם כדי לצלם אותם משחקים פוטבול. וכיוון שהוא עבר בשישי, הם יכלו לתפוס את הצילום המעולה הזה של הדבר הזה מתפרק בעודו עובר מעל וירג'יניה המערבית, מרילנד, פנסילבניה וניו-ג'רזי עד שהוא עשה את זה למכונית בניו-יורק.
(Laughter)
(צחוק)
Now, this is not a 200-mile-wide crater, but then again, you can see the rock, which is sitting right here, about the size of a football, that hit that car and did that damage. Now, this thing was probably about the size of a school bus when it first came in. It broke up through atmospheric pressure, it crumbled, and then the pieces fell apart and did some damage. Now, you wouldn't want that falling on your foot or your head, because it would do that to it. That would be bad. But it won't wipe out, you know, all life on Earth, so that's fine.
זה אינו מכתש ברוחב 300 ק"מ, אבל מצד שני, אתם יכולים לראות את הסלע שמונח ממש כאן, בערך בגודל של כדור פוטבול, שפגע במכונית הזו וגרם לנזק הזה. הדבר הזה היה כנראה בגודל של אוטובוס כאשר הוא הגיע. הוא התפרק עקב לחצי האטמוספרה, התפורר, והחלקים התפרקו וגרמו למעט נזקים. לא תרצו שדבר כזה ייפול על רגלכם או על ראשכם, כי הוא יעשה לכם את זה. זה יהיה רע. אבל זה לא יכחיד את כל החיים
But it turns out, you don't need something six miles across to do a lot of damage. There is a median point between tiny rock and gigantic rock, and in fact, if any of you have ever been to near Winslow, Arizona, there is a crater in the desert there that is so iconic that it is actually called "Meteor Crater." To give you a sense of scale, this is about a mile wide. If you look up at the top, that's a parking lot, and those are recreational vehicles right there. So it's about a mile across, 600 feet deep. The object that formed this was probably about 30 to 50 yards across, so roughly the size of Macky Auditorium here. It came in at speeds that were tremendous, slammed into the ground, blew up, and exploded with the energy of roughly a 20-megaton nuclear bomb -- a very hefty bomb. This was 50,000 years ago, so it may have wiped out a few buffalo or antelope, or something like that out in the desert, but it probably would not have caused global devastation.
על כדוה"א, כך שזה בסדר. אבל מתברר שלא צריך משהו ברוחב 10 ק"מ כדי לגרום לנזקים רבים. יש נקודת ביניים בין אבן קטנטנה לסלע עצום, ולמעשה, אם מישהו מכם טייל ליד וינסלו, אריזונה, ישנו מכתש שם במדבר שהוא כל כך אייקוני שהוא נקרא מכתש המטאור. בשביל קנה מידה, הוא ברוחב של כק"מ וחצי. אם תציצו למעלה, זהו מגרש חניה, ואלו הם קרוונים שם. אז ברוחב כק"מ וחצי, בעומק 180 מטרים. מה שיצר את זה היה כנראה ברוחב של 25-45 מטרים, בערך בגודל של אולם מקי כאן. הוא התרסק במהירות עצומה, התנגש בקרקע, והתפוצץ באותה אנרגיה כשל פצצה גרעינית של 20 מגה-טון -- פצצה מאוד חזקה. זה קרה לפני 50,000 שנה, כך שאולי זה הרג כמה תאואים או אנטילופות, או משהו דומה שם במדבר, אבל כנראה שזה לא היה גורם
It turns out that these things don't have to hit the ground
להרס גלובלי.
to do a lot of damage. Now, in 1908, over Siberia, near the Tunguska region -- for those of you who are Dan Aykroyd fans and saw "Ghostbusters," when he talked about the greatest cross-dimensional rift since the Siberia blast of 1909, where he got the date wrong, but that's OK.
מתברר כי הדברים הללו לא חייבים לפגוע בקרקע כדי לגרום לנזקים רבים. ב- 1908, מעל סיביר, ליד מחוז טונגוסקה -- למען מעריציו של דן אקרויד בקהל שראו את "מכסחי השדים", כשהוא סיפר על הקרע הבין-מימדי הגדול ביותר מאז הפיצוץ בסיביר ב1909, שם הוא טעה בתאריך, אבל זה בסדר. (צחוק)
(Laughter)
זה היה ב1908. בסדר, אני יכול לחיות עם זה.
It was 1908. That's fine. I can live with that.
(צחוק)
(Laughter)
Another rock came into the Earth's atmosphere and this one blew up above the ground, several miles up above the surface of the Earth. The heat from the explosion set fire to the forest below it, and then the shock wave came down and knocked down trees for hundreds of square miles. This did a huge amount of damage. And again, this was a rock probably roughly the size of this auditorium that we're sitting in. In Meteor Crater, it was made of metal, and metal is much tougher, so it made it to the ground. The one over Tunguska was probably made of rock, and that's much more crumbly, so it blew up in the air.
סלע נוסף נכנס לאטמוספרה של כדוה"א והוא התפוצץ מעל הקרקע, כמה ק"מ מעל פני-השטח של כדוה"א. החום של הפיצוץ הצית שריפה ביער מתחתיו ואז גל ההדף התפשט למטה והפיל עצים בשטח של מאות קמ"ר, אוקיי? הוא גרם להרס עצום. ושוב, זה היה סלע כנראה בערך בגודל של האולם בו אנו יושבים. במכתש המטאור, הוא היה עשוי ממתכת, ומתכת קשה בהרבה, כך שהוא הגיע לקרקע. זה מעל טונגוסקה היה עשוי כנראה מאבן, שמתפוררת הרבה יותר,
Either way, these are tremendous explosions -- 20 megatons. Now, when these things blow up, they're not going to do global ecological damage. They're not going to do something like the dinosaur killer did. They're just not big enough. But they will do global economic damage, because they don't have to hit, necessarily, to do this kind of damage. They don't have to do global devastation. If one of these things were to hit pretty much anywhere, it would cause a panic. But if it came over a city, an important city -- not that any city is more important than others, but some of them we depend on more on the global economic basis -- that could do a huge amount of damage to us as a civilization. So, now that I've scared the crap out of you --
כך שהוא התפוצץ באוויר. בכל מקרה, מדובר בפיצוצים עצומים, 20 מגה-טון. כשהדברים הללו מתפוצצים, הם לא יגרמו לנזק אקולוגי גלובלי. הם לא יעשו משהו דומה לזה שהכחיד את הדינוזאורים. הם פשוט לא גדולים מספיק. אבל הם כן יגרמו לנזק כלכלי גלובלי, כיוון שהם לא חייבים לפגוע, בהכרח, כדי לגרום לנזק כזה. הם לא חייבים לגרום להרס גלובלי. אם אחד מהדברים הללו יפגע כמעט בכל מקום, הוא ייצור בהלה. אבל אם הוא יתרסק על עיר חשובה -- לא שעיר אחת חשובה מהאחרת, אבל אנו תלויים בכמה מהן יותר ברמה הכלכלית הגלובלית -- וזה יכול לגרום נזקים כבדים לנו כציביליזציה.
אז עכשיו כשהפחדתי אתכם למוות...
(Laughter)
(צחוק)
what can we do about this? This is a potential threat. Let me note that we have not had a giant impact like the dinosaur killer for 65 million years. They're very rare. The smaller ones happen more often, but probably on the order of a millennium, every few centuries or every few thousand years. But it's still something to be aware of. Well, what do we do about them? The first thing we have to do is find them. This is an image of an asteroid that passed us in 2009. It's right here. But you can see that it's extremely faint. I don't know if you can see that in the back row. These are just stars.
מה אפשר לעשות לגבי זה? אוקיי? זהו איום פוטנציאלי. רק אציין שלא חווינו פגיעה עצומה כמו זו שהכחידה את הדינוזאורים כבר 65 מיליון שנה. הן מאוד נדירות. הקטנות קורות לעתים תכופות יותר, אבל בערך כל מילניום, כל כמה מאות או אלפי שנים, אבל זה דבר שיש להיות מודעים לו. ובכן, מה אפשר לעשות לגביהם? ראשית, עלינו למצוא אותם. זהו צילום של אסטרואיד שעבר אותנו ב2009. הוא ממש כאן. אבל אתם רואים שהוא מאוד עמום. אני לא בטוח אם אפשר לראות אותו בשורות האחרונות. אלו הם פשוט כוכבים.
This is a rock that was about 30 yards across, so roughly the size of the ones that blew up over Tunguska and hit Arizona 50,000 years ago. These things are faint. They're hard to see, and the sky is really big. We have to find these things first. Well, the good news is, we're looking for them. NASA has devoted money to this; the National Science Foundation and other countries are interested in doing this. We're building telescopes that are looking for the threat.
זהו סלע בערך ברוחב 27 מטרים, בערך בגודל של זה שהתפוצץ מעל טונגוסקה וזה שפגע באריזונה לפני 50,000 שנים. הדברים הללו הם עמומים. קשה לראות אותם, והשמים גדולים מאוד. קודם כל עלינו למצוא את הדברים הללו. החדשות הטובות הן שמחפשים אותם. נאס"א הקדישה כסף לכך. הקרן הלאומית למדע, מדינות אחרות מאוד מעוניינות לעשות זאת. אנו בונים טלסקופים שמחפשים
That's a great first step. But what's the second step? The second step is if we see one heading toward us, we have to stop it. What do we do? You've probably heard about the asteroid Apophis. If you haven't yet, you will. If you've heard about the Mayan 2012 apocalypse, you're going to hear about Apophis, because you're keyed in to all the doomsday networks, anyway.
אחר האיומים. זהו צעד ראשון גדול, אבל מהו הצעד השני? הצעד השני הוא שאם נראה אחד מתקרב לעברנו, עלינו לעצור אותו. מה נעשה? כנראה שמעתם על האסטרואיד אפופיס. אם עדיין לא, אתם עוד תשמעו. אם שמעתם על האפוקליפסה של בני המאיה ב2012, אתם תשמעו על אפופיס, כיוון שאתם מחוברים לכל רשתות
(Laughter)
יום הדין בכל מקרה.
Apophis is an asteroid that was discovered in 2004. It's roughly 250 [meters] across, so it's pretty big -- bigger than a football stadium. And it's going to pass by the Earth in April of 2029. And it's going to pass us so close that it's actually going to come underneath our weather satellites. The Earth's gravity is going to bend the orbit of this thing so much that if it's just right, if it passes through this region of space, this kidney-bean-shaped region called the keyhole, the Earth's gravity will bend it just enough that seven years later, on April 13 -- which is a Friday, I'll note -- in the year 2036 --
אפופיס הינו אסטרואיד שנתגלה ב2004. הוא בערך ברוחב של 230 מטרים, כך שהוא די גדול -- ענק, אתם יודעים, גדול יותר ממגרש פוטבול -- והוא עומד לחלוף על פני כדוה"א באפריל 2029. והוא עומד לחלוף כל כך קרוב שהוא יעבור מתחת ללוויני חיזוי מזג האוויר שלנו. כוח הכבידה של כדוה"א יעקם את המסלול של הדבר הזה במידה כה רבה כך שאם זה נכון, אם הוא יעבור דרך האיזור הזה בחלל, האיזור דמוי-הכליה שנקרא "חור-המפתח", כוח הכבידה של כדוה"א יעקם אותו בדיוק כך ששבע שנים לאחר מכן ב13 באפריל, יום שישי, עלי לציין,
(Laughter)
בשנת 2036... (צחוק)
you can't plan that kind of stuff --
-- אי אפשר לתכנן כאלו דברים --
(Laughter)
אפופיס עומד לפגוע בנו. והוא
Apophis is going to hit us. And it's 250 meters across, so it would do unbelievable damage. The good news is that the odds of it actually passing through this keyhole and hitting us next go-around are one in a million, roughly -- very, very low odds. So I personally am not lying awake at night worrying about this at all. I don't think Apophis is a problem. In fact, Apophis is a blessing in disguise, because it woke us up to the dangers of these things. This thing was discovered just a few years ago and could hit us a few years from now. It won't, but it gives us a chance to study these kinds of asteroids.
ברוחב של 250 מטרים, כך שהוא יגרום לנזק שלא ייאמן. החדשות הטובות הן שהסיכוי שהוא באמת יחלוף דרך "חור-המפתח" הזה ויפגע בנו בסיבוב הבא שלו הוא אחד למיליון, בערך -- סיכויים מאוד נמוכים, כך שאני, אישית, לא שוכב ער בלילה ודואג בעניין. איני סבור שאפופיס מהווה בעיה. למעשה, אפופיס הינו ברכה, כיוון שהוא העיר אותנו לגבי הסכנות הטמונות בדברים הללו. הדבר הזה נתגלה רק לפני מספר שנים ועלול לפגוע בנו עוד מספר שנים. הוא לא, אבל הוא מאפשר לנו ללמוד
We didn't really necessarily understand these keyholes, and now we do, and it turns out that's really important, because how do you stop an asteroid like this? Well, let me ask you: What happens if you're standing in the road and a car's headed for you? What do you do? You do this. Right? Move, and the car goes past you. But we can't move the Earth, at least not easily, but we can move a small asteroid.
על אסטרואידים מהסוג הזה. לא הבנו בהכרח את "חורי-המפתח" הללו, ועכשיו אנו מבינים ומתברר שזה מאוד חשוב, כי איך עוצרים אסטרואיד שכזה? ברצוני לשאול אתכם, מה קורה אם אתה עומד באמצע הכביש ומכונית מתקדמת לעברך? מה אתה עושה? את זה. נכון? אתה זז. המכונית חולפת על פניך. אבל אנו לא יכולים להזיז את כדוה"א, לפחות לא בקלות, אבל אנו יכולים להזיז אסטרואיד קטן.
And it turns out, we've even done it. In the year 2005, NASA launched a probe called Deep Impact, which slammed a piece of itself into the nucleus of a comet. Comets are very much like asteroids. The purpose wasn't to push it out of the way; the purpose was to make a crater to excavate the material and see what was underneath the surface of this comet, which we learned quite a bit about. We did move the comet a little tiny bit -- not very much, but that wasn't the point. However, think about this: This thing is orbiting the Sun at 10, 20 miles per second. We shot a space probe at it and hit it, OK? Imagine how hard that must be, and we did it. That means we can do it again. If we see an asteroid that's coming toward us, headed right for us, and we have two years to go? Boom! We hit it. You know, if you watch the movies --
ומתברר שאפילו עשינו זאת. בשנת 2005, נאס"א שיגרה גשושית שנקראת "פגיעה עמוקה", שהתנגשה -- שהטיחה חלק מעצמה לתוך גרעין השביט. שביטים דומים מאוד לאסטרואידים. המטרה לא הייתה להסיט אותו מדרכו. המטרה הייתה ליצור מכתש כדי לחשוף את החומר ולבדוק מה יש מתחת לפני-השטח של השביט, עליו למדנו די הרבה. באמת הסטנו את השביט במעט, לא בהרבה, אבל זה לא היה העניין. אולם, חשבו על כך. הדבר הזה מקיף את השמש במהירות 15 ק"מ לשנייה, 30 ק"מ לשנייה. ירינו גשושית-חלל עליו ופגענו בו. אוקיי? שערו בנפשכם כמה זה קשה, ועשינו זאת. כלומר, אנו יכולים לעשות זאת שוב. אם נצטרך, אם נגלה אסטרואיד שמגיע לעברנו, והוא מתקדם בדיוק אלינו, ויש לנו שנתיים עד אז, בום! נפגע בו. אתם יכולים לנסות -- אם אתם רואים
(Laughter)
סרטים, אתם יכולים לחשוב על
you might think: Why don't we use a nuclear weapon? Well, you can try that, but the problem is timing. Shoot a nuclear weapon at this thing, you have to blow it up within a few milliseconds of tolerance, or else you'll miss it. And there are a lot of other problems with that; it's very hard to do. But just hitting something? That's pretty easy. I think even NASA can do that, and proved that they can.
למה שלא נשתמש בנשק גרעיני? אפשר לנסות, אבל הבעיה היא בתזמון אם נירה נשק גרעיני על הדבר הזה, נצטרך לפוצץ אותו תוך כמה אלפיות שנייה של סבלנות, אחרת נפספס אותו. וישנן בעיות רבות נוספות עם הדבר הזה. זה קשה מאוד לביצוע. אבל פשוט לפגוע במשהו? זה די קל. אני חושב שאפילו נאס"א יכולה לעשות את זה.
(Laughter)
והם הוכיחו שהם יכולים. (צחוק)
The problem is, if you hit this asteroid, you've changed the orbit, you measure the orbit, then you find out, oh yeah, we just pushed it into a keyhole, and now it's going to hit us in three years. Well, my opinion is: fine! It's not hitting us in six months -- that's good.
הבעיה היא, מה קורה אם אתה פוגע באסטרואיד ואתה משנה את המסלול, ואתה מודד את המסלול ומגלה, שבטעות הסטנו אותו לתוך "חור-מפתח", ועכשיו הוא יפגע בנו עוד 3 שנים. לדעתי זה בסדר. אוקיי? הוא לא יפגע בנו עוד שישה חודשים. זה טוב.
Now we have three years to do something else. And you can hit it again. That's kind of ham-fisted; you might just push it into a third keyhole or whatever, so you don't do that. And this is the part -- it's the part I just love.
עכשיו יש לנו שלוש שנים לעשות משהו אחר. וניתן לפגוע בו שוב. זה די מרושל. אתה עשוי להסיט אותו לתוך "חור-מפתח" שלישי או משהו, אז אתה לא עושה את זה. וזה החלק שאני פשוט אוהב. (צחוק)
(Laughter)
אחרי שנתנהג כגברים "ררר בום! אנחנו
After the big macho "Grr ... bam! We're gonna hit this thing in the face," then we bring in the velvet gloves.
נפוצץ את הדבר הזה לחתיכות," אז אנו מכניסים את כפפות המשי.
(Laughter)
(צחוק)
There's a group of scientists and engineers and astronauts, and they call themselves The B612 Foundation. For those of you who've read "The Little Prince," you understand that reference, I hope -- the little prince lived on an asteroid called B612. These are smart guys -- men and women -- astronauts, like I said, engineers. Rusty Schweickart, who was an Apollo 9 astronaut, is on this. Dan Durda, my friend who made this image, works here at Southwest Research Institute in Boulder, on Walnut Street. He created this image for this. He's actually one of the astronomers who works for them. If we see an asteroid that's going to hit the Earth and we have enough time, we can hit it to move it into a better orbit.
ישנה קבוצה של מדענים, מהנדסים ואסטרונאוטים והם קוראים לעצמם קרן ה"B612". לאלו מכם שקראו את "הנסיך הקטן," אתם מבינים את הקישור, אני מקווה. הנסיך הקטן שחי על אסטרואיד, שנקרא B612. מדובר באנשים חכמים -- גברים ונשים -- אסטרונאוטים, כפי שאמרתי, מהנדסים. ראסטי שוויקארט, אסטרונאוט בחללית אפולו 9, נמצא שם. דן דורדה, ידידי שיצר את הצילום הזה, עובד כאן במכון המחקר "סאות'ווסט" בבולדר, ברחוב וולנאט. הוא יצר את הצילום למעננו, והוא אחד מהאסטרונומים, למעשה שעובדים בשבילם. אם נגלה אסטרואיד שעומד לפגוע בכדוה"א ויש לנו מספיק זמן, נוכל לפגוע בו כדי להסיט אותו למסלול עדיף. אבל אז אנו שולחים
But then what we do is launch a probe that has to weigh a ton or two. It doesn't have to be huge -- a couple of tons, not that big -- and you park it near the asteroid. You don't land on it, because these things are tumbling end over end. It's very hard to land on them. Instead you get near it. The gravity of the asteroid pulls on the probe, and the probe has a couple of tons of mass. It has a little tiny bit of gravity, but it's enough that it can pull the asteroid, and you have your rocket set up -- you can barely see it here, but there's rocket plumes -- and these guys are connected by their own gravity, and if you move the probe very slowly -- very, very gently, you can very easily finesse that rock into a safe orbit. You can even put in orbit around the Earth where we could mine it, although that's a whole other thing; I won't go into that.
גשושית ששוקלת טון או שניים. היא לא חייבת להיות עצומה -- כמה טונות, לא כזו גדולה -- ומחנים אותה ליד האסטרואיד. לא נוחתים עליו, כיוון שהדברים הללו מסתובבים ללא הפסק. קשה למדי לנחות עליהם. במקום, מגיעים קרוב אליהם. הכבידה של האסטרואיד מושכת את הגשושית, ולגשושית ישנן מספר טונות של מסה. יש לה מעט כבידה, אבל זה מספיק כדי למשוך את האסטרואיד, וישנן רקטות מוכנות, כך שאפשר -- בקושי ניתן לראות זאת כאן, אבל ישנם שובלי רקטות -- בעיקרון, הדברים הללו מחוברים ע"י הכבידה שלהם, ואם נזיז את הגשושית מאוד לאט ובעדינות, נוכל בקלות רבה "להשחיל" את הסלע הזה למסלול בטוח. ניתן אפילו להכניסו למסלול מסביב לכדוה"א היכן שנוכל להשגיח עליו, אך זה דבר אחר לגמרי. אני לא אכנס לזה.
(Laughter)
(צחוק)
But we'd be rich!
אבל אנו נתעשר!
(Laughter)
(צחוק)
So think about this, right? There are these giant rocks flying out there, and they're hitting us, and they're doing damage to us. But we've figured out how to do this, and all the pieces are in place to do this. We have astronomers with telescopes, looking for them. We have very, very smart people, who are concerned about this and figuring out how to fix the problem, and we have the technology to do this. This probe actually can't use chemical rockets. Chemical rockets provide too much thrust, too much push. The probe would just shoot away.
אז תחשבו על זה, אוקיי? ישנם סלעי-ענק מתעופפים שם בחוץ, והם פוגעים בנו, והם גורמים לנו נזקים, אבל הבנו כיצד לעשות זאת, והכל נמצא במקומו כדי לעשות זאת. ישנם אסטרונומים שמחפשים אותם בעזרת טלסקופים. ישנם אנשים חכמים, מאוד חכמים, שמודאגים לגבי העניין ומפענחים כיצד מתקנים את הבעיה, ויש לנו את הטכנולוגיה לעשות זאת. הגשושית הזו אינה יכולה להשתמש ברקטות כימיות. רקטות כימיות מספקות יותר מדי דחף, יותר מדי דחיפה. הגשושית פשוט תעוף רחוק.
We invented something called an ion drive, which is a very, very, very low-thrust engine. It generates the force a piece of paper would have on your hand -- incredibly light, but it can run for months and years, providing that very gentle push. If anybody here is a fan of the original "Star Trek," they ran across an alien ship that had an ion drive, and Spock said, "They're very technically sophisticated. They're a hundred years ahead of us with this drive." Yeah, we have an ion drive now. We don't have the Enterprise, but we've got an ion drive now.
המצאנו משהו שנקרא "מנוע יונים", שהוא מנוע בעל דחף מאוד מאוד נמוך. הוא מייצר את הכוח שנייר מפעיל על היד שלנו, מאוד חלש, אבל הוא יכול לפעול למשך חודשים ושנים, ולספק את הדחיפה העדינה הזו. אם ישנם כאן מעריצים של "מסע בין כוכבים" המקורית, הם רצו בחללית חייזרית בעלת "מנוע יונים", וספוק אמר, "הם בעלי טכנולוגיה מאוד מתוחכמת. הם מאה שנים לפנינו עם המנוע הזה" כן, יש לנו "מנוע יונים" עכשיו. (צחוק) אין לנו את האנטרפרייז, אבל
(Laughter)
יש לנו "מנוע יונים" עכשיו.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Spock.
ספוק.
(Laughter) So ... That's the difference -- that's the difference between us and the dinosaurs. This happened to them. It doesn't have to happen to us. The difference between the dinosaurs and us is that we have a space program and we can vote, and so we can change our future.
(צחוק) אז... זה ההבדל בינינו ובין הדינוזאורים. זה קרה להם. זה לא חייב לקרות לנו. ההבדל בינינו ובין הדינוזאורים הוא שיש לנו תוכנית חלל ואנו יכולים להצביע וכך אנו יכולים לשנות את העתיד שלנו.
(Laughter)
(צחוק)
We have the ability to change our future. Sixty-five million years from now, we don't have to have our bones collecting dust in a museum. Thank you very much.
יש לנו את היכולת לשנות את העתיד שלנו. 65 מיליון שנה מהיום, אנו יכולים להביא לכך שעצמותינו לא יעלו אבק במוזיאון.
(Applause)
תודה רבה לכם.