M'agradaria parlar-vos sobre una cosa més aviat gran. Començarem aquí. Fa 65 milions d'anys els dinosaures van tenir un mal dia. (Rialles) Un tros de roca amb amplada de sis milles, movent-se al voltant de 50 vegades la velocitat d'una bala de rifle, es va estavellar contra la Terra. Va lliurar tota la seva energia alhora, i va ser una explosió tal que ennuvola la ment. Si agafessis tota arma nuclear construïda a l'alçada de la Guerra Freda, les agrupessis i les fessis detonar alhora, l'explosió hauria suposat una milionèsima part de l'energia alliberada en aquell moment. Els dinosaures van tenir un dia realment dolent. Si?
I want to talk to you about something kind of big. We'll start here. Sixty-five million years ago -- (Laughter) the dinosaurs had a bad day. (Laughter) A chunk of rock six miles across, moving something like 50 times the speed of a rifle bullet, slammed into the Earth. It released its energy all at once, and it was an explosion that was mind-numbing. If you took every nuclear weapon ever built at the height of the Cold War, lumped them together, and blew them up at the same time, that would be one one-millionth of the energy released at that moment. The dinosaurs had a really bad day. OK?
Bé doncs, una roca de sis milles és molt gran. Tots nosaltres vivim aquí a Boulder. Si mireu per la finestra i podeu veure el Pic de Long, probablement esteu familiaritzats amb ell. Ara, agafeu el Pic de Long, i poseu-lo a l'espai. Agafeu el Meeker, el Mont Meeker. Amuntegueu-lo allà, i poseu-lo també a l'espai, i el Mont Everest, i el K2, i els pics de l'Índia. És llavors quan us comenceu a fer una idea de la quantitat de roca de la que estem parlant, no? Sabem que va ser així de gran per l'impacte que va tenir i el cràter que va deixar. Va colpejar en el que coneixem com Yucatan, el Golf de Mèxic. Aquí podeu veure, està la Península de Yucatan, si reconeixeu Cozumel aquí, davant la costa est.
Now, a six-mile-wide rock is very large. We all live here in Boulder. If you look out your window and see Longs Peak -- you're probably familiar with it -- now, scoop up Longs Peak and put it out in space. Take ... Meeker, Mt. Meeker. Lump that in there, and put that in space as well. And Mt. Everest. And K2. And the Indian peaks. Then you're starting to get an idea of how much rock we're talking about, OK? We know it was that big because of the impact it had and the crater it left. It hit in what we now know as Yucatan, the Gulf of Mexico. You can see here, there's the Yucatan Peninsula, if you recognize Cozumel off the east coast there. Here is how big of a crater was left.
Així de gran és el cràter que va deixar. Era enorme. Per a que us feu una idea de l'escala, bé, veiem. L'escala aquí és de 50 milles a la part superior, 100 quilòmetres a la part inferior. Aquesta cosa media 300 quilòmetres d'amplària -- 200 milles -- un enorme cràter que va desenterrar grans quantitats de terra que van esquitxar el món i van provocar incendis arreu del planeta, expulsant suficient pols com per a tapar el sol. Va acabar amb el 75 per cent de totes les espècies a la Terra. Ara, no tots els asteroids són així de grans. Alguns són més petits. Aquí tenim un que va passar sobre els Estats Units a l'octubre de 1992. Va venir un divendres nit. Però per què és important? Perquè en aquells temps, les càmeres de vídeo just començaven a popularitzar-se, i la gent se les emportava, els pares se les emportaven, als partits de futbol per a filmar als seus fills jugar a futbol. I tenint en compte que va arribar un divendres, van poder obtenir aquestes bones imatges d'aquesta cosa esbocinant-se a mesura que passava sobre Virgina de l'Oest, Maryland, Pennsylvania i Nova Jersey fins que va fer això a un cotxe a Nova York. (Rialles)
It was huge. To give you a sense of the scale ... there you go. The scale here is 50 miles on top, a hundred kilometers on the bottom. This thing was 300 kilometers across -- 200 miles -- an enormous crater that excavated out vast amounts of earth that splashed around the globe and set fires all over the planet, threw up enough dust to block out the sun. It wiped out 75 percent of all species on Earth. Now, not all asteroids are that big. Some of them are smaller. Here is one that came in over the United States in October of 1992. It came in on a Friday night. Why is that important? Because back then, video cameras were just starting to become popular, and parents would bring them to their kids' football games to film their kids playing football. And since this came in on a Friday, they were able to get this great footage of this thing breaking up as it came in over West Virginia, Maryland, Pennsylvania and New Jersey until it did that to a car in New York. (Laughter)
Bé, això no és un cràter de 200 milles d'amplada, però una vegada més podeu veure la roca que s'assenta just aquí, sobre la mida d'una pilota de futbol, que va impactar contra aquest cotxe i va produir aquests desperfectes. Doncs aquesta cosa era probablement de la mida d'un autobús escolar res més arribar. Va anar trencant-se degut a la pressió atmosfèrica, es va esmicolar, i llavors les peces van anar caient i van produir alguns danys. Bé, no us voldrieu que això us caigués al peu o al cap, perquè us faria això. Això seria dolent. Però no esborrarà, ja sabeu, tota la vida a la Terra, i això està bé. Però resulta que no necessites quelcom de sis milles a través per a produir grans danys. Hi ha un punt mitjà entre una roca petita i una roca gegant, i en realitat, si qualsevol de vosaltres ha estat algun cop aprop de Winslow, Arizona, hi ha un cràter al desert el qual és tant icònic que fins i tot es diu Cràter del Meteorit.
Now, this is not a 200-mile-wide crater, but then again, you can see the rock, which is sitting right here, about the size of a football, that hit that car and did that damage. Now, this thing was probably about the size of a school bus when it first came in. It broke up through atmospheric pressure, it crumbled, and then the pieces fell apart and did some damage. Now, you wouldn't want that falling on your foot or your head, because it would do that to it. That would be bad. But it won't wipe out, you know, all life on Earth, so that's fine. But it turns out, you don't need something six miles across to do a lot of damage. There is a median point between tiny rock and gigantic rock, and in fact, if any of you have ever been to near Winslow, Arizona, there is a crater in the desert there that is so iconic that it is actually called "Meteor Crater."
Per a donar-vos una idea de d'escala, això té una milla d'amplada. Si mireu a dalt de tot, allò és un aparcament, i allò són precisament autocaravanes. De manera que té al voltant d'una milla d'amplada i 600 metres de profunditat. L'objecte que va això va formar era probablement d'unes 30 a 50 iardes d'amplada, i això és més o menys la mida d'aquest Auditori Mackey. Va arribar a unes velocitats tremendes, va impactar contra el terra, va esclatar, i va explotar amb l'energia d'aproximadament una bomba nuclear de 20 megatones -- una bomba molt forta. Això va passar fa 50.000 anys, així que probablement va eliminar uns pocs búfals o antílops, o alguna cosa així allà al desert, però probablement no hauria causat una destrucció global.
To give you a sense of scale, this is about a mile wide. If you look up at the top, that's a parking lot, and those are recreational vehicles right there. So it's about a mile across, 600 feet deep. The object that formed this was probably about 30 to 50 yards across, so roughly the size of Macky Auditorium here. It came in at speeds that were tremendous, slammed into the ground, blew up, and exploded with the energy of roughly a 20-megaton nuclear bomb -- a very hefty bomb. This was 50,000 years ago, so it may have wiped out a few buffalo or antelope, or something like that out in the desert, but it probably would not have caused global devastation. It turns out that these things don't have to hit the ground
Resulta que aquestes coses no tenen que impactar contra el terra per a produir grans danys. Ara, l'any 1908, sobre Siberia, prop de la regió de Tunguska -- per a tots aquells que sigueu fans d'en Dan Aykroyd i vau veure "Caçadors de Fantasmes" quan parlava sobre la major esquerda interdimensional des de l'explosió de Sibèria de 1909, on tenia la data incorrecta, però no passa res. (Rialles) Era 1908. Està bé. Puc viure amb això. (Rialles)
to do a lot of damage. Now, in 1908, over Siberia, near the Tunguska region -- for those of you who are Dan Aykroyd fans and saw "Ghostbusters," when he talked about the greatest cross-dimensional rift since the Siberia blast of 1909, where he got the date wrong, but that's OK. (Laughter) It was 1908. That's fine. I can live with that.
Una altra roca arribà dins l'atmosfera terrestre i aquesta va explotar sobre el sòl, bastantes milles sobre la superfície de la Terra. La calor provocada per l'explosió va calar foc al bosc de sota, i llavors l'ona del xoc descendí i tombà arbres al llarg de centenars de quilòmetres quadrats, d'acord? Això va produir una enorme quantitat de danys. I un cop més, aquesta roca era probablement d'al voltant de la mida d'aquest auditori on estem asseguts.
(Laughter) Another rock came into the Earth's atmosphere and this one blew up above the ground, several miles up above the surface of the Earth. The heat from the explosion set fire to the forest below it, and then the shock wave came down and knocked down trees for hundreds of square miles. This did a huge amount of damage. And again, this was a rock probably roughly the size of this auditorium that we're sitting in.
Al Cràter del Meteorit era feta de metall, i el metall es molt més dur, així que s'ho va fer per arribar fins el terra. La de Tunguska estava probablement feta de roca, i aquesta és molt més engrunadissa, i així explotà al cel. De totes maneres, aquestes són explosions tremendes, 20 megatones. Ara, quan aquestes coses esclaten, no faràn danys ecològics globals. No faràn quelcom semblant a que el matadinosaures va fer. No són suficientment grans. Però faràn danys econòmics globals, perquè no necessiten impactar, necessàriament, per a fer aquesta mena de danys. No han de produir devastació global. Si una d'aquestes coses anés a impactar en un lloc qualsevol, causaria pànic. Però si es dirigís cap a una ciutat, una ciutat important -- no és que una ciutat sigui més important que les altres, però nosaltres depenem més en algunes d'aquestes en la base de l'economia global -- això ens podria causar moltíssim mal com a civilització.
In Meteor Crater, it was made of metal, and metal is much tougher, so it made it to the ground. The one over Tunguska was probably made of rock, and that's much more crumbly, so it blew up in the air. Either way, these are tremendous explosions -- 20 megatons. Now, when these things blow up, they're not going to do global ecological damage. They're not going to do something like the dinosaur killer did. They're just not big enough. But they will do global economic damage, because they don't have to hit, necessarily, to do this kind of damage. They don't have to do global devastation. If one of these things were to hit pretty much anywhere, it would cause a panic. But if it came over a city, an important city -- not that any city is more important than others, but some of them we depend on more on the global economic basis -- that could do a huge amount of damage to us as a civilization. So, now that I've scared the crap out of you --
Doncs bé, ara que us he espantat fins al fons... (Rialles) què podem fer sobre això? Em seguiu? Això és una amenaça potencial. Deixeu-me remarcar que no hem tingut cap impacte gegant com el matadinosaures en 65 milions d'anys. Són molt rars. Els petits passen més sovint, però probablement a prop de cada mil·lenni, cada pocs segles o cada pocs milers d'anys, però encara i així és quelcom del que estar alerta. Bé doncs, què sabem sobre ells? El primer que hem de fer és trobar-los. Aquesta és una imatge d'un asteroide que va passar-nos el 2009. Està precisament aquí. Però podeu veure que és extremadament feble. No sé ni si el podeu veure els de la fila de darrere. Això són tant sols estels. Això és una roca que feia al voltant de 30 iardes d'amplada, així que aproximadament de la mida d'alguna de les que explotà sobre Tunguska i impactà a Arizona fa 50.000 anys.
(Laughter) what can we do about this? This is a potential threat. Let me note that we have not had a giant impact like the dinosaur killer for 65 million years. They're very rare. The smaller ones happen more often, but probably on the order of a millennium, every few centuries or every few thousand years. But it's still something to be aware of. Well, what do we do about them? The first thing we have to do is find them. This is an image of an asteroid that passed us in 2009. It's right here. But you can see that it's extremely faint. I don't know if you can see that in the back row. These are just stars. This is a rock that was about 30 yards across, so roughly the size of the ones that blew up over Tunguska and hit Arizona 50,000 years ago.
Aquestes coses són gairebé imperceptibles. Són difícils de veure, i el cel és molt gran. Hem de trobar aquestes coses primer de tot. I bé, la bona notícia és que estem buscant-les. La NASA ha dedicat diners a això. La Fundació Nacional de la Ciència, altres països estan molt interessats en fer-ho. Estem construint telescopis que busquen l'amenaça. Això és un gran primer pas. però quin és el segon? El segon pas és que si veiem algun d'ells venint cap a nosaltres, l'hem d'aturar. I què fem? Probablement heu sentit a parlar sobre l'asteroid Apophis. Si no n'heu sentit res, d'aquí poc ho fareu. Si heu sentit a parlar sobre l'Apocalipsi maia del 2012, probablement sentireu sobre Apophis, perquè sereu introduits a totes les xarxes sobre el judici final de totes maneres.
These things are faint. They're hard to see, and the sky is really big. We have to find these things first. Well, the good news is, we're looking for them. NASA has devoted money to this; the National Science Foundation and other countries are interested in doing this. We're building telescopes that are looking for the threat. That's a great first step. But what's the second step? The second step is if we see one heading toward us, we have to stop it. What do we do? You've probably heard about the asteroid Apophis. If you haven't yet, you will. If you've heard about the Mayan 2012 apocalypse, you're going to hear about Apophis, because you're keyed in to all the doomsday networks, anyway. (Laughter)
Apophis és un asteroide descobert el 2004. Fa aproximadament 250 iardes d'amplada, així que és bastant gran -- grans dimensions, ja sabeu, més gran que un estadi de futbol -- i es passarà per la Terra a l'Abril del 2029. I passarà tant a prop nosaltres que en realitat circularà per sota dels nostres satèl·lits meteorològics. La gravetat de la Terra corbarà l'òrbita d'aquesta cosa tant que, si tot coincideix, si passa per aquesta regió de l'espai, amb forma de fesol i anomenada "l'ull de pany", la gravetat de la Terra la doblarà suficientment per a que set anys més tard, el 13 d'abril, que cau en divendres, us ho dic, a l'any 2036... (Rialles) -- no es poden planejar aquestes coses -- Apophis impactarà contra nosaltres. I medeix
Apophis is an asteroid that was discovered in 2004. It's roughly 250 [meters] across, so it's pretty big -- bigger than a football stadium. And it's going to pass by the Earth in April of 2029. And it's going to pass us so close that it's actually going to come underneath our weather satellites. The Earth's gravity is going to bend the orbit of this thing so much that if it's just right, if it passes through this region of space, this kidney-bean-shaped region called the keyhole, the Earth's gravity will bend it just enough that seven years later, on April 13 -- which is a Friday, I'll note -- in the year 2036 -- (Laughter) you can't plan that kind of stuff -- (Laughter)
250 metres d'amplada, de manera que produirà danys inimaginables.
Apophis is going to hit us. And it's 250 meters across, so it would do unbelievable damage.
Ara, la bona notícia és que les probabilitats de que realment passin per aquest "ull de pany" i que impacti contra nosaltres a continuació són d'una entre un milió, aproximandament -- molt, molt poques probabilitats, així que jo almenys no romanc despert per la nit preocupant-me sobre tot això. No crec que Apophis sigui un problema. És més, Apophis és una benedicció disfressada, perquè ens va despertar als perills d'aquestes coses. Fou descobert fa pocs anys i pot impactar contra nosaltres en pocs anys. No ho farà, però ens dóna una oportunitat d'estudiar aquesta mena d'asteroides. No enteníem ni necessitàvem entendre aquests "ulls de pany", i ara sí que els entenem i ens trobem amb que això és molt important, perquè com parar parar un d'aquests asteroides?
The good news is that the odds of it actually passing through this keyhole and hitting us next go-around are one in a million, roughly -- very, very low odds. So I personally am not lying awake at night worrying about this at all. I don't think Apophis is a problem. In fact, Apophis is a blessing in disguise, because it woke us up to the dangers of these things. This thing was discovered just a few years ago and could hit us a few years from now. It won't, but it gives us a chance to study these kinds of asteroids. We didn't really necessarily understand these keyholes, and now we do, and it turns out that's really important, because how do you stop an asteroid like this? Well, let me ask you:
Bé, deixeu-me preguntar-vos, què passa si us trobeu aturats al bell mig de la carretera i un cotxe es dirigeix cap a vosaltres? Què feu? Feu això. No? Us moveu. El cotxe us passa per una banda. Però podem moure la Terra, almenys no fàcilment. però podem moure l'asteroide. I resulta que fins i tot ja ho hem fet. L'any 2005, la NASA va llançar una sonda anomenada Deep Impact, que va estavellar-se contra -- que va estavellar una de les seves parts al nucli d'un cometa. Els cometes són molt semblants als asteroides. El propòsit no era desviar-lo del camí. El propòsit era crear un petit cràter per a excavar el material i veure què hi havia sota la superfície d'aquest cometa, del qual vam aprendre bastant. Vam moure el cometa una miqueta, no molt, però aquest no era l'objectiu. En canvi, penseu en això. Aquesta cosa orbita al voltant del Sol a 10 milles per segon, 20 milles per segon. Vam disparar-li una sonda espacial i va impactar-hi. D'acord? Imagineu-vos què difícil deu ser això, i nosaltres ho vam fer. I això vol dir que ho podem tornar a fer.
What happens if you're standing in the road and a car's headed for you? What do you do? You do this. Right? Move, and the car goes past you. But we can't move the Earth, at least not easily, but we can move a small asteroid. And it turns out, we've even done it. In the year 2005, NASA launched a probe called Deep Impact, which slammed a piece of itself into the nucleus of a comet. Comets are very much like asteroids. The purpose wasn't to push it out of the way; the purpose was to make a crater to excavate the material and see what was underneath the surface of this comet, which we learned quite a bit about. We did move the comet a little tiny bit -- not very much, but that wasn't the point. However, think about this: This thing is orbiting the Sun at 10, 20 miles per second. We shot a space probe at it and hit it, OK? Imagine how hard that must be, and we did it. That means we can do it again.
Si cal, si veiem que l'asteroide se'ns va apropant, que va dirigit precisament cap a nosaltres, i tenim dos anys fins que això passi, boom! L'impactem. Pots intentar -- ja sabeu, si mireu alguna pel·lícula, probablement penseu, per què no utilitzar una arma nuclear? És com, bé, ho pots intentar, però el problema és la sincronització. Si dispares una arma nuclear contra aquesta cosa, has de fer-la detonar dins un interval d'uns pocs mil·lisegons de tolerància o d'altra banda simplement errareu. I hi han un munt de problemes amb això. És molt difícil de fer. Però impactar Crec que fins i tot la NASA ho pot fer, i han mostrat que poden. (Rialles) El problema és, què passa si colpeges aquest asteroide, li has canviat l'òrbita, mesures aquesta òrbita i de cop t'adones de que, oh, si, l'hem emputjat a un "ull de pany", i ara ens impactarà en tres anys.
If we see an asteroid that's coming toward us, headed right for us, and we have two years to go? Boom! We hit it. You know, if you watch the movies -- (Laughter) you might think: Why don't we use a nuclear weapon? Well, you can try that, but the problem is timing. Shoot a nuclear weapon at this thing, you have to blow it up within a few milliseconds of tolerance, or else you'll miss it. And there are a lot of other problems with that; it's very hard to do. But just hitting something? That's pretty easy. I think even NASA can do that, and proved that they can. (Laughter) The problem is, if you hit this asteroid, you've changed the orbit, you measure the orbit, then you find out, oh yeah, we just pushed it into a keyhole, and now it's going to hit us in three years. Well, my opinion is: fine!
Bé, la meva opinió és que està bé. Si? No ens impactarà en sis mesos. Això està bé. I ara tenim tres anys per a fer alguna altra cosa. I pots tornar a colperjar-lo. Això ja seria una mica barroer. Podries fins i tot emputjar-lo a un tercer "ull de pany" o el que fos, així que ho deixes estar. I aquesta és la part, és la part que simplement m'encanta. (Rialles) Després del gran "macho" "Rrrrrrr BAM! Anem a colpejar aquesta cosa a la cara," és llavors quan fem servir els guants de vellut. (Rialles) Hi ha un grup de científics i enginyers i astronautes que es fan dir La Fundació B612. Per a aquells que hagueu llegit "El Petit Príncep", entendreu la referència, espero. El petit príncep vivia en un asteroide, anomenat B612.
It's not hitting us in six months -- that's good. Now we have three years to do something else. And you can hit it again. That's kind of ham-fisted; you might just push it into a third keyhole or whatever, so you don't do that. And this is the part -- it's the part I just love. (Laughter) After the big macho "Grr ... bam! We're gonna hit this thing in the face," then we bring in the velvet gloves. (Laughter) There's a group of scientists and engineers and astronauts, and they call themselves The B612 Foundation. For those of you who've read "The Little Prince," you understand that reference, I hope -- the little prince lived on an asteroid called B612.
Són gent intel·ligent -- homes i dones -- astronautes, com he dit, enginyers. Rusty Schweickart, un dels astronautes de l'Apollo 9, està ficat en això. Dan Duda, el meu amic que va fer aquesta imatge, treballa aquí a l'Institut Southest d'Investigació a Boulder, a Walnut Street. Va crear aquesta imatge per això, i de fet és un dels astrònoms que treballa per a ells. Si veiem un asteroide que impactarà la Terra i tenim temps suficient, podem colpejar-lo per a moure'l cap a una òrbita millor. Però llavors el que fem és llançar una sonda que pesi una o dues tones. No ha de ser gegant -- un parell de tones, no massa gran -- i l'aparques a prop de l'asteroide. No aterres sobre l'asteroide, perque aquestes coses s'enfondren per totes bandes. És molt difícil d'aterrar sobre aquests. Enlloc d'això et quedes a prop d'ell.
These are smart guys -- men and women -- astronauts, like I said, engineers. Rusty Schweickart, who was an Apollo 9 astronaut, is on this. Dan Durda, my friend who made this image, works here at Southwest Research Institute in Boulder, on Walnut Street. He created this image for this. He's actually one of the astronomers who works for them. If we see an asteroid that's going to hit the Earth and we have enough time, we can hit it to move it into a better orbit. But then what we do is launch a probe that has to weigh a ton or two. It doesn't have to be huge -- a couple of tons, not that big -- and you park it near the asteroid. You don't land on it, because these things are tumbling end over end. It's very hard to land on them. Instead you get near it.
La gravetat de l'asteroide estira de la sonda, i aquesta té només un parell de tones de massa. Té una mica de gravetat, però és suficient per tal de tirar de l'asteroide, i tens els teus coets preparats, de manera que pots -- oh, podeu gairebé veure-ho aquí, però hi han plomalls de coet -- i pots bàsicament, aquesta gent està connectada per la seva pròpia gravetat, i si mous la sonda molt lentament, molt, molt suaument, pots molt fàcilment afinar aquesta roca cap a una òrbita segura. Pots fins i tot posar-la en òrbita al voltant de la Terra on podríem minar-la, tot i que això és un altre món. No entraré en això. (Rialles) Però seríem rics! (Rialles)
The gravity of the asteroid pulls on the probe, and the probe has a couple of tons of mass. It has a little tiny bit of gravity, but it's enough that it can pull the asteroid, and you have your rocket set up -- you can barely see it here, but there's rocket plumes -- and these guys are connected by their own gravity, and if you move the probe very slowly -- very, very gently, you can very easily finesse that rock into a safe orbit. You can even put in orbit around the Earth where we could mine it, although that's a whole other thing; I won't go into that. (Laughter) But we'd be rich! (Laughter)
Així que penseu sobre això, d'acord? Parlem de roques gegants volant allà fora, i ens colpegen, i ens estan causant danys, però hem descobert com fer això, i totes les peces estan al seu lloc per a fer-ho. Tenim astrònoms al seu lloc buscant-los amb telescopis. Tenim gent intel·ligent, molt, molt intel·ligent, preocupada amb això i esbrinant com arreglar el problema, i tenim la tecnologia per a fer-ho. Aquesta sonda realment no pot fer servir coets químics. Els coets químics proporcionen massa embranzida, massa empenta. La sonda simplement sortiria disparada.
So think about this, right? There are these giant rocks flying out there, and they're hitting us, and they're doing damage to us. But we've figured out how to do this, and all the pieces are in place to do this. We have astronomers with telescopes, looking for them. We have very, very smart people, who are concerned about this and figuring out how to fix the problem, and we have the technology to do this. This probe actually can't use chemical rockets. Chemical rockets provide too much thrust, too much push. The probe would just shoot away.
Vam inventar una cosa anomenada impuls iònic, que és un motor de molt, molt molt poca empenta. Genera la força que un tros de paper exerciria sobre la teva mà, increïblement lleuger, però pot funcionar durant mesos i anys, proporcionant aquesta suau empenta. Si algú d'aquí és fan del "Star Trek" original, van córrer a través d'una nau extraterrestre que tenia un motor d'ions, i Spock digué, "Són tècnicament molt sofisticats. Van cent anys adelantats a nosaltres amb aquest motor". Si, tenim motors iònics avui en dia. (Rialles) No tenim l'Enterprise (nau de Star Trek), però tenim un motor d'ions. (Aplaudiment) Spock. (Rialles)
We invented something called an ion drive, which is a very, very, very low-thrust engine. It generates the force a piece of paper would have on your hand -- incredibly light, but it can run for months and years, providing that very gentle push. If anybody here is a fan of the original "Star Trek," they ran across an alien ship that had an ion drive, and Spock said, "They're very technically sophisticated. They're a hundred years ahead of us with this drive." Yeah, we have an ion drive now. We don't have the Enterprise, but we've got an ion drive now. (Laughter) (Applause) Spock. (Laughter)
Bé doncs... aquesta és la diferència, aquesta és la diferència entre nosaltres i els dinosaures. Això els hi va passar a ells. No ens ha de passar a nosaltres. La diferència entre els dinosaures i nosaltres és que nosaltres tenim programa espacial i podem votar, així que podem canviar el nostre futur. (Rialles) Tenim l'habilitat de canviar el nostre futur. Dintre de 65 milions d'anys, no tenim perquè tenir els nostres ossos agafant pols en un museu. Moltes gràcies a tots. (Aplaudiments)
So ... That's the difference -- that's the difference between us and the dinosaurs. This happened to them. It doesn't have to happen to us. The difference between the dinosaurs and us is that we have a space program and we can vote, and so we can change our future. (Laughter) We have the ability to change our future. Sixty-five million years from now, we don't have to have our bones collecting dust in a museum. Thank you very much. (Applause)