Θα μιλήσω για την διαφθορά, αλλά θα ήθελα να αντιπαραθέσω δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα είναι η τεράστια παγκόσμια οικονομία η τεράστια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, και το άλλο είναι η μικρή και πολύ περιορισμένη, δυνατότητα των παραδοσιακών κυβερνήσεων και των διεθνών ιδρυμάτων τους να κυβερνήσουν, να σχηματίσουν αυτή την οικονομία. Επειδή υπάρχει αυτή η ασυμμετρία, δημιουργείται ουσιαστικά απυτυγχάνουσα διακυβέρνηση. Αποτυγχάνουσα διακυβέρνηση σε πολλούς τομείς, στον τομέα της διαφθοράς, στον τομέα της καταστροφής του περιβάλλοντος, στην εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, στον τομέα της κλιματικής αλλαγής. Σε όλους δηλαδή τους τομείς που πραγματικά χρειαζόμαστε την δυνατότητα να ξαναεισάγουμε την υπεροχή της πολιτικής στην οικονομία, που λειτουργεί σε μια παγκόσμια αρένα. Πιστεύω ότι η διαφθορά, ο αγώνας ενάντια στην διαφθορά, και οι επιπτώσεις της διαφθοράς, είναι πιθανόν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες τρόπους για να επεξηγήσει τι εννοώ με την αποτυχία της διακυβέρνησης.
I am going to speak about corruption, but I would like to juxtapose two different things. One is the large global economy, the large globalized economy, and the other one is the small, and very limited, capacity of our traditional governments and their international institutions to govern, to shape, this economy. Because there is this asymmetry, which creates, basically, failing governance. Failing governance in many areas: in the area of corruption and the area of destruction of the environment, in the area of exploitation of women and children, in the area of climate change, in all the areas in which we really need a capacity to reintroduce the primacy of politics into the economy, which is operating in a worldwide arena. And I think corruption, and the fight against corruption, and the impact of corruption, is probably one of the most interesting ways to illustrate what I mean with this failure of governance.
Θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Δούλευα στο παρελθόν ως διευθυντής του υποκαταστήματος της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Ναϊρόμπι για λογαριασμό της Ανατολικής Αφρικής. Εκείνο τον καιρό, πρόσεξα ότι η διαφθορά, αυτή η μεγαλειώδης διαφθορά, η συστηματική διαφθορά, υπονόμευε ότι προσπαθούσαμε να κάνουμε. Επομένως, ξεκίνησα την προσπάθεια όχι μόνο να προστατεύσω την εργασία της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα δικά μας πλάνα και προγράμματα από την διαφθορά, αλλά γενικότερα, σκέφτηκα, χρειαζόμαστε ένα σύστημα προστασίας των ανθρώπων σε αυτό το μέρος του κόσμου από τις λεηλασίες της διαφθοράς. Έτσι, μόλις ξεκίνησα αυτή την δουλειά, δέχτηκα ένα σημείωμα από την Παγκόσμια Τράπεζα, αρχικά από το νομικό τμήμα, το οποίο έλεγε ότι δεν μου επιτρέπεται να συνεχίσω με αυτό. 'Εμπλέκεστε στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών εταίρων μας.' Αυτό απαγορεύεται από τον καταστατικό χάρτη της Παγκόσμιας Τράπεζας. 'Επιθυμούμε να σταματήσετε με αυτές τις υποθέσεις.'
Let me talk about my own experience. I used to work as the director of the World Bank office in Nairobi for East Africa. At that time, I noticed that corruption, that grand corruption, that systematic corruption, was undermining everything we were trying to do. And therefore, I began to not only try to protect the work of the World Bank, our own projects, our own programs against corruption, but in general, I thought, "We need a system to protect the people in this part of the world from the ravages of corruption." And as soon as I started this work, I received a memorandum from the World Bank, from the legal department first, in which they said, "You are not allowed to do this. You are meddling in the internal affairs of our partner countries. This is forbidden by the charter of the World Bank, so I want you to stop your doings."
Στο μεταξύ, είχα την προεδρία στις συνεδριάσεις των χορηγών για παράδειγμα, στις οποίες οι διάφοροι χορηγοί, εκ των οποίων πολλοί βρίσκονταν με την θέλησή τους στο Ναϊρόμπι -- είναι γενονός ότι ειναι μια από τις λιγότερο ασφαλείς πόλεις στον κόσμο, αλλά τους άρεσε να βρίσκονται εκεί διότι οι άλλες πόλεις είναι ακόμα λιγότερο άνετες. Και σε αυτές τις συνεδριάσεις χορηγών, παρατήρησα ότι πολλά από τα χειρότερα σχέδια που προωθούνταν από τους πελάτες μας, από τις κυβερνήσεις, από υποστηρικτές, πολλοί από τους οποίους εκπροσωπούσαν προμηθευτές από τον βορρά, ότι τα χειρότερα σχέδια ήταν αυτά που πραγματοποιούνταν πρώτα. Ας σας δώσω ένα παράδειγμα. Ένα τεράστιο σχέδιο παροχής ενέργειας, των 300 εκατ. δολλαρίων, για να κατασκευαστεί έπρεπε να διαλύσει μια από τις πιο ευάλωτες και πιο όμορφες περιοχές τις δυτικής Κένυας. Και όλοι μας παρατηρήσαμε αμέσως ότι αυτό το σχέδιο δεν παρείχε καθόλου οικονομικά οφέλη. Δεν είχε πελάτες. Κανείς δεν θα αγόραζε τον ηλεκτρισμό εκεί. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για αδρευτικά πλάνα. Αντίθετα, γνωρίζαμε ότι αυτό το σχέδιο θα κατέστρεφε το περιβάλλον, θα κατέστρεφε τα παραποτάμια δάση, τα οποία ήταν η βάση για την επιβίωση νομαδικών πληθυσμών, των Σαμπούρου και των Τοκάνα σε αυτή την περιοχή. Οπότε όλοι γνώριζαν ότι είναι όχι ένα άχρηστο σχέδιο είναι ένα απολύτως καταστροφικό, ένα απαίσιο σχέδιο, χωρίς να αναφέρω το μελλοντικό χρέος της χώρας γι' αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια, και την μετάγγιση των ελάχιστων πόρων της οικονομίας από πολύ πιο σημαντικές ασχολίες όπως σχολεία, νοσοκομεία, και τα λοιπά. Όλοι απορρίψαμε αυτό το σχέδιο. Κανένας από τους χορηγούς δεν ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με αυτό, και παρόλα αυτά ήταν το πρώτο σχέδιο που υλοποιήθηκε.
In the meantime, I was chairing donor meetings, for instance, in which the various donors, and many of them like to be in Nairobi -- it is true, it is one of the unsafest cities of the world, but they like to be there because the other cities are even less comfortable. And in these donor meetings, I noticed that many of the worst projects -- which were put forward by our clients, by the governments, by promoters, many of them representing suppliers from the North -- that the worst projects were realized first. Let me give you an example: a huge power project, 300 million dollars, to be built smack into one of the most vulnerable, and one of the most beautiful, areas of western Kenya. And we all noticed immediately that this project had no economic benefits: It had no clients, nobody would buy the electricity there, nobody was interested in irrigation projects. To the contrary, we knew that this project would destroy the environment: It would destroy riparian forests, which were the basis for the survival of nomadic groups, the Samburu and the Turkana in this area. So everybody knew this is a, not a useless project, this is an absolute damaging, a terrible project -- not to speak about the future indebtedness of the country for these hundreds of millions of dollars, and the siphoning off of the scarce resources of the economy from much more important activities like schools, like hospitals and so on. And yet, we all rejected this project, none of the donors was willing to have their name connected with it, and it was the first project to be implemented.
Τα καλά σχέδια, τα οποία εμείς ως κοινότητα χορηγών θα παίρναμε υπό την προστασία μας πήραν χρόνια να υλοποίηθουν, ξέρετε, υπήρξαν πάρα πολλές μελέτες, και πολύ συχνά δεν είχαν επιτυχία. Αλλά τέτοια άσχημα σχέδια, τα οποία ήταν εξ ολοκλήρου καταστροφικά για την οικονομία, για πολλές γενιές, για το περιβάλλον, για χιλιάδες οικογένειες που χρειάστηκε να επανεγκατασταθούν. Αυτά τα σχέδια ξαφνικά ενώνονταν από κοινοπραξίες τραπεζών από κοινοπραξίες προμηθευτών και ασφαλιστικών εταιριών, όπως ο "Ερμής" στην Γερμανία και άλλα. και επέστρεφαν πολύ πολύ γρήγορα πίσω, κινούμενα από μια ανίερη συμμαχία μεταξύ της ισχυρής ελίτ των χωρών εκεί, και των προμηθευτών από τον βορρά. Τώρα, αυτοί οι προμηθευτές ήταν οι μεγάλες εταιρίες μας. Ήταν οι παίκτες της παγκόσμιας αγοράς, στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Ήταν οι 'Siemens' αυτού του κόσμου, που προέρχονται από την Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιαπωνία, τον Καναδά, την Γερμανία, και ήταν συστηματικά κινούμενοι από την συστηματική, εκτεταμένη διαφθορά. Δεν μιλάμε για 50.000 δολλάρια εδώ, ή 100.000 δολλάρια εκεί ή 1.000.000 εκεί. Όχι, μιλάμε για περίπου 10 εκατομμύρια, 20 εκατομμύρια δολλάρια, σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο Λιχτενστάιν, των υπουργών του προέδρου, των υψηλόβαθμων στελεχών στους ήμι-κρατικούς τομείς.
The good projects, which we as a donor community would take under our wings, they took years, you know, you had too many studies, and very often they didn't succeed. But these bad projects, which were absolutely damaging -- for the economy for many generations, for the environment, for thousands of families who had to be resettled -- they were suddenly put together by consortia of banks, of supplier agencies, of insurance agencies -- like in Germany, Hermes, and so on -- and they came back very, very quickly, driven by an unholy alliance between the powerful elites in the countries there and the suppliers from the North. Now, these suppliers were our big companies. They were the actors of this global market, which I mentioned in the beginning. They were the Siemenses of this world, coming from France, from the UK, from Japan, from Canada, from Germany, and they were systematically driven by systematic, large-scale corruption. We are not talking about 50,000 dollars here, or 100,000 dollars there, or one million dollars there. No, we are talking about 10 million, 20 million dollars on the Swiss bank accounts, on the bank accounts of Liechtenstein, of the president's ministers, the high officials in the para-statal sectors.
Αυτή ήταν η πραγματικότητα που είδα, και όχι μόνο ένα σχέδιο σαν αυτό. Είδα, θα έλεγα, στα χρόνια που δούλεψα στην Αφρική, είδα εκατό σχέδια σαν αυτό. Και έτσι, πείστηκα ότι αυτή η συστηματική διαφθορά, η οποία αγνοεί τις οικονομικές πολιτικές σε αυτές τις χώρες, είναι η κύρια αιτία για την μιζέρια, για την φτώχια, για τις διαμάχες, για την βία, για την απόγνωση σε πολλές από αυτές τις χώρες. Για το ότι έχουμε σήμερα, περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους κάτω από το απολυτο όριο φτώχιας, για το ότι έχουμε περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους στον κόσμο χώρις πόσιμο νερό, διπλάσιος αριθμός περισσότερους από δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους χωρίς υγειονομική περίθαλψη και τα συναφή, και τις συνακόλουθες ασθένειες παιδιών και μητέρων, επιπλέον, παιδική θνησιμότητα πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι ετησίως παιδιά που πεθαίνουν πριν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους. Η αιτία για αυτό, είναι σε ένα μεγάλο βαθμό η μεγαλειώδης διαφθορά.
This was the reality which I saw, and not only one project like that: I saw, I would say, over the years I worked in Africa, I saw hundreds of projects like this. And so, I became convinced that it is this systematic corruption which is perverting economic policy-making in these countries, which is the main reason for the misery, for the poverty, for the conflicts, for the violence, for the desperation in many of these countries. That we have today more than a billion people below the absolute poverty line, that we have more than a billion people without proper drinking water in the world, twice that number, more than two billion people without sanitation and so on, and the consequent illnesses of mothers and children, still, child mortality of more than 10 million people every year, children dying before they are five years old: The cause of this is, to a large extent, grand corruption.
Λοιπόν, γιατί η Παγκόσμια Τράπεζα δεν μου επέτρεψε να κάνω αυτή την δουλειά; Το ανακάλυψα αργότερα, αφού έφυγα, μετά από ένα μεγάλο καβγά, από την Παγκόσμια Τράπεζα. Ο λόγος ήταν ότι τα μέλη της Παγκόσμιας Τράπεζας πίστευαν ότι η εξωτερική δωροδωκία ήταν αποδεκτή, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Στην Γερμανία η εξωτερική δωροδωκία ήταν αποδεκτή. Οι δωροδωκίες εκπίπταν και σε φορολόγηση. Δεν είναι έκπληξη λοιπόν ότι οι περισσότερες από τις πιο σημαντικές διεθνείς επιχειρήσεις στην Γερμανία, αλλά επίσης στην Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, και την Σκανδιναβία, παντού, δωροδωκούν συστηματικά. Όχι όλες οι επιχειρησεις αλλά οι περισσότερες. Και αυτό το φαινόμενο αποκαλλώ αποτυχημένη διακυβέρνηση, επειδή όταν επέστρεψα στην Γερμανία και ξεκίνησα αυτή την μικρή μη-κυβερνητική οργάνωση εδώ στο Βερολίνο, στη Βίλλα Μπόρζιχ μας είπαν ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε τους Γερμανούς εξαγωγείς να δωροδωκούν επειδή θα χάσουμε τις συμβάσεις μας. Θα χάσουμε από τους Γάλλους, θα χάσουμε από τους Σουηδούς, θα χάσουμε από τους Ιάπωνες και επομένως ήταν όντως ένα δίλημμα κρατούμενου το οποίο έκανε πολύ δύσκολο για μία μεμονωμένη επιχείρηση μία μεμονωμένη εξαγωγική χώρα να πει, δεν θα δώσουμε συνέχεια σε αυτή τη θανατηφόρα, καταστροφική συνήθεια των μεγάλων εταιριών να δωροδωκούν.
Now, why did the World Bank not let me do this work? I found out afterwards, after I left, under a big fight, the World Bank. The reason was that the members of the World Bank thought that foreign bribery was okay, including Germany. In Germany, foreign bribery was allowed. It was even tax-deductible. No wonder that most of the most important international operators in Germany, but also in France and the UK and Scandinavia, everywhere, systematically bribed. Not all of them, but most of them. And this is the phenomenon which I call failing governance, because when I then came to Germany and started this little NGO here in Berlin, at the Villa Borsig, we were told, "You cannot stop our German exporters from bribing, because we will lose our contracts. We will lose to the French, we will lose to the Swedes, we'll lose to the Japanese." And therefore, there was a indeed a prisoner's dilemma, which made it very difficult for an individual company, an individual exporting country to say, "We are not going to continue this deadly, disastrous habit of large companies to bribe."
Αυτό λοιπόν εννοώ με την αποτυχημένη διακυβερνητική δομή επειδή, ακόμα και ισχυρές κυβερνήσεις όπως συγκριτικά έχουμε στην Γερμανία δεν μπορούσε να πει ότι δεν θα επιτρέπουν τις εταιρίες τους να δωροδωκούν στο εξωτερικό. Χρειάζονταν βοήθεια, και οι ίδιες οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν αυτό το δίλημμα. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις δεν θέλουν να δωροδωκούν. Πολλές από τις Γερμανικές εταιρίες για παράδειγμα, πιστεύουν ότι παράγουν πραγματικά υψηλής ποιότητα καταναλωτικά αγαθά σε καλή τιμή, άρα είναι ανταγωνιστικά. Δεν είναι τόσο καλές στην δωροδωκία όσο πολλοί από τους διεθνείς ανταγωνιστές τους, αλλά δεν τους επιτράπηκε να δείξουν τα δυνατά τους σημεία επειδή ο κόσμος είχε αναλωθεί από το μεγαλείο της διαφθοράς.
So this is what I mean with a failing governance structure, because even the powerful government, which we have in Germany, comparatively, was not able to say, "We will not allow our companies to bribe abroad." They needed help, and the large companies themselves have this dilemma. Many of them didn't want to bribe. Many of the German companies, for instance, believe that they are really producing a high-quality product at a good price, so they are very competitive. They are not as good at bribing as many of their international competitors are, but they were not allowed to show their strengths, because the world was eaten up by grand corruption.
Και γι' αυτό σας λέω αυτό, η κοινωνία των πολιτών αναπτύχτηκε στο ύψος των περιστάσεων. Έχουμε ένα μικρό μη-κυβερνητικό οργανισμό την Διεθνής Διαφάνεια. Ξεκίνησαν να σκέφτονται ένα δρόμο διαφυγής από το δίλημμα του κρατούμενου, και αναπτύξαμε ιδέες συλλογικής δράσης, ουσιαστικά, προσπαθώντας να φέρουμε κοντά τους διάφορους ανταγωνιστές γύρω από το ίδιο τραπέζι και εξηγώντας τους πόσο μεγάλο είναι το συμφέρον τους εάν όλοι σταματήσουν τις δωροδωκίες ταυτόχρονα. Και για να μην πολυλογώ, καταφέραμε αναπόφευκτα να κάνουμε την Γερμανία να υπογράψει μαζί με τις άλλες χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD) και κάποιους άλλους εξαγωγείς.
And this is why I'm telling you this: Civil society rose to the occasion. We had this small NGO, Transparency International. They began to think of an escape route from this prisoner's dilemma, and we developed concepts of collective action, basically trying to bring various competitors together around the table, explaining to all of them how much it would be in their interests if they simultaneously would stop bribing, and to make a long story short, we managed to eventually get Germany to sign together with the other OECD countries and a few other exporters.
Το 1997, πετύχαμε μία σύμβαση υπό την αιγίδα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD) ή οποία υποχρέωνε όλους να αλλάξουν την νομοθεσία τους και να ποινικοποιήσουν την εξωτερική δωροδωκία. (Χειροκροτήματα) Σας ευχαριστώ, είναι ενδιαφέρον γιατί για να πετύχουμε αυτό έπρεπε να καθήσουμε μαζί με τις εταιρίες. Κάναμε εδώ στο Βερολίνο, στο ινστιτούτο του Άσπεν στο Wannsee, κάναμε συνεδρίες με περίπου 20 αρχηγούς της βιομηχανίας, και συζητήσαμε μαζί τους τι να κάνουν για την παγκόσμια διαφθορά. Στην πρώτη συνεδρία, κάναμε τρεις συνεδρίες συνολικά μέσα σε δύο χρόνια. Και ο Πρόεδρος von Weizsäcker, παρεπιμπτόντως, ανέλαβε την προεδρία της πρώτης συνεδρίας, για να διώξει τον φόβο από τους επιχειρηματίες που δεν είχαν συνηθίσει να κάνουν συμφωνίες με μη-κυβερνητικούς οργανισμούς. Και στην πρώτη συνεδρία, όλοι είπαν ότι δεν είναι δωροδωκία αυτό που κάνουμε. Είναι συνηθισμένο εκεί. Αυτό απαιτούν εκείνοι οι πολιτισμοί. Το επικροτούν μάλιστα. Στην πραγματικότητα, ο ...... [ασαφές όνομα] υποστηρίζει αυτό ακόμα και σήμερα. Και άρα, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν πειστεί ότι πρέπει να σταματήσουν την δωροδωκία. Αλλά ήδη στην δεύτερη συνεδρία, παραδέχτηκαν ότι δεν θα το έκαναν ποτέ αυτό, αυτό που κάνουν σε άλλες χώρες, εδώ στην Γερμανία ή στο Ηνωμένο Βασιλείο και λοιπές χώρες. Οι υπουργικοί σύμβουλοι το παραδέχτηκαν. Και στην τελευταία συνεδρία, στο ινστιτούτο του Άσπεν, τους καταφέραμε να υπογράψουν ένα ανοιχτό γράμμα προς την -τότε- κυβέρνηση του Kohl ζητώντας να συμμετάσχουν στην σύμβαση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD)
In 1997, a convention, under the auspices of the OECD, which obliged everybody to change their laws and criminalize foreign bribery. (Applause) Well, thank you. I mean, it's interesting, in doing this, we had to sit together with the companies. We had here in Berlin, at the Aspen Institute on the Wannsee, we had sessions with about 20 captains of industry, and we discussed with them what to do about international bribery. In the first session -- we had three sessions over the course of two years. And President von Weizsäcker, by the way, chaired one of the sessions, the first one, to take the fear away from the entrepreneurs, who were not used to deal with non-governmental organizations. And in the first session, they all said, "This is not bribery, what we are doing." This is customary there. This is what these other cultures demand. They even applaud it. In fact, [unclear] still says this today. And so there are still a lot of people who are not convinced that you have to stop bribing. But in the second session, they admitted already that they would never do this, what they are doing in these other countries, here in Germany, or in the U.K., and so on. Cabinet ministers would admit this. And in the final session, at the Aspen Institute, we had them all sign an open letter to the Kohl government, at the time, requesting that they participate in the OECD convention.
Και αυτό είναι κατά την γνώμη μου ένα παράδειγμα μαλακής δύναμης, επειδή μπορέσαμε να τους πείσουμε ότι έπρεπε να προχωρήσουν μαζί μας. Είχαμε πιο μακρυπρόθεσμες προοπτικές. Είχαμε πιο πλατιά, γεωγραφικά πολύ ευρύτερη περιφέρεια που προσπαθούσαμε να υπερασπιστούμε. Και για αυτό το λόγο άλλαξε ο νόμος. Για αυτό είναι τώρα η Siemens σε τέτοιο μπελά. Και για αυτό είναι η MIN σε αυτό τον μπελά. Σε κάποιες χώρες, η συνθήκη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (OECD) δεν είναι ακόμα ορθά εφαρμοσμένη. Και ξανά, οι κοινωνίες των πολιτών αναπνέουν κάτω από τον λαιμό του συστήματος.
And this is, in my opinion, an example of soft power, because we were able to convince them that they had to go with us. We had a longer-term time perspective. We had a broader, geographically much wider, constituency we were trying to defend. And that's why the law has changed. That's why Siemens is now in the trouble they are in and that's why MIN is in the trouble they are in. In some other countries, the OECD convention is not yet properly enforced. And, again, civil societies breathing down the neck of the establishment.
Στο Λονδίνο, για παράδειγμα όπου το ΒΑΕ ξέφυγε από μια τεράστια υπόθεση διαφθοράς, την οποία το Γραφείο Σοβαρής Απάτης (Serious Fraud Office) προσπάθησε να διώξει τα 100 εκατομύρια Βρετανικές λίρες, κάθε χρόνο επί 10 χρόνια σε ένα συγκεκριμένο στέλεχος μιας φιλίκης χώρας, η οποία τότε αγόρασε 44 δισεκατομύρια λίρες στρατιωτικό εξοπλισμό. Αυτή η υπόθεση δεν διώκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατι; Επειδή την κρίνουν ως αντίθετη προς το συμφέρον της ασφάλειας των ανθρώπων της Μεγάλης Βρετανίας. Η κοινωνία των πολιτών σπρώχνει, η κοινωνία των πολιτών προσπαθεί να βρει μία λύση σε αυτό το πρόβλημα και το ίδιο ισχύει στο Ηνωμένο Βασίλειο, και στην Ιαπωνία, που επίσης ο νόμος δεν έχει εφαρμοστεί σωστά, και τα λοιπα.
In London, for instance, where the BAE got away with a huge corruption case, which the Serious Fraud Office tried to prosecute, 100 million British pounds, every year for ten years, to one particular official of one particular friendly country, who then bought for 44 billion pounds of military equipment. This case, they are not prosecuting in the UK. Why? Because they consider this as contrary to the security interest of the people of Great Britain. Civil society is pushing, civil society is trying to get a solution to this problem, also in the U.K., and also in Japan, which is not properly enforcing, and so on.
Στην Γερμανία σπρώχνουμε την κύρωση της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών η οποία είναι μια ακόλουθη συμφωνία. Εμείς, η Γερμανία, δεν το επικυρώνει. Γιατί; Επειδή θα έκανε αναγκαίο να ποινικοποιηθεί η διαφθορά των εκπροσώπων. Στην Γερμανία έχουμε ένα σύστημα όπου δεν επιτρέπεται να δωροδωκήσεις δημοσίους υπαλλήλους, αλλά επιτρέπεται να δωροδωκήσεις εκπροσώπους. Αυτό, σύμφωνα με τον Γερμανικό νόμο επιτρέπεται. Και τα κοινοβουλευτικά μέλη δεν επιθυμούν να το αλλάξουν, και αυτός είναι ο λόγος που δεν υπογράφουν την σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στην εξωτερική δωροδωκία, μία από τις ελάχιστες χώρες που κηρύσσει ειλικρίνεια και καλή διακυβέρνηση σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί να επικυρώσει την σύμβαση, την οποία καταφέραμε να περάσουμε στα βιβλία περίπου 160 χωρών σε όλο τον κόσμο.
In Germany, we are pushing the ratification of the UN convention, which is a subsequent convention. We are, Germany, is not ratifying. Why? Because it would make it necessary to criminalize the corruption of deputies. In Germany, we have a system where you are not allowed to bribe a civil servant, but you are allowed to bribe a deputy. This is, under German law, allowed, and the members of our parliament don't want to change this, and this is why they can't sign the U.N. convention against foreign bribery -- one of they very, very few countries which is preaching honesty and good governance everywhere in the world, but not able to ratify the convention, which we managed to get on the books with about 160 countries all over the world.
Βλέπω ότι ο χρόνος μου περνάει. Θα προσπαθήσω να αντλήσω κάποια συμπεράσματα από ότι συνέβει. Πιστεύω ότι ότι καταφέραμε να επιτύγχουμε στον αγώνα κατά της διαφθοράς κάποιος μπορεί να τα καταφέρει σε διαφορετικούς τομείς της αποτυχημένης διακυβέρνησης. Ήδη, τα Ενωμένα Έθνη είναι εξ ολοκλήρου με το μέρος μας. Η Παγκόσμια Τράπεζα μετατράπηκε από Σαούλ σε Παύλος υπό τον Wolfensohn, και είναι πλέον, θα έλεγα, ο ισχυρότερος οργανισμός κατά της διαφθοράς στον κόσμο. Οι περισσότερες από τις μεγάλες εταιρίες είναι πλέον ολοκληρωτικά πεπεισμένες ότι πρέπει να εφαρμόσουν πολύ σκληρές πολιτικές ενάντια στην δωροδωκία και τα συναφή. Και αυτό είναι εφικτό, επειδή οι κοινωνίες των πολιτών ενώθηκαν με στις εταιρίες και ενώθηκαν με την κυβέρνηση στη ανάλυση του προβλήματος, στην ανάπτυξη διορθωτικών μέτρων, στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, και αργότερα, στην παρακολούθηση των μεταρρυθμίσεων.
I see my time is ticking. Let me just try to draw some conclusions from what has happened. I believe that what we managed to achieve in fighting corruption, one can also achieve in other areas of failing governance. By now, the United Nations is totally on our side. The World Bank has turned from Saulus to Paulus; under Wolfensohn, they became, I would say, the strongest anti-corruption agency in the world. Most of the large companies are now totally convinced that they have to put in place very strong policies against bribery and so on. And this is possible because civil society joined the companies and joined the government in the analysis of the problem, in the development of remedies, in the implementation of reforms, and then later, in the monitoring of reforms.
Φυσικά, εάν οι κοινωνίες των πολιτών θέλουν να παίξουν αυτό το ρόλο, πρέπει να αναπτύξουν αυτή την ευθύνη. Όχι όλες οι κοινωνίες πολιτών είναι σωστές. H Κου Κλουξ Κλαξ είναι ένας μη-κυβερνητικός οργανισμός. Οπότε πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι οι κοινωνίες των πολιτών πρέπει να σχηματιστούν σωστά. Πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από διαφανή οικονομική διακυβέρνηση. Πρέπει να έχουν μια πολύ πιο συμμετοχική διακυβέρνηση σε πολλές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Χρειζόμαστε επίσης πιο ανταγωνιστικούς ηγέτες στις κοινωνίες των πολιτών. Για αυτό έχουμε στήσει το σχολείο διακυβέρνησης και το Κέντρο για την Κοινωνία των Πολιτών εδώ στο Βερολίνο. Επειδή πιστεύουμε ότι τα περισσότερα από τα εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα στην Γερμανία και στην ηπειρωτική Ευρώπη, γενικότερα δεν εστιάζονται αρκετά, ακόμα στην εκδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και στην εκπαίδευση ηγεσίας των κοινωνιών των πολιτών.
Of course, if civil society organizations want to play that role, they have to grow into this responsibility. Not all civil society organizations are good. The Ku Klux Klan is an NGO. So, we must be aware that civil society has to shape up itself. They have to have a much more transparent financial governance. They have to have a much more participatory governance in many civil society organizations. We also need much more competence of civil society leaders. This is why we have set up the governance school and the Center for Civil Society here in Berlin, because we believe most of our educational and research institutions in Germany and continental Europe in general, do not focus enough, yet, on empowering civil society and training the leadership of civil society.
Αλλά αυτό που θέλω να πω, από την πρακτική μου εμπειρία είναι ότι εάν η κοινωνία των πολιτών λειτουργήσει σωστά και ενωθεί με άλλους (κοινωνικούς) εταίρους συγκεκριμένα με τις κυβερνήσεις, και τα διεθνή ιδρύματα, αλλά επίσης και με μεγάλους διεθνής εταίρους συγκεκριμένα με εκείνους που έχουν δεσμευτεί στην εταιρική κοινωνική ευθύνη τότε, σε αυτό το μαγικό τρίγωνο, μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών την κυβέρνηση και τον ιδιώτικό τομέα, υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία για όλους μας να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
But what I'm saying from my very practical experience: If civil society does it right and joins the other actors -- in particular, governments, governments and their international institutions, but also large international actors, in particular those which have committed themselves to corporate social responsibility -- then in this magical triangle between civil society, government and private sector, there is a tremendous chance for all of us to create a better world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)