I'm here to talk to you about the economic invisibility of nature. The bad news is that mother nature's back office isn't working yet, so those invoices don't get issued. But we need to do something about this problem. I began my life as a markets professional and continued to take an interest, but most of my recent effort has been looking at the value of what comes to human beings from nature, and which doesn't get priced by the markets.
Sunt aici pentru a vă vorbi despre economia invizibilă a naturii. Vestea proastă este că biroul administrativ al naturii nu funcţionează încă, astfel încât nu sunt emise facturile. Dar trebuie să facem ceva în această problemă. Mi-am început viaţa ca specialist în pieţele de capital şi am continuat în acest sens, dar preocuparea mea cea mai recentă a fost în a da valoare la ceea ce natura dă omenirii, şi care nu este preţuit de către pieţele financiare.
A project called TEEB was started in 2007, and it was launched by a group of environment ministers of the G8+5. And their basic inspiration was a stern review of Lord Stern. They asked themselves a question: If economics could make such a convincing case for early action on climate change, well why can't the same be done for conservation? Why can't an equivalent case be made for nature? And the answer is: Yeah, it can. But it's not that straightforward. Biodiversity, the living fabric of this planet, is not a gas. It exists in many layers, ecosystems, species and genes across many scales -- international, national, local, community -- and doing for nature what Lord Stern and his team did for nature is not that easy.
În 2007 a fost demarat un proiect numit TEEB - The Economics of Ecosystems and Biodiversity (Economia ecosistemelor şi biodiversităţii), lansat de către un grup de miniştrii de mediu din grupul celor 8 + 5 ţări. Şi ideea la bază a fost studiul îngrijorător al lui Lord Stern. Şi-au pus o întrebare: Dacă economia poate face un caz atât de convingător pentru măsuri referitoare la schimbarea climei, de ce nu ar fi la fel şi pe partea de conservare? De ce nu am face la fel şi pentru natură? Şi răspunsul este: da, se poate face. Dar nu este aşa de simplu. Biodiversitatea, materialul viu al acestei planete, nu este un gaz. Există în mai multe straturi, ecosisteme, specii şi genuri de-a lungul mai multor nivele -- internaţional, naţional, la nivel de comunitate -- şi să faci pentru natură ceea ce a facut Lord Stern nu e aşa de uşor.
And yet, we began. We began the project with an interim report, which quickly pulled together a lot of information that had been collected on the subject by many, many researchers. And amongst our compiled results was the startling revelation that, in fact, we were losing natural capital -- the benefits that flow from nature to us. We were losing it at an extraordinary rate -- in fact, of the order of two to four trillion dollars-worth of natural capital. This came out in 2008, which was, of course, around the time that the banking crisis had shown that we had lost financial capital of the order of two and a half trillion dollars. So this was comparable in size to that kind of loss. We then have gone on since to present for [the] international community, for governments, for local governments and for business and for people, for you and me, a whole slew of reports, which were presented at the U.N. last year, which address the economic invisibility of nature and describe what can be done to solve it.
Şi totuşi am început. Am început proiectul cu un raport preliminar, care a adunat rapid multe informaţii despre acest subiect strânse de către mulţi, mulţi cercetători. Şi printre rezultatele noastre coroborate a fost şi revelaţia uimitoare că, de fapt, pierdem capitalul natural -- beneficiile care curg din natură. Le pierdem cu o rată extraordinară -- de fapt, de ordinul a două până la patru trilioane ca valoare a capitalului natural. Asta a fost descoperit în 2008, adică in perioada în care criza bancară ne arătase că pierdusem capital financiar de ordinul a două până la jumătate de trilion de dolari. Deci comparabilă ca valoare cu acest fel de pierdere. Şi de atunci continuăm să prezentăm comunităţii internaţionale, guvernelor administraţiilor locale si mediilor de afaceri şi oamenilor, celor ca dvs. şi ca mine, prezentăm un întreg set de rapoarte, şi la Naţiunile Unite anul trecut, rapoarte despre invizibilitatea economică a naturii şi descriem ce poate fi făcut pentru a rezolva această problemă.
What is this about? A picture that you're familiar with -- the Amazon rainforests. It's a massive store of carbon, it's an amazing store of biodiversity, but what people don't really know is this also is a rain factory. Because the northeastern trade winds, as they go over the Amazonas, effectively gather the water vapor. Something like 20 billion tons per day of water vapor is sucked up by the northeastern trade winds, and eventually precipitates in the form of rain across the La Plata Basin. This rainfall cycle, this rainfall factory, effectively feeds an agricultural economy of the order of 240 billion dollars-worth in Latin America. But the question arises: Okay, so how much do Uruguay, Paraguay, Argentina and indeed the state of Mato Grosso in Brazil pay for that vital input to that economy to the state of Amazonas, which produces that rainfall? And the answer is zilch, exactly zero. That's the economic invisibility of nature. That can't keep going on, because economic incentives and disincentives are very powerful. Economics has become the currency of policy. And unless we address this invisibility, we are going to get the results that we are seeing, which is a gradual degradation and loss of this valuable natural asset.
Despre ce e vorba în aceste rapoarte? O imagine cu care sunteţi obişnuiţi -- pădurile tropicale amazoniene. Un depozit enorm de carbon, un depozit extraordinar de biodiversitate, dar ceea ce oamenii nu ştiu de fapt este că aceste păduri sunt o fabrică de ploaie. Deoarece alizeele nord-estice, trecând deasupra pădurilor Amazonului, adună efectiv vaporii de apă. În jur de 20 miliarde de tone de vapori zilnic sunt adunaţi de către alizeele nord-estice, şi în final sunt precipitate sub formă de ploaie desupra bazinului La Plata. Acest ciclu de precipitaţii, această fabrică de ploaie, hrăneşte efectiv economia agricolă de ordinul a 240 miliarde ca valoare a Americii Latine. Dar întrebarea care se ridică este: OK, cam cât plătesc Uruguay, Paraguay, Argentina şi provincia Mato Grosso din Brazilia pentru acest input vital în economia lor cât plătesc Amazonului care produce acele precipitații? Şi răspunsul este nimic, exact zero. Aceasta este economia invizibilă a naturii. Asta nu poate continua, deoarece stimulentele sau opusul lor sunt foarte puternice. Economia a devenit valuta politicii. Şi dacă nu rezolvăm problema acestei invizibilităţi, vom avea rezultatele pe care deja le vedem, adică o degradare treptată şi o pierdere a acestui activ natural valoros.
It's not just about the Amazonas, or indeed about rainforests. No matter what level you look at, whether it's at the ecosystem level or at the species level or at the genetic level, we see the same problem again and again. So rainfall cycle and water regulation by rainforests at an ecosystem level. At the species level, it's been estimated that insect-based pollination, bees pollinating fruit and so on, is something like 190 billion dollars-worth. That's something like eight percent of the total agricultural output globally. It completely passes below the radar screen. But when did a bee actually ever give you an invoice? Or for that matter, if you look at the genetic level, 60 percent of medicines were prospected, were found first as molecules in a rainforest or a reef. Once again, most of that doesn't get paid.
Şi nu e vorba doar de Amazon sau doar de pădurile tropicale. Nu contează la ce nivel privim, fie la nivelul ecosistemului sau la cel al speciilor sau la nivel genetic, observăm aceeaşi problemă mereu. Deci ciclul precipitaţiilor si reglarea circuitului de către pădurile tropicale la nivel de ecosistem. La nivelul speciilor, a fost estimat ca polenizarea făcută de insecte, albinele care polenizează fructele şi aşa mai departe, valorează aproximativ 190 miliarde de dolari. Asta înseamnă cam opt la sută din producţia agricolă globală. Trece complet neobservată. Dar dacă albina ar emite o factură? Sau de fapt, dacă privim la nivel genetic, 60 la sută din medicamente au fost descoperite, au fost identificate ca molecule într-o pădure tropicală sau într-un recif. Din nou, multe dintre acestea nu sunt plătite.
And that brings me to another aspect of this, which is, to whom should this get paid? That genetic material probably belonged, if it could belong to anyone, to a local community of poor people who parted with the knowledge that helped the researchers to find the molecule, which then became the medicine. They were the ones that didn't get paid. And if you look at the species level, you saw about fish. Today, the depletion of ocean fisheries is so significant that effectively it is effecting the ability of the poor, the artisanal fisher folk and those who fish for their own livelihoods, to feed their families. Something like a billion people depend on fish, the quantity of fish in the oceans. A billion people depend on fish for their main source for animal protein. And at this rate at which we are losing fish, it is a human problem of enormous dimensions, a health problem of a kind we haven't seen before. And finally, at the ecosystem level, whether it's flood prevention or drought control provided by the forests, or whether it is the ability of poor farmers to go out and gather leaf litter for their cattle and goats, or whether it's the ability of their wives to go and collect fuel wood from the forest, it is actually the poor who depend most on these ecosystem services.
Şi asta mă trimite la un alt aspect al acestei probleme, cui ar trebui să plătim? Acel material genetic a aparţinut probabil, dacă ar putea aparţine cuiva, unei comunităţi de oameni săraci care au împărţit cunoştinţele cu cercetătorii ce au descoperit molecula, ce a devenit mai apoi medicament. Ei au fost cei care au rămas nerecompensaţi. Şi dacă privim la nivel de specie, aţi văzut problema peştilor. Azi, secarea de peşte a oceanelor este atât de semnificativă încât afectează efectiv posibilitățile celor săraci, a pescarului obişnuit şi a acelora care pescuiesc pentru a-şi asigura existenţa, pentru a-şi hrăni familiile. În jur de un miliard de oameni depind de peşte, de cantitatea de peşte din oceane. Un miliard de oameni depind de peşte ca sursa principală de proteină animală. Şi la ritmul în care pierdem peştele, este o problemă de dimensiuni enorme, o problemă de sănătate de o dimensiune nemaiîntâlnită până acum. Şi în final, la nivel de ecosistem, fie că este vorba de prevenirea inundaţiilor sau de controlul secetei cu ajutorul pădurilor, sau de posibilitatea fermierilor săraci de a aduna frunze pentru vaci sau pentru capre, sau de faptul că soţiile lor merg şi adună lemne pentru foc din pădure, de fapt cei săraci sunt cei mai dependenţi de serviciile acestui ecosistem.
We did estimates in our study that for countries like Brazil, India and Indonesia, even though ecosystem services -- these benefits that flow from nature to humanity for free -- they're not very big in percentage terms of GDP -- two, four, eight, 10, 15 percent -- but in these countries, if we measure how much they're worth to the poor, the answers are more like 45 percent, 75 percent, 90 percent. That's the difference. Because these are important benefits for the poor. And you can't really have a proper model for development if at the same time you're destroying or allowing the degradation of the very asset, the most important asset, which is your development asset, that is ecological infrastructure.
Am estimat în studiul nostru că pentru ţări ca Brazilia, India şi Indonezia, chiar prin servicii ale ecosistemului -- acestea beneficiază gratis de acest flux care vine din natură -- ca şi procente în PIB, nu foarte mare -- doua, patru, opt, zece, cincisprezece procente dar în aceste ţări, dacă măsurăm cam cât valorează pentru cei săraci, răspunsul ar fi mai degrabă 45, 75, 90 la sută. Asta e diferenţa. Pentru că aceste beneficii sunt importante pentru cei săraci. Şi nu poţi avea un model de dezvoltare dacă în acelaşi timp distrugi sau permiţi degradarea aceluiaşi bun, bunul cel mai important, cel care este activul de dezvoltare, adică infrastructura ecologică.
How bad can things get? Well here a picture of something called the mean species abundance. It's basically a measure of how many tigers, toads, ticks or whatever on average of biomass of various species are around. The green represents the percentage. If you start green, it's like 80 to 100 percent. If it's yellow, it's 40 to 60 percent. And these are percentages versus the original state, so to speak, the pre-industrial era, 1750.
Cât de rău se poate ajunge? Ei bine, iată o imagine a ceva ceea ce numim abundenţa speciilor. E de fapt o măsură a cât de mulţi tigri, broaşte, insecte şi aşa mai departe, de biomasă din diferite specii există. culoarea verde reprezintă procentajul. Dacă este verde, suntem de la 80 la 100 la sută. Dacă este galben, avem între 40 şi 60 la sută. Şi acestea sunt procentajele faţă de, să-i zicem, momentul zero, era pre-industrială, 1750.
Now I'm going to show you how business as usual will affect this. And just watch the change in colors in India, China, Europe, sub-Saharan Africa as we move on and consume global biomass at a rate which is actually not going to be able to sustain us. See that again. The only places that remain green -- and that's not good news -- is, in fact, places like the Gobi Desert, like the tundra and like the Sahara. But that doesn't help because there were very few species and volume of biomass there in the first place. This is the challenge. The reason this is happening boils down, in my mind, to one basic problem, which is our inability to perceive the difference between public benefits and private profits. We tend to constantly ignore public wealth simply because it is in the common wealth, it's common goods.
Acum vă voi arăta cum va afecta asta business-ul de zi cu zi. Şi doar priviţi schimbarea în culori în India, China, Europa, Africa sub-sahariană cum ne dezvoltăm şi cum consumăm biomasă globală într-un ritm care, de fapt, nu va fi suficient să ne susţină. Priviţi din nou. Singurele locuri ce rămân verzi -- şi asta nu e o veste bună -- sunt, de fapt, locuri ca deşertul Gobi, sau tundra şi Sahara. Dar asta nu ne ajută prea mult deoarece aici sunt foarte puţine specii şi volumul de biomasă era redus din capul locului. Aceasta este provocarea. Motivul pentru care se întâmplă toate acestea se rezumă, după capul meu, la o problemă de bază, adică incapacitatea noastră de a vedea diferenţa între beneficiile publice şi profiturile private. Avem tendinţa să ignorăm în mod constant bunul public doar pentru că este avuţie comună, doar pentru că este un bun colectiv.
And here's an example from Thailand where we found that, because the value of a mangrove is not that much -- it's about $600 over the life of nine years that this has been measured -- compared to its value as a shrimp farm, which is more like $9,600, there has been a gradual trend to deplete the mangroves and convert them to shrimp farms. But of course, if you look at exactly what those profits are, almost 8,000 of those dollars are, in fact, subsidies. So you compare the two sides of the coin and you find that it's more like 1,200 to 600. That's not that hard.
Şi iată un exemplu din Thailanda unde am descoperit că, datorită faptului că o mangrovă nu costă aşa mult -- este aproape 600$ măsuraţi pe parcursul a celor nouă ani de viaţă -- în comparaţie cu valoarea unei ferme de creveţi, care este aproximativ 9.600$, s-a constatat o tendinţă treptată de a tăia pădurile de mangrove şi de a le transforma în ferme de creveţi. Dar bineînţeles, dacă te uiţi din ce vine mai exact profitabilitatea, aproape 8.000 din acei dolari sunt, de fapt, subvenţii. Deci comparăm cele două feţe ale monedei şi realizăm că este mai degrabă un raport de genul 1.200 la 600. Şi nu e aşa de greu.
But on the other hand, if you start measuring, how much would it actually cost to restore the land of the shrimp farm back to productive use? Once salt deposition and chemical deposition has had its effects, that answer is more like $12,000 of cost. And if you see the benefits of the mangrove in terms of the storm protection and cyclone protection that you get and in terms of the fisheries, the fish nurseries, that provide fish for the poor, that answer is more like $11,000. So now look at the different lens. If you look at the lens of public wealth as against the lens of private profits, you get a completely different answer, which is clearly conservation makes more sense, and not destruction.
Dar pe de altă parte, dacă începi să măsori, cât de mult ar costa de fapt reabilitarea terenului în urma unei ferme de creveţi pentru a îl face productiv din nou? Odată ce depunerile de sare şi de produşi chimici şi-au făcut efectul, costul este aproape 12.000 de dolari. Şi dacă vezi beneficiile pădurilor de mangrove sub forma protecţiei împotriva furtunilor şi a cicloanelor şi în domeniul piscicol, pepinierele piscicole, care produc peşte pentru cei săraci, răspunsul este mai degrabă 11.000$. Deci priviţi acum din mai multe puncte de vedere. Privind prin ochii prosperităţii publice în pofida profiturilor private, obţii un răspuns complet diferit, adică are mai mult sens să conservi, nu să distrugi.
So is this just a story from South Thailand? Sorry, this is a global story. And here's what the same calculation looks like, which was done recently -- well I say recently, over the last 10 years -- by a group called TRUCOST. And they calculated for the top 3,000 corporations, what are the externalities? In other words, what are the costs of doing business as usual? This is not illegal stuff, this is basically business as usual, which causes climate-changing emissions, which have an economic cost. It causes pollutants being issued, which have an economic cost, health cost and so on. Use of freshwater. If you drill water to make coke near a village farm, that's not illegal, but yes, it costs the community.
Aşadar, vorbim doar de o poveste din sudul Thailandei? Cu părere de rău, este o poveste la nivel global. Şi iată cum arată acelaşi calcul, făcut recent -- când zic asta, mă refer la ultimii 10 ani -- de către un grup numit TRUCOST. Şi pentru corporaţiile din top 3000, au calculat care le sunt externalităţile? Cu alte cuvinte, care sunt costurile pentru a face afaceri în mod normal? Nu este nimic ilegal, doar afacerile lor de zi cu zi, care cauzează emisii ce schimbă clima, care au costuri economice. Cauzează producerea de poluanţi, ce au un cost economic, costuri de sănătate şi aşa mai departe. Utilizarea apei potabile. Dacă forezi după apă pentru a produce cocs lângă o fermă, nu este ilegal, dar da, asta are un cost pentru comunitate.
Can we stop this, and how? I think the first point to make is that we need to recognize natural capital. Basically the stuff of life is natural capital, and we need to recognize and build that into our systems. When we measure GDP as a measure of economic performance at the national level, we don't include our biggest asset at the country level. When we measure corporate performances, we don't include our impacts on nature and what our business costs society. That has to stop. In fact, this was what really inspired my interest in this phase. I began a project way back called the Green Accounting Project. That was in the early 2000s when India was going gung-ho about GDP growth as the means forward -- looking at China with its stellar growths of eight, nine, 10 percent and wondering, why can we do the same? And a few friends of mine and I decided this doesn't make sense. This is going to create more cost to society and more losses. So we decided to do a massive set of calculations and started producing green accounts for India and its states. That's how my interests began and went to the TEEB project. Calculating this at the national level is one thing, and it has begun. And the World Bank has acknowledged this and they've started a project called WAVES -- Wealth Accounting and Valuation of Ecosystem Services.
Avem posibilitatea să oprim asta, şi cum? Cred că primul lucru pe care trebuie să îl realizăm este că trebuie să recunoaştem capitalul natural. De fapt, tot ce are viaţă este capital natural, şi trebuie să îl recunoaştem şi să îl integrăm în sistemele noastre. Atunci când măsurăm PIB-ul ca o măsură a performanţei economice la nivel naţional, nu luăm în considerare cel mai mare activ la nivelul ţării. Când măsurăm performanţa companiilor, nu luăm în considerare impactul nostru asupra naturii şi faptul că afacerea noastră are un cost pentru societate. Asta trebuie să înceteze. De fapt, asta mi-a atras interesul pentru acest subiect. Cu ceva timp în urmă am început un proiect numit Proiectul contabilităţii verzi. Era prin 2000 când India era foarte entuziastă în ceea ce priveşte creşterea PIB cu trecerea timpului -- privind spre China care avea o creştere de 8, 9, 10 procente şi întrebându-se, noi de ce nu putem face la fel? Şi eu împreună cu câţiva prieteni am decis că acest lucru nu are sens. Asta va crea pentru societate mai multe costuri şi mai multe pierderi. Deci am decis să facem un set consistent de calcule şi am început să facem contabilitate verde pentru India şi provinciile ei. Aşa s-a născut interesul meu şi am ajuns la proiectul TEEB. Să calculezi la nivel naţional este un lucru, şi acesta a început. Şi Banca Mondială a realizat asta şi a demarat proiectul numit WAVES -- Contabilizarea şi Evaluarea Avuţiei Serviciilor Ecosistemului.
But calculating this at the next level, that means at the business sector level, is important. And actually we've done this with the TEEB project. We've done this for a very difficult case, which was for deforestation in China. This is important, because in China in 1997, the Yellow River actually went dry for nine months causing severe loss of agriculture output and pain and loss to society. Just a year later the Yangtze flooded, causing something like 5,500 deaths. So clearly there was a problem with deforestation. It was associated largely with the construction industry.
Dar calculul acesteia la nivelul următor, adică la nivel de sector de activitate, este important. Şi de fapt, asta a fost făcut în cadrul proiectului TEEB. Am făcut acest calcul pentru un caz foarte dificil, adică despăduririle din China. Este important, deoarece în China, în 1997, fluviul Galben a secat timp de nouă luni cauzând pierderi semnificative în rezultatele agriculturii şi suferinţă şi daune societăţii. Doar un an mai târziu fluviul Yangtze a produs inundaţii, provocând aproximativ 5.500 de decese. Deci despăduririle au reprezentat clar o problemă. Au fost asociate la scară mare cu industria de construcţii.
And the Chinese government responded sensibly and placed a ban on felling. A retrospective on 40 years shows that if we had accounted for these costs -- the cost of loss of topsoil, the cost of loss of waterways, the lost productivity, the loss to local communities as a result of all these factors, desertification and so on -- those costs are almost twice as much as the market price of timber. So in fact, the price of timber in the Beijing marketplace ought to have been three-times what it was had it reflected the true pain and the costs to the society within China. Of course, after the event one can be wise.
Iar guvernul chinez a răspuns cu discernământ interzicând tăierea pădurilor. O retrospectivă la 40 de ani arată că dacă am fi contabilizat acele costuri -- costul pierderilor de teren vegetal, costul pierderilor canalelor navigabile, pierderea productivităţii, pierderile pentru comunităţile locale ca rezultat al tuturor acestor factori, deşertificarea şi aşa mai departe -- aceste costuri sunt aproximativ duble faţă de preţul cherestelei. Deci, în fapt, preţul cherestelei pe piaţa din Beijing ar fi trebuit să fie de trei ori mai mare dacă ar fi reflectat adevăratul efort şi costurile suportate de societatea chineză. Desigur, după bătălie, mulţi viteji se arată.
The way to do this is to do it on a company basis, to take leadership forward, and to do it for as many important sectors which have a cost, and to disclose these answers. Someone once asked me, "Who is better or worse, is it Unilever or is it P&G when it comes to their impact on rainforests in Indonesia?" And I couldn't answer because neither of these companies, good though they are and professional though they are, do not calculate or disclose their externalities.
Asta trebuie făcut la nivel de companie, trebuie luată iniţiativa, şi realizată pentru cât se poate de multe sectoare de activitate care au astfel de costuri, iar rezultatul trebuie prezentat. Cândva cineva m-a întrebat, Care e mai bun dintre Unilever sau P&G când vine vorba de impactul lor asupra pădurilor tropicale din Indonezia? Şi nu i-am putut răspunde pentru că niciuna dintre aceste companii, deşi bune şi profesioniste, nu îşi calculează sau nu fac cunoscute externalităţile.
But if we look at companies like PUMA -- Jochen Zeitz, their CEO and chairman, once challenged me at a function, saying that he's going to implement my project before I finish it. Well I think we kind of did it at the same time, but he's done it. He's basically worked the cost to PUMA. PUMA has 2.7 billion dollars of turnover, 300 million dollars of profits, 200 million dollars after tax, 94 million dollars of externalities, cost to business. Now that's not a happy situation for them, but they have the confidence and the courage to come forward and say, "Here's what we are measuring. We are measuring it because we know that you cannot manage what you do not measure."
Dar dacă ne uităm la companii ca PUMA -- Jochen Zeitz, directorul general şi preşedintele consiliului de administraţie m-a provocat la o reuniune, spunându-mi că doreşte să-mi implementeze proiectul înainte de a-l finaliza. De fapt cred că s-a întâmplat concomitent, dar a făcut-o. Propriu-zis a calculat aceste costuri pentru PUMA. PUMA are o cifră de afaceri de 2.7 miliarde de dolari, profit brut de 300 milioane de dolari, profit după taxe de 200 milioane de dolari, şi externalităţi de 94 milioane de dolari, costurile pentru afacere. Nu este o situaţie prea fericită pentru ei, dar au avut convingerea şi curajul de a ieşi în faţă şi de a spune: Iată ce măsurăm noi. Şi măsurăm asta pentru că ştim că nu poţi controla ceea ce nu măsori.
That's an example, I think, for us to look at and for us to draw comfort from. If more companies did this, and if more sectors engaged this as sectors, you could have analysts, business analysts, and you could have people like us and consumers and NGOs actually look and compare the social performance of companies. Today we can't yet do that, but I think the path is laid out. This can be done. And I'm delighted that the Institute of Chartered Accountants in the U.K. has already set up a coalition to do this, an international coalition.
Cred că trebuie să luăm aminte la acest exemplu şi să ne relaxăm. Dacă ar face asta mai multe companii, şi ar fi mai multe zone implicate, de am avea analişti, analişti de business, iar oameni ca noi şi consumatori și ONG-uri s-ar uita şi ar compara cu adevărat performanţa socială a companiilor. Astăzi nu putem încă face asta, dar cred că drumul este aşternut. Lucrul acesta se poate face. Şi sunt încântat că Institutul Contabililor Autorizaţi din Marea Britanie a pus deja la punct o coaliţie în acest sens, una internaţională.
The other favorite, if you like, solution for me is the creation of green carbon markets. And by the way, these are my favorites -- externalities calculation and green carbon markets. TEEB has more than a dozen separate groups of solutions including protected area evaluation and payments for ecosystem services and eco-certification and you name it, but these are the favorites. What's green carbon? Today what we have is basically a brown carbon marketplace. It's about energy emissions. The European Union ETS is the main marketplace. It's not doing too well. We've over-issued. A bit like inflation: you over-issue currency, you get what you see, declining prices. But that's all about energy and industry.
Cealaltă soluție favorită a mea ar fi crearea de pieţe de carbon verde. Şi apropo, astea sunt preferatele mele -- valorizarea externalităţilor şi pieţele de carbon verde. Proiectul TEEB a venit cu mai multe categorii de soluții incluzând evaluarea ariilor protejate şi plata serviciilor ecosistemului. şi eco-certificarea şi altele, dar acestea sunt favoritele. Ce este carbonul verde? Ceea ce avem astăzi este de fapt piaţă de carbon brun. Este vorba despre emisiile energetice. Schema de comercializare a certificatelor de emisii de gaze cu efect de seră în cadrul Uniunii Europene (EU Emission Trading Scheme - EU ETS) este principala piaţă. Şi nu merge prea bine. Sunt supra emise. Aproape ca inflaţia: emisie monetară fără acoperire, şi aduni ceea ce ai semănat, preţuri în scădere. Dar să lăsăm energia şi industria.
But what we're missing is also some other emissions like black carbon, that is soot. What we're also missing is blue carbon, which, by the way, is the largest store of carbon -- more than 55 percent. Thankfully, the flux, in other words, the flow of emissions from the ocean to the atmosphere and vice versa, is more or less balanced. In fact, what's being absorbed is something like 25 percent of our emissions, which then leads to acidification or lower alkalinity in oceans. More of that in a minute.
Dar ignorăm de asemenea şi alte emisii ca funinginea - carbonul negru. La fel, omitem carbonul albastru, care, apropo, este cel mai mare depozit de carbon -- mai mult de 55 la sută din total. Slavă domnului, fluxul, cu alte cuvinte, curentul de emisii dinspre ocean către atmosferă şi invers, este mai mult sau mai puţin echilibrat. De fapt ceea ce se absoarbe este aproape 25 la sută din emisiile noastre, care produce acidificarea sau scăderea alcalinităţii oceanelor. Vorbim despre asta imediat.
And finally, there's deforestation, and there's emission of methane from agriculture. Green carbon, which is the deforestation and agricultural emissions, and blue carbon together comprise 25 percent of our emissions. We have the means already in our hands, through a structure, through a mechanism, called REDD Plus -- a scheme for the reduced emissions from deforestation and forest degradation. And already Norway has contributed a billion dollars each towards Indonesia and Brazil to implement this Red Plus scheme. So we actually have some movement forward. But the thing is to do a lot more of that.
Şi în final, despăduririle şi emisiile de metan din agricultură. Carbon verde, din despăduriri şi din emisiile agricole, şi carbonul albastru reprezintă împreună 25 la sută din emisiile noastre. Avem deja la îndemână toate mijloacele, printr-o structură, printr-un mecanism, numit REDD Plus -- un sistem pentru reducerea emisiilor din despăduriri și degradarea pădurilor. Şi deja Norvegia a contribuit cu câte un miliard de dolari atât pentru Indonezia cât şi pentru Brazilia pentru a implementa programul Red Plus. Așadar de fapt au fost făcuţi ceva paşi înainte. Dar trebuie făcut mult mai mult decât atât.
Will this solve the problem? Will economics solve everything? Well I'm afraid not. There is an area that is the oceans, coral reefs. As you can see, they cut across the entire globe all the way from Micronesia across Indonesia, Malaysia, India, Madagascar and to the West of the Caribbean. These red dots, these red areas, basically provide the food and livelihood for more than half a billion people. So that's almost an eighth of society. And the sad thing is that, as these coral reefs are lost -- and scientists tell us that any level of carbon dioxide in the atmosphere above 350 parts per million is too dangerous for the survival of these reefs -- we are not only risking the extinction of the entire coral species, the warm water corals, we're not only risking a fourth of all fish species which are in the oceans, but we are risking the very lives and livelihoods of more than 500 million people who live in the developing world in poor countries.
Va rezolva asta problema? Va rezolva totul economia? Ei bine, mi-e teamă că nu. Există o regiune, oceanul, reciful de corali. Precum vedeţi, traversează întregul glob de la Micronezia prin Indonezia, Malaezia, India, Madagascar şi până în vestul Caraibelor. Aceste puncte roşii, aceste suprafeţe roşii asigură propriu-zis hrana şi mijloacele de trai pentru mai mult de jumătate de miliard de oameni. Deci aproape a opta parte din societate. Şi partea tristă este că aceste recife de corali sunt pierdute -- şi oamenii de ştiinţă ne spun că orice nivel de dioxid de carbon din atmosferă mai mare decât 350 părți la milion este prea periculos pentru supravieţuirea acestor recifuri -- nu numai că riscăm să dispară în totalitate speciile de corali, coralii de apă caldă, nu numai că riscăm ca o pătrime din speciile de peşti din oceane să dispară dar riscăm chiar vieţile şi mijloacele de trai a mai mult de 500 milioane de oameni care trăiesc în ţări sărace din lumea în curs de dezvoltare.
So in selecting targets of 450 parts per million and selecting two degrees at the climate negotiations, what we have done is we've made an ethical choice. We've actually kind of made an ethical choice in society to not have coral reefs. Well what I will say to you in parting is that we may have done that. Let's think about it and what it means, but please, let's not do more of that. Because mother nature only has that much in ecological infrastructure and that much natural capital. I don't think we can afford too much of such ethical choices.
Deci atunci când alegem targeturi de 450 părţi la un milion şi două grade la negocierile climaterice, am făcut de fapt o alegere etică. De fapt am făcut o alegere etică în societate să nu avem recifuri de corali. Ei bine, ceea ce vă voi spune în despărţire este că se poate să fi făcut asta. Hai să ne gândim la asta şi la ceea ce înseamnă, dar vă rog, haideţi să facem mai mult decât atât. Deoarece mama natură are infrastructura ecologică și capitalul natural limitat. Nu cred că ne permitem prea multe astfel de alegeri etice.
Thank you.
Vă multumesc.
(Applause)
(Aplauze)