Искам да ви разкажа за нещо голямо. Ще започнем от тук. Преди 65 милиона години динозаврите са имали лош ден. (Смях) Парче скала 6 мили (10 км) в диаметър, движещо се с около 50 пъти скоростта на куршум от пушка, се ударило в Земята. Освободило енергията си наведнъж, и това била експлозия, която била умопомрачаваща. Ако вземете всички ядрени оръжия, направени някога в разгара на Студената война, и ги слепите заедно и ги взривите в същото време, това ще бъде една милионна част от енергията, освободена в този момент. Динозаврите наистина са имали лош ден. Нали?
I want to talk to you about something kind of big. We'll start here. Sixty-five million years ago -- (Laughter) the dinosaurs had a bad day. (Laughter) A chunk of rock six miles across, moving something like 50 times the speed of a rifle bullet, slammed into the Earth. It released its energy all at once, and it was an explosion that was mind-numbing. If you took every nuclear weapon ever built at the height of the Cold War, lumped them together, and blew them up at the same time, that would be one one-millionth of the energy released at that moment. The dinosaurs had a really bad day. OK?
Сега, 10 километра широка скала е много голяма. Ние всички живеем тук в Боулдър. Ако погледнете през прозореца си можете да видите Лонгс Пийк, вероятно сте запознати с него. Сега, издълбайте Лонгс Пийк, и го поставете в космоса. Вземете Мийкър, връх Мийкър. И го стоварете там, поставете го също в космоса, и връх Еверест, и К2, и индийските върхове. Тогава ще започнете да получавате представа за каква скала говорим, разбирате ли? Ние знаем, че е била толкова голяма поради въздействието, което оказала и кратера, който оставила. Тя се ударила в това, което сега знаем като Юкатан, Мексиканския залив. Може да видите тук, това е полуостров Юкатан, ако можете да разпознаете Козумел в източното крайбрежие там.
Now, a six-mile-wide rock is very large. We all live here in Boulder. If you look out your window and see Longs Peak -- you're probably familiar with it -- now, scoop up Longs Peak and put it out in space. Take ... Meeker, Mt. Meeker. Lump that in there, and put that in space as well. And Mt. Everest. And K2. And the Indian peaks. Then you're starting to get an idea of how much rock we're talking about, OK? We know it was that big because of the impact it had and the crater it left. It hit in what we now know as Yucatan, the Gulf of Mexico. You can see here, there's the Yucatan Peninsula, if you recognize Cozumel off the east coast there. Here is how big of a crater was left.
Ето колко голям кратер е останал. Бил е огромен. За да ви дам усещане за размера, добре, ето ви. Мащабът тук е 50 мили на върха, сто километра на дъното. Това нещо било 300 километра в диаметър -- 200 мили -- огромен кратер, който изровил огромно количество от земята, която се разнесла по света и предизвикала пожари по цялата планета, изхвърлил достатъчно прах, за да блокира Слънцето. Унищожил 75% от всички видове на Земята. Сега, не всички астероиди са толкова големи. Някои от тях са по-малки. Ето един, който премина над Съединените Щати през октомври 1992 година. Той се появи в петък вечер. Защо е важно това? Защото тогава видео камерите започваха да стават популярни и хората ги носеха, родителите ги носеха, на футболните мачове на децата им, за да снимат децата си как играят футбол. И понеже това дойде в петък, те могли да заснемат тези страхотни кадри на това нещо, разпадайки се, докато прелитало над Западна Вирджиния, Мериленд, Пенсилвания и Ню Джърси, докато не направило това на един автомобил в Ню Йорк. (Смях)
It was huge. To give you a sense of the scale ... there you go. The scale here is 50 miles on top, a hundred kilometers on the bottom. This thing was 300 kilometers across -- 200 miles -- an enormous crater that excavated out vast amounts of earth that splashed around the globe and set fires all over the planet, threw up enough dust to block out the sun. It wiped out 75 percent of all species on Earth. Now, not all asteroids are that big. Some of them are smaller. Here is one that came in over the United States in October of 1992. It came in on a Friday night. Why is that important? Because back then, video cameras were just starting to become popular, and parents would bring them to their kids' football games to film their kids playing football. And since this came in on a Friday, they were able to get this great footage of this thing breaking up as it came in over West Virginia, Maryland, Pennsylvania and New Jersey until it did that to a car in New York. (Laughter)
Сега, това не е 200 мили широк кратер, но отново можете да видите скалата, която е тук, с големината на футболна топка, която ударила тази кола и предизвикала тези щети. Сега, това нещо вероятно било с размера на училищен автобус, когато се появило първоначално. Разпаднало се от атмосферното налягане, раздробило се, и след това частиците паднали и нанесли известни щети. Сега, не бихте искали това да пада върху краката ви, или върху главата ви, защото може да стори това на нея. Това би било лошо. Но това няма да заличи, знаете ли, целия живот на Земята, така че това е добре. Но се оказва, че не ви трябва нещо 10 километра в диаметър, за да предизвика големи щети. Има средна точка между малка скала и гигантска скала, и в действителност, ако някой от вас някога е бил близо до Уинслоу, Аризона, там има кратер в пустинята, който е толкова култов, че всъщност се нарича "Метеоритен кратер."
Now, this is not a 200-mile-wide crater, but then again, you can see the rock, which is sitting right here, about the size of a football, that hit that car and did that damage. Now, this thing was probably about the size of a school bus when it first came in. It broke up through atmospheric pressure, it crumbled, and then the pieces fell apart and did some damage. Now, you wouldn't want that falling on your foot or your head, because it would do that to it. That would be bad. But it won't wipe out, you know, all life on Earth, so that's fine. But it turns out, you don't need something six miles across to do a lot of damage. There is a median point between tiny rock and gigantic rock, and in fact, if any of you have ever been to near Winslow, Arizona, there is a crater in the desert there that is so iconic that it is actually called "Meteor Crater."
За да ви дам представа за мащаба, това е около една миля широко. Ако погледнете към върха, там има паркинг, и това там са каравани. Така че това е около една миля (1600 метра) в диаметър, дълбоко 600 фута (200 метра). Обектът, който формирал това, вероятно е бил 30 до 50 метра в диаметър, приблизително размера на Маки Аудиториум тук. Дошло е със скорост, която била огромна, ударило се в земята, взривило се, и експлодирало с енергията на приблизително 20-мегатонова ядрена бомба -- много тежка бомба. Това било преди 50 000 години, така че може да е унищожило няколко биволи или антилопи, или нещо подобно в пустинята, но вероятно не е причинило глобално опустошение.
To give you a sense of scale, this is about a mile wide. If you look up at the top, that's a parking lot, and those are recreational vehicles right there. So it's about a mile across, 600 feet deep. The object that formed this was probably about 30 to 50 yards across, so roughly the size of Macky Auditorium here. It came in at speeds that were tremendous, slammed into the ground, blew up, and exploded with the energy of roughly a 20-megaton nuclear bomb -- a very hefty bomb. This was 50,000 years ago, so it may have wiped out a few buffalo or antelope, or something like that out in the desert, but it probably would not have caused global devastation. It turns out that these things don't have to hit the ground
Оказва се, че тези неща не трябва да се ударят в земята, за да предизвикат много щети. Сега, през 1908 година, над Сибир, в близост до региона Тунгуска -- за онези от вас, които са фенове на Дан Акройд и са видяли "Ловци на духове," където той говори за най-големия напречен разрив от сибирския взрив през 1909 година, където той обърка датата, но няма проблем. (Смях) Това беше през 1908 година. Няма проблем. Мога да живея с това. (Смях)
to do a lot of damage. Now, in 1908, over Siberia, near the Tunguska region -- for those of you who are Dan Aykroyd fans and saw "Ghostbusters," when he talked about the greatest cross-dimensional rift since the Siberia blast of 1909, where he got the date wrong, but that's OK. (Laughter) It was 1908. That's fine. I can live with that.
Друга скала навлязла в атмосферата на Земята и се взривила над земята, няколко километра над повърхността на Земята. Топлината от експлозията подпалила гората под нея, и след това шоковата вълна слязла надолу и съборила дървета на стотици квадратни километри, нали? Това причинило огромни щети. И отново, това било скала вероятно приблизително с размера на тази аудитория, в която седим.
(Laughter) Another rock came into the Earth's atmosphere and this one blew up above the ground, several miles up above the surface of the Earth. The heat from the explosion set fire to the forest below it, and then the shock wave came down and knocked down trees for hundreds of square miles. This did a huge amount of damage. And again, this was a rock probably roughly the size of this auditorium that we're sitting in.
В "Метеоритния кратер" била направена от метал, и метала е много по-солиден, така че достигнала до земята. Този над Тунгуска бил вероятно направен от скали, и това е много по-трошливо, така че той се взривил във въздуха. Така или иначе, това са огромни експлозии, 20 мегатона. Сега, когато тези неща се взривят, те няма да предизвикат глобални екологични щети. Те няма да направят нещо подобно на убиеца на динозаврите. Те просто не са достатъчно големи. Но ще нанесат глобални икономически щети, защото не трябва да ударят, непременно, за да нанесат тези поражения. Не трябва да причинят глобално опустошение. Ако едно от тези неща удари, където и да е, това ще предизвика паника. Но ако падне над град, някой важен град -- не, че някой град е по-важен, отколкото други, но ние зависим от някои от тях повече в глобален икономически мащаб -- това би могло да причини огромно количество щети за нас, като цивилизация.
In Meteor Crater, it was made of metal, and metal is much tougher, so it made it to the ground. The one over Tunguska was probably made of rock, and that's much more crumbly, so it blew up in the air. Either way, these are tremendous explosions -- 20 megatons. Now, when these things blow up, they're not going to do global ecological damage. They're not going to do something like the dinosaur killer did. They're just not big enough. But they will do global economic damage, because they don't have to hit, necessarily, to do this kind of damage. They don't have to do global devastation. If one of these things were to hit pretty much anywhere, it would cause a panic. But if it came over a city, an important city -- not that any city is more important than others, but some of them we depend on more on the global economic basis -- that could do a huge amount of damage to us as a civilization. So, now that I've scared the crap out of you --
Така, сега след като ви уплаших с глупости ... (Смях) какво можем да направим за това? Разбирате ли? Това е потенциална заплаха. Позволете ми да отбележа, че не сме имали гигантски удар, подобен на убиеца на динозаврите, от 65 милиона години. Те са много редки. По-малките се случват по-често, но вероятно в порядъка на едно хилядолетие, на всеки няколко века или веднъж на няколко хиляди години, но това все пак е нещо, за което трябва да знаем. Добре, и какво да направим за тях? Първото нещо, което трябва да направим, е да ги намерим. Това е изображение на астероид, който премина покрай нас през 2009 година. Той е точно тук. Но можете да видите, че е изключително замъглен. Дори не знам дали можете да видите това на задния ред. Това са просто звезди. Това е скала, с диаметър около 30 метра, приблизително с размера на тези, които се взривиха над Тунгуска и удариха Аризона преди 50 000 години.
(Laughter) what can we do about this? This is a potential threat. Let me note that we have not had a giant impact like the dinosaur killer for 65 million years. They're very rare. The smaller ones happen more often, but probably on the order of a millennium, every few centuries or every few thousand years. But it's still something to be aware of. Well, what do we do about them? The first thing we have to do is find them. This is an image of an asteroid that passed us in 2009. It's right here. But you can see that it's extremely faint. I don't know if you can see that in the back row. These are just stars. This is a rock that was about 30 yards across, so roughly the size of the ones that blew up over Tunguska and hit Arizona 50,000 years ago.
Тези неща са бледи. Те са трудно различими, а небето е наистина голямо. Първо трябва да намерим тези неща. Е, добрата новина е, че ние търсим за тях. НАСА е отделила пари за това. Националната научна фондация, други страни са много заинтересовани да правят това. Ние строим телескопи, които ще гледат за тази заплаха. Това е страхотна първа стъпка, но каква е втората стъпка? Втората стъпка е, когато видим някой насочен към нас, ще трябва да го спрем. Какво да правим? Вероятно сте чули за астероида Апофис. Ако все още не сте, ще чуете. Ако сте чули за апокалипса на маите през 2012, вероятно сте чули и за Апофис, защото сте свързани с всички апокалиптични мрежи, така или иначе.
These things are faint. They're hard to see, and the sky is really big. We have to find these things first. Well, the good news is, we're looking for them. NASA has devoted money to this; the National Science Foundation and other countries are interested in doing this. We're building telescopes that are looking for the threat. That's a great first step. But what's the second step? The second step is if we see one heading toward us, we have to stop it. What do we do? You've probably heard about the asteroid Apophis. If you haven't yet, you will. If you've heard about the Mayan 2012 apocalypse, you're going to hear about Apophis, because you're keyed in to all the doomsday networks, anyway. (Laughter)
Апофис е астероид, който бе открит през 2004 година. Той е пиблизително 250 метра в диаметър, така че е доста голям -- с голям размер, разбирате ли, по-голям от футболен стадион -- и ще премине покрай Земята през април 2029 година. И ще премине толкова близко, че всъщност ще мине под нашите метеорологични спътници. Гравитацията на Земята ще изкриви орбитата на това нещо толкова много, че ако условията са подходящи, ако премине през този район на космоса, този бобовиден регион, наречен ключалката, гравитацията на Земята ще го отклони достатъчно, че седем години по-късно, на 13 април, което е в петък, трябва да се отбележи, през 2036 година ... (Смях) -- не може да планирате такива неща -- Апофис ще ни удари. И това са
Apophis is an asteroid that was discovered in 2004. It's roughly 250 [meters] across, so it's pretty big -- bigger than a football stadium. And it's going to pass by the Earth in April of 2029. And it's going to pass us so close that it's actually going to come underneath our weather satellites. The Earth's gravity is going to bend the orbit of this thing so much that if it's just right, if it passes through this region of space, this kidney-bean-shaped region called the keyhole, the Earth's gravity will bend it just enough that seven years later, on April 13 -- which is a Friday, I'll note -- in the year 2036 -- (Laughter) you can't plan that kind of stuff -- (Laughter)
250 метра в диаметър, така че ще нанесе невероятни щети.
Apophis is going to hit us. And it's 250 meters across, so it would do unbelievable damage.
Сега, добрата новина е, че шансовете на това всъщност да премине през тази ключалка и да ни удари са около едно на милион, приблизително -- много, много малка вероятност, така че аз лично не лежа буден през нощта и не се притеснявам изобщо за това. Не мисля, че Апофис е проблем. Всъщност, Апофис е мана небесна, защото ни събуди за опасностите от тези неща. Това нещо беше открито само преди няколко години и може да ни удари след няколко години. Няма да го направи, но това ни дава шанса да изучим тези астероиди. Ние наистина не разбирахме непременно тези ключалки, а сега го правим и се оказва, че това е много важно, защото как да се спре астероид като този?
The good news is that the odds of it actually passing through this keyhole and hitting us next go-around are one in a million, roughly -- very, very low odds. So I personally am not lying awake at night worrying about this at all. I don't think Apophis is a problem. In fact, Apophis is a blessing in disguise, because it woke us up to the dangers of these things. This thing was discovered just a few years ago and could hit us a few years from now. It won't, but it gives us a chance to study these kinds of asteroids. We didn't really necessarily understand these keyholes, and now we do, and it turns out that's really important, because how do you stop an asteroid like this? Well, let me ask you:
Ами, нека ви запитам, какво се случва, ако стоите по средата на пътя и кола се е насочила към вас. Какво правите? Можете да направите това. Нали? Да се преместите. Колата ще мине покрай вас. Но ние не можем да изместим Земята, поне не и лесно, но можем да преместим малък астероид. И се оказва, че дори сме го направили. През 2005 година НАСА изстреля сонда, наречена Дийп Импакт, която се заби в -- заби парче от себе си в ядрото на комета. Кометите са много подобни на астероидите. Целта не беше да я измести от пътя й. Целта беше да се направи кратер, за да се изкопае материал и да се види какво има под повърхността на тази комета, за която научихме доста. Ние преместихме кометата мъничко, не много, но това не беше целта. Обаче, помислете си за това. Това нещо обикаля около Слънцето с 10 мили (16 км.) за секунда, 20 мили (32 км.) за секунда. Изстреляхме космическа сонда и тя се приземи. Разбирате ли? Представете си колко трудно трябва да е това, а ние го направихме. Това означава, че можем да го направим отново.
What happens if you're standing in the road and a car's headed for you? What do you do? You do this. Right? Move, and the car goes past you. But we can't move the Earth, at least not easily, but we can move a small asteroid. And it turns out, we've even done it. In the year 2005, NASA launched a probe called Deep Impact, which slammed a piece of itself into the nucleus of a comet. Comets are very much like asteroids. The purpose wasn't to push it out of the way; the purpose was to make a crater to excavate the material and see what was underneath the surface of this comet, which we learned quite a bit about. We did move the comet a little tiny bit -- not very much, but that wasn't the point. However, think about this: This thing is orbiting the Sun at 10, 20 miles per second. We shot a space probe at it and hit it, OK? Imagine how hard that must be, and we did it. That means we can do it again.
Ако имаме нужда, ако видим астероид, който идва към нас, който се е насочил към нас, и имаме две години за да отидем, бум! Ние ще го ударим. Можете да опитате -- знаете ли, ако гледате филмите, може да си помислите за, защо да не използваме ядрено оръжие? Това е като, добре, можете да опитате, но проблемът е с времето. Ако изстреляте ядрено оръжие в това нещо, трябва да го взривите в рамките на няколко милисекунди толеранс или иначе просто ще го пропуснете. И има редица други проблеми с това. Много е трудно да се направи. Но просто да се удари нещо? Това е доста лесно. Мисля, че дори НАСА може да направи това, и те доказаха, че могат да го направят. (Смях) Проблемът е, какво ще се случи, ако ударите астероида, промените орбитата му, измерите орбитата и накрая разберете, ами да, ние сме го изблъскали към ключалка, и сега ще ни удари след три години.
If we see an asteroid that's coming toward us, headed right for us, and we have two years to go? Boom! We hit it. You know, if you watch the movies -- (Laughter) you might think: Why don't we use a nuclear weapon? Well, you can try that, but the problem is timing. Shoot a nuclear weapon at this thing, you have to blow it up within a few milliseconds of tolerance, or else you'll miss it. And there are a lot of other problems with that; it's very hard to do. But just hitting something? That's pretty easy. I think even NASA can do that, and proved that they can. (Laughter) The problem is, if you hit this asteroid, you've changed the orbit, you measure the orbit, then you find out, oh yeah, we just pushed it into a keyhole, and now it's going to hit us in three years. Well, my opinion is: fine!
Ами, моето мнение е, добре. Нали така? Няма да ни удари след шест месеца. Това е добре. Сега имаме три години, за да направим нещо друго. Можете да го ударите отново. Това е малко непохватно. Можете да го избутате в трета ключалка или каквото и да е, така че не правите това. И това е частта, това е частта, която просто обичам. (Смях) След голямото мачо "Ррррррр БАМ! Ще ударим това нещо в лицето," после ще сложим кадифените ръкавици. (Смях) Има група от учени и инженери и астронавти, които наричат себе си Фондация Б612. За онези от вас, които са чели "Малкият принц," разбирате връзката, надявам се. Малкият принц, който живее на астероид, наречена Б612.
It's not hitting us in six months -- that's good. Now we have three years to do something else. And you can hit it again. That's kind of ham-fisted; you might just push it into a third keyhole or whatever, so you don't do that. And this is the part -- it's the part I just love. (Laughter) After the big macho "Grr ... bam! We're gonna hit this thing in the face," then we bring in the velvet gloves. (Laughter) There's a group of scientists and engineers and astronauts, and they call themselves The B612 Foundation. For those of you who've read "The Little Prince," you understand that reference, I hope -- the little prince lived on an asteroid called B612.
Това са умни хора -- мъже и жени -- астронавти, както казах, инженери. Ръсти Швайкарт, който беше астронавт в Аполо 9, участва в това. Дан Дурда, моят приятел, който направи това изображение, работи тук в Югозападния изследователски институт в Боулдър, на Уолнът Стрийт. Той създаде това изображение за това, и всъщност е един от астрономите, които работят за тях. Ако видим астероид, който ще удари Земята и имаме достатъчно време, ние можем да го ударим, и да го преместим в по-добра орбита. Но после, това което ще направим, е да стартираме сонда, която ще тежи един или два тона. Не трябва да бъде огромна -- няколко тона, не много голяма -- и да я паркираме в близост до астероида. Няма да се приземите върху него, защото тези неща се преобръщат много лесно. Много е трудно да се кацне на тях. Вместо това може да се приближите до него.
These are smart guys -- men and women -- astronauts, like I said, engineers. Rusty Schweickart, who was an Apollo 9 astronaut, is on this. Dan Durda, my friend who made this image, works here at Southwest Research Institute in Boulder, on Walnut Street. He created this image for this. He's actually one of the astronomers who works for them. If we see an asteroid that's going to hit the Earth and we have enough time, we can hit it to move it into a better orbit. But then what we do is launch a probe that has to weigh a ton or two. It doesn't have to be huge -- a couple of tons, not that big -- and you park it near the asteroid. You don't land on it, because these things are tumbling end over end. It's very hard to land on them. Instead you get near it.
Гравитацията на астероида ще придърпа сондата, и сондата има няколко тона маса. Тя има малко гравитация, но тя е достатъчно, за да придърпа астероида, и ако сте нагласили ракетите, така че можете да -- о, вие почти не може да видите тук, но има ракетни стълбчета -- и можете, тези неща са свързани чрез тяхната собствена гравитация, и ако придвижите сондата много бавно, много, много внимателно, може много лесно да насочите тази скала в безопасна орбита. Можем дори да я поставим в орбита около Земята, където бихме могли да извлечем ценните метали, въпреки че това е нещо съвсем различно. Няма да навлизам в това. (Смях) Но ще бъдем богати! (Смях)
The gravity of the asteroid pulls on the probe, and the probe has a couple of tons of mass. It has a little tiny bit of gravity, but it's enough that it can pull the asteroid, and you have your rocket set up -- you can barely see it here, but there's rocket plumes -- and these guys are connected by their own gravity, and if you move the probe very slowly -- very, very gently, you can very easily finesse that rock into a safe orbit. You can even put in orbit around the Earth where we could mine it, although that's a whole other thing; I won't go into that. (Laughter) But we'd be rich! (Laughter)
Така че помислете си за това, нали? Съществуват тези гигантски скали, които летят наоколо, и те ни удрят, и ни нанасят щети, но ние сме измислили как да правим това, и всички частици са на мястото си, за да се направи това. Имаме астрономи на място с телескопи, които търсят тези неща. Имаме умни хора, много, много умни хора, които са загрижени за това и се опитват да разберат как да се справят с проблема, и ние разполагаме с технологията, за да направим това. Тази сонда всъщност не може да използва химически ракети. Химическите ракети предоставят твърде много тяга, твърде много избутване. Сондата просто ще се изстреля настрани.
So think about this, right? There are these giant rocks flying out there, and they're hitting us, and they're doing damage to us. But we've figured out how to do this, and all the pieces are in place to do this. We have astronomers with telescopes, looking for them. We have very, very smart people, who are concerned about this and figuring out how to fix the problem, and we have the technology to do this. This probe actually can't use chemical rockets. Chemical rockets provide too much thrust, too much push. The probe would just shoot away.
Ние изобретихме нещо, което се нарича йонен двигател, което е много, много, много ниско тягостен двигател. Той генерира сила, която лист хартия би произвел, върху ръката ви, невероятно е лек, но може да работи в продължение на месеци и години, и да осигурява много лек натиск. Ако някой тук е фен на оригиналния "Стар Трек," те се натъкнаха на извънземен кораб, който имаше йонен двигател, и Спок каза: "Те са много напреднали в техническо отношение. Те са сто години напред от нас с този двигател." Да, сега имаме йонен двигател. (Смях) Нямаме Ентърпрайз, но имаме йонен двигател сега. (Ръкопляскания) Спок. (Смях)
We invented something called an ion drive, which is a very, very, very low-thrust engine. It generates the force a piece of paper would have on your hand -- incredibly light, but it can run for months and years, providing that very gentle push. If anybody here is a fan of the original "Star Trek," they ran across an alien ship that had an ion drive, and Spock said, "They're very technically sophisticated. They're a hundred years ahead of us with this drive." Yeah, we have an ion drive now. We don't have the Enterprise, but we've got an ion drive now. (Laughter) (Applause) Spock. (Laughter)
Така че ... това е разликата, това е разликата между нас и динозаврите. Това се е случило с тях. Не трябва да се случи с нас. Разликата между динозаврите и нас е, че ние имаме космическа програма и можем да гласуваме, и така можем да променим нашето бъдеще. (Смях) Имаме възможността да променим бъдещето си. След 65 милиона години, не трябва да оставим нашите кости да събират прах в някой музей. Много ви благодаря. (Ръкопляскания)
So ... That's the difference -- that's the difference between us and the dinosaurs. This happened to them. It doesn't have to happen to us. The difference between the dinosaurs and us is that we have a space program and we can vote, and so we can change our future. (Laughter) We have the ability to change our future. Sixty-five million years from now, we don't have to have our bones collecting dust in a museum. Thank you very much. (Applause)