I'm here to talk to you about the economic invisibility of nature. The bad news is that mother nature's back office isn't working yet, so those invoices don't get issued. But we need to do something about this problem. I began my life as a markets professional and continued to take an interest, but most of my recent effort has been looking at the value of what comes to human beings from nature, and which doesn't get priced by the markets.
Azért vagyok itt, hogy a természet gazdasági láthatatlanságáról beszéljek önöknek. A rossz hír az, hogy az anyatermészetnek még nincs adminisztrációs irodája, tehát nem ad ki számlákat. De tennünk kell valamit ezzel. Piaci szakértőként kezdtem, azóta is foglalkozom ezzel, de utóbb főként azt kezdtem figyelni, milyen értéket képvisel az, amit az emberek a természettől kapnak, és aminek nincs ára a piacokon.
A project called TEEB was started in 2007, and it was launched by a group of environment ministers of the G8+5. And their basic inspiration was a stern review of Lord Stern. They asked themselves a question: If economics could make such a convincing case for early action on climate change, well why can't the same be done for conservation? Why can't an equivalent case be made for nature? And the answer is: Yeah, it can. But it's not that straightforward. Biodiversity, the living fabric of this planet, is not a gas. It exists in many layers, ecosystems, species and genes across many scales -- international, national, local, community -- and doing for nature what Lord Stern and his team did for nature is not that easy.
2007-ben indult a TEEB (Az ökoszisztémák és a biodiverzitás gazdasága) a G8+5 csoport környezetvédelmi miniszterei kezdeményezésére. Fő ihletük Lord Stern szigorú vizsgálata volt. Felvetették a kérdést: ha a közgazdaságtan képes ösztönözni a klímaváltozás elleni gyors cselekvésért, miért ne tehetné ugyanezt a természetvédelemmel? Miért nem lehet a természetet hasonló módon megvédeni? Amire a válasz: igen, lehet. De nem annyira egyszerű. A biodiverzitás, a bolygó élő szerkezete nem egy gáz. Sok rétegből áll: ökoszisztémák, fajok és gének léteznek számos szinten -- nemzetközi, országos, helyi, közösségi. Megtenni a természetért azt, amit Lord Stern és csapata a klímaváltozásért tett, nem olyan könnyű.
And yet, we began. We began the project with an interim report, which quickly pulled together a lot of information that had been collected on the subject by many, many researchers. And amongst our compiled results was the startling revelation that, in fact, we were losing natural capital -- the benefits that flow from nature to us. We were losing it at an extraordinary rate -- in fact, of the order of two to four trillion dollars-worth of natural capital. This came out in 2008, which was, of course, around the time that the banking crisis had shown that we had lost financial capital of the order of two and a half trillion dollars. So this was comparable in size to that kind of loss. We then have gone on since to present for [the] international community, for governments, for local governments and for business and for people, for you and me, a whole slew of reports, which were presented at the U.N. last year, which address the economic invisibility of nature and describe what can be done to solve it.
Mégis, nekikezdtünk. Kezdésként ideiglenes jelentést készítettünk, melyben gyorsan összegyűlt sok információ sok-sok kutatótól ebben a témában. Az így kapott eredményeink között leltünk rá a megdöbbentő felfedezésre: valójában apadóban a természeti tőke -- fogynak a természettől kapott javaink. Óriási mértékű volt a csökkenés -- valójában két- és négybillió dollár közötti értékű természeti tőke veszett el. Mindez 2008-ban történt, amikor a bankválság rámutatott a pénzügyi tőkevesztésre, melynek értéke elérte a két és fél billió dollárt. Szóval ez ahhoz a veszteséghez volt mérhető. Azóta folytattuk az ismertetést a nemzetközi közösség előtt, kormányoknak, helyhatóságoknak és cégeknek, magánembereknek, önöknek és nekem. Egész sor jelentést terjesztettünk az ENSZ elé tavaly a természet gazdasági láthatatlanságáról, leírva, mit lehet tenni a kérdés megoldásáért.
What is this about? A picture that you're familiar with -- the Amazon rainforests. It's a massive store of carbon, it's an amazing store of biodiversity, but what people don't really know is this also is a rain factory. Because the northeastern trade winds, as they go over the Amazonas, effectively gather the water vapor. Something like 20 billion tons per day of water vapor is sucked up by the northeastern trade winds, and eventually precipitates in the form of rain across the La Plata Basin. This rainfall cycle, this rainfall factory, effectively feeds an agricultural economy of the order of 240 billion dollars-worth in Latin America. But the question arises: Okay, so how much do Uruguay, Paraguay, Argentina and indeed the state of Mato Grosso in Brazil pay for that vital input to that economy to the state of Amazonas, which produces that rainfall? And the answer is zilch, exactly zero. That's the economic invisibility of nature. That can't keep going on, because economic incentives and disincentives are very powerful. Economics has become the currency of policy. And unless we address this invisibility, we are going to get the results that we are seeing, which is a gradual degradation and loss of this valuable natural asset.
Miről is van szó? Mindannyiuk számára ismerős kép -- az amazonasi esőerdő. Egy óriási szénraktár, a biodiverzitás csodálatos tartaléka. Azonban általában nem tudják róla, hogy ez egy esőgyár is. Mivel az északkeleti passzátszél az Amazonas fölött áthaladva szó szerint összegyűjti a vízpárát. Körülbelül 20 milliárd tonna vízpára szívódik fel naponta az északkeleti passzátszéllel, s később esőként hull le a La Plata medencében. Ez az esőciklus, ez az esőgyár hatékonyan, körülbelül 240 milliárd dollár értékű ellátást nyújt a mezőgazdaságnak Latin-Amerikában. De feltevődik a kérdés: rendben, de mennyit fizet Uruguay, Paraguay, Argentína s a brazíliai Mato Grosso állam ezért a létfontosságú hozzájárulásért Amazonas államnak, amely megtermeli azt az esőt? A válasz pedig: semmit, pontosan nulla fizetség. Ez a természet gazdasági láthatatlansága. Ez így nem mehet tovább, mert a gazdasági ösztönzés és visszahúzás nagyon erős. A gazdaság lett az eljárás valutája. És ha nem foglalkozunk ezzel a láthatatlansággal, annak eredménye éppen az lesz, amit most látunk, az értékes természeti vagyon fokozatos hanyatlása és pusztulása.
It's not just about the Amazonas, or indeed about rainforests. No matter what level you look at, whether it's at the ecosystem level or at the species level or at the genetic level, we see the same problem again and again. So rainfall cycle and water regulation by rainforests at an ecosystem level. At the species level, it's been estimated that insect-based pollination, bees pollinating fruit and so on, is something like 190 billion dollars-worth. That's something like eight percent of the total agricultural output globally. It completely passes below the radar screen. But when did a bee actually ever give you an invoice? Or for that matter, if you look at the genetic level, 60 percent of medicines were prospected, were found first as molecules in a rainforest or a reef. Once again, most of that doesn't get paid.
Nem csak az Amazonasról van szó, vagy az esőerdőkről. Bármelyik szintet figyelnénk, legyen az az ökoszisztéma, a faji vagy a genetikai szint, ugyanazt a problémát látjuk újra meg újra. Tehát esőciklus és a vízszabályozás az esőerdők által az ökoszisztéma szintjén. Faji szinten: felbecsülték, hogy a rovar általi porzás, amikor a méhek elősegítik a gyümölcsfák porzását és így tovább, körülbelül 190 milliárd dollár értékű. Ez hozzávetőleg nyolc százaléka a globális mezőgazdasági teljesítménynek. Teljesen észrevétlenül történik. De mikor adott valaha egy méh egy számlát? Vagy, ha a genetikai szintet nézzük: a gyógyszerek 60 százalékát először molekulaként fedezték fel egy esőerdőben vagy egy korallzátonyban. Ismét, ennek nagy része nincs kifizetve.
And that brings me to another aspect of this, which is, to whom should this get paid? That genetic material probably belonged, if it could belong to anyone, to a local community of poor people who parted with the knowledge that helped the researchers to find the molecule, which then became the medicine. They were the ones that didn't get paid. And if you look at the species level, you saw about fish. Today, the depletion of ocean fisheries is so significant that effectively it is effecting the ability of the poor, the artisanal fisher folk and those who fish for their own livelihoods, to feed their families. Something like a billion people depend on fish, the quantity of fish in the oceans. A billion people depend on fish for their main source for animal protein. And at this rate at which we are losing fish, it is a human problem of enormous dimensions, a health problem of a kind we haven't seen before. And finally, at the ecosystem level, whether it's flood prevention or drought control provided by the forests, or whether it is the ability of poor farmers to go out and gather leaf litter for their cattle and goats, or whether it's the ability of their wives to go and collect fuel wood from the forest, it is actually the poor who depend most on these ecosystem services.
És elérkeztünk a kérdés másik vetületéhez: kinek kellene ezt kifizetni? Az a genetikai anyag valószínűleg, ha valakié, akkor egy helyi szegény közösségé volt, amely átadta ismereteit, hozzásegítette a kutatókat, hogy megkapják a molekulát, amelyből később gyógyszert készítettek. Ők azok, akiknek nem fizettek semmit. Ha meg a faji szintet vesszük, látták a halakról szóló előadást. Manapság az óceáni halászat oly mértékű, hogy szó szerint kihat a szegények, a hagyományos halászok és a saját maguknak halászók családfenntartó képességére. Körülbelül egymilliárd személy függ a halászattól, az óceánok halállományától. Egymilliárd személy függ a halaktól, mert ez a fő állati fehérjeforrásuk. És amilyen gyors ütemben csökken a halállomány, ez óriási gondja az emberiségnek, olyan egészségügyi probléma, amilyen eddig még soha nem volt. És végül nézzük az ökoszisztéma szintjét. Ha az árvízvédelmet vagy az erdők általi szárazságmegelőzést vesszük, vagy azt, hogy a szegény gazdálkodók tudnak-e leveleket gyűjteni szarvasmarháiknak és kecskéiknek, vagy hogy a feleségeik tudnak-e tűzifát gyűjteni az erdőből, azt látjuk, hogy valójában a szegények függnek leginkább ezektől az ökoszisztémából származó javaktól.
We did estimates in our study that for countries like Brazil, India and Indonesia, even though ecosystem services -- these benefits that flow from nature to humanity for free -- they're not very big in percentage terms of GDP -- two, four, eight, 10, 15 percent -- but in these countries, if we measure how much they're worth to the poor, the answers are more like 45 percent, 75 percent, 90 percent. That's the difference. Because these are important benefits for the poor. And you can't really have a proper model for development if at the same time you're destroying or allowing the degradation of the very asset, the most important asset, which is your development asset, that is ecological infrastructure.
Felméréseket készítettünk olyan országokban, mint Brazília, India és Indonézia, ahol bár az ököszisztéma haszna -- amit a természet ingyen nyújt az emberiségnek -- nem túl magas százalékát teszi ki a GDP-nek -- 2, 4, 8, 10, 15 százalékát -- de ha felmérjük, milyen sokat ér a szegényeknek, az eredmény inkább 45, 75, 90 százalék. Ez a különbség. Mert ezek fontos hasznot jelentenek a szegényeknek. És nem igazán lehet rendes fejlesztési tervről beszélni, ha ugyanakkor pusztítják vagy engedik a fő, a legfontosabb tulajdon rongálását, amely a fejlesztési tulajdon, az ökológiai infrastruktúra.
How bad can things get? Well here a picture of something called the mean species abundance. It's basically a measure of how many tigers, toads, ticks or whatever on average of biomass of various species are around. The green represents the percentage. If you start green, it's like 80 to 100 percent. If it's yellow, it's 40 to 60 percent. And these are percentages versus the original state, so to speak, the pre-industrial era, 1750.
Mennyire rossz lehet ez? Itt van egy ábra a fajok sokaságáról. Lényegében felméri azt, hogy átlagban mennyi biomassza található tigrisekből, békákból, kullancsokból vagy bármi más fajból. A zöld jelzi a százalékot. Ha a zölddel kezdjük, az körülbelül 80-100 százalék. Ha sárga, akkor 40-60 százalék. Ezek az arányok az eredeti állapothoz viszonyítva, úgymond az iparosodás, 1750 előtti korszakhoz képest.
Now I'm going to show you how business as usual will affect this. And just watch the change in colors in India, China, Europe, sub-Saharan Africa as we move on and consume global biomass at a rate which is actually not going to be able to sustain us. See that again. The only places that remain green -- and that's not good news -- is, in fact, places like the Gobi Desert, like the tundra and like the Sahara. But that doesn't help because there were very few species and volume of biomass there in the first place. This is the challenge. The reason this is happening boils down, in my mind, to one basic problem, which is our inability to perceive the difference between public benefits and private profits. We tend to constantly ignore public wealth simply because it is in the common wealth, it's common goods.
Most meg fogom mutatni önöknek, mi történne, ha minden úgy maradna, ahogy van. És nézzék hogy változnak a színek Indiában, Kínában, Európában, szubszaharai Afrikában, amint fogyasztjuk a globális biomasszát olyan ütemben, hogy valójában nem fog tudni fenntartani bennünket. Nézzék meg újra. Az egyedüli helyek, amelyek zölden maradnak -- és ez nem jó jel -- valójában olyanok, mint a Góbi sivatag, a tundra és a Szahara. Ez azonban nem segítség, mert ott már eleve nagyon kevés faj és biomassza létezett. Ez a kihívás. Ennek oka véleményem szerint egy alapvető problémához vezethető vissza, nevezetesen az, hogy képtelenek vagyunk különbséget tenni a közös haszon és az egyéni profit között. Hajlamosak vagyunk folyamatosan mellőzni a közös vagyont csupán azért, mert az közös, köztulajdon.
And here's an example from Thailand where we found that, because the value of a mangrove is not that much -- it's about $600 over the life of nine years that this has been measured -- compared to its value as a shrimp farm, which is more like $9,600, there has been a gradual trend to deplete the mangroves and convert them to shrimp farms. But of course, if you look at exactly what those profits are, almost 8,000 of those dollars are, in fact, subsidies. So you compare the two sides of the coin and you find that it's more like 1,200 to 600. That's not that hard.
Íme egy példa Thaiföldről: azt látjuk, hogy mivel a mangroveerdők nem érnek túl sokat -- körülbelül 600 dollárt mértek 9 év alatt -- ahhoz képest, amit egy garnélarák-tenyészet ér, mely eléri a 9600 dollárt, teret kezdett hódítani az a jelenség, hogy a mangroveerdőket garnélarák-tenyészetté változtatják. De ha megnézik, pontosan mi az a profit, majdnem 8000 dollár abból az értékből valójában szubvenció. Tehát ha összehasonlítjuk, kiderül, hogy a különbség 1200 és 600. Az nem olyan nehéz.
But on the other hand, if you start measuring, how much would it actually cost to restore the land of the shrimp farm back to productive use? Once salt deposition and chemical deposition has had its effects, that answer is more like $12,000 of cost. And if you see the benefits of the mangrove in terms of the storm protection and cyclone protection that you get and in terms of the fisheries, the fish nurseries, that provide fish for the poor, that answer is more like $11,000. So now look at the different lens. If you look at the lens of public wealth as against the lens of private profits, you get a completely different answer, which is clearly conservation makes more sense, and not destruction.
De másrészt, ha kiszámítjuk, mennyibe kerülne helyrehozni a garnélarák-tenyészet területét eredeti termékeny állapotába, amikor a só- és vegyianyag-lerakódás megtette hatását, az eredmény: körülbelül 12.000 dollár. És ha megfigyeljük a mangroveerdő hasznát, a vihar és ciklon elleni védelem, amit nyújt és a halászterületek, amelyek ellátják hallal a szegényeket, az eredeti érték inkább 11.000 dollár. Tehát nézzék meg a különböző szempontokat. Ha a közhasznot nézik a magánprofittal szemben, egészen más lesz a válasz, mely szerint világos, hogy a fenntartás jobb, mint a pusztítás.
So is this just a story from South Thailand? Sorry, this is a global story. And here's what the same calculation looks like, which was done recently -- well I say recently, over the last 10 years -- by a group called TRUCOST. And they calculated for the top 3,000 corporations, what are the externalities? In other words, what are the costs of doing business as usual? This is not illegal stuff, this is basically business as usual, which causes climate-changing emissions, which have an economic cost. It causes pollutants being issued, which have an economic cost, health cost and so on. Use of freshwater. If you drill water to make coke near a village farm, that's not illegal, but yes, it costs the community.
Szóval ez csak Dél-Thaiföldre lenne érvényes? Sajnálom, ez egy globális helyzet. Így néz ki ugyanaz a számítás, melyet nemrég -- vagyis az utóbbi 10 év alatt -- a TRUCOST (Valós ár) nevű csoport végzett el. Kiszámították a legnagyobb 3.000 cég esetében a környezeti kihatásokat. Más szóval, mi az ára a szokásos tevékenységeknek? Nem illegális dolgok, az egyszerű üzleti tevékenység, mely éghajlatváltozást okozó kibocsátásokat termel, melyeknek van gazdasági ára. Szennyezőanyagok kibocsátását okozza, melyeknek van gazdasági, egészségügyi és más áruk. Édesvízhasználat. Ha vizet szivattyúzol, hogy kólát gyárts egy falusi farm közelében, az nem illegális, de igenis árt a közösségnek.
Can we stop this, and how? I think the first point to make is that we need to recognize natural capital. Basically the stuff of life is natural capital, and we need to recognize and build that into our systems. When we measure GDP as a measure of economic performance at the national level, we don't include our biggest asset at the country level. When we measure corporate performances, we don't include our impacts on nature and what our business costs society. That has to stop. In fact, this was what really inspired my interest in this phase. I began a project way back called the Green Accounting Project. That was in the early 2000s when India was going gung-ho about GDP growth as the means forward -- looking at China with its stellar growths of eight, nine, 10 percent and wondering, why can we do the same? And a few friends of mine and I decided this doesn't make sense. This is going to create more cost to society and more losses. So we decided to do a massive set of calculations and started producing green accounts for India and its states. That's how my interests began and went to the TEEB project. Calculating this at the national level is one thing, and it has begun. And the World Bank has acknowledged this and they've started a project called WAVES -- Wealth Accounting and Valuation of Ecosystem Services.
Megállíthatjuk ezt? És hogyan? Szerintem az első lépés a természeti tőke felismerése. Lényegében az élet részei alkotják a természeti tőkét, fel kell ismernünk és beépítenünk rendszereinkbe. Amikor a GDP-t mérjük, a bruttó nemzeti összterméket, nem számítjuk bele a legnagyobb országos szintű vagyonunkat. Amikor a vállalatok teljesítményét mérjük, nem számítjuk azok hatását a természetre és azt, hogy mibe kerül az üzlet a társadalomnak. Ennek véget kell vetni. Valójában ez volt az, ami igazán felköltötte érdeklődésemet. Elindítottam a Zöld Könyvelés Projektet. A kétezres évek elején történt, amikor India oda s vissza volt a GDP növekedéssel, mint a haladás zálogával -- látván Kínát 8-10 százalékos, csillagokig érő növekedésével, gondoltuk, miért ne tehetnénk meg mi is? Néhány barátommal együtt eldöntöttük, hogy ennek semmi értelme. Ez több kiadást és veszteséget fog hozni a társadalomnak. Tehát úgy döntöttünk, rengeteg számítást végzünk el, és elkezdtünk zöld számlákat írni Indiának és államainak. Ezzel kezdődött az én érdeklődésem, és folytatódott a TEEB projekttel. Kiszámítani ezt nemzeti szinten egy dolog, és elkezdődött. A Világbank tudomást szerzett erről és beindította a WAVES nevű projektet -- Ökoszisztémák Szolgáltatásainak Felértékelése és Javak Könyvelése.
But calculating this at the next level, that means at the business sector level, is important. And actually we've done this with the TEEB project. We've done this for a very difficult case, which was for deforestation in China. This is important, because in China in 1997, the Yellow River actually went dry for nine months causing severe loss of agriculture output and pain and loss to society. Just a year later the Yangtze flooded, causing something like 5,500 deaths. So clearly there was a problem with deforestation. It was associated largely with the construction industry.
De fontos ennek a kiszámítása a következő, az üzleti szektor szintjén. És valójában ezt tettük a TEEB projekttel. Nagyon nehéz esettel dolgoztunk, Kína erdőirtásával. Ez fontos, mert Kínában 1997-ben a Sárga folyó 9 hónapig teljesen kiszáradt, komoly veszteséget okozva a mezőgazdasági termelésnek, fájdalmat a társadalomnak. Egy évvel később a Jangce kiáradt, és körülbelül 5.500 ember halálát okozta. Tehát világos volt, hogy az erdőirtás egy gond. Főleg az építőiparral volt kapcsolatban.
And the Chinese government responded sensibly and placed a ban on felling. A retrospective on 40 years shows that if we had accounted for these costs -- the cost of loss of topsoil, the cost of loss of waterways, the lost productivity, the loss to local communities as a result of all these factors, desertification and so on -- those costs are almost twice as much as the market price of timber. So in fact, the price of timber in the Beijing marketplace ought to have been three-times what it was had it reflected the true pain and the costs to the society within China. Of course, after the event one can be wise.
A kínai kormány ésszerűen reagált és betiltotta az erdővágást. 40 éves visszatekintés kimutatja, hogy ha összeszámolnánk ezeket a veszteségeket -- a talaj veszteségének árát, a vízi utak elvesztésének árát, az elveszett termelékenység, a helyi közösségek veszteségei mindeme tényezők miatt, az elsivatagosodás s a többi -- a felsoroltak majdnem kétszer annyiba kerülnek, mint a fa piaci ára. Tehát valójában a fa árának a pekingi piacon háromszor magasabbnak kellett volna lennie, hogy tükrözze a valódi kiadásokat és fájdalmat, amit a kínai társadalomnak okozott. Persze, könnyű okosnak lenni a történtek után.
The way to do this is to do it on a company basis, to take leadership forward, and to do it for as many important sectors which have a cost, and to disclose these answers. Someone once asked me, "Who is better or worse, is it Unilever or is it P&G when it comes to their impact on rainforests in Indonesia?" And I couldn't answer because neither of these companies, good though they are and professional though they are, do not calculate or disclose their externalities.
Úgy kell eljárni ilyen esetben, hogy cégenként a vezetőséget tájékoztatni azokban a fontos szektorokban, ahol ilyen veszteségek történnek, és ismertetni ezeket az adatokat. Egyszer valaki megkérdezte tőlem, "Melyik rosszabb, az Unilever vagy a P&G, ha az indonéziai esőerdőkre tett hatásukat nézzük?" Nem tudtam válaszolni, mert ezek a cégek, bár sikeresek és szakszerűek, egyikük sem számítja ki vagy teszi közzé környezeti kihatásait.
But if we look at companies like PUMA -- Jochen Zeitz, their CEO and chairman, once challenged me at a function, saying that he's going to implement my project before I finish it. Well I think we kind of did it at the same time, but he's done it. He's basically worked the cost to PUMA. PUMA has 2.7 billion dollars of turnover, 300 million dollars of profits, 200 million dollars after tax, 94 million dollars of externalities, cost to business. Now that's not a happy situation for them, but they have the confidence and the courage to come forward and say, "Here's what we are measuring. We are measuring it because we know that you cannot manage what you do not measure."
De ha megnézzük az olyan cégeket, mint a PUMA -- Jochen Zeitz vezérigazgató és elnök egyszer egy összejövetelen versenyre hívott, mondván, hogy alkalmazni fogja projektemet, mielőtt befejezném. Hát, azt hiszem, csaknem egyszerre végeztünk, de megtette. Lényegében kiszámította a PUMA költségeit. A PUMA-nak 2,7 milliárd dolláros bevétele van, 300 millió dolláros profitja, adólevonás után 200 millió dollár, és 94 millió dollár értékű kihatása, költsége. Ez nem egy örömteljes helyzet számukra, de van önbizalmuk és bátorságuk előrelépni és azt mondani, "Ezt számítottuk ki. Kiszámítottuk, mert tudjuk, hogy nem intézheted azt, amivel nem számolsz."
That's an example, I think, for us to look at and for us to draw comfort from. If more companies did this, and if more sectors engaged this as sectors, you could have analysts, business analysts, and you could have people like us and consumers and NGOs actually look and compare the social performance of companies. Today we can't yet do that, but I think the path is laid out. This can be done. And I'm delighted that the Institute of Chartered Accountants in the U.K. has already set up a coalition to do this, an international coalition.
Szerintem ez egy olyan példa, amit érdemes megnézni, és reménykedésre ad okot. Ha több cég tenné ezt, és ha több szektorban alkalmaznák, akkor üzleti elemzők, olyan emberek mint mi, fogyasztók és civil szervezetek tényleg megfigyelhetnék és összehasonlíthatnák különböző cégek társadalmi teljesítményét. Ma még nem tehetjük meg ezt, de úgy hiszem az út nyitott előttünk. Ezt meg lehet tenni. És örülök, hogy az Egyesült Királyságban a Hiteles Könyvelők Intézete már létrehozott egy nemzetközi egyesületet, mely ezt megtegye.
The other favorite, if you like, solution for me is the creation of green carbon markets. And by the way, these are my favorites -- externalities calculation and green carbon markets. TEEB has more than a dozen separate groups of solutions including protected area evaluation and payments for ecosystem services and eco-certification and you name it, but these are the favorites. What's green carbon? Today what we have is basically a brown carbon marketplace. It's about energy emissions. The European Union ETS is the main marketplace. It's not doing too well. We've over-issued. A bit like inflation: you over-issue currency, you get what you see, declining prices. But that's all about energy and industry.
A másik kedvenc megoldásom a zöld szén-dioxid-piacok létrehozása. Mellesleg ezek az én kedvenceim -- a kihatások számítása és a zöld szén-dioxid-piacok. A TEEB-nek több mint egy tucat különböző megoldáscsoportja van, beleértve védett területek felbecsülését, ökoszisztémán belüli szolgáltatásokért való fizetést, és öko-igazolványt meg sokminden mást, de ezek a kedvencek. Mi a zöld szén-dioxid? Ami ma van, az lényegében barna szén-dioxid-piac. Energiakibocsátással foglalkozik. Az EU kibocsátáskereskedelmi rendszere (ETS) a fő piactér. Nem megy nagyon jól. Túl sok egységet bocsátottunk ki. Kicsit olyan, mint az infláció: túl sok valutát adunk ki, és az eredmény a csökkenő árak. De ez mind az energiáról és az iparról szól.
But what we're missing is also some other emissions like black carbon, that is soot. What we're also missing is blue carbon, which, by the way, is the largest store of carbon -- more than 55 percent. Thankfully, the flux, in other words, the flow of emissions from the ocean to the atmosphere and vice versa, is more or less balanced. In fact, what's being absorbed is something like 25 percent of our emissions, which then leads to acidification or lower alkalinity in oceans. More of that in a minute.
Ami kimaradt az néhány másfajta kibocsátás, mint a fekete szén-dioxid, vagyis a koromszemcsék. Ami ugyancsak kimaradt, az a kék szén-dioxid, ami mellesleg a legnagyobb szén-dioxidtároló -- több, mint 55 százalék. Szerencsére a kibocsátások áramlása az óceántól az atmoszférába és vissza többé-kevésbé kiegyensúlyozott. Valójában, ami lekötődik, az körülbelül 25 százaléka a mi kibocsátásainknak, s az később savasodáshoz vagy csökkent lúgossághoz vezet az óceánokban. Kicsit később még beszélek erről.
And finally, there's deforestation, and there's emission of methane from agriculture. Green carbon, which is the deforestation and agricultural emissions, and blue carbon together comprise 25 percent of our emissions. We have the means already in our hands, through a structure, through a mechanism, called REDD Plus -- a scheme for the reduced emissions from deforestation and forest degradation. And already Norway has contributed a billion dollars each towards Indonesia and Brazil to implement this Red Plus scheme. So we actually have some movement forward. But the thing is to do a lot more of that.
És végül ott az erdőirtás meg a metánkibocsátás a mezőgazdaságban. A zöld szén-dioxid, ami az erdőirtás és a mezőgazdasági kibocsátás, a kék szén-dioxiddal együtt kibocsátásunk 25 százalékát teszi ki. A megoldás már a kezünkben, egy REDD-Plus-nak nevezett mechanizmus révén -- az erdőirtásból és az erdőpusztulásból származó kibocsátások csökkentését szolgáló stratégia. Norvégia máris hozzájárult egy-egy milliárd dollárral Indonéziának és Brazíliának, hogy végrehajtsák a REDD-Plus stratégiát. Tehát valóban történt valamelyes haladás. De fontos lenne ennél sokkal többet tennünk.
Will this solve the problem? Will economics solve everything? Well I'm afraid not. There is an area that is the oceans, coral reefs. As you can see, they cut across the entire globe all the way from Micronesia across Indonesia, Malaysia, India, Madagascar and to the West of the Caribbean. These red dots, these red areas, basically provide the food and livelihood for more than half a billion people. So that's almost an eighth of society. And the sad thing is that, as these coral reefs are lost -- and scientists tell us that any level of carbon dioxide in the atmosphere above 350 parts per million is too dangerous for the survival of these reefs -- we are not only risking the extinction of the entire coral species, the warm water corals, we're not only risking a fourth of all fish species which are in the oceans, but we are risking the very lives and livelihoods of more than 500 million people who live in the developing world in poor countries.
Meg fogja ez oldani a problémát? Megold a közgazdaságtan mindent? Hát sajnos nem. Van egy terület, az óceán, a korallzátonyok. Amint látják, az egész földgömbön találhatók Mikronéziától Indonézián, Malajzián, Indián, Madagaszkáron át a Karib-tenger nyugati részéig. Ezek a vörös pontok, területek lényegében eledelt és megélhetést biztosítanak több mint félmilliárd embernek. Tehát az emberiség majdnem egynyolcadának. És a szomorú tény az, hogy amint elhalnak a korallzátonyok -- a tudósok szerint túl veszélyes, ha a levegő szén-dioxid-szintje meghaladja a 350 részecskét az egymillióból -- nemcsak teljes korallfajok kihalását kockáztatjuk, a melegvízi korallokét, nemcsak az összes óceáni halfaj egynegyedét veszélyeztetjük, hanem több mint 500 millió ember életét és megélhetését kockáztatjuk, akik fejlődő, szegény országokban élnek.
So in selecting targets of 450 parts per million and selecting two degrees at the climate negotiations, what we have done is we've made an ethical choice. We've actually kind of made an ethical choice in society to not have coral reefs. Well what I will say to you in parting is that we may have done that. Let's think about it and what it means, but please, let's not do more of that. Because mother nature only has that much in ecological infrastructure and that much natural capital. I don't think we can afford too much of such ethical choices.
Tehát, amikor a klímatárgyalásokon olyan célokat tűztünk ki, mint 450 részecske az egymillióból és két fok, akkor erkölcsi döntést hoztunk. Úgymond azt az erkölcsi döntést hoztuk, hogy ne legyenek korallzátonyok. Nos, befejezésül azt mondom önöknek: meglehet, hogy ezt tettük. Gondolkozzunk el ezen, hogy mit is jelent, de kérem, többet ne tegyünk ilyet. Mert az anyatermészet ökológiai infrastruktúrája és természeti tőkéje véges. Nem hiszem, hogy megengedhetünk magunknak sok ilyen erkölcsi döntést.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)